Chapter – 326
“ပျောက်ဆုံးနေသောဖန်ဇီလင်”
ထိုသို့ဖြင့် ချန်ရှင်းမြို့တော်ထဲသို့ နေ့စဉ်နှင့်အမျှ လူပေါင်းများစွာ
သွားလာလျက် ရှိကြ၏။
တစ်စုံတစ်ယောက်မှသာ မြို့တော်အတွင်း မီးစတစ်စ ကျအောင်
လုပ်မိလိုက်မည် ဆိုပါက မြို့တစ်ခုလုံး ဝုန်းခနဲ ထတောက်သွားမည့်
အနေအထားမျိုးပင်။
ထိုကဲ့သို့သော အခြေအနေတွင် ဘုရင်မင်းမြတ်သည်လည်း
စိတ်ပူပန်သောက ရောက်နေရ၏။ ပျော်ရွှင်ခဲ့ရသည် ဆိုသည်မှာလည်း
တခဏမျှသာ ဖြစ်လေသည်။
ဘုရင်သည် နန်းတော်အတွင်း နေထိုင်သည့်တိုင် မလုံခြုံသလို
ခံစားနေရသည်။ မော်တယ်ကမာ္ဘရှိ ထိပ်တန်းပညာရှင်ပေါင်းများစွာ မြို့ထဲ
ရောက်ရှိနေသည်ကို သိနေသောကြောင့်လည်း ဖြစ်ပေသည်။
သူအိပ်ရာ မဝင်ခင်တွင် သူ၏ လည်ပင်းနှင့်ခေါင်းအား စမ်းစမ်းကြည့်မိ၏။
စိတ်ထဲတွင်လည်း -
(ငါအသက်ရှင်နေသေးတာပဲ . . .)
နောက်တစ်နေ့ အိပ်ရာမှ ထသောအခါတွင်လည်း သက်ပြင်းချရင်း -
(နေ့သစ်တစ်ခု အစပြုပြန်ပြီ။ အခုထိ အသက်ရှင်နေတုန်းပဲ . . .)
ဘုရင်တစ်ပါးအဖို့ ထိုကဲ့သို့ စိတ်ဆင်းရဲနေရမည်ဟု မည်သူများ
တွေးလိမ့်မည်နည်း။
သူသည် တိုက်ပွဲအတွေ့အကြုံများစွာ ရှိ၍ တိုက်ခိုက်ရာတွင်လည်း
ကျွမ်းကျင်သည့် ပညာရှင်တစ်ဦး ဖြစ်သည့်တိုင် ယခုလို
အန္တရာယ်အငွေ့အသက်များ ခံစားနေရချိန်တွင် စိုးရိမ်ပူပန် နေမိ၏။
တစ်နေ့လုံးလိုလို မျက်မှောင်ကြုတ်ထားရင်းဖြင့်သာ ပူပန်သောက
ရောက်နေရလေ၏။ “သမိုင်းမှာ ဒီလိုဖြစ်နေရာတာ ငါပထမဆုံးပဲလား မသိပါဘူး။
တကယ်တော့ ငါက ရာဇဝင်ထဲမှာ ထူးခြားတဲ့ ဘုရင်တစ်ပါးအဖြစ် ရှိနေချင်တာ
. . .”
ဘုရင်သည် ထိုကဲ့သို့သာ ရေရွတ်နေမိ ပါတော့သည်။
လင်းပါအိုသည် ထိုရက်များအတွင်း အင်အားစု အသီးသီးထံမှ သယံဇာတ
အမြောက်အမြား ရရှိခဲ့၏။
မော်တယ်ကမာ္ဘ၏ အကြီးဆုံး အရောင်းခန်းမကြီးဖြစ်သည့် အားလျော်စွာ
လင်းပါအိုတွင် ကုန်ပစ္စည်းပြတ်လပ်သည်ဟူ၍ မရှိသလောက်ပင် ရှား၏။
အထူးသဖြင့် ဖန်ဧကရာဇ်သည် ပစ္စည်းများစွာ ယူဆောင်သွားခဲ့သည့်တိုင်
၄ ရက်လောက်ဖြင့် အပြည့်ပြန်ဖြစ်သွားခဲ့ရပြန်သည်။
ဖန်ဧကရာဇ် ထွက်သွားစဉ် သိုလှောင်လက်စွပ်များ အားလုံးကို
ယူဆောင်သွားခဲ့သဖြင့် နောက်ထပ်ရောက်လာသော ပစ္စည်းများအား ထားစရာ
နေရာမရှိတော့ချေ။ အပြင်ဘက်တွင်သာ ထားနိုင်တော့မည်ဖြစ်၏။
ဖန်ဧကရာဇ်မှာလည်း တော်တော်နှင့် ရောက်မလာသဖြင့် ဝမ်ဇန်းဟို
အလွန်စိတ်အနှောင့်အယှက် ဖြစ်ရလေသည်။
(တော်တော်ကို အံ့သြစရာ ကောင်းမှာပဲ။ ပစ္စည်းတွေ အများကြီး
ဒီမှာထားရမှာ . . . ထိပ်တန်း မျိုးနွယ်စုကြီးတွေ ဂိုဏ်းကြီးတွေ နှစ်ပေါင်းများစွာ
စုဆောင်းထားခဲ့ရတဲ့ ပစ္စည်းတွကို ဒီလို ထားရတော့မှာပဲ။ ဒါက မသိရင်
တမင်ကို ထုတ်ကြွားထားသလိုပဲ . . .)
ဝမ်ဇန်းဟို ထိုကဲ့သို့ အပြင်မှာ ထားရန်မှလွဲ၍ ဘာမျှ မတတ်နိုင်တော့ချေ။
(တကယ်တော့ ငါလူမြင်အောင် ကြွားတာလည်း မဟုတ်ပါဘူး။ ထားစရာ
နေရာမှ မရှိတော့တာ ဒီလိုပဲ လုပ်ရတော့မှာပေါ့ . . .)
လူအများ၏ စိတ်ထဲတွင်မူ -
(ဒီလို ပစ္စည်းတွေ ပုံပြထားတာ ကြွားတာ မဟုတ်လို့ ဘာလဲ . . .)ဝမ်ဇန်းဟို စိတ်ထဲတွင် တဖြည်းဖြည်း ဝမ်းနည်းလာလေသည်။
ကံကောင်းစွာပင် ပစ္စည်းများ ထပ်ရောက်စရာ သိပ်မကျန်တော့ချေ။
မျိုးနွယ်စုများနှင့် ဂိုဏ်းများသည် ကတိတည်ကြည်စွာပင် ပေးစရာ
အကြွေး ရှိသည်များကို ပေးအပ်ခဲ့ကြ၏။
အစတွင် ဝမ်ဇန်းဟို စိတ်ပူရုံလောက်သာ ရှိသေးသည်။
(ဖန်ဇီလင်ကလည်း ဘယ်သွားမှန်းလည်း မသိဘူး။ ဒုက္ခပါပဲကွာ . . .)
ထို့နောက် ဝမ်ဇန်းဟို ငိုချင်လာသည်။
ယခုတစ်ခေါက် လေလံပွဲသည် ယခင်အခေါက်များနှင့် များစွာ
ကွဲပြားခြားနားလှသည်။
ဝမ်ဇန်းဟို မျှော်လင့်ထား၊ မျှော်မှန်းထားသည်ထက် အဆပေါင်းများစွာ
ပိုသာလေ၏။
ကျယ်လောင်စွာ အော်ဟစ် ငိုကြွေးမိလေတော့သည်။
မျက်ရည်များသည်လည်း ရေတံခွန်ကဲ့သို့ အဆက်မပြတ် ကျဆင်းလျက်
ရှိနေလေသည်။
“ဒီလိုဆက်ပြီးနေရင် ငါသေတော့မလား မသိဘူး . . .”
ဝမ်ဇန်းဟို ကျယ်လောင်စွာ အော်ဟစ် ငိုကြွေးလိုက်သည်။
ပေါင် ၁၀၀၀ ကျော်ရှိသော လူထွားကြီး ကြမ်းပြင်ပေါ်တွင် ထိုင်ချရင်း
ငိုနေသည့် မြင်ကွင်းမှာ အနည်းငယ် ထူးဆန်းသည်ဟု ဆိုရမည် ဖြစ်သည်။
လျူချန်းဂျန်မှ “အားလုံး ပြီးသွားမှာပါ။ ကျုပ်လည်း ခင်ဗျားနဲ့အတူ
ရှိနေတာပဲ . . .” ဟု နှစ်သိမ့်ပေးရန် အခန်းထဲ ဝင်မည်ပြုစဉ် ငိုယိုနေသော
လူ့ဘီလူးကြီးအား ကြည့်ရင်း ကြက်သီးများပင် ထသွားမိ၏။ ထို့ကြောင့်ပင်
စကားတစ်ခွန်းမျှ မပြောတော့ဘဲ ငိုယိုနေခြင်း ဖြစ်ပေသည်။
(ဘာဖြစ်တာလဲဟ၊ ဘယ်လိုဖြစ်တာလဲ။ ဖြစ်လာတဲ့ ကိစ္စတွေက
ငါတို့ထင်တာထက် ဆိုးရွားနေရင်တောင် အသက်သေမှာထက်တော့ မဆိုးဘူး
မဟုတ်လား။ သူလည်း အသက်ထောင်ချီ နေခဲ့ပြီးပြီပဲ။ ဒါကို နားမလည်ဘူးလား။ ကိုယ့်ပိုင်နက်ထဲ ကိုယ်နေပြီး ဘာတွေ တွေးကြောက်နေလဲ
မသိပါဘူး။ နောက်ဆုံး ကျုပ်တို့အားလုံး သေရမယ် ဆိုရင်တောင်မှ ခင်ဗျားက
နောက်ဆုံးကျန်ခဲ့ရမယ်)
လျူချန်းဂျန်လည်း ဝမ်ဇန်းဟိုအား အထင်သေးသလို ဖြစ်သွားပြီးနောက်
လျစ်လျူရှုထားလိုက်သည်။
“ခင်ဗျား မျက်ရည်တွေ ဘယ်တော့များမှ ကုန်မလဲ ကြည့်ချင်သေးရဲ့ . . .”
လျူချန်းဂျန် ရေရွတ်လိုက်ပါတော့သည်။
ထိုအတောအတွင်း ချန်ရှင်းမြို့တော်၏ မည်သည့် အဖွဲ့အစည်မျှ
အသံမထွက်ဝံ့ကြချေ။ အမှားလုပ်ထားသော လူများကဲ့သို့ ခပ်ကုပ်ကုပ်သာ
နေနေကြပြီး တစ်ခုခုသာ မှားယွင်းသွားမည် ဆိုပါက အရှုပ်ထုပ်များကြား
ပါဝင်သွားနိုင်ပေသည်။ တော်ဝင်မျိုးနွယ်မှ မင်းသားများပင် အသံကျယ်ကျယ်
မထွက်ရဲကြချေ။ မည်သူမျှ အမှားမလုပ်မိအောင် နေထိုင်နေခြင်းပင် ဖြစ်၏။
အစပိုင်းတွင် လူသူစုဆောင်း၍ ဆေးလုံးများ လုယူရန်
ကြံစည်နေကြသူများမှာလည်း အသံမထွက်ကြချေ။
တစ်ခုခု အမှားလုပ်မိသည်နှင့် အားလုံး ဇာတ်သိမ်းသွားနိုင်သည်ကို
သိနေကြသည့် ဟန်ပါပင်။
ဇုဝူကျီသည် ချန်ဇီနှင့်အတူ လှည့်လည် သွားလာနေလေ့ ရှိ၏။
သူသည် အမတ်မင်း၏ သားတော် သခငလေးတစ်ဦး ဖြစ်ပြီး
စာရင်းသွင်းမခံရသူဟု ဆိုလျှင်လည်း မှန်ပေလိမ့်မည်။ သူဘာလုပ်လုပ်
မည်သူမျှ ဂရုစိုက်ခြင်းလည်း မရှိကြချေ။ ထိုအချက်ကိုပင် ဇုဝူကျီသည်
ကောင်းကောင်း အသုံးချကာ ထိုအတောအတွင်း ကြားခဲ့ မြင်ခဲ့ရသမျှကို
မှတ်သားထား၏။
တဖြည်းဖြည်းဖြင့် ချန်နိုင်ငံတော်၏ ပြင်ပကမာ္ဘတွင် မည်သို့
နေထိုင်လည်ပတ်သည်ကိုလည်း သိလာရ၏။
ချန်ဇီသည်လည်း သူနှင့်အတူပင် မျက်စိပွင့်နားပွင့် ဖြစ်လာချေပြီ။ . . .
ထိုရက်များအတွင်း ပိုင်ရှင်းယွဲ့နှင့် ဝမ်ရမ်ချူးချူးတို့သည်လည်း
ရဲရှောင်အား ရှာဖွေခဲ့ကြ၏။
ဝမ်ရမ်ချူးချူးသည် ဖန်ဇီလင်မှ ဆရာဖြစ်သူအား
မြန်မြန်ကုသပေးစေချင်နေပြီ ဖြစ်သည်။ ထိုအခါမှသာ သူမလည်း သူမ၏
နိုင်ငံသို့ လျင်မြန်စွာ ပြန်သွားနိုင်မည် ဖြစ်၏။ နိုင်ငံအတွက် တစ်ခုခု
လုပ်ပေးချင်နေမိပြီး။ သူမ မော်တယ်ကမာ္ဘတွင် ရှိနေစဉ် အချိန်အတောအတွင်း
သူမ၏ မိသားစုကိုလည်း စိတ်ချမ်းသာအောင် ထားချင်နေမိ၏။
သို့သော် လေလံပွဲပြီးနော်က ဖန်ဇီလင်သည်
လုံးဝပျောက်ကွယ်သွားခဲ့သည်။ ဖန်ဇီလင် မည်သည့်နေရာသို့ ရောက်ရှိနေသလဲ
ဆိုတာကိုလည်း မည်သူမျှ မသိကြချေ။ ကမာ္ဘကြီးပေါ်မှ
ပျောက်ကွယ်သွားသလိုပင် ဖြစ်လေသည်။ အရိပ်အယောင်ပင်
မတွေ့ရတော့ခြင်း ဖြစ်ပါတော့သည် . . .။
Chapter – 327
“ယုံကြည်မှု”
ဝမ်ရမ်ချူးချူးသည် ဖန်ဇီလင်ကို ရှာမရသဖြင့် အံတကြိတ်ကြိတ်
ဖြစ်နေလေသည်။ သူမ၏ စိတ်ထဲတွင် -
(ဖန်ဇီလင် . . . ရှင်ကတော့ အချိန်ဖြုန်းနိုင်ပေမဲ့ ကျွန်မကတော့
အချိန်မဖြုန်းနိုင်ဘူး . . .)
လင်းပါအို၏ လုပ်ရပ်သည် စစ်ပွဲအား အပြောင်းလဲကြီး
ပြောင်းလဲစေခဲ့သည်။ ချန်နိုင်ငံတော်၏ ရန်သူများအဖို့ အဆိုးဆုံး
အခြေနေများကို ရင်ဆိုင်နေရချေပြီ။ အပြာရောင်လေနိုင်ငံတော်၏ မင်းသမီးဖြစ်သူ ဝမ်ရမ်ချူးချူးမှာ သူမ၏ နိုင်ငံအတွက် လွန်စွာ
စိုးရိမ်နေမိလေ၏။
ပိုင်ရှင်းယွဲ့မှာမူ တည်တည်ငြိမ်ငြိမ်ပါပင်။ တိတ်တဆိတ်သာ နေနေပြီး
ဖန်ဇီလင်ကို တွေ့ချင်နေသည့်တိုင် လှုပ်ရှားမှု မပြုချေ။
ထိုကဲ့သို့ ဖန်ဇီလင်ကို တွေ့ချင်သည့် ဆန္ဒမှာ သူမ၏ ရောဂါကြောင့်
မဟုတ်ဘူး ဆိုတာကိုတော့ သူမကိုယ်တိုင် ကောင်းစွာသိနေပါတော့သည်။
. . .
အင်အားစုတိုင်းရှိ လူတိုင်း သတိအနေအထားဖြင့် ရှိနေကြသည်။
ထူးဆန်းသည့် အချက်မှာ ကမာ္ဘတစ်ခုလုံးကို တုန်လှုပ်ဖွယ်
ဖြစ်စေနိုင်သော မုန်တိုင်းအိမ်တော်သည် ထိုရက်များအတွင်း ငြိမ်သက်နေခြင်း
ဖြစ်၏။ လှုပ်ရှားမှု တစ်စုံတစ်ခုကိုမျှ မမြင်တွေ့ကြရချေ။
မုန်တိုင်းအိမ်တော်သည် စစ်ပွဲကို အာရုံထားဟန် မရှိချေ။
အပြင်ရောက်နေသည့် သူတို့၏ လူများကိုပင် ပြန်ခေါ်ကြ၏။
လူတိုင်းအဖို့ နားမလည်နိုင်အောင်ပင် ဖြစ်ကြရသည်။ သခင်ကြီးဘိုင်
မည်သို့ ကြံစည်နေသည်ကို မည်သူမျှ မှန်းဆနိုင်ခြင်း မရှိပါချေ။
နှစ်ထောင်ပေါင်းများစွာ မုန်တိုင်းအိမ်တော်သည် မော်တယ်ကမာ္ဘကြီး
တစ်ခုလုံးအား ဗြောင်းဆန်အောင် လုပ်ခဲ့၏။ သူတို့၏ ပစ်မှတ်အား
လျင်လျင်မြန်မြန်ပင် အဆုံးသတ်ခဲ့ကြ၏။ သူတို့ အမြဲလုပ်နေကျ အလုပ်ပင်
ဖြစ်သည်။
ယခုအခေါက် မုန်တိုင်းအိမ်တော်၏ ပစ်မှတ်သည် ချန်နိုင်ငံတော်ဖြစ်၏။
ချန်နိုင်ငံတော် လေးဖက်လေးလံလုံးတွင် ရန်သူများ ဝိုင်းရံထားကြ၏။
သို့သော်လည်း မမျှော်လင့်စရာ အဖြစ်အပျက်များ တစ်ခုပြီးတစ်ခု
ဖြစ်ခဲ့ရလေသည်။ မုန်တိုင်းအိမ်တော်၏ လှုပ်ရှားမှုကိုပင် မတွေ့ရတော့ချေ။
မုန်တိုင်းအိမ်တော်၏ သခင်ကြီးဘိုင်အား ထိုကဲ့သို့ စိတ်ပြောင်းအောင်
မည်သူကများ လုပ်လိုက်ပါသနည်း။ ဝါးရုံတောအတွင်း လေပြည်လေညှင်း တိုက်ခတ်မှုကြောင့် သစ်ရွက်များ
တစ်ရွက်ပြီးတစ်ရွက် ကြွေကျလျက် ရှိ၏။
သခင်ကြီးဘိုင်သည် သူထိုင်နေကျ ဘီးတပ်ကုလားထိုင်တွင်ပင်
တည်တည်ငြိမ်ငြိမ် ထိုင်နေလျက် ရှိ၏။ ဝါးရုံတောအား စိုက်ကြည့်နေပြီး
အဓိပ္ပါယ်ပါသော အပြုံးမျိုးကိုလည်း ပြုံးထားလေ၏။
သူသည် စကားတစ်ခွန်းမျှ မပြောချေ။ ဝါးရုံတောနှင့်
တောင်တန်းများသည် သူနှင့် တသားတည်း ဖြစ်နေသလို တိတ်ဆိတ်စွာပင်
ရှိနေခြင်း ဖြစ်၏။
သူသည် သဘာဝနှင့် ပေါင်းစပ်လျက် ရှိပြီး နေ၊ လတို့နှင့်အတူ
အသက်ရှူနေသလိုပင်။
သူသည် ကမာ္ဘကြီးနှင့် ပတ်သက်သည့် အရေးကိစ္စများအား
စဉ်းစားနေခြင်း မဟုတ်သလို ကောင်းကင်လျှို့ဝှက် ရတနာ အကြောင်းကိုပင်
မတွေးတော့ချေ။
သူသည် လောက၏ လျှို့ဝှက်ချက်များကို နားလည်ထားသော
သူတော်စင်တစ်ဦးကဲ့သို့ ရှိနေလေသည်။ သူ့အရှေ့ရှိ ဝါးရုံတောအလှကို
ငေးမောရင်း သဘာဝကို နှစ်ခြိုက်စွာ ခံစားနေလေတော့ သည်။
ထိုအချိန် ဝါးရုံတောအတွင်း ကြွေကျနေသော သစ်ရွက်များပေါ်မှ
ခြေသံအချို့ ကြားလိုက်ရသည်။ လှပနွဲ့နှောင်းသော ခန္ဓာကိုယ်ပိုင်ရှင်တစ်ဦး
ဖြစ်ပြီး သူမသည် သခင်ကြီးဘိုင်ကို မြင်သောအခါ ဘာမျှ မပြောတော့ဘဲ
သခင်ကြီးဘိုင်ဘေးသို့ ချက်ချင်း သွားရပ်ရင်း သဘာဝအလှကို နှစ်ခြိုက်စွာ
ခံစားနေပြန်သည်။
အချိန်တခဏအတွင်းမှာပင် သူတို့ ၂ ဦးလုံး၏ စိတ်သည်
ငြိမ်အေးသွားကြသည်။
လေတိုးသံ၊ သစ်ရွက်အချင်းချင်း ထိတွေ့သံများသည်ပင်လျှင်
သူတို့အတွက် သာယာလှသော အသံများ ဖြစ်နေပါတော့သည်။ အတော်ကြာပြီးနောက် သခင်ကြီးဘိုင် ရုတ်တရက် ရယ်မောလိုက်ရင်း -
“ဝမ်အာ . . . မင်းရဲ့ စိတ်အခြေအနေ တော်တော် တိုးတက်လာပါလား။
ငါတကယ် ဝမ်းသာမိ တယ် . . .”
