Karanlığa Gömülen Hayaller -tamamlandı

Bölüm 77~

Bir trende gibi hissediyordum.

Yolculuğa çıkmıştım, uzun uzun her durakta durmuştum.

Ve şimdi; son durağa yaklaşmıştım.

Sadece ben değil, hepimiz son durağa yaklaşmıştık.

Hem Akar'lar, hem ben.

Belki de Akar'ların sonu yaklaşıyordu.

İnternette görmüştüm, Nehir Akar akıl hastanesine kapatılmıştı.

Akar'lar ise bir açıklama yapmıyordu.

Anlaşılan.. bizim mazimiz de buraya kadardı.

"Ayza'm?" Diyen Ural ile ona döndüm. Elinde tuttuğu tepsi ile yanıma oturdu ve gülümsedi. "Abur cubur getirdim bize." Demesi ile gülümsedim.

Kendimden de beklemediğim bir şey yaparak ona doğru uzandım ve yanağından öpüp hemen önüme döndüm.

Salonda bir sessizlik oldu.

Tabii bir kahkaha yankılanana dek.

"Iyy!" Diyen Demon bizimle dalga geçmeye başlamıştı fakat dinlemedim.

"Sen.. beni öptün!" Diyen heyecanlı sesini duyunca güldüm ve ağzıma bir tane cips aldım.

"Evet! Seni öptüm!" Dememle gözleri parladı. Bir süre sonra ise yüzü düştü. "Ne oldu?" Diye sordum anlamayarak.

"Son günlerde hep moralin bozuk ama anlatmıyorsun." Diye sorması ile benimde yüzüm düşmüştü.

"Öz annem.." Diye mırıldanmam ile kaşlarını kaldırdı merakla. "Akıl hastanesine kapatılmış." Dememle şaşkınca bakmaya başladı.

"Neden ki?" Diye sordu merakla. "Çünkü o da bücürüm gibi deli de ondan!" Diyerek kahkahalar atmaya başladı Demon.

O esnada miyavlayarak yanımıza gelen Çilli'ye dönüp gülümsedim. Kucağıma alıp başının üstünü sevmeye başladım.

"Neden bilmiyorum, ailemle görüşmüyoruz." Dememle dudaklarını birbirine bastırdı ve üsteledi.

Evde bir telefon sesi yankılanınca Ural hemen kalktı. Ural geçenlerde bir tane sim kartı almış ve evdeki telefona takmıştı. Öyle üst model değildi ama kötü de değildi.

Telefonu açınca Çilli'ye döndüm. "Alo? Evet benim." Diyen sesiyle merakla ona döndü. "Ayza mı?" Diye sordu şaşkınca. Bende anlamayarak gözlerimi kırpıştırdım.

"Yanımda?" Dedi sorar bir şekilde. Bir süre sonra bana döndü. "Cihangir Akar diye bir adam." Demesi ile kaşlarım hızla çatıldı.

"Konuşmak istemiyorum." Dememle telefona doğru konuştu. "İstemiyormuş." Dedikten sonra bir süre karşı tarafı dinledi.

"Çok önemliymiş ama." Dedi bana dönerken. Çilli kucağımdan atlayıp mamasına adımlarken, bende sinirle ayaklandım ve telefonu aldım elinden.

"Ne var?" Diye sordum ister istemez ters bir şekilde. Nasıl ters davranmazdım ki? Yıllarca beklediğim annem ve bir anda ortaya çıkan ailemle umutlanmış, sonra da hayatımın en kötü zamanlarını yaşamıştım.

"Ayza.. uzatmak istemiyorum. Seninle buluşup konuşmak istiyoruz." Demesi ile aynı anda iki kahkaha yankılandı. Birisi Demon'un dalga geçen kahkahası, birisi benim histerik kahkaham.