30 September 2010.
"Wat ben ik blij jullie weer te zien!", roep ik als ik het plein oploop en al mijn vrienden weer zien. Iedereen omhelst me liefdevol en van sommigen krijg ik een kus op mijn wang. "We missen je zo erg op school.", zegt Lottie, en ze neemt een hap van haar appel. "Ik mis jullie ook.", zeg ik. "Dat is anders niet te merken.", merkt Matt bot op. "Waar is dat voor nodig?", kaats ik terug en hij gaat staan. "Je laat ons zitten. Niet alleen mij, maar iedereen hier. We wachten elke dag op je of je komt, maar je komt nooit! Ik ben het zat Camryn.", zegt hij, en ik kijk gebroken om me heen. "Sorry, maar het leven als 'dochter van' is minder makkelijk dan je denkt!", schreeuw ik terug. "En je vriendje? Kan die niet helpen? Iets wat je ook tegen ons loog.", en tranen komen in mijn ogen. "We hadden het ook niet zo afgesproken. Ik zou het jullie vertellen voor de fans.", zeg ik kwetsbaar. "Matt! Doe normaal!", schreeuwt Amber als ze mij in tranen ziet zitten. "Dus jullie gaan allemaal met haar om alsof er niks is?", vraagt hij zoekend naar steun. "Ze was er dan misschien wel niet altijd, maar je kan toch wel nagaan dat het voor haar ook anders is?", vraagt Amber en ik snik gewoon verder. "Ik ga terug naar huis, ik wil jullie vriendschap niet in de weg staan.", snik ik. "Cam?", vraagt Amber nog met hoop, maar ik schud mijn hoofd. "Nee, ik moet gaan.", zeg ik, en Matt lacht. "Ja, ga maar naar je vriendje. Die is toch zo goed.", zegt hij en met gebogen hoofd loop ik naar huis, helemaal alleen en achtergelaten door mijn vrienden.