ရပ်နေသော မိန်းကလေးမှာ ဝမ်အာပင် ဖြစ်လေ၏။ ဝမ်အာမှ -
“ကံကောင်းမှုကြောင့်ပါ။ ဆရာ့ကို ကျေးဇူးတင်ပါတယ်။ လေလံပွဲနေ့က
ကျွန်မကို အပြည့်အဝ စီမံခွင့် ပေးခဲ့လို့လေ။ အဲဒီအချိန်တုန်းက ကျွန်မ စိတ်တွေ
ရှုပ်ထွေးနောက်ကျိနေတာ။ နောက်တော့ ကျွန်မလည်း စိတ်ရှိလက်ရှိ
နေပစ်လိုက်တာ အဲဒီအချိန်ကစပြီး ကျွန်မရဲ့ စိတ်အခြေအနေလည်း
တိုးတက်လာတော့တာပဲ . . .”
သခင်ကြီးဘိုင် ပြုံးလိုက်ရင်း -
“ဟုတ်တယ်၊ မင်းရဲ့ စိတ်ကို ထွက်ပေါက်ပေးလိုက်တာက မင်းအတွက်
အခွင့်အရေး ရစေခဲ့တာပဲ။ တကယ်တော့ မင်းက အရမ်းနူးညံ့သိမ်မွေ့တယ်
ဝမ်အာ . . . မင်းအဲဒီလို သိမ်သိမ်မွေ့မွေ့ နေတဲ့အတွက် အားနည်းသလို
ဖြစ်နေတာ မင်းရဲ့ အားနည်းချက်ပဲ။ ဒီလောကမှာနေရင် အားနည်းလို့ မဖြစ်ဘူး။
အမြင်အားဖြင့်ကို အားနည်းတဲ့ပုံ မပေါက်ရဘူး။ မင်းမှာရှိတဲ့ နူးညံ့သိမ်မွေ့မှုက
တချို့သော မိန်းကလေးတွေ အတွက်ကတော့ အကျင့်ကောင်းတစ်ခု
ဖြစ်ချင်ဖြစ်မှာပေါ့။ ဒါပေမဲ့ မင်းမှာတော့ ဒီလို မဖြစ်ရဘူး . . .”
“မုန်တိုင်းအိမ်တော်က ဝမ်အာဆိုတာ ပျော့ညံ့တဲ့
မိန်းကလေးတစ်ယောက် မဖြစ်ရဘူးလေ . . .”
ဝမ်အာမှ -
“ဟုတ်ကဲ့ပါ ဆရာ . . .”
“အဲဒါကြောင့် မင်းပြောင်းလဲရမယ်။ ဒါပေမဲ့ မင်းက တိုက်တာခိုက်တာကို
သဘောမကျဘူး ဆိုတာ ငါသိတယ်။ သွေးသံရဲရဲ မြင်ကွင်းတွေကို
မနှစ်မြို့တတ်ဘူး။ မင်းငါနဲ့အတူ ပြန်ပြီး နေကောင်းလာတိုင်း အဲဒီစိတ်ကြီးက ခံနေတော့ မင်းအတွက် ထင်သလောက် ခရီးမရောက်ဘဲ သဘာဝကို
ဆန့်ကျင်သလို ဖြစ်နေတယ် . . .”
“မင်းရဲ့ စိတ်က မလွတ်လပ်ဘူး ဖြစ်နေတယ် . . .”
“အဲဒါကြောင့်ပဲ ပျော်ပျော်ရွှင်ရွှင် မနေနိုင်ဘူး . . .”
သခင်ကြီးဘိုင် အသက်တစ်ချက် ရှူသွင်းလိုက်သည်။
“ငါ့သဘောအရ ဆိုရင်တော့ မင်းရဲ့ နူးညံ့သိမ်မွေ့မှုကို ငါတကယ်
သဘောကျတယ်။ ယောက်ျားတစ်ယောက်က တုံးတိုက်တိုက် ကျားကိုက်ကိုက်
ရဲဝံ့ပြတ်သားတဲ့ စိတ်ထားမျိုး ရှိရတယ်။ မိန်းကလေးတစ်ယောက်ကတော့
ပန်းလေးတစ်ပွင့်လို လှပပြီး နူးညံ့သိမ်မွေ့မှုက အရေးကြီးပြန်တယ်။
ဒီလိုယောက်ျားနဲ့ ဒီလိုမိန်းမ ပေါင်းဖက်ရင်တော့ နတ်ဖက်တဲ့ စုံတွဲလို့တောင်
ပြောလို့ရတယ် . . .”
“အဲဒါကြောင့် ငါသဘောကျတာ . . .”
“ငါ့အခြေအနေသာ အရင်လို အခြေအနေမျိုး ပြန်ဖြစ်လာရင် ငါ့ကို
အနိုင်ယူနိုင်မဲ့လူဆိုတာ မရှိနိုင်ဘူး။ အဲဒီလိုနေ့ကျရင်တော့ မင်းလည်း
လှပနူးညံ့သိမ်မွေ့တဲ့ မိန်းကလေးအဖြစ် ငါ့ဘေးမှာ နေပေးပေါ့။ ငါလည်း
သဘောကျတယ်လေ . . .”
“ဒါပေမဲ့ အခုတော့ အဲဒီလို မရဘူး . . .”
သခင်ကြီးဘိုင် ဝမ်အာ၏ လက်ကို ကိုင်လိုက်ပြန်ရင်း -
“မင်းနဲ့ငါ ၂ ယောက်လုံး မလုပ်ချင်ပေမဲ့လည်း လုပ်ရမဲ့ အရာတွေ ရှိတယ်။
ဒီလို အခြေအနေမှာ မင်းကို နူးညံ့နေခွင့်လည်း မပေးနိုင်ဘူး . . .”
ဝမ်အာရင်ထဲ နွေးခနဲ ဖြစ်သွားသည်။ သခင်ကြီးဘိုင်၏ ရင်ဘတ်ပေါ်
မှီလိုက်ရင်း -
“ဆရာ့အတွက်ဆို ကျွန်မ ဘာကိုပဲ ပေးဆပ်ရ ပေးဆပ်ရပါ။ ဆရာနဲ့
အတူတူ ရှိနေခွင့် ရတာကိုပဲ ကျေနပ်လှပါပြီ။ ဒါကလွဲပြီး ကျန်တာ စိတ်ကူးထဲကို
မရှိပါဘူး . . .”“စိတ်အေးအေးသာထားပါ ဆရာ . . . ဆရာ့ရဲ့ အကြံအစည်တွေ
အောင်မြင်ဖို့အတွက်ဆို ကျွန်မကိုယ်ကျွန်မ ဘယ်လိုပဲ ပြောင်းလဲရ ပြောင်းလဲရ
ပြောင်းလဲပေးပါ့မယ် . . .”
သခင်ကြီးဘိုင်မှ ဝမ်အာ၏ ခါးလေးကို လှမ်းဖက်လိုက်ပြန်ရင်း -
“မင်းကို ငါယုံပါတယ် . . .”
ထို့နောက် တခဏမျှ နားလိုက်ပြန်ရင်း -
“မင်းလည်း ငါ့ကို ယုံတယ်မလား . . .”
ဝမ်အာ မျက်ရည်များ ချက်ချင်း စီးကျလာသည်။ တုန်ယင်သော အသံဖြင့်
-
“ဆရာရယ် . . .”
ထို့နောက် သူမသည် သခင်ကြီးဘိုင်၏ နှုတ်ခမ်းအား
အနမ်းခြွေလိုက်တော့၏။
အတော်ကြာ အနမ်းမိုးရွာပြီးနောက် လူချင်း ခွာလိုက်ကြသည်။
အမြဲလိုလို တည်တည်ငြိမ်ငြိမ် ရှိနေတတ်သည့် သခင်ကြီးဘိုင်၏
မျက်နှာသည် အနည်းငယ် ရဲနေလေသည်။ ပို၍ပင် ဆွဲဆောင်မှုရှိ၍
ချောမောခန့်ညားသွားသလို ထင်ရ၏။
“ဝမ်အာ . . . ဒီမှာကြည့်စမ်း . . . ငါသဘောအကျဆုံး အပင်က ဝါးပင်ပဲ။
ငါအကြည့်ချင်ဆုံး မြင်ကွင်းက ဝါးရွက်တွေ လေတိုက်လို့ပဲဖြစ်ဖြစ်၊
မိုးရွာလို့ပဲဖြစ်ဖြစ်၊ နှင်းကျလို့ပဲဖြစ်ဖြစ် ကြွေကျလာတဲ့ မြင်ကွင်းကိုပဲ . . .”
“အရက်တစ်ခွက်ကိုင်ပြီး ဝါးရုံတောထဲမှာ နှင်းတွေ ဝေနေတာကို
ကြည့်နေချင်တယ်။ လက်ဖက်ရည်ကြမ်းတစ်ခွက်နဲ့အတူ နွေဦးရာသီရဲ့
လေပြည်လေညှင်းကြောင့် ဝါးရွက်ချင်း ထိတိုက်သံကို နားဆင်ချင်မိတယ် . . .”
သခင်ကြီးဘိုင် ဝါးရုံတောအား ငေးမောရင်း ပြောလိုက်ပါတော့သည် . . .။
Chapter – 328
“မင်းကပျက်ဆီးမှုအများဆုံးဖြစ်အောင်လုပ်ခဲ့တာ”
ဝမ်အာ သခင်ကြီးဘိုင်၏ ရင်ခွင်၌ မှီထားရင်း ရှက်သွေးသွမ်းသော
မျက်နှာလေးဖြင့် တိတ်ဆိတ်စွာ နားထောင်နေလေသည်။
“ဒီဝါးပင်တွေကိုမြင်တိုင်း စကြဝဠာကြီးကို မယုံနိုင်စရာတွေနဲ့
ဖန်တီးထားတယ်ဆိုပြီး ငါတွေးမိတယ် . . .”
“ကြည့်စမ်းပါဦး . . . ဝါးပင်တွေ အားလုံးက အတူတူပဲ။ ပုံစံအစ
ယိမ်းနွဲ့နေပုံအဆုံး တူညီကြတယ်။ ဒါပေမဲ့ မင်းသေချာ အနီးကပ်ကြည့်မယ်
ဆိုရင်တော့ တစ်ပင်ချင်းဆီမှာ မတူညီတဲ့ အလှကိုယ်စီ ရှိတာကို
တွေ့ရလိမ့်မယ် . . .”
“အပင်တစ်ပင်ချင်းစီက အရွက်တစ်ရွက်ချင်းစီကကို သူ့ဟန်နဲ့သူ
ရှိနေကြတယ်။ ပုံစံတူပေမဲ့ တကယ်တော့ ကွဲပြားခြားနားတယ် . . .”
“အရွက်တစ်ရွက်ချင်းစီမှာကို အသက်တစ်သက်စီ ရှိနေကြသလိုပဲ . . .”
သခင်ကြီးဘိုင်သည် ဝါးပင်အကိုင်းတစ်ကိုင်းအား ယူလိုက်ရင်း
ပြောလိုက်သည်။ ထိုကိုင်းသည် စိမ်းလဲ့သော အရောင်ရှိနေ၏။
“ဒါကိုမြင်တိုင်း သဘာဝတရားကြီးရဲ့ ဖန်တီးနိုင်စွမ်းကို တအံ့တသြ
ဖြစ်ရတယ်။ ငါတို့ရှေ့မှာ အရွက်ဘယ်နှရွက်လောက်များ ရှိနေလဲ။
ကမာ္ဘကြီးပေါ်မှာရော ဘယ်လောက်များများ ရှိနေမလဲ။
တစ်ရွက်နဲ့တစ်ရွက်ကလည်း မတူညီကြဘူး။ ဘယ်လိုဖန်ဆင်းရှင်ကများ
မတူညီတဲ့ အရွက်တွေ အများကြီးကို ဖန်တီးနိုင်ရတာလဲ။ ကောင်းကင်နဲ့
မြေကြီးရဲ့ သဘာဝလွန် စွမ်းအားလို့တောင် ဆိုချင်မိရဲ့”
သခင်ကြီးဘိုင် ဖြည်းဖြည်းချင်း ပြောနေသည်ကို ဝမ်အာသည်
ငြိမ်သက်စွာ နားထောင်နေ၏။ သူမသည်လည်း သူမအရှေ့ရှိ ဝါးရုံတောအား ငေးမော ကြည့်ရှုနေမိ၏။
အရွက်များ၏ မတူညီမှုကို သူမနားလည် သိမြင်လာမိပြီး သူမ၏
မျက်လုံးများသည်လည်း အရောင်တောက်သထက် တောက်ပလာ လေသည်။
အမျိုးအမည်မသိသော ခံစားချက် တစ်ခုကိုလည်း ခံစားမိလာလေသည်။
“ဒီဝါးရုံတောက ငါ့ကို အတွေးတစ်ခု ရစေတယ်။ ဒီကမာ္ဘမြေပေါ်၊
ဒီကောင်းကင်ကြီးအောက်မှ မတူညီတဲ့ အပင်မျိုး ဘယ်လောက်တောင်
ရှိနေမလဲ၊ အားလုံးကလည်း တူညီကြမှာ မဟုတ်ဘူး။ ကိုယ်စီ သဘာဝတွေ
ရှိကြမယ် ထင်တယ် . . .”
သခင်ကြီးဘိုင် လေးနက်သော အကြည့်ဖြင့် ငေးကြည့်ရင်း
ပြောလိုက်သည်။
“နောက်တော့ ငါလူတွေအကြောင်းကို စဉ်းစားမိပြန်တယ် . . .”
“လူတွေအကြောင်းပေါ့ . . .”
သခင်ကြီးဘိုင်သည် ထိုစကားလုံးကို သိသာထင်ရှားစေလိုသဖြင့် ထပ်၍
ပြောလိုက်၏။
“မိုးအောက်မြေပြင်ပေါ်က လူတွေ . . . ဘယ်လောက်တောင် အများကြီး
ရှိနေမလဲ။ တစ်ယောက်နဲ့ တစ်ယောက်ကလည်း မတူညီကြဘူး။ ထပ်တူကျတဲ့
လူဆိုတာ မရှိဘူး . . .”
သခင်ကြီးဘိုင် ခဏနားလိုက်ပြီးနောက် ဆက်လက်၍ -
“သူတို့က ဝါးရွက်တွေနဲ့ မတူဘူးလား . . . ဝါးပင်တိုင်းကို စည်းရိုးအဖြစ်
ကာလို့ရသလို နိုင်ငံ တည်ဆောက်တဲ့ နေရာမှာလည်း သုံးလို့ရတယ်။
လူသားတွေဆိုတာလည်း စုစည်းလိုက်ရင် နိုင်ငံအဖြစ် တည်ထောင်လို့ ရတာပဲ
မဟုတ်လား . . .”
“ဆောင်ဦးရာသီရောက်တိုင်း လေညှင်းတွေတိုက်ခတ်တိုင်း သစ်ရွက်တွေ
ကြွေကျကြတယ်။ ဒါပေမဲ့ ရွက်သစ်တွေ ဝေလာရတာပဲ။ ရွက်သစ်တွေ
ထွက်လာဖို့အတွက် ရွက်ဟောင်းတွေကို မြေကြီးပေါ် တွန်းပို့ကြတာပဲလေ . . .” “ဒီဖြစ်စဉ်ကို သေချာစဉ်းစားကြည့်မယ် ဆိုရင်လည်း မျိုးဆက်တွေ
တစ်လှည့်စီ ဖြစ်ပေါ်နေတာနဲ့ မတူဘူးလား . . .”
သခင်ကြီးဘိုင် ဝါးရုံတောအား စိုက်ကြည့်ရင်း လေးလေးနက်နက်
ပြောနေလေသည်။
“ငါလုပ်ခဲ့တဲ့ အရာတွေကြောင့် မဟာအပြစ်ဒဏ်ခတ်ခြင်း ခံခဲ့ရပေမဲ့
ငါ့ရင်ထဲမှာ သိနေတာက ငါဟာ ဘာကိုမှ ဂရုမထားတတ်ဘူး ဆိုတာကိုပဲ . . .”
“ငါတို့က ဝါးရုံတောလိုပဲ။ တိတိကျကျ ပြောရရင် ဝါးရွက်လေးတွေနဲ့
တူတယ်။ ကြွေပြီးရင် ပြန်ဝေနိုင်မှာပဲ မဟုတ်လား . . .”
သခင်ကြီးဘိုင် ဝါးကိုင်းအား လွှင့်ပစ်လိုက်သည်။
သူသည် ပြင်းပြင်းထန်ထန် လွှင့်ပစ်လိုက်ခြင်း မဟုတ်သည့်တိုင်
ဝါးကိုင်းသည် ဝါးပင်များအား ထိမှန်သွားသောအခါ အရွက်များစွာ
ကြွေကျကုန်၏။
ထိုနေရာတဝိုက် မြေပြင်တွင် ဝါးရွက်များဖြင့် ပြည့်သွားပါတော့သည်။
လေပြည်လေညှင်း တိုက်ခတ်လာသည့် အခါတိုင်းလည်း ဝါးရွက်များ
ကြွေကျလာပြန်သည်။ ကြွေကျသော အရွက်များလွန်းသဖြင့် ရေတွက်၍ပင်
မရနိုင်လောက်တော့ချေ။
သခင်ကြီးဘိုင် ငေးကြည့်နေရင်းမှ -
“မြေကြီးပေါ် ကြွေကျလာတဲ့ အရွက်တွေထဲမှာ လေတိုက်လို့
ကြွေကျလာတာနဲ့ ငါအကိုင်းကို ပစ်လိုက်လို့ ကြွေကျသွားတာ
ဘယ်ဟာပိုများလောက်ပါလိမ့် . . .”
သူ့ကိုယ်သူ ပြန်မေးခွန်းထုတ်လိုက်ခြင်း ဖြစ်သည့်တိုင် ဝမ်အာကို
ဖြေစေချင်နေပုံရ၏။ နတ်ဘုရားများကို မေးနေခြင်းလည်း ဖြစ်နိုင်ပေသည်။
ဝမ်အာမှ -
“လေတိုက်လို့ ကြွေတာ ပိုများမယ် ထင်တယ် . . .” ထိုအခိုက် ဝမ်အာ၏ ခန္ဓာကိုယ် တစ်ချက် တုန်သွားသည်။ သခင်ကြီးဘိုင်
ဆိုလိုချင်သည်ကို သဘောပေါက်သွားဟန်ပင်။
သခင်ကြီးဘိုင် မဲ့ပြုံးတစ်ချက် ပြုံးလိုက်ရင်း -
“ဟုတ်တယ် . . . လေတိုက်လို့ ကြွေကျတာ ပိုများတာပေါ့ . . .”
ထို့နောက် ကောင်းကင်ထက်သို့ မော့ကြည့်၍ -
“မင်းက ပျက်ဆီးမှု အများဆုံးဖြစ်အောင် လုပ်ခဲ့တာပဲ . . .”
သူ၏ အသံသည် တည်ငြိမ်လျက် ရှိ၏။ သို့သော် သူ၏ အသံတွင်
မုန်းတီးမှုများ ပါဝင်နေသလိုပင်။
ယနေ့သည် နေသာသော နေ့တစ်နေ့ ဖြစ်၏။
သို့သော် သခင်ကြီးဘိုင် ပြောလိုက်ပြီးချိန်မှာပင် ရုတ်တရက်
မိုးကြိုးပစ်ချလိုက်လေသည်။
ရုတ်တရက် ကျယ်လောင်လှသော မိုးကြိုးသံကြီးသည်
ကောင်းကင်တစ်ခွင်လုံးကိုပင် ထက်ခြမ်းခွဲ လိုက်သလိုပင်။
နေသာနေချိန်၌ မိုးကြိုးပစ်ချလိုက်ခြင်းပင် ဖြစ်လေ၏။
ကောင်းကင်ထက်မှ အဖြူရောင် လျှပ်စီးကြောင်းကြီး ကျလာသည်ကို
လူတိုင်း မြင်လိုက်ကြရမည် ဖြစ်သည်။
လူတိုင်း ကောင်းကင်ထက်သို့ အလန့်တကြား ကြည့်မိလိုက်ကြ၏။
မိုးကြိုးသံကြောင့် မြေပြင်ပင် တုန်ခါသွားပြီး လျှပ်စီးများလည်း
လက်သွား၏။
ထိုအချိန် နေပူလျက်သာ ရှိနေပြန်၏။ မရှိသလောက်ကို ရှားပါးလှသော
မြင်ကွင်းပါပင်။
ထိုကဲ့သို့ မည်သည့်အချိန်မှာမျှ ဖြစ်မည် မဟုတ်လောက်ချေ။
ဝါးရုံတောအတွင်းရှိ သခင်ကြီးဘိုင်သည် သူ့အရှေ့ရှိ မြေပြင်တွင်
ဖြစ်ပေါ်သွားသော တွင်းအနက်ကြီးအား ငေးကြည့်နေ၏။ သူ၏ အရှေ့တည့်တည့်သို့ မိုးကြိုးပစ်ချသွားခြင်းပင် ဖြစ်ပေသည်။
မိုးကြိုးဒဏ်ကြောင့် ဖြစ်ပေါ်သွားသော တွင်းသည်လည်း မည်မျှထိ နက်မည်ကို
မည်သူမျှ မသိကြချေ။
ဘေးပတ်ပတ်လည် မြေပြင်တွင်လည်း အက်ကွဲရာကြီးများ ဖြစ်သွား၏။
ထူးဆန်း အံ့သြဖွယ်ရာ မြင်ကွင်းမျိုးပင် ဖြစ်သည်။
သခင်ကြီးဘိုင်မှာမူ တည်တည်ငြိမ်ငြိမ်ပင် ရှိနေဆဲပင်။
မျက်နှာအမူအယာပင် မပြောင်းလဲချေ။ မျက်လုံးအပေါ်၌ ဆံပင်များ
အနည်းငယ် ဝဲကျလျက်ရှိပြီး နူးညံ့သော လေသံဖြင့် -
“မင်းက ပျက်ဆီးမှု အများဆုံးဖြစ်အောင် လုပ်ခဲ့တာပဲ . . .”
