FOX DEMON CULTIVATION MANUAL

၀၆၁

ရုန်ပိုင်မှာ စုန့်ချီ သူ့မျက်စိရှေ့က ပျောက်သွားသည့်တစ်ခဏလေး ဘာ တွေဖြစ်ပျက်သွားမှန်း လိုက်မမှီတော့ပါချေ။

သူသည် ဝတ်ရုံလက်လေးကို လွှဲယမ်းကာ မျက်နှာချိုသွေးသော အပြုံးဖြင့် သူ့ထံသို့ လျှောက်လာနေသော စုန့်ချီအား မြင်လိုက်ရသည်။ ထုံမွှန်းနေသော အမွှေးနံ့က သူ့မျက်နှာတည့်တည့်ကို လာရိုက်ခတ်နေပြီး သူ့စိတ်ကိုပါ နောက်ကျိလာစေသည်။

ရုန်ပိုင် လက်တစ်ဖက်မြှောက်လိုက်ပြီး မျက်လုံးများ ကျဉ်းမြောင်းလျက်ပြောလိုက်၏။

"အဲ့ဒီမှာရပ်နေ "

စုန့်ချီ ရင်ထဲ ထိတ်ခနဲဖြစ်သွားသည်။ သို့သော်လည်း နာခံစွာဖြင့် နေရာတွင် မလှုပ်မယှက် ရပ်နေလိုက်သည်။ မျက်နှာချိုသွေးသော အပြုံးက သူ့မျက်နှာထက် ပို၍ပင် ပေါ်လွင်ထင်ရှားလာသည်။ အကယ်၍ သူ့အမြှီးလေးနှစ်ချောင်းပါ ရှိနေပါက အမြှီးလေးတနှံ့နှံ့ပင် ဖြစ်နေလိမ့်ဦးမည်။

သူက မေးလာ၏။

" အဖေ. ဘာဖြစ်လို့လဲ "

ရုန်ပိုင် သူ့ခံစားချက်ကို နားလည်ပါ၏။ ယခုအချိန်တွင် စုန့်ချီသည် အလွန်ကြောက်လန့်ပြီး တထိတ်တလန့်ဖြစ်နေမည်မှန်း သူသိသည်။ ထို့ကြောင့်သာ သူ့လေသံကို အတတ်နိုင်ဆုံး ငြင်သာပေးနေခြင်းဖြစ်၏။

"ကိုယ့်ကို အဖေခေါ်ရမယ်လို့ ဘယ်သူပြောလိုက်တာလဲ "

ဤစကားတစ်ခွန်းက ရုန်ပိုင်၏ ရှုထောင့်မှကြည့်လျှင် သာမန်ကာလျှံကာ အမှတ်တမဲ့ မေးမိလိုက်သော မေးခွန်းတစ်ခုမျှသာဖြစ်သည်။ သို့သော် စုန့်ချီအတွက်မှာမူ မေးမြန်းစစ်ကြောလိုသော စကားနှင့်သွားတူသည်။ ထင်ထားသည့်အတိုင်း သခင်ရုန်က သူ့အား သားအဖြစ်အသိအမှတ်ပြုချင်ပုံမရပေ။သူ့ဒူးများ ပျော့ခွေလို့လာပြီး ကြမ်းပြင်ပေါ်သို့ ဘိုင်းခနဲ ဒူးထောက်ချလိုက်သည်။ သူသည် ခေါင်းကိုကျိုးမတတ် ငုံ့ထားပြီး ဘာစကားမှ ထပ်မဆိုတော့ပေ။

သူ စကားဆက်ပြောနေလျှင် အမှားမှားအယွင်းယွင်းတွေ ထပ်လုပ်မိလိမ့်ဦးမည်။ ဘာမှမပြောတာကမှ ပိုကောင်းသေးသည်။