Karanlığa Gömülen Hayaller -tamamlandı

Bölüm 55~

Bana şizofren diyorlardı.. Ama gerçek diye adlandırdıkları insanların yapamadığını, hayal diye adlandırdıkları yapıyordu.

Sadece Ayza~

Bazen düşününce ne kadar aptal mışım diyordum, sahiden nasıl bu kadar aptal olabilmiştim?

Resmen imkansızı oldurmaya çalışmıştım, en başından belliydi ki zaten bir aile olamayacağımız.

Gözlerimden yaşlar akarken rüzgar saçlarımı uçuruyordu.

Geniş bahçede ki çardakta oturup dizlerimi kendime çekmiş, öylece boş boş bakıyordum karşıma.

Aniden biri yanıma oturunca bakışlarım oraya kaydı, Ural gelmişti. "Merhaba! Yine mi ağlıyorsun?" Diye sorduğunda önüme döndüm.

"Niye? Ağlayamaz mıyım?" Diye sorduğumda ellerini hayır anlamında iki yana salladı hemen.

"Yok yok, hayır, ağlayabilirsin yani! Benim annemde hep ağlardı." Dediğinde bakışlarım ona kaydı. İlk kez geçmişi ile ilgili bir şey söylemişti.

"Annem ağlayınca çok üzülürdüm, sende anneme çok benziyorsun. Annemde öyle gizli gizli ağlar sonra sinirli sinirli konuşurdu." Dediğinde gözlerimi kırpıştırarak baktım ona.

"Annenle aranız nasıldı?" Diye sorduğumda sesim titremişti ister istemez. "Annem çok sinirliydi, sürekli kızardı bana. Ama çok severdi, en çok abimi." Dediğinde yüzünde buruk bir gülümseme oluşmuştu.

Benim sözde annemde en çok oğullarını severdi, ama muhtemelen kızı Ecrin yaşasaydı en çok onu severdi. Zaten ben onlar için kimdim ki?

"Neden en çok abini seviyordu ki?" Diye sordum kendimi tutamayarak. Güldü ama daha çok sinirli bir gülüştü.

"Çünkü abim onun gözünde erkekti, ben değildim." Dediğinde kaşlarımı çattım anlamayarak, Demon ise kocaman bir kahkaha atmış ve oturduğu masada biraz daha yayılıp onu dinlemeye başlamıştı dikkatle.

"Nasıl yani?" Diye sordum bu seferde. "Ona göre ben kız gibi davranıyormuşum, erkekler böyle olmazmış. Erkekler abim gibi sinirli, agresif, az konuşan, sözde sinirlenince döven ve söz geçirebilen biri olurmuş. Ama ben öyle değilmişim, kız gibiymişim." Dediğinde gözleri dolmuş ve kaşları çatılmıştı.

"Kızlar nasıl oluyormuş?" Diye sordum içimdeki sinire engel olamayarak. "İşte benim gibi. Çok konuşup susmayan, hep pozitif olup gülen, herkese yardım eden kişilermiş." Dediğinde göz devirdim.

Aklıma Nehir Akar gelmişti, sinirlenmeme engel olamıyordum. Keşke ölüp gitseydi o çok sevdiği kızının yanına.

"Boşver sen anneni, kız gibi değilsin." Dediğimde kocaman gülümsedi. "Gerçekten mi?" Diye sordu heyecanla, bu tavırları aklıma Adar ve Giray'ı getiriyordu.

Gözlerim dolarken yutkunup başımı salladım evet anlamında.

Giray.. belki onunla iyi anlaşabilirdik, tabii ben buraya tıkılmasaydım. Acaba şu an ne yapıyorlardı?

"Bücürüm, yapma şunu kendine be! Boşver ne yapıyorlarsa yapsınlar!" Dedi Demon alayla gülerken.

"Teşekkür ederim!" Dedi heyecanla, daha sonra ayağa kalktı. "Benim gitmem gerek, doktorun yanına. Sende ağlama artık!" Dedi ve el sallayıp içeri girdi.