Karanlığa Gömülen Hayaller -tamamlandı

Bölüm 29~

Gerçi sen ölmemeye çalışamayacak kadar ölüsün bücür.

Sadece Demon~

Not; Hafta içi okuldan dolayı çok bölüm atamadım, telafi bölümü gibi olsun bu da.. Ve söylemeden geçemeyeceğim bol bol yorum yapın lütfen<3

Hayat ne kadar acımasızdı bana karşı.

Herkesin benden sebepsizce nefret etmesine sağlayacak kadar acıydı.

Gözlerim sonunda aralandığında etrafa baktım. Karanlık bir yerdi ve pencere falan da yoktu.

Ellerim ayaklarım bağlıyken, ağzımda bantlıydı.

"Azıcık kendini savunmayı mı öğrensen diyorum bücür?" Diyen Demon'a kaydı bakışlarım.

Bir şeyler demeye çalışmıştım ama ağzım bağlı olduğu için anlaşılmıyordu.

Demon bu halime kahkaha attı. "Duyamadım bücür?" Demesiyle gözlerimi sıkıca kapattım açtım.

"Sana hastanedeyken söylemiştim. O aptal babanı öldürmeliydin bücür." Dedi.

Kast ettiği kişi Cihangir bey değildi, üvey babamdı..

Demir kapı büyük bir gürültüyle açıldığında oraya döndüm.

İçeriye giren üvey babam sırıttı ve beni süzdü.

"Çok uzatmaya gerek yok. Tek istediğim para. Bu yüzden anneciğin ile babacığın paramı getirene kadar biraz canın yanacak." Dedikten sonra yanıma yaklaştı ve bantı açtı. "Bu süre zarfında sesini de duymak istiyorum şizofren kızım."

Ben daha bir şey diyemeden kemerle vurmasıyla çığlık attım. Bu vurmalar uzun bir süre devam etmişti.

Ağzımdan hıçkırıklar kopuyordu. "Dur lütfen.." Diye fısıldadım kısılmış sesimle.

O sırada Demon ile göz göze geldik. "Ölmemeye çalış bücür, daha intikamlarımız var unutma." Dedikten sonra kahkaha attı.

"Gerçi sen ölmemeye çalışamayacak kadar ölüsün bücür." Demesiyle yardım dilenen gözlerimi ona dikmiştim ama o umursamadan sırıtarak bizi izliyordu.

"Neye bakıyorsun öyle? Gördüğün şizofren delisi şeyler bana engel olamaz." Demesiyle Demon kahkaha atıp boynunu kütletti.

"Bırak beni lütfen." Dedim zar zor. Öz ailemin hiçbiri beni sevmiyordu, belki bilerek parayı bile getirmezlerdi..

"Bence de sen tekrar eve dönmeyi unut bücür. Hatta bak ne diyeceğim.. bence kendini as ve kurtul!" Diyerek kahkaha attı.

Ben yüzümü buruştururken saçlarımın sertçe tutulup başımın kaldırmasıyla gözlerimi oraya çevirdim.

"Babacığını aradık, bakalım ne zaman gelecekler." Dedi o pis sırıtışıyla.

Aniden beni bırakmasıyla başım zemine çarptı. Her yerim o kadar ağrıyordu ki gözlerimi açık tutamayarak kendimi bıraktım..

.

.

.

Yüzümde hissettiğim keskin acıyla gözlerim aralandı ve istemeden inledim.