Chapter (432)
“အဖြေမရှိ”
နင်ဘီလျူအနေဖြင့် ရဲရှောင်မှ ယခုကဲ့သို့ မေးခွန်းမျိုး မေးလာလိမ့်မည်ဟု ထင်မထားခဲ့မိချေ။ ထို့ကြောင့် စိတ်ရှုပ်သွားသည့်ဟန်ဖြင့် မျက်ခုံးကြုတ်လိုက်ရင်း -
“ဘယ်လိုအဆင့်ကို ပြောတာလဲ။ ကျုပ်တော့ တစ်ခါမှ မစဉ်းစားခဲ့မိဘူး။ အဆုံးစွန်ထိတော့ ရောက်ချင်မိတယ်။ အဲဒီလို အဆင့်ရောက်ရင်တော့ အဆင့်မြင့် နယ်ပယ်တွေကို သွားကြည့်ချင်သေးတယ်။ လူ့သက်တမ်းက တိုပါတယ်။ ဒါပေမယ့် အနာဂတ်ကတော့ အဆုံးအစမဲ့ပဲ။ ဘယ်အဆင့်ထိ ရောက်မလဲ ဆိုတာကတော့ ကျုပ်ကြိုးစားမှုနဲ့ ကျုပ်ရလာမယ့် အခွင့်အလမ်းတွေပေါ် မူတည်မယ် ထင်တာပဲ။ အတင်းအကြပ်ကြီး လုပ်ယူလို့တော့ မရဘူးလားပဲ . . .”
ရဲရှောင် တခဏမျှ စဉ်းစားလိုက်ရင်း ခေါင်းတဆတ်ဆတ်ညိတ်ကာ -
“ဒါပေါ့ . . . ခင်ဗျားက အပြောကောင်းသားပဲ။ လူ့သက်တမ်းက တိုပေမယ့် အနာဂတ်ကတော့ အဆုံးအစမဲ့ပဲ . . .”
ထို့နောက် ကျောင်းဖင်းရှန်ဘက်သို့ လှည့်ကာ ထိုမေးခွန်းကိုပင် ရဲရှောင် ထပ်မေးလိုက်သည်။ ထိုအခါ ကျောင်းဖင်းရှန်သည် တွေဝေတုံ့ဆိုင်ခြင်း မရှိဘဲ -
“နှစ်သုံးရာအတွင်း မူလတာအိုအဆင့်ရဲ့ ထိပ်ဆုံးကို ရောက်ချင်တယ်။ နှစ်သုံးရာမဟုတ်ဘူး။ နှစ်နှစ်ရာ ဆိုရင်ပိုကောင်းတယ်။ နှစ်တစ်ရာအတွင်းဆိုရင်တော့ အကောင်းဆုံးပေါ့ဗျာ။ ဒါတောင်မှ အဆုံးသတ်နိုင်ဦးမယ် မထင်ဘူး။ ကျုပ်ရဲ့ ဦးစားပေး အလုပ်တွေတော့ အရင်လုပ်ရဦးမှာပေါ့။ ကျုပ်ရည်မှန်းချက်တွေ ပြည့်တော့မှ ကျန်တာ စဉ်းစားရမယ် . . .”
ရဲရှောင် ခေါင်းညိတ်ပြလိုက်ပြန်သည်။
နင်ဘီလျူနှင့် လျူချန်းဂျန်တို့သည် တစ်ယောက်နှင့်တစ်ယောက် လှမ်းကြည့်လိုက်ကြသည်။ ရဲရှောင်၏ အပြုအမူများကြောင့် သူတို့၏ စိတ်ထဲတွင် နားမလည်သလိုလည်း ဖြစ်သွားကြသည်။
(မူလတာအိုအဆင့်ရဲ့ ထိပ်ဆုံးကို ရောက်ရင် သူက ဘာတွေ လုပ်မှာပါလိမ့်။ နောက်ပြီး မူလတာအို အဆင့်ဆိုတာကရော ဘာများလဲ။ ကောင်းကင်အဆင့်ထက် တစ်ဆင့်မြင့်တာလား။ မူလဝိညာဉ်အဆင့်လို့ ခေါ်တာ မဟုတ်ဘူးလား။ ဒါမှမဟုတ် နောက်နာမည်တစ်မျိုးအဖြစ် ခေါ်တာလား . . .)
