Chapter – 301
“အရှက်ခွဲခံရခြင်း”
အဘိုးကြီး၏ စိတ်ထဲတွင် -
(သူက ကျွန်မ ဆရာက ပြောဖူးတယ်လို့ ပြောတော့ တကယ်လို့ ငါသာ
တစ်ခုခု စကားမှားသွားရင် အခြေအနေတွေ ပိုဆိုးသွားနိုင်တယ်။ ဒီလို
သိက္ခာအကျခံပြီး တောင်းပန်ရမယ့် အလုပ်မျိုးလည်း ငါမလုပ်ချင် ဘူး။
ဒါပေမယ့် အခုလည်း ငါ့မှာ ကျစရာ သိက္ခာကို မရှိတော့ပါဘူး။ ဒီလောက်ထိ ဖြစ်
နေတာတောင် သူက မကျေနပ်နိုင်သေးဘူး။ ဘာလဲ . . . သူ့ကို
ဒူးထောက်ပေးမှ ကျေနပ်မှာလား . . .)
ဝမ်အာမှ -
“ရှင်တို့က ၅ ဘီလီယံ ပေးမှာပေါ့၊ အဲ့ဒီဈေးဆိုရင်တော့ တကယ်ပဲ
သင့်တော်နေပါပြီ။ ကျွန်မမှာလည်း အဲဒီလောက် ငွေစ အများကြီး မရှိဘူးလေ။
တကယ်လို့ ရှိခဲ့ရင်တောင် ဒီလို ဆေးလုံးတစ်လုံးအတွက် ဖြုန်းတီးမှာ
မဟုတ်ဘူး။ ကျွန်မက နေရောင်ဂိုဏ်းလောက် မချမ်းသာပါဘူး။ အခုက လေလံပွဲဆိုတော့ ကျွန်မ လိုချင်ရင်တောင် မတတ်နိုင်တော့တဲ့အတွက် ကျွန်မ
ဆက်မလိုက်တော့ဘူး၊ အဲ့ဒါကြောင့် အခုရှင်နိုင်သွားပါပြီ . . .”
“အ . . .”
အဘိုးကြီးသည် မည်သို့မျှ ထိန်းမထားနိုင်တော့ဘဲ ပါးစပ်မှ သွေးများ
အန်ထွက် သွားလေသည်။
လေလံပွဲရှိ အခြားသော လူများသည်လည်း အဓိပ္ပါယ်ပါသော အကြည်
့များဖြင့် တစ်ယောက်မျက်နှာ တစ်ယောက် ကြည့်လိုက်ကြသည်။
(မိန်းကလေး ဝမ်အာက တကယ်ကို ရက်စက်တာပဲ။ လူတစ်ယောက်ကို
အမြင့်ဆုံးထိ ဆွဲခေါ်လာပြီးမှ အောက်ဆုံးထိရောက်အောင်ကို
ရိုက်ချလိုက်တယ်။အရိုးသန့်စင်ဆေးလုံးလေး တစ်လုံးကို ငွေစ ၅
ဘီလီယံတောင် အကုန်ခံပြီး ဝယ်ခိုင်းလိုက်တာပါလား။ ဒီဆေးက တန်တာမှ
သန်း ၃၀၀ လောက်ဟာကို။ အခုတော့ အဆ ၂၀ နီးပါး ပိုပေးလိုက်ရပြီ။
မသိရင်တော့ သူ့မှာ ဆက်လိုက်စရာ မရှိတော့လို့ပဲ ဆက်မလိုက်တော့သလိုလို
ဘာလိုလိုနဲ့။ တကယ်ကတော့ တမင်ကို ညစ်လိုက်တာပဲ . . .)
