Chapter – 321
“ကြောက်လန်
့နေသော ပိုင်အာ”
“မင်းက ဒါကို ဘယ်လိုနေရာမှာများ အသုံးချနိုင်မယ် ထင်လို့လဲ . . .”
ဆောင်ဂျု အထင်သေးဟန်ဖြင့် မေးလိုက်ပြန်သည်။
“ဒါက ဘာမှ ထူးခြားတဲ့ ဖြစ်စဉ် မဟုတ်ပါဘူး။ အသုံးလည်း မဝင်ဘူး။
တခြားလူတွေ ကြောက်အောင် ခြောက်နိုင်ဖို့လဲ မလွယ်ဘူး။ ကျင့်ကြံမှုလုပ်တဲ့
ပညာရှင်တွေဆို ပိုတောင် မကြောက်ဦးမယ် . . .”
ဆောင်ဂျု ရယ်မောလိုက်ပြန်၏။
“ပညာရှင်တစ်ဦးက သင်္ချိုင်းကို မသွားရဲဘူးလို့များ ကြားဖူးလို့လား။
ဒါတွေကို ဂရုစိုက်နေမလား ကိုယ့်ဟာကိုယ် စဉ်းစားကြည့်လေ . . .”
ရဲရှောင် ငြင်းဆန်ချင်သော်လည်း မည်သို့ ငြင်းဆန်ရမှန်းမသိ
ဖြစ်နေလေသည်။ ရဲရှောင်သည် တစ္ဆေများအား မြင်သည့် အချိန်တုန်းက
အမှန်ကိုပင် ကြောက်ရွံ့ ထိတ်လန့်ခဲ့၏။ ကျင့်ကြံမှုလုပ်သည့် ပညာရှင်တစ်ဦး
အနေဖြင့် ထိုကဲ့သို့ မကြောက်သင့်မှန်း သိသည့်တိုင် ကြောက်မိခဲ့၏။
ထို့ကြောင့်ပင် ဆောင်ဂျု၏ စကားကို မချေပနိုင်ခြင်း ဖြစ်ပေသည်။
“ခင် . . . ခင်ဗျားက တကယ်ပဲ မကြောက်ဘူးပေါ့ . . .”
ထိုအချိန် ဆောင်ဂျု၏ မျက်လုံးများ အရောင်ဝင်းလက်သွားပြီး -
“အား . . . သရဲ . . .”
ထို့နောက် ရဲရှောင်တို့အား အထင်သေးသည့် ပုံစံဖြင့် ကြည့်ရင်း -
“ကဲကြည့်လေ . . . အခုငါမင်းတို့ကို ခြောက်လိုက်တာပဲ၊
ကြောက်လားပြော၊ ဘာမှမဟုတ် . . .”
“အမလေး . . . သရဲ . . .” ဆောင်ဂျု ပြောနေသည့် အချိန်မှာပင် ပိုင်အာသည် ကြောက်လန့်တကြား
ထအော်ပြီး လဲကျသွား၏။ သူမ၏ တစ်ကိုယ်လုံး တုန်ယင်လျက် ရှိနေပြီး
မျက်နှာသည်လည်း ဖြူရော်ရော် ဖြစ်နေလေသည်။
ဆောင်ဂျု အော်ဟစ်လိုက်သော အသံသည် အမှန်ပင် ကြောက်စရာ
ကောင်းလှ၏။
ရဲရှောင်ပင် ကြားကြားချင်း ကြက်သီးထသွားမိသည်။ ၁၂ နှစ်သမီး
အသိဉာဏ်သာ ရှိသေးသည့် ပိုင်အာဆိုလျှင် ဆိုဖွယ်ရာပင် ရှိတော့မည်
မဟုတ်ချေ။ သူမသည် တကယ့်သရဲကို ကြောက်လန့်ခြင်း မဟုတ်ဘဲ
ဆောင်ဂျု၏ အော်ဟစ်သံကြောင့် လန့်သွားခြင်း ဖြစ်ပေသည်။
သရဲမြင်ရသည်ထက်ပင် ပို၍ ဆိုးရွားပါသေးသည်။
ပိုင်အာအား ရဲရှောင် ထူမ၍ ရင်ခွင်ထဲ ထည့်လိုက်သည့် အချိန်တွင်
သူမတစ်ကိုယ်လုံး တဆတ်ဆတ် တုန်နေလေ၏။ ရဲရှောင်လည်း
စိတ်ဆိုးမာန်ဆိုးဟန်ဖြင့် ဆောင်ဂျုအား ကြည့်ရင်း -
“ဦးလေးဆောင် . . . သရဲက ကြောက်စရာ မကောင်းဘူး၊
ခင်ဗျားအော်တာက တော်တော် ကြောက်ဖို့ကောင်းတယ် . . .”
ဆောင်ဂျု မျက်နှာပျက်သွားပြီး -
“အဟွတ် . . . ငါမှားသွားတာပါကွာ။ ဒီမိန်းကလေးက ငယ်သေးတာကို
ငါမေ့သွားတယ်။ တောင်းပန်ပါတယ် မိန်းကလေးရေ၊ ငါမင်းကို ခြောက်လှန့်ဖို့
တကယ်မရည်ရွယ်ခဲ့ပါဘူး . . .”
ပိုင်အာလည်း ရဲရှောင်၏ ရင်ဘတ်သို့ မျက်နှာအပ်ထားရင်း
ခေါင်းညိတ်ပြလိုက်၏။ သူမသည် ရဲရှောင်အား မလွှတ်တော့ချေ။ ယခုထိပင်
ကြောက်နေသေးဟန်ပင်။
ဆောင်ဂျုသည်လည်း ရှက်အမ်းအမ်းဖြစ်၍ ချောင်းသာ
ဆိုးနေလေတော့၏။ ထို့နောက် စကားလမ်းကြောင်း လွှဲလိုဟန်ဖြင့် - “တကယ်တော့ သရဲတစ္ဆေဆိုတာ သေပြီးသား လူတွေပါကွာ။ ဘာမှ
ကြောက်စရာ မလိုဘူး။ ဒီကောင်တွေကို တစစီ လုပ်ပစ်လို့ ရတယ်။ သေပြီးသား
ကောင်တွေ ဆိုမှတော့ ဘာများ ကြောက်နေစရာ လိုဦးမှာလဲ . . .”
သူသည် ပြောနေရင်းဖြင့် အာသွက်လျှာသွက် ဖြစ်လာဟန်ပင်။
“မိန်းကလေး . . . မင်းလည်း မင်းအစ်ကိုကြီးရှောင်နဲ့ ကျင့်ကြံမှုတွေ
နည်းနည်းပါးပါး လုပ်ထားပြီး ရောပေါ့။ ငါကြားသလောက်တော့ တော်တော်ကို
တိုးတက်လာတယ်ဆို။ အဲဒါတောင် ဘာလို့ ကြောက်တတ်နေရသေးတာလဲ။
မင်းဘာကို ကြောက်နေသလဲဆိုတာ ငါဖြင့် နားတောင် မလည်နိုင်တော့ဘူး . .
.”
ပိုင်အာမှ ဖြူရော်ရော် မျက်နှာဖြင့် -
“ကျွန်မ . . . ကျွန်မ အကြောက်ဆုံးက တစ္ဆေသရဲတွေကိုပဲ . . .”
ရဲရှောင် စိတ်ပျက်လက်ပျက် ဖြစ်သွားသည်။ သို့သော် ယုံကြည်မှုရှိသည့်
လေသံဖြင့် -
“ကျုပ်ပြောတဲ့ အစွမ်းဆိုတာ အသုံးဝင်တဲ့ အချက်တော့ ရှိကိုရှိရမယ်။
လောကမှာ ဘယ်အရာကမှ အသုံးမဝင်ဘူးဆိုတာ မရှိဘူး။ အရာရာတိုင်းက
သူ့နေရာနဲ့သူ အသုံးဝင်ကြတာချည်းပဲ။ ကျုပ်တို့ဘက်က အဖြေရှာဖို့ပဲ လိုတယ်
. . .”
ဆောင်ဂျုမှ -
“အသုံးဝင်တယ် ဟုတ်လား . . . တစ္ဆေတွေကို မြင်ရတာ ဘာများ
အသုံးဝင်မှာ မို့လို့လဲ။ ဒီတစ္ဆေတွေကို ဖမ်းပြီး တခြားနေရာမှာ သုံးစားလို့
ရနိုင်မှာ မို့လို့လား။ အင်း . . . ဒါနဲ့ ရှောင်ရှောင်၊ မင်းဘာလီု့ ဒီမေးခွန်းတွေ
မေးနေရတာလဲ။ ဒီမေးခွန်းအတွက်လည်း အငြင်းအခုံ ဖြစ်နေရတယ်။
ဒီလိုစွမ်းရည်မျိုး မင်းမှာ ရှိနေတာတော့ မဟုတ်ပါဘူးနော် . . .”
ပိုင်အာလည်း အံ့သြသွားသည်။ ရဲရှောင်အား အထိတ်တလန့်
ကြည့်လိုက်ပြီး ရဲရှောင်အနားသို့ပင် မကပ်ရဲသလို ဖြစ်သွားသည်။ တကယ်တမ်းသာ ရဲရှောင် တစ္ဆေများကို မြင်နေရသည်ဆိုလျှင် သူမအဖို့
ဒုက္ခများပေလိမ့်မည်။
ရဲရှောင် နှုတ်ဆိတ်သွားသည်။ အကယ်၍ အမှန်တိုင်း ပြောလိုက်မည်
ဆိုပါက သူ့ဘေးနားရှိ လူများသည် သူ့အား စွန့်ခွာသွားကြနိုင်ပေသည်။
ထို့ကြောင့် လေးနက်သော လေသံဖြင့် -
“ဦးလေးဆောင် . . . ခင်ဗျားကတော့ ခန့်မှန်းလိုက်ရင် တလွဲတွေချည်းပဲ။
ကျုပ်မှာ ဒီစွမ်းရည် ဘယ်လိုလုပ်ပြီး ရှိမှာလဲဗျ။ နောက်ပြီး ခင်ဗျားက ကျုပ်ကို
တစ်သက်လုံး ပြုစုစောင့်ရှောက်လာတာ၊ ကျုပ်မှာသာ ဒီလိုစွမ်းရည်ရှိနေရင်
ခင်ဗျား မသိဘဲ နေပါ့မလား။ ခင်ဗျားပဲ ဒါကလေးတွေ ကစားတာပါဆို၊ ကျုပ်က
ကလေးမို့လို့လား . . .”
ဆောင်ဂျု စိတ်သက်သာရာ ရသွားဟန်ဖြင့် -
“ဟုတ်သားပဲ . . . မင်းမှာ ဒီလို စူးရှတဲ့ မျက်လုံးများ မရှိဘူးဆိုတာ
ငါသိပါတယ် . . .”
ပိုင်အာသည်လည်း ဆောင်ဂျု၏ စကားကြောင့် စိတ်သက်သာရာ
ရသွား၏။
“ကျုပ်က ဒီစွမ်းရည် တစ်ခုခု အသုံးဝင်နိုင်တယ်လို့ပဲ တွေးမိတာကို
ပြောပြတာပါ။ အသုံးမဝင်တာ တော့ မဟုတ်လောက်ဘူးဗျ . . .”
ရဲရှောင် ပြောလိုက်သည်။ ရုတ်တရက် ဆောင်ဂျု ပြောလိုက်သည့်
စကားကို ပြန်စဉ်းစားမိပြီး နည်းနည်း အတွေးပေါက်သလို ဖြစ်သွားပြန်သည်။
“ဦးလေးဆောင် ခုနက ဘာပြောလိုက်တာလဲ . . .”
ရဲရှောင် ကမန်းကတမ်း မေးလိုက်သည။
“အန် . . . ဘာပြောလို့လဲ . . .”
ဆောင်ဂျု မျက်လုံးပြူးရင်း ပြန်မေးလိုက်သည်။
“ငါဘာပြောလိုက်တာပါလိမ့် . . . မင်းမှာ ဒီလိုစူးရှတဲ့ မျက်လုံး
မရှိဘူးဆဆိုတာ ငါသိပါတယ် ဆိုတာလား . . .” ဆောင်ဂျု မသေချာသလို မေးလိုက်သည်။
“မဟုတ်ဘူး၊ အဲဒီစကား မတိုင်ခင်က . . .”
ရဲရှောင် ပြန်ပြောလိုက်၏။
“အာ . . . ငါအဲဒီအရင် ဘာပြောတာပါလိမ့်။ စဉ်းစားလိုက်ဦးမယ် . . .”
ဆောင်ဂျု မျက်မှောင်ကြုတ်ကာ စဉ်းစားနေလေ၏။
“ငါဘာပြောခဲ့တာပါလိမ့် . . .”
ရဲရှောင် စိတ်မရှည်ဖြစ်လာသည်။ ဆောင်ဂျု၏ ဦးနှောက်အား တစစီ
စုတ်ဖြဲကာပင် မှတ်ဉာဏ်များအား ပြန်ရှာချင်မိလာသည်။
ပိုင်အာမှ ရဲရှောင်အား မော့ကြည့်လိုက်ရင်း -
“အင်း . . . ဦးလေးဆောင် ပြောတာက ‘တစ္ဆေတွေကို မြင်ရတာ ဘာများ
အသုံးဝင်မှာ မို့လို့လဲ။ ဒီတစ္ဆေတွေကို ဖမ်းပြီး တခြားနေရာမှာ သုံးစားလို့
ရနိုင်မှာ မို့လို့လား’ ဆိုတာလား . . .”
“ဟုတ်တယ် . . . အဲဒီစကားပဲ . . .”
ရဲရှောင် ရယ်မောလျက် ကျေနပ်ဟန်ဖြင့် ပြောလိုက်သည်။ ပိုင်အာ၏
မျက်နှာလေးအား မလိုက်ရင်း ပါးကိုလည်း အနမ်းပေးလိုက်၏။ သူသည်
အလွန်ပျော်ရွှင်သွားမိလေသည်။ ထို့နောက် ရယ်မောရင်း -
“ငါ့ပိုင်အာလေးက အရမ်းတော်တာပဲ . . . မင်းပြောတာ အမှန်ပဲ . . .”
ပိုင်အာသည် ရုတ်တရက် အနမ်းခံလိုက်ရသဖြင့် သူမကိုယ်သူမ
နှလုံးခုန်ရပ်သွားသလိုပင် ခံစားလိုက်ရသည်။ အလွန်လည်း ရှက်ရွံ့သွားပြီး
ချက်ချင်းပင် ရဲရှောင်၏ ရင်ခွင်ထဲသို့ ခေါင်းတိုးဝင်သွား၏။
“မြင်မကောင်းဘူးဟေ့ . . .”
ဆောင်ဂျု အထင်သေးဟန်ဖြင့် အော်လိုက်သည်။
“မင်းက သူ့ကို အခွင့်အရေး ယူလိုက်တာပဲ။ သူတွေးမိတာနဲ့ မင်းနမ်းတာ
ဘာဆိုင်လဲ . . .” “မင်းကတော့ လူကြီးတစ်ယောက်ရှေ့ ဒီလို လုပ်စရာလား။ ယဉ်ကျေးမှု
ရှိစမ်းပါကွ . . .”
ဆောင်ဂျု ရေရွတ်လိုက်ရင်း ထထွက်သွားရန် ပြင်လိုက်သည်။
“တော်ပြီဟေ့ . . . ဒီညတော့ ဝသွားပြီ။ သွားတော့မယ်။
ငါမဝသေးရင်တောင် သရုပ်ပျက် အမူအယာတွေ မြင်ရတာ ရင်ပြည့်ချင်သလို
ဖြစ်သွားပြီ။ ကြာကြာထပ်နေမိရင် အန်ထွက်မိလိမ့်မယ် . . .”
ထို့နောက် ဆောင်ဂျုလည်း ထွက်ခွာသွားလေသည်။
ရဲရှောင် မဲ့ပြုံးတစ်ချက် ပြုံးလိုက်သည်။ သူ၏ စိတ်ထဲတွင် -
(အမြဲတမ်း ညစ်ညစ်ညမ်းညမ်း ဆဲဆိုနေတဲ့ လူကြီးကများ ငါ့ကို
ယဉ်ကျေးမှု ရှိစမ်းပါလို့ ပြောသွားသေးတယ်။ အန်တောင် ထွက်မိမယ် ဆိုပဲ။
ဘာမှ မဆိုတာကို၊ ဆိုင်ရင်လည်း ဘာလို့ ဆိုင်လဲ ဆိုတာ ရှင်းပြဦးမှပေါ့ . . .)
(ဦးလေးဆောင်နဲ့ တိုင်ပင်ဆွေးနွေးမဲ့အစား ပိုင်အာနဲ့ ဆွေးနွေးတာကမှ
အကျိုးရှိဦးမယ်။ ဦးလေးဆောင်က လေပဲရှိတာ၊ ဘာမှ တိကျရေရာတဲ့ အဖြေကို
မပေးနိုင်ဘူး။ ငါ့ကို ပေါက်ကရတွေသာ ထပ်ပြောနေမယ်ဆို ငါလည်း
စိတ်ညစ်ပြီး သေသွားနိုင်တယ်။ သူထွက်သွားတာပဲ ကျေးဇူးတင်ရမလို ဖြစ်နေပြီ
. . .)
ပိုင်အာ၏ ကိုယ်လုံးလေးကို ဖက်ထားရင်း ရဲရှောင် တွေးမိနေပါတော့သည်
. . .။
Chapter – 322
“အသုံးဝင်လှသောကျင့်စဉ်”
“ပိုင်အာ . . . မင်းနဲ့ ဆွေးနွေးတာကမှ ကောင်းဦးမယ်ထင်တယ် . . .”
ရဲရှောင် ပြောလိုက်သည်။
“ဘာအကြောင်းများလဲ . . .”
ပိုင်အာ ပြန်မေးလိုက်သည်။ သူမသည် အနည်းငယ် ရှက်အမ်းအမ်း
ဖြစ်နေဟန်ပါပင်။
“ဒီတစ္ဆေသရဲတွေကို ငါတို့အတွက် အသုံးချနိုင်မယ်လို့ ထင်လား . . .”
ရဲရှောင် မေးလိုက်သည်။
“အား . . .”
ပိုင်အာ အော်ဟစ်ရင်း ရဲရှောင် ရင်ခွင်ထဲသို့ ပုံကျသွားပြန်သည်။
ထို့နောက် တုန်ယင်သော လေသံဖြင့် -
“အစ်ကိုကြီးရှောင် . . . ဒီလိုအကြောင်းအရာတွေ မပြောပါနဲ့တော့ . . .
ကျေးဇူးပြုပြီး မပြောပါနဲ့တော့နော် . . .”
သူမ၏ မျက်နှာသည် ဖြူရော်ရော် ဖြစ်သွားပြန်သည်။
ရဲရှောင် စိတ်ထဲတွင် -
(ဒီကောင်မလေး တကယ်ကြောက်နေတာ ထင်တယ် . . .)
(ဒါပေမဲ့ ဒီကိစ္စက ငါ့အနာဂတ်နဲ့ သက်ဆိုင်နေတာဆိုတော့
တိကျသေချာတဲ့ အဖြေမျိုး ရမှဖြစ်မှာ)
“အေးပါ . . . အစ်ကိုကြီးရှောင် မပြောတော့ဘူးနော် . . .”
“တခြားအကြောင်းအရာ တစ်ခု ပြောကြတာပေါ့ . . .”
ပိုင်အာ၏ မျက်နှာသည် ကြောက်ရွံ့နေသေးဟန်ပင်။ ဖြည်းညင်းသော
လေသံဖြင့် - “ဘာအကြောင်း ပြောမှာလဲ . . .”
သူမသည် ရဲရှောင် သရဲတစ္ဆေများအကြောင်း ပြောမည်ကို
စိုးရိမ်နေဟန်ပင်။ သူမ၏ မျက်နှာကိုပင် မဖော်ဝံ့တော့ချေ။
ရဲရှောင် ရယ်မောလိုက်ရင်း -
“ပိုင်အာ . . . မင်းမှာသာ ဒီအစွမ်းမျိုး ရှိရင် မင်း . . .”
ရဲရှောင် ပြောနေရင်း တမင် ရပ်လိုက်သည်။
ပိုင်အာမျက်နှာ သွေးမရှိတော့သလို ဖြစ်သွားပြန်ပြီး မျက်လုံးများမှာလည်း
ကြောက်ရွံ့မှုများဖြင့် ပြည့်နေလေသည်။ သူမသည် ခေါင်းပင် မမော့ရဲတော့ချေ။
သူမ မျက်လုံးထဲ တစ္ဆေများကိုပင် တကယ် မြင်လာရသလို
ခံစားလိုက်ရလေသည်။
ရဲရှောင်မှ တစ္ဆေများအကြောင်းပင် ထပ်ပြောလိမ့်မည်ဟုလည်း
ထင်နေမိ၏။
ရဲရှောင်သည် ပိုင်အာ အတွေးကို ရိပ်မိသည့်အတွက် ရယ်မောလိုက်ပြီး -
“ဒီလိုကွာ . . . မင်းသာ လူတွေရဲ့ အဝတ်တွေကို ဖောက်ထွင်းပြီး
မြင်နိုင်စွမ်းရှိရင် မင်းအတွက် ဘာအကျိုးရှိမလဲ . . .”
ပိုင်အာ၏ မျက်နှာ တည်သွားသည်။ အကြောင်းအရာ ပြောင်းသွားသဖြင့်
စိတ်သက်သာရာ ရသွားဟန်လည်း ရှိသည်။
“လူတွေအဝတ်အစားကို ဖောက်ထွင်းပြီး မြင်နိုင်မယ်ဆိုရင် . . . အင်း . . .
ကျွန်မ စဉ်းစားကြည့်ရ သလောက်တော့ . . .”
