Karanlığa Gömülen Hayaller -tamamlandı

Bölüm 60~

"Şuan sorgu odasına gidiyor olmak değil,
belki hapise gireceğim değil, hiç sevilmemek canımı yakıyordu. Sevilmeyen olmak çok canımı yakıyordu."

Ayza.

YAZARDAN..

Genç kız odasında heyecanla otururken, doktoru şaşkınca polislere bakıyordu.

"Tam olarak konu nedir?" Diye sordu karşısında oturan polise hitaben. "Ayza Akar, Kenan Ataman'ı ve birkaç kişiyi öldürmüş, şikayetçiler." Dedi polis sert sesiyle. Doktor bir kez daha afallamıştı, ona bu bilgiler verilmemişti.

"Nasıl yani?" Diye sordu doktor idrak etmek istercesine. "Bakın, Ayza Akar ile ilgili kamera kayıtları var elimizde. Orada birden fazla kişiyi öldürüyor, kimisini ise yaralıyor. Ve hepsinin yakınları şikayetçi." Dediğinde doktor sesli bir nefes verdi.

"Ne olacak?" Diye sordu bu seferde. "Ben ailesini çağırayım." Demesiyle polis onu durdurdu.

"Gerek yok. Biz karakola gideceğiz, doktoru olarak sizde geleceksiniz. Orada ki birimler ailesini de çağıracak." Demesiyle doktor mecburen onayladı.

"O zaman ne yapacağız?" Diye sordu. Kaç yıllık doktorluk hayatında ilk defa böyle bir durumla baş başa kalıyordu, ne yapması gerektiğini bilmiyordu.

"Ayza Akar, yani hastanız şu an suçlu bir durumda. Diğer hastalar gibi kalması uygun olmaz, nezarethane de kalması gerek, en azından mahkeme sürecine kadar." Dedi polis açıklayıcı bir şekilde.

"Mahkeme için bir avukat tutar detayları konuşursunuz." Diyerek ayağa kalktı polis. "Şimdi kızı çağırın, karkola gitmemiz gerekiyor."

"Fakat onun rapor var, böyle bir şey mümkün mü? Burada kalması gerekiyor.." Dedi doktor direterek, polis ona sertçe baktı.

"O raporu savcılıkta kullanırsınız. Eğer şikayetçi olanlar varsa karakola gelmez zorunda, şimdi çağırın onu." Dedi sertçe.

Doktor onu onaylamıştı, daha sonraysa Ayza'yı çağırmışlardı. Birkaç dakika önce ilk kez doktoruna heyecanla bir şeyler anlatan kız, şimdi doktorun odasında ağlayarak çıkacaktı.

Belkide hayat ona mutluluğu çok görüyordu?

AYZA'DAN...

Bazen hayat bize en ufacık şeyleri bile çok görürdü. Belki bizde onlardandık? Belki bizde mutlu olmayı hak edemeyenlerdendik?

İnsanların hor gördü ufacık şey bile belki yanından geçtiği bir gencin hayaliydi, oysaki insanlar bunları bilmeden yaşıyordu.

Hemşire benim kolumu tutup doktorun odasına tekrar götürürken ağzını bıçak açmıyordu, hatta imalı bir bakış bile atmıyordu bana. Yüzü ifadesiz, eliyse kolumu hafifçe sıkıyordu.

Ben anlamayarak peşinden yürürken odanın önünde durduk, bana döndüğünde ona bakmaya başladım. Neden konuşmuyordu?

"Çünkü o da herkes gibi senden iğrenmeye başladı bücür, bu yüzden kendini as!" Diyerek kahkaha atan Demon ile irkildim ama belli etmedim. Haklı olabilir miydi? Benden iğrenmeye mi başlamıştı?

Dudaklarımı birbirine bastırdım. "Bir şey mi oldu?" Diye sordum en sonunda. "İçeride öğrenirsin." Dedi düz bir sesle, daha sonraysa kapıyı açtı. Ben içeri girdiğimde gördüğüm şeylerle adımlarım duraksadı.