ဝမ်အာမှာမူ သခင်ကြီးဘိုင်ကဲ့သို့ မတည်ငြိမ်နိုင်ဘဲ မျက်နှာတစ်ခုလုံး
သွေးမရှိတော့သလို ဖြူရော်ရော် ဖြစ်နေလေ၏။ ထိတ်လန့်မှုကြောင့် ဒူးပင်
ညွှတ်ချင်သလို ဖြစ်နေချေပြီ။
(နတ်ဘုရားတွေကိုတောင် ဆန့်ကျင်မှာများလား . . .)
သူမ၏ နဖူးတွင်လည်း ချွေးစို့နေပြီ ဖြစ်၏။
သခင်ကြီးဘိုင် အသက်တစ်ချက် ရှူသွင်းလိုက်သည်။ သူ၏
မျက်လုံးများမှာ အလွန်စူးရှလျက် ရှိပြီး ခနဲ့တဲ့တဲ့ လေသံဖြင့် -
“ငါ့ရင်ထဲက အမုန်းတရားတွေ၊ မကျေနပ်ချက်တွေကို ပြောလို့တောင်
ကုန်မှာ မဟုတ်ဘူး။ မဟာအပြစ်ဒဏ် ၉ ခါလုံးလုံး သေလောက်အောင်
ခံစားခဲ့ရတာတွေ၊ နှစ်ပေါင်းထောင်ချီ ပေးဆပ်ခဲ့ရတာတွေအတွက်
ငါ့ခံစားချက်ကို ဖော်ပြလိုက်ရုံပဲ ရှိသေးတယ်။ မိုးကြိုးတောင် ပစ်ချပြလိုက်
တယ်တဲ့လား၊ ငါလုပ်ခဲ့တဲ့ လုပ်ရပ်တွေကြောင့် သေကြေပျက်ဆီးရတာနဲ့
သဘာဝကြောင့် မိုးကောင်းကင်ရဲ့ အပြစ်ဒဏ်ကြောင့် ပျက်ဆီးရတာ
ဘယ်ဟာပိုများလိမ့်မလဲ . . . အဲဒါတောင် ငါ့ကို မဟာအပြစ်ဒဏ်တွေ
ရက်ရက်စက်စက် သက်ရောက်စေခဲ့တယ် . . .” “ငါ့ဒေါသတွေကို ပျောက်သွားအောင် ဘယ်လို ဖြေလျော့ရင် ကောင်းမလဲ၊
ကမာ္ဘတစ်ခုလုံးကို သတ်လိုက်ရမလား . . .”
သခင်ကြီးဘိုင် ဟက်ဟက်ပက်ပက် ရယ်မောလိုက်ပြန်သည်။
“ကောင်းပြီလေ . . . ငါ့ကို နှစ်ထောင်ချီ သိမ်းဆည်းထားစေခဲ့တဲ့
ဒေါသတွေကို ဖြေလျော့ ပစ်ရမှာပေါ့၊ အဲဒီလိုသာဆို ငါလည်း အတော်ကြီး
နေသာထိုင်သာ ရှိသွားလောက်တယ် . . .”
“ငါသာ ကောင်းကင်ကို လိုချင်ရင် နေ၊ လနဲ့ ကြယ်တွေကိုပါ
အပိုင်သိမ်းနိုင်တယ်။ ငါသာ မုန်တိုင်း ထန်ချင်ရင် ကမာ္ဘတစ်ခုလုံး
ပျက်ဆီးသွားလိမ့်မယ်။ စကြဝဠာရဲ့ ပလ္လင်ပေါ်ကို ရောက်ဖို့ အတွက်
ဆိုရင်လည်း ငါ့ဘက်က လုပ်သင့်တာ လုပ်ရတော့မှာပေါ့ . . .”
သခင်ကြီးဘိုင် ရယ်မောလျက် ပြောလိုက်ပါတော့သည် . . .။
Chapter – 329
“ခုနစ်ရက်”
သခင်ကြီးဘိုင် ဝမ်အာဘက်သို့ လှည့်လိုက်ရင်း -
“ချူးအာ ပြန်လာပြီလား . . .”
ဝမ်အာလည်း အတွေးနယ်ချဲ့နေသဖြင့် ချက်ချင်း ပြန်မပြောမိဘဲ
တခဏကြာမှသာ -
“သူလမ်းမှာပါ၊ မကြာခင် ရောက်တော့မယ် . . .”
“အင်း . . .”
သခင်ကြီးဘိုင် ရှေ့သို့ ငေးကြည့်လိုက်ပြန်သည်။ ထို့နောက်
နူးညံ့ညင်သာသော အသံဖြင့် -
“ချန်ရှင်းမြို့ အခြေအနေရော . . .”
“အေးအေးဆေးဆေးပါပဲ . . .”ဝမ်အာ ပြန်ဖြေလိုက်သည်။
“ဒါပေမဲ့ မုန်တိုင်းမထန်ခင် ငြိမ်သက်နေတာလည်း ဖြစ်နိုင်တယ် . . .”
“အင်း . . . သူတို့ကို ထပ်ပြီး ဖိနှိပ်ထား၊ ဖိအားများလေ ပိုကောင်းလေပဲ .
. .”
သခင်ကြီးဘိုင် ပြောလိုက်သည်။
“ဟုတ်ကဲ့ပါ၊ ကျွန်မ ဒီညပဲ ဂိုဏ်းကြီး ၂ ဂိုဏ်းဆီသွားပြီး
ရန်စလိုက်ပါဦးမယ် . . .”
ဝမ်အာ ပြောလိုက်သည်။
“အင်း . . . ဒီကောင်တွေ ရူးသွားအောင် လုပ်လိုက်စမ်းပါ။ သူတို့တွေက
ငါတို့နဲ့ ခြေရာတိုင်းချင် နေကြတယ်။ ဒါပေမဲ့ ဒီကောင်တွေကို သိပ်ပြီး
ဖိအားပေးလို့လည်း အဆင်မပြေဘူးနော်။ မတော် လက်လွန်သွားဦးမယ် . . .”
သခင်ကြီးဘိုင် ပြောလိုက်သည်။
“ဝမ်အာ နားလည်ပါပြီ . . .”
ဝမ်အာ ခေါင်းညိတ်၍ ပြန်ပြောလိုက်လေ၏။
“သူတို့ကို ဖိနှိပ်လွန်းအားကြီးရင်လည်း မခံနိုင်တော့ဘဲ နေလိမ့်မယ်၊
ချူးအာ ပြန်ရောက်မှ ထပ်စီစဉ်စရာရှိတာ စီစဉ်ကြတာပေါ့ . . .”
သခင်ကြီးဘိုင် ပြောလိုက်သည်။
“သူပြန်လာရင် မင်းနဲ့သူ ၂ ယောက်ပေါင်းပြီး မီးလောင်ရာလေပင့်
လိုက်လုပ်ကြရမယ် . . .”
ဝမ်အာ ခေါင်းညိတ်လိုက်ရင်း -
“ဟုတ်တယ်။ ချူးအာ ပြန်လာရင် ကျွန်မတို့ အလုပ်ရှုပ်တော့မှာ။ ဆရာ့ကို
စိတ်မပျက်စေရပါဘူး”
သခင်ကြီးဘိုင် ပြုံးလိုက်ရင်း -
“မင်းတို့ကို ငါယုံပါတယ်။ ဒီနှစ်တွေထဲမှာ မင်းတို့ ၂ ယောက်က ငါ့ကို
တစ်ခါမှ စိတ်ပျက်အောင် မလုပ်ဖူးဘူး . . .”ထို့နောက် ခပ်လှမ်းလှမ်းသို့ ငေးကြည့်လိုက်ပြန်သည်။ သူ၏
မျက်လုံးထဲတွင် တိုက်ပွဲမြေပြင်အတွင်း မီးဟုန်းဟုန်း
တောက်လောင်နေသည်ကို မြင်နေရဟန်ပါပင်။
“ကမာ္ဘကြီးကို ဖျက်ဆီးဖို့ နည်းလမ်းက တစ်ခုမက ရှိပါတယ် . . .”
“ဖန်ဇီလင် ငါ့ဆီလာပြီး အကူအညီ တောင်းတုန်းက ငါလည်း
သူ့အကူအညီ လိုချင်ခဲ့မိတယ်။ ဘယ်သူက ဘယ်သူ့အကူအညီ လိုနေတာလဲ
ဆိုတာ ပြောဖို့တောင် ခက်တယ် . . .”
သခင်ကြီးဘိုင် ပြုံးလျက် ပြောလိုက်သည်။ သူ၏ မျက်လုံးများမှာလည်း
အလွန်စူးရှ တောက်ပလျက် ရှိနေလေ၏။
“သူက ဂိုဏ်းကြီး ၂ ဂိုဏ်းကို ရင်မဆိုင်နိုင်ဘူး။ အဲဒါကြောင့် သူ့ကို
ငါကူညီခဲ့တယ်။ အဲဒီအချိန် ငါကလည်း အခွင့်အရေးကို လက်လွတ်မခံဘဲ
ထိပ်တန်းအဆင့် ပညာရှင်တွေ အားလုံးကို ချန်ရှင်းမြို့ဆီ ရောက်အောင်
လုပ်ခဲ့တယ်။ ဒီလို ပညာရှင်တွေ အများကြီး စုဆုံနေမှတော့ ဒီမြို့ငယ်လေးက
ခံနိုင်ပါ့မလား”
သခင်ကြီးဘိုင် ပြုံးလျက် ရေရွတ်လိုက်သည်။ သူ၏ ပုံစံမှာ
ကမာ္ဘတစ်ခုလုံးအား အပေါ်စီးမှ ငုံ့ကြည့် နေရသလို အထင်သေးသည့် ဟန်မျိုး
ဖြစ်နေလေ၏။
“ထူးခြားအစွမ်းထက် ဆေးလုံးတဲ့လား၊ သက်သက်အဆန်းထွင်လို့ကွာ
ဟားဟား . . .”
. . .
ဝမ်အာသည် သူမ၏ ဆရာဖြစ်သူ အဘယ်ကြောင့် ချူးအာကို
ပြန်ခေါ်ချင်သလဲ ဆိုတာကို နားမလည်နိုင် ဖြစ်နေလေသည်။ သခင်ကြီးဘိုင်မှ
ဖန်ဇီလင်ကို ကူညီပြီးနောက် ဖြစ်ပေါ်လာမည့် အခြေအနေများကို ကြိုတင်
သိရှိထားခြင်း ဖြစ်သည်ဟု ယခုမှပင် ဝမ်အာ ရိပ်စားမိလိုက်၏။ တကယ်တမ်းတွင် သခင်ကြီးဘိုင်သည် ဂိုဏ်းကြီး ၂ ဂိုဏ်းအား ယခုလို
အခြေအနေသို့ ကျရောက်စေလို၍ပင် ဖြစ်သည်။
ယခုအချိန်ထိ အရာအားလုံး သူ၏ အစီအစဉ်အတွင်း ရှိနေတုန်းပင်
ဖြစ်သည်။
မည်သည့် အင်အားစုကမျှ ကမူးရှူးထိုး လှုပ်ရှားဝံ့မည် မဟုတ်ပေ။
ချန်ရှင်းမြို့တော်မှလည်း ထွက်ခွာဝံ့ကြမည် မဟုတ်ချေ။
လုံလုံခြုံခြုံဖြင့် နေရပ်ပြန်ချင်ကြသော ဂိုဏ်းများ၊ မျိုးနွယ်စုများမှာ
ဆေးလုံးများကို ကာကွယ်စောင့်ရှောက်ရန်အတွက် လူသူအင်အား
စုဆောင်းရမည်သာ ဖြစ်၏။ ထိုအချက်ကိုပင် သခင်ကြီး ဖြစ်စေချင်ခဲ့ခြင်း
ဖြစ်သည်။
များပြားလှသော ထိပ်တန်းအဆင့် ပညာရှင်များ ချန်ရှင်းမြို့ထဲ၌
စုဆုံနေခြင်းသည် အန္တရာယ် များလှသည်။
တကယ်တမ်းသာ တိုက်ပွဲဖြစ်မည် ဆိုပါက နိုင်ငံ ၃ ခုလုံး စုပေါင်းလျှင်ပင်
ထိပ်တန်းအဆင့် ပညာရှင်များ အားလုံးကို တွန်းလှန်နိုင်မည် မဟုတ်ချေ။
ချန်နိုင်ငံတော်၏ မြို့တော်လောက်ဆိုလျှင် စာဖွဲ့စရာပင် မလိုလောက်ပေ။
ထိုအချက်ကို သခင်ကြီးဘိုင် ကောင်းစွာ ကြိုတင် ရိပ်စားမိ၏။
လင်းပါအို၏ လုပ်ရပ်ကြောင့် ကမာ္ဘအရပ်ရပ်ရှိ အင်အားစုတိုင်းသည်
သူတို့၏ အကောင်းဆုံး အတော်ဆုံး ပညာရှင်များအား ချန်ရှင်းမြို့တော်သို့
စေလွှတ်ခဲ့ကြ၏။
မီးလောင်ရာလေပင့် လုပ်ပေးနေသလိုပါပင်။
မည်သူမျှ ထိုမျှလောက်ထိ ကြီးကျယ်သည့် ကိစ္စမျိုး ဖြစ်လာလိမ့်မည်ဟု
ထင်မိကြမည် မဟုတ်ချေ။
တကယ်တမ်းတွင် အလွန်အန္တရာယ် ကြီးလှပေသည်။ သခင်ကြီးဘိုင်၏ စိတ်အေးလက်အေး အပြုံးကို မြင်တွေ့ရသောအခါ
ဝမ်အာသည် သခင်ကြီးဘိုင် အနာဂတ်ကို ကြိုမြင်နိုင်စွမ်း ရှိနေသည့်အတွက်
အံ့သြနေမိ၏။
“ခုနစ်ရက်ပဲ . . .”
သခင်ကြီးဘိုင် တည်ငြိမ်စွာ ပြောလိုက်လေတော့၏။
. . .
ရဲအိမ်တော်တွင် ဖြစ်သည်။
ရဲရှောင်သည် နောက်ဆုံး ကျင့်ကြံမှု လုပ်ပြီးကတည်းက သူ၏
ရှေးဦးခရမ်းရောင် ချီဓာတ်များသည် ပေါက်ကွဲထွက်တော့မလိုပင် ခံစားနေရ၏။
အဆက်မပြတ် မနားတမ်း စီးဆင်းနေလျက်ရှိပြီး
ယင်ယန်မျက်လုံးကျင့်စဉ်သည်လည်း တိုးတက်လာခဲ့ပေသည်။ သိသာသော
တိုးတက်မှု မဟုတ်သည့်တိုင် ရဲရှောင်အတွက်မူ အများကြီး
တိုးတက်လာသည်ဟု ဆိုရမည် ဖြစ်ပေသည်။
ရဲရှောင်သည် လင်းပါအိုသို့ ထပ်မံရောက်ရှိလာမည့် ပစ္စည်းများ၊
ရတနာများ ရှိနေမည်ကို စဉ်းစားမိသဖြင့် ကျင့်ကြံမှုများကို ရပ်တန့်ခဲ့သည်။
ထိုပစ္စည်းများကို သွားယူရဦးမည် မဟုတ်ပါလား။
ထိုပစ္စည်းများသည် တောင်တစ်လုံးကဲ့သို့ များပြားစွာ
စုပုံထားလိမ့်မည်ဟုလည်း ရဲရှောင် တွေးနေမိလေသည်။
သူ့ဘေးတွင် ပိုင်အာသည် တင်ပျဉ်ခွေ ထိုင်နေလေ၏။ မျက်လုံးများ
မှိတ်ထားပြီး သူမ၏ မျက်နှာသည်လည်း ကြည်ကြည်လင်လင်ပင် ရှိ၏။
ရဲရှောင် သူမကို မနာလိုပင် ဖြစ်နေမိသည်။
(သူ့ခန္ဓာကိုယ် ဖွဲ့စည်းပုံက ကောင်းလှချည်လား။ ဘယ်လောက်မှတောင်
မကြာသေးဘူးလေ။ သူ့ဒဏ်ရာတွေ ပျောက်လို့ ငါကျင့်စဉ်
သင်ပေးထားတာတောင် မကြာသေးဘူး။ အခုသူ့ကြည့်ရတာ ကျင့်စဉ်ကကျွမ်းကျင်နေတဲ့ပုံပဲ၊ အခုဆို မော်တယ်အဆင့် ၃ တောင်
ရောက်နေပါရောလား။
ကျင့်ကြံမှု တစ်ခါမှ မလုပ်ဖူးတဲ့ မိန်းကလေးတစ်ယောက် အနေနဲ့
တော်တော်ကို မြန်တာပဲ။ ဘယ်ဂိုဏ်းမှာမဆို ဒီလိုလူမျိုး ရှိမယ် မထင်ဘူး . . .)
ရဲရှောင် သက်ပြင်းချလိုက်မိသည်။
(ဒီလို နှုန်းအတိုင်းဆို အဆင့်မြင့် ပညာရှင်တစ်ယောက် ဖြစ်လာမှာပဲ။ ငါနဲ့
ဆုံခဲ့ရလို့သာ တော်တော့တယ်။ တခြားဂိုဏ်းတစ်ခုခုကိုသာ ရောက်သွားရင်
မလွယ်ဘူး။ အခုတော့ မိုးကောင်းကင်က ငါ့အတွက် ပိုင်မုန့်တစ်ချပ်
ပစ်ချလိုက်တာ ငါ့ပါးစပ်ထဲကို တန်းဝင်သွားသလိုကို ဖြစ်သွားလို့
တော်သေးတာပေါ့ . . .)
ပိုင်အာ ကျင့်ကြံမှုအပေါ် အာရုံစိုက်ထားသည်ကိုကြည့်ရင်း ရဲရှောင်
တွေးနေမိလေ၏။
(ပိုင်အာကို အဘက်ဘက်က ပြီးပြည့်စုံတဲ့ မိန်းမတစ်ယောက်ဖြစ်အောင်
ငါလုပ်ပေးရမယ် . . .)
(စကြဝဠာ တစ်ခုလုံးမှာ သူ့လိုလူ ၂ ယောက် မရှိစေရဘူး . . .)
(ကဗျာ၊ စာပေ၊ စစ်ရေး၊ ကျင့်ကြံရေး ဘယ်လိုပညာရပ်မျိုးမဆို
ပြိုင်ဘက်ကင်းအောင် ပြုစုပျိုးထောင် ပေးရမယ် . . .)
