Karanlığa Gömülen Hayaller -tamamlandı

Bölüm 67~

"Benim çıkışım, onların sonu."

Ayza~

B

ilincim yavaş yavaş açılırken zihnime gelen anılar yüzümü buruşturmama sebep olmuştu. Gözlerimi uzun uğraşlar sonucu açtığımda odada olmadığımı gördüm, farklı bir yerdeydim. Yüzüme yansıyan ışığın etrafına baktığımda tavan genişti, kaldığım odanın tavanı bu kadar büyük değildi.

Doğrulmak istediğimde canımın acımasıyl yüzümü buruşturup sağ koluma döndüm. Gördüğüm şey aşina olduğum şeydi, serumdu. Bu bir buçuk yıl içinde kendimi aç bıraktığım için çok kez serum yemiştim ama bu seferkinin sebebinin açlık olmadığına emindim.

Akıl hastanesinesinin revirinde olduğunu anlamam uzun sürmemişti, seruma dikkat ederek hafifçe doğruldum ve sırtımı başlığa doğru yasladım. Odaya bakındığımda tek olduğunu gördüm.

"Aptal, bir zahmet onu da fark et!" Duyduğum sesle yüzümü buruşturup ve etrafa baktım ama Demon dışında kimse yoktu, Demon da şaşırtıcı şekilde hâlâ konuşmamıştı.

"Heveslenme bücür, sadece nerede olduğumu anlayacak mısın diye sustum! Ayrıca bakıyorum da iyice kafayı tırtlanttın bücür!" Dediğinde onu duymazdan gelerek Lidya'yı aradım ama yoktu. "Seni yine yalnız bıraktı aptal! Herkes gibi!" Duyduğum sesten sonra zihnimde bir gülüş sesi yankılandı.

Ses kız sesi değildi ama erkek sesi de değildi. Hani birinin sesini duyunca bu kız veya erkektir derdik ya, ben bu sesi duyunca cinsiyetini seçemiyordum. Üstelik onu göremiyordum da.

İlk kez duyduğum ses kafamda yüzlerce soru işareti bırakmıştı ama burada soramazdım, kameralarla doluydu burası. Ben strestle serumu beklerken odaya doktor girdi, revirin doktoruydu.

"Uyanmışsın," Diyerek yanıma geldi. "Birazdan doktorun gelip sana detaylı anlatır. Ama endişeleneceğin bir şey yok." Diyerek gülümsedi ve serumu çıkartıp gitti, hemen ardından doktor girdi.

"Aptal bücür, yerinde olsam şimdiye kaçmış ve kendimi asmıştım. Ölümün de bu aptal tımarhane de olacak diye sana acıyorum!" Diyerek kahkaha attı kendinden geçmiş gibi Demon, yine de ona bakmamaya özen gösterdim.

"Bana ne oldu?" Diye sordum çattığım kaşlarımla. "Gece kabus görüp yataktan düşmüşsün, başını da yanında ki masaya sert çarpmışsın. Uyanıp ağladın birkaç dakika ama muhtemelen uyku sersemi olduğun için hatırlamıyorsun. Buraya geldiğinde de vitamininin az olduğunu fark ettik, serum onun için." Demesiyle güldüm sinirle.

"Odada atım atacak yer yok, başımı masaya çarpmam normal. İnsan adım atma mesafesi koyardı!" Diye söylenmemle sesi bir nefes verdi. "Hadi gel Ayza, odana çıkalım." Diyerek yanıma gelmesiyle ondan uzaklaştım.

"Odaya gitmek istemiyorum artık! Anlamıyor musunuz, boğuluyorum! Bahçeye çıkartın beni." Huysuzca konuştuktan sonra doktor sesli bir nefes verdi. Demon kahkaha atarken konuşmaya başladı.

"Sonunda sesini çıkartmaya başladın bücür! Yerinde olsam kendimi asardım! Kimse seni sevmiyor sonuçta, mezarına bile gelip rahatsız eden olmaz seni!" Diyerek dalga geçti benimle. Hafifçe yutkunsamda artık eskisi kadar canımı yakmıyordu bu sözleri, alışmıştım.