မီးတောက်ကြားကပန်းတစ်ပွင့် [မြန်မာဘာသာပြန်]

အပိုင္း ၉၄ ။ ယြဲ႕က်ယ္ဘဝ

"က်ယ္ေလး၊ ျပႆနာတစ္ခုရွိတယ္၊ ကိုယ္တို႔ ေကာင္းေကာင္းမြန္မြန္ ေသခ်ာေျပာဆိုသင့္တဲ့ဟာေပါ့"
လုရႈဖန္သည္ ေလးနက္ေနေသာအမူအရာျဖင့္ ရွန႔္ခယ္ေဘးတြင္ ဝင္ထိုင္လိုက္သည္။

"ဘာျပႆနာပါလဲ"

"ကိုယ္ကမင္းအလုပ္ရွင္ေလ၊ ကိုယ့္အမိန႔္ေတြကို လိုက္နာဖို႔ အၿမဲမျဖစ္မေနပဲေလ၊ အထူးသျဖင့္ အႏၲရာယ္နဲ႕ႀကဳံရတဲ့အခ်ိန္ေပါ့"
လုရႈဖန္ တင္း‌မာေနေသာေလသံျဖင့္ဆိုလိုက္သည္။
"လြန္ခဲ့တဲ့ရက္ပိုင္းက မေတာ္တဆမႈလိုမ်ိဳး ကိုယ္မင္းကို ကားေပၚက စြန႔္ခြာခိုင္းတုန္း ဘာလို႔မလုပ္ခဲ့တာလဲ"

ရွန႔္ခယ္ တစ္ေအာင့္ဆိတ္ေနၿပီးမွ တည္ၿငိမ္စြာ ေျဖလာခဲ့သည္။
"ကြၽန္ေတာ္က ေဂ်းနဲ႕ ယူရီအန္ရဲ႕ အလုပ္ရွငိေလ၊ ကြၽန္ေတာ့္မွာ သူတို႔ကို ကာကြယ္ရမဲ့ ဝတၱရားရွိတယ္၊ လူႀကီးမင္း ကြၽန္ေတာ့္ကို ကာကြယ္ေပးသလိုေပါ့"

"ဒါဆို" လုရႈဖန္ သူ႕ကို စိန္းစိန္းဝါးဝါးၾကည့္လိုက္သည္။
"တကယ္လို႔ ကိုယ္တို႔အားလုံး အႏၲရာယ္ထဲေရာက္ေနရင္ တစ္ခါတည္းဘယ္သူ႕ကို အရင္ကယ္မွာလဲ"

သူ ဒီလိုမ်ိဳးၾကားဖူးေနသလိုပဲ။ ဒါက အင္တာနက္ေပၚမွာ တင္ေမးထားတဲ့ "မင္းအေမနဲ႕ မင္းမိန္းမ ႏွစ္ေယာက္လုံး ေရနစ္ေနရင္ ဘယ္သူ႕ကို အရင္ကယ္မလဲ" ဆိုတဲ့ ေမးခြန္းနဲ႕ ဘာကြာလို႔လဲ။

ရွန႔္ခယ္ ေၾကာင္အမ္းေနေသာ္ျငား ေနာက္ဆုံး တည္တည္ၾကည္ၾကည္ ျပန္ေျဖလိုက္သည္။
"ကြၽန္ေတာ္ လူႀကီးမင္းကို ကယ္တင္မွာပါ"

"ဒါေပမဲ့ အဲခ်ိန္တုန္းက မင္း အဲဒီစာခ်ဳပ္ထိန္းသိမ္းသူေတြကို ကယ္ခဲ့တယ္ေလ"

"လူႀကီးမင္းအသက္က အႏၲရာယ္က်မေရာက္ေနခဲ့လို႔ပါ၊ အဲအေျခအေနေတြေအာက္ အသက္ကိုကယ္တင္ဖို႔က ဦးစားေပးျဖစ္သြားပါတယ္"
ရွန႔္ခယ္က ခိုင္မာေသာယူဆခ်က္ျဖင့္ ဆိုလိုက္သည္။

"ဒါေပမဲ့ ကိုယ့္အတြက္က်" လုရႈဖန္ တစ္လုံးခ်င္းအံႀကိတ္ေျပာေတာ့သည္။
"မင္းအသက္က ကိုယ့္ဦးစားေပးအေရးပါမႈပဲ!"

ရွန႔္ခယ္သည္ တိတ္ေနဆဲပင္။

"ကတိေပးပါ၊ က်ယ္ေလး" လုရႈဖန္ ေတာက္ေလာင္ေနေသာ မ်က္ဝန္းမ်ားႏွင့္ လက္ကို ဆုပ္ကိုင္လိုက္သည္။
"အနာဂတ္မွာ ဒီလိုအႏၲရာယ္ေတြႀကဳံခဲ့ရင္ ကိုယ့္လုံၿခဳံေရးကိုအရင္ပထမဆုံး စဥ္းစားေပးဖို႔"