ရဲရှောင်သည် လျူချန်းဂျန်ကိုလည်း မေးလိုက်ပြန်သည်။ လျူချန်းဂျန်မှာမူ အနည်းငယ် ရှက်ကိုးရှက်ကန်း ဖြစ်လျက် ရှိသည်။ အရှေ့ပိုင်းတွင် သူလေးစားရသည့် လူ ၂ ယောက်စလုံးမှ အဖြေပေးသွားခဲ့ပြီ ဖြစ်သည်။ ထိုလူ ၂ ယောက်၏ အဖြေမှာ အကောင်းဆုံး အဖြေပင် ဖြစ်လိမ့်မည်ဟု ယူဆထားလိုက်ပြီး ထွေထွေထူးထူးလည်း ပြန် မဖြေတတ်တော့ချေ။ ထို့ကြောင့် ဘာပြောရမှန်းမသိအောင် ဖြစ်နေလေသည်။
သို့သော် အားလုံးမှ သူ့အား စိုက်ကြည့်နေကြသဖြင့် လျူချန်းဂျန်လည်း မတတ်သာတော့ဘဲ -
“ကျုပ်မှာတော့ ထွေထွေထူးထူး အစီအစဉ် မရှိပါဘူး။ ခင်ဗျားဘယ်သွားသွား ခင်ဗျားလက်ထဲက ဓားတစ်ချောင်းလို အချိန်တိုင်း ရှိနေပေးမှာပါ . . .”
လျူချန်းဂျန် ထိုသို့ ပြောလိုက်သောအခါ နင်ဘီလျူနှင့် ကျောင်းဖင်းရှန်တို့၏ စိတ်ထဲတွင် အားမလို အားမရ ဖြစ်သွားမိကြသည်။ လူငယ်တစ်ဦး ဖြစ်သည့်တိုင် ရည်မှန်းချက် ရေရေရာရာ မရှိသူဟုပင် တွေးလိုက်မိကြသည်။
ရဲရှောင်မှာမူ တစ်ချက်ပြုံးလိုက်မိသည်။
သူ၏ ရှေ့မှလူ ၃ ယောက်ထဲတွင် လျူချန်းဂျန်၏ ရည်မှန်းချက်သာ အမြင့်မားဆုံး ဖြစ်နေသည်ကို သူတစ်ယောက်တည်းသာ သိလေသည်။ တကယ်လက်တွေ့တွင် လျူချန်းဂျန်မှာ တမင်ရည်ရွယ်၍ ပြောလိုက်ခြင်း မဟုတ်ပေ။ အဖြေရခက်သဖြင့် သင့်တော်သလို ပြောလိုက်မိခြင်း ဖြစ်သည်။
(ငါ့အရင်ဘဝတုန်းက မူလတာအိုအဆင့်ရဲ့ ထိပ်ဆုံးနေရာထိ ရောက်ခဲ့တယ်။ ဒီဘဝမှာ မူလတာအိုအဆင့်ကို ကျော်လွန်ပြီး ပိုအဆင့်မြင့်မြင့် ရောက်ရမယ်လို့ ငါက ဆုံးဖြတ်ထားခဲ့တာပဲ။ ကမ္ဘာတစ်ခုလုံးကို အပေါ်စီးကကြည့်ရင်း ဟားတိုက်ရယ်မောနိုင်တဲ့ အထိပေါ့ . . .)
(လျူချန်းဂျန်သာ ငါ့ဘေးနား သူပြောသလို ရှိနေနိုင်မယ်ဆိုရင် သူလည်း သေချာပေါက် မူလတာအို အဆင့်ကို ကျော်သွားမှာပဲ။ ဒီလိုမျိုး ကျိန်းသေ ဖြစ်လာလိမ့်မယ် . . .)
ရဲရှောင် တွေးနေရင်းဖြင့် မျက်လုံးများ အရောင်လက်သွားကာ -
“ကျုပ်မှာ ကျင့်စဉ်စာအုပ် ၃ အုပ် ရှိတယ်။ အဲဒီထဲက တစ်ခုက ကောင်းကင်မှာ နေလောင်ကျွမ်းခြင်း ဆိုတဲ့ ကျင့်စဉ်ပဲ။ အပိုင်းသုံးပိုင်းပါတယ်။ လက်သီး၊ ဓားနဲ ခြေထောက် ဆိုပြီးတော့ပေါ့ . . .”
“ဒီစာအုပ်အတိုင်း ကျင့်ကြံနိုင်မယ်ဆိုရင် ခင်ဗျားတို့တွေ ကောင်းကင်အဆင့်ထက် ၂ ဆင့်လောက် ပိုမြင့်အောင် လုပ်နိုင်ကြလိမ့်မယ် . . .”
နင်ဘီလျူတို့ သုံးဦးစလုံး ကောင်းစွာ နားမလည်လိုက်သော်လည်း စိတ်ထဲတွင်မူ ကျေနပ်သွားကြသည်။
အဆင့် ၂ ဆင့် တက်သွားစေနိုင်သည့် ကျင့်စဉ်မျိုး မရှိနိုင်ဟု ယခင်က ယူဆထားခဲ့မိကြသည်။
(တော်တော် ထူးဆန်းတဲ့ ကျင့်စဉ်ပါလား။ အံ့ဩစရာ ကောင်းလိုက်တာ . . .)