အချို့သော လူများသည်လည်း ဝမ်အာမှ အဘိုးကြီးအား
သွေးအန်သွားအောင်ပင် လုပ်လိုက်သည့်အတွက် အကျေနပ်ကြီး ကျေနပ်
နေကြသည်။
ပြီးခဲ့သော နှစ်များအတွင်း နေရောင်ဂိုဏ်းသည် အင်အားအကြီးဆုံး
ဂိုဏ်းတစ်ခု ဖြစ်ခဲ့သည်။ ထိုအခါ ဂိုဏ်းကြီးဂိုဏ်းငယ် အသွယ်သွယ်မှာ
နေရောင်ဂိုဏ်း၏ လွှမ်းမိုးချုပ်ကိုင် ခြယ်လှယ်မှုများအား ခံခဲ့ကြရသည်။
သို့သော် ယခုအခါတွင်မူ နေရောင်ဂိုဏ်းသည် လူပုံအလယ်တွင်
စော်ကားခံလိုက်ရပြီ ဖြစ်သည်။ ထိုအဖြစ်သည် လူအများစုအတွက်
ကျေနပ်ဖွယ်ကောင်းသည့် ကိစ္စတစ်ခုပင် ဖြစ်နေလေသည်။ မူမျိုးနွယ်မှ လူများမှာမူ မတူညီသော ခံစားချက်များ ခံစားနေကြသည်။
တစ်ချိန်က ဖြစ်ပျက်ခဲ့သော အကြောင်းအရာအား ပြန်တွေးမိရင်း ထိတ်လန့်
နေမိကြသည်။
ထိုအဖြစ်အပျက်သည် ယခုလေလံခန်းမအတွင်းမှာပင် ဖြစ်ပျက်ခဲ့ခြင်း ဖြစ်
သည်။ ထိုအချိန်က ထူးခြားအစွမ်းထက် ဖေးယွမ်ဆေးလုံးများအား
လေလံဆွဲခဲ့သည့်အချိန်တွင် မူမျိုးနွယ်မှ လူတစ်ဦးသည် ယခု
နေရောင်ဂိုဏ်းကဲ့သို့ပင် မျိုးနွယ်၏ အရှိန်အဝါအား သုံး၍ ဆေးလုံးတစ်လုံး ပိုင်
ဆိုင်နိုင်ရန်အတွက် ကြံစည်ခဲ့ဖူးလေသည်။ ထိုအခါ ချူးအာနှင့် အတိုက်အခံ
ဖြစ်ခဲ့ကြပြီး လေလံပွဲပြီးသည့်နောက်တွင် မူမျိုးနွယ်မှ လူတစ်ရာကျော်
အသတ်ခံခဲ့ရသည်။
ယခုအခါတွင်မူ နေရောင်ဂိုဏ်း၏ အလှည့်ဖြစ်ခဲ့ချေပြီ။ နေရောင်ဂိုဏ်
းသည် မုန်တိုင်းအိမ်တော်နှင့် ထိပ်တိုက် ရင်ဆိုင်နေရပြီ မဟုတ်ပါလော။
ထို့ပြင် ယခုအခါတွင်မူ ဝမ်အာ ဖြစ်နေလေသည်။
နှစ်ကြိမ်စလုံး၊ တစ်နေရာတည်း တစ်ချိန်တည်းမှာပင် အဖြစ်အပျက်ခြင်း
အတူတူ ဖြစ်လျက် ရှိသည်။
မူမျိုးနွယ်မှ လူများသည် ဇောချွေးပြန်လျက်ရှိပြီး စိတ်ထဲတွင် ထိတ်လန့်
နေကြသည်။
(လင်းပါအိုက မုန်တိုင်းအိမ်တော်နဲ့ အဆက်အသွယ် ရှိနေတာလား။
ဒါမှမဟုတ် မုန်တိုင်း အိမ်တော်ကများ လင်းပါအိုကို ပိုင်တာလား မသိဘူး။
ဒီလိုမှ မဟုတ်ရင် အခုလောက်ထိ ဘယ်တိုက်ဆိုင်ပါ့မလဲ။ နှစ်ခါလုံးမှာ
မုန်တိုင်းအိမ်တော်နဲ့ ထိပ်တိုက် ရင်ဆိုင်ရတာချည်းပဲ။ ဒီလောက်ထိ
တိုက်ဆိုင်တာကကြ အဓိပ္ပါယ် မရှိတော့ဘူး . . .)
လေလံခန်းမတွင် ရှိသော လူများသည် ပါးရပ်နည်ရပ် ရှိသော လူများသာ
ဖြစ်သည့်အတွက် မူမျိုးနွယ်၏ စိတ်ထဲတွင် စဉ်းစားနေကြသည့် အကြောင်းအရာများအား ရိပ်မိနေလေသည်။ မူမျိုးနွယ် စဉ်းစားမိသည့်အတိုင်း
သူတို့လည်း စဉ်းစားမိလိုက်ကြသည်။
(လင်းပါအိုခန်းမက မုန်တိုင်းအိမ်တော်ကို ငွေရှာပေးနေတဲ့ နေရာများလား
. . .)
ထိုကဲ့သို့ တွေးမိလိုက်သောအခါ စိတ်ထဲတွင် တုန်လှုပ်သွားကြသည်။
“မိန်းကလေးဝမ်အာ . . . မိန်းကလေးက အတင်းအကြပ်ကြီးပဲနော် . . .”
နေရောင်ဂိုဏ်းမှ အဘိုးကြီးသည် ပါးစပ်တွင် ပေနေသော သွေးများအား
သုတ်ရင်း ပြောလိုက်သည်။
“ကျုပ်တို့ နေရောင်ဂိုဏ်းဆိုတာ မုန်တိုင်းအိမ်တော်ကို တစ်ခါမှ
အတိုက်အခံလုပ်ပြီး မဆန့်ကျင်ခဲ့ဖူး ပါဘူး . . .”
အဘိုးကြီး၏ အသံသည် ဝမ်းနည်းပက်လက်ပင် ဖြစ်လျက် ရှိသည်။
မုန်တိုင်းအိမ်တော်ဘက်မှ မည်သည့်စကားမျိုး ပြန်ပြောလာမည်ကို
လူတိုင်း နားစွင့်နေကြသည်။ ထို့ပြင် လင်းပါအိုနှင့် မုန်တိုင်းအိမ်တော်
မည်သို့မည်ပုံ ဆက်စပ်နေကြသည်ကို အဖြေထုတ်၍ စဉ်းစားနေကြသည်။
ထို့ကြောင့် ခန်းမတစ်ခုလုံး အပ်ကျသံပင် မကြားရလောက်အောင်
တိတ်ဆိတ်ငြိမ်သက်လျက် ရှိနေသည်။
ထိုအချိန်တွင် အခန်း နံပါတ် ၁ ထဲမှ ကြည်လင် ပြတ်သားသော
အသံတစ်သံအား လူတိုင်း ကြားလိုက်ကြသည်။
“အရိုးသန့်စင်ဆေးလုံး တစ်လုံးက ၅ ဘီလီယံတောင် တန်တာလား။
တစ်ခါမှကို ဒီလို မမြင်ဖူးဘူး။ ဝမ်အာ . . . မင်းဒီဆေးလုံးကို ယူပြီး
မင်းဆရာဖြစ်တဲ့ ငါ့ကို နည်းနည်းပါးပါး မျက်စိပွင့် နားပွင့်လေးဖြစ်သွားအောင်
မပြပေးချင်ဘူးလား . . .”
ထွက်ပေါ်လာသည့် အသံသည် လူငယ်တစ်ဦး၏ အသံပင် ဖြစ်သည်။ ထိုအသံအား ကြားလိုက်ကြရသောအခါ လူတိုင်း၏ စိတ်ထဲတွင် ထိတ်
လန့်သွားကြသည်။
ကြားလိုက်ရသူအပေါင်းအဖို့ ကိုယ့်နားပင် ကိုယ်မယုံနိုင်အောင်လည်း
ဖြစ်သွားကြသည်။
(ဆရာတဲ့ . . . ဝမ်အာလို့လည်း ခေါ်လိုက်တယ်။ သူ့ကို ဒီလို ဝမ်အာလို့
ခေါ်ရဲတာ တစ်ယောက်ပဲ ရှိတယ်။ ဒါ . . . ဒါ . . . ဒါဆို . . .)
ခဏအကြာတွင် ဝမ်အာမှ ရိုကျိုးသော အသံမျိုးဖြင့် -
“ရတာပေါ့ဆရာ . . . ဆရာ့ရဲ့ တပည့်က တာဝန်ကျေရမှာပေါ့ . . .”
လူတိုင်း ထိတ်လန့်ပြီးရင်း ထိတ်လန့်သွားကြပြန်သည်။
(တပည့်တဲ့ . . . ဒါဆို ပြောတဲ့လူက . . .)
သခင်ကြီးဘိုင်မှန်း သိလိုက်ကြသော်လည်း မည်သူမျှ ပါးစပ်မဟရဲချေ။
(ဝမ်အာက အရင်ကနဲ့ မတူတော့တာလည်း ပြောမနေနဲ့တော့။ အမြဲတမ်း
နူးညံ့ညင်သာတတ်တဲ့ လူက အခု ခေါင်းမာနေတယ်။ ဒီလူနဲ့အတူ ရှိနေမှတော့
ဒီလိုဖြစ်ပြီပေါ့။ သူ ဒီမှာ ရှိနေမှတော့ နေရောင်ဂိုဏ်းက အဘိုးကြီး မပြောနဲ့
သူတို့ဂိုဏ်းက စီနီယာ ခေါင်းဆောင်တွေ လာရင်တောင် အဲ့ဒီလူကို သွားပြီး
ဦးညွှတ်ကြရမှာပဲ။ သူ့စကားက အမိန့်လို ဖြစ်နေမှာပဲ။ ဘယ်သူမှလည်း သူ့ကို
ဆန့်ကျင်ဝံ့မှာ မဟုတ်ဘူး။ အားလုံး တလေးတစားနဲ့ကို ဖြစ်နေကြမှာ . . .)
လူတိုင်းသည် နေရောင်ဂိုဏ်းအား သနားစဖွယ်ကောင်းသော အကြည်
့များဖြင့်ပင် ဝိုင်း၍ ကြည့်နေကြသည်။
အခန်းထဲတွင် အသက်ရှူသံပင် မကြားရလောက်အောင်
တိတ်ဆိတ်လျက် ရှိနေသည်။
ထိုအချိန်တွင် ဝမ်အာမှ - “မကြားကြဘူးလား၊ နားကန်းနေကြလား။ ကျွန်မဆရာက ၅
ဘီလီယံတန်တဲ့ အရိုးသန့်စင်ဆေးကို ကြည့်ချင်တယ်လို့ ပြောနေတယ်လေ။
အခုထိ မြန်မြန် မယူလာကြသေးဘူးလား။ ဘာလဲ ကျွန်မဆရာကို မခန့်လေးစား
လုပ်ချင်တာလား . . .”
လူအားလုံး ကြောင်ငေးသွားကြသည်။
(မုန်တိုင်းအိမ်တော်က ဒီလိုအပြုအမူမျိုး တစ်ခါမှ မလုပ်ဖူးပါဘူး။ သူတို့ပဲ
ဈေးမတန်တဆ လိုက်မြင့်ပြီး ဈေးလည်းမြင့်သွားရော
ဆက်မလိုက်ကြတော့ဘူး။ သန်း ၃၀၀ ကနေ ၅ ဘီလီယံအထိကို
ရောက်သွားတယ်။ ပြီးတော့ မဝယ်ဝယ်အောင် လုပ်တယ်။ ဒါတမင်သက်သက်
ညစ်လိုက်တယ်ဆိုတာ သိသာနေတာပဲ။ အခု တစ်ဖက်က
ဝယ်သွားပြန်တော့လည်း မကျေနပ်ကြ ပြန်သေးဘူး။ ၅ ဘီလီယံ အကုန်ခံပြီး
ဝယ်ထားတဲ့ ဆေးလုံးကို သူတို့ဆီ ယူလာခိုင်းပြန်တယ် . . .)
အဘိုးကြီးသည် ဆေးလုံးကိုပင် မကိုင်နိုင်လောက်အောင် တုန်ယင်ေ
နလျက် ရှိသည်။
သူ၏ အဖြစ်သည် စော်ကားခံနေရခြင်းထက် အရှက်ခွဲခံနေရခြင်းပင်
ဖြစ်နေချေပြီ။
သို့သော် ထိုကဲ့သို့ လုပ်ခံနေရသည့်တိုင် နေရောင်ဂိုဏ်းအနေဖြင့်
ဘာဆိုဘာမျှ မတတ်နိုင်ချေ။ သခင်ကြီးဘိုင်၏ အမိန့်အား မည်သူက
လွန်ဆန်နိုင်ပါမည်နည်း။
လွန်ဆန်ဝံ့သော သူမှာလည်း ကိုယ့်သေတွင်း ကိုယ်တူးနေသလိုပင် ဖြစ်
နေမည် ဖြစ်ပါတော့သည်။
Chapter – 302
“ဖန်ဧကရာဇ်၏အကြည့်”
နေရောင်ဂိုဏ်းမှ ပါလာသည့် လူနှစ်ဦးမှာလည်း အဘိုးကြီးအား အပြစ်
တင်နေသည့် အကြည့် မျိုးဖြင့် ