Karanlığa Gömülen Hayaller -tamamlandı

Bölüm 43~

O göz devirirken ben umursamazca bahçeye bakıyordum.

"Onunla yakınlaşma bücür, seni yine kandıracak. Ne çabuk unuttun yaşadıklarını?" Demesiyle yutkundum sertçe. Hayır hayır, aynı şeyleri yaşamak istemiyordum.

"Asil.." Diye mırıldanmamla bana döndü. "Aynı şeyleri yaşatmazsın bana, değil mi?" Diye sormamla burukça gülümsedi.

"Hayır, hayır yaşatmam." Dediğinde Demon kahkaha attı. "Seni daha önce çok kez kandındı bücür, unutma." Demesiyle butnumu çektim.

"Ya kandırırsan?" Dememle çok hafiften gözleri doldu, ya da ben öyle görmüştüm, bilmiyorum.

"Yapmam. Ama eğer ki öyle bir şey yaparsam, bil ki aklımı kaçırmışımdır." Demesiyle hafifçe gülümsedi.

"Desene bücür bende aklımı kaçırdım ama seni kandırmıyorum diye?" Diyerek kahkaha atmasıyla gözlerimi sıkıca kapatıp açtım ve derin bir nefes aldım.

"Umarım bir gün aklını kaçırmazsın." Dememle hafifçe gülümsedi ve başını gökyüzüne çevirdi.

"Bu evde akıl sağlığımı korumak çok zor." Demesiyle benim de gökyüzünde olan bakışlarım hafifçe doldu.

Nehir hanım haklı mıydı? Onlara kötü mü geliyordum?

"O sana ne yaptı Ayza?" Diye sormasıyla, o diye kast ettiği kişinin annesi olduğunu anlamam uzun sürmemişti.

"Akıl hastanesine kapatmak istiyormuş beni." Dememle gözlerini kapattı sıkıca, sanki gerçeklerden kaçmak istercesine.

"Ben izin vermem, güven bana." Demesiyle aptal gibi ona güvenmeyi seçtim. O kadar şey yapmıştı bana, ama ona güvenmek istiyordum. Belki de içimde öldü sandığım umut dolu yanım ölmemişti?

"Ama güvendiğine o kadar üzüleceksin ki bücür.." Dedi ve kahkaha attı Demon. Belki, ama yine de ona güvenecektim.

Dahasını anlatmadım, o da sormamıştı zaten.

Öylece susup gökyüzünü izledik.

Günler önce asla güvenmeyeceğimi iddia ettiğim Asil, şimdi beni o yere göndermemek için sözler veriyordu, ben ise ona şartsız koşulsuz inanıyordum.

Belki de ilk kez bir önceki sayfayı yırtıp atmak beni mutlu etmişti.

.

.

.

Dünden sonra tekrar konuşmamıştık. O kendi odasına giderken ben de yatmıştım.

Sabah erkenden kalkmış ve banyo yapmıştım. Sonrasında da Cemre ve Karya gelerek bugünün önemli bir gün olduğunu ve hazırlanmamız gerektiğini söylemişti.

"Ne ki bugün?" Diye sordum saçlarımı kuruturken. Demon alayla kahkaha attı. "Cehennem bücür, cehennem." Dediğinde ona anlamayarak bakmıştım.

"Valla bizde bilmiyoruz, dedem hazırlanın gelin dedi. Onlar gitti çoktan." Dediğinde kaşlarımı kaldırdım.

O sırada Cemre konuşmaya başladı. "Ayza şu aldığımız elbiseyi giy bence, en iyisi o. Hem orada herkes abartılı giyer kesin, o elbise sana o kadar yakışır ki.." Dedi heyecanla, Karya da onu onaylamıştı.