နင်ဘီလျူတို့သည် အဆိုပါ ကျင့်စဉ်နာမည်နှင့် ပတ်သက်၍လည်း ကျေနပ်သွားကြပြန်သည်။ သန့်စင်သော ယန်ကျင့်စဉ် တစ်မျိုးဖြစ်မည်ဟုလည်း နာမည်အရ သိလိုက်ကြသည်။
ထိုသန့်စင်သော ယန်ကျင့်စဉ်သည် တခြားလူ ၂ ယောက်ထက် ကျောင်းဖင်းရှန်နှင့် ပို၍ပင် ကိုက်နေပါသေးသည်။
ကျောင်းဖင်းရှင်လည်း ရှေ့သို့ တိုးလိုက်ရင်း -
“ဂုဏ်ယူစရာပါပဲ . . . ကျုပ်အတွက် အခွင့်အရေး ရလာပြီပေါ့။ ကျေးဇူးတင်ပါတယ် ဧကရာဇ် . . .”
သူ၏ မျက်နှာသည်လည်း စိတ်လှုပ်ရှားမှုကြောင့် နီရဲနေလျက် ရှိသည်။ သူ၏ စိတ်လှုပ်ရှားမှုကို တည်ငြိမ်စေရန်ပင် မနည်းထိန်းနေရလေသည်။
အဆင့် ၂ ဆင့် မြင့်တက်မည် ဖြစ်သဖြင့် အနည်းဆုံး အဆင့်ငယ်ပေါင်း ၁၈ ဆင့်ကို ကျော်ဖြတ်နိုင်ပေလိမ့်မည်။
ထို့ကြောင့် အနည်းဆုံးမူ မူလအိပ်မက်အဆင့်သို့ ရောက်ရှိပေလိမ့်မည်။
ထိုထက်မကလည်း အဆင့်မြင့်သွားနိုင်သေးသည်။
ကျောင်းဖင်းရှန်အနေဖြင့် ယခင်က ကောင်းကင်အဆင့်ထက် တက်ချင်နေမိသော်လည်း မည်သို့ တက်ရမှန်းမသိ ဖြစ်ခဲ့ရသည်။ ယခုအခါ ဆင်းရဲသားတစ်ယောက်မှ ရွှေတောင်ကြီးတစ်တောင် သို့မဟုတ် ရတနာမြေပုံတစ်ခု ရလိုက်ရသလိုပင် ခံစားလိုက်ရသည်။
အနည်းဆုံးမူ သူ၏ ရည်မှန်းချက်များ ပြည့်ဝရန်အတွက် ယခုကျင့်စဉ်သည် များစွာ အထောက်အကူ ပြုပေလိမ့်မည်။
ကျောင်းဖင်းရှန်သည် ကျင့်စဉ်စာအုပ် ယူလိုက်ပြီး ပထမဆုံး စာမျက်နှာအား လှန်ကြည့်လိုက်သည်။ ထိုစာမျက်နှာမှ မျက်စိပင် မခွာနိုင်အောင် ဖြစ်သွားပြီး သူ၏ ပတ်ဝန်းကျင်ရှိ အရာအားလုံးအား မေ့လျော့သွားသည်။
နင်ဘီလျူနှင့် လျူချန်းဂျန်တို့ပင် ကျောင်းဖင်းရှန်အား ကြည့်ရင်း မနာလို ဖြစ်သွားမိကြလေသည်။
တစ်ချက်ကြည့်ရုံဖြင့် လူတစ်ယောက်အား ဆွဲဆောင်နိုင်လိုက်သည့် ကျင့်စဉ်သည် အလွန်ထူးခြား နေ၍သာ ဖြစ်ပေလိမ့်မည်။ ပထမအချက်အနေဖြင့် ထိုကဲ့သို့ ထူးခြားသော ကျင့်စဉ်သည် လွယ်လွယ် တတ်မြောက်နိုင်မည် မဟုတ်သည်မှာ သေချာပေသည်။ ဒုတိယအချက်အနေဖြင့် ကျင့်ကြံမည့်လူသည် ကျင့်စဉ်ပါ လိုအပ်ချက်များကို ကိုက်ညီမှသာ ဖြစ်ပေလိမ့်မည်။ တတိယအချက်ခေါ် အရေးကြီးဆုံး အချက်ကတော့ အဆင့် ၂ ဆင့် တက်စေနိုင်မည် ဖြစ်သဖြင့် လူတိုင်း ခန့်မှန်းထားသည်ထက် များစွာ သာလွန်နေပေမည် ဖြစ်သည်။
ကျောင်းဖင်းရှန်သည် သူနှင့် အလွန်ကိုက်ညီသည့် ကျင့်စဉ်ကို ရရှိလိုက်ခြင်းပင် ဖြစ်သည်။ လိုနေသော ကွက်လပ်အား ဖြည့်ပေးလိုက်သလိုပါပင်။
ရဲရှောင်သည် နင်ဘီလျူနှင့် လျူချန်းဂျန်အား ကြည့်ရင်း ရယ်ချင်သွားမိသည်။ ထို့နောက် ဒုတိယ တစ်အုပ်အား ထုတ်လိုက်ရင်း -
"ဒီတစ်အုပ်ကတော့ ဘာမှ ထွေထွေထူးထူး မလိုအပ်ဘူး။ ကျင့်စဉ်ကောင်း တစ်ခုဖြစ်ပြီးတော့ ခင်ဗျားနဲ့ သင့်တော်လိမ့်မယ်ထင်တယ် နင် . . .”
နင်ဘီလျူသည် ချက်ချင်း မယူသေးဘဲ စာအုပ်အဖုံးအား လှမ်းကြည့်လိုက်သည်။ စာအုပ်အဖုံးပေါ်မှ စာကြောင့် သူ၏ ရင်ထဲ မီးများတောက်လာသလိုပင် ခံစားလိုက်ရလေသည်။
ပင်မကောင်းကင်နည်းစနစ် . . .
ထိုကျင့်စဉ်နာမည်အား မည်သူမျှ မကြားဖူးလောက်ချေ။ သို့သော် ကျောင်းဖင်းရှန် ရသွားသည့် ကျင့်စဉ်အောက်တော့ လျော့မည်မဟုတ်ကြောင်း နင်ဘီလျူ ရိပ်စားမိလိုက်သည်။
(အနာဂတ်မှာ ငါ့အတွက် အောင်မြင်မှုတွေရဖို့ အခွင့်အရေးကောင်းပဲ၊ ဒါပေမယ့် ငါယူလိုက်ရင် သူ့ကျေးဇူးကြွေးကို ဘယ်တော့မှ ပြန်ဆပ်နိုင်မှာ မဟုတ်တော့ဘူး . . .)
နင်ဘီလျူသည် စာအုပ်အား ယူရန် တွေဝေတွန့်ဆုတ် နေလေသည်။
ရဲရှောင်မှ ပြုံးလိုက်ရင်း -
“နင် . . . ကျုပ်ခင်ဗျားကို ဘယ်တုန်းက အတင်းအကြပ် တောင်းဆိုဖူးတာ ရှိလဲ . . .”
နင်ဘီလျူမှ တအံ့တဩဖြင့် -
“မရှိပါဘူး . . .”
“ဟုတ်တယ် . . . မရှိဘူး၊ ခင်ဗျားကို နောက်ပိုင်းလည်း တွန်းအားပေးမှာ မဟုတ်ဘူး။ ခင်ဗျားအပေါ် ကျုပ်လုပ်ပေးခဲ့တာတွေ အားလုံးကို ကျုပ်ဆီ ပြန်ပေးနိုင်မယ်လို့များ ထင်နေတာလား . . .”
နင်ဘီလျူ ငိုင်သွားသည်။
(သူကငါ့အသက်ကို ၂ ကြိမ်တောင် ကယ်ဖူးတဲ့အပြင် ငါလိုအပ်တဲ့ ငွေကြေးပစ္စည်းတွေလည်း အများကြီး ပေးခဲ့တယ်။ ဒီဘဝမှာ ဒီအကြွေးကို ငါပြန်ပေးနိုင်ပါတော့မလား . . .)
သေချာပေါက် ပေးနိုင်လိမ့်မည် မဟုတ်ပေ။
“မပေးနိုင်လောက်ပါဘူး . . .”
နင်ဘီလျူသည် မျက်စိပျက်မျက်နှာပျက်ဖြင့် ဖြေလိုက်ပါတော့သည်။
Chapter (432)
“အေျဖမ႐ွိ”
နင္ဘီလ်ဴအေနျဖင့္ ရဲေ႐ွာင္မွ ယခုကဲ့သို႔ ေမးခြန္းမ်ိဳး ေမးလာလိမ့္မည္ဟု ထင္မထားခဲ့မိေခ်။ ထို႔ေၾကာင့္ စိတ္႐ႈပ္သြားသည့္ဟန္ျဖင့္ မ်က္ခုံးၾကဳတ္လိုက္ရင္း -
“ဘယ္လိုအဆင့္ကို ေျပာတာလဲ။ က်ဳပ္ေတာ့ တစ္ခါမွ မစဥ္းစားခဲ့မိဘူး။ အဆုံးစြန္ထိေတာ့ ေရာက္ခ်င္မိတယ္။ အဲဒီလို အဆင့္ေရာက္ရင္ေတာ့ အဆင့္ျမင့္ နယ္ပယ္ေတြကို သြားၾကည့္ခ်င္ေသးတယ္။ လူ႕သက္တမ္းက တိုပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ အနာဂတ္ကေတာ့ အဆုံးအစမဲ့ပဲ။ ဘယ္အဆင့္ထိ ေရာက္မလဲ ဆိုတာကေတာ့ က်ဳပ္ႀကိဳးစားမႈနဲ႔ က်ဳပ္ရလာမယ့္ အခြင့္အလမ္းေတြေပၚ မူတည္မယ္ ထင္တာပဲ။ အတင္းအၾကပ္ႀကီး လုပ္ယူလို႔ေတာ့ မရဘူးလားပဲ . . .”
ရဲေ႐ွာင္ တခဏမွ် စဥ္းစားလိုက္ရင္း ေခါင္းတဆတ္ဆတ္ညိတ္ကာ -
“ဒါေပါ့ . . . ခင္ဗ်ားက အေျပာေကာင္းသားပဲ။ လူ႕သက္တမ္းက တိုေပမယ့္ အနာဂတ္ကေတာ့ အဆုံးအစမဲ့ပဲ . . .”
ထို႔ေနာက္ ေက်ာင္းဖင္း႐ွန္ဘက္သို႔ လွည့္ကာ ထိုေမးခြန္းကိုပင္ ရဲေ႐ွာင္ ထပ္ေမးလိုက္သည္။ ထိုအခါ ေက်ာင္းဖင္း႐ွန္သည္ ေတြေဝတုံ႔ဆိုင္ျခင္း မ႐ွိဘဲ -
“ႏွစ္သုံးရာအတြင္း မူလတာအိုအဆင့္ရဲ႕ ထိပ္ဆုံးကို ေရာက္ခ်င္တယ္။ ႏွစ္သုံးရာမဟုတ္ဘူး။ ႏွစ္ႏွစ္ရာ ဆိုရင္ပိုေကာင္းတယ္။ ႏွစ္တစ္ရာအတြင္းဆိုရင္ေတာ့ အေကာင္းဆုံးေပါ့ဗ်ာ။ ဒါေတာင္မွ အဆုံးသတ္ႏိုင္ဦးမယ္ မထင္ဘူး။ က်ဳပ္ရဲ႕ ဦးစားေပး အလုပ္ေတြေတာ့ အရင္လုပ္ရဦးမွာေပါ့။ က်ဳပ္ရည္မွန္းခ်က္ေတြ ျပည့္ေတာ့မွ က်န္တာ စဥ္းစားရမယ္ . . .”
ရဲေ႐ွာင္ ေခါင္းညိတ္ျပလိုက္ျပန္သည္။
နင္ဘီလ်ဴႏွင့္ လ်ဴခ်န္းဂ်န္တို႔သည္ တစ္ေယာက္ႏွင့္တစ္ေယာက္ လွမ္းၾကည့္လိုက္ၾကသည္။ ရဲေ႐ွာင္၏ အျပဳအမူမ်ားေၾကာင့္ သူတို႔၏ စိတ္ထဲတြင္ နားမလည္သလိုလည္း ျဖစ္သြားၾကသည္။
(မူလတာအိုအဆင့္ရဲ႕ ထိပ္ဆုံးကို ေရာက္ရင္ သူက ဘာေတြ လုပ္မွာပါလိမ့္။ ေနာက္ၿပီး မူလတာအို အဆင့္ဆိုတာကေရာ ဘာမ်ားလဲ။ ေကာင္းကင္အဆင့္ထက္ တစ္ဆင့္ျမင့္တာလား။ မူလဝိညာဥ္အဆင့္လို႔ ေခၚတာ မဟုတ္ဘူးလား။ ဒါမွမဟုတ္ ေနာက္နာမည္တစ္မ်ိဳးအျဖစ္ ေခၚတာလား . . .)
ရဲေ႐ွာင္သည္ လ်ဴခ်န္းဂ်န္ကိုလည္း ေမးလိုက္ျပန္သည္။ လ်ဴခ်န္းဂ်န္မွာမူ အနည္းငယ္ ႐ွက္ကိုး႐ွက္ကန္း ျဖစ္လ်က္ ႐ွိသည္။ အေ႐ွ႕ပိုင္းတြင္ သူေလးစားရသည့္ လူ ၂ ေယာက္စလုံးမွ အေျဖေပးသြားခဲ့ၿပီ ျဖစ္သည္။ ထိုလူ ၂ ေယာက္၏ အေျဖမွာ အေကာင္းဆုံး အေျဖပင္ ျဖစ္လိမ့္မည္ဟု ယူဆထားလိုက္ၿပီး ေထြေထြထူးထူးလည္း ျပန္ မေျဖတတ္ေတာ့ေခ်။ ထို႔ေၾကာင့္ ဘာေျပာရမွန္းမသိေအာင္ ျဖစ္ေနေလသည္။
သို႔ေသာ္ အားလုံးမွ သူ႕အား စိုက္ၾကည့္ေနၾကသျဖင့္ လ်ဴခ်န္းဂ်န္လည္း မတတ္သာေတာ့ဘဲ -
“က်ဳပ္မွာေတာ့ ေထြေထြထူးထူး အစီအစဥ္ မ႐ွိပါဘူး။ ခင္ဗ်ားဘယ္သြားသြား ခင္ဗ်ားလက္ထဲက ဓားတစ္ေခ်ာင္းလို အခ်ိန္တိုင္း ႐ွိေနေပးမွာပါ . . .”
လ်ဴခ်န္းဂ်န္ ထိုသို႔ ေျပာလိုက္ေသာအခါ နင္ဘီလ်ဴႏွင့္ ေက်ာင္းဖင္း႐ွန္တို႔၏ စိတ္ထဲတြင္ အားမလို အားမရ ျဖစ္သြားမိၾကသည္။ လူငယ္တစ္ဦး ျဖစ္သည့္တိုင္ ရည္မွန္းခ်က္ ေရေရရာရာ မ႐ွိသူဟုပင္ ေတြးလိုက္မိၾကသည္။
ရဲေ႐ွာင္မွာမူ တစ္ခ်က္ျပဳံးလိုက္မိသည္။
သူ၏ ေ႐ွ႕မွလူ ၃ ေယာက္ထဲတြင္ လ်ဴခ်န္းဂ်န္၏ ရည္မွန္းခ်က္သာ အျမင့္မားဆုံး ျဖစ္ေနသည္ကို သူတစ္ေယာက္တည္းသာ သိေလသည္။ တကယ္လက္ေတြ႕တြင္ လ်ဴခ်န္းဂ်န္မွာ တမင္ရည္႐ြယ္၍ ေျပာလိုက္ျခင္း မဟုတ္ေပ။ အေျဖရခက္သျဖင့္ သင့္ေတာ္သလို ေျပာလိုက္မိျခင္း ျဖစ္သည္။
(ငါ့အရင္ဘဝတုန္းက မူလတာအိုအဆင့္ရဲ႕ ထိပ္ဆုံးေနရာထိ ေရာက္ခဲ့တယ္။ ဒီဘဝမွာ မူလတာအိုအဆင့္ကို ေက်ာ္လြန္ၿပီး ပိုအဆင့္ျမင့္ျမင့္ ေရာက္ရမယ္လို႔ ငါက ဆုံးျဖတ္ထားခဲ့တာပဲ။ ကမ႓ာတစ္ခုလုံးကို အေပၚစီးကၾကည့္ရင္း ဟားတိုက္ရယ္ေမာႏိုင္တဲ့ အထိေပါ့ . . .)
(လ်ဴခ်န္းဂ်န္သာ ငါ့ေဘးနား သူေျပာသလို ႐ွိေနႏိုင္မယ္ဆိုရင္ သူလည္း ေသခ်ာေပါက္ မူလတာအို အဆင့္ကို ေက်ာ္သြားမွာပဲ။ ဒီလိုမ်ိဳး က်ိန္းေသ ျဖစ္လာလိမ့္မယ္ . . .)
ရဲေ႐ွာင္ ေတြးေနရင္းျဖင့္ မ်က္လုံးမ်ား အေရာင္လက္သြားကာ -
“က်ဳပ္မွာ က်င့္စဥ္စာအုပ္ ၃ အုပ္ ႐ွိတယ္။ အဲဒီထဲက တစ္ခုက ေကာင္းကင္မွာ ေနေလာင္ကြၽမ္းျခင္း ဆိုတဲ့ က်င့္စဥ္ပဲ။ အပိုင္းသုံးပိုင္းပါတယ္။ လက္သီး၊ ဓားနဲ ေျခေထာက္ ဆိုၿပီးေတာ့ေပါ့ . . .”
“ဒီစာအုပ္အတိုင္း က်င့္ၾကံႏိုင္မယ္ဆိုရင္ ခင္ဗ်ားတို႔ေတြ ေကာင္းကင္အဆင့္ထက္ ၂ ဆင့္ေလာက္ ပိုျမင့္ေအာင္ လုပ္ႏိုင္ၾကလိမ့္မယ္ . . .”
နင္ဘီလ်ဴတို႔ သုံးဦးစလုံး ေကာင္းစြာ နားမလည္လိုက္ေသာ္လည္း စိတ္ထဲတြင္မူ ေက်နပ္သြားၾကသည္။
အဆင့္ ၂ ဆင့္ တက္သြားေစႏိုင္သည့္ က်င့္စဥ္မ်ိဳး မ႐ွိႏိုင္ဟု ယခင္က ယူဆထားခဲ့မိၾကသည္။
(ေတာ္ေတာ္ ထူးဆန္းတဲ့ က်င့္စဥ္ပါလား။ အံ့ဩစရာ ေကာင္းလိုက္တာ . . .)
