29 Juli 2011.
Hand in hand sta ik met Cheryl te wachten op het verlossende woord. Zoals gewoonlijk wordt er een hoop afgelult voordat de winnende naam gezegd wordt. "Na zoveel weken repeteren, zoveel plezier en mooie momenten..", gaat de presentator vriendelijk door, en Caroline komt bij hem staan. "Camryn, je kwam als klein meisje naar de audities en je bent uitgegroeid tot een vrouw. Mooie momenten hebben zich plaats gevonden in deze lange periode, maar ook minder mooie momenten.", zegt ze, en zo komt er nog een heel verhaal. Ze laten filmpjes zien van mij, ook van Cody. Ik lach, en voel de tranen al opkomen. Als ik om me heen kijk zie ik het publiek gespannen kijken, mijn vader kijkt nors voor zich uit, en aan de zijkant van het podium staan alle andere mensen en Harry kijkt me met een grote glimlach aan. Op zijn gezicht zijn de zenuwen te lezen, en ik zucht diep en staar doelloos naar de grond. "Ook al ben jij het niet, ik ben trots op je.", zegt Cheryl, en ik kijk haar aan met een stralende glimlach. "De winnaar van The X-Factor 2011 is...", begint de presentator en mijn hart slaat een paar slagen over. "Camryn Harmony Cowell!", zegt de man, al hoor ik alleen 'Harmony'. Ik kijk om me heen, en sla mijn handen snel voor mijn mond. Tranen van trotsheid glijden over mijn wang heen, en ik voel Cheryl haar armen zacht om me heen. Ook Cody omhelst me, en Harry rent vanaf de zijkanten naar me toe. Ik spring in zijn armen, draai een rondje in de lucht en eindig op de grond, met zijn lippen op die van mij. Ik krijg de microfoon en een troffee, en het is tijd voor de speech die ik vanaf het begin al in mijn hoofd heb zitten. "Deze beker en deze roem draag ik over naar alle meisjes, meiden en vrouwen. Mannen zijn niets beter dan ons, en dat mogen ze weten. We weten wat we willen en zullen tot het uiterste vechten. Alle vaders mogen trots zijn op hun dochters, want geen enkele zoon zou hun schoonheid kunnen vervangen.", begin ik, en ik kijk moeilijk naar mijn vader. De tranen glijden over zijn wangen, en hij glimlacht met ergens een sprankeltje trots. "Ik wil bedanken in iedereen die in me heeft gelooft, de mannen en de vrouwen. Ik wil iedereen bedanken die er voor me was, en die er nog steeds voor me is. Doe jezelf nooit te min, want wat je wilt kun je.", eindig ik mijn speech en er wordt gevraagd om mijn nummer te zingen. Nineteen klopt dan misschien niet, maar het zong fijner. En alles maakte me nu niet uit. Ik heb vaders laten zien dat dochters de mooiste geschenken op aarde zijn, of ze het willen, of niet.
-------------------------------
HOE VOORSPELBAAR, HOE VOORSPELBAAR. Maar ik hoop dat haar speech het wat mooier heeft gemaakt.
