10 September 2010.
Vrijdag, eindelijk weekend. School vandaag was een hel. Matt, Quinty, Amber en Lottie wouden van alles weten, maar ik kon het ze niet zeggen. Ik wou ze geen pijn doen, en het belangrijkste, mezelf niet. "Maandag Ierland.", probeerde Harry me vrolijk te maken. "Ik hoop dat hij alles leuk vind.." mompel ik, en Harry drukt zijn lippen in mijn nek. "Hij gaat het geweldig vinden.", zegt hij, en ik zucht. "Zit toch eens niet over alles in, je moet kiezen wat het beste voor jezelf is Cam, en als dat die andere school is. Dan is het nou eenmaal zo. Ze verdwijnen niet van de wereldbol he.", zegt hij, en ik lach. "Maar wel uit mijn sociale leven.", en Harry schud wat met zijn hoofd. "Je kan ze altijd zien.", zegt hij. "Nee, want als ik thuis ben wil ik bij jou zijn, en dat ben ik ook. ", zeg ik, en hij glimlacht lief naar me. "We kunnen voor altijd bij elkaar zijn.", "Kunnen ja.", zeg ik, en hij kijk me gekweld aan. "Wil je dat niet?", vraagt hij, en ik schud met mijn hoofd. "Voor altijd? Weet je hoe lang dat is? Ik dacht meer aan een maand of 3..", zeg ik, en ik druk mijn neus tegen die van hem. "Je maakt een grapje mag ik hopen?", "Klopt. Forever is a long, long time. But I wouldn't mind spending it by your side.", som ik op, en er groeit een glimlach op zijn gezicht. "Je bent veel leuker als je lacht.", zeg ik, en ik laat mijn tandpasta witte glimlach zien. "Jij mag er ook zijn, schoonheid.". Onze neusjes wrijven lief tegen elkaar aan, en ik begin heel hard te lachen. "Wat is er?", zegt hij, en ik leg mijn handen op mijn buik van het lachen. "O mijn god, jij bent de zanger van The White Eskimo's!", zeg ik, en ook Harry lacht. Ik stop met lachen, en kijk hem raar aan. "Ik hoor te lachen.", zeg ik, en ik loop naar hem toe. We beginnen van voor af aan, en onze neuzen? Die wrijven gewoon langzaam over elkaar heen, en bij elke keer links en elke keer rechts, wordt er een klein beetje meer liefde aangemaakt.