ရဲရှောင် ယုံကြည်မှု ရှိလာသလို ခံစားနေရသည်။
ထို့နောက် တိတ်တဆိတ် ထထွက်လာခဲ့၏။
လင်းပါအိုသို့ သွား၍ ပစ္စည်းများ ယူရဦးမည် မဟုတ်ပါလား။ ထို့အပြင်
ပိုင်ရှင်းယွဲ့၏ ရောဂါကိုလည်း ကုသပေးရပေဦးမည်။
ထိုမျှမက သူသည် ယခုအခါ ယင်ယန်မျက်လုံးကျင့်စဉ် တိုးတက်လာပြီ
ဖြစ်သဖြင့် သူ့ကို အမြဲတစေ ရန်လိုနေသည့် မူမျိုးနွယ်စုကိုလည်း
သတိထားရမည်ဟု တွေးနေမိပြန်၏။ယခုအခါ မြို့ထဲတွင် မူမျိုးနွယ်စု တစ်စုလုံး ရှိနေကြသည်။
အိမ်ရှေ့မင်းသားနှင့် ကွမ်ဇန်းဝမ် တို့ကိုလည်း အမြန်ဆုံး ရင်ဆိုင်ရမည်ဟု
ရဲရှောင် ထပ်မံတွေးနေမိပါတော့သည် . . .။
Chapter – 330
“သခင်လေးရဲ ထွက်လာချေပြီ”
ရဲရှောင်သည် အပြင်သို့ ရောက်သောအခါ ထူးဆန်းသလို
ခံစားလိုက်ရသည်။
ရဲအိမ်တော်၏ အရှေ့ဘက် လမ်းမ၌ စိတ်ဝိညာဉ် စွမ်းအားများ
ပြည့်နှက်နေခြင်း ဖြစ်ပေသည်။ ခြေလှမ်းပို၍ လျှောက်လာမိလေလေ
ထိုစွမ်းအင်များကို ပိုခံစားမိလေလေဖြစ်သည်။
သာမန်လူအဖို့ သတိထားမိမည် မဟုတ်သော်လည်း ကျင့်ကြံမှု
ပြုလုပ်သူများအဖို့ ထိုစွမ်းအင်များကို ခံစားသိရှိနိုင်ပေသည်။ ထို့ပြင်
ထိတ်လန့်ကြောက်ရွံ့မှုလည်း ဖြစ်ပေါ်စေမည် ဖြစ်၏။ ရန်သူ ကိုယ့်အနား
ရောက်နေသလို ခံစားမှုမျိုးပါပင်။
လင်းပါအိုခန်းမ အနီးသို့ ရောက်လာလေလေ အဆိုပါ ခံစားမှုမှာ ပို၍
ပြင်းလာလေလေ ဖြစ်သည်။
(ဘယ်လိုဖြစ်တာလဲ၊ လင်းပါအိုကို စောင့်ကြည့်နေကြတာလား . . .)
ရဲရှောင်သည် လေလံပွဲပြီးကတည်းက ဆေးလုံးများ
ရရှိသွားသူတွေကိုသာ အာရုံစိုက်ကြလိမ့်မည် ဟု ထင်ထားခဲ့မိတာ ဖြစ်သည်။
လင်းပါအိုမှ လူတိုင်းလိုချင်နေ ဆေးလုံးများကို ရောင်းချပြီးဖြစ်သဖြင့်
လင်းပါအိုတွင် ဘာမျှ ရှိတော့မည် မဟုတ်ချေ။ ထို့အပြင် လေလံပွဲကျင်းပစဉ် မုန်တိုင်းအိမ်တော်မှ ဝမ်အာသာမက
သခင်ကြီးဘိုင်ပင် လင်းပါအိုအပေါ် မျက်နှာသာပေးခဲ့သဖြင့် မည်သူမျှ
စောင့်ကြည့်မနေဝံ့တော့ဟု ထင်ထားခဲ့မိ၏။
ယခုအခါတွင်မူ ရဲရှောင် စိတ်ရှုပ်လာရပြီ ဖြစ်၏။
မျက်မှောင်ကြုတ်နေပြီးနောက် ရုတ်တရက် တစ်ခုခုကို
သဘောပေါက်သွားသလို စိတ်အေးလက်အေး ဖြစ်သွားပြန်သည်။
ခပ်သွက်သွက်ပင် လျှောက်လာခဲ့ပြီး လမ်းအချို့အကွေ့များစွာ
ကွေ့ပြီးနောက် မှောင်ရိပ်ထဲသို့ ဝင်သွား၏။ သူပြန်ထွက်လာသောအခါ
ရဲရှောင်အနေဖြင့် မဟုတ်တော့ချေ။ ဖန်ဇီလင်အနေဖြင့် ဖြစ်နေပြီ ဖြစ်သည်။
ထို့နောက် ဟိုကွေ့ဒီကွေ့ဖြင့် ထပ်မံ ပျောက်သွားပြန်သည်။
. . .
မြို့၏ ချောင်ကျသော နေရာတွင် အပ်ချုပ်ဆိုင်လေးတစ်ဆိုင် ရှိနေ၏။
ထိုဆိုင်သည် ဟောင်းနွမ်းဆွေးမြည့်လျက်ရှိပြီး ဆံပင်တစ်ခေါင်းလုံး
ဖွေးဖွေးဖြူနေသော အဘိုးကြီးတစ်ယောက်သာ ရှိနေ၏။ ထိုအဘိုးကြီးသည်
ဆိုင်ပေါက်ဝတွင် ထိုင်ရင်း ဖောက်သည်များအား စောင့်ဆိုင်းလျက် ရှိနေလေ၏။
ထိုဆိုင်သို့ ရံဖန်ရံခါ အမျိုးသမီးအချို့ လာရောက်လေ့ ရှိကြသည်။
ဝင်ငွေအားဖြင့် သိပ်မရသည့် တိုင် အဘိုးကြီးသည် ထိုမျှလောက်ကိုပင်
ကျေနပ်နေဟန် ရှိလေသည်။ ၎င်း၏ အသက်အရွယ်အရ
တောင်းရမ်းစားသောက်စရာ မလိုဘဲ ကိုယ်ပိုင်ဝင်ငွေလေး ရရှိနေသည်
မဟုတ်ပါလား။
ထိုအပ်ချုပ်ဆိုင်လေး အတွင်း၌ လျှို့ဝှက်အခန်းငယ်တစ်ခု ရှိနေသည်ကို
မည်သူမျှ မသိရှိချေ။
ထိုအခန်းလေးအတွင်း၌ ဖန်ဧကရာဇ်သည်
လက်ဖက်ရည်ကြမ်းသောက်လျက် ရှိနေပြီး မျက်မှောင်လည်း
ကြုတ်ထားလေ၏။ ရုတ်တရက် ကြမ်းပြင်အောက်မှ စည်းချက်ကျကျ ခေါက်လိုက်သော
အသံတစ်သံ ထွက်ပေါ်လာသည်။
ရဲရှောင်လည်း ကြမ်းပြင်နေရာတစ်နေရာအား ခြေဖြင့်
ဆောင့်နင်းလိုက်သောအခါ ရုတ်တရက် အပေါက်တစ်ခု ဖြစ်သွား၏။
ထိုအပေါက်ထဲမှ လျူချန်းဂျန် အပေါ်သို့ တက်လာပါတော့သည်။
“သခင်လေး . . .”
လျူချန်းဂျန်သည် ရဲရှောင်အရှေ့တွင် ဒူးထောက်၍ အရိုအသေ
ပြုလိုက်၏။
ဝမ်ဇန်းဟိုအား ဆက်ဆံပုံမျိုး မဟုတ်တော့ဘဲ ရဲရှောင်အား
တလေးတစားပင် ဆက်ဆံနေခြင်း ဖြစ်၏။
ရဲရှောင်သည် လျူချန်းဂျန်အား စည်းရုံးနိုင်ခဲ့ပြီးနောက် လမ်းညွှန်မှုများ
ပေးခဲ့သဖြင့် ယခုအခါ အလွန်ကို တိုးတက်နေပြီ ဖြစ်၏။ ထူးခြားသော
ကျင့်စဉ်များကိုလည်း တတ်မြောက်နေပေပြီ။ ယခင်ကထက်လည်း ပိုမို
အစွမ်းထက်လာပြီ ဖြစ်၏။ ကျင့်ကြံမှုအဆင့်မှာ ယခင်အတိုင်း
ရှိနေသေးသည့်တိုင် ကျင့်ကြံရသည့် ကျင့်စဉ်များအစွမ်းကြောင့်
မော်တယ်ကမာ္ဘ၏ အဆင့်မြင့် ပညာရှင်တစ်ဦး ဖြစ်နေပြီဟု ဆိုနိုင်လေသည်။
ထိုမျှမက လျူချန်းဂျန်သည် ရဲရှောင်၏ လက်ကိုင်တုတ်လို ဖြစ်နေချေပြီ။
သူ၏ လက်အောက်တွင် လုပ်ကြံသတ်ဖြတ်သူများစွာ စုဆောင်းထားပြီးဖြစ်ပြီး
ဝမ်ဇန်းဟိုပင် မနာလိုရလောက်အောင် အင်အား တောင့်တင်းနေပြီ ဖြစ်၏။
လျူချန်းဂျန်သည် ရဲရှောင်အား လေးစားသလို ယုံကြည်မှုလည်း ရှိ၏။
ရဲရှောင်ပေးသည့် အမိန့်ဟူသမျှသည် အကျိုးမရှိဟူ၍ မရှိချေ။ သူ့ဘက်မှလည်း
ပေးအပ်သည့် တာဝန်တိုင်းအား မဆိုင်းမတွ ဖြည့်ဆည်းပေးသည်ချည်းသာ
ဖြစ်၏။
ရဲရှောင်၏ စိတ်ထဲတွင်လည်း လျူချန်းဂျန်အား သူ၏လူယုံ နံပါတ် ၁ ဟု
သဘောထားပြီး ဝမ်ဇန်းဟိုအား နံပါတ် ၂ လူယုံဟု မှတ်ယူထားလေ၏။ “မြို့ထဲ ဘာတွေ ဖြစ်နေတာလဲ၊ ဘာလို့ စွမ်းအင်လှိုင်းတွေ အများကြီး
ဖြစ်နေရတာလဲ။ သူတို့တွေက လင်းပါအိုကို စောင့်ကြည့်နေသလိုပဲ။ ဘယ်လိုလဲ
ပြောစမ်းပါဦး . . .”
ရဲရှောင် မျက်မှောင်ကြုတ်ရင်း ပြောလိုက်သည်။
လျူချန်းဂျန်မှာ တစ်ခုခုကို ပြောချင်နေသည့်တိုင် ပြောမထွက်ဟန်ပင်။
တခဏအကြာမှ -
“လေလံပွဲကြောင့်ပဲ ဆိုရမယ် . . .”
ရဲရှောင် မျက်လုံးပြူးသွားရင်း -
“ဟင် . . . ဘယ်လိုဖြစ်လို့လဲ၊ အသေးစိတ် ပြောစမ်းပါဦး . . .”
ရဲရှောင်သည် ထူးချွန်ပြောင်မြောက်သည့် ပညာရှင်တစ်ဦး ဖြစ်ခဲ့သည့်တိုင်
အလုံးစုံ ပြည့်စုံသည့် လူမျိုးတော့ မဟုတ်ခဲ့ချေ။ ထို့ကြောင့်ပင်
ယခင်ဘဝတုန်းက အဆုံးသတ်မလှခဲ့ခြင်း ဖြစ်၏။
ယခုဒုတိယဘဝသို့ ရောက်သည့် အခါတွင်လည်း ထူးထူးခြားခြား
တိုးတက်မှု မရှိသေးချေ။ ထို့ကြောင့်ပင် ယခုအချိန်ထိ အခြေအနေကို
ရှင်းရှင်းလင်းလင်း သဘောမပေါက်သေးခြင်း ဖြစ်၏။
“ပြောရမယ်ဆိုရင် . . .”
လျူချန်ဂျန်း ချိန်ချိန်ဆဆဟန်ဖြင့် စကားစလိုက်သည်။
“ကျုပ်တို့ အခုတခေါက် ရောင်းလိုက်တဲ့ ဆေးလုံးတွေက
အရေအတွက်အားဖြင့် အများကြီးပဲ။ ဘယ်သူကမှ လက်ဝါးကြီးအုပ်ပြီး
သိမ်းယူသွားတာမျိုးလည်း မရှိဘူး။ မျှမျှတတပဲ ရသွားကြတာ။
ဈေးနှုန်းတွေကလည်း အရမ်းကို မြင့်တယ်။ ဒီဆေးလုံးတွေကို ဝယ်နိုင်တဲ့
လူဆိုတာလည်း အများကြီး မရှိပါဘူး။ ရသွားကြတဲ့ အင်အားစုတွေကလည်း
နည်းနည်း သြဇာအာဏာ ရှိတဲ့ အဖွဲ့တွေပဲ။ ဒါပေမဲ့ လူဆိုတာ လောဘကို
အဆုံးမသတ်နိုင်ကြဘူးလေ။ နည်းနည်းရတဲ့လူက များများရချင်တယ်။
အများကြီး ရခဲ့တဲ့လူတွေကလည်း ထပ်ရချင်ကြတယ်။ ဘာမှမရခဲ့တဲ့ လူတွေကလည်း ရနိုင်မဲ့ နည်းလမ်းတွေ ရှာကြတာပေါ့။ ပြောရရင်တော့
အလကား လိုချင်နေကြတာပဲ . . .”
ရဲရှောင် အံ့သြဟန်ဖြင့် -
“ဟင် . . . ဒါတကယ်ပဲလား . . .”
လူသားများ၏ လောဘသည် ရဲရှောင်ထင်ထားသည်ထက်ပင် ပို၍
လွန်ကဲနေပေသည်။ ဘာမျှ မရရှိခဲ့သည့် လူများမှ ရချင်နောကသလို ရပြီးသား
လူများမှာလည်း ထပ်ရချင်နေကြပြန်သေးသည်။ ရဲရှောင်အဖို့ ဆေးလုံးများမှာ
ဈေးကြီးမြင့်သည်မှလွဲ၍ ထူးထူးခြားခြား မခံစားရချေ။ တခြားလူများအတွက်မူ
လိုချင်သထက်ပင် လိုချင်နေကြသည် မဟုတ်ပါလား။ ဘာမျှမရခဲ့သည့်
လူများဆိုလျှင် ပို၍ပင် လိုချင်နေကြပါသေးသည်။
လျူချန်းဂျန် သက်ပြင်းချလိုက်ရင်း -
“နောက်ပြီး ဂိုဏ်းကြီး ၂ ဂိုဏ်းကလည်း ဒီပွဲမှာ ဘာမှ မရခဲ့ကြဘူး။
ဆေးလုံးတွေအများကြီး ရောင်းခဲ့တော့ ထိပ်တန်းပညာရှင်တွေ အများကြီးကို
ဆွဲဆောင်နိုင်ခဲ့တယ်။ အဲဒီလိုနဲ့ ဒီမြို့ကနေ ဘယ်သူမှ မထွက်သွားကြတော့ဘူး။
ဂိုဏ်းကြီး ၂ ဂိုဏ်း မထွက်သွားတော့ ဘယ်သူကများ ထွက်သွားရဲမှာလဲ။
မြို့ပြင်ကို ထွက်တာနဲ့ အသတ်ခံ အလုခံရမယ် ဆိုတာကို လူတိုင်း
သိနေကြတယ်လေ။ ဒီဂိုဏ်းကြီး ၂ ဂိုဏ်းကို ရင်ဆိုင်နိုင်တဲ့ အင်အားမျိုး
ဘယ်သူ့မှာမှ မရှိကြဘူး . . .”
“အဲဒီတော့ သူတို့ လုပ်နိုင်တာက သူတို့လူတွေ ရောက်လာတာကို
စောင့်ရုံပဲပေါ့။ သူတို့ဂိုဏ်းတွေ၊ မျိုးနွယ်စုကလူတွေ လာကြရင် သူတို့လည်း
အင်အားတောင့်တင်းသွားကြမယ်။ သူတို့ကို ဖမ်းဆီးသတ်ဖြတ်ချင်တယ်
ဆိုရင်တောင်မှ ၂ ဖက်လုံး အထိနာမှာချည်းပဲ။ အားလုံးက ထိလွယ်ရှလွယ်
အခြေအနေမှာ ရှိနေကြတာ . . .”
“ဒါနဲ့ လူအချို့ ပြောပုံအရ အနန္တရေကန်က အနန္တသူတော်စင်လည်း
ချန်ရှင်းမြို့ကို ရောက်လာတယ် ပြောတယ်။ လေလံပွဲမှာတော့ ပေါ်မလာခဲ့ဘူး။ ဒါသာအမှန်ဆိုရင် တစ်ခုခုကို စောင့်ဆိုင်းနေတာ ဖြစ်နိုင်တယ်။ သူဘာကို
စောင့်နေတာလဲ၊ ဘာလိုချင်တာလဲ ဆိုတာကတော့ ရှင်းပါတယ်။ ဟိုဂိုဏ်းကြီး
၂ ဂိုဏ်းလိုပဲ သေချာပေါက် ဖြစ်လိမ့်မယ် . . .”
လျူချန်းဂျန် ပြောလိုက်ပါတော့သည် . . .။
Chapter – 326
“ေပ်ာက္ဆုံးေနေသာဖန္ဇီလင္”
ထိုသို႔ျဖင့္ ခ်န္႐ွင္းၿမိဳ႕ေတာ္ထဲသို႔ ေန႔စဥ္ႏွင့္အမွ် လူေပါင္းမ်ားစြာ
သြားလာလ်က္ ႐ွိၾက၏။
တစ္စုံတစ္ေယာက္မွသာ ၿမိဳ႕ေတာ္အတြင္း မီးစတစ္စ က်ေအာင္
လုပ္မိလိုက္မည္ ဆိုပါက ၿမိဳ႕တစ္ခုလုံး ဝုန္းခနဲ ထေတာက္သြားမည့္
အေနအထားမ်ိဳးပင္။
ထိုကဲ့သို႔ေသာ အေျခအေနတြင္ ဘုရင္မင္းျမတ္သည္လည္း
စိတ္ပူပန္ေသာက ေရာက္ေနရ၏။ ေပ်ာ္႐ႊင္ခဲ့ရသည္ ဆိုသည္မွာလည္း
တခဏမွ်သာ ျဖစ္ေလသည္။
ဘုရင္သည္ နန္းေတာ္အတြင္း ေနထိုင္သည့္တိုင္ မလုံျခဳံသလို
ခံစားေနရသည္။ ေမာ္တယ္ကမာ႓႐ွိ ထိပ္တန္းပညာ႐ွင္ေပါင္းမ်ားစြာ ၿမိဳ႕ထဲ
ေရာက္႐ွိေနသည္ကို သိေနေသာေၾကာင့္လည္း ျဖစ္ေပသည္။
သူအိပ္ရာ မဝင္ခင္တြင္ သူ၏ လည္ပင္းႏွင့္ေခါင္းအား စမ္းစမ္းၾကည့္မိ၏။
စိတ္ထဲတြင္လည္း -
(ငါအသက္႐ွင္ေနေသးတာပဲ . . .)
ေနာက္တစ္ေန႔ အိပ္ရာမွ ထေသာအခါတြင္လည္း သက္ျပင္းခ်ရင္း -
(ေန႔သစ္တစ္ခု အစျပဳျပန္ၿပီ။ အခုထိ အသက္႐ွင္ေနတုန္းပဲ . . .)
ဘုရင္တစ္ပါးအဖို႔ ထိုကဲ့သို႔ စိတ္ဆင္းရဲေနရမည္ဟု မည္သူမ်ား
ေတြးလိမ့္မည္နည္း။
သူသည္ တိုက္ပြဲအေတြ႕အၾကဳံမ်ားစြာ ႐ွိ၍ တိုက္ခိုက္ရာတြင္လည္း
ကြၽမ္းက်င္သည့္ ပညာ႐ွင္တစ္ဦး ျဖစ္သည့္တိုင္ ယခုလို
အႏၲရာယ္အေငြ႕အသက္မ်ား ခံစားေနရခ်ိန္တြင္ စိုးရိမ္ပူပန္ ေနမိ၏။
တစ္ေန႔လုံးလိုလို မ်က္ေမွာင္ၾကဳတ္ထားရင္းျဖင့္သာ ပူပန္ေသာက
ေရာက္ေနရေလ၏။ “သမိုင္းမွာ ဒီလိုျဖစ္ေနရာတာ ငါပထမဆုံးပဲလား မသိပါဘူး။
တကယ္ေတာ့ ငါက ရာဇဝင္ထဲမွာ ထူးျခားတဲ့ ဘုရင္တစ္ပါးအျဖစ္ ႐ွိေနခ်င္တာ
. . .”
ဘုရင္သည္ ထိုကဲ့သို႔သာ ေရ႐ြတ္ေနမိ ပါေတာ့သည္။
လင္းပါအိုသည္ ထိုရက္မ်ားအတြင္း အင္အားစု အသီးသီးထံမွ သယံဇာတ
အေျမာက္အျမား ရ႐ွိခဲ့၏။
ေမာ္တယ္ကမာ႓၏ အႀကီးဆုံး အေရာင္းခန္းမႀကီးျဖစ္သည့္ အားေလ်ာ္စြာ
လင္းပါအိုတြင္ ကုန္ပစၥည္းျပတ္လပ္သည္ဟူ၍ မ႐ွိသေလာက္ပင္ ႐ွား၏။
အထူးသျဖင့္ ဖန္ဧကရာဇ္သည္ ပစၥည္းမ်ားစြာ ယူေဆာင္သြားခဲ့သည့္တိုင္
၄ ရက္ေလာက္ျဖင့္ အျပည့္ျပန္ျဖစ္သြားခဲ့ရျပန္သည္။
ဖန္ဧကရာဇ္ ထြက္သြားစဥ္ သိုေလွာင္လက္စြပ္မ်ား အားလုံးကို
ယူေဆာင္သြားခဲ့သျဖင့္ ေနာက္ထပ္ေရာက္လာေသာ ပစၥည္းမ်ားအား ထားစရာ
ေနရာမ႐ွိေတာ့ေခ်။ အျပင္ဘက္တြင္သာ ထားႏိုင္ေတာ့မည္ျဖစ္၏။
ဖန္ဧကရာဇ္မွာလည္း ေတာ္ေတာ္ႏွင့္ ေရာက္မလာသျဖင့္ ဝမ္ဇန္းဟို
အလြန္စိတ္အေႏွာင့္အယွက္ ျဖစ္ရေလသည္။
(ေတာ္ေတာ္ကို အံ့ၾသစရာ ေကာင္းမွာပဲ။ ပစၥည္းေတြ အမ်ားႀကီး
ဒီမွာထားရမွာ . . . ထိပ္တန္း မ်ိဳးႏြယ္စုႀကီးေတြ ဂိုဏ္းႀကီးေတြ ႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာ
စုေဆာင္းထားခဲ့ရတဲ့ ပစၥည္းတြကို ဒီလို ထားရေတာ့မွာပဲ။ ဒါက မသိရင္
တမင္ကို ထုတ္ႂကြားထားသလိုပဲ . . .)
ဝမ္ဇန္းဟို ထိုကဲ့သို႔ အျပင္မွာ ထားရန္မွလြဲ၍ ဘာမွ် မတတ္ႏိုင္ေတာ့ေခ်။
(တကယ္ေတာ့ ငါလူျမင္ေအာင္ ႂကြားတာလည္း မဟုတ္ပါဘူး။ ထားစရာ
ေနရာမွ မ႐ွိေတာ့တာ ဒီလိုပဲ လုပ္ရေတာ့မွာေပါ့ . . .)
လူအမ်ား၏ စိတ္ထဲတြင္မူ -
(ဒီလို ပစၥည္းေတြ ပုံျပထားတာ ႂကြားတာ မဟုတ္လို႔ ဘာလဲ . . .)ဝမ္ဇန္းဟို စိတ္ထဲတြင္ တျဖည္းျဖည္း ဝမ္းနည္းလာေလသည္။
ကံေကာင္းစြာပင္ ပစၥည္းမ်ား ထပ္ေရာက္စရာ သိပ္မက်န္ေတာ့ေခ်။
မ်ိဳးႏြယ္စုမ်ားႏွင့္ ဂိုဏ္းမ်ားသည္ ကတိတည္ၾကည္စြာပင္ ေပးစရာ
အေႂကြး ႐ွိသည္မ်ားကို ေပးအပ္ခဲ့ၾက၏။
အစတြင္ ဝမ္ဇန္းဟို စိတ္ပူ႐ုံေလာက္သာ ႐ွိေသးသည္။
(ဖန္ဇီလင္ကလည္း ဘယ္သြားမွန္းလည္း မသိဘူး။ ဒုကၡပါပဲကြာ . . .)
ထို႔ေနာက္ ဝမ္ဇန္းဟို ငိုခ်င္လာသည္။
ယခုတစ္ေခါက္ ေလလံပြဲသည္ ယခင္အေခါက္မ်ားႏွင့္ မ်ားစြာ
ကြဲျပားျခားနားလွသည္။
ဝမ္ဇန္းဟို ေမွ်ာ္လင့္ထား၊ ေမွ်ာ္မွန္းထားသည္ထက္ အဆေပါင္းမ်ားစြာ
ပိုသာေလ၏။
က်ယ္ေလာင္စြာ ေအာ္ဟစ္ ငိုေႂကြးမိေလေတာ့သည္။
မ်က္ရည္မ်ားသည္လည္း ေရတံခြန္ကဲ့သို႔ အဆက္မျပတ္ က်ဆင္းလ်က္
႐ွိေနေလသည္။
“ဒီလိုဆက္ၿပီးေနရင္ ငါေသေတာ့မလား မသိဘူး . . .”
ဝမ္ဇန္းဟို က်ယ္ေလာင္စြာ ေအာ္ဟစ္ ငိုေႂကြးလိုက္သည္။
ေပါင္ ၁၀၀၀ ေက်ာ္႐ွိေသာ လူထြားႀကီး ၾကမ္းျပင္ေပၚတြင္ ထိုင္ခ်ရင္း
ငိုေနသည့္ ျမင္ကြင္းမွာ အနည္းငယ္ ထူးဆန္းသည္ဟု ဆိုရမည္ ျဖစ္သည္။
လ်ဴခ်န္းဂ်န္မွ “အားလုံး ၿပီးသြားမွာပါ။ က်ဳပ္လည္း ခင္ဗ်ားနဲ႔အတူ
႐ွိေနတာပဲ . . .” ဟု ႏွစ္သိမ့္ေပးရန္ အခန္းထဲ ဝင္မည္ျပဳစဥ္ ငိုယိုေနေသာ
လူ႕ဘီလူးႀကီးအား ၾကည့္ရင္း ၾကက္သီးမ်ားပင္ ထသြားမိ၏။ ထို႔ေၾကာင့္ပင္
စကားတစ္ခြန္းမွ် မေျပာေတာ့ဘဲ ငိုယိုေနျခင္း ျဖစ္ေပသည္။
(ဘာျဖစ္တာလဲဟ၊ ဘယ္လိုျဖစ္တာလဲ။ ျဖစ္လာတဲ့ ကိစၥေတြက
ငါတို႔ထင္တာထက္ ဆိုး႐ြားေနရင္ေတာင္ အသက္ေသမွာထက္ေတာ့ မဆိုးဘူး
မဟုတ္လား။ သူလည္း အသက္ေထာင္ခ်ီ ေနခဲ့ၿပီးၿပီပဲ။ ဒါကို နားမလည္ဘူးလား။ ကိုယ့္ပိုင္နက္ထဲ ကိုယ္ေနၿပီး ဘာေတြ ေတြးေၾကာက္ေနလဲ
မသိပါဘူး။ ေနာက္ဆုံး က်ဳပ္တို႔အားလုံး ေသရမယ္ ဆိုရင္ေတာင္မွ ခင္ဗ်ားက
ေနာက္ဆုံးက်န္ခဲ့ရမယ္)
လ်ဴခ်န္းဂ်န္လည္း ဝမ္ဇန္းဟိုအား အထင္ေသးသလို ျဖစ္သြားၿပီးေနာက္
လ်စ္လ်ဴ႐ႈထားလိုက္သည္။
“ခင္ဗ်ား မ်က္ရည္ေတြ ဘယ္ေတာ့မ်ားမွ ကုန္မလဲ ၾကည့္ခ်င္ေသးရဲ႕ . . .”
လ်ဴခ်န္းဂ်န္ ေရ႐ြတ္လိုက္ပါေတာ့သည္။
ထိုအေတာအတြင္း ခ်န္႐ွင္းၿမိဳ႕ေတာ္၏ မည္သည့္ အဖြဲ႕အစည္မွ်
အသံမထြက္ဝံ့ၾကေခ်။ အမွားလုပ္ထားေသာ လူမ်ားကဲ့သို႔ ခပ္ကုပ္ကုပ္သာ
ေနေနၾကၿပီး တစ္ခုခုသာ မွားယြင္းသြားမည္ ဆိုပါက အ႐ႈပ္ထုပ္မ်ားၾကား
ပါဝင္သြားႏိုင္ေပသည္။ ေတာ္ဝင္မ်ိဳးႏြယ္မွ မင္းသားမ်ားပင္ အသံက်ယ္က်ယ္
မထြက္ရဲၾကေခ်။ မည္သူမွ် အမွားမလုပ္မိေအာင္ ေနထိုင္ေနျခင္းပင္ ျဖစ္၏။
အစပိုင္းတြင္ လူသူစုေဆာင္း၍ ေဆးလုံးမ်ား လုယူရန္
ၾကံစည္ေနၾကသူမ်ားမွာလည္း အသံမထြက္ၾကေခ်။
တစ္ခုခု အမွားလုပ္မိသည္ႏွင့္ အားလုံး ဇာတ္သိမ္းသြားႏိုင္သည္ကို
သိေနၾကသည့္ ဟန္ပါပင္။
ဇုဝူက်ီသည္ ခ်န္ဇီႏွင့္အတူ လွည့္လည္ သြားလာေနေလ့ ႐ွိ၏။
သူသည္ အမတ္မင္း၏ သားေတာ္ သခငေလးတစ္ဦး ျဖစ္ၿပီး
စာရင္းသြင္းမခံရသူဟု ဆိုလွ်င္လည္း မွန္ေပလိမ့္မည္။ သူဘာလုပ္လုပ္
မည္သူမွ် ဂ႐ုစိုက္ျခင္းလည္း မ႐ွိၾကေခ်။ ထိုအခ်က္ကိုပင္ ဇုဝူက်ီသည္
ေကာင္းေကာင္း အသုံးခ်ကာ ထိုအေတာအတြင္း ၾကားခဲ့ ျမင္ခဲ့ရသမွ်ကို
မွတ္သားထား၏။
တျဖည္းျဖည္းျဖင့္ ခ်န္ႏိုင္ငံေတာ္၏ ျပင္ပကမာ႓တြင္ မည္သို႔
ေနထိုင္လည္ပတ္သည္ကိုလည္း သိလာရ၏။
ခ်န္ဇီသည္လည္း သူႏွင့္အတူပင္ မ်က္စိပြင့္နားပြင့္ ျဖစ္လာေခ်ၿပီ။ . . .
ထိုရက္မ်ားအတြင္း ပိုင္႐ွင္းယြဲ႕ႏွင့္ ဝမ္ရမ္ခ်ဴးခ်ဴးတို႔သည္လည္း
ရဲေ႐ွာင္အား ႐ွာေဖြခဲ့ၾက၏။
ဝမ္ရမ္ခ်ဴးခ်ဴးသည္ ဖန္ဇီလင္မွ ဆရာျဖစ္သူအား
ျမန္ျမန္ကုသေပးေစခ်င္ေနၿပီ ျဖစ္သည္။ ထိုအခါမွသာ သူမလည္း သူမ၏
ႏိုင္ငံသို႔ လ်င္ျမန္စြာ ျပန္သြားႏိုင္မည္ ျဖစ္၏။ ႏိုင္ငံအတြက္ တစ္ခုခု
လုပ္ေပးခ်င္ေနမိၿပီး။ သူမ ေမာ္တယ္ကမာ႓တြင္ ႐ွိေနစဥ္ အခ်ိန္အေတာအတြင္း
သူမ၏ မိသားစုကိုလည္း စိတ္ခ်မ္းသာေအာင္ ထားခ်င္ေနမိ၏။
သို႔ေသာ္ ေလလံပြဲၿပီးေနာ္က ဖန္ဇီလင္သည္
လုံးဝေပ်ာက္ကြယ္သြားခဲ့သည္။ ဖန္ဇီလင္ မည္သည့္ေနရာသို႔ ေရာက္႐ွိေနသလဲ
ဆိုတာကိုလည္း မည္သူမွ် မသိၾကေခ်။ ကမာ႓ႀကီးေပၚမွ
ေပ်ာက္ကြယ္သြားသလိုပင္ ျဖစ္ေလသည္။ အရိပ္အေယာင္ပင္
မေတြ႕ရေတာ့ျခင္း ျဖစ္ပါေတာ့သည္ . . .။
Chapter – 327
“ယုံၾကည္မႈ”
ဝမ္ရမ္ခ်ဴးခ်ဴးသည္ ဖန္ဇီလင္ကို ႐ွာမရသျဖင့္ အံတႀကိတ္ႀကိတ္
ျဖစ္ေနေလသည္။ သူမ၏ စိတ္ထဲတြင္ -
(ဖန္ဇီလင္ . . . ႐ွင္ကေတာ့ အခ်ိန္ျဖဳန္းႏိုင္ေပမဲ့ ကြၽန္မကေတာ့
အခ်ိန္မျဖဳန္းႏိုင္ဘူး . . .)
လင္းပါအို၏ လုပ္ရပ္သည္ စစ္ပြဲအား အေျပာင္းလဲႀကီး
ေျပာင္းလဲေစခဲ့သည္။ ခ်န္ႏိုင္ငံေတာ္၏ ရန္သူမ်ားအဖို႔ အဆိုးဆုံး
အေျခေနမ်ားကို ရင္ဆိုင္ေနရေခ်ၿပီ။ အျပာေရာင္ေလႏိုင္ငံေတာ္၏ မင္းသမီးျဖစ္သူ ဝမ္ရမ္ခ်ဴးခ်ဴးမွာ သူမ၏ ႏိုင္ငံအတြက္ လြန္စြာ
စိုးရိမ္ေနမိေလ၏။
ပိုင္႐ွင္းယြဲ႕မွာမူ တည္တည္ၿငိမ္ၿငိမ္ပါပင္။ တိတ္တဆိတ္သာ ေနေနၿပီး
ဖန္ဇီလင္ကို ေတြ႕ခ်င္ေနသည့္တိုင္ လႈပ္႐ွားမႈ မျပဳေခ်။
ထိုကဲ့သို႔ ဖန္ဇီလင္ကို ေတြ႕ခ်င္သည့္ ဆႏၵမွာ သူမ၏ ေရာဂါေၾကာင့္
မဟုတ္ဘူး ဆိုတာကိုေတာ့ သူမကိုယ္တိုင္ ေကာင္းစြာသိေနပါေတာ့သည္။
. . .
အင္အားစုတိုင္း႐ွိ လူတိုင္း သတိအေနအထားျဖင့္ ႐ွိေနၾကသည္။
ထူးဆန္းသည့္ အခ်က္မွာ ကမာ႓တစ္ခုလုံးကို တုန္လႈပ္ဖြယ္
ျဖစ္ေစႏိုင္ေသာ မုန္တိုင္းအိမ္ေတာ္သည္ ထိုရက္မ်ားအတြင္း ၿငိမ္သက္ေနျခင္း
ျဖစ္၏။ လႈပ္႐ွားမႈ တစ္စုံတစ္ခုကိုမွ် မျမင္ေတြ႕ၾကရေခ်။
မုန္တိုင္းအိမ္ေတာ္သည္ စစ္ပြဲကို အာ႐ုံထားဟန္ မ႐ွိေခ်။
အျပင္ေရာက္ေနသည့္ သူတို႔၏ လူမ်ားကိုပင္ ျပန္ေခၚၾက၏။
လူတိုင္းအဖို႔ နားမလည္ႏိုင္ေအာင္ပင္ ျဖစ္ၾကရသည္။ သခင္ႀကီးဘိုင္
မည္သို႔ ၾကံစည္ေနသည္ကို မည္သူမွ် မွန္းဆႏိုင္ျခင္း မ႐ွိပါေခ်။
ႏွစ္ေထာင္ေပါင္းမ်ားစြာ မုန္တိုင္းအိမ္ေတာ္သည္ ေမာ္တယ္ကမာ႓ႀကီး
တစ္ခုလုံးအား ေျဗာင္းဆန္ေအာင္ လုပ္ခဲ့၏။ သူတို႔၏ ပစ္မွတ္အား
လ်င္လ်င္ျမန္ျမန္ပင္ အဆုံးသတ္ခဲ့ၾက၏။ သူတို႔ အၿမဲလုပ္ေနက် အလုပ္ပင္
ျဖစ္သည္။
ယခုအေခါက္ မုန္တိုင္းအိမ္ေတာ္၏ ပစ္မွတ္သည္ ခ်န္ႏိုင္ငံေတာ္ျဖစ္၏။
ခ်န္ႏိုင္ငံေတာ္ ေလးဖက္ေလးလံလုံးတြင္ ရန္သူမ်ား ဝိုင္းရံထားၾက၏။
သို႔ေသာ္လည္း မေမွ်ာ္လင့္စရာ အျဖစ္အပ်က္မ်ား တစ္ခုၿပီးတစ္ခု
ျဖစ္ခဲ့ရေလသည္။ မုန္တိုင္းအိမ္ေတာ္၏ လႈပ္႐ွားမႈကိုပင္ မေတြ႕ရေတာ့ေခ်။
မုန္တိုင္းအိမ္ေတာ္၏ သခင္ႀကီးဘိုင္အား ထိုကဲ့သို႔ စိတ္ေျပာင္းေအာင္
မည္သူကမ်ား လုပ္လိုက္ပါသနည္း။ ဝါး႐ုံေတာအတြင္း ေလျပည္ေလညႇင္း တိုက္ခတ္မႈေၾကာင့္ သစ္႐ြက္မ်ား
တစ္႐ြက္ၿပီးတစ္႐ြက္ ေႂကြက်လ်က္ ႐ွိ၏။
သခင္ႀကီးဘိုင္သည္ သူထိုင္ေနက် ဘီးတပ္ကုလားထိုင္တြင္ပင္
တည္တည္ၿငိမ္ၿငိမ္ ထိုင္ေနလ်က္ ႐ွိ၏။ ဝါး႐ုံေတာအား စိုက္ၾကည့္ေနၿပီး
အဓိပၸါယ္ပါေသာ အျပဳံးမ်ိဳးကိုလည္း ျပဳံးထားေလ၏။
သူသည္ စကားတစ္ခြန္းမွ် မေျပာေခ်။ ဝါး႐ုံေတာႏွင့္
ေတာင္တန္းမ်ားသည္ သူႏွင့္ တသားတည္း ျဖစ္ေနသလို တိတ္ဆိတ္စြာပင္
႐ွိေနျခင္း ျဖစ္၏။
သူသည္ သဘာဝႏွင့္ ေပါင္းစပ္လ်က္ ႐ွိၿပီး ေန၊ လတို႔ႏွင့္အတူ
အသက္႐ွဴေနသလိုပင္။
သူသည္ ကမာ႓ႀကီးႏွင့္ ပတ္သက္သည့္ အေရးကိစၥမ်ားအား
စဥ္းစားေနျခင္း မဟုတ္သလို ေကာင္းကင္လွ်ိဳ႕ဝွက္ ရတနာ အေၾကာင္းကိုပင္
မေတြးေတာ့ေခ်။
သူသည္ ေလာက၏ လွ်ိဳ႕ဝွက္ခ်က္မ်ားကို နားလည္ထားေသာ
သူေတာ္စင္တစ္ဦးကဲ့သို႔ ႐ွိေနေလသည္။ သူ႕အေ႐ွ႕႐ွိ ဝါး႐ုံေတာအလွကို
ေငးေမာရင္း သဘာဝကို ႏွစ္ၿခိဳက္စြာ ခံစားေနေလေတာ့ သည္။
ထိုအခ်ိန္ ဝါး႐ုံေတာအတြင္း ေႂကြက်ေနေသာ သစ္႐ြက္မ်ားေပၚမွ
ေျခသံအခ်ိဳ႕ ၾကားလိုက္ရသည္။ လွပႏြဲ႕ေႏွာင္းေသာ ခႏၶာကိုယ္ပိုင္႐ွင္တစ္ဦး
ျဖစ္ၿပီး သူမသည္ သခင္ႀကီးဘိုင္ကို ျမင္ေသာအခါ ဘာမွ် မေျပာေတာ့ဘဲ
သခင္ႀကီးဘိုင္ေဘးသို႔ ခ်က္ခ်င္း သြားရပ္ရင္း သဘာဝအလွကို ႏွစ္ၿခိဳက္စြာ
ခံစားေနျပန္သည္။
အခ်ိန္တခဏအတြင္းမွာပင္ သူတို႔ ၂ ဦးလုံး၏ စိတ္သည္
ၿငိမ္ေအးသြားၾကသည္။
ေလတိုးသံ၊ သစ္႐ြက္အခ်င္းခ်င္း ထိေတြ႕သံမ်ားသည္ပင္လွ်င္
သူတို႔အတြက္ သာယာလွေသာ အသံမ်ား ျဖစ္ေနပါေတာ့သည္။ အေတာ္ၾကာၿပီးေနာက္ သခင္ႀကီးဘိုင္ ႐ုတ္တရက္ ရယ္ေမာလိုက္ရင္း -
“ဝမ္အာ . . . မင္းရဲ႕ စိတ္အေျခအေန ေတာ္ေတာ္ တိုးတက္လာပါလား။
ငါတကယ္ ဝမ္းသာမိ တယ္ . . .”
ရပ္ေနေသာ မိန္းကေလးမွာ ဝမ္အာပင္ ျဖစ္ေလ၏။ ဝမ္အာမွ -
“ကံေကာင္းမႈေၾကာင့္ပါ။ ဆရာ့ကို ေက်းဇူးတင္ပါတယ္။ ေလလံပြဲေန႔က
ကြၽန္မကို အျပည့္အဝ စီမံခြင့္ ေပးခဲ့လို႔ေလ။ အဲဒီအခ်ိန္တုန္းက ကြၽန္မ စိတ္ေတြ
႐ႈပ္ေထြးေနာက္က်ိေနတာ။ ေနာက္ေတာ့ ကြၽန္မလည္း စိတ္႐ွိလက္႐ွိ
ေနပစ္လိုက္တာ အဲဒီအခ်ိန္ကစၿပီး ကြၽန္မရဲ႕ စိတ္အေျခအေနလည္း
တိုးတက္လာေတာ့တာပဲ . . .”
သခင္ႀကီးဘိုင္ ျပဳံးလိုက္ရင္း -
“ဟုတ္တယ္၊ မင္းရဲ႕ စိတ္ကို ထြက္ေပါက္ေပးလိုက္တာက မင္းအတြက္
အခြင့္အေရး ရေစခဲ့တာပဲ။ တကယ္ေတာ့ မင္းက အရမ္းႏူးညံ့သိမ္ေမြ႕တယ္
ဝမ္အာ . . . မင္းအဲဒီလို သိမ္သိမ္ေမြ႕ေမြ႕ ေနတဲ့အတြက္ အားနည္းသလို
ျဖစ္ေနတာ မင္းရဲ႕ အားနည္းခ်က္ပဲ။ ဒီေလာကမွာေနရင္ အားနည္းလို႔ မျဖစ္ဘူး။
အျမင္အားျဖင့္ကို အားနည္းတဲ့ပုံ မေပါက္ရဘူး။ မင္းမွာ႐ွိတဲ့ ႏူးညံ့သိမ္ေမြ႕မႈက
တခ်ိဳ႕ေသာ မိန္းကေလးေတြ အတြက္ကေတာ့ အက်င့္ေကာင္းတစ္ခု
ျဖစ္ခ်င္ျဖစ္မွာေပါ့။ ဒါေပမဲ့ မင္းမွာေတာ့ ဒီလို မျဖစ္ရဘူး . . .”
“မုန္တိုင္းအိမ္ေတာ္က ဝမ္အာဆိုတာ ေပ်ာ့ညံ့တဲ့
မိန္းကေလးတစ္ေယာက္ မျဖစ္ရဘူးေလ . . .”
ဝမ္အာမွ -
“ဟုတ္ကဲ့ပါ ဆရာ . . .”
“အဲဒါေၾကာင့္ မင္းေျပာင္းလဲရမယ္။ ဒါေပမဲ့ မင္းက တိုက္တာခိုက္တာကို
သေဘာမက်ဘူး ဆိုတာ ငါသိတယ္။ ေသြးသံရဲရဲ ျမင္ကြင္းေတြကို
မႏွစ္ၿမိဳ႕တတ္ဘူး။ မင္းငါနဲ႔အတူ ျပန္ၿပီး ေနေကာင္းလာတိုင္း အဲဒီစိတ္ႀကီးက ခံေနေတာ့ မင္းအတြက္ ထင္သေလာက္ ခရီးမေရာက္ဘဲ သဘာဝကို
ဆန္႔က်င္သလို ျဖစ္ေနတယ္ . . .”
“မင္းရဲ႕ စိတ္က မလြတ္လပ္ဘူး ျဖစ္ေနတယ္ . . .”
“အဲဒါေၾကာင့္ပဲ ေပ်ာ္ေပ်ာ္႐ႊင္႐ႊင္ မေနႏိုင္ဘူး . . .”
သခင္ႀကီးဘိုင္ အသက္တစ္ခ်က္ ႐ွဴသြင္းလိုက္သည္။
“ငါ့သေဘာအရ ဆိုရင္ေတာ့ မင္းရဲ႕ ႏူးညံ့သိမ္ေမြ႕မႈကို ငါတကယ္
သေဘာက်တယ္။ ေယာက်္ားတစ္ေယာက္က တုံးတိုက္တိုက္ က်ားကိုက္ကိုက္
ရဲဝံ့ျပတ္သားတဲ့ စိတ္ထားမ်ိဳး ႐ွိရတယ္။ မိန္းကေလးတစ္ေယာက္ကေတာ့
ပန္းေလးတစ္ပြင့္လို လွပၿပီး ႏူးညံ့သိမ္ေမြ႕မႈက အေရးႀကီးျပန္တယ္။
ဒီလိုေယာက်္ားနဲ႔ ဒီလိုမိန္းမ ေပါင္းဖက္ရင္ေတာ့ နတ္ဖက္တဲ့ စုံတြဲလို႔ေတာင္
ေျပာလို႔ရတယ္ . . .”
“အဲဒါေၾကာင့္ ငါသေဘာက်တာ . . .”
“ငါ့အေျခအေနသာ အရင္လို အေျခအေနမ်ိဳး ျပန္ျဖစ္လာရင္ ငါ့ကို
အႏိုင္ယူႏိုင္မဲ့လူဆိုတာ မ႐ွိႏိုင္ဘူး။ အဲဒီလိုေန႔က်ရင္ေတာ့ မင္းလည္း
လွပႏူးညံ့သိမ္ေမြ႕တဲ့ မိန္းကေလးအျဖစ္ ငါ့ေဘးမွာ ေနေပးေပါ့။ ငါလည္း
သေဘာက်တယ္ေလ . . .”
“ဒါေပမဲ့ အခုေတာ့ အဲဒီလို မရဘူး . . .”
သခင္ႀကီးဘိုင္ ဝမ္အာ၏ လက္ကို ကိုင္လိုက္ျပန္ရင္း -
“မင္းနဲ႔ငါ ၂ ေယာက္လုံး မလုပ္ခ်င္ေပမဲ့လည္း လုပ္ရမဲ့ အရာေတြ ႐ွိတယ္။
ဒီလို အေျခအေနမွာ မင္းကို ႏူးညံ့ေနခြင့္လည္း မေပးႏိုင္ဘူး . . .”
ဝမ္အာရင္ထဲ ေႏြးခနဲ ျဖစ္သြားသည္။ သခင္ႀကီးဘိုင္၏ ရင္ဘတ္ေပၚ
မွီလိုက္ရင္း -
“ဆရာ့အတြက္ဆို ကြၽန္မ ဘာကိုပဲ ေပးဆပ္ရ ေပးဆပ္ရပါ။ ဆရာနဲ႔
အတူတူ ႐ွိေနခြင့္ ရတာကိုပဲ ေက်နပ္လွပါၿပီ။ ဒါကလြဲၿပီး က်န္တာ စိတ္ကူးထဲကို
မ႐ွိပါဘူး . . .”“စိတ္ေအးေအးသာထားပါ ဆရာ . . . ဆရာ့ရဲ႕ အၾကံအစည္ေတြ
ေအာင္ျမင္ဖို႔အတြက္ဆို ကြၽန္မကိုယ္ကြၽန္မ ဘယ္လိုပဲ ေျပာင္းလဲရ ေျပာင္းလဲရ
ေျပာင္းလဲေပးပါ့မယ္ . . .”
သခင္ႀကီးဘိုင္မွ ဝမ္အာ၏ ခါးေလးကို လွမ္းဖက္လိုက္ျပန္ရင္း -
“မင္းကို ငါယုံပါတယ္ . . .”
ထို႔ေနာက္ တခဏမွ် နားလိုက္ျပန္ရင္း -
“မင္းလည္း ငါ့ကို ယုံတယ္မလား . . .”
ဝမ္အာ မ်က္ရည္မ်ား ခ်က္ခ်င္း စီးက်လာသည္။ တုန္ယင္ေသာ အသံျဖင့္
-
“ဆရာရယ္ . . .”
ထို႔ေနာက္ သူမသည္ သခင္ႀကီးဘိုင္၏ ႏႈတ္ခမ္းအား
အနမ္းေႁခြလိုက္ေတာ့၏။
အေတာ္ၾကာ အနမ္းမိုး႐ြာၿပီးေနာက္ လူခ်င္း ခြာလိုက္ၾကသည္။
အၿမဲလိုလို တည္တည္ၿငိမ္ၿငိမ္ ႐ွိေနတတ္သည့္ သခင္ႀကီးဘိုင္၏
မ်က္ႏွာသည္ အနည္းငယ္ ရဲေနေလသည္။ ပို၍ပင္ ဆြဲေဆာင္မႈ႐ွိ၍
ေခ်ာေမာခန္႔ညားသြားသလို ထင္ရ၏။
“ဝမ္အာ . . . ဒီမွာၾကည့္စမ္း . . . ငါသေဘာအက်ဆုံး အပင္က ဝါးပင္ပဲ။
ငါအၾကည့္ခ်င္ဆုံး ျမင္ကြင္းက ဝါး႐ြက္ေတြ ေလတိုက္လို႔ပဲျဖစ္ျဖစ္၊
မိုး႐ြာလို႔ပဲျဖစ္ျဖစ္၊ ႏွင္းက်လို႔ပဲျဖစ္ျဖစ္ ေႂကြက်လာတဲ့ ျမင္ကြင္းကိုပဲ . . .”
“အရက္တစ္ခြက္ကိုင္ၿပီး ဝါး႐ုံေတာထဲမွာ ႏွင္းေတြ ေဝေနတာကို
ၾကည့္ေနခ်င္တယ္။ လက္ဖက္ရည္ၾကမ္းတစ္ခြက္နဲ႔အတူ ေႏြဦးရာသီရဲ႕
ေလျပည္ေလညႇင္းေၾကာင့္ ဝါး႐ြက္ခ်င္း ထိတိုက္သံကို နားဆင္ခ်င္မိတယ္ . . .”
သခင္ႀကီးဘိုင္ ဝါး႐ုံေတာအား ေငးေမာရင္း ေျပာလိုက္ပါေတာ့သည္ . . .။
Chapter – 328
“မင္းကပ်က္ဆီးမႈအမ်ားဆုံးျဖစ္ေအာင္လုပ္ခဲ့တာ”
ဝမ္အာ သခင္ႀကီးဘိုင္၏ ရင္ခြင္၌ မွီထားရင္း ႐ွက္ေသြးသြမ္းေသာ
မ်က္ႏွာေလးျဖင့္ တိတ္ဆိတ္စြာ နားေထာင္ေနေလသည္။
“ဒီဝါးပင္ေတြကိုျမင္တိုင္း စၾကဝဠာႀကီးကို မယုံႏိုင္စရာေတြနဲ႔
ဖန္တီးထားတယ္ဆိုၿပီး ငါေတြးမိတယ္ . . .”
“ၾကည့္စမ္းပါဦး . . . ဝါးပင္ေတြ အားလုံးက အတူတူပဲ။ ပုံစံအစ
ယိမ္းႏြဲ႕ေနပုံအဆုံး တူညီၾကတယ္။ ဒါေပမဲ့ မင္းေသခ်ာ အနီးကပ္ၾကည့္မယ္
ဆိုရင္ေတာ့ တစ္ပင္ခ်င္းဆီမွာ မတူညီတဲ့ အလွကိုယ္စီ ႐ွိတာကို
ေတြ႕ရလိမ့္မယ္ . . .”
“အပင္တစ္ပင္ခ်င္းစီက အ႐ြက္တစ္႐ြက္ခ်င္းစီကကို သူ႕ဟန္နဲ႔သူ
႐ွိေနၾကတယ္။ ပုံစံတူေပမဲ့ တကယ္ေတာ့ ကြဲျပားျခားနားတယ္ . . .”
“အ႐ြက္တစ္႐ြက္ခ်င္းစီမွာကို အသက္တစ္သက္စီ ႐ွိေနၾကသလိုပဲ . . .”
သခင္ႀကီးဘိုင္သည္ ဝါးပင္အကိုင္းတစ္ကိုင္းအား ယူလိုက္ရင္း
ေျပာလိုက္သည္။ ထိုကိုင္းသည္ စိမ္းလဲ့ေသာ အေရာင္႐ွိေန၏။
“ဒါကိုျမင္တိုင္း သဘာဝတရားႀကီးရဲ႕ ဖန္တီးႏိုင္စြမ္းကို တအံ့တၾသ
ျဖစ္ရတယ္။ ငါတို႔ေ႐ွ႕မွာ အ႐ြက္ဘယ္ႏွ႐ြက္ေလာက္မ်ား ႐ွိေနလဲ။
ကမာ႓ႀကီးေပၚမွာေရာ ဘယ္ေလာက္မ်ားမ်ား ႐ွိေနမလဲ။
တစ္႐ြက္နဲ႔တစ္႐ြက္ကလည္း မတူညီၾကဘူး။ ဘယ္လိုဖန္ဆင္း႐ွင္ကမ်ား
မတူညီတဲ့ အ႐ြက္ေတြ အမ်ားႀကီးကို ဖန္တီးႏိုင္ရတာလဲ။ ေကာင္းကင္နဲ႔
ေျမႀကီးရဲ႕ သဘာဝလြန္ စြမ္းအားလို႔ေတာင္ ဆိုခ်င္မိရဲ႕”
သခင္ႀကီးဘိုင္ ျဖည္းျဖည္းခ်င္း ေျပာေနသည္ကို ဝမ္အာသည္
ၿငိမ္သက္စြာ နားေထာင္ေန၏။ သူမသည္လည္း သူမအေ႐ွ႕႐ွိ ဝါး႐ုံေတာအား ေငးေမာ ၾကည့္႐ႈေနမိ၏။
အ႐ြက္မ်ား၏ မတူညီမႈကို သူမနားလည္ သိျမင္လာမိၿပီး သူမ၏
မ်က္လုံးမ်ားသည္လည္း အေရာင္ေတာက္သထက္ ေတာက္ပလာ ေလသည္။
အမ်ိဳးအမည္မသိေသာ ခံစားခ်က္ တစ္ခုကိုလည္း ခံစားမိလာေလသည္။
“ဒီဝါး႐ုံေတာက ငါ့ကို အေတြးတစ္ခု ရေစတယ္။ ဒီကမာ႓ေျမေပၚ၊
ဒီေကာင္းကင္ႀကီးေအာက္မွ မတူညီတဲ့ အပင္မ်ိဳး ဘယ္ေလာက္ေတာင္
႐ွိေနမလဲ၊ အားလုံးကလည္း တူညီၾကမွာ မဟုတ္ဘူး။ ကိုယ္စီ သဘာဝေတြ
႐ွိၾကမယ္ ထင္တယ္ . . .”
သခင္ႀကီးဘိုင္ ေလးနက္ေသာ အၾကည့္ျဖင့္ ေငးၾကည့္ရင္း
ေျပာလိုက္သည္။
“ေနာက္ေတာ့ ငါလူေတြအေၾကာင္းကို စဥ္းစားမိျပန္တယ္ . . .”
“လူေတြအေၾကာင္းေပါ့ . . .”
သခင္ႀကီးဘိုင္သည္ ထိုစကားလုံးကို သိသာထင္႐ွားေစလိုသျဖင့္ ထပ္၍
ေျပာလိုက္၏။
“မိုးေအာက္ေျမျပင္ေပၚက လူေတြ . . . ဘယ္ေလာက္ေတာင္ အမ်ားႀကီး
႐ွိေနမလဲ။ တစ္ေယာက္နဲ႔ တစ္ေယာက္ကလည္း မတူညီၾကဘူး။ ထပ္တူက်တဲ့
လူဆိုတာ မ႐ွိဘူး . . .”
သခင္ႀကီးဘိုင္ ခဏနားလိုက္ၿပီးေနာက္ ဆက္လက္၍ -
“သူတို႔က ဝါး႐ြက္ေတြနဲ႔ မတူဘူးလား . . . ဝါးပင္တိုင္းကို စည္း႐ိုးအျဖစ္
ကာလို႔ရသလို ႏိုင္ငံ တည္ေဆာက္တဲ့ ေနရာမွာလည္း သုံးလို႔ရတယ္။
လူသားေတြဆိုတာလည္း စုစည္းလိုက္ရင္ ႏိုင္ငံအျဖစ္ တည္ေထာင္လို႔ ရတာပဲ
မဟုတ္လား . . .”
“ေဆာင္ဦးရာသီေရာက္တိုင္း ေလညႇင္းေတြတိုက္ခတ္တိုင္း သစ္႐ြက္ေတြ
ေႂကြက်ၾကတယ္။ ဒါေပမဲ့ ႐ြက္သစ္ေတြ ေဝလာရတာပဲ။ ႐ြက္သစ္ေတြ
ထြက္လာဖို႔အတြက္ ႐ြက္ေဟာင္းေတြကို ေျမႀကီးေပၚ တြန္းပို႔ၾကတာပဲေလ . . .” “ဒီျဖစ္စဥ္ကို ေသခ်ာစဥ္းစားၾကည့္မယ္ ဆိုရင္လည္း မ်ိဳးဆက္ေတြ
တစ္လွည့္စီ ျဖစ္ေပၚေနတာနဲ႔ မတူဘူးလား . . .”
သခင္ႀကီးဘိုင္ ဝါး႐ုံေတာအား စိုက္ၾကည့္ရင္း ေလးေလးနက္နက္
ေျပာေနေလသည္။
“ငါလုပ္ခဲ့တဲ့ အရာေတြေၾကာင့္ မဟာအျပစ္ဒဏ္ခတ္ျခင္း ခံခဲ့ရေပမဲ့
ငါ့ရင္ထဲမွာ သိေနတာက ငါဟာ ဘာကိုမွ ဂ႐ုမထားတတ္ဘူး ဆိုတာကိုပဲ . . .”
“ငါတို႔က ဝါး႐ုံေတာလိုပဲ။ တိတိက်က် ေျပာရရင္ ဝါး႐ြက္ေလးေတြနဲ႔
တူတယ္။ ေႂကြၿပီးရင္ ျပန္ေဝႏိုင္မွာပဲ မဟုတ္လား . . .”
သခင္ႀကီးဘိုင္ ဝါးကိုင္းအား လႊင့္ပစ္လိုက္သည္။
သူသည္ ျပင္းျပင္းထန္ထန္ လႊင့္ပစ္လိုက္ျခင္း မဟုတ္သည့္တိုင္
ဝါးကိုင္းသည္ ဝါးပင္မ်ားအား ထိမွန္သြားေသာအခါ အ႐ြက္မ်ားစြာ
ေႂကြက်ကုန္၏။
ထိုေနရာတဝိုက္ ေျမျပင္တြင္ ဝါး႐ြက္မ်ားျဖင့္ ျပည့္သြားပါေတာ့သည္။
ေလျပည္ေလညႇင္း တိုက္ခတ္လာသည့္ အခါတိုင္းလည္း ဝါး႐ြက္မ်ား
ေႂကြက်လာျပန္သည္။ ေႂကြက်ေသာ အ႐ြက္မ်ားလြန္းသျဖင့္ ေရတြက္၍ပင္
မရႏိုင္ေလာက္ေတာ့ေခ်။
သခင္ႀကီးဘိုင္ ေငးၾကည့္ေနရင္းမွ -
“ေျမႀကီးေပၚ ေႂကြက်လာတဲ့ အ႐ြက္ေတြထဲမွာ ေလတိုက္လို႔
ေႂကြက်လာတာနဲ႔ ငါအကိုင္းကို ပစ္လိုက္လို႔ ေႂကြက်သြားတာ
ဘယ္ဟာပိုမ်ားေလာက္ပါလိမ့္ . . .”
သူ႕ကိုယ္သူ ျပန္ေမးခြန္းထုတ္လိုက္ျခင္း ျဖစ္သည့္တိုင္ ဝမ္အာကို
ေျဖေစခ်င္ေနပုံရ၏။ နတ္ဘုရားမ်ားကို ေမးေနျခင္းလည္း ျဖစ္ႏိုင္ေပသည္။
ဝမ္အာမွ -
“ေလတိုက္လို႔ ေႂကြတာ ပိုမ်ားမယ္ ထင္တယ္ . . .” ထိုအခိုက္ ဝမ္အာ၏ ခႏၶာကိုယ္ တစ္ခ်က္ တုန္သြားသည္။ သခင္ႀကီးဘိုင္
ဆိုလိုခ်င္သည္ကို သေဘာေပါက္သြားဟန္ပင္။
သခင္ႀကီးဘိုင္ မဲ့ျပဳံးတစ္ခ်က္ ျပဳံးလိုက္ရင္း -
“ဟုတ္တယ္ . . . ေလတိုက္လို႔ ေႂကြက်တာ ပိုမ်ားတာေပါ့ . . .”
ထို႔ေနာက္ ေကာင္းကင္ထက္သို႔ ေမာ့ၾကည့္၍ -
“မင္းက ပ်က္ဆီးမႈ အမ်ားဆုံးျဖစ္ေအာင္ လုပ္ခဲ့တာပဲ . . .”
