7 Oktober 2010.
Het werd alweer voor iedereen bijna etenstijd, behalve voor mij. Ik lag nogsteeds op mijn bed en had me geen enkele stap nog verzet. Ik hoorde geklop op de deur, en ik besloot het te negeren. "Cam, kom er nou uit.", hoorde ik Liam smeken, maar ik antwoordde stug 'nee'. "Harry bedoelde het niet zo, hij houd van je, wij allemaal.", zegt hij, en ik druk mijn kussen op mijn hoofd. Als mijn lichaam en vooral mijn hart tekeer gaat voor zuurstoftekort gaat het kussen van mijn hoofd af, en hoor ik niks meer. "Die komt er niet uit.", zegt Liam teleurgesteld, en ik hoorde Harry zuchtten. "Ik bedoelde het niet zo Li, ze betekend de hele wereld voor me, meer dan dat.", hoor ik hem zeggen en diep in zijn stem kun je horen dat hij gehuild heeft. "We kunnen er niks aan doen Haz, het is gebeurt. Ik ben blij dat je het haar verteld hebt, want anders had je écht een groot probleem.", hoor ik hem, en er gaan voetstappen de trap af. Ook komen er voetstappen naar boven, en ze stoppen voor mijn deur. "Camryn, maak die deur open. Je moet iets eten, je hebt nog niks gegeten! Geen ontbijt niks!", hoor ik Harry zeggen, maar ik antwoord niet. "Ik weet dat je boos bent, en dat recht heb je ook. Maar weet dat ik je nooit wou kwetsen.", zegt hij, en ik lach zachtjes. "Dat had je eerder kunnen weten Styles, ga weg, ik wil rust.", zeg ik, en Harry lacht ook wat. "Heb je niet genoeg rust gehad zo zonder mij en de jongens? Kom naar buiten, we willen je drukheid meemaken.", zegt hij, maar ik geef niet toe. "Nee Harry, ga weg.", zijn mijn simpele woorden, en na een paar minuten wachten, zijn ook die voeten voor mijn deur weg.
