Karanlığa Gömülen Hayaller -tamamlandı

Bölüm 16~

Umarım bir gün bana size anne demem için yalvarırsınız.

Ayza Akar~

"Ne oldu Ayza?" Diye sordu babaları sakin ama endişeli bir sesle.

Derin bir nefes alıp dudaklarımı ıslattım.

Babaları gelip bizi almıştı. Evet geldiğimizde amcaları yoktu, herkes yukarıdaydı. Sadece babaları ve anneleri benimle konuşmak istiyordu.

Şimdi salonda oturmuş, anlatmamı bekliyorlardı.

Ellerime baktıktan sonra konuşmaya başladım.

"Konuşmak istemiyorum." Dedim. Daha sonra dudaklarımı ıslatıp onlara döndüm.

"Bakın, benim velayetimi alın. Yanınızda yaşamam, ama beni hastaneye yatırmayın. Ben kendi başımın çaresine bakabilirim." Dedim aklıma gelenlerle. Demon kahkaha attı.

"Yazık.. istersen ayaklarına kapanıp yalvar bücür!" Dedi aşağılayıcı ve iğrenir bir sesle.

"Hayır tabii ki! Bizim yanımızda kalacaksın. Ve seni hastaneye de kapatmayacağız, onu nereden çıkarttın?" Diye sordu.

"Siz dediniz ya." Dedim bakışlarımı ona çevirerek. Gözlerini kısıp anlamayarak baktı.

"Hayır, eminim rüya görmüşsündür." Dedi kendinden emin bir sesle.

"Yani demek istiyor ki bücür; Sen delisin, şizofren olsuğun için yine olur olmadık şeyler görmüşsündür!" Dedi ve kahkaha attı Demon.

Haklıydı, onu ima etmişti.

"Konuşmak istemiyorum daha fazla, uyumak istiyorum." Dememle hemen kalktım ve merdivenlere yöneldim.

"Bu öylece kapatabileceğin bir konu değil Ayza. Şimdi otur ve bize ne gördüysen anlat, bizde sana yardım edebilelim." Demesiyle Demon yine kahkaha attı ve bana aşağılayıcı bakışlar atmaya devam etti.

Durup onlara döndüm. "Bana yardım edemezsiniz. Bunu anladığınızda ise pes edip hastaneye kapatacaksınız!" Dedim sinirle.

"Yerinde olsam evi yakar, sonra da kendimi asardım bücür!" Diyen Demon'a dikkat kesilmemeye çalıştım.

"Öyle bir şey olmayacak. Sana karşı ağır konuşmak istemiyorum, lütfen otur konuşalım!" Dedi Cihangir bey.

Daha sonra ekledi. "Bak kızım, seni ve yaşadıklarını anlıyoruz ama-" Demesiyle cümlesini kestim.

"Yaşamadığınız şeyleri anlayamazsınız! Yoksa sizde yaşadıklarınızı anlattığınız da deli damgası yiyip yıllarca tımarhane de en ağır ilaçlarla ve aklını kaçıran insanlarla yaşamaya çalıştınız da haberimiz mi yok?" Dedim sinirle.

Cihangir bey tepki vermemeye çalıştı ama bozulduğu belliydi.

"Ayza otur şuraya, bir konu konuşulacak!" Demesiyle Demon kahkaha atıp el çırptı. "İşte bu, yüzleş onunla bücür!" Dediğinde göz ucuyla ona baktım.

Tekli koltuğa yayıkça oturmuş bacaklarını uzatmıştı. Birini kırıp kendine çekmişti. Sol kolu koltuğun sok tarafına dayalıydı ve beyaz gözleri bizim üzerimizdeydi.