နင္ဘီလ်ဴတို႔သည္ အဆိုပါ က်င့္စဥ္နာမည္ႏွင့္ ပတ္သက္၍လည္း ေက်နပ္သြားၾကျပန္သည္။ သန္႔စင္ေသာ ယန္က်င့္စဥ္ တစ္မ်ိဳးျဖစ္မည္ဟုလည္း နာမည္အရ သိလိုက္ၾကသည္။
ထိုသန္႔စင္ေသာ ယန္က်င့္စဥ္သည္ တျခားလူ ၂ ေယာက္ထက္ ေက်ာင္းဖင္း႐ွန္ႏွင့္ ပို၍ပင္ ကိုက္ေနပါေသးသည္။
ေက်ာင္းဖင္း႐ွင္လည္း ေ႐ွ႕သို႔ တိုးလိုက္ရင္း -
“ဂုဏ္ယူစရာပါပဲ . . . က်ဳပ္အတြက္ အခြင့္အေရး ရလာၿပီေပါ့။ ေက်းဇူးတင္ပါတယ္ ဧကရာဇ္ . . .”
သူ၏ မ်က္ႏွာသည္လည္း စိတ္လႈပ္႐ွားမႈေၾကာင့္ နီရဲေနလ်က္ ႐ွိသည္။ သူ၏ စိတ္လႈပ္႐ွားမႈကို တည္ၿငိမ္ေစရန္ပင္ မနည္းထိန္းေနရေလသည္။
အဆင့္ ၂ ဆင့္ ျမင့္တက္မည္ ျဖစ္သျဖင့္ အနည္းဆုံး အဆင့္ငယ္ေပါင္း ၁၈ ဆင့္ကို ေက်ာ္ျဖတ္ႏိုင္ေပလိမ့္မည္။
ထို႔ေၾကာင့္ အနည္းဆုံးမူ မူလအိပ္မက္အဆင့္သို႔ ေရာက္႐ွိေပလိမ့္မည္။
ထိုထက္မကလည္း အဆင့္ျမင့္သြားႏိုင္ေသးသည္။
ေက်ာင္းဖင္း႐ွန္အေနျဖင့္ ယခင္က ေကာင္းကင္အဆင့္ထက္ တက္ခ်င္ေနမိေသာ္လည္း မည္သို႔ တက္ရမွန္းမသိ ျဖစ္ခဲ့ရသည္။ ယခုအခါ ဆင္းရဲသားတစ္ေယာက္မွ ေ႐ႊေတာင္ႀကီးတစ္ေတာင္ သို႔မဟုတ္ ရတနာေျမပုံတစ္ခု ရလိုက္ရသလိုပင္ ခံစားလိုက္ရသည္။
အနည္းဆုံးမူ သူ၏ ရည္မွန္းခ်က္မ်ား ျပည့္ဝရန္အတြက္ ယခုက်င့္စဥ္သည္ မ်ားစြာ အေထာက္အကူ ျပဳေပလိမ့္မည္။
ေက်ာင္းဖင္း႐ွန္သည္ က်င့္စဥ္စာအုပ္ ယူလိုက္ၿပီး ပထမဆုံး စာမ်က္ႏွာအား လွန္ၾကည့္လိုက္သည္။ ထိုစာမ်က္ႏွာမွ မ်က္စိပင္ မခြာႏိုင္ေအာင္ ျဖစ္သြားၿပီး သူ၏ ပတ္ဝန္းက်င္႐ွိ အရာအားလုံးအား ေမ့ေလ်ာ့သြားသည္။
နင္ဘီလ်ဴႏွင့္ လ်ဴခ်န္းဂ်န္တို႔ပင္ ေက်ာင္းဖင္း႐ွန္အား ၾကည့္ရင္း မနာလို ျဖစ္သြားမိၾကေလသည္။
တစ္ခ်က္ၾကည့္႐ုံျဖင့္ လူတစ္ေယာက္အား ဆြဲေဆာင္ႏိုင္လိုက္သည့္ က်င့္စဥ္သည္ အလြန္ထူးျခား ေန၍သာ ျဖစ္ေပလိမ့္မည္။ ပထမအခ်က္အေနျဖင့္ ထိုကဲ့သို႔ ထူးျခားေသာ က်င့္စဥ္သည္ လြယ္လြယ္ တတ္ေျမာက္ႏိုင္မည္ မဟုတ္သည္မွာ ေသခ်ာေပသည္။ ဒုတိယအခ်က္အေနျဖင့္ က်င့္ၾကံမည့္လူသည္ က်င့္စဥ္ပါ လိုအပ္ခ်က္မ်ားကို ကိုက္ညီမွသာ ျဖစ္ေပလိမ့္မည္။ တတိယအခ်က္ေခၚ အေရးႀကီးဆုံး အခ်က္ကေတာ့ အဆင့္ ၂ ဆင့္ တက္ေစႏိုင္မည္ ျဖစ္သျဖင့္ လူတိုင္း ခန္႔မွန္းထားသည္ထက္ မ်ားစြာ သာလြန္ေနေပမည္ ျဖစ္သည္။
ေက်ာင္းဖင္း႐ွန္သည္ သူႏွင့္ အလြန္ကိုက္ညီသည့္ က်င့္စဥ္ကို ရ႐ွိလိုက္ျခင္းပင္ ျဖစ္သည္။ လိုေနေသာ ကြက္လပ္အား ျဖည့္ေပးလိုက္သလိုပါပင္။
ရဲေ႐ွာင္သည္ နင္ဘီလ်ဴႏွင့္ လ်ဴခ်န္းဂ်န္အား ၾကည့္ရင္း ရယ္ခ်င္သြားမိသည္။ ထို႔ေနာက္ ဒုတိယ တစ္အုပ္အား ထုတ္လိုက္ရင္း -
"ဒီတစ္အုပ္ကေတာ့ ဘာမွ ေထြေထြထူးထူး မလိုအပ္ဘူး။ က်င့္စဥ္ေကာင္း တစ္ခုျဖစ္ၿပီးေတာ့ ခင္ဗ်ားနဲ႔ သင့္ေတာ္လိမ့္မယ္ထင္တယ္ နင္ . . .”
