Karanlığa Gömülen Hayaller -tamamlandı

Bölüm 75~

"Cidden yeter!" Diye bağıran ses duraksamama sebep oldu, Lodos abimdi. Evde değildi o, ne zaman gelmişti bilmiyordum. "Biraz daha böyle davranırsan kardeşlerimin hepsini alır giderim buradan, sende tek kelime edemezsin!" Dedi daha normal ama sert bir sesle.

Annem öfkeyle çığlık atınca bir şeyin kırılma sesi geldi. Yüzüm sesten dolayı buruşmuştu.

"Hepinizden nefret ediyorum! Gidin, o kızı da alın yanınıza tamam mı? Lanet olsun hepinize!" Diye bağırdı boğazı yırtılırcasına. Hıçkırarak ağlıyordu ve bağırıyordu. "Sizin gibi evlat olmaz olsun!" Diye bağırınca evde bir sessizlik oldu. Tek ses annemin bağırmaları ve attığı çığlıklar, kırılan şeylerin sesiydi.

Nefesim hafifçe kesilirken yorgunca gözlerimi sımsıkı kapattım.

Her şey Ayza ile başlamıştı, doğruydu. Ama sebebi o değildi ki.. sebebi annemdi.

Annemin davranışları normal olsaydı eğer, belki şu an hepimiz mutlu ve birlikte olurduk.

Ağzımdan bir hıçkırık kaçtığında Adar abim bana dönmüştü, hissetmiştim. "Ağlıyor musun?" Diye sordu ruhsuz bir sesle. "I-ıh." Diye mırıldandığımda ağladığımı bildiği halde üstelemedi.

Bizi bitiren annemdi.

Adar abimin bu ruhsuz, kırık hallerinin sebebi annemdi.

Lodos abimin ve Eren abimin evden ayrılmasının sebebi oydu.

Emir, Asil ve Kaan abimin bu denli agresif olmasının sebebi annemdi.

Benim böyle olmamın sebebi annemdi.

Babamın her gece içmesinin, hatta ağlamalarının sebebi annemdi.

Bizi bitiren annem, Akar'ların sonunu getiren Ayza'ydı.

Yataktan doğrulup elimle gözyaşlarımı sildim ve ayağa kalktım. Adar abime döndükten sonra titrek bir nefes aldım.

"Abi," Diye seslenme ile kulaklığının tekini çıkartıp bana döndü merakla. "Ben dışarı çıkacağım." Demem ile soru sormadı, sadece onayladı.

Normalde olsa nereye gidiyorsun, ne yapacaksın, bende geleyim mi gibi bir sürü sorular sorar, takılırdı.

Ama şimdi sesli bir cevap bile vermemişti.

Sessizce nefesimi vererek odadan çıktım, çıkmadan önce telefonumu ve kulaklığımı almıştım. Öylece sahile doğru yürürken kulağımda çalan şarkıyı dinliyordum.

Annemle babam boşanacaktı. Babam o günden sonra boşanma kağıdı getirmişti, annemde sinir krizleri geçirmişti. Sesi hâlâ daha kulağımı tırmalıyordu.

"Sana verdiğim bütün emeklerle yazıklar olsun!"

"Bana değil o kıza inandıysan eğer, hepinizin Allah belasını versin!"

Ve daha birçok beddua, birçok nefret söylemi.

Annemin yersiz sinir krizleri devam ediyordu, bazen geceleri onun ağlama ve söylenme seslerine uyanıyordum. Kendi kendine ağlıyor ve kendinden geçiyordu, korkutucuydu..

Sürekli göz altları mor geziyordu, gözleri şişti, dudakları ısırmaktan yaraydı, tırnak etlerini soruyordu, saçlarını ve makyajını yapmıyordu, yalandan bile olsa gülümsemiyordu bize.