កំហឹងស្នេហ៍ ចងគំនុំ(season1 សេរីទណ្ឌកម្មស្នេហ៍) ( END)

39+40++41

" នេះមានរឿងអីក៏បានឡូឡាខ្លាំងម្លេះ " កាយសង្ហាបានឈរនិយាយម្នាក់ឯង ហើយក៏គិតមួយសន្ទុះ ក៏សម្រេចចិត្តថាថានឹងដើចូលមើល

ក្រាក..!!

នាយកម្លោះគ្រាន់តែបើកភ្លាមក៏គាំង នាយស្ទើតែមិនចង់ជឿទៅហើយថានឹងមានរឿងបែបនេះកើតចំពោះមនុស្សស្រីដែលខ្លួនស្រឡាញ់
" អាថេយ៍នេះធ្វើស្អី "ជុងហ្គុកស្រែមួយអស់សម្លេងរួចដើរសំដៅអ្នកកំពុងធ្វើសកម្មភាពលើខ្លួននាងតូច
" អាថេយ៍..ឯង..ដឹង..!! " ជុងហ្គុកបានទាញថេយ៉ុងចេញពីសេយ៉ុន ហើយក៏ដាល់មួយដៃចំកណ្ដាលមាត់របស់នាយកម្លោះថេយ៉ុង
រួចជុងហ្គុកបានដោះអាវក្រៅរបស់គេមកពាក់អោយនាងតូចដែលឈរអោបខ្លួន សម្រក់ទឹកភ្នែក
" ហេតុក៏ឯងធ្វើបែបនេះ? អាថេយ៍តាំងពីយើងស្គាល់ឯងមកឯងជាមនុស្សដែលអោយតម្លៃទៅមនុស្សស្រីណាស់ តែហេតុអីក៏ឯងធ្វើបែបនេះ "
" យើងពីមុខវាស្លាប់បាត់ហើយ តាំងពីថ្ងៃដែលម៉ាក់ប៉ារបស់យើងចាកចេញពីមកម្លេះ " ថេយ៉ុងក្រោមឈរនិយាយជាមួយជុងហ្គុក ដោយដំណក់ទឹកថ្លានៅក្នុងកែវភ្នែករបស់គេ អោយតែនាយរំលឹកដល់ម៉ាក់ហើយនឹងប៉ារបស់គេម្ដងៗ គេកល់ចង់តែស្រែកយំអោយខ្លាំងៗ
" តើឯងមានហេតុផលអីទៅចាប់បង្ខំមនុស្សស្រីទន់ខ្សោយអោយមកធ្វើរឿង មិនគួរអោយធ្វើបែបនេះ "
ជុងហ្គុកឈរទល់មុខនិយាយជាមួយថេយ៍ ដោយសម្លេងរឹងរាងខ្លួន រីឯកាយតូចរត់ទៅឈរក្រោយខ្នងជុងហ្គុក ហើយក៏បានចាប់ជាយអាវគេជាប់ ព្រោះតែភាពភ័យខ្លាច
" ឯងកុំមកសូវចេញមុខធ្វើជាតួឯកអោយសោះ ឯងក៏ដឹងថាស្រីម្នាក់នេះនាងអាក្រក់ខ្លាំងប៉ុណ្ណា ថោកទាបកម្រិតណាស់ " ស្រែកគំហកទៅជុងហ្គុក ដោយកែវភ្នែកក្រហមឆ្អៅស្ទើតែស្រក់ឈាមទៅហើយ
" ឯង.." ជុងហ្គុកនិយាយមិនទាន់ចប់ប្រយោគផង ថេយ៉ុងនិយាយកាត់
" យើងថាឯង រៀនក៏បានជ្រៅជ្រះណា ឯងក៏គួតែគិតហើយថារបស់ណាជាកម្មសិទ្ធរបស់យើង ហើយមួយណាជាកម្មសិទ្ធរបស់ឯង សូមឯងកុំមកចេះលូកថ្លើមអីណាសម្លាញ់ " ថេយ៉ុងនិយាយហើយ ក៏ទះស្មាជុងហ្គុកបន្តិច ហើយក៏ចេញទៅ ទាំងមួលម៉ៅក្នុងចិត្ត
" អ្នកនាងសេយ៉ុន មិនអីទេមែនទេ? "ជុងហ្គុកឈរមើលដំណើរមិត្តរបស់ចេញទៅផុត ក៏ងាកបែមកសួរកាយតូចដែលកំពុងតែឈរអបខ្លួនទាំងញីញ័រដូចមនុស្សក្ដៅគ្រុន
" ខ្ញុំមិនអីនោះទេ ខ្ញុំអគុណលោកខ្លាំងណាស់ដែលមកជួយខ្ញុំ " សេយ៉ុននិយាយដោយសម្លេងខ្សាវៗល្មមអាចស្ដាប់បាន រីឯទឹកភ្នែកហូរមិនចេះដាច់ដំណក់សោះ
" មិនអីទេ មុខដំបូងខ្ញុំក៏បានឮសម្លេងឡូឡា ខ្លាំងពេកទើបខ្ញុំសម្រេចចិត្តថាដើរចូលមក ក្រែងមានរឿងអីកើតឡើង គ្រាន់តែចូលមកដល់ភ្លាម ខ្ញុំស្ទើរតែមិនចង់ជឿនឹងភ្នែករបស់ខ្លួនឯង " ជុងហ្គុកបាននិយាយរៀបរាប់ ថា ហេតុអីបានជាគេចូលមកក្នុងបន្ទប់នេះ?
" អ្ហឹក..ហ្ហឹក..ខ្ញុំសំុទោស...ហ្ហឹក..សំុទោសដែលអោយពួកលោកទាំងពីឈ្លោះគ្នា " សេយ៉ុនអោនមុខចុះរួចនិយាយសំុទោសទៅគេ
" មិនអីទេ វាខឹងខ្ញុំតែមួយភ្លេចទេ បន្តិចវាលែងអីហើយ អ្នកនាងសប្បាយចិត្តចុះ " ជុងហ្គុកញញឹមដោយកក់ក្ដៅបំផុត ហើយទៅអោបនាងអង្អែលក្បាលនាង ទុកជាការលួងលោម
" ឈប់យំទៅ អស់អីហើយណា មានខ្ញុំហើយ គេមិនហ៊ានធ្វើអីអ្នកនាងទេ " គេនិយាយព្យាយាមលួងលោមនាងអោយបាត់យំ
" ហ្ហឹក..ខ្ញុំអគុណខ្លាំងណាស់..ហ្ហឹក.."
" មិនអីទេ លែងអីហើយណា៎ កុំយំ " ជុងហ្គុកនិយាយហើយ ក៏អោយរឹតនាងតូចដែលកុំពង់យំអណ្ដឺតអណ្ដកមិនឈប់
" ខ្ញុំ..ហ្ហឹក..ឈប់យំហើយ..ហិ..ហិ.. " កាយតូចជូតទឹកភ្នែកស្អាតហើយក៏ខិតចេញពីខ្លួននាយកម្លោះ បន្តិច ហើយសើចស្ញេចដាក់គេ ទាំងថ្ពាល់ដាមដោយដំណក់ទឹកភ្នែក
" បើសិនជាអ្នកនាងនៅតែយំ លួងមិនបាត់ ខ្ញុំប្រាដកជាវៃអ្នកនាយអោយខ្លាំងហើយ " ជុងហ្គុកនិយាយលេងសើច អោយនាងតូចបានសប្បាយចិត្តខ្លះ
" ខ្ញុំឈប់យំហើយលោក "
" បាទ..បែបនេះហើយបានគួរអោយស្រឡាញ់ ណានាងច្រម៉ក់ " ជុងហ្គុកងក់ក្បាលតិចៗ ដោយស្នាមញញឹមស្រស់ពេញផ្ទៃមុខកាយមាំ
" ចាស៎..បើចឹងខ្ញុំសុំទៅប្ដូរសម្លៀកបំពាក់សិនណា"
" បាទ "
សេយ៉ុនមិននិយាយអ្វីច្រើនក៏ដើរសំដៅទៅបន្ទប់ទឹកដែលនៅក្បែនេះ ជុងហ្គុកក៏ដើរចេញពីបន្ទប់របស់ថេយ៉ុងដូចគ្នា។

1:30នាទីក្រោយមក..

នៅក្នុងក្រុមហ៊ុន....
រីង..រីង..
សម្លេងទូរស័ព្ទរបស់នាយកម្លោះបានបន្លឺឡេីង
" អ្នកណាអីក៏ខ្វះសុជីវធម៍ខ្លាំងម្លេះ? Call មិនដឹងម៉ោងពេលវេលាមែន " ថេយ៉ុងនិយាយដោយភាពធុញទ្រាន់
" អាឡូ.!!ហេតុអីក៏ឯងខ្លះសុជីវធម៍ខ្លាំងម្លេះ ឯងក៏ដឹងថាម៉ោងស្មាលនេះ ជាម៉ោងដែលកុំពុងតែធ្វើការ ហេតុក៏ឯងខ្វះសុជីវធម៍បែបនេះ? បើមានលើកក្រោយទៀតឯងរាប់អាវរបស់អោយហើយទៅ " ថេយ៉ុងចាប់ផ្ដើមស្រែកគំហកដាក់កូនចៅរបស់ទាំងមួម៉ៅ
" សុំទោសចៅហ្វាយ ខ្ញុំគ្មានលើកទីពីទេ "
" ហើយឯងមានការអីក៏ឆាប់និយាយមក "
" បាទចៅហ្វាយ គឺអ្នកនាងចេនឌីមកភូមិគ្រឹះ ហើយក៏សួររកចៅហ្វាយទាន "🤧