ပိုင်အာသည် မျက်မှောင်ကြုတ်ရင်း လေးလေးနက်နက်
စဉ်းစားနေဟန်ပင်။
“ပုံမှန်အတိုင်း ဆိုရင်တော့ အဝတ်ကို ဖောက်မြင်ရတယ်ဆိုရင် ဘာများ
မြင်နိုင်မလဲ . . . ပိုက်ဆံလား၊ တန်ဖိုးရှိတာ တစ်ခုခု ဖွက်ထားတာကိုလား . . .
ဖွက်ထားတဲ့ လက်နက်ပုန်းတွေကိုလား၊ သူ့မှာ ဘာပဲဖွက်ထားထား
မြင်နိုင်တယ်ဆိုတော့ အကျိုးရှိတာပဲ မဟုတ်လား . . .” ပိုင်အာသည် စဉ်းစားလိုက် ပြောလိုက် လုပ်နေလေ၏။ သူမ၏
စကားကြောင့် ရဲရှောင်လည်း ပျော်ရွှင်သွားပြီး မျက်လုံးများလည်း
အရောင်ဝင်းလက်သွား၏။
(ဒီကောင်မလေးရဲ့စိတ်က ဖြူစင်တော့ ငါနဲ့မတူတဲ့ ရှုထောင့်ကနေ
တွေးနိုင်နေပါလား။ သူတွေးတာတွေက တကယ်ကို ငါ့အတွက် အသုံးဝင်တာပဲ။
ငါကတော့ ညစ်ညမ်းတာတွေပဲ တွေးနေမိခဲ့တာပါလား . . .)
“ဒီလောက်ပဲလား . . .”
ရဲရှောင် ထပ်သိရလို သိရငြား မေးလိုက်သည်။
“ဒါအပြင် ဘာများ အသုံးဝင်နိုင်ဦးမလဲဆိုတော့ . . .”
ပိုင်အာသည် မျက်လုံးများ ပုတ်ခတ်ပုတ်ခတ် လုပ်လိုက်ပြန်ရင်း -
“အဝတ်အစားတွေ ဖောက်မြင်ရတာဆိုတော့ တခြားဟာတွေကိုလည်း
ဖောက်ပြီး မြင်နိုင်လောက် တယ်။ အဝတ်စတို့၊ ခန်းဆီးတို့ပေါ့။
အဝတ်ပါးပါးလိုမျိုး အရာတွေကို ပြောတာ။ ဒီထက်ပိုချင်ရင် နံရံကိုများ
ဖောက်မြင်နိုင်မလားပဲ . . . နံရံဆိုတာ အဝတ်ထက် ပိုထူတော့ မြင်ရဖို့
ခက်ခဲမှာတော့ အမှန်ပဲ။ အလုပ်ဖြစ်ချင်မှလည်း ဖြစ်လိမ့်မယ်။ နံရံကိုပါ မြင်နိုင်ပြီ
ဆိုရင်တော့ အဲဒီထက် ပိုပြီး ထူတဲ့ အရာတွေကို လည်း မြင်နိုင်မှာပဲ။ ဒါဆို
ကမာ္ဘကြီးကိုရော . . . မြေကြီးအောက်မှာ ရှိနေမဲ့ အရာတွေကိုပါ မြင်နိုင်မလား
မသိဘူး . . .”
ပိုင်အာသည် မသေချာသည့် ပုံစံဖြင့် ပြောနေသော်လည်း ရဲရှောင်မှာမူ
သူမ၏ စကားများအား နားထောင်ရင်း မျက်လုံးများ အရောင်တောက်သထက်
တောက်လာလေသည်။
ရဲရှောင် ထိုအချက်များကို မစဉ်းစားမိသည်မှာလည်း အံ့သြစရာတော့
မဟုတ်ပေ။ သူပထမဆုံး ယင်ယန်မျက်လုံးကို အသုံးပြုစဉ် ပိုင်အာ၏ အဝတ်မဲ့
ခန္ဓာကိုယ်ကို မြင်တွေ့ခဲ့ရ၏။ လှပ၍ ဆွဲဆောင်မှု ရှိသောမိန်းကလေးတစ်ဦးအား ကိုယ်လုံးတီး မြင်တွေ့ရသူအဖို့ အဘယ်မှာ
စိတ်ရိုင်းများ မဝင်ဘဲ နေပါမည်နည်း။
ထို့ကြောင့်ပင် သူသည် အဝတ်အစားမှတဆင့် ခန္ဓာကိုယ်ကို
ဖောက်ထွင်းမြင်ရသည်မှလွဲ၍ ကျန်သော အချက်များကို မစဉ်းစားမိခဲ့ခြင်း
ဖြစ်သည်။ ထို့အပြင် မည်သည့်ယောက်ျားသားမဆို ထိုသို့သာ တွေးမိကြမည်
မဟုတ်ပါလား။
ထို့ကြောင့် ရဲရှောင် ထိုသို့ မတွေးမိသည်မှာ မထူးဆန်းပေ။
ယခုအခါ ရဲရှောင်အဖို့ တွေးစရာ လမ်းစရသွားချေပြီ။ ရုတ်တရက်
စိတ်ထဲတွင်လည်း တိကျသော အဖြေများ စဉ်းစားမိလိုက်၏။
(ပိုင်အာရဲ့ ထင်မြင်ယူဆချက်တွေသာ မှန်မယ်ဆိုရင် ငါရန်သူတွေရဲ့
လက်နက်ပုန်းတွေကို မြင်နိုင်မယ်။ ဒါဆို လုပ်ကြံခံရတာမျိုးလည်း ခံရမှာ
မဟုတ်တော့ဘူး။ ဒီအချက်နဲ့တင် တော်တော် ဟုတ်နေပြီ . . .)
ထိုလက်နက်ပုန်းများအကြောင်း စဉ်းစားလိုက်သောအခါ သူ့ကိုယ်တွင်
ဖွက်ထားသော ဓားများနှင့် အပ်များကို သတိရမိလိုက်သည်။
တစ်ဖက်ရန်သူသာ သူ့လို လက်နက်ပုန်းများ ဆောင်ထားသူ ဖြစ်မည်ဆိုလျှင်
မခက်ပါလော။ ထို့ကြောင့်ပင် ယခုကျင့်စဉ်သည် သူ့အတွက်
အလွန်အသုံးဝင်သည်ဟု ဆိုနိုင်ပေ၏။
သူသည် ယခုအချိန်တွင် အတော်ဆုံး ထိပ်တန်းပညာရှင်တစ်ဦး
မဟုတ်သေးချေ။ ထို့ကြောင့် သူ့လို လက်နက်ပုန်းများ အသုံးပြုသူ ရန်သူမျိုး
ဖြစ်မည် ဆိုပါက သေချာပေါက် ခံရပေလိမ့်မည်။
ထို့အပြင် သူ့ထက် ကျင့်ကြံမှုပိုင်း ပ်ိုမိုအဆင့်မြင့်သာ ဖြစ်မည်ဆိုလျှင်
အသတ်ပင် ခံရနိုင်ပေသည်။
ဉာဏ်နီဉာဏ်နက်များ၍ အတွေ့အကြုံရင့်ကျက်သူတစ်ဦး ဖြစ်သည့်တိုင်
မည်သို့မျှ လွတ်မြောက်နိုင်မည် မဟုတ်ချေ။ သို့သော် အဆိုပါ လက်နက်ပုန်းများကိုသာ မြင်နိုင်မည်ဆိုလျှင်
တစ်ဖက်လူထက် တစ်ကွက်မက သာနေပေလိမ့်မည်။ အနည်းဆုံးတော့
အသက်အန္တရာယ်အတွက် လုပ်ကြံခံရမည် မဟုတ်ချေ။
ရဲရှောင် ပိုင်အာ ပြောသမျှအား လေးလေးနက်နက်ပင်
ခေါင်းညိတ်ပြနေမိ၏။
(ယင်ယန်မျက်လုံးကျင့်စဉ်က တကယ်ကို အသုံးဝင်တာပဲ။ အသုံးမဝင်တဲ့
ကျင့်စဉ် လုံးဝ မဟုတ်ပါလား။ ပထမအဆင့်ကို အောင်မြင်အောင်
ကျင့်နိုင်ရင်ကို တော်တော် အသုံးဝင်လောက်ပြီ။ ကျင့်ဖို့လည်း
လွယ်မယ်ထင်တယ် . . .)
ရဲရှောင်မှ -
“ဆက်ပြောပါဦး ပိုင်အာ . . .”
“တခြားရှုထောင့်က ပြောရမယ်ဆိုရင် . . . ဒီအစွမ်းရဲ့ အတိုင်းအဆကို
ကျွန်မ သေချာ မသိရတော့ ပြောရနည်းနည်းခက်တယ်။ ဒါပေမဲ့
ဒီကျင့်စဉ်နဲ့သာဆို ခန္ဓာကိုယ်ကိုပါ ဖောက်ထွင်း မြင်နိုင်မလား မသိဘူး။ ဒါဆို
လူတစ်ယောက်ရဲ့ ကိုယ်တွင်းကိုယ်ပ ဒဏ်ရာတွေကို မြင်နိုင်မယ်။ ရောဂါ
ရှိနေတာကို သိနိုင်မယ်။ အင်း . . . ဒီအစွမ်းက တကယ်ကို အသုံးဝင်မဝင်တော့
မပြောတတ်ဘူး ထူးခြားတာတော့ သေချာတယ် . . .”
ရဲရှောင် တုန်လှုပ်အံ့သြသွားသည်။
(ဟုတ်လိုက်လေခြင်း . . . ပိုင်အာပြောတာ အမှန်တွေချည်းပဲ။
ဒီထက်မှန်တာတောင် ဒီလောက် မှန်မှာ မဟုတ်ဘူး။ ဒီကျင့်စဉ်က ကမာ္ဘကြီးရဲ့
လျှို့ဝှက်ချက်တွေကိုပါ ဖောက်ထွင်း သိမြင်နိုင်မှာ။ ဒါဆို
လူ့ခန္ဓာကိုယ်လောက်ကတော့ သေချာပေါက် မြင်နိုင်မှာပဲ။ သာမန်လူသားတွေ
မမြင်နိုင်တာကို မြင်နိုင်မယ်၊ မကြည့်နိုင်တာကို ကြည့်နိုင်မယ်လို့လည်း
ပြောထားတယ် မဟုတ်လား . . .) ထိုသို့သာဆိုလျှင် အဆိုပါ ကျင့်စဉ်သည် သူ့အတွက် အလွန်
အသုံးဝင်လှပေမည်။
ရဲရှောင်၏ ရင်ခုန်သံများလည်း ပို၍ မြန်လာပါတော့သည် . . .။
Chapter – 323
“လန်လန်
့လန်
့၏အကြံအစည်”
ဆောင်ဂျု၏ အမြစ်မပြတ်သေးသော ဒဏ်ရာနှင့် အဖေဖြစ်သူ ရဲနန်ရှန်၏
ပုန်းကွယ်နေသော ဒဏ်ရာများသည် ကျင့်ကြံမှု ပြုလုပ်သူများအဖို့ အလွန်
အန္တရာယ် ပေးနိုင်ပေသည်။ ထိုဒဏ်ရာများ ရှိနေသည်ကို မည်သူမျှ သိနိုင်မည်
မဟုတ်ပေ။ ယင်ယန်မျက်လုံးနှင့်သာ ဆိုပါက အလွယ်တကူ
တွေ့ရှိနိုင်ပေလိမ့်မည်။
ထိုထူးခြားသော စွမ်းရည်အား ပိုင်ဆိုင်နိုင်ရန်မှာ လူတိုင်းအတွက်
အိပ်မက်ပင် ဖြစ်သည်။
ရဲရှောင်မှာမူ ကံအားလျော်စွာပင် ပိုင်ဆိုင်ခွင့် ရရှိခဲ့၏။ ထိုကဲ့သို့သော
ကျင့်စဉ်အား မကျင့်ကြံတော့ဟုသာ မှားယွင်းစွာ ဆုံးဖြတ်ချက် ချမိလိုက်မည်
ဆိုပါက သူ့လောက်မိုက်မဲသူ မရှိလောက်တော့ချေ။
ရဲရှောင် အသက်တစ်ချက် ရှူသွင်းလိုက်ပြီး ယင်ယန်မျက်လုံးများကို
ဖွင့်ကာ ပိုင်အာအား စိုက်ကြည့်မိလိုက်၏။
အမြင်အာရုံများ ဝေဝါးသလို ဖြစ်သွားပြီးနောက် ပိုင်အာ၏
ကိုယ်လုံးတီးခန္ဓာကိုယ်အား မြင်တွေ့လိုက်ရလေသည်။ “အ . . .”
ရဲရှောင် နှာခေါင်းသွေး မလျှံစေရန် မနည်းပင် ထိန်းလိုက်ရသည်။
ပိုင်အာ၏ ရင်သားများကို စူးစိုက်ကြည့်ရင်း ခန္ဓာကိုယ်ထဲသို့ ဖောက်ထွင်း
မြင်နိုင်ရန် ကြိုးစားကြည့်သည်။
သူမျှော်လင့်ထားသည့် အတိုင်းပင် သူ၏ အမြင်အာရုံသည် နက်ရှိုင်းစွာ
ထိုးဖောက်မြင်လိုက် ရသည်ကို တွေ့လိုက်ရ၏။
တခဏအကြာတွင် အနီရောင်အရည်များ စီးဆင်းနေသည်ကို
တွေ့လိုက်ရပြီး ပိုင်အာ၏ သွေးများ စီးဆင်းနေသည်အား တွေ့ရခြင်းပင်
ဖြစ်သည်။
ရဲရှောင် ထင်ထားသလိုပါပင်။ သူပို၍ ယန်မျက်လုံးကို အာရုံစိုက်လေလေ
ဖောက်ထွင်း၍ မြင်ရလေလေပင် ဖြစ်၏။ လူ့ခန္ဓာကိုယ်၏ ဖွဲဲ့စည်းပုံကို သေချာ
သိချင်နေမိပြီး သို့သော်လည်း ယခု သူမြင်နေရသည်ထက် ပိုမို နက်ရှိုင်းစွာတော့
မမြင်နိုင်တော့ချေ။
သက်ပြင်းတစ်ချက် ချလိုက်ရင်း ယင်ယန်မျက်လုံးအား ပြန်မှိတ်လိုက်၏။
သူ၏ စိတ်ထဲတွင် -
(ငါ့ရဲ့ ယင်ယန်မျက်လုံးက ကနဦးအဆင့်ပဲ ရှိသေးတာ။ အဲဒါကြောင့်
ဒီလောက်ပဲ မြင်ရတာ ဖြစ်မယ်။ အခုချိန် လုံလောက်တဲ့ အင်အား
မရှိသေးတာလည်း ဖြစ်နိုင်တယ်။ ငါသာ ကျင့်ကြံမှုကို နည်းနည်း
ပိုအဆင့်မြင့်အောင် လုပ်နိုင်ရင် လူ့ခန္ဓာကိုယ် တစ်ခုလုံးကို ဖောက်ထွင်း
မြင်နိုင်လောက်တယ်)
(အဲဒီလို အချိန်ကျရင် ဦးလေးဆောင်ရော ငါ့အဖေရောရဲ့ ပုန်းကွယ်နေတဲ့
ဒဏ်ရာတွေကို ယန်မျက်လုံး အကူအညီနဲ့ ကုသပေးနိုင်မှာပဲ။ နောက်ပိုင်း
တိုက်ပွဲတွေ တိုက်ရင်လည်း ဒီစွမ်းရည် ငါ့ကို အများကြီး အထောက်အကူ
ပြုလိမ့်မယ် . . .) သူစဉ်းစားရင်းဖြင့် မျက်လုံးများလည်း အရောင်တောက်လာလေသည်။
ပို၍လည်း စိတ်လှုပ်ရှား လာလေ၏။
ယင်ယန်မျက်လုံးများအား အသုံးမဝင်ဟု အထင်သေးခဲ့မိသည့်
သူ့ကိုယ်သူလည်း နောင်တရမိ သွားသည်။ အလွန်အစွမ်းထက်သော
ကျင့်စဉ်တစ်ခုပါပင်။
ထို့အပြင် ကမာ္ဘပေါ်တွင် သူတစ်ဦးတည်းတွင်သာ ထိုကဲ့သို့
ပိုင်ဆိုင်နိုင်လိုက်ခြင်း ဖြစ်၏။ စကြဝဠာ တစ်ခုလုံး၌ပင် သူတစ်ဦးတည်း
ပိုင်ဆိုင်ခြင်း ဖြစ်နိုင်ပေသည်။
မည်သူမျှ ထိုကျင့်စဉ်ကို ပိုင်ဆိုင်နိုင်ကြလိမ့်မည် မဟုတ်ပေ။
ထိုစွမ်းရည်ဖြင့် အရာအားလုံးကို လွှမ်းမိုးနိုင်မည်ဖြစ်ပြီး အကျိုးများစွာ
ရှိပေလိမ့်မည်။
ထိုကဲ့သို့ စဉ်းစားတွေးတောနေမိသဖြင့် ရဲရှောင် ဟက်ဟက်ပက်ပက်
ရယ်မောလိုက်မိလေ၏။
ထိုအချိန်တွင် သူ၏ စိတ်ထဲ ရုတ်တရက် တစ်စုံတစ်ယောက်ကို
သတိရသွားမိ၏။ လျန်လျန်နှင့် ဆုံသည့်အခါ လျန်လျန်၏ ခန္ဓာကိုယ်ကို
ထွင်းဖောက်မြင်နိုင်မည်ဟုပါ မဆီမဆိုင် သတိရမိသွားခြင်း ဖြစ်သည်။
(အဟမ်း . . . ဒီကိစ္စကို နောက်မှ ဆက်စဉ်းစားရမယ် . . .)
ရဲရှောင် စိတ်ထဲ တွေးလိုက်ရုံဖြင့်ပင် နှာခေါင်းသွေးလျှံချင်သလို
ဖြစ်လာပြန်သည်။
ထိုအချိန်တွင် ပိုင်အာသည် ရဲရှောင်အား သေချာကြည့်နေလေ၏။ ရဲရှောင်
အတွေးပင်လယ်အတွင်း ကူးခတ်နေရင်း အရူးတစ်ယောက်ကဲ့သို့
တစ်ယောက်တည်း ပြုံးရယ်နေသည်ကို အံ့သြနေခြင်း ဖြစ်၏။ သူမ၏
စိတ်ထဲတွင် စိုးရိမ်မှုနှင့်အတူ တွေးလိုက်မိသည်မှာ - (သူ့အပြုံးက ထူးဆန်းလိုက်တာ။ တစ်ခုခုကို
အတော်သဘောကျနေသလိုပဲ။ ငါတောင် ရှက်သလို ဖြစ်မိတယ်။ ဒါပေမဲ့
ဒီအပြုံးမျိုး ငါသဘောကျလိုက်တာ . . .)
. . .
ထို့နောက်တွင် ရဲရှောင်သည် ယင်ယန်မျက်လုံးကျင့်စဉ်အား တစ်နေကုန်
ကျင့်ကြံနေတော့၏။ ယခုလို ကျင့်စဉ်ကို ရရှိပြီး ဖြစ်သဖြင့်
ကျင့်ကြံမှုပိုင်းတွင်သာ ပို၍ အားစိုက်ရမည်ဟုလည်း ရဲရှောင် တွေးလိုက်မိသည်။
သူမြန်မြန် တိုးတက်လေလေ မြန်မြန်အကျိုးရှိလေလေ ဖြစ်မှာ အသေအချာပင်။
ထို့ကြောင့် သူသည် လေးရက်တိုင်တိုင် အိမ်ထဲမှ မထွက်ဘဲ
ကျင့်ကြံမှုများသာ ပြုလုပ်နေပါတော့ သည်။
ရဲရှောင်အဖို့ သူပြန်လည်ဝင်စားပြီးနောက် ထိုရက်များသည် သူ့အတွက်
အားတက်သရော ကျင့်ကြံမှု လုပ်လို့ အကောင်းဆုံး ဖြစ်နေပါတော့တယ်။
သို့သော်လည်း အဆိုပါ လေးရက်အတွင်း ကိစ္စများစွာ ဖြစ်သွားခဲ့သည်ကို
ရဲရှောင်တစ်ယောက် မသိလိုက်ပါချေ။
. . .
လန်လန့်လန့်သည် ဖန်ဧကရာဇ်ထံမှ ဆေးလုံးများအား ရရှိခဲ့ပြီးနောက်
တတ်နိုင်သမျှ ဆေးလုံးများအား အဖေဖြစ်သူထံ အမြန်ဆုံး ပေးပို့ချင်နေမိပြီ
ဖြစ်သည်။
သူအိမ်ပြန်ရောက်ပြီး ညနေပိုင်းအချိန်ခန့်တွင် လူတိုင်းအား -
“၃ ရက်နေရင် ဒီဆေးလုံးတွေကို အဖေ့ဆီ ရောက်အောင် ပို့ဖို့အတွက်
ယုံကြည်စိတ်ချရတဲ့ လူတွေ လိုတယ် . . .”