နင္ဘီလ်ဴသည္ ခ်က္ခ်င္း မယူေသးဘဲ စာအုပ္အဖုံးအား လွမ္းၾကည့္လိုက္သည္။ စာအုပ္အဖုံးေပၚမွ စာေၾကာင့္ သူ၏ ရင္ထဲ မီးမ်ားေတာက္လာသလိုပင္ ခံစားလိုက္ရေလသည္။
ပင္မေကာင္းကင္နည္းစနစ္ . . .
ထိုက်င့္စဥ္နာမည္အား မည္သူမွ် မၾကားဖူးေလာက္ေခ်။ သို႔ေသာ္ ေက်ာင္းဖင္း႐ွန္ ရသြားသည့္ က်င့္စဥ္ေအာက္ေတာ့ ေလ်ာ့မည္မဟုတ္ေၾကာင္း နင္ဘီလ်ဴ ရိပ္စားမိလိုက္သည္။
(အနာဂတ္မွာ ငါ့အတြက္ ေအာင္ျမင္မႈေတြရဖို႔ အခြင့္အေရးေကာင္းပဲ၊ ဒါေပမယ့္ ငါယူလိုက္ရင္ သူ႕ေက်းဇူးေႂကြးကို ဘယ္ေတာ့မွ ျပန္ဆပ္ႏိုင္မွာ မဟုတ္ေတာ့ဘူး . . .)
နင္ဘီလ်ဴသည္ စာအုပ္အား ယူရန္ ေတြေဝတြန္႔ဆုတ္ ေနေလသည္။
ရဲေ႐ွာင္မွ ျပဳံးလိုက္ရင္း -
“နင္ . . . က်ဳပ္ခင္ဗ်ားကို ဘယ္တုန္းက အတင္းအၾကပ္ ေတာင္းဆိုဖူးတာ ႐ွိလဲ . . .”
နင္ဘီလ်ဴမွ တအံ့တဩျဖင့္ -
“မ႐ွိပါဘူး . . .”
“ဟုတ္တယ္ . . . မ႐ွိဘူး၊ ခင္ဗ်ားကို ေနာက္ပိုင္းလည္း တြန္းအားေပးမွာ မဟုတ္ဘူး။ ခင္ဗ်ားအေပၚ က်ဳပ္လုပ္ေပးခဲ့တာေတြ အားလုံးကို က်ဳပ္ဆီ ျပန္ေပးႏိုင္မယ္လို႔မ်ား ထင္ေနတာလား . . .”
နင္ဘီလ်ဴ ငိုင္သြားသည္။
(သူကငါ့အသက္ကို ၂ ႀကိမ္ေတာင္ ကယ္ဖူးတဲ့အျပင္ ငါလိုအပ္တဲ့ ေငြေၾကးပစၥည္းေတြလည္း အမ်ားႀကီး ေပးခဲ့တယ္။ ဒီဘဝမွာ ဒီအေႂကြးကို ငါျပန္ေပးႏိုင္ပါေတာ့မလား . . .)
ေသခ်ာေပါက္ ေပးႏိုင္လိမ့္မည္ မဟုတ္ေပ။
“မေပးႏိုင္ေလာက္ပါဘူး . . .”
နင္ဘီလ်ဴသည္ မ်က္စိပ်က္မ်က္ႏွာပ်က္ျဖင့္ ေျဖလိုက္ပါေတာ့သည္။