သူ၏ အသံသည္ တည္ၿငိမ္လ်က္ ႐ွိ၏။ သို႔ေသာ္ သူ၏ အသံတြင္
မုန္းတီးမႈမ်ား ပါဝင္ေနသလိုပင္။
ယေန႔သည္ ေနသာေသာ ေန႔တစ္ေန႔ ျဖစ္၏။
သို႔ေသာ္ သခင္ႀကီးဘိုင္ ေျပာလိုက္ၿပီးခ်ိန္မွာပင္ ႐ုတ္တရက္
မိုးႀကိဳးပစ္ခ်လိုက္ေလသည္။
႐ုတ္တရက္ က်ယ္ေလာင္လွေသာ မိုးႀကိဳးသံႀကီးသည္
ေကာင္းကင္တစ္ခြင္လုံးကိုပင္ ထက္ျခမ္းခြဲ လိုက္သလိုပင္။
ေနသာေနခ်ိန္၌ မိုးႀကိဳးပစ္ခ်လိုက္ျခင္းပင္ ျဖစ္ေလ၏။
ေကာင္းကင္ထက္မွ အျဖဴေရာင္ လွ်ပ္စီးေၾကာင္းႀကီး က်လာသည္ကို
လူတိုင္း ျမင္လိုက္ၾကရမည္ ျဖစ္သည္။
လူတိုင္း ေကာင္းကင္ထက္သို႔ အလန္႔တၾကား ၾကည့္မိလိုက္ၾက၏။
မိုးႀကိဳးသံေၾကာင့္ ေျမျပင္ပင္ တုန္ခါသြားၿပီး လွ်ပ္စီးမ်ားလည္း
လက္သြား၏။
ထိုအခ်ိန္ ေနပူလ်က္သာ ႐ွိေနျပန္၏။ မ႐ွိသေလာက္ကို ႐ွားပါးလွေသာ
ျမင္ကြင္းပါပင္။
ထိုကဲ့သို႔ မည္သည့္အခ်ိန္မွာမွ် ျဖစ္မည္ မဟုတ္ေလာက္ေခ်။
ဝါး႐ုံေတာအတြင္း႐ွိ သခင္ႀကီးဘိုင္သည္ သူ႕အေ႐ွ႕႐ွိ ေျမျပင္တြင္
ျဖစ္ေပၚသြားေသာ တြင္းအနက္ႀကီးအား ေငးၾကည့္ေန၏။ သူ၏ အေ႐ွ႕တည့္တည့္သို႔ မိုးႀကိဳးပစ္ခ်သြားျခင္းပင္ ျဖစ္ေပသည္။
မိုးႀကိဳးဒဏ္ေၾကာင့္ ျဖစ္ေပၚသြားေသာ တြင္းသည္လည္း မည္မွ်ထိ နက္မည္ကို
မည္သူမွ် မသိၾကေခ်။
ေဘးပတ္ပတ္လည္ ေျမျပင္တြင္လည္း အက္ကြဲရာႀကီးမ်ား ျဖစ္သြား၏။
ထူးဆန္း အံ့ၾသဖြယ္ရာ ျမင္ကြင္းမ်ိဳးပင္ ျဖစ္သည္။
သခင္ႀကီးဘိုင္မွာမူ တည္တည္ၿငိမ္ၿငိမ္ပင္ ႐ွိေနဆဲပင္။
မ်က္ႏွာအမူအယာပင္ မေျပာင္းလဲေခ်။ မ်က္လုံးအေပၚ၌ ဆံပင္မ်ား
အနည္းငယ္ ဝဲက်လ်က္႐ွိၿပီး ႏူးညံ့ေသာ ေလသံျဖင့္ -
“မင္းက ပ်က္ဆီးမႈ အမ်ားဆုံးျဖစ္ေအာင္ လုပ္ခဲ့တာပဲ . . .”
ဝမ္အာမွာမူ သခင္ႀကီးဘိုင္ကဲ့သို႔ မတည္ၿငိမ္ႏိုင္ဘဲ မ်က္ႏွာတစ္ခုလုံး
ေသြးမ႐ွိေတာ့သလို ျဖဴေရာ္ေရာ္ ျဖစ္ေနေလ၏။ ထိတ္လန္႔မႈေၾကာင့္ ဒူးပင္
ၫႊတ္ခ်င္သလို ျဖစ္ေနေခ်ၿပီ။
(နတ္ဘုရားေတြကိုေတာင္ ဆန္႔က်င္မွာမ်ားလား . . .)
သူမ၏ နဖူးတြင္လည္း ေခြၽးစို႔ေနၿပီ ျဖစ္၏။
သခင္ႀကီးဘိုင္ အသက္တစ္ခ်က္ ႐ွဴသြင္းလိုက္သည္။ သူ၏
မ်က္လုံးမ်ားမွာ အလြန္စူး႐ွလ်က္ ႐ွိၿပီး ခနဲ႔တဲ့တဲ့ ေလသံျဖင့္ -
“ငါ့ရင္ထဲက အမုန္းတရားေတြ၊ မေက်နပ္ခ်က္ေတြကို ေျပာလို႔ေတာင္
ကုန္မွာ မဟုတ္ဘူး။ မဟာအျပစ္ဒဏ္ ၉ ခါလုံးလုံး ေသေလာက္ေအာင္
ခံစားခဲ့ရတာေတြ၊ ႏွစ္ေပါင္းေထာင္ခ်ီ ေပးဆပ္ခဲ့ရတာေတြအတြက္
ငါ့ခံစားခ်က္ကို ေဖာ္ျပလိုက္႐ုံပဲ ႐ွိေသးတယ္။ မိုးႀကိဳးေတာင္ ပစ္ခ်ျပလိုက္
တယ္တဲ့လား၊ ငါလုပ္ခဲ့တဲ့ လုပ္ရပ္ေတြေၾကာင့္ ေသေၾကပ်က္ဆီးရတာနဲ႔
သဘာဝေၾကာင့္ မိုးေကာင္းကင္ရဲ႕ အျပစ္ဒဏ္ေၾကာင့္ ပ်က္ဆီးရတာ
ဘယ္ဟာပိုမ်ားလိမ့္မလဲ . . . အဲဒါေတာင္ ငါ့ကို မဟာအျပစ္ဒဏ္ေတြ
ရက္ရက္စက္စက္ သက္ေရာက္ေစခဲ့တယ္ . . .” “ငါ့ေဒါသေတြကို ေပ်ာက္သြားေအာင္ ဘယ္လို ေျဖေလ်ာ့ရင္ ေကာင္းမလဲ၊
ကမာ႓တစ္ခုလုံးကို သတ္လိုက္ရမလား . . .”
သခင္ႀကီးဘိုင္ ဟက္ဟက္ပက္ပက္ ရယ္ေမာလိုက္ျပန္သည္။
“ေကာင္းၿပီေလ . . . ငါ့ကို ႏွစ္ေထာင္ခ်ီ သိမ္းဆည္းထားေစခဲ့တဲ့
ေဒါသေတြကို ေျဖေလ်ာ့ ပစ္ရမွာေပါ့၊ အဲဒီလိုသာဆို ငါလည္း အေတာ္ႀကီး
ေနသာထိုင္သာ ႐ွိသြားေလာက္တယ္ . . .”
“ငါသာ ေကာင္းကင္ကို လိုခ်င္ရင္ ေန၊ လနဲ႔ ၾကယ္ေတြကိုပါ
အပိုင္သိမ္းႏိုင္တယ္။ ငါသာ မုန္တိုင္း ထန္ခ်င္ရင္ ကမာ႓တစ္ခုလုံး
ပ်က္ဆီးသြားလိမ့္မယ္။ စၾကဝဠာရဲ႕ ပလႅင္ေပၚကို ေရာက္ဖို႔ အတြက္
ဆိုရင္လည္း ငါ့ဘက္က လုပ္သင့္တာ လုပ္ရေတာ့မွာေပါ့ . . .”
သခင္ႀကီးဘိုင္ ရယ္ေမာလ်က္ ေျပာလိုက္ပါေတာ့သည္ . . .။
Chapter – 329
“ခုနစ္ရက္”
သခင္ႀကီးဘိုင္ ဝမ္အာဘက္သို႔ လွည့္လိုက္ရင္း -
“ခ်ဴးအာ ျပန္လာၿပီလား . . .”
ဝမ္အာလည္း အေတြးနယ္ခ်ဲ႕ေနသျဖင့္ ခ်က္ခ်င္း ျပန္မေျပာမိဘဲ
တခဏၾကာမွသာ -
“သူလမ္းမွာပါ၊ မၾကာခင္ ေရာက္ေတာ့မယ္ . . .”
“အင္း . . .”
သခင္ႀကီးဘိုင္ ေ႐ွ႕သို႔ ေငးၾကည့္လိုက္ျပန္သည္။ ထို႔ေနာက္
ႏူးညံ့ညင္သာေသာ အသံျဖင့္ -
“ခ်န္႐ွင္းၿမိဳ႕ အေျခအေနေရာ . . .”
“ေအးေအးေဆးေဆးပါပဲ . . .”ဝမ္အာ ျပန္ေျဖလိုက္သည္။
“ဒါေပမဲ့ မုန္တိုင္းမထန္ခင္ ၿငိမ္သက္ေနတာလည္း ျဖစ္ႏိုင္တယ္ . . .”
“အင္း . . . သူတို႔ကို ထပ္ၿပီး ဖိႏွိပ္ထား၊ ဖိအားမ်ားေလ ပိုေကာင္းေလပဲ .
. .”
သခင္ႀကီးဘိုင္ ေျပာလိုက္သည္။
“ဟုတ္ကဲ့ပါ၊ ကြၽန္မ ဒီညပဲ ဂိုဏ္းႀကီး ၂ ဂိုဏ္းဆီသြားၿပီး
ရန္စလိုက္ပါဦးမယ္ . . .”
ဝမ္အာ ေျပာလိုက္သည္။
“အင္း . . . ဒီေကာင္ေတြ ႐ူးသြားေအာင္ လုပ္လိုက္စမ္းပါ။ သူတို႔ေတြက
ငါတို႔နဲ႔ ေျခရာတိုင္းခ်င္ ေနၾကတယ္။ ဒါေပမဲ့ ဒီေကာင္ေတြကို သိပ္ၿပီး
ဖိအားေပးလို႔လည္း အဆင္မေျပဘူးေနာ္။ မေတာ္ လက္လြန္သြားဦးမယ္ . . .”
သခင္ႀကီးဘိုင္ ေျပာလိုက္သည္။
“ဝမ္အာ နားလည္ပါၿပီ . . .”
ဝမ္အာ ေခါင္းညိတ္၍ ျပန္ေျပာလိုက္ေလ၏။
“သူတို႔ကို ဖိႏွိပ္လြန္းအားႀကီးရင္လည္း မခံႏိုင္ေတာ့ဘဲ ေနလိမ့္မယ္၊
ခ်ဴးအာ ျပန္ေရာက္မွ ထပ္စီစဥ္စရာ႐ွိတာ စီစဥ္ၾကတာေပါ့ . . .”
သခင္ႀကီးဘိုင္ ေျပာလိုက္သည္။
“သူျပန္လာရင္ မင္းနဲ႔သူ ၂ ေယာက္ေပါင္းၿပီး မီးေလာင္ရာေလပင့္
လိုက္လုပ္ၾကရမယ္ . . .”
ဝမ္အာ ေခါင္းညိတ္လိုက္ရင္း -
“ဟုတ္တယ္။ ခ်ဴးအာ ျပန္လာရင္ ကြၽန္မတို႔ အလုပ္႐ႈပ္ေတာ့မွာ။ ဆရာ့ကို
စိတ္မပ်က္ေစရပါဘူး”
သခင္ႀကီးဘိုင္ ျပဳံးလိုက္ရင္း -
“မင္းတို႔ကို ငါယုံပါတယ္။ ဒီႏွစ္ေတြထဲမွာ မင္းတို႔ ၂ ေယာက္က ငါ့ကို
တစ္ခါမွ စိတ္ပ်က္ေအာင္ မလုပ္ဖူးဘူး . . .”ထို႔ေနာက္ ခပ္လွမ္းလွမ္းသို႔ ေငးၾကည့္လိုက္ျပန္သည္။ သူ၏
မ်က္လုံးထဲတြင္ တိုက္ပြဲေျမျပင္အတြင္း မီးဟုန္းဟုန္း
ေတာက္ေလာင္ေနသည္ကို ျမင္ေနရဟန္ပါပင္။
“ကမာ႓ႀကီးကို ဖ်က္ဆီးဖို႔ နည္းလမ္းက တစ္ခုမက ႐ွိပါတယ္ . . .”
“ဖန္ဇီလင္ ငါ့ဆီလာၿပီး အကူအညီ ေတာင္းတုန္းက ငါလည္း
သူ႕အကူအညီ လိုခ်င္ခဲ့မိတယ္။ ဘယ္သူက ဘယ္သူ႕အကူအညီ လိုေနတာလဲ
ဆိုတာ ေျပာဖို႔ေတာင္ ခက္တယ္ . . .”
သခင္ႀကီးဘိုင္ ျပဳံးလ်က္ ေျပာလိုက္သည္။ သူ၏ မ်က္လုံးမ်ားမွာလည္း
အလြန္စူး႐ွ ေတာက္ပလ်က္ ႐ွိေနေလ၏။
“သူက ဂိုဏ္းႀကီး ၂ ဂိုဏ္းကို ရင္မဆိုင္ႏိုင္ဘူး။ အဲဒါေၾကာင့္ သူ႕ကို
ငါကူညီခဲ့တယ္။ အဲဒီအခ်ိန္ ငါကလည္း အခြင့္အေရးကို လက္လြတ္မခံဘဲ
ထိပ္တန္းအဆင့္ ပညာ႐ွင္ေတြ အားလုံးကို ခ်န္႐ွင္းၿမိဳ႕ဆီ ေရာက္ေအာင္
လုပ္ခဲ့တယ္။ ဒီလို ပညာ႐ွင္ေတြ အမ်ားႀကီး စုဆုံေနမွေတာ့ ဒီၿမိဳ႕ငယ္ေလးက
ခံႏိုင္ပါ့မလား”
သခင္ႀကီးဘိုင္ ျပဳံးလ်က္ ေရ႐ြတ္လိုက္သည္။ သူ၏ ပုံစံမွာ
ကမာ႓တစ္ခုလုံးအား အေပၚစီးမွ ငုံ႔ၾကည့္ ေနရသလို အထင္ေသးသည့္ ဟန္မ်ိဳး
ျဖစ္ေနေလ၏။
“ထူးျခားအစြမ္းထက္ ေဆးလုံးတဲ့လား၊ သက္သက္အဆန္းထြင္လို႔ကြာ
ဟားဟား . . .”
. . .
ဝမ္အာသည္ သူမ၏ ဆရာျဖစ္သူ အဘယ္ေၾကာင့္ ခ်ဴးအာကို
ျပန္ေခၚခ်င္သလဲ ဆိုတာကို နားမလည္ႏိုင္ ျဖစ္ေနေလသည္။ သခင္ႀကီးဘိုင္မွ
ဖန္ဇီလင္ကို ကူညီၿပီးေနာက္ ျဖစ္ေပၚလာမည့္ အေျခအေနမ်ားကို ႀကိဳတင္
သိ႐ွိထားျခင္း ျဖစ္သည္ဟု ယခုမွပင္ ဝမ္အာ ရိပ္စားမိလိုက္၏။ တကယ္တမ္းတြင္ သခင္ႀကီးဘိုင္သည္ ဂိုဏ္းႀကီး ၂ ဂိုဏ္းအား ယခုလို
အေျခအေနသို႔ က်ေရာက္ေစလို၍ပင္ ျဖစ္သည္။
ယခုအခ်ိန္ထိ အရာအားလုံး သူ၏ အစီအစဥ္အတြင္း ႐ွိေနတုန္းပင္
ျဖစ္သည္။
မည္သည့္ အင္အားစုကမွ် ကမူး႐ွဴးထိုး လႈပ္႐ွားဝံ့မည္ မဟုတ္ေပ။
ခ်န္႐ွင္းၿမိဳ႕ေတာ္မွလည္း ထြက္ခြာဝံ့ၾကမည္ မဟုတ္ေခ်။
လုံလုံျခဳံျခဳံျဖင့္ ေနရပ္ျပန္ခ်င္ၾကေသာ ဂိုဏ္းမ်ား၊ မ်ိဳးႏြယ္စုမ်ားမွာ
ေဆးလုံးမ်ားကို ကာကြယ္ေစာင့္ေ႐ွာက္ရန္အတြက္ လူသူအင္အား
စုေဆာင္းရမည္သာ ျဖစ္၏။ ထိုအခ်က္ကိုပင္ သခင္ႀကီး ျဖစ္ေစခ်င္ခဲ့ျခင္း
ျဖစ္သည္။
မ်ားျပားလွေသာ ထိပ္တန္းအဆင့္ ပညာ႐ွင္မ်ား ခ်န္႐ွင္းၿမိဳ႕ထဲ၌
စုဆုံေနျခင္းသည္ အႏၲရာယ္ မ်ားလွသည္။
တကယ္တမ္းသာ တိုက္ပြဲျဖစ္မည္ ဆိုပါက ႏိုင္ငံ ၃ ခုလုံး စုေပါင္းလွ်င္ပင္
ထိပ္တန္းအဆင့္ ပညာ႐ွင္မ်ား အားလုံးကို တြန္းလွန္ႏိုင္မည္ မဟုတ္ေခ်။
ခ်န္ႏိုင္ငံေတာ္၏ ၿမိဳ႕ေတာ္ေလာက္ဆိုလွ်င္ စာဖြဲ႕စရာပင္ မလိုေလာက္ေပ။
ထိုအခ်က္ကို သခင္ႀကီးဘိုင္ ေကာင္းစြာ ႀကိဳတင္ ရိပ္စားမိ၏။
လင္းပါအို၏ လုပ္ရပ္ေၾကာင့္ ကမာ႓အရပ္ရပ္႐ွိ အင္အားစုတိုင္းသည္
သူတို႔၏ အေကာင္းဆုံး အေတာ္ဆုံး ပညာ႐ွင္မ်ားအား ခ်န္႐ွင္းၿမိဳ႕ေတာ္သို႔
ေစလႊတ္ခဲ့ၾက၏။
မီးေလာင္ရာေလပင့္ လုပ္ေပးေနသလိုပါပင္။
မည္သူမွ် ထိုမွ်ေလာက္ထိ ႀကီးက်ယ္သည့္ ကိစၥမ်ိဳး ျဖစ္လာလိမ့္မည္ဟု
ထင္မိၾကမည္ မဟုတ္ေခ်။
တကယ္တမ္းတြင္ အလြန္အႏၲရာယ္ ႀကီးလွေပသည္။ သခင္ႀကီးဘိုင္၏ စိတ္ေအးလက္ေအး အျပဳံးကို ျမင္ေတြ႕ရေသာအခါ
ဝမ္အာသည္ သခင္ႀကီးဘိုင္ အနာဂတ္ကို ႀကိဳျမင္ႏိုင္စြမ္း ႐ွိေနသည့္အတြက္
အံ့ၾသေနမိ၏။
“ခုနစ္ရက္ပဲ . . .”
သခင္ႀကီးဘိုင္ တည္ၿငိမ္စြာ ေျပာလိုက္ေလေတာ့၏။
. . .
ရဲအိမ္ေတာ္တြင္ ျဖစ္သည္။
ရဲေ႐ွာင္သည္ ေနာက္ဆုံး က်င့္ၾကံမႈ လုပ္ၿပီးကတည္းက သူ၏
ေ႐ွးဦးခရမ္းေရာင္ ခ်ီဓာတ္မ်ားသည္ ေပါက္ကြဲထြက္ေတာ့မလိုပင္ ခံစားေနရ၏။
အဆက္မျပတ္ မနားတမ္း စီးဆင္းေနလ်က္႐ွိၿပီး
ယင္ယန္မ်က္လုံးက်င့္စဥ္သည္လည္း တိုးတက္လာခဲ့ေပသည္။ သိသာေသာ
တိုးတက္မႈ မဟုတ္သည့္တိုင္ ရဲေ႐ွာင္အတြက္မူ အမ်ားႀကီး
တိုးတက္လာသည္ဟု ဆိုရမည္ ျဖစ္ေပသည္။
ရဲေ႐ွာင္သည္ လင္းပါအိုသို႔ ထပ္မံေရာက္႐ွိလာမည့္ ပစၥည္းမ်ား၊
ရတနာမ်ား ႐ွိေနမည္ကို စဥ္းစားမိသျဖင့္ က်င့္ၾကံမႈမ်ားကို ရပ္တန္႔ခဲ့သည္။
ထိုပစၥည္းမ်ားကို သြားယူရဦးမည္ မဟုတ္ပါလား။
ထိုပစၥည္းမ်ားသည္ ေတာင္တစ္လုံးကဲ့သို႔ မ်ားျပားစြာ
စုပုံထားလိမ့္မည္ဟုလည္း ရဲေ႐ွာင္ ေတြးေနမိေလသည္။
သူ႕ေဘးတြင္ ပိုင္အာသည္ တင္ပ်ဥ္ေခြ ထိုင္ေနေလ၏။ မ်က္လုံးမ်ား
မွိတ္ထားၿပီး သူမ၏ မ်က္ႏွာသည္လည္း ၾကည္ၾကည္လင္လင္ပင္ ႐ွိ၏။
ရဲေ႐ွာင္ သူမကို မနာလိုပင္ ျဖစ္ေနမိသည္။
(သူ႕ခႏၶာကိုယ္ ဖြဲ႕စည္းပုံက ေကာင္းလွခ်ည္လား။ ဘယ္ေလာက္မွေတာင္
မၾကာေသးဘူးေလ။ သူ႕ဒဏ္ရာေတြ ေပ်ာက္လို႔ ငါက်င့္စဥ္
သင္ေပးထားတာေတာင္ မၾကာေသးဘူး။ အခုသူ႕ၾကည့္ရတာ က်င့္စဥ္ကကြၽမ္းက်င္ေနတဲ့ပုံပဲ၊ အခုဆို ေမာ္တယ္အဆင့္ ၃ ေတာင္
ေရာက္ေနပါေရာလား။
က်င့္ၾကံမႈ တစ္ခါမွ မလုပ္ဖူးတဲ့ မိန္းကေလးတစ္ေယာက္ အေနနဲ႔
ေတာ္ေတာ္ကို ျမန္တာပဲ။ ဘယ္ဂိုဏ္းမွာမဆို ဒီလိုလူမ်ိဳး ႐ွိမယ္ မထင္ဘူး . . .)
ရဲေ႐ွာင္ သက္ျပင္းခ်လိုက္မိသည္။
(ဒီလို ႏႈန္းအတိုင္းဆို အဆင့္ျမင့္ ပညာ႐ွင္တစ္ေယာက္ ျဖစ္လာမွာပဲ။ ငါနဲ႔
ဆုံခဲ့ရလို႔သာ ေတာ္ေတာ့တယ္။ တျခားဂိုဏ္းတစ္ခုခုကိုသာ ေရာက္သြားရင္
မလြယ္ဘူး။ အခုေတာ့ မိုးေကာင္းကင္က ငါ့အတြက္ ပိုင္မုန္႔တစ္ခ်ပ္
ပစ္ခ်လိုက္တာ ငါ့ပါးစပ္ထဲကို တန္းဝင္သြားသလိုကို ျဖစ္သြားလို႔
ေတာ္ေသးတာေပါ့ . . .)
ပိုင္အာ က်င့္ၾကံမႈအေပၚ အာ႐ုံစိုက္ထားသည္ကိုၾကည့္ရင္း ရဲေ႐ွာင္
ေတြးေနမိေလ၏။
(ပိုင္အာကို အဘက္ဘက္က ၿပီးျပည့္စုံတဲ့ မိန္းမတစ္ေယာက္ျဖစ္ေအာင္
ငါလုပ္ေပးရမယ္ . . .)
(စၾကဝဠာ တစ္ခုလုံးမွာ သူ႕လိုလူ ၂ ေယာက္ မ႐ွိေစရဘူး . . .)
(ကဗ်ာ၊ စာေပ၊ စစ္ေရး၊ က်င့္ၾကံေရး ဘယ္လိုပညာရပ္မ်ိဳးမဆို
ၿပိဳင္ဘက္ကင္းေအာင္ ျပဳစုပ်ိဳးေထာင္ ေပးရမယ္ . . .)
ရဲေ႐ွာင္ ယုံၾကည္မႈ ႐ွိလာသလို ခံစားေနရသည္။
ထို႔ေနာက္ တိတ္တဆိတ္ ထထြက္လာခဲ့၏။
လင္းပါအိုသို႔ သြား၍ ပစၥည္းမ်ား ယူရဦးမည္ မဟုတ္ပါလား။ ထို႔အျပင္
ပိုင္႐ွင္းယြဲ႕၏ ေရာဂါကိုလည္း ကုသေပးရေပဦးမည္။
ထိုမွ်မက သူသည္ ယခုအခါ ယင္ယန္မ်က္လုံးက်င့္စဥ္ တိုးတက္လာၿပီ
ျဖစ္သျဖင့္ သူ႕ကို အၿမဲတေစ ရန္လိုေနသည့္ မူမ်ိဳးႏြယ္စုကိုလည္း
သတိထားရမည္ဟု ေတြးေနမိျပန္၏။ယခုအခါ ၿမိဳ႕ထဲတြင္ မူမ်ိဳးႏြယ္စု တစ္စုလုံး ႐ွိေနၾကသည္။
အိမ္ေ႐ွ႕မင္းသားႏွင့္ ကြမ္ဇန္းဝမ္ တို႔ကိုလည္း အျမန္ဆုံး ရင္ဆိုင္ရမည္ဟု
ရဲေ႐ွာင္ ထပ္မံေတြးေနမိပါေတာ့သည္ . . .။
Chapter – 330
“သခင္ေလးရဲ ထြက္လာေခ်ၿပီ”
ရဲေ႐ွာင္သည္ အျပင္သို႔ ေရာက္ေသာအခါ ထူးဆန္းသလို
ခံစားလိုက္ရသည္။
ရဲအိမ္ေတာ္၏ အေ႐ွ႕ဘက္ လမ္းမ၌ စိတ္ဝိညာဥ္ စြမ္းအားမ်ား
ျပည့္ႏွက္ေနျခင္း ျဖစ္ေပသည္။ ေျခလွမ္းပို၍ ေလွ်ာက္လာမိေလေလ
ထိုစြမ္းအင္မ်ားကို ပိုခံစားမိေလေလျဖစ္သည္။
သာမန္လူအဖို႔ သတိထားမိမည္ မဟုတ္ေသာ္လည္း က်င့္ၾကံမႈ
ျပဳလုပ္သူမ်ားအဖို႔ ထိုစြမ္းအင္မ်ားကို ခံစားသိ႐ွိႏိုင္ေပသည္။ ထို႔ျပင္
ထိတ္လန္႔ေၾကာက္႐ြံ႕မႈလည္း ျဖစ္ေပၚေစမည္ ျဖစ္၏။ ရန္သူ ကိုယ့္အနား
ေရာက္ေနသလို ခံစားမႈမ်ိဳးပါပင္။
လင္းပါအိုခန္းမ အနီးသို႔ ေရာက္လာေလေလ အဆိုပါ ခံစားမႈမွာ ပို၍
ျပင္းလာေလေလ ျဖစ္သည္။
(ဘယ္လိုျဖစ္တာလဲ၊ လင္းပါအိုကို ေစာင့္ၾကည့္ေနၾကတာလား . . .)
ရဲေ႐ွာင္သည္ ေလလံပြဲၿပီးကတည္းက ေဆးလုံးမ်ား
ရ႐ွိသြားသူေတြကိုသာ အာ႐ုံစိုက္ၾကလိမ့္မည္ ဟု ထင္ထားခဲ့မိတာ ျဖစ္သည္။
လင္းပါအိုမွ လူတိုင္းလိုခ်င္ေန ေဆးလုံးမ်ားကို ေရာင္းခ်ၿပီးျဖစ္သျဖင့္
လင္းပါအိုတြင္ ဘာမွ် ႐ွိေတာ့မည္ မဟုတ္ေခ်။ ထို႔အျပင္ ေလလံပြဲက်င္းပစဥ္ မုန္တိုင္းအိမ္ေတာ္မွ ဝမ္အာသာမက
သခင္ႀကီးဘိုင္ပင္ လင္းပါအိုအေပၚ မ်က္ႏွာသာေပးခဲ့သျဖင့္ မည္သူမွ်
ေစာင့္ၾကည့္မေနဝံ့ေတာ့ဟု ထင္ထားခဲ့မိ၏။
ယခုအခါတြင္မူ ရဲေ႐ွာင္ စိတ္႐ႈပ္လာရၿပီ ျဖစ္၏။
မ်က္ေမွာင္ၾကဳတ္ေနၿပီးေနာက္ ႐ုတ္တရက္ တစ္ခုခုကို
သေဘာေပါက္သြားသလို စိတ္ေအးလက္ေအး ျဖစ္သြားျပန္သည္။
ခပ္သြက္သြက္ပင္ ေလွ်ာက္လာခဲ့ၿပီး လမ္းအခ်ိဳ႕အေကြ႕မ်ားစြာ
ေကြ႕ၿပီးေနာက္ ေမွာင္ရိပ္ထဲသို႔ ဝင္သြား၏။ သူျပန္ထြက္လာေသာအခါ
ရဲေ႐ွာင္အေနျဖင့္ မဟုတ္ေတာ့ေခ်။ ဖန္ဇီလင္အေနျဖင့္ ျဖစ္ေနၿပီ ျဖစ္သည္။
ထို႔ေနာက္ ဟိုေကြ႕ဒီေကြ႕ျဖင့္ ထပ္မံ ေပ်ာက္သြားျပန္သည္။
. . .
ၿမိဳ႕၏ ေခ်ာင္က်ေသာ ေနရာတြင္ အပ္ခ်ဳပ္ဆိုင္ေလးတစ္ဆိုင္ ႐ွိေန၏။
ထိုဆိုင္သည္ ေဟာင္းႏြမ္းေဆြးျမည့္လ်က္႐ွိၿပီး ဆံပင္တစ္ေခါင္းလုံး
ေဖြးေဖြးျဖဴေနေသာ အဘိုးႀကီးတစ္ေယာက္သာ ႐ွိေန၏။ ထိုအဘိုးႀကီးသည္
ဆိုင္ေပါက္ဝတြင္ ထိုင္ရင္း ေဖာက္သည္မ်ားအား ေစာင့္ဆိုင္းလ်က္ ႐ွိေနေလ၏။
ထိုဆိုင္သို႔ ရံဖန္ရံခါ အမ်ိဳးသမီးအခ်ိဳ႕ လာေရာက္ေလ့ ႐ွိၾကသည္။
ဝင္ေငြအားျဖင့္ သိပ္မရသည့္ တိုင္ အဘိုးႀကီးသည္ ထိုမွ်ေလာက္ကိုပင္
ေက်နပ္ေနဟန္ ႐ွိေလသည္။ ၎၏ အသက္အ႐ြယ္အရ
ေတာင္းရမ္းစားေသာက္စရာ မလိုဘဲ ကိုယ္ပိုင္ဝင္ေငြေလး ရ႐ွိေနသည္
မဟုတ္ပါလား။
ထိုအပ္ခ်ဳပ္ဆိုင္ေလး အတြင္း၌ လွ်ိဳ႕ဝွက္အခန္းငယ္တစ္ခု ႐ွိေနသည္ကို
မည္သူမွ် မသိ႐ွိေခ်။
ထိုအခန္းေလးအတြင္း၌ ဖန္ဧကရာဇ္သည္
လက္ဖက္ရည္ၾကမ္းေသာက္လ်က္ ႐ွိေနၿပီး မ်က္ေမွာင္လည္း
ၾကဳတ္ထားေလ၏။ ႐ုတ္တရက္ ၾကမ္းျပင္ေအာက္မွ စည္းခ်က္က်က် ေခါက္လိုက္ေသာ
အသံတစ္သံ ထြက္ေပၚလာသည္။
ရဲေ႐ွာင္လည္း ၾကမ္းျပင္ေနရာတစ္ေနရာအား ေျချဖင့္
ေဆာင့္နင္းလိုက္ေသာအခါ ႐ုတ္တရက္ အေပါက္တစ္ခု ျဖစ္သြား၏။
ထိုအေပါက္ထဲမွ လ်ဴခ်န္းဂ်န္ အေပၚသို႔ တက္လာပါေတာ့သည္။
“သခင္ေလး . . .”
လ်ဴခ်န္းဂ်န္သည္ ရဲေ႐ွာင္အေ႐ွ႕တြင္ ဒူးေထာက္၍ အ႐ိုအေသ
ျပဳလိုက္၏။
ဝမ္ဇန္းဟိုအား ဆက္ဆံပုံမ်ိဳး မဟုတ္ေတာ့ဘဲ ရဲေ႐ွာင္အား
တေလးတစားပင္ ဆက္ဆံေနျခင္း ျဖစ္၏။
ရဲေ႐ွာင္သည္ လ်ဴခ်န္းဂ်န္အား စည္း႐ုံးႏိုင္ခဲ့ၿပီးေနာက္ လမ္းၫႊန္မႈမ်ား
ေပးခဲ့သျဖင့္ ယခုအခါ အလြန္ကို တိုးတက္ေနၿပီ ျဖစ္၏။ ထူးျခားေသာ
က်င့္စဥ္မ်ားကိုလည္း တတ္ေျမာက္ေနေပၿပီ။ ယခင္ကထက္လည္း ပိုမို
အစြမ္းထက္လာၿပီ ျဖစ္၏။ က်င့္ၾကံမႈအဆင့္မွာ ယခင္အတိုင္း
႐ွိေနေသးသည့္တိုင္ က်င့္ၾကံရသည့္ က်င့္စဥ္မ်ားအစြမ္းေၾကာင့္
ေမာ္တယ္ကမာ႓၏ အဆင့္ျမင့္ ပညာ႐ွင္တစ္ဦး ျဖစ္ေနၿပီဟု ဆိုႏိုင္ေလသည္။
ထိုမွ်မက လ်ဴခ်န္းဂ်န္သည္ ရဲေ႐ွာင္၏ လက္ကိုင္တုတ္လို ျဖစ္ေနေခ်ၿပီ။
သူ၏ လက္ေအာက္တြင္ လုပ္ၾကံသတ္ျဖတ္သူမ်ားစြာ စုေဆာင္းထားၿပီးျဖစ္ၿပီး
ဝမ္ဇန္းဟိုပင္ မနာလိုရေလာက္ေအာင္ အင္အား ေတာင့္တင္းေနၿပီ ျဖစ္၏။
လ်ဴခ်န္းဂ်န္သည္ ရဲေ႐ွာင္အား ေလးစားသလို ယုံၾကည္မႈလည္း ႐ွိ၏။
ရဲေ႐ွာင္ေပးသည့္ အမိန္႔ဟူသမွ်သည္ အက်ိဳးမ႐ွိဟူ၍ မ႐ွိေခ်။ သူ႕ဘက္မွလည္း
ေပးအပ္သည့္ တာဝန္တိုင္းအား မဆိုင္းမတြ ျဖည့္ဆည္းေပးသည္ခ်ည္းသာ
ျဖစ္၏။
ရဲေ႐ွာင္၏ စိတ္ထဲတြင္လည္း လ်ဴခ်န္းဂ်န္အား သူ၏လူယုံ နံပါတ္ ၁ ဟု
သေဘာထားၿပီး ဝမ္ဇန္းဟိုအား နံပါတ္ ၂ လူယုံဟု မွတ္ယူထားေလ၏။ “ၿမိဳ႕ထဲ ဘာေတြ ျဖစ္ေနတာလဲ၊ ဘာလို႔ စြမ္းအင္လိႈင္းေတြ အမ်ားႀကီး
ျဖစ္ေနရတာလဲ။ သူတို႔ေတြက လင္းပါအိုကို ေစာင့္ၾကည့္ေနသလိုပဲ။ ဘယ္လိုလဲ
ေျပာစမ္းပါဦး . . .”
ရဲေ႐ွာင္ မ်က္ေမွာင္ၾကဳတ္ရင္း ေျပာလိုက္သည္။
လ်ဴခ်န္းဂ်န္မွာ တစ္ခုခုကို ေျပာခ်င္ေနသည့္တိုင္ ေျပာမထြက္ဟန္ပင္။
တခဏအၾကာမွ -
“ေလလံပြဲေၾကာင့္ပဲ ဆိုရမယ္ . . .”
ရဲေ႐ွာင္ မ်က္လုံးျပဴးသြားရင္း -
“ဟင္ . . . ဘယ္လိုျဖစ္လို႔လဲ၊ အေသးစိတ္ ေျပာစမ္းပါဦး . . .”
ရဲေ႐ွာင္သည္ ထူးခြၽန္ေျပာင္ေျမာက္သည့္ ပညာ႐ွင္တစ္ဦး ျဖစ္ခဲ့သည့္တိုင္
အလုံးစုံ ျပည့္စုံသည့္ လူမ်ိဳးေတာ့ မဟုတ္ခဲ့ေခ်။ ထို႔ေၾကာင့္ပင္
ယခင္ဘဝတုန္းက အဆုံးသတ္မလွခဲ့ျခင္း ျဖစ္၏။
ယခုဒုတိယဘဝသို႔ ေရာက္သည့္ အခါတြင္လည္း ထူးထူးျခားျခား
တိုးတက္မႈ မ႐ွိေသးေခ်။ ထို႔ေၾကာင့္ပင္ ယခုအခ်ိန္ထိ အေျခအေနကို
႐ွင္း႐ွင္းလင္းလင္း သေဘာမေပါက္ေသးျခင္း ျဖစ္၏။
“ေျပာရမယ္ဆိုရင္ . . .”
လ်ဴခ်န္ဂ်န္း ခ်ိန္ခ်ိန္ဆဆဟန္ျဖင့္ စကားစလိုက္သည္။
“က်ဳပ္တို႔ အခုတေခါက္ ေရာင္းလိုက္တဲ့ ေဆးလုံးေတြက
အေရအတြက္အားျဖင့္ အမ်ားႀကီးပဲ။ ဘယ္သူကမွ လက္ဝါးႀကီးအုပ္ၿပီး
သိမ္းယူသြားတာမ်ိဳးလည္း မ႐ွိဘူး။ မွ်မွ်တတပဲ ရသြားၾကတာ။
ေဈးႏႈန္းေတြကလည္း အရမ္းကို ျမင့္တယ္။ ဒီေဆးလုံးေတြကို ဝယ္ႏိုင္တဲ့
လူဆိုတာလည္း အမ်ားႀကီး မ႐ွိပါဘူး။ ရသြားၾကတဲ့ အင္အားစုေတြကလည္း
နည္းနည္း ၾသဇာအာဏာ ႐ွိတဲ့ အဖြဲ႕ေတြပဲ။ ဒါေပမဲ့ လူဆိုတာ ေလာဘကို
အဆုံးမသတ္ႏိုင္ၾကဘူးေလ။ နည္းနည္းရတဲ့လူက မ်ားမ်ားရခ်င္တယ္။
အမ်ားႀကီး ရခဲ့တဲ့လူေတြကလည္း ထပ္ရခ်င္ၾကတယ္။ ဘာမွမရခဲ့တဲ့ လူေတြကလည္း ရႏိုင္မဲ့ နည္းလမ္းေတြ ႐ွာၾကတာေပါ့။ ေျပာရရင္ေတာ့
အလကား လိုခ်င္ေနၾကတာပဲ . . .”
ရဲေ႐ွာင္ အံ့ၾသဟန္ျဖင့္ -
“ဟင္ . . . ဒါတကယ္ပဲလား . . .”
လူသားမ်ား၏ ေလာဘသည္ ရဲေ႐ွာင္ထင္ထားသည္ထက္ပင္ ပို၍
လြန္ကဲေနေပသည္။ ဘာမွ် မရ႐ွိခဲ့သည့္ လူမ်ားမွ ရခ်င္ေနာကသလို ရၿပီးသား
လူမ်ားမွာလည္း ထပ္ရခ်င္ေနၾကျပန္ေသးသည္။ ရဲေ႐ွာင္အဖို႔ ေဆးလုံးမ်ားမွာ
ေဈးႀကီးျမင့္သည္မွလြဲ၍ ထူးထူးျခားျခား မခံစားရေခ်။ တျခားလူမ်ားအတြက္မူ
လိုခ်င္သထက္ပင္ လိုခ်င္ေနၾကသည္ မဟုတ္ပါလား။ ဘာမွ်မရခဲ့သည့္
လူမ်ားဆိုလွ်င္ ပို၍ပင္ လိုခ်င္ေနၾကပါေသးသည္။
လ်ဴခ်န္းဂ်န္ သက္ျပင္းခ်လိုက္ရင္း -
“ေနာက္ၿပီး ဂိုဏ္းႀကီး ၂ ဂိုဏ္းကလည္း ဒီပြဲမွာ ဘာမွ မရခဲ့ၾကဘူး။
ေဆးလုံးေတြအမ်ားႀကီး ေရာင္းခဲ့ေတာ့ ထိပ္တန္းပညာ႐ွင္ေတြ အမ်ားႀကီးကို
ဆြဲေဆာင္ႏိုင္ခဲ့တယ္။ အဲဒီလိုနဲ႔ ဒီၿမိဳ႕ကေန ဘယ္သူမွ မထြက္သြားၾကေတာ့ဘူး။
ဂိုဏ္းႀကီး ၂ ဂိုဏ္း မထြက္သြားေတာ့ ဘယ္သူကမ်ား ထြက္သြားရဲမွာလဲ။
ၿမိဳ႕ျပင္ကို ထြက္တာနဲ႔ အသတ္ခံ အလုခံရမယ္ ဆိုတာကို လူတိုင္း
သိေနၾကတယ္ေလ။ ဒီဂိုဏ္းႀကီး ၂ ဂိုဏ္းကို ရင္ဆိုင္ႏိုင္တဲ့ အင္အားမ်ိဳး
ဘယ္သူ႕မွာမွ မ႐ွိၾကဘူး . . .”
“အဲဒီေတာ့ သူတို႔ လုပ္ႏိုင္တာက သူတို႔လူေတြ ေရာက္လာတာကို
ေစာင့္႐ုံပဲေပါ့။ သူတို႔ဂိုဏ္းေတြ၊ မ်ိဳးႏြယ္စုကလူေတြ လာၾကရင္ သူတို႔လည္း
အင္အားေတာင့္တင္းသြားၾကမယ္။ သူတို႔ကို ဖမ္းဆီးသတ္ျဖတ္ခ်င္တယ္
ဆိုရင္ေတာင္မွ ၂ ဖက္လုံး အထိနာမွာခ်ည္းပဲ။ အားလုံးက ထိလြယ္႐ွလြယ္
အေျခအေနမွာ ႐ွိေနၾကတာ . . .”
“ဒါနဲ႔ လူအခ်ိဳ႕ ေျပာပုံအရ အနႏၲေရကန္က အနႏၲသူေတာ္စင္လည္း
ခ်န္႐ွင္းၿမိဳ႕ကို ေရာက္လာတယ္ ေျပာတယ္။ ေလလံပြဲမွာေတာ့ ေပၚမလာခဲ့ဘူး။ ဒါသာအမွန္ဆိုရင္ တစ္ခုခုကို ေစာင့္ဆိုင္းေနတာ ျဖစ္ႏိုင္တယ္။ သူဘာကို
ေစာင့္ေနတာလဲ၊ ဘာလိုခ်င္တာလဲ ဆိုတာကေတာ့ ႐ွင္းပါတယ္။ ဟိုဂိုဏ္းႀကီး
၂ ဂိုဏ္းလိုပဲ ေသခ်ာေပါက္ ျဖစ္လိမ့္မယ္ . . .”
လ်ဴခ်န္းဂ်န္ ေျပာလိုက္ပါေတာ့သည္ . . .။