သို့သော် ညအချိန်သို့ ရောက်သောအခါ လန်လန့်လန့်သည် မည်သူ့ကိုမျှ
သွားမရှာတော့ဘဲ အိမ်တော်ရှိ လူအချို့ကိုသာ ခေါ်ဆောင်ကာ ကိုယ်တိုင်
ထွက်သွားခဲ့၏။ တခြားလူများ၏ အမြင်တွင် ၃ ရက်ကြာပြီးမှသာ ဆေးလုံးများ
သွားပို့လိမ့်မည်ဟု ထင်ကြမည် ဖြစ်၏။ လန်လန့်လန့်၏ အကြံသည် အလုပ်ဖြစ်လှ၏။ သူ၏ စိတ်ထဲတွင် -
(ငါသာ ယုံကြည်စိတ်ချပြီး အစွမ်းထက်တဲ့ လူတွေကို ရှာဖွေ
စုဆောင်းနေမယ်ဆိုရင် ငါ့ရန်သူတွေကလည်း ငါတို့ထက် ပိုအစွမ်းထက်တဲ့
လူတွေကို စုဆောင်းပြီး လာလုယူကြမှာပဲ။ ဘယ်လိုပဲဖြစ်ဖြစ် နောက်မကျခင်
ဒီဆေးလုံးတွေကို သွားပို့တာ ပိုကောင်းလိမ့်မယ်။
ငါ့အတွက်က ဘာမှ ပြင်ဆင်နေစရာ မလိုဘူး။ တန်းသွားရုံပဲ။ စစ်ပွဲမှာ
အချိန်က အရေးကြီးတယ်။ အရာရာတိုင်း မြန်ဆန်နေမှ ရမယ်။
နည်းနည်းလေးတောင် နောက်ကျလို့ မဖြစ်ဘူး။ လူတွေက ငါသုံးရက်ကြာမှ
သွားမယ်လို့ ထင်နေကြမှာပဲ။ အဲဒီအချိန် ငါက ခရီးတဝက်တောင်
ရောက်နေရောပေါ့)
လန်လန့်လန့်သည် ရဲဝံ့စွာပင် ထိုကဲ့သို့ ကြံစည်လိုက်ခြင်း ဖြစ်၏။
ဝမ်ရမ်ချူးချူးသည် ပထမဆုံး နေ့ကတည်းက လန်လန့်လန့်တို့နောက်
လိုက်သွား၍ ဆေးလုံးများကို လုယူ၍ သတ်ဖြတ်ပစ်မည်ဟု ကြံစည်မိခဲ့၏။
သို့သော် သူမသည် ပိုင်ရှင်ယွဲ့နှင့်အတူ တစ်ချိန်လုံး ရှိနေသဖြင့် သူမ၏
နိုင်ငံ့ရေးရာ ကိစ္စရပ်များအား ဦးစားပေး မလုပ်ဆောင်သင့်ဟု တွေးမိခဲ့၏။
ထို့အပြင် လန်လန့်လန့်မှ တန်ဖိုးကြီးလှသည့် ဆေးလုံးများကို ပို့ဆောင်ရန်
လူသူစုဆောင်းဦးမည်ဟု လည်း တွေးမိခဲ့ပြန်သည်။
အလွန်အရေးကြီးသော ကိစ္စဖြစ်သဖြင့် မည်သူမျှ စနစ်တကျ
အသေအချာ မစီစဉ်ဘဲ ပို့မည် မဟုတ်ချေ။
သို့သော် လန်လန့်လန့်မှာမူ ဉာဏ်ကောင်းခဲ့၏။ မည်သူမျှ
မမျှော်လင့်ထားသော ကိစ္စကို လုပ်လိုက်ခြင်း ဖြစ်ပေသည်။
ဝမ်ရမ်ချူးချူး နောက်တစ်နေ့ စစ်သူကြီးလန်၏ အိမ်တော်သို့
လူလွှတ်ကြည့်ခိုင်းသည့်အချိန် လန်လန့်လန့်မှာ မြို့တော်နှင့် မိုင် ၃၀၀ ကျော်
အကွာတွင် ရောက်နေပြီ ဖြစ်၏။ ဝမ်ရမ်ချူးချူး၏ လူများမှ လန်လန့်လန့် အိမ်တော်တွင် မရှိကြောင်း သေချာသွားပြီဟု သတင်းပို့သည့် အချိန်တွင်
လေးရက်မြောက် နေ့ ဖြစ်နေချေပြီ။
ထိုအချိန် လန်လန့်လန့်မှာ မိုင်ပေါင်း ၃၀၀၀ အကွာသို့ ရောက်ရှိနေပြီ
ဖြစ်၏။ ဝမ်ရမ်ချူးချူး ဘာမျှ မလုပ်နိုင်တော့ချေ။
သူမ၏ လူများကို စာပို့၍ ရပ်တန့်ခိုင်းမည် ဆိုလျှင်ပင်
အလွန်နောက်ကျသွားပြီ ဖြစ်သည်။
ဝမ်ရမ်ချူးချူးတစ်ယောက် အလွန်အမင်း ဒေါသထွက်နေလေတော့၏။
တောင်ပိုင်း စစ်သူကြီးအိမ်သို့ စေလွှတ်ခဲ့သည့် သူမ၏ သူလျှိုများအား -
“နင်တို့ ဘာလုပ်နေကြတာလဲ။ ဟိုမှာ လူတစ်ရာလောက်ခေါ်ပြီး
ထွက်သွားတာကိုတောင် စုံစမ်းဖို့ သုံးရက်ကြာတယ်တဲ့လား။ နင်တို့က
အသုံးမကျတဲ့ဝက်လို ကောင်တွေပဲ။ ဝက်ကမှ အသုံးကျတဲ့နေရာ ရှိသေးတယ်။
အမှန်တိုင်းပြောရရင် နင်တို့က ဝက်တွေလောက်တောင် အသုံးမကျဘူး . . .”
သူလျှိုများ အားလုံးသည် မျက်စိပျက် မျက်နှာပျက် ဖြစ်နေကြ၏။ ခေါင်းကို
ငုံ့ထားရင်းဖြင့်သာ ဝမ်ရမ်ချူးချူး ဆူသမျှ ခံနေကြလေသည်။ သူတို့စိတ်ထဲ
သူတို့ ညံ့ဖျင်းခဲ့ကြောင်းကိုလည်း သိနေကြ၏။
သူလျှိုများ၏ စိတ်ထဲတွင် -
(ဟိုကောင်က လူသူစုဆောင်းပြီးမှ ဆေးလုံးတွေ ပို့မယ် ပြောတာကို။
အဲဒီလို လုပ်မှသာ စိတ်ချရမယ် ဆိုပြီးတောင် ပြောခဲ့သေးတယ်။ နောက်ပြီး ဒီ ၃
ရက်အတွင်းမှာ စစ်သူကြီးလန် အိမ်တော်က တကယ်လဲ လူသူအင်အား
စုဆောင်းခဲ့ကြတယ်။ အကြီးအကျယ်ကို ပြင်ဆင်နေကြသလိုကို လုပ်ပြနေတာ။
ဒီလို အကြံအစည် ရှိမယ်မှန်း ငါတို့က ဘယ်လိုလုပ် သိနိုင်မှာလဲ . . .)
အရာအားလုံး သိလိုက်ရချိန်တွင် ဝမ်ရမ်ချူးချူးအဖို့ လုံးဝ
နောက်ကျသွားခဲ့ရချေပြီ။
လူရှုပ်လူပွေ အသုံးမကျသည့် သခင်လေးဆိုသူတွင် ထိုကဲ့သို့ ပိရိလှသည့်
အကြံရှိနေမည်ဟု မည်သူမျှ ထင်ထားကြလိမ့်မည် မဟုတ်ချေ။ လန်လန့်လန့်သည် လေးစားစရာ ကောင်းလှအောင် အားလုံးအား
တစ်ပတ်လှည့်နိုင်ခဲ့ခြင်း ဖြစ်၏။
“အချိန်မဆိုင်းဘဲ လုပ်လိုက်တဲ့ အပြုအမူက သူ့ကို
တန်ဖိုးတက်သွားစေတာ၊ တိကျသေချာတဲ့ ဆုံးဖြတ်ချက်က သူ့ကို
မှန်ကန်တဲ့လမ်းကို လျှောက်စေနိုင်တာ၊ ရဲဝံ့တဲ့ အပြုအမူကြောင့်
သူ့လုပ်ရပ်လည်း အောင်မြင်ခဲ့တယ်။ မိုင်ပေါင်းထောင်ချီဝေးလည်း သူ့ရဲ့
ဇွဲလုံ့လကို အန်မတုနိုင်ဘူး။ လန်လန့်လန့်က အရင်လို လန်လန့်လန့်
မဟုတ်တော့ဘူး။ ကိစ္စကြီးတွေကိုတောင် စွမ်းဆောင်နိုင်တဲ့
လူတော်တစ်ယောက် ဖြစ်နေပြီပဲ . . .”
လန်လန့်လန့်၏ အကြောင်းကို ဇုဝူကျီ ကြားသောအခါ ထိုကဲ့သို့
ပြောလိုက်ပါတော့တယ် . . .။
Chapter – 324
“ရှုပ်ထွေးသောအခြေအနေများ”
လန်လန့်လန့်၏ သတင်းအပြင် တခြားသော ကိစ္စရပ်များလည်း
ဖြစ်ပေါ်ခဲ့ပါသေးသည်။
လေလံပွဲသည် ထူးခြားအစွမ်းထက် ဆေးလုံးပေါင်း ရာနဲ့ချီ၍
ရောင်းချခဲ့ရ၏။ ဝယ်ယူခဲ့ကြသည့် အင်အားစု အသီးသီးသည် နေရပ်သို့
တန်းမပြန်ကြသေးဘဲ မြို့ထဲတွင်သာ နေထိုင်နေကြသေး၏။
ထိုကဲ့သို့ နေထိုင်ရခြင်းမှာ အဆန်းတော့ မဟုတ်ချေ။ လေလံပွဲပြီးနောက်
မည်သည့်အဖွဲ့မှ မည်သူ ဆေးလုံးမည်မျှ ရရှိသွားခဲ့သလဲ ဆိုတာကို အားလုံး
သိကြပြီး ဖြစ်၏။
ဆေးလုံး မရရှိခဲ့ကြသော လူများသည် ဆေးလုံးများကို လိုချင်ကြ၏။
နည်းနည်း ရရှိသော လူများမှာ ပို၍ များများ လိုချင်ကြပေသည်။ ထို့ကြောင့် ဆေးလုံးများစွာ ပိုင်ဆိုင်ထားသော အဖွဲ့များမှာ လုယူခံကြရမည်ကို
ကြောက်လန့်ကြလေ၏။
ထိုလောဘသားတို့သည် တစ်ဖွဲ့ဖွဲ့ မြို့ထဲမှ ထွက်သွားသည်ကို
သိသည်နှင့် လိုက်လံသတ်ဖြတ်ကာ ဆေးလုံးများအား လုယူကြ၏။
ထိုကဲ့သို့သော အခြေအနေတွင် ဆေးလုံးများ ဝယ်ယူခဲ့ကြသည့်
အင်အားနည်းသော အဖွဲ့များမှာ မြို့ထဲမှ မထွက်ရဲကြတော့ချေ။
ထိုအခါ ထိုအဖွဲ့၏ ဂိုဏ်းများ၊ မျိုးနွယ်စုများမှာ သူတို့၏ အဖွဲ့ကို
ထောက်ပံ့ကူညီနိုင်ရန်အတွက် လူများ စေလွှတ်ကြလေ၏။
လင်းပါအို ခန်းမ၏ လေလံပွဲမှ ဆေးလုံးများကိုပင် ရရအောင်
ဝယ်ယူနိုင်ခဲ့ကြသည့်အတွက် ထိုဆေးလုံးများကို အကောင်းဆုံး
ကာကွယ်ပေးရန်ကို ဝန်လေးကြမည် မဟုတ်ချေ။ လူများစွာ စေလွှတ်၍
ကာကွယ်စောင့်ရှောက်ခိုင်းကြ၏။ ထိုကဲ့သို့ လူများ စေလွှတ်ရာတွင်
ရည်ရွယ်ချက်အမျိုးမျိုး ရှိကြလေ၏။ အချို့မှာ ဆေးလုံးများကို
ကာကွယ်စောင့်ရှောက်၍ နေရပ်သို့ ပြန်လာကြရန် ဖြစ်သလို အချို့မှာ
တခြားလူများထံမှ လုယူရန်အတွက် ဖြစ်၏။ ထိုရည်ရွယ်ချက် ၂ မျိုးလုံးအတွက်
လာကြသူများလည်း ရှိပေသည်။
ထို့ကြောင့်ပင် လေလံပွဲ ပြီးသွားသည့်တိုင် မြို့မှာ ငြိမ်းချမ်းမှု မရှိသေးချေ။
ပို၍ပင် အခြေအနေများ ရှုပ်ထွေးနေပါသေးသည်။
ပညာရှင်များစွာ မြို့ထဲ ခြေရှုပ်နေကြခြင်းပင် ဖြစ်၏။
မြို့တွင်း၌ တည်တည်ငြိမ်ငြိမ် ရှိသလို ထင်ရသော်လည်း အပေါ်ယံသာ
ဖြစ်၏။
အင်အားစုများအနက် ဂိုဏ်းကြီးနှစ်ဂိုဏ်းသည် ပို၍ ဆိုးလေ၏။
သူတို့သည် လေလံပွဲမှ ဘာမျှ မရခဲ့သည့်အပြင် သခင်ကြီးဘိုင်၏
စော်ကားခြင်းကိုပင် ခံခဲ့ကြရ၏။ အရှက်ကြီးရှက်ခဲ့ကြရကာ ပွဲအတွင်းမှပင်
ထွက်လာခဲ့ရ၏။ သို့သော် မြို့ထဲမှ ထွက်သွားခြင်းတော့ မရှိချေ။ ထိုဂိုဏ်းကြီး ၂ ဂိုဏ်းသည် မြို့ထဲတွင် မည်သည့်အကြောင်းကြောင့်
နေနေကြခြင်း ဖြစ်နိုင်မည်နည်း။ လူတိုင်း ထိုအချက်ကို ရိပ်စားမိကြမည်သာ
ဖြစ်ပေသည်။
မုန်တိုင်းအ်ိမ်တော်၏ ဖိနှိပ်စော်ကားခြင်းကို ခံခဲ့ရသည့်တိုင် ဂိုဏ်းကြီး ၂
ဂိုဏ်းသည် ပေါ့သေးသေးတော့ မဟုတ်ချေ။
မော်တယ်ကမာ္ဘတွင် ၎င်းတို့သည် ထိပ်ဆုံးနေရာတွင် ရှိနေသည်ဟု
ဆိုနိုင်ပေသည်။
သြဇာအာဏာလည်း အပြည့်ရှိကြ၏။
လူတိုင်းသည် လက်ရှိအခြေအနေအား လွန်စွာ စိုးရိမ်နေမိကြသည်။
မြို့ထဲတွင် လူပေါင်းစုံ ရှိနေကြခြင်းဖြစ်ပြီး မည်သူမျှ သတိလက်လွတ်
မဆင်မခြင် မနေဝံ့ချေ။ တစ်ဖွဲ့နှင့်တစ်ဖွဲ့ ထိပ်တိုက် ရင်မဆိုင်ကြသေးဘဲ
ထူးခြားသော အခြေအနေ တစ်ခုတွင် မျှခြေတစ်ခုအဖြစ် ရှိနေခြင်း ဖြစ်၏။
သို့သော် အဆိုပါ မျှခြေသည် အချိန်ကြာကြာ
မခံလောက်ကြောင်းကိုလည်း လူတိုင်း သိနေကြ၏။
ထိုမျှခြေသာ ပျက်သွားမည် ဆိုပါက တစ်မြို့လုံး
သွေးချောင်းစီးသွားနိုင်ပေသည်။
ချန်နိုင်ငံတော်သည် ၇၀ ဘီလီယံကျော် အကျိုးအမြတ် ရခဲ့၏။
ဘဏ္ဍာရေးနှင့် ပတ်သက်၍ စိတ်ပူနေစရာလည်း မလိုတော့ချေ။ နောက်ထပ်
နှစ်ပေါင်း ၅၀ ထိလောက် ကြာအောင်ကို စစ်ပွဲဒဏ်အား
တောင့်ခံထားနိုင်တော့မည် ဖြစ်လေသည်။
ဘုရင်သည် ထိုကဲ့သို့ နိုင်ငံအတွက် အကျိုးအမြတ် များစွာ ရရှိလိုက်သဖြင့်
ပျော်မဆုံး ဖြစ်နေလေ၏။ လင်းပါအို ခန်းမအား
“ချန်နိုင်ငံတော်၏အကောင်းဆုံးခန်းမ” ဟူ၍ပင် ဂုဏ်ပြုလွှာ ပေးခဲ့၏။ ဝမ်ဇန်းဟိုမှာလည်း “မင်းကြီး သက်တော်ရာကျော် ရှည်ပါစေ” ဟူသော
စကားလုံးအား မရေမတွက်နိုင်လောက်အောင် ပြောဆိုခဲ့၏။ လင်းပါအိုခန်းမရှိ
လူများအားလုံးသည် ပျော်မဆုံး ဖြစ်နေကြလေသည်။
တကယ်တမ်းတွင် ထိုကဲ့သို့ နိုင်ငံတော်အား ထောက်ပံ့လိုက်ခြင်းမှာ
ဘုရင်အား လေးစားမှုရှိကြောင်း ပြသလိုက်ခြင်းပင် ဖြစ်သည်။
ရဲရှောင်ကြောင့်သာ မဟုတ်လျှင် လင်းပါအိုနှင့်
တော်ဝင်မျိုးနွယ်ဆိုသည်မှာလည်း ပတ်သက်စရာ အကြောင်းရှိမည် မဟုတ်ချေ။
လင်းပါအိုသည် မော်တယ်ကမာ္ဘတွင် ဌာနခွဲများစွာ ဖွင့်ထား၏။
နိုင်ငံတိုင်းလိုလိုတွင် ရှိလေသည်။ သာမန်အားဖြင့် မည်သည့်နိုင်ငံ၏ သစ္စာကိုမျှ
မခံယူဘဲ သီးခြားရပ်တည်ခဲ့သော အဖွဲ့လည်း ဖြစ်သည်။ ယခုအကြိမ်တွင်မူ
ချန်နိုင်ငံတော်အား ပေါ်ပေါ်ထင်ထင် မျက်နှာသာ ပေးလိုက်သလို
ဖြစ်သွားသဖြင့် တခြားသော နိုင်ငံများအား ဆန့်ကျင်လိုက်သလိုပါပင်။
တကယ်တမ်းတွင် သူတို့ မျှော်မှန်းထားသည်ထက်ပင် အဆုံးရှုံး
များပါသေးသည်။
အကယ်၍ လင်းပါအိုသာ ချန်နိုင်ငံတော်တစ်ခုတည်းတွင် ခြေကုပ်ယူမည်
ဆိုပါက နောက်ဆုံးတွင် သူတို့၏ လွှမ်းမိုးနိုင်စွမ်းလည်း
ပျောက်ပြယ်သွားမည်သာ ဖြစ်သည်။ ထို့ကြောင့် ဘုရင်သည် လင်းပါအိုနှင့်
အကျိုးရှိစွာ ရေရှည် လက်တွဲနိုင်ဖို့ဆိုလျှင် တခြားသော အဖွဲ့အစည်းများနှင့်
လင်းပါအို၏ ဆက်ဆံမှုကို အနှောင့်အယှက် မပြုမှသာ ဖြစ်ပေလိမ့်မည်။
ထိုသို့သာ မဟုတ်ပါက လင်းပါအိုသည် ပြိုလဲသွားနိုင်ပေသည်။
ယခုအခါ လင်းပါအိုနှင့် ချန်နိုင်ငံတော်သည် နွေးထွေးသော
ဆက်ဆံရေးမျိုး ရှိနေပြီဖြစ်၏။ ထို့အပြင် လင်းပါအိုနှင့် မုန်တိုင်းအိမ်တော်တို့၏
ဆက်ဆံရေးကြောင့်လည်း အင်အားစု အသီးသီးမှာ လင်းပါအိုကို
ထင်တိုင်းမကြဲဝံ့ကြချေ။ လင်းပါအို၏ အဓိက သော့ချက်မှာမူ ရဲရှောင်သာ
ဖြစ်လေ၏။ ဘုရင်သည်နိုင်ငံအတွက် ငွေစများစွာ ရရှိခဲ့သလို နန်းတွင်းရှိ
စစ်သည်ရဲမက် မိသားစုများမှာလည်း ပျော်တပြုံးပြုံးဖြင့် ရှိနေကြ၏။ ငွေများကို
စိတ်ကြိုက် သုံးဖြုန်းပစ်ရန်ပင် တွေးနေမိကြ၏။
သူတို့သည် အစားအသောက်များ၊ မြင်းများ၊ လေးနှင့်မြားများ၊
လက်နက်များ၊ အဝတ်အထည်များနှင့် လိုအပ်သည့် အရာများအား
ဝယ်ယူရန်အတွက် စိတ်ကူးယဉ်လျက် ရှိနေကြသည်။
နိုင်ငံအတွင်းရှိ လူများအပြင် စစ်ပွဲအတွင်း ရောက်နေကြသည့်
ရဲမက်စစ်သည်များပါ ထိုသတင်းကို ကြားသောအခါ အလွန်ဝမ်းမြောက်
ပျော်ရွှင်သွားကြလေ၏။
နိုင်ငံအတွက် ငွေကြေးအထောက်အပံ့ များစွာ ရရှိခဲ့ပြီ ဖြစ်သဖြင့်
တိုက်ပွဲအတွက် စိုးရိမ်နေစရာ လည်း မလိုတော့ချေ။ တိုက်ပွဲအတွင်းရှိ
စစ်သည်များအဖို့လည်း နောက်ကြောင်းအေးနိုင်ပြီ ဖြစ်၏။
မြောက်ပိုင်းရှိ ရဲနန်ရှန်သည် တိုက်ပွဲမြေပြင်သို့ ပြန်ရောက်ပြီးကတည်းက
လူလုံးထွက်မပြချေ။ ရန်သူများအား တစ်ခါတည်းဖြင့် အပြတ်ရှင်းနိုင်မည့်
အခွင့်အရေးကိုသာ စောင့်နေလျက်ရှိ၏။ သို့သော် အစောပိုင်း သည်းထန်စွာ
ရွာသွန်းခဲ့သော မိုးကြောင့် မြောက်ပိုင်းနယ်မြေတစ်ခုလုံး ရေလွှမ်းသွားခဲ့၏။
မြောက်ပိုင်း လူရိုင်းတပ်များသည် မိုးရွာသွန်းမှုကြောင့် တိုက်ခိုက်မှုများ
မလုပ်တော့ချေ။
ရဲနန်ရှန် မရှိဘူးဟုသာ တွေးကြသည့်တိုင် ဆက်လက်
မတိုက်ခိုက်နိုင်တော့ချေ။ လူရိုင်းမျိုးနွယ်စု ခေါင်းဆောင်မှာလည်း
သက်ပြင်းချရုံမှလွဲ၍ ဘာမျှ မတတ်နိုင်ခဲ့ချေ။
စိတ်ထဲတွင်လည်း အတော် ခံပြင်းလျက် ရှိနေလေ၏။
ထိုမိုးကြောင့်သာ မဟုတ်လျှင် ရဲနန်ရှန်၏ လက်ချက်ဖြင့် သူ့လူအကုန်
သေဆုံးရမည်ကိုတော့ သူမသိရှိချေ။ ရဲနန်ရှန်မှာ အားလုံးအား တစ်ခါတည်းနှင့်
အပြတ်ရှင်းနိုင်ရန် အစီအစဉ် ချပြီး ဖြစ်၏။ သည်းထန်သောမိုးက မြောက်ပိုင်းလူရိုင်းမျိုးနွယ်စုကို ကယ်တင်လိုက်မှန်း
မသိဘဲ ဝံပုလွေ ဘုရင်မှာ သက်ပြင်းသာ ချနေပါတော့သည် . . .။
Chapter – 325
“လုပ်ကြံသတ်ဖြတ်သူများရောက်လာကြခြင်း”
ဝံပုလွေဘုရင်ထက်ပင် ရဲနန်ရှန်သည် ပို၍ စိတ်ဓာတ်ကျလျက် ရှိနေ၏။
ဝံပုလွေဘုရင် ဦးဆောင်သော လူရိုင်းအဖွဲ့ဝင်အားလုံး တဟုန်ထိုး
တိုက်ခိုက်လာစေရန် စောင့်မျှော်ခဲ့သည့် အချိန်တွင် မိုးသည်းထန်စွာ
ရွာသွန်းခဲ့ခြင်းဖြစ်၏။ ထိုအဖွဲ့အား တစ်ခါတည်းဖြင့် အနိုင်ယူကာ
မြောက်ပိုင်းအား ဆယ်စုနှစ်အချို့ကြာအောင် ငြိမ်းချမ်းအောင်
လုပ်မည်ဟုလည်း ရည်ရွယ်ထားခဲ့ခြင်း ဖြစ်၏။
မမျှော်လင့်သော မိုးသည် မြောက်ပိုင်းတစ်နယ်လုံးအား သည်းထန်စွာ
ရွာသွန်းခဲ့၏။
အဆိုပါ မြောက်ပိုင်းကိုသာ အနိုင်ယူပြီးပါက ရဲနန်ရှန်လည်း တခြားသော
တိုက်ပွဲဖြစ်ရာ နေရာများသို့ သွားရောက်ကူညီမည်ဟုလည်း စီစဉ်ထားပြီး
ဖြစ်ခဲ့၏။
မိုးသည် မြောက်ပိုင်းတွင်သာ ရွာသွန်းခြင်း မဟုတ်ဘဲ အနောက်ပိုင်းနှင့်
အရှေ့ပိုင်းများတွင်လည်း ရွာသွန်းခဲ့၏။ မိုးရွာသွန်းမှုကြောင့် ရန်သူများ၏
ဗျူဟာများ ပျက်ဆီးကုန်ကြသည်။ ရေကြီးသဖြင့် နှစ်ဖက်လုံးရှိ
ထောင်ချောက်များ ရေမြုပ်ကုန်ကြ၏။
ထိုကဲ့သို့ အခြေအနေမျိုး ဖြစ်လာသဖြင့် နှစ်ဖက်လုံးသည် ယာယီ
စစ်ပြေငြိမ်းထားရန်ပင် ဆုံးဖြတ်လိုက်ကြရသည်။ ရေကြီးမှုကြောင့်
ပျောက်ဆုံးသွားသည့် ထောင်ချောက်များကို ပြန်လည်ရှာဖွေ ရမည်ဖြစ်ပြီး ထိုကဲ့သို့ အတိုက်အခိုက် ရပ်စဲရခြင်းမျိုးသည် ကြုံတောင့်ကြုံခဲ ရှားပါးဖြစ်စဉ်ပင်
ဖြစ်၏။
နှစ်ဖက်လုံးရှိ စစ်သည်ရဲမက်များသည် ဒေါသလွန်စွာ
ထွက်နေကြသည့်တိုင် သဘာဝဘေး ဖြစ်သဖြင့် ဘာမျှ မတတ်နိုင်ကြချေ။
မည်သို့ပင် ဆိုပါစေ ချန်နိုင်ငံတော်အဖို့ တခဏတာမျှ အသက်ရှူ
ချောင်သွားခဲ့ရခြင်းပင် ဖြစ်လေသည်။
ရှန်ယုနိုင်ငံတော်၏ စစ်နတ်ဘုရား ဇန်ချီရှန်မှာမူ ဒေါသထွက်လွန်းသဖြင့်
အသားပင် တဆတ်ဆတ် တုန်နေလေ၏။
သူ့အဖို့ အောင်မြင်မှုနှင့် လက်တစ်ကမ်း အလိုတွင် မိုးသည်းထန်စွာ
ရွာသွန်းခဲ့ခြင်း ဖြစ်၏။
(ချန်နိုင်ငံတော်ကိုများ နတ်ဘုရားတွေက ကောင်းချီးပေးလိုက်တာလား . .
