Karanlığa Gömülen Hayaller -tamamlandı

Bölüm 54~

-helüü! Bu uzun 2800 küsür kelimelşk bölümün hattına bol bol yorum atarsınız artık?? <3

O, benim için bir hatadan ibaretti. O, meleğimin yanımıza gelmesini sağlayan bir hatadan ibaretti. O, benim için nefret ve pişmanlık dışında hiçbir duyguyu hissettirmeyen bir lekeydi.

Nehir Akar~

NEHİR AKAR'DAN..

Zaman geçiyordu, vakit daralıyordu. Artık bir ayağımız yavaş yavaş çukura giriyordu, güzel kızımın yanına gidecektim birkaç yılın sonunda.

Ama son günlerde kafam çok karışıktı, iyi hissetmiyordum. Özellikle Ayza gittiğinden beri, ne oluyordu bana böyle?

Onu göndermek için dişini tırnağına takan ben, ne için huzursuz hissediyordum?

Öfkeyle kasıldı çenem, yutkundum. Bakışlarım gökyüzüne kaydı ve gülümsedim.

"Bebeğim, güzeller güzeli kızım benim.." Dedim ve kesik bir nefes aldım. "Annene kızmıyorsun, değil mi? Ben o kızı kızım olarak görmüyorum tabi ki, sadece son zamanlarda çok yoruldum anlaşılan." Dedim titreyen sesimle.

O sırada aklıma o sözcükleri geldi, beni ilk kez bu kadar afallatan o cümleleri.

Sana daha seni tanımadan bu kadar değer verdiğim için çok özür diliyorum kendimden! Senin için günlerce aç susuz, soğuk ve karanlık bir odada kaldığım için kendimden özür diliyorum! Senin yüzünden karanlıktan korktuğum için özür diliyorum kendimden! Seni daha hiç görmediğim halde kendimi yırtarak seki koruduğum için kendimden özür diliyorum! Senin gibi bir aptal yüzünden çocukluğumu mahvettiğim için kendimden özür diliyorum! Taciz edildikten sonra bile gelip beni bulmanı dilediğim için kendimden özür diliyorum! Çocukken kurduğum toz pembe hayallerin başrolü olduğun için kendimden özür diliyoru!

"Taciz mi edildi?" Diye fısıldadım kendi kendime anlamayarak. "Taciz edildikten sonra beni mi bekledi?" Diye sordum bu seferde kendi kendime.

Sinirle ağrıyan başımı ovuşturup derin bir nefes aldım ve gözlerimi sıkıca kapattım.

Beni mi korumuştu o daha küçükken? Hayallerinin başrolünde ben mi vardım? Beni koruduğu için karanlıktan mı korkuyordu?

Kafamda yüzlerce soru dönüp dururken öfkeyle nefesimi verdim.

Hoşlanmıyordum bu kızdan, bize ne kadar uzak olursa o kadar iyiydi. Hem o benim  biricik, küçük melek kızımın yerine geçmeye çalışıyordu!

Onun yerine geçecek ve herkese onu unutturacaktı! Benim güzeller güzeli meleğim uyurken, o kız sinsi sinsi benim masum kızımın yerini almaya çalışıyordu.

Elimi saçlarıma geçiştirdim ve uykusuzluktan kızaran gözlerimi tekrar aya diktim. Kaçtı saat? Gece 2? 3? 4? Bilmiyordum.

Cihan uyuyordu, herkes uyuyordu ama ben uyuyamıyordum. Göğsümde bir acı vardı ve nefesim sıkışıyordu, canım yanıyordu.

Gecenin bilmem kaçında acıyla uyanmış ve bir daha da uyuyamamıştım, ilaç içmeme rağmen saatlerdir geçmiyordu.

"Anneciğim, beni hiç bırakma olur mu?" Diyen minik meleğimin sesi geldi aklıma, yine düşmüştü işte aklıma. Çıkmıyordu ki zaten hiç aklımdan.