Karanlığa Gömülen Hayaller -tamamlandı

Bölüm 73~

"Siz beni evlatlıktan red edemezsiniz, Çünkü ben sizi red ediyorum. Sizin gibi bir ailem yok benim! Kendi leşinizde boğulun."

Ayza~

YAZARDAN..

Ural Yaman, karşısındaki kapıya baktı uzun uzun. Daha sonra kapının yanında altın harflerle yazılan isime baktı.

Ali Yaman.

Öz babasıydı.

Derin nefesler alarak baktı o yazıya. En sonunda elini kapı koluna uzatıp açtı ve içeriye girdi.

Karşısında baba demeye bin şahit isteyecek olan adam masada oturmuş, bir şeyler ile ilgileniyordu. Fakat duyduğu kapı sesi ile başını kaldırmış ve karşısındaki oğluna bakmıştı. Önce hafifçe kaşlarını kaldırdı şaşkınca, daha sonra ise oğlunu süzdü.

Altında siyah bir kot pantolon, beyaz tişört ve yine siyah bir ceket giyinmişti. Kahverengi saçları diğer günlere göre daha özenli yapılmıştı, bakışları ise doğrudan babasına bakıyordu.

Babasının yanına geleceği için böyle giyinmişti. Babası her zaman kıyafete, üste başa özen gösteren ve büyük bir önem veren biriydi. Hoş, zaten bunlara kafayı taktığı için oğlu ile arası açılmıştı.

Oğlu içeriye girdi ve kapıyı kapatıp babasına baktı. "Sonunda gelmişsin?" Dedi babası gülerek. "Gözüm yollarda kaldı." Demesi ile Ural dişlerini sıktı.

Buraya gelmesinin tek bir sebebi vardı, o da onun olanı almaktı.

"Seninle arayı kapatmaya gelmedim baba." Dedi bütün öfkesine rağmen saygılı bir şekilde. Babası alaycıl bir şekilde güldü ve başını omzuna doğru eğdi.

"Ne için geldim bakalım, evlat?" Diye sorunca Ural yutkundu ama çenesini ve omuzlarını dik tutuyordu. Tıpkı çocukken babasının öğrettiği gibi.

"Omuzların ve çenen hep dik dursun oğlum! Kimsenin karşısında ezdirme kendini, karşındakiler senin duruşun altında ezilsin."

Evet, Ural babasının istediği gibi biri olamamıştı. Kalıplaşmış özellikler taşımıyordu. Deli dolu biriydi.

Babası onu her haliyle kabul etmeye hazırdı aslında. Daha sonra hastalığı ortaya çıktı, yalanları arttı ve babası ona farklı, soğuk bakmaya başladı.

Başta sadece yalan konuşuyor sanardı, umursamazdı. Fakat yalan söyleme hastalığına sahip olduğunu öğrenince bakış açısı tamamen değişti.

İşte bu konuda Ayza ile ne kadar da benziyordu hayatları.

İkisi de hastalıkları yüzünden ötekileştirilmiş ve bir kenara atılmış çocuklardı.

Hastalıkları yüzünden, sevgiden mahrum bırakılmış insanlardı.

Hatta ailelerinin değimiyle.. yarım insan.