.)
မိုးရွာသွန်းမှု ရပ်သွားပြီးနောက် တိုက်ပွဲ ပြန်လည် စတင်တော့မည့်
အချိန်တွင် ထိတ်လန့်ဖွယ် သတင်းတစ်ခု သူ့ထံသို့ ရောက်ရှိလာလေ၏။
ချန်နိုင်ငံတော်သည် စစ်အသုံးစရိတ်အတွက် ၇၀ ဘီလီယံ ကျော် ရရှိလိုက်သည်
ဟူသော သတင်းပင် ဖြစ်လေသည်။
ထိုသတင်းသည် ချန်နိုင်ငံတော် တစ်ခုလုံးအား တောမီးပမာ
ပြန့်နှံ့သွားခဲ့ပြီး စစ်သည်ရဲမက်များ အားလုံးသည် စိတ်လှုပ်ရှားမှုနှင့်အတူ
စိတ်အားတက်ကြွလာကြသည်။ နဂါးများနှင့် ရင်ဆိုင်တိုက်ခိုက်
ရမည်ဆိုလျှင်ပင် ရင်ဆိုင်နိုင်မည့် သတ္တိများ ဝင်ရောက်လာကြ၏။
ထိုကဲ့သို့သော စစ်သည်များနှင့် တိုက်ခိုက်ရမည်ဆိုလျှင်
စိတ်ဓာတ်ပိုင်းဆိုင်ရာအရ ယှဉ်နိုင်မည် မဟုတ်သဖြင့် ထိပ်တိုက်
ရင်ဆိုင်ရာတွင်လည်း ရှုံးနိမ့်ဖို့သာ များပေလိမ့်မည်။
ချန်နိုင်ငံတော်အား အနိုင်တိုက်နိုင်ရန် မလွယ်ကူတော့ချေ။
အခန့်မသင့်လျှင် ချန်နိုင်ငံတော်မှပင် အားလုံးကို အနိုင်ယူသွားနိုင် ပေလိမ့်မည်။ ထို့ကြောင့်ပင် အရှေ့နှင့်အနောက်ဘက်ရှိ ရန်သူများသည်
တိုက်ခိုက်ခြင်းထက် ခုခံရေးကိုသာ အသားပေး၍ ပြုလုပ်ကြပါတော့သည်။
တောင်ပိုင်းရှိ အခြေအနေမှာမူ တည်တည်ငြိမ်ငြိမ်ပင် ရှိနေ၏။
နှစ်ဘက်လုံးသည် အေးအေးဆေးဆေးပါပင်။
တိုက်ခိုက်နေခြင်းမျိုး မဟုတ်ဘဲ တစ်ဖက်၏ အလစ်အငိုက်ကို တစ်ဖက်မှ
စောင့်ကြည့်နေဟန်ပါပင်။
အရပ်လေးမျက်နှာလုံးရှိ ချန်နိုင်ငံတော်၏ ရန်သူတော် အားလုံးသည်
စိတ်ထဲတွင် စိုးရိမ်တကြီး ဖြစ်နေကြ၏။
ထိုကဲ့သို့ ဖြစ်နေကြခြင်းမှာလည်း အံ့သြဖွယ်ရာတော့ မဟုတ်ချေ။
သူတို့သည် အရပ်လေးမျက်နှာလုံးမှ တိုက်ခိုက်ခဲ့ကြ၏။ ချန်နိုင်ငံတော်အား
အမြန်ဆုံး ကျရှုံးမည်ဟု တွက်ဆထားခဲ့ကြ သော်လ်း
အချိန်ကြာလာသည်နှင့်အမျှ သူတို့သာ အခြေအနေ ဆိုးလာလေသည်။
ချန်နိုင်ငံတော်သည် အကောင်းဆုံး ခုခံကာကွယ်ထားနိုင်ခဲ့ပြီး ထိုကဲ့သို့
ခုခံနိုင်ခြင်းဖြင့်ပင် စစ်ပွဲကို အနိုင်ရမည်ဟု မျှော်လင့် ထားကြပုံပါပင်။ ယခုအခါ
ချန်နိုင်ငံတော်သည် ဘီလီယံ ၇၀ ကျော် ထောက်ပံ့ကြေး ရရှိလိုက်၏။ ထို ၇၀
ဘီလီယံဆိုသော ပမာဏသည် ရန်သူတပ်များအပေါ် တောင်ကြီးတစ်လုံးစီ
ပိကျလာစေသလိုပါပင်။ ရန်သူများဘက်မှ စိတ်ဓာတ်ကျလာကြပြီး
ချန်နိုင်ငံတော်အား ကာလရှည်ကြာစွာ ပိတ်ဆို့မထားနိုင်လောက်ဘူး
ဆိုတာကိုလည်း သိနေကြ၏။
သူတို့အတွက် ဘဏ္ဍာရေးအထောက်အပံ့ မလောက်မငှ ဖြစ်လာကြ
ပေလိမ့်မည်။
အားလုံးသော ရန်သူတော်များသည် လင်းပါအိုအား
အမုန်းကြီးမုန်းတီးသွားကြ၏။ (သေစမ်းပါတော့ကွာ . . . ဒီကောင်တွေ လုပ်တာ အကုန်ရှုပ်ကုန်ပြီ။
ပြဿနာကို အကြီးကြီး ရှာလိုက်တာပဲ။ မင်းတို့ကောင်တွေ သေဖို့ပဲ
ထိုက်တန်တယ် . . .)
နိုင်ငံအသီးသီးမှ အလိုရှိသည့် လူများစာရင်းတွင် ဖန်ဇီလင်၏
နာမည်သည် ထိပ်ဆုံးမှဖြစ်၏။
ဒုတိယမြောက်မှာမူ ဝမ်ဇန်းဟို ဖြစ်ပေသည်။
လင်းပါအိုသည် သူတို့အား မည်သည့်နိုင်ငံကမျှ အကောင်းမမြင်တော့ဘူး
ဆိုတာကို သိရှိထား၏။ ထို့ကြောင့် ထိုနိုင်ငံများရှိ စီးပွားရေး လုပ်ငန်းများကို
ကိစ္စအမြန်ဖြတ်တော့သည်။ ထိုနိုင်ငံများတွင် ခန်းမခွဲများ ရှိသည့်တိုင်အောင်
ရှိသည်ဆိုရုံသာဖြစ်ပြီး ဘာဆိုဘာမျှ မထားရှိတော့ချေ။ ထို့ကြောင့် အဆိုပါ
နိုင်ငံများအနေဖြင့် လင်းပါအိုအား ပြဿနာ ရှာချင်လျှင်ပင် ရှာနိုင်လိမ့်မည်
မဟုတ်သေးချေ။
အဆိုပါ ခန်းမခွဲများသည်လည်း အဖျက်ဆီး ခံရမည်တော့ မဟုတ်ချေ။
ဘာမျှမရှိသော နေရာများအား တခြားသော နိုင်ငံများမှ သေချာပေါက်
ဖျက်ဆီးမှာလည်း မဟုတ်ပါပေ။
မော်တယ်ကမာ္ဘ၏ လင်းပါအို ဌာနချုပ်မှာ ချန်နိုင်ငံတော်တွင်သာ
ရှိနေခြင်း ဖြစ်၏။
တခြားသော နိုင်ငံများသည် လင်းပါအို၏ ခန်းမခွဲများအား ဘာမျှ
လုပ်မရသည့်တိုင် လင်းပါအို၏ တာဝန်ရှိသူများအား ဒုက္ခပေးရန်
ကြိုးစားကြသည်။ မရေမတွက်နိုင်သော လုပ်ကြံသတ်ဖြတ်သူများ စေလွှတ်၍
ရုပ်ဖျက်ကာ ချန်ရှင်းမြို့တော်ထဲသို့ ဝင်ခိုင်းခဲ့ကြ၏။
အဆိုပါ နိုင်ငံများသည် ဖန်ဇီလင်နှင့် ဝမ်ဇန်းဟိုတို့အား ဆုကြေးများစွာ
ထုတ်ထားကြခြင်း ဖြစ်၏။ ထို့ကြောင့် သတ်ဖြတ်ချင်သူ အတော်ကို
များလှပေသည်။
စုစုပေါင်း ထုတ်ထားသည့် ဆုကြေးပမာဏမှာ မနည်းလှချေ။ “ဘယ်လိုပဲဖြစ်နေ ဖြစ်နေ၊ ဒီကောင် ၂ ကောင်ကို သတ်ရမယ် . . .”
အပြာရောင်လေ နိုင်ငံတော်၏ မင်းသားဖြစ်သူ ဝမ်ရမ်ဂျန်ရင် ဒေါသတကြီး
အော်ဟစ်၍ ပြောလိုက်သည်။
“တစ်ကိုယ်လုံး တစစီဖြစ်အောင်လုပ်ပြီး တစ်မျိုးနွယ်လုံးကို သတ်ပစ်ကြ .
. .”
“ဒီကောင်တွေ သေရင်တောင် ငါကတော့ ကျေနပ်မှာ မဟုတ်ဘူး . . .”
ဇန်ချီရှန် အံကြိတ်၍ ပြောလိုက်ပြန်သည်။
“ဘယ်လောက်ပဲကုန်ကုန် ဒီကောင်တွေ သေတာကို မြင်ချင်တယ် . . .”
ရှန်ယုနိုင်ငံတော်နှင့် အပြာရောင်လေ နိုင်ငံတော်မှ ထိပ်သီးပိုင်းများသည်
လင်းပါအိုခန်းမအား အမုန်းကြီး မုန်းနေကြလေ၏။
“ဆုကြေးထုတ်လိုက်ကြ . . .”
“သူတို့ခေါင်းကို ဖြတ်နိုင်တဲ့လူကို အချိန်အကြာကြီး ခံစားစေနိုင်မဲ့
ဆုကြေးထုတ်ကြစမ်းပါ။ ဒီကောင်တွေ မသေမချင်း ငါစိတ်အေးနိုင်မှာ
မဟုတ်ဘူး . . .”
နိုင်ငံ ၂ ခုလုံးသည် ဆုကြေးများ အသီးသီး ထုတ်လ်ိုကကြ၏။
ဖန်ဇီလင်အား သတ်နိုင်သည့် မည်သူမဆို ထိုက်ထိုက်တန်တန်
တစ်သက်စားမကုန်သော ဆုကြေး ရရှိပေလိမ့်မည်။
ထို့ကြောင့်ပင် အနယ်နယ်အရပ်ရပ်ရှိ လုပ်ကြံသတ်ဖြတ်ရေး
ပညာရှင်များသည် ချန်ရှင်းမြို့တော်ထဲသို့ အမဲလိုက်ခွေးများလို အနံ့ခံကာ
ရောက်ရှိလာကြပါတော့သည် . . .။
Chapter – 321
“ေၾကာက္လန္
့ေနေသာ ပိုင္အာ”
“မင္းက ဒါကို ဘယ္လိုေနရာမွာမ်ား အသုံးခ်ႏိုင္မယ္ ထင္လို႔လဲ . . .”
ေဆာင္ဂ်ဳ အထင္ေသးဟန္ျဖင့္ ေမးလိုက္ျပန္သည္။
“ဒါက ဘာမွ ထူးျခားတဲ့ ျဖစ္စဥ္ မဟုတ္ပါဘူး။ အသုံးလည္း မဝင္ဘူး။
တျခားလူေတြ ေၾကာက္ေအာင္ ေျခာက္ႏိုင္ဖို႔လဲ မလြယ္ဘူး။ က်င့္ၾကံမႈလုပ္တဲ့
ပညာ႐ွင္ေတြဆို ပိုေတာင္ မေၾကာက္ဦးမယ္ . . .”
ေဆာင္ဂ်ဳ ရယ္ေမာလိုက္ျပန္၏။
“ပညာ႐ွင္တစ္ဦးက သခ်ႋဳင္းကို မသြားရဲဘူးလို႔မ်ား ၾကားဖူးလို႔လား။
ဒါေတြကို ဂ႐ုစိုက္ေနမလား ကိုယ့္ဟာကိုယ္ စဥ္းစားၾကည့္ေလ . . .”
ရဲေ႐ွာင္ ျငင္းဆန္ခ်င္ေသာ္လည္း မည္သို႔ ျငင္းဆန္ရမွန္းမသိ
ျဖစ္ေနေလသည္။ ရဲေ႐ွာင္သည္ တေစၧမ်ားအား ျမင္သည့္ အခ်ိန္တုန္းက
အမွန္ကိုပင္ ေၾကာက္႐ြံ႕ ထိတ္လန္႔ခဲ့၏။ က်င့္ၾကံမႈလုပ္သည့္ ပညာ႐ွင္တစ္ဦး
အေနျဖင့္ ထိုကဲ့သို႔ မေၾကာက္သင့္မွန္း သိသည့္တိုင္ ေၾကာက္မိခဲ့၏။
ထို႔ေၾကာင့္ပင္ ေဆာင္ဂ်ဳ၏ စကားကို မေခ်ပႏိုင္ျခင္း ျဖစ္ေပသည္။
“ခင္ . . . ခင္ဗ်ားက တကယ္ပဲ မေၾကာက္ဘူးေပါ့ . . .”
ထိုအခ်ိန္ ေဆာင္ဂ်ဳ၏ မ်က္လုံးမ်ား အေရာင္ဝင္းလက္သြားၿပီး -
“အား . . . သရဲ . . .”
ထို႔ေနာက္ ရဲေ႐ွာင္တို႔အား အထင္ေသးသည့္ ပုံစံျဖင့္ ၾကည့္ရင္း -
“ကဲၾကည့္ေလ . . . အခုငါမင္းတို႔ကို ေျခာက္လိုက္တာပဲ၊
ေၾကာက္လားေျပာ၊ ဘာမွမဟုတ္ . . .”
“အမေလး . . . သရဲ . . .” ေဆာင္ဂ်ဳ ေျပာေနသည့္ အခ်ိန္မွာပင္ ပိုင္အာသည္ ေၾကာက္လန္႔တၾကား
ထေအာ္ၿပီး လဲက်သြား၏။ သူမ၏ တစ္ကိုယ္လုံး တုန္ယင္လ်က္ ႐ွိေနၿပီး
မ်က္ႏွာသည္လည္း ျဖဴေရာ္ေရာ္ ျဖစ္ေနေလသည္။
ေဆာင္ဂ်ဳ ေအာ္ဟစ္လိုက္ေသာ အသံသည္ အမွန္ပင္ ေၾကာက္စရာ
ေကာင္းလွ၏။
ရဲေ႐ွာင္ပင္ ၾကားၾကားခ်င္း ၾကက္သီးထသြားမိသည္။ ၁၂ ႏွစ္သမီး
အသိဉာဏ္သာ ႐ွိေသးသည့္ ပိုင္အာဆိုလွ်င္ ဆိုဖြယ္ရာပင္ ႐ွိေတာ့မည္
မဟုတ္ေခ်။ သူမသည္ တကယ့္သရဲကို ေၾကာက္လန္႔ျခင္း မဟုတ္ဘဲ
ေဆာင္ဂ်ဳ၏ ေအာ္ဟစ္သံေၾကာင့္ လန္႔သြားျခင္း ျဖစ္ေပသည္။
သရဲျမင္ရသည္ထက္ပင္ ပို၍ ဆိုး႐ြားပါေသးသည္။
ပိုင္အာအား ရဲေ႐ွာင္ ထူမ၍ ရင္ခြင္ထဲ ထည့္လိုက္သည့္ အခ်ိန္တြင္
သူမတစ္ကိုယ္လုံး တဆတ္ဆတ္ တုန္ေနေလ၏။ ရဲေ႐ွာင္လည္း
စိတ္ဆိုးမာန္ဆိုးဟန္ျဖင့္ ေဆာင္ဂ်ဳအား ၾကည့္ရင္း -
“ဦးေလးေဆာင္ . . . သရဲက ေၾကာက္စရာ မေကာင္းဘူး၊
ခင္ဗ်ားေအာ္တာက ေတာ္ေတာ္ ေၾကာက္ဖို႔ေကာင္းတယ္ . . .”
ေဆာင္ဂ်ဳ မ်က္ႏွာပ်က္သြားၿပီး -
“အဟြတ္ . . . ငါမွားသြားတာပါကြာ။ ဒီမိန္းကေလးက ငယ္ေသးတာကို
ငါေမ့သြားတယ္။ ေတာင္းပန္ပါတယ္ မိန္းကေလးေရ၊ ငါမင္းကို ေျခာက္လွန္႔ဖို႔
တကယ္မရည္႐ြယ္ခဲ့ပါဘူး . . .”
ပိုင္အာလည္း ရဲေ႐ွာင္၏ ရင္ဘတ္သို႔ မ်က္ႏွာအပ္ထားရင္း
ေခါင္းညိတ္ျပလိုက္၏။ သူမသည္ ရဲေ႐ွာင္အား မလႊတ္ေတာ့ေခ်။ ယခုထိပင္
ေၾကာက္ေနေသးဟန္ပင္။
ေဆာင္ဂ်ဳသည္လည္း ႐ွက္အမ္းအမ္းျဖစ္၍ ေခ်ာင္းသာ
ဆိုးေနေလေတာ့၏။ ထို႔ေနာက္ စကားလမ္းေၾကာင္း လႊဲလိုဟန္ျဖင့္ - “တကယ္ေတာ့ သရဲတေစၧဆိုတာ ေသၿပီးသား လူေတြပါကြာ။ ဘာမွ
ေၾကာက္စရာ မလိုဘူး။ ဒီေကာင္ေတြကို တစစီ လုပ္ပစ္လို႔ ရတယ္။ ေသၿပီးသား
ေကာင္ေတြ ဆိုမွေတာ့ ဘာမ်ား ေၾကာက္ေနစရာ လိုဦးမွာလဲ . . .”
သူသည္ ေျပာေနရင္းျဖင့္ အာသြက္လွ်ာသြက္ ျဖစ္လာဟန္ပင္။
“မိန္းကေလး . . . မင္းလည္း မင္းအစ္ကိုႀကီးေ႐ွာင္နဲ႔ က်င့္ၾကံမႈေတြ
နည္းနည္းပါးပါး လုပ္ထားၿပီး ေရာေပါ့။ ငါၾကားသေလာက္ေတာ့ ေတာ္ေတာ္ကို
တိုးတက္လာတယ္ဆို။ အဲဒါေတာင္ ဘာလို႔ ေၾကာက္တတ္ေနရေသးတာလဲ။
မင္းဘာကို ေၾကာက္ေနသလဲဆိုတာ ငါျဖင့္ နားေတာင္ မလည္ႏိုင္ေတာ့ဘူး . .
.”
ပိုင္အာမွ ျဖဴေရာ္ေရာ္ မ်က္ႏွာျဖင့္ -
“ကြၽန္မ . . . ကြၽန္မ အေၾကာက္ဆုံးက တေစၧသရဲေတြကိုပဲ . . .”
ရဲေ႐ွာင္ စိတ္ပ်က္လက္ပ်က္ ျဖစ္သြားသည္။ သို႔ေသာ္ ယုံၾကည္မႈ႐ွိသည့္
ေလသံျဖင့္ -
“က်ဳပ္ေျပာတဲ့ အစြမ္းဆိုတာ အသုံးဝင္တဲ့ အခ်က္ေတာ့ ႐ွိကို႐ွိရမယ္။
ေလာကမွာ ဘယ္အရာကမွ အသုံးမဝင္ဘူးဆိုတာ မ႐ွိဘူး။ အရာရာတိုင္းက
သူ႕ေနရာနဲ႔သူ အသုံးဝင္ၾကတာခ်ည္းပဲ။ က်ဳပ္တို႔ဘက္က အေျဖ႐ွာဖို႔ပဲ လိုတယ္
. . .”
ေဆာင္ဂ်ဳမွ -
“အသုံးဝင္တယ္ ဟုတ္လား . . . တေစၧေတြကို ျမင္ရတာ ဘာမ်ား
အသုံးဝင္မွာ မို႔လို႔လဲ။ ဒီတေစၧေတြကို ဖမ္းၿပီး တျခားေနရာမွာ သုံးစားလို႔
ရႏိုင္မွာ မို႔လို႔လား။ အင္း . . . ဒါနဲ႔ ေ႐ွာင္ေ႐ွာင္၊ မင္းဘာလီု႔ ဒီေမးခြန္းေတြ
ေမးေနရတာလဲ။ ဒီေမးခြန္းအတြက္လည္း အျငင္းအခုံ ျဖစ္ေနရတယ္။
ဒီလိုစြမ္းရည္မ်ိဳး မင္းမွာ ႐ွိေနတာေတာ့ မဟုတ္ပါဘူးေနာ္ . . .”
ပိုင္အာလည္း အံ့ၾသသြားသည္။ ရဲေ႐ွာင္အား အထိတ္တလန္႔
ၾကည့္လိုက္ၿပီး ရဲေ႐ွာင္အနားသို႔ပင္ မကပ္ရဲသလို ျဖစ္သြားသည္။ တကယ္တမ္းသာ ရဲေ႐ွာင္ တေစၧမ်ားကို ျမင္ေနရသည္ဆိုလွ်င္ သူမအဖို႔
ဒုကၡမ်ားေပလိမ့္မည္။
ရဲေ႐ွာင္ ႏႈတ္ဆိတ္သြားသည္။ အကယ္၍ အမွန္တိုင္း ေျပာလိုက္မည္
ဆိုပါက သူ႕ေဘးနား႐ွိ လူမ်ားသည္ သူ႕အား စြန္႔ခြာသြားၾကႏိုင္ေပသည္။
ထို႔ေၾကာင့္ ေလးနက္ေသာ ေလသံျဖင့္ -
“ဦးေလးေဆာင္ . . . ခင္ဗ်ားကေတာ့ ခန္႔မွန္းလိုက္ရင္ တလြဲေတြခ်ည္းပဲ။
က်ဳပ္မွာ ဒီစြမ္းရည္ ဘယ္လိုလုပ္ၿပီး ႐ွိမွာလဲဗ်။ ေနာက္ၿပီး ခင္ဗ်ားက က်ဳပ္ကို
တစ္သက္လုံး ျပဳစုေစာင့္ေ႐ွာက္လာတာ၊ က်ဳပ္မွာသာ ဒီလိုစြမ္းရည္႐ွိေနရင္
ခင္ဗ်ား မသိဘဲ ေနပါ့မလား။ ခင္ဗ်ားပဲ ဒါကေလးေတြ ကစားတာပါဆို၊ က်ဳပ္က
ကေလးမို႔လို႔လား . . .”
ေဆာင္ဂ်ဳ စိတ္သက္သာရာ ရသြားဟန္ျဖင့္ -
“ဟုတ္သားပဲ . . . မင္းမွာ ဒီလို စူး႐ွတဲ့ မ်က္လုံးမ်ား မ႐ွိဘူးဆိုတာ
ငါသိပါတယ္ . . .”
ပိုင္အာသည္လည္း ေဆာင္ဂ်ဳ၏ စကားေၾကာင့္ စိတ္သက္သာရာ
ရသြား၏။
“က်ဳပ္က ဒီစြမ္းရည္ တစ္ခုခု အသုံးဝင္ႏိုင္တယ္လို႔ပဲ ေတြးမိတာကို
ေျပာျပတာပါ။ အသုံးမဝင္တာ ေတာ့ မဟုတ္ေလာက္ဘူးဗ် . . .”
ရဲေ႐ွာင္ ေျပာလိုက္သည္။ ႐ုတ္တရက္ ေဆာင္ဂ်ဳ ေျပာလိုက္သည့္
စကားကို ျပန္စဥ္းစားမိၿပီး နည္းနည္း အေတြးေပါက္သလို ျဖစ္သြားျပန္သည္။
“ဦးေလးေဆာင္ ခုနက ဘာေျပာလိုက္တာလဲ . . .”
ရဲေ႐ွာင္ ကမန္းကတမ္း ေမးလိုက္သည။
“အန္ . . . ဘာေျပာလို႔လဲ . . .”
ေဆာင္ဂ်ဳ မ်က္လုံးျပဴးရင္း ျပန္ေမးလိုက္သည္။
“ငါဘာေျပာလိုက္တာပါလိမ့္ . . . မင္းမွာ ဒီလိုစူး႐ွတဲ့ မ်က္လုံး
မ႐ွိဘူးဆဆိုတာ ငါသိပါတယ္ ဆိုတာလား . . .” ေဆာင္ဂ်ဳ မေသခ်ာသလို ေမးလိုက္သည္။
“မဟုတ္ဘူး၊ အဲဒီစကား မတိုင္ခင္က . . .”
ရဲေ႐ွာင္ ျပန္ေျပာလိုက္၏။
“အာ . . . ငါအဲဒီအရင္ ဘာေျပာတာပါလိမ့္။ စဥ္းစားလိုက္ဦးမယ္ . . .”
ေဆာင္ဂ်ဳ မ်က္ေမွာင္ၾကဳတ္ကာ စဥ္းစားေနေလ၏။
“ငါဘာေျပာခဲ့တာပါလိမ့္ . . .”
ရဲေ႐ွာင္ စိတ္မ႐ွည္ျဖစ္လာသည္။ ေဆာင္ဂ်ဳ၏ ဦးေႏွာက္အား တစစီ
စုတ္ၿဖဲကာပင္ မွတ္ဉာဏ္မ်ားအား ျပန္႐ွာခ်င္မိလာသည္။
ပိုင္အာမွ ရဲေ႐ွာင္အား ေမာ့ၾကည့္လိုက္ရင္း -
“အင္း . . . ဦးေလးေဆာင္ ေျပာတာက ‘တေစၧေတြကို ျမင္ရတာ ဘာမ်ား
အသုံးဝင္မွာ မို႔လို႔လဲ။ ဒီတေစၧေတြကို ဖမ္းၿပီး တျခားေနရာမွာ သုံးစားလို႔
ရႏိုင္မွာ မို႔လို႔လား’ ဆိုတာလား . . .”
“ဟုတ္တယ္ . . . အဲဒီစကားပဲ . . .”
ရဲေ႐ွာင္ ရယ္ေမာလ်က္ ေက်နပ္ဟန္ျဖင့္ ေျပာလိုက္သည္။ ပိုင္အာ၏
မ်က္ႏွာေလးအား မလိုက္ရင္း ပါးကိုလည္း အနမ္းေပးလိုက္၏။ သူသည္
အလြန္ေပ်ာ္႐ႊင္သြားမိေလသည္။ ထို႔ေနာက္ ရယ္ေမာရင္း -
“ငါ့ပိုင္အာေလးက အရမ္းေတာ္တာပဲ . . . မင္းေျပာတာ အမွန္ပဲ . . .”
ပိုင္အာသည္ ႐ုတ္တရက္ အနမ္းခံလိုက္ရသျဖင့္ သူမကိုယ္သူမ
ႏွလုံးခုန္ရပ္သြားသလိုပင္ ခံစားလိုက္ရသည္။ အလြန္လည္း ႐ွက္႐ြံ႕သြားၿပီး
ခ်က္ခ်င္းပင္ ရဲေ႐ွာင္၏ ရင္ခြင္ထဲသို႔ ေခါင္းတိုးဝင္သြား၏။
“ျမင္မေကာင္းဘူးေဟ့ . . .”
ေဆာင္ဂ်ဳ အထင္ေသးဟန္ျဖင့္ ေအာ္လိုက္သည္။
“မင္းက သူ႕ကို အခြင့္အေရး ယူလိုက္တာပဲ။ သူေတြးမိတာနဲ႔ မင္းနမ္းတာ
ဘာဆိုင္လဲ . . .” “မင္းကေတာ့ လူႀကီးတစ္ေယာက္ေ႐ွ႕ ဒီလို လုပ္စရာလား။ ယဥ္ေက်းမႈ
႐ွိစမ္းပါကြ . . .”
ေဆာင္ဂ်ဳ ေရ႐ြတ္လိုက္ရင္း ထထြက္သြားရန္ ျပင္လိုက္သည္။
“ေတာ္ၿပီေဟ့ . . . ဒီညေတာ့ ဝသြားၿပီ။ သြားေတာ့မယ္။
ငါမဝေသးရင္ေတာင္ သ႐ုပ္ပ်က္ အမူအယာေတြ ျမင္ရတာ ရင္ျပည့္ခ်င္သလို
ျဖစ္သြားၿပီ။ ၾကာၾကာထပ္ေနမိရင္ အန္ထြက္မိလိမ့္မယ္ . . .”
ထို႔ေနာက္ ေဆာင္ဂ်ဳလည္း ထြက္ခြာသြားေလသည္။
ရဲေ႐ွာင္ မဲ့ျပဳံးတစ္ခ်က္ ျပဳံးလိုက္သည္။ သူ၏ စိတ္ထဲတြင္ -
(အၿမဲတမ္း ညစ္ညစ္ညမ္းညမ္း ဆဲဆိုေနတဲ့ လူႀကီးကမ်ား ငါ့ကို
ယဥ္ေက်းမႈ ႐ွိစမ္းပါလို႔ ေျပာသြားေသးတယ္။ အန္ေတာင္ ထြက္မိမယ္ ဆိုပဲ။
ဘာမွ မဆိုတာကို၊ ဆိုင္ရင္လည္း ဘာလို႔ ဆိုင္လဲ ဆိုတာ ႐ွင္းျပဦးမွေပါ့ . . .)
(ဦးေလးေဆာင္နဲ႔ တိုင္ပင္ေဆြးေႏြးမဲ့အစား ပိုင္အာနဲ႔ ေဆြးေႏြးတာကမွ
အက်ိဳး႐ွိဦးမယ္။ ဦးေလးေဆာင္က ေလပဲ႐ွိတာ၊ ဘာမွ တိက်ေရရာတဲ့ အေျဖကို
မေပးႏိုင္ဘူး။ ငါ့ကို ေပါက္ကရေတြသာ ထပ္ေျပာေနမယ္ဆို ငါလည္း
စိတ္ညစ္ၿပီး ေသသြားႏိုင္တယ္။ သူထြက္သြားတာပဲ ေက်းဇူးတင္ရမလို ျဖစ္ေနၿပီ
. . .)
ပိုင္အာ၏ ကိုယ္လုံးေလးကို ဖက္ထားရင္း ရဲေ႐ွာင္ ေတြးမိေနပါေတာ့သည္
. . .။
Chapter – 322
“အသုံးဝင္လွေသာက်င့္စဥ္”
“ပိုင္အာ . . . မင္းနဲ႔ ေဆြးေႏြးတာကမွ ေကာင္းဦးမယ္ထင္တယ္ . . .”
ရဲေ႐ွာင္ ေျပာလိုက္သည္။
“ဘာအေၾကာင္းမ်ားလဲ . . .”
ပိုင္အာ ျပန္ေမးလိုက္သည္။ သူမသည္ အနည္းငယ္ ႐ွက္အမ္းအမ္း
ျဖစ္ေနဟန္ပါပင္။
“ဒီတေစၧသရဲေတြကို ငါတို႔အတြက္ အသုံးခ်ႏိုင္မယ္လို႔ ထင္လား . . .”
ရဲေ႐ွာင္ ေမးလိုက္သည္။
“အား . . .”
ပိုင္အာ ေအာ္ဟစ္ရင္း ရဲေ႐ွာင္ ရင္ခြင္ထဲသို႔ ပုံက်သြားျပန္သည္။
ထို႔ေနာက္ တုန္ယင္ေသာ ေလသံျဖင့္ -
“အစ္ကိုႀကီးေ႐ွာင္ . . . ဒီလိုအေၾကာင္းအရာေတြ မေျပာပါနဲ႔ေတာ့ . . .
ေက်းဇူးျပဳၿပီး မေျပာပါနဲ႔ေတာ့ေနာ္ . . .”
သူမ၏ မ်က္ႏွာသည္ ျဖဴေရာ္ေရာ္ ျဖစ္သြားျပန္သည္။
ရဲေ႐ွာင္ စိတ္ထဲတြင္ -
(ဒီေကာင္မေလး တကယ္ေၾကာက္ေနတာ ထင္တယ္ . . .)
(ဒါေပမဲ့ ဒီကိစၥက ငါ့အနာဂတ္နဲ႔ သက္ဆိုင္ေနတာဆိုေတာ့
တိက်ေသခ်ာတဲ့ အေျဖမ်ိဳး ရမွျဖစ္မွာ)
“ေအးပါ . . . အစ္ကိုႀကီးေ႐ွာင္ မေျပာေတာ့ဘူးေနာ္ . . .”
“တျခားအေၾကာင္းအရာ တစ္ခု ေျပာၾကတာေပါ့ . . .”
ပိုင္အာ၏ မ်က္ႏွာသည္ ေၾကာက္႐ြံ႕ေနေသးဟန္ပင္။ ျဖည္းညင္းေသာ
ေလသံျဖင့္ - “ဘာအေၾကာင္း ေျပာမွာလဲ . . .”
သူမသည္ ရဲေ႐ွာင္ သရဲတေစၧမ်ားအေၾကာင္း ေျပာမည္ကို
စိုးရိမ္ေနဟန္ပင္။ သူမ၏ မ်က္ႏွာကိုပင္ မေဖာ္ဝံ့ေတာ့ေခ်။
ရဲေ႐ွာင္ ရယ္ေမာလိုက္ရင္း -
“ပိုင္အာ . . . မင္းမွာသာ ဒီအစြမ္းမ်ိဳး ႐ွိရင္ မင္း . . .”
ရဲေ႐ွာင္ ေျပာေနရင္း တမင္ ရပ္လိုက္သည္။
ပိုင္အာမ်က္ႏွာ ေသြးမ႐ွိေတာ့သလို ျဖစ္သြားျပန္ၿပီး မ်က္လုံးမ်ားမွာလည္း
ေၾကာက္႐ြံ႕မႈမ်ားျဖင့္ ျပည့္ေနေလသည္။ သူမသည္ ေခါင္းပင္ မေမာ့ရဲေတာ့ေခ်။
သူမ မ်က္လုံးထဲ တေစၧမ်ားကိုပင္ တကယ္ ျမင္လာရသလို
ခံစားလိုက္ရေလသည္။
ရဲေ႐ွာင္မွ တေစၧမ်ားအေၾကာင္းပင္ ထပ္ေျပာလိမ့္မည္ဟုလည္း
ထင္ေနမိ၏။
ရဲေ႐ွာင္သည္ ပိုင္အာ အေတြးကို ရိပ္မိသည့္အတြက္ ရယ္ေမာလိုက္ၿပီး -
“ဒီလိုကြာ . . . မင္းသာ လူေတြရဲ႕ အဝတ္ေတြကို ေဖာက္ထြင္းၿပီး
ျမင္ႏိုင္စြမ္း႐ွိရင္ မင္းအတြက္ ဘာအက်ိဳး႐ွိမလဲ . . .”
ပိုင္အာ၏ မ်က္ႏွာ တည္သြားသည္။ အေၾကာင္းအရာ ေျပာင္းသြားသျဖင့္
စိတ္သက္သာရာ ရသြားဟန္လည္း ႐ွိသည္။
“လူေတြအဝတ္အစားကို ေဖာက္ထြင္းၿပီး ျမင္ႏိုင္မယ္ဆိုရင္ . . . အင္း . . .
ကြၽန္မ စဥ္းစားၾကည့္ရ သေလာက္ေတာ့ . . .”
ပိုင္အာသည္ မ်က္ေမွာင္ၾကဳတ္ရင္း ေလးေလးနက္နက္
စဥ္းစားေနဟန္ပင္။
“ပုံမွန္အတိုင္း ဆိုရင္ေတာ့ အဝတ္ကို ေဖာက္ျမင္ရတယ္ဆိုရင္ ဘာမ်ား
ျမင္ႏိုင္မလဲ . . . ပိုက္ဆံလား၊ တန္ဖိုး႐ွိတာ တစ္ခုခု ဖြက္ထားတာကိုလား . . .
ဖြက္ထားတဲ့ လက္နက္ပုန္းေတြကိုလား၊ သူ႕မွာ ဘာပဲဖြက္ထားထား
ျမင္ႏိုင္တယ္ဆိုေတာ့ အက်ိဳး႐ွိတာပဲ မဟုတ္လား . . .” ပိုင္အာသည္ စဥ္းစားလိုက္ ေျပာလိုက္ လုပ္ေနေလ၏။ သူမ၏
စကားေၾကာင့္ ရဲေ႐ွာင္လည္း ေပ်ာ္႐ႊင္သြားၿပီး မ်က္လုံးမ်ားလည္း
အေရာင္ဝင္းလက္သြား၏။
(ဒီေကာင္မေလးရဲ႕စိတ္က ျဖဴစင္ေတာ့ ငါနဲ႔မတူတဲ့ ႐ႈေထာင့္ကေန
ေတြးႏိုင္ေနပါလား။ သူေတြးတာေတြက တကယ္ကို ငါ့အတြက္ အသုံးဝင္တာပဲ။
ငါကေတာ့ ညစ္ညမ္းတာေတြပဲ ေတြးေနမိခဲ့တာပါလား . . .)
“ဒီေလာက္ပဲလား . . .”
ရဲေ႐ွာင္ ထပ္သိရလို သိရျငား ေမးလိုက္သည္။
“ဒါအျပင္ ဘာမ်ား အသုံးဝင္ႏိုင္ဦးမလဲဆိုေတာ့ . . .”
ပိုင္အာသည္ မ်က္လုံးမ်ား ပုတ္ခတ္ပုတ္ခတ္ လုပ္လိုက္ျပန္ရင္း -
“အဝတ္အစားေတြ ေဖာက္ျမင္ရတာဆိုေတာ့ တျခားဟာေတြကိုလည္း
ေဖာက္ၿပီး ျမင္ႏိုင္ေလာက္ တယ္။ အဝတ္စတို႔၊ ခန္းဆီးတို႔ေပါ့။
အဝတ္ပါးပါးလိုမ်ိဳး အရာေတြကို ေျပာတာ။ ဒီထက္ပိုခ်င္ရင္ နံရံကိုမ်ား
ေဖာက္ျမင္ႏိုင္မလားပဲ . . . နံရံဆိုတာ အဝတ္ထက္ ပိုထူေတာ့ ျမင္ရဖို႔
ခက္ခဲမွာေတာ့ အမွန္ပဲ။ အလုပ္ျဖစ္ခ်င္မွလည္း ျဖစ္လိမ့္မယ္။ နံရံကိုပါ ျမင္ႏိုင္ၿပီ
ဆိုရင္ေတာ့ အဲဒီထက္ ပိုၿပီး ထူတဲ့ အရာေတြကို လည္း ျမင္ႏိုင္မွာပဲ။ ဒါဆို
ကမာ႓ႀကီးကိုေရာ . . . ေျမႀကီးေအာက္မွာ ႐ွိေနမဲ့ အရာေတြကိုပါ ျမင္ႏိုင္မလား
မသိဘူး . . .”
ပိုင္အာသည္ မေသခ်ာသည့္ ပုံစံျဖင့္ ေျပာေနေသာ္လည္း ရဲေ႐ွာင္မွာမူ
သူမ၏ စကားမ်ားအား နားေထာင္ရင္း မ်က္လုံးမ်ား အေရာင္ေတာက္သထက္
ေတာက္လာေလသည္။
ရဲေ႐ွာင္ ထိုအခ်က္မ်ားကို မစဥ္းစားမိသည္မွာလည္း အံ့ၾသစရာေတာ့
မဟုတ္ေပ။ သူပထမဆုံး ယင္ယန္မ်က္လုံးကို အသုံးျပဳစဥ္ ပိုင္အာ၏ အဝတ္မဲ့
ခႏၶာကိုယ္ကို ျမင္ေတြ႕ခဲ့ရ၏။ လွပ၍ ဆြဲေဆာင္မႈ ႐ွိေသာမိန္းကေလးတစ္ဦးအား ကိုယ္လုံးတီး ျမင္ေတြ႕ရသူအဖို႔ အဘယ္မွာ
စိတ္႐ိုင္းမ်ား မဝင္ဘဲ ေနပါမည္နည္း။
ထို႔ေၾကာင့္ပင္ သူသည္ အဝတ္အစားမွတဆင့္ ခႏၶာကိုယ္ကို
ေဖာက္ထြင္းျမင္ရသည္မွလြဲ၍ က်န္ေသာ အခ်က္မ်ားကို မစဥ္းစားမိခဲ့ျခင္း
ျဖစ္သည္။ ထို႔အျပင္ မည္သည့္ေယာက်္ားသားမဆို ထိုသို႔သာ ေတြးမိၾကမည္
မဟုတ္ပါလား။
ထို႔ေၾကာင့္ ရဲေ႐ွာင္ ထိုသို႔ မေတြးမိသည္မွာ မထူးဆန္းေပ။
ယခုအခါ ရဲေ႐ွာင္အဖို႔ ေတြးစရာ လမ္းစရသြားေခ်ၿပီ။ ႐ုတ္တရက္
စိတ္ထဲတြင္လည္း တိက်ေသာ အေျဖမ်ား စဥ္းစားမိလိုက္၏။
(ပိုင္အာရဲ႕ ထင္ျမင္ယူဆခ်က္ေတြသာ မွန္မယ္ဆိုရင္ ငါရန္သူေတြရဲ႕
လက္နက္ပုန္းေတြကို ျမင္ႏိုင္မယ္။ ဒါဆို လုပ္ၾကံခံရတာမ်ိဳးလည္း ခံရမွာ
မဟုတ္ေတာ့ဘူး။ ဒီအခ်က္နဲ႔တင္ ေတာ္ေတာ္ ဟုတ္ေနၿပီ . . .)
ထိုလက္နက္ပုန္းမ်ားအေၾကာင္း စဥ္းစားလိုက္ေသာအခါ သူ႕ကိုယ္တြင္
ဖြက္ထားေသာ ဓားမ်ားႏွင့္ အပ္မ်ားကို သတိရမိလိုက္သည္။
တစ္ဖက္ရန္သူသာ သူ႕လို လက္နက္ပုန္းမ်ား ေဆာင္ထားသူ ျဖစ္မည္ဆိုလွ်င္
မခက္ပါေလာ။ ထို႔ေၾကာင့္ပင္ ယခုက်င့္စဥ္သည္ သူ႕အတြက္
အလြန္အသုံးဝင္သည္ဟု ဆိုႏိုင္ေပ၏။
သူသည္ ယခုအခ်ိန္တြင္ အေတာ္ဆုံး ထိပ္တန္းပညာ႐ွင္တစ္ဦး
မဟုတ္ေသးေခ်။ ထို႔ေၾကာင့္ သူ႕လို လက္နက္ပုန္းမ်ား အသုံးျပဳသူ ရန္သူမ်ိဳး
ျဖစ္မည္ ဆိုပါက ေသခ်ာေပါက္ ခံရေပလိမ့္မည္။
ထို႔အျပင္ သူ႕ထက္ က်င့္ၾကံမႈပိုင္း ပ္ိဳမိုအဆင့္ျမင့္သာ ျဖစ္မည္ဆိုလွ်င္
အသတ္ပင္ ခံရႏိုင္ေပသည္။
ဉာဏ္နီဉာဏ္နက္မ်ား၍ အေတြ႕အၾကဳံရင့္က်က္သူတစ္ဦး ျဖစ္သည့္တိုင္
မည္သို႔မွ် လြတ္ေျမာက္ႏိုင္မည္ မဟုတ္ေခ်။ သို႔ေသာ္ အဆိုပါ လက္နက္ပုန္းမ်ားကိုသာ ျမင္ႏိုင္မည္ဆိုလွ်င္
တစ္ဖက္လူထက္ တစ္ကြက္မက သာေနေပလိမ့္မည္။ အနည္းဆုံးေတာ့
အသက္အႏၲရာယ္အတြက္ လုပ္ၾကံခံရမည္ မဟုတ္ေခ်။
ရဲေ႐ွာင္ ပိုင္အာ ေျပာသမွ်အား ေလးေလးနက္နက္ပင္
ေခါင္းညိတ္ျပေနမိ၏။
(ယင္ယန္မ်က္လုံးက်င့္စဥ္က တကယ္ကို အသုံးဝင္တာပဲ။ အသုံးမဝင္တဲ့
က်င့္စဥ္ လုံးဝ မဟုတ္ပါလား။ ပထမအဆင့္ကို ေအာင္ျမင္ေအာင္
က်င့္ႏိုင္ရင္ကို ေတာ္ေတာ္ အသုံးဝင္ေလာက္ၿပီ။ က်င့္ဖို႔လည္း
လြယ္မယ္ထင္တယ္ . . .)
ရဲေ႐ွာင္မွ -
“ဆက္ေျပာပါဦး ပိုင္အာ . . .”
“တျခား႐ႈေထာင့္က ေျပာရမယ္ဆိုရင္ . . . ဒီအစြမ္းရဲ႕ အတိုင္းအဆကို
ကြၽန္မ ေသခ်ာ မသိရေတာ့ ေျပာရနည္းနည္းခက္တယ္။ ဒါေပမဲ့
ဒီက်င့္စဥ္နဲ႔သာဆို ခႏၶာကိုယ္ကိုပါ ေဖာက္ထြင္း ျမင္ႏိုင္မလား မသိဘူး။ ဒါဆို
လူတစ္ေယာက္ရဲ႕ ကိုယ္တြင္းကိုယ္ပ ဒဏ္ရာေတြကို ျမင္ႏိုင္မယ္။ ေရာဂါ
႐ွိေနတာကို သိႏိုင္မယ္။ အင္း . . . ဒီအစြမ္းက တကယ္ကို အသုံးဝင္မဝင္ေတာ့
မေျပာတတ္ဘူး ထူးျခားတာေတာ့ ေသခ်ာတယ္ . . .”
ရဲေ႐ွာင္ တုန္လႈပ္အံ့ၾသသြားသည္။
(ဟုတ္လိုက္ေလျခင္း . . . ပိုင္အာေျပာတာ အမွန္ေတြခ်ည္းပဲ။
ဒီထက္မွန္တာေတာင္ ဒီေလာက္ မွန္မွာ မဟုတ္ဘူး။ ဒီက်င့္စဥ္က ကမာ႓ႀကီးရဲ႕
လွ်ိဳ႕ဝွက္ခ်က္ေတြကိုပါ ေဖာက္ထြင္း သိျမင္ႏိုင္မွာ။ ဒါဆို
လူ႕ခႏၶာကိုယ္ေလာက္ကေတာ့ ေသခ်ာေပါက္ ျမင္ႏိုင္မွာပဲ။ သာမန္လူသားေတြ
မျမင္ႏိုင္တာကို ျမင္ႏိုင္မယ္၊ မၾကည့္ႏိုင္တာကို ၾကည့္ႏိုင္မယ္လို႔လည္း
ေျပာထားတယ္ မဟုတ္လား . . .) ထိုသို႔သာဆိုလွ်င္ အဆိုပါ က်င့္စဥ္သည္ သူ႕အတြက္ အလြန္
အသုံးဝင္လွေပမည္။
ရဲေ႐ွာင္၏ ရင္ခုန္သံမ်ားလည္း ပို၍ ျမန္လာပါေတာ့သည္ . . .။
Chapter – 323
“လန္လန္
့လန္
့၏အၾကံအစည္”
ေဆာင္ဂ်ဳ၏ အျမစ္မျပတ္ေသးေသာ ဒဏ္ရာႏွင့္ အေဖျဖစ္သူ ရဲနန္႐ွန္၏
ပုန္းကြယ္ေနေသာ ဒဏ္ရာမ်ားသည္ က်င့္ၾကံမႈ ျပဳလုပ္သူမ်ားအဖို႔ အလြန္
အႏၲရာယ္ ေပးႏိုင္ေပသည္။ ထိုဒဏ္ရာမ်ား ႐ွိေနသည္ကို မည္သူမွ် သိႏိုင္မည္
မဟုတ္ေပ။ ယင္ယန္မ်က္လုံးႏွင့္သာ ဆိုပါက အလြယ္တကူ
ေတြ႕႐ွိႏိုင္ေပလိမ့္မည္။
ထိုထူးျခားေသာ စြမ္းရည္အား ပိုင္ဆိုင္ႏိုင္ရန္မွာ လူတိုင္းအတြက္
အိပ္မက္ပင္ ျဖစ္သည္။
ရဲေ႐ွာင္မွာမူ ကံအားေလ်ာ္စြာပင္ ပိုင္ဆိုင္ခြင့္ ရ႐ွိခဲ့၏။ ထိုကဲ့သို႔ေသာ
က်င့္စဥ္အား မက်င့္ၾကံေတာ့ဟုသာ မွားယြင္းစြာ ဆုံးျဖတ္ခ်က္ ခ်မိလိုက္မည္
ဆိုပါက သူ႕ေလာက္မိုက္မဲသူ မ႐ွိေလာက္ေတာ့ေခ်။
ရဲေ႐ွာင္ အသက္တစ္ခ်က္ ႐ွဴသြင္းလိုက္ၿပီး ယင္ယန္မ်က္လုံးမ်ားကို
ဖြင့္ကာ ပိုင္အာအား စိုက္ၾကည့္မိလိုက္၏။
အျမင္အာ႐ုံမ်ား ေဝဝါးသလို ျဖစ္သြားၿပီးေနာက္ ပိုင္အာ၏
ကိုယ္လုံးတီးခႏၶာကိုယ္အား ျမင္ေတြ႕လိုက္ရေလသည္။ “အ . . .”
ရဲေ႐ွာင္ ႏွာေခါင္းေသြး မလွ်ံေစရန္ မနည္းပင္ ထိန္းလိုက္ရသည္။
ပိုင္အာ၏ ရင္သားမ်ားကို စူးစိုက္ၾကည့္ရင္း ခႏၶာကိုယ္ထဲသို႔ ေဖာက္ထြင္း
ျမင္ႏိုင္ရန္ ႀကိဳးစားၾကည့္သည္။
သူေမွ်ာ္လင့္ထားသည့္ အတိုင္းပင္ သူ၏ အျမင္အာ႐ုံသည္ နက္႐ိႈင္းစြာ
ထိုးေဖာက္ျမင္လိုက္ ရသည္ကို ေတြ႕လိုက္ရ၏။
တခဏအၾကာတြင္ အနီေရာင္အရည္မ်ား စီးဆင္းေနသည္ကို
ေတြ႕လိုက္ရၿပီး ပိုင္အာ၏ ေသြးမ်ား စီးဆင္းေနသည္အား ေတြ႕ရျခင္းပင္
ျဖစ္သည္။
ရဲေ႐ွာင္ ထင္ထားသလိုပါပင္။ သူပို၍ ယန္မ်က္လုံးကို အာ႐ုံစိုက္ေလေလ
ေဖာက္ထြင္း၍ ျမင္ရေလေလပင္ ျဖစ္၏။ လူ႕ခႏၶာကိုယ္၏ ဖြဲဲ႕စည္းပုံကို ေသခ်ာ
သိခ်င္ေနမိၿပီး သို႔ေသာ္လည္း ယခု သူျမင္ေနရသည္ထက္ ပိုမို နက္႐ိႈင္းစြာေတာ့
မျမင္ႏိုင္ေတာ့ေခ်။
သက္ျပင္းတစ္ခ်က္ ခ်လိုက္ရင္း ယင္ယန္မ်က္လုံးအား ျပန္မွိတ္လိုက္၏။
သူ၏ စိတ္ထဲတြင္ -
(ငါ့ရဲ႕ ယင္ယန္မ်က္လုံးက ကနဦးအဆင့္ပဲ ႐ွိေသးတာ။ အဲဒါေၾကာင့္
ဒီေလာက္ပဲ ျမင္ရတာ ျဖစ္မယ္။ အခုခ်ိန္ လုံေလာက္တဲ့ အင္အား
မ႐ွိေသးတာလည္း ျဖစ္ႏိုင္တယ္။ ငါသာ က်င့္ၾကံမႈကို နည္းနည္း
ပိုအဆင့္ျမင့္ေအာင္ လုပ္ႏိုင္ရင္ လူ႕ခႏၶာကိုယ္ တစ္ခုလုံးကို ေဖာက္ထြင္း
ျမင္ႏိုင္ေလာက္တယ္)
(အဲဒီလို အခ်ိန္က်ရင္ ဦးေလးေဆာင္ေရာ ငါ့အေဖေရာရဲ႕ ပုန္းကြယ္ေနတဲ့
ဒဏ္ရာေတြကို ယန္မ်က္လုံး အကူအညီနဲ႔ ကုသေပးႏိုင္မွာပဲ။ ေနာက္ပိုင္း
တိုက္ပြဲေတြ တိုက္ရင္လည္း ဒီစြမ္းရည္ ငါ့ကို အမ်ားႀကီး အေထာက္အကူ
ျပဳလိမ့္မယ္ . . .) သူစဥ္းစားရင္းျဖင့္ မ်က္လုံးမ်ားလည္း အေရာင္ေတာက္လာေလသည္။
ပို၍လည္း စိတ္လႈပ္႐ွား လာေလ၏။
ယင္ယန္မ်က္လုံးမ်ားအား အသုံးမဝင္ဟု အထင္ေသးခဲ့မိသည့္
သူ႕ကိုယ္သူလည္း ေနာင္တရမိ သြားသည္။ အလြန္အစြမ္းထက္ေသာ
က်င့္စဥ္တစ္ခုပါပင္။
ထို႔အျပင္ ကမာ႓ေပၚတြင္ သူတစ္ဦးတည္းတြင္သာ ထိုကဲ့သို႔
ပိုင္ဆိုင္ႏိုင္လိုက္ျခင္း ျဖစ္၏။ စၾကဝဠာ တစ္ခုလုံး၌ပင္ သူတစ္ဦးတည္း
ပိုင္ဆိုင္ျခင္း ျဖစ္ႏိုင္ေပသည္။
မည္သူမွ် ထိုက်င့္စဥ္ကို ပိုင္ဆိုင္ႏိုင္ၾကလိမ့္မည္ မဟုတ္ေပ။
ထိုစြမ္းရည္ျဖင့္ အရာအားလုံးကို လႊမ္းမိုးႏိုင္မည္ျဖစ္ၿပီး အက်ိဳးမ်ားစြာ
႐ွိေပလိမ့္မည္။
ထိုကဲ့သို႔ စဥ္းစားေတြးေတာေနမိသျဖင့္ ရဲေ႐ွာင္ ဟက္ဟက္ပက္ပက္
ရယ္ေမာလိုက္မိေလ၏။
ထိုအခ်ိန္တြင္ သူ၏ စိတ္ထဲ ႐ုတ္တရက္ တစ္စုံတစ္ေယာက္ကို
သတိရသြားမိ၏။ လ်န္လ်န္ႏွင့္ ဆုံသည့္အခါ လ်န္လ်န္၏ ခႏၶာကိုယ္ကို
ထြင္းေဖာက္ျမင္ႏိုင္မည္ဟုပါ မဆီမဆိုင္ သတိရမိသြားျခင္း ျဖစ္သည္။
(အဟမ္း . . . ဒီကိစၥကို ေနာက္မွ ဆက္စဥ္းစားရမယ္ . . .)
ရဲေ႐ွာင္ စိတ္ထဲ ေတြးလိုက္႐ုံျဖင့္ပင္ ႏွာေခါင္းေသြးလွ်ံခ်င္သလို
ျဖစ္လာျပန္သည္။
ထိုအခ်ိန္တြင္ ပိုင္အာသည္ ရဲေ႐ွာင္အား ေသခ်ာၾကည့္ေနေလ၏။ ရဲေ႐ွာင္
အေတြးပင္လယ္အတြင္း ကူးခတ္ေနရင္း အ႐ူးတစ္ေယာက္ကဲ့သို႔
တစ္ေယာက္တည္း ျပဳံးရယ္ေနသည္ကို အံ့ၾသေနျခင္း ျဖစ္၏။ သူမ၏
စိတ္ထဲတြင္ စိုးရိမ္မႈႏွင့္အတူ ေတြးလိုက္မိသည္မွာ - (သူ႕အျပဳံးက ထူးဆန္းလိုက္တာ။ တစ္ခုခုကို
အေတာ္သေဘာက်ေနသလိုပဲ။ ငါေတာင္ ႐ွက္သလို ျဖစ္မိတယ္။ ဒါေပမဲ့
ဒီအျပဳံးမ်ိဳး ငါသေဘာက်လိုက္တာ . . .)
. . .
ထို႔ေနာက္တြင္ ရဲေ႐ွာင္သည္ ယင္ယန္မ်က္လုံးက်င့္စဥ္အား တစ္ေနကုန္
က်င့္ၾကံေနေတာ့၏။ ယခုလို က်င့္စဥ္ကို ရ႐ွိၿပီး ျဖစ္သျဖင့္
က်င့္ၾကံမႈပိုင္းတြင္သာ ပို၍ အားစိုက္ရမည္ဟုလည္း ရဲေ႐ွာင္ ေတြးလိုက္မိသည္။
သူျမန္ျမန္ တိုးတက္ေလေလ ျမန္ျမန္အက်ိဳး႐ွိေလေလ ျဖစ္မွာ အေသအခ်ာပင္။
ထို႔ေၾကာင့္ သူသည္ ေလးရက္တိုင္တိုင္ အိမ္ထဲမွ မထြက္ဘဲ
က်င့္ၾကံမႈမ်ားသာ ျပဳလုပ္ေနပါေတာ့ သည္။
ရဲေ႐ွာင္အဖို႔ သူျပန္လည္ဝင္စားၿပီးေနာက္ ထိုရက္မ်ားသည္ သူ႕အတြက္
အားတက္သေရာ က်င့္ၾကံမႈ လုပ္လို႔ အေကာင္းဆုံး ျဖစ္ေနပါေတာ့တယ္။
သို႔ေသာ္လည္း အဆိုပါ ေလးရက္အတြင္း ကိစၥမ်ားစြာ ျဖစ္သြားခဲ့သည္ကို
ရဲေ႐ွာင္တစ္ေယာက္ မသိလိုက္ပါေခ်။
. . .
လန္လန္႔လန္႔သည္ ဖန္ဧကရာဇ္ထံမွ ေဆးလုံးမ်ားအား ရ႐ွိခဲ့ၿပီးေနာက္
တတ္ႏိုင္သမွ် ေဆးလုံးမ်ားအား အေဖျဖစ္သူထံ အျမန္ဆုံး ေပးပို႔ခ်င္ေနမိၿပီ
ျဖစ္သည္။
သူအိမ္ျပန္ေရာက္ၿပီး ညေနပိုင္းအခ်ိန္ခန္႔တြင္ လူတိုင္းအား -
“၃ ရက္ေနရင္ ဒီေဆးလုံးေတြကို အေဖ့ဆီ ေရာက္ေအာင္ ပို႔ဖို႔အတြက္
ယုံၾကည္စိတ္ခ်ရတဲ့ လူေတြ လိုတယ္ . . .”
သို႔ေသာ္ ညအခ်ိန္သို႔ ေရာက္ေသာအခါ လန္လန္႔လန္႔သည္ မည္သူ႕ကိုမွ်
သြားမ႐ွာေတာ့ဘဲ အိမ္ေတာ္႐ွိ လူအခ်ိဳ႕ကိုသာ ေခၚေဆာင္ကာ ကိုယ္တိုင္
ထြက္သြားခဲ့၏။ တျခားလူမ်ား၏ အျမင္တြင္ ၃ ရက္ၾကာၿပီးမွသာ ေဆးလုံးမ်ား
သြားပို႔လိမ့္မည္ဟု ထင္ၾကမည္ ျဖစ္၏။ လန္လန္႔လန္႔၏ အၾကံသည္ အလုပ္ျဖစ္လွ၏။ သူ၏ စိတ္ထဲတြင္ -
(ငါသာ ယုံၾကည္စိတ္ခ်ၿပီး အစြမ္းထက္တဲ့ လူေတြကို ႐ွာေဖြ
စုေဆာင္းေနမယ္ဆိုရင္ ငါ့ရန္သူေတြကလည္း ငါတို႔ထက္ ပိုအစြမ္းထက္တဲ့
လူေတြကို စုေဆာင္းၿပီး လာလုယူၾကမွာပဲ။ ဘယ္လိုပဲျဖစ္ျဖစ္ ေနာက္မက်ခင္
ဒီေဆးလုံးေတြကို သြားပို႔တာ ပိုေကာင္းလိမ့္မယ္။
ငါ့အတြက္က ဘာမွ ျပင္ဆင္ေနစရာ မလိုဘူး။ တန္းသြား႐ုံပဲ။ စစ္ပြဲမွာ
အခ်ိန္က အေရးႀကီးတယ္။ အရာရာတိုင္း ျမန္ဆန္ေနမွ ရမယ္။
နည္းနည္းေလးေတာင္ ေနာက္က်လို႔ မျဖစ္ဘူး။ လူေတြက ငါသုံးရက္ၾကာမွ
သြားမယ္လို႔ ထင္ေနၾကမွာပဲ။ အဲဒီအခ်ိန္ ငါက ခရီးတဝက္ေတာင္
ေရာက္ေနေရာေပါ့)
လန္လန္႔လန္႔သည္ ရဲဝံ့စြာပင္ ထိုကဲ့သို႔ ၾကံစည္လိုက္ျခင္း ျဖစ္၏။
ဝမ္ရမ္ခ်ဴးခ်ဴးသည္ ပထမဆုံး ေန႔ကတည္းက လန္လန္႔လန္႔တို႔ေနာက္
လိုက္သြား၍ ေဆးလုံးမ်ားကို လုယူ၍ သတ္ျဖတ္ပစ္မည္ဟု ၾကံစည္မိခဲ့၏။
သို႔ေသာ္ သူမသည္ ပိုင္႐ွင္ယြဲ႕ႏွင့္အတူ တစ္ခ်ိန္လုံး ႐ွိေနသျဖင့္ သူမ၏
ႏိုင္ငံ့ေရးရာ ကိစၥရပ္မ်ားအား ဦးစားေပး မလုပ္ေဆာင္သင့္ဟု ေတြးမိခဲ့၏။
ထို႔အျပင္ လန္လန္႔လန္႔မွ တန္ဖိုးႀကီးလွသည့္ ေဆးလုံးမ်ားကို ပို႔ေဆာင္ရန္
လူသူစုေဆာင္းဦးမည္ဟု လည္း ေတြးမိခဲ့ျပန္သည္။
အလြန္အေရးႀကီးေသာ ကိစၥျဖစ္သျဖင့္ မည္သူမွ် စနစ္တက်
အေသအခ်ာ မစီစဥ္ဘဲ ပို႔မည္ မဟုတ္ေခ်။
သို႔ေသာ္ လန္လန္႔လန္႔မွာမူ ဉာဏ္ေကာင္းခဲ့၏။ မည္သူမွ်
မေမွ်ာ္လင့္ထားေသာ ကိစၥကို လုပ္လိုက္ျခင္း ျဖစ္ေပသည္။
ဝမ္ရမ္ခ်ဴးခ်ဴး ေနာက္တစ္ေန႔ စစ္သူႀကီးလန္၏ အိမ္ေတာ္သို႔
လူလႊတ္ၾကည့္ခိုင္းသည့္အခ်ိန္ လန္လန္႔လန္႔မွာ ၿမိဳ႕ေတာ္ႏွင့္ မိုင္ ၃၀၀ ေက်ာ္
အကြာတြင္ ေရာက္ေနၿပီ ျဖစ္၏။ ဝမ္ရမ္ခ်ဴးခ်ဴး၏ လူမ်ားမွ လန္လန္႔လန္႔ အိမ္ေတာ္တြင္ မ႐ွိေၾကာင္း ေသခ်ာသြားၿပီဟု သတင္းပို႔သည့္ အခ်ိန္တြင္
ေလးရက္ေျမာက္ ေန႔ ျဖစ္ေနေခ်ၿပီ။
ထိုအခ်ိန္ လန္လန္႔လန္႔မွာ မိုင္ေပါင္း ၃၀၀၀ အကြာသို႔ ေရာက္႐ွိေနၿပီ
ျဖစ္၏။ ဝမ္ရမ္ခ်ဴးခ်ဴး ဘာမွ် မလုပ္ႏိုင္ေတာ့ေခ်။
သူမ၏ လူမ်ားကို စာပို႔၍ ရပ္တန္႔ခိုင္းမည္ ဆိုလွ်င္ပင္
အလြန္ေနာက္က်သြားၿပီ ျဖစ္သည္။
ဝမ္ရမ္ခ်ဴးခ်ဴးတစ္ေယာက္ အလြန္အမင္း ေဒါသထြက္ေနေလေတာ့၏။
ေတာင္ပိုင္း စစ္သူႀကီးအိမ္သို႔ ေစလႊတ္ခဲ့သည့္ သူမ၏ သူလွ်ိဳမ်ားအား -
“နင္တို႔ ဘာလုပ္ေနၾကတာလဲ။ ဟိုမွာ လူတစ္ရာေလာက္ေခၚၿပီး
ထြက္သြားတာကိုေတာင္ စုံစမ္းဖို႔ သုံးရက္ၾကာတယ္တဲ့လား။ နင္တို႔က
အသုံးမက်တဲ့ဝက္လို ေကာင္ေတြပဲ။ ဝက္ကမွ အသုံးက်တဲ့ေနရာ ႐ွိေသးတယ္။
အမွန္တိုင္းေျပာရရင္ နင္တို႔က ဝက္ေတြေလာက္ေတာင္ အသုံးမက်ဘူး . . .”
သူလွ်ိဳမ်ား အားလုံးသည္ မ်က္စိပ်က္ မ်က္ႏွာပ်က္ ျဖစ္ေနၾက၏။ ေခါင္းကို
ငုံ႔ထားရင္းျဖင့္သာ ဝမ္ရမ္ခ်ဴးခ်ဴး ဆူသမွ် ခံေနၾကေလသည္။ သူတို႔စိတ္ထဲ
သူတို႔ ညံ့ဖ်င္းခဲ့ေၾကာင္းကိုလည္း သိေနၾက၏။
သူလွ်ိဳမ်ား၏ စိတ္ထဲတြင္ -
(ဟိုေကာင္က လူသူစုေဆာင္းၿပီးမွ ေဆးလုံးေတြ ပို႔မယ္ ေျပာတာကို။
အဲဒီလို လုပ္မွသာ စိတ္ခ်ရမယ္ ဆိုၿပီးေတာင္ ေျပာခဲ့ေသးတယ္။ ေနာက္ၿပီး ဒီ ၃
ရက္အတြင္းမွာ စစ္သူႀကီးလန္ အိမ္ေတာ္က တကယ္လဲ လူသူအင္အား
စုေဆာင္းခဲ့ၾကတယ္။ အႀကီးအက်ယ္ကို ျပင္ဆင္ေနၾကသလိုကို လုပ္ျပေနတာ။
ဒီလို အၾကံအစည္ ႐ွိမယ္မွန္း ငါတို႔က ဘယ္လိုလုပ္ သိႏိုင္မွာလဲ . . .)
အရာအားလုံး သိလိုက္ရခ်ိန္တြင္ ဝမ္ရမ္ခ်ဴးခ်ဴးအဖို႔ လုံးဝ
ေနာက္က်သြားခဲ့ရေခ်ၿပီ။
လူ႐ႈပ္လူေပြ အသုံးမက်သည့္ သခင္ေလးဆိုသူတြင္ ထိုကဲ့သို႔ ပိရိလွသည့္
အၾကံ႐ွိေနမည္ဟု မည္သူမွ် ထင္ထားၾကလိမ့္မည္ မဟုတ္ေခ်။ လန္လန္႔လန္႔သည္ ေလးစားစရာ ေကာင္းလွေအာင္ အားလုံးအား
တစ္ပတ္လွည့္ႏိုင္ခဲ့ျခင္း ျဖစ္၏။
“အခ်ိန္မဆိုင္းဘဲ လုပ္လိုက္တဲ့ အျပဳအမူက သူ႕ကို
တန္ဖိုးတက္သြားေစတာ၊ တိက်ေသခ်ာတဲ့ ဆုံးျဖတ္ခ်က္က သူ႕ကို
မွန္ကန္တဲ့လမ္းကို ေလွ်ာက္ေစႏိုင္တာ၊ ရဲဝံ့တဲ့ အျပဳအမူေၾကာင့္
သူ႕လုပ္ရပ္လည္း ေအာင္ျမင္ခဲ့တယ္။ မိုင္ေပါင္းေထာင္ခ်ီေဝးလည္း သူ႕ရဲ႕
ဇြဲလုံ႔လကို အန္မတုႏိုင္ဘူး။ လန္လန္႔လန္႔က အရင္လို လန္လန္႔လန္႔
မဟုတ္ေတာ့ဘူး။ ကိစၥႀကီးေတြကိုေတာင္ စြမ္းေဆာင္ႏိုင္တဲ့
လူေတာ္တစ္ေယာက္ ျဖစ္ေနၿပီပဲ . . .”
လန္လန္႔လန္႔၏ အေၾကာင္းကို ဇုဝူက်ီ ၾကားေသာအခါ ထိုကဲ့သို႔
ေျပာလိုက္ပါေတာ့တယ္ . . .။
Chapter – 324
“႐ႈပ္ေထြးေသာအေျခအေနမ်ား”
လန္လန္႔လန္႔၏ သတင္းအျပင္ တျခားေသာ ကိစၥရပ္မ်ားလည္း
ျဖစ္ေပၚခဲ့ပါေသးသည္။
ေလလံပြဲသည္ ထူးျခားအစြမ္းထက္ ေဆးလုံးေပါင္း ရာနဲ႔ခ်ီ၍
ေရာင္းခ်ခဲ့ရ၏။ ဝယ္ယူခဲ့ၾကသည့္ အင္အားစု အသီးသီးသည္ ေနရပ္သို႔
တန္းမျပန္ၾကေသးဘဲ ၿမိဳ႕ထဲတြင္သာ ေနထိုင္ေနၾကေသး၏။
ထိုကဲ့သို႔ ေနထိုင္ရျခင္းမွာ အဆန္းေတာ့ မဟုတ္ေခ်။ ေလလံပြဲၿပီးေနာက္
မည္သည့္အဖြဲ႕မွ မည္သူ ေဆးလုံးမည္မွ် ရ႐ွိသြားခဲ့သလဲ ဆိုတာကို အားလုံး
သိၾကၿပီး ျဖစ္၏။
ေဆးလုံး မရ႐ွိခဲ့ၾကေသာ လူမ်ားသည္ ေဆးလုံးမ်ားကို လိုခ်င္ၾက၏။
နည္းနည္း ရ႐ွိေသာ လူမ်ားမွာ ပို၍ မ်ားမ်ား လိုခ်င္ၾကေပသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ ေဆးလုံးမ်ားစြာ ပိုင္ဆိုင္ထားေသာ အဖြဲ႕မ်ားမွာ လုယူခံၾကရမည္ကို
ေၾကာက္လန္႔ၾကေလ၏။
ထိုေလာဘသားတို႔သည္ တစ္ဖြဲ႕ဖြဲ႕ ၿမိဳ႕ထဲမွ ထြက္သြားသည္ကို
သိသည္ႏွင့္ လိုက္လံသတ္ျဖတ္ကာ ေဆးလုံးမ်ားအား လုယူၾက၏။
ထိုကဲ့သို႔ေသာ အေျခအေနတြင္ ေဆးလုံးမ်ား ဝယ္ယူခဲ့ၾကသည့္
အင္အားနည္းေသာ အဖြဲ႕မ်ားမွာ ၿမိဳ႕ထဲမွ မထြက္ရဲၾကေတာ့ေခ်။
ထိုအခါ ထိုအဖြဲ႕၏ ဂိုဏ္းမ်ား၊ မ်ိဳးႏြယ္စုမ်ားမွာ သူတို႔၏ အဖြဲ႕ကို
ေထာက္ပံ့ကူညီႏိုင္ရန္အတြက္ လူမ်ား ေစလႊတ္ၾကေလ၏။
လင္းပါအို ခန္းမ၏ ေလလံပြဲမွ ေဆးလုံးမ်ားကိုပင္ ရရေအာင္
ဝယ္ယူႏိုင္ခဲ့ၾကသည့္အတြက္ ထိုေဆးလုံးမ်ားကို အေကာင္းဆုံး
ကာကြယ္ေပးရန္ကို ဝန္ေလးၾကမည္ မဟုတ္ေခ်။ လူမ်ားစြာ ေစလႊတ္၍
ကာကြယ္ေစာင့္ေ႐ွာက္ခိုင္းၾက၏။ ထိုကဲ့သို႔ လူမ်ား ေစလႊတ္ရာတြင္
ရည္႐ြယ္ခ်က္အမ်ိဳးမ်ိဳး ႐ွိၾကေလ၏။ အခ်ိဳ႕မွာ ေဆးလုံးမ်ားကို
ကာကြယ္ေစာင့္ေ႐ွာက္၍ ေနရပ္သို႔ ျပန္လာၾကရန္ ျဖစ္သလို အခ်ိဳ႕မွာ
တျခားလူမ်ားထံမွ လုယူရန္အတြက္ ျဖစ္၏။ ထိုရည္႐ြယ္ခ်က္ ၂ မ်ိဳးလုံးအတြက္
လာၾကသူမ်ားလည္း ႐ွိေပသည္။
ထို႔ေၾကာင့္ပင္ ေလလံပြဲ ၿပီးသြားသည့္တိုင္ ၿမိဳ႕မွာ ၿငိမ္းခ်မ္းမႈ မ႐ွိေသးေခ်။
ပို၍ပင္ အေျခအေနမ်ား ႐ႈပ္ေထြးေနပါေသးသည္။
ပညာ႐ွင္မ်ားစြာ ၿမိဳ႕ထဲ ေျခ႐ႈပ္ေနၾကျခင္းပင္ ျဖစ္၏။
ၿမိဳ႕တြင္း၌ တည္တည္ၿငိမ္ၿငိမ္ ႐ွိသလို ထင္ရေသာ္လည္း အေပၚယံသာ
ျဖစ္၏။
အင္အားစုမ်ားအနက္ ဂိုဏ္းႀကီးႏွစ္ဂိုဏ္းသည္ ပို၍ ဆိုးေလ၏။
သူတို႔သည္ ေလလံပြဲမွ ဘာမွ် မရခဲ့သည့္အျပင္ သခင္ႀကီးဘိုင္၏
ေစာ္ကားျခင္းကိုပင္ ခံခဲ့ၾကရ၏။ အ႐ွက္ႀကီး႐ွက္ခဲ့ၾကရကာ ပြဲအတြင္းမွပင္
ထြက္လာခဲ့ရ၏။ သို႔ေသာ္ ၿမိဳ႕ထဲမွ ထြက္သြားျခင္းေတာ့ မ႐ွိေခ်။ ထိုဂိုဏ္းႀကီး ၂ ဂိုဏ္းသည္ ၿမိဳ႕ထဲတြင္ မည္သည့္အေၾကာင္းေၾကာင့္
ေနေနၾကျခင္း ျဖစ္ႏိုင္မည္နည္း။ လူတိုင္း ထိုအခ်က္ကို ရိပ္စားမိၾကမည္သာ
ျဖစ္ေပသည္။
မုန္တိုင္းအ္ိမ္ေတာ္၏ ဖိႏွိပ္ေစာ္ကားျခင္းကို ခံခဲ့ရသည့္တိုင္ ဂိုဏ္းႀကီး ၂
ဂိုဏ္းသည္ ေပါ့ေသးေသးေတာ့ မဟုတ္ေခ်။
ေမာ္တယ္ကမာ႓တြင္ ၎တို႔သည္ ထိပ္ဆုံးေနရာတြင္ ႐ွိေနသည္ဟု
ဆိုႏိုင္ေပသည္။
ၾသဇာအာဏာလည္း အျပည့္႐ွိၾက၏။
လူတိုင္းသည္ လက္႐ွိအေျခအေနအား လြန္စြာ စိုးရိမ္ေနမိၾကသည္။
ၿမိဳ႕ထဲတြင္ လူေပါင္းစုံ ႐ွိေနၾကျခင္းျဖစ္ၿပီး မည္သူမွ် သတိလက္လြတ္
မဆင္မျခင္ မေနဝံ့ေခ်။ တစ္ဖြဲ႕ႏွင့္တစ္ဖြဲ႕ ထိပ္တိုက္ ရင္မဆိုင္ၾကေသးဘဲ
ထူးျခားေသာ အေျခအေန တစ္ခုတြင္ မွ်ေျခတစ္ခုအျဖစ္ ႐ွိေနျခင္း ျဖစ္၏။
သို႔ေသာ္ အဆိုပါ မွ်ေျခသည္ အခ်ိန္ၾကာၾကာ
မခံေလာက္ေၾကာင္းကိုလည္း လူတိုင္း သိေနၾက၏။
ထိုမွ်ေျခသာ ပ်က္သြားမည္ ဆိုပါက တစ္ၿမိဳ႕လုံး
ေသြးေခ်ာင္းစီးသြားႏိုင္ေပသည္။
ခ်န္ႏိုင္ငံေတာ္သည္ ၇၀ ဘီလီယံေက်ာ္ အက်ိဳးအျမတ္ ရခဲ့၏။
ဘ႑ာေရးႏွင့္ ပတ္သက္၍ စိတ္ပူေနစရာလည္း မလိုေတာ့ေခ်။ ေနာက္ထပ္
ႏွစ္ေပါင္း ၅၀ ထိေလာက္ ၾကာေအာင္ကို စစ္ပြဲဒဏ္အား
ေတာင့္ခံထားႏိုင္ေတာ့မည္ ျဖစ္ေလသည္။
ဘုရင္သည္ ထိုကဲ့သို႔ ႏိုင္ငံအတြက္ အက်ိဳးအျမတ္ မ်ားစြာ ရ႐ွိလိုက္သျဖင့္
ေပ်ာ္မဆုံး ျဖစ္ေနေလ၏။ လင္းပါအို ခန္းမအား
“ခ်န္ႏိုင္ငံေတာ္၏အေကာင္းဆုံးခန္းမ” ဟူ၍ပင္ ဂုဏ္ျပဳလႊာ ေပးခဲ့၏။ ဝမ္ဇန္းဟိုမွာလည္း “မင္းႀကီး သက္ေတာ္ရာေက်ာ္ ႐ွည္ပါေစ” ဟူေသာ
စကားလုံးအား မေရမတြက္ႏိုင္ေလာက္ေအာင္ ေျပာဆိုခဲ့၏။ လင္းပါအိုခန္းမ႐ွိ
လူမ်ားအားလုံးသည္ ေပ်ာ္မဆုံး ျဖစ္ေနၾကေလသည္။
တကယ္တမ္းတြင္ ထိုကဲ့သို႔ ႏိုင္ငံေတာ္အား ေထာက္ပံ့လိုက္ျခင္းမွာ
ဘုရင္အား ေလးစားမႈ႐ွိေၾကာင္း ျပသလိုက္ျခင္းပင္ ျဖစ္သည္။
ရဲေ႐ွာင္ေၾကာင့္သာ မဟုတ္လွ်င္ လင္းပါအိုႏွင့္
ေတာ္ဝင္မ်ိဳးႏြယ္ဆိုသည္မွာလည္း ပတ္သက္စရာ အေၾကာင္း႐ွိမည္ မဟုတ္ေခ်။
လင္းပါအိုသည္ ေမာ္တယ္ကမာ႓တြင္ ဌာနခြဲမ်ားစြာ ဖြင့္ထား၏။
ႏိုင္ငံတိုင္းလိုလိုတြင္ ႐ွိေလသည္။ သာမန္အားျဖင့္ မည္သည့္ႏိုင္ငံ၏ သစၥာကိုမွ်
မခံယူဘဲ သီးျခားရပ္တည္ခဲ့ေသာ အဖြဲ႕လည္း ျဖစ္သည္။ ယခုအႀကိမ္တြင္မူ
ခ်န္ႏိုင္ငံေတာ္အား ေပၚေပၚထင္ထင္ မ်က္ႏွာသာ ေပးလိုက္သလို
ျဖစ္သြားသျဖင့္ တျခားေသာ ႏိုင္ငံမ်ားအား ဆန္႔က်င္လိုက္သလိုပါပင္။
တကယ္တမ္းတြင္ သူတို႔ ေမွ်ာ္မွန္းထားသည္ထက္ပင္ အဆုံး႐ႈံး
မ်ားပါေသးသည္။
အကယ္၍ လင္းပါအိုသာ ခ်န္ႏိုင္ငံေတာ္တစ္ခုတည္းတြင္ ေျခကုပ္ယူမည္
ဆိုပါက ေနာက္ဆုံးတြင္ သူတို႔၏ လႊမ္းမိုးႏိုင္စြမ္းလည္း
ေပ်ာက္ျပယ္သြားမည္သာ ျဖစ္သည္။ ထို႔ေၾကာင့္ ဘုရင္သည္ လင္းပါအိုႏွင့္
အက်ိဳး႐ွိစြာ ေရ႐ွည္ လက္တြဲႏိုင္ဖို႔ဆိုလွ်င္ တျခားေသာ အဖြဲ႕အစည္းမ်ားႏွင့္
လင္းပါအို၏ ဆက္ဆံမႈကို အေႏွာင့္အယွက္ မျပဳမွသာ ျဖစ္ေပလိမ့္မည္။
ထိုသို႔သာ မဟုတ္ပါက လင္းပါအိုသည္ ၿပိဳလဲသြားႏိုင္ေပသည္။
ယခုအခါ လင္းပါအိုႏွင့္ ခ်န္ႏိုင္ငံေတာ္သည္ ေႏြးေထြးေသာ
ဆက္ဆံေရးမ်ိဳး ႐ွိေနၿပီျဖစ္၏။ ထို႔အျပင္ လင္းပါအိုႏွင့္ မုန္တိုင္းအိမ္ေတာ္တို႔၏
ဆက္ဆံေရးေၾကာင့္လည္း အင္အားစု အသီးသီးမွာ လင္းပါအိုကို
ထင္တိုင္းမႀကဲဝံ့ၾကေခ်။ လင္းပါအို၏ အဓိက ေသာ့ခ်က္မွာမူ ရဲေ႐ွာင္သာ
ျဖစ္ေလ၏။ ဘုရင္သည္ႏိုင္ငံအတြက္ ေငြစမ်ားစြာ ရ႐ွိခဲ့သလို နန္းတြင္း႐ွိ
စစ္သည္ရဲမက္ မိသားစုမ်ားမွာလည္း ေပ်ာ္တျပဳံးျပဳံးျဖင့္ ႐ွိေနၾက၏။ ေငြမ်ားကို
စိတ္ႀကိဳက္ သုံးျဖဳန္းပစ္ရန္ပင္ ေတြးေနမိၾက၏။
သူတို႔သည္ အစားအေသာက္မ်ား၊ ျမင္းမ်ား၊ ေလးႏွင့္ျမားမ်ား၊
လက္နက္မ်ား၊ အဝတ္အထည္မ်ားႏွင့္ လိုအပ္သည့္ အရာမ်ားအား
ဝယ္ယူရန္အတြက္ စိတ္ကူးယဥ္လ်က္ ႐ွိေနၾကသည္။
ႏိုင္ငံအတြင္း႐ွိ လူမ်ားအျပင္ စစ္ပြဲအတြင္း ေရာက္ေနၾကသည့္
ရဲမက္စစ္သည္မ်ားပါ ထိုသတင္းကို ၾကားေသာအခါ အလြန္ဝမ္းေျမာက္
ေပ်ာ္႐ႊင္သြားၾကေလ၏။
ႏိုင္ငံအတြက္ ေငြေၾကးအေထာက္အပံ့ မ်ားစြာ ရ႐ွိခဲ့ၿပီ ျဖစ္သျဖင့္
တိုက္ပြဲအတြက္ စိုးရိမ္ေနစရာ လည္း မလိုေတာ့ေခ်။ တိုက္ပြဲအတြင္း႐ွိ
စစ္သည္မ်ားအဖို႔လည္း ေနာက္ေၾကာင္းေအးႏိုင္ၿပီ ျဖစ္၏။
ေျမာက္ပိုင္း႐ွိ ရဲနန္႐ွန္သည္ တိုက္ပြဲေျမျပင္သို႔ ျပန္ေရာက္ၿပီးကတည္းက
လူလုံးထြက္မျပေခ်။ ရန္သူမ်ားအား တစ္ခါတည္းျဖင့္ အျပတ္႐ွင္းႏိုင္မည့္
အခြင့္အေရးကိုသာ ေစာင့္ေနလ်က္႐ွိ၏။ သို႔ေသာ္ အေစာပိုင္း သည္းထန္စြာ
႐ြာသြန္းခဲ့ေသာ မိုးေၾကာင့္ ေျမာက္ပိုင္းနယ္ေျမတစ္ခုလုံး ေရလႊမ္းသြားခဲ့၏။
ေျမာက္ပိုင္း လူ႐ိုင္းတပ္မ်ားသည္ မိုး႐ြာသြန္းမႈေၾကာင့္ တိုက္ခိုက္မႈမ်ား
မလုပ္ေတာ့ေခ်။
ရဲနန္႐ွန္ မ႐ွိဘူးဟုသာ ေတြးၾကသည့္တိုင္ ဆက္လက္
မတိုက္ခိုက္ႏိုင္ေတာ့ေခ်။ လူ႐ိုင္းမ်ိဳးႏြယ္စု ေခါင္းေဆာင္မွာလည္း
သက္ျပင္းခ်႐ုံမွလြဲ၍ ဘာမွ် မတတ္ႏိုင္ခဲ့ေခ်။
စိတ္ထဲတြင္လည္း အေတာ္ ခံျပင္းလ်က္ ႐ွိေနေလ၏။
ထိုမိုးေၾကာင့္သာ မဟုတ္လွ်င္ ရဲနန္႐ွန္၏ လက္ခ်က္ျဖင့္ သူ႕လူအကုန္
ေသဆုံးရမည္ကိုေတာ့ သူမသိ႐ွိေခ်။ ရဲနန္႐ွန္မွာ အားလုံးအား တစ္ခါတည္းႏွင့္
အျပတ္႐ွင္းႏိုင္ရန္ အစီအစဥ္ ခ်ၿပီး ျဖစ္၏။ သည္းထန္ေသာမိုးက ေျမာက္ပိုင္းလူ႐ိုင္းမ်ိဳးႏြယ္စုကို ကယ္တင္လိုက္မွန္း
မသိဘဲ ဝံပုေလြ ဘုရင္မွာ သက္ျပင္းသာ ခ်ေနပါေတာ့သည္ . . .။
Chapter – 325
“လုပ္ၾကံသတ္ျဖတ္သူမ်ားေရာက္လာၾကျခင္း”
ဝံပုေလြဘုရင္ထက္ပင္ ရဲနန္႐ွန္သည္ ပို၍ စိတ္ဓာတ္က်လ်က္ ႐ွိေန၏။
ဝံပုေလြဘုရင္ ဦးေဆာင္ေသာ လူ႐ိုင္းအဖြဲ႕ဝင္အားလုံး တဟုန္ထိုး
တိုက္ခိုက္လာေစရန္ ေစာင့္ေမွ်ာ္ခဲ့သည့္ အခ်ိန္တြင္ မိုးသည္းထန္စြာ
႐ြာသြန္းခဲ့ျခင္းျဖစ္၏။ ထိုအဖြဲ႕အား တစ္ခါတည္းျဖင့္ အႏိုင္ယူကာ
ေျမာက္ပိုင္းအား ဆယ္စုႏွစ္အခ်ိဳ႕ၾကာေအာင္ ၿငိမ္းခ်မ္းေအာင္
လုပ္မည္ဟုလည္း ရည္႐ြယ္ထားခဲ့ျခင္း ျဖစ္၏။
မေမွ်ာ္လင့္ေသာ မိုးသည္ ေျမာက္ပိုင္းတစ္နယ္လုံးအား သည္းထန္စြာ
႐ြာသြန္းခဲ့၏။
အဆိုပါ ေျမာက္ပိုင္းကိုသာ အႏိုင္ယူၿပီးပါက ရဲနန္႐ွန္လည္း တျခားေသာ
တိုက္ပြဲျဖစ္ရာ ေနရာမ်ားသို႔ သြားေရာက္ကူညီမည္ဟုလည္း စီစဥ္ထားၿပီး
ျဖစ္ခဲ့၏။
မိုးသည္ ေျမာက္ပိုင္းတြင္သာ ႐ြာသြန္းျခင္း မဟုတ္ဘဲ အေနာက္ပိုင္းႏွင့္
အေ႐ွ႕ပိုင္းမ်ားတြင္လည္း ႐ြာသြန္းခဲ့၏။ မိုး႐ြာသြန္းမႈေၾကာင့္ ရန္သူမ်ား၏
ဗ်ဴဟာမ်ား ပ်က္ဆီးကုန္ၾကသည္။ ေရႀကီးသျဖင့္ ႏွစ္ဖက္လုံး႐ွိ
ေထာင္ေခ်ာက္မ်ား ေရျမဳပ္ကုန္ၾက၏။
ထိုကဲ့သို႔ အေျခအေနမ်ိဳး ျဖစ္လာသျဖင့္ ႏွစ္ဖက္လုံးသည္ ယာယီ
စစ္ေျပၿငိမ္းထားရန္ပင္ ဆုံးျဖတ္လိုက္ၾကရသည္။ ေရႀကီးမႈေၾကာင့္
ေပ်ာက္ဆုံးသြားသည့္ ေထာင္ေခ်ာက္မ်ားကို ျပန္လည္႐ွာေဖြ ရမည္ျဖစ္ၿပီး ထိုကဲ့သို႔ အတိုက္အခိုက္ ရပ္စဲရျခင္းမ်ိဳးသည္ ၾကဳံေတာင့္ၾကဳံခဲ ႐ွားပါးျဖစ္စဥ္ပင္
ျဖစ္၏။
ႏွစ္ဖက္လုံး႐ွိ စစ္သည္ရဲမက္မ်ားသည္ ေဒါသလြန္စြာ
ထြက္ေနၾကသည့္တိုင္ သဘာဝေဘး ျဖစ္သျဖင့္ ဘာမွ် မတတ္ႏိုင္ၾကေခ်။
မည္သို႔ပင္ ဆိုပါေစ ခ်န္ႏိုင္ငံေတာ္အဖို႔ တခဏတာမွ် အသက္႐ွဴ
ေခ်ာင္သြားခဲ့ရျခင္းပင္ ျဖစ္ေလသည္။
႐ွန္ယုႏိုင္ငံေတာ္၏ စစ္နတ္ဘုရား ဇန္ခ်ီ႐ွန္မွာမူ ေဒါသထြက္လြန္းသျဖင့္
အသားပင္ တဆတ္ဆတ္ တုန္ေနေလ၏။
သူ႕အဖို႔ ေအာင္ျမင္မႈႏွင့္ လက္တစ္ကမ္း အလိုတြင္ မိုးသည္းထန္စြာ
႐ြာသြန္းခဲ့ျခင္း ျဖစ္၏။
(ခ်န္ႏိုင္ငံေတာ္ကိုမ်ား နတ္ဘုရားေတြက ေကာင္းခ်ီးေပးလိုက္တာလား . .
.)
မိုး႐ြာသြန္းမႈ ရပ္သြားၿပီးေနာက္ တိုက္ပြဲ ျပန္လည္ စတင္ေတာ့မည့္
အခ်ိန္တြင္ ထိတ္လန္႔ဖြယ္ သတင္းတစ္ခု သူ႕ထံသို႔ ေရာက္႐ွိလာေလ၏။
ခ်န္ႏိုင္ငံေတာ္သည္ စစ္အသုံးစရိတ္အတြက္ ၇၀ ဘီလီယံ ေက်ာ္ ရ႐ွိလိုက္သည္
ဟူေသာ သတင္းပင္ ျဖစ္ေလသည္။
ထိုသတင္းသည္ ခ်န္ႏိုင္ငံေတာ္ တစ္ခုလုံးအား ေတာမီးပမာ
ျပန္႔ႏွံ႔သြားခဲ့ၿပီး စစ္သည္ရဲမက္မ်ား အားလုံးသည္ စိတ္လႈပ္႐ွားမႈႏွင့္အတူ
စိတ္အားတက္ႂကြလာၾကသည္။ နဂါးမ်ားႏွင့္ ရင္ဆိုင္တိုက္ခိုက္
ရမည္ဆိုလွ်င္ပင္ ရင္ဆိုင္ႏိုင္မည့္ သတၱိမ်ား ဝင္ေရာက္လာၾက၏။
ထိုကဲ့သို႔ေသာ စစ္သည္မ်ားႏွင့္ တိုက္ခိုက္ရမည္ဆိုလွ်င္
စိတ္ဓာတ္ပိုင္းဆိုင္ရာအရ ယွဥ္ႏိုင္မည္ မဟုတ္သျဖင့္ ထိပ္တိုက္
ရင္ဆိုင္ရာတြင္လည္း ႐ႈံးနိမ့္ဖို႔သာ မ်ားေပလိမ့္မည္။
ခ်န္ႏိုင္ငံေတာ္အား အႏိုင္တိုက္ႏိုင္ရန္ မလြယ္ကူေတာ့ေခ်။
အခန္႔မသင့္လွ်င္ ခ်န္ႏိုင္ငံေတာ္မွပင္ အားလုံးကို အႏိုင္ယူသြားႏိုင္ ေပလိမ့္မည္။ ထို႔ေၾကာင့္ပင္ အေ႐ွ႕ႏွင့္အေနာက္ဘက္႐ွိ ရန္သူမ်ားသည္
တိုက္ခိုက္ျခင္းထက္ ခုခံေရးကိုသာ အသားေပး၍ ျပဳလုပ္ၾကပါေတာ့သည္။
ေတာင္ပိုင္း႐ွိ အေျခအေနမွာမူ တည္တည္ၿငိမ္ၿငိမ္ပင္ ႐ွိေန၏။
ႏွစ္ဘက္လုံးသည္ ေအးေအးေဆးေဆးပါပင္။
တိုက္ခိုက္ေနျခင္းမ်ိဳး မဟုတ္ဘဲ တစ္ဖက္၏ အလစ္အငိုက္ကို တစ္ဖက္မွ
ေစာင့္ၾကည့္ေနဟန္ပါပင္။
အရပ္ေလးမ်က္ႏွာလုံး႐ွိ ခ်န္ႏိုင္ငံေတာ္၏ ရန္သူေတာ္ အားလုံးသည္
စိတ္ထဲတြင္ စိုးရိမ္တႀကီး ျဖစ္ေနၾက၏။
ထိုကဲ့သို႔ ျဖစ္ေနၾကျခင္းမွာလည္း အံ့ၾသဖြယ္ရာေတာ့ မဟုတ္ေခ်။
သူတို႔သည္ အရပ္ေလးမ်က္ႏွာလုံးမွ တိုက္ခိုက္ခဲ့ၾက၏။ ခ်န္ႏိုင္ငံေတာ္အား
အျမန္ဆုံး က်႐ႈံးမည္ဟု တြက္ဆထားခဲ့ၾက ေသာ္လ္း
အခ်ိန္ၾကာလာသည္ႏွင့္အမွ် သူတို႔သာ အေျခအေန ဆိုးလာေလသည္။
ခ်န္ႏိုင္ငံေတာ္သည္ အေကာင္းဆုံး ခုခံကာကြယ္ထားႏိုင္ခဲ့ၿပီး ထိုကဲ့သို႔
ခုခံႏိုင္ျခင္းျဖင့္ပင္ စစ္ပြဲကို အႏိုင္ရမည္ဟု ေမွ်ာ္လင့္ ထားၾကပုံပါပင္။ ယခုအခါ
ခ်န္ႏိုင္ငံေတာ္သည္ ဘီလီယံ ၇၀ ေက်ာ္ ေထာက္ပံ့ေၾကး ရ႐ွိလိုက္၏။ ထို ၇၀
ဘီလီယံဆိုေသာ ပမာဏသည္ ရန္သူတပ္မ်ားအေပၚ ေတာင္ႀကီးတစ္လုံးစီ
ပိက်လာေစသလိုပါပင္။ ရန္သူမ်ားဘက္မွ စိတ္ဓာတ္က်လာၾကၿပီး
ခ်န္ႏိုင္ငံေတာ္အား ကာလ႐ွည္ၾကာစြာ ပိတ္ဆို႔မထားႏိုင္ေလာက္ဘူး
ဆိုတာကိုလည္း သိေနၾက၏။
သူတို႔အတြက္ ဘ႑ာေရးအေထာက္အပံ့ မေလာက္မငွ ျဖစ္လာၾက
ေပလိမ့္မည္။
အားလုံးေသာ ရန္သူေတာ္မ်ားသည္ လင္းပါအိုအား
အမုန္းႀကီးမုန္းတီးသြားၾက၏။ (ေသစမ္းပါေတာ့ကြာ . . . ဒီေကာင္ေတြ လုပ္တာ အကုန္႐ႈပ္ကုန္ၿပီ။
ျပႆနာကို အႀကီးႀကီး ႐ွာလိုက္တာပဲ။ မင္းတို႔ေကာင္ေတြ ေသဖို႔ပဲ
ထိုက္တန္တယ္ . . .)
ႏိုင္ငံအသီးသီးမွ အလို႐ွိသည့္ လူမ်ားစာရင္းတြင္ ဖန္ဇီလင္၏
နာမည္သည္ ထိပ္ဆုံးမွျဖစ္၏။
ဒုတိယေျမာက္မွာမူ ဝမ္ဇန္းဟို ျဖစ္ေပသည္။
လင္းပါအိုသည္ သူတို႔အား မည္သည့္ႏိုင္ငံကမွ် အေကာင္းမျမင္ေတာ့ဘူး
ဆိုတာကို သိ႐ွိထား၏။ ထို႔ေၾကာင့္ ထိုႏိုင္ငံမ်ား႐ွိ စီးပြားေရး လုပ္ငန္းမ်ားကို
ကိစၥအျမန္ျဖတ္ေတာ့သည္။ ထိုႏိုင္ငံမ်ားတြင္ ခန္းမခြဲမ်ား ႐ွိသည့္တိုင္ေအာင္
႐ွိသည္ဆို႐ုံသာျဖစ္ၿပီး ဘာဆိုဘာမွ် မထား႐ွိေတာ့ေခ်။ ထို႔ေၾကာင့္ အဆိုပါ
ႏိုင္ငံမ်ားအေနျဖင့္ လင္းပါအိုအား ျပႆနာ ႐ွာခ်င္လွ်င္ပင္ ႐ွာႏိုင္လိမ့္မည္
မဟုတ္ေသးေခ်။
အဆိုပါ ခန္းမခြဲမ်ားသည္လည္း အဖ်က္ဆီး ခံရမည္ေတာ့ မဟုတ္ေခ်။
ဘာမွ်မ႐ွိေသာ ေနရာမ်ားအား တျခားေသာ ႏိုင္ငံမ်ားမွ ေသခ်ာေပါက္
ဖ်က္ဆီးမွာလည္း မဟုတ္ပါေပ။
ေမာ္တယ္ကမာ႓၏ လင္းပါအို ဌာနခ်ဳပ္မွာ ခ်န္ႏိုင္ငံေတာ္တြင္သာ
႐ွိေနျခင္း ျဖစ္၏။
တျခားေသာ ႏိုင္ငံမ်ားသည္ လင္းပါအို၏ ခန္းမခြဲမ်ားအား ဘာမွ်
လုပ္မရသည့္တိုင္ လင္းပါအို၏ တာဝန္႐ွိသူမ်ားအား ဒုကၡေပးရန္
ႀကိဳးစားၾကသည္။ မေရမတြက္ႏိုင္ေသာ လုပ္ၾကံသတ္ျဖတ္သူမ်ား ေစလႊတ္၍
႐ုပ္ဖ်က္ကာ ခ်န္႐ွင္းၿမိဳ႕ေတာ္ထဲသို႔ ဝင္ခိုင္းခဲ့ၾက၏။
အဆိုပါ ႏိုင္ငံမ်ားသည္ ဖန္ဇီလင္ႏွင့္ ဝမ္ဇန္းဟိုတို႔အား ဆုေၾကးမ်ားစြာ
ထုတ္ထားၾကျခင္း ျဖစ္၏။ ထို႔ေၾကာင့္ သတ္ျဖတ္ခ်င္သူ အေတာ္ကို
မ်ားလွေပသည္။
စုစုေပါင္း ထုတ္ထားသည့္ ဆုေၾကးပမာဏမွာ မနည္းလွေခ်။ “ဘယ္လိုပဲျဖစ္ေန ျဖစ္ေန၊ ဒီေကာင္ ၂ ေကာင္ကို သတ္ရမယ္ . . .”
အျပာေရာင္ေလ ႏိုင္ငံေတာ္၏ မင္းသားျဖစ္သူ ဝမ္ရမ္ဂ်န္ရင္ ေဒါသတႀကီး
ေအာ္ဟစ္၍ ေျပာလိုက္သည္။
“တစ္ကိုယ္လုံး တစစီျဖစ္ေအာင္လုပ္ၿပီး တစ္မ်ိဳးႏြယ္လုံးကို သတ္ပစ္ၾက .
. .”
“ဒီေကာင္ေတြ ေသရင္ေတာင္ ငါကေတာ့ ေက်နပ္မွာ မဟုတ္ဘူး . . .”
ဇန္ခ်ီ႐ွန္ အံႀကိတ္၍ ေျပာလိုက္ျပန္သည္။
“ဘယ္ေလာက္ပဲကုန္ကုန္ ဒီေကာင္ေတြ ေသတာကို ျမင္ခ်င္တယ္ . . .”
႐ွန္ယုႏိုင္ငံေတာ္ႏွင့္ အျပာေရာင္ေလ ႏိုင္ငံေတာ္မွ ထိပ္သီးပိုင္းမ်ားသည္
လင္းပါအိုခန္းမအား အမုန္းႀကီး မုန္းေနၾကေလ၏။
“ဆုေၾကးထုတ္လိုက္ၾက . . .”
“သူတို႔ေခါင္းကို ျဖတ္ႏိုင္တဲ့လူကို အခ်ိန္အၾကာႀကီး ခံစားေစႏိုင္မဲ့
ဆုေၾကးထုတ္ၾကစမ္းပါ။ ဒီေကာင္ေတြ မေသမခ်င္း ငါစိတ္ေအးႏိုင္မွာ
မဟုတ္ဘူး . . .”
ႏိုင္ငံ ၂ ခုလုံးသည္ ဆုေၾကးမ်ား အသီးသီး ထုတ္လ္ိဳကၾက၏။
ဖန္ဇီလင္အား သတ္ႏိုင္သည့္ မည္သူမဆို ထိုက္ထိုက္တန္တန္
တစ္သက္စားမကုန္ေသာ ဆုေၾကး ရ႐ွိေပလိမ့္မည္။
ထို႔ေၾကာင့္ပင္ အနယ္နယ္အရပ္ရပ္႐ွိ လုပ္ၾကံသတ္ျဖတ္ေရး
ပညာ႐ွင္မ်ားသည္ ခ်န္႐ွင္းၿမိဳ႕ေတာ္ထဲသို႔ အမဲလိုက္ေခြးမ်ားလို အနံ႔ခံကာ
ေရာက္႐ွိလာၾကပါေတာ့သည္ . . .။