ပျော်ရွှင်မှု/ေပ်ာ္ရႊင္မႈ [Myanmar translation]

Chapter (47) ဇာတ်ကောင်

"ကော်ဖီမသောက်နဲ့။ နေ့လယ်စာကို အချိန်မှန်စားနော်။"

ရန်ထင်းက ခေါင်းညိတ်လိုက်သည်။

လီကျောင်းက သူ့ကို မယုံပေ။ "မင်း ထမင်းစားတဲ့အခါကျရင် အိမ်တော်ထိန်းဦးလေးကို မှတ်တမ်းတင်ခိုင်းပြီး ငါ့ဆီ ဗီဒီယိုအတိုလေး ပို့ပေးရမယ်။"

"အင်း။" ရန်ထင်း ခေါင်းညိတ်လိုက်၏။ "မင်းအခု မထွက်ရင် နောက်ကျသွားလိမ့်မယ်။"

အိမ်တော်ထိန်းက လူနှစ်ယောက်ကို ပြုံးပြလိုက်သည်။ "စိတ်ချလက်ချနေပါ။ ကားရော ယာဉ်မောင်းပါ စီစဉ်ပေးထားပါတယ်။"

ရန်ထင်းက အိမ်တော်ထိန်းကို မော့ကြည့်လိုက်၏။ အိမ်တော်ထိန်းက ခေါင်းငုံ့ကာ နောက်ပြန်ဆုတ်သွားသော်လည်း ကြောက်ရွံ့ထိတ်လန့်မှု မရှိပေ။ သူ့ပါးစပ်ထောင့်တွင် အပြုံးတစ်ပွင့်ပင် ရှိနေခဲ့သည်။

"ဒါဆို ငါသွားတော့မယ်။" လီကျောင်းက အနည်းငယ် စိတ်မသက်မသာဖြစ်နေဆဲပင်။ "မင်း လိမ်လိမ်မာမာနေရမယ်နော်။"

ရန်ထင်း "..."

"လီကျောင်း၊ ငါမင်းထက်ရှစ်နှစ်ကြီးတယ်။"

"ရှစ်နှစ်ကြီးတာ ဘာဖြစ်လဲ။" လီကျောင်းက စားပွဲပေါ်မှ လက်ဆောင်များကို ကောက်ယူကာ တံခါးဆီသို့ လျှောက်သွားရင်း ပြုံးလိုက်သည်။ ထို့နောက် သူက ပြန်လှည့်လာပြီး "စိတ်မပူပါနဲ့၊ ငါတော့ မင်းက အသက်ကြီးတယ်လို့ မထင်ပါဘူး။ မင်းက ရှစ်နှစ်လောက် အသက်ပိုကြီးနေရင်တောင် အသက်အရွယ်ကို မေ့ထားနိုင်တဲ့ သူငယ်ချင်းအရင်းခေါက်ခေါက်ကြီး ဖြစ်လာနိုင်ပါတယ်။"

ထိုသို့ ပြောပြီးနောက် သူသည် ရန်ထင်းက မတုံ့ပြန်ခင် ထွက်ပြေးသွားခဲ့သည်။ ပြေးလွှားသွားသည့် ခြေသံများကို ကြားလိုက်ရပြီး လီကျောင်း ထွက်ခွာသွားချိန်တွင် ရန်ထင်း၏ ဖိအားများက သူ့ခန္ဓာကိုယ်တစ်ခုလုံးကို ဖုံးလွှမ်းလာခဲ့၏။ အိမ်သည် ဟာလာဟင်းလင်းဖြစ်သွားပြီး ယခင်ကအတိုင်း အေးစက်ဆိတ်ဆိတ်သည့်အနေအထားသို့ တစ်ဖန်ပြန်လည် ရောက်ရှိသွားခဲ့သည်။

လီကျောင်းက ကျန်းရှောင်ယွမ်အိမ်သို့ရောက်ရှိလာပြီး သူ့မိဘများက သူ့အား နွေးနွေးထွေးထွေး ကြိုဆိုခဲ့ကြ၏။ သူတို့က ဖျော်ဖြေရေးအသိုင်းအဝိုင်းအကြောင်း ဘာမှမသိသဖြင့် လောက်လောက်ငှငှစားရရဲ့လား ၊ ပင်ပန်းနေပြီလားဟူ၍ အမြဲမေးလေ့ရှိသည်။