28 Juni 2011.
"Hoe gaan we het aanpakken deze week?", vraagt Cheryl, en ik haal mijn schouders op. "Sorry Cher, ik heb half mijn kop erbij. Ik doe heus wat je van me vraagt maar om nu zelf met ideeën te gaan komen wordt hem niet.", zeg ik, en ik zie haar begrijpelijk knikken. "Dat hoeft ook niet, dat is misschien iets teveel gevraagd. Hoe gaat het nu met Zayn?", vraagt ze, en ik zucht. "Hij is eigenlijk weer de oude, maar dan in het verkeerde wereldje. Hij praat weer veel, hij lacht.. Dat heeft hij al zo lang niet meer gedaan.", zeg ik, en ik denk aan zijn stralende lach. "Hou je niet ergens van hem? Denk je niet dat het beter is om met hem verder te gaan? Jij kan hem zo gelukkig maken, waarom hij jou niet?", vraagt ze, en ik kijk haar verontwaardigd aan. "En bedankt, om het even duidelijk te maken: Ik ben heel blij met Harry. We zijn bijna het perfecte koppel oke, maak het me alsjeblieft niet moeilijker dan dat het al is!", zeg ik, op een boze toon. "Zo bedoelde ik het niet.", zegt ze. "Ik wel.", zucht ik, en ik leg mijn armen op de tafel neer. Langzaam verdwijnt mijn hoofd tussen mijn armen, en ik sluit voor heel even mijn ogen. "Misschien moeten we morgen verder gaan.", zegt ze, en ik knik. "12 uur hier?", vraagt ze, en weer knik ik. "Sorry dat ik zo tegen je uitviel. Ik moet maar eens veel slapen.", zeg ik, en Cheryl wrijft zachtjes over mijn rug heen. "Slaap maar goed, morgen zal alles beter zijn.", zegt ze, en ik knik. We lopen beiden het gebouw uit, en gaan naar ons eigen huis. Waar een bed staat te wachten met open armen, armen waar ik al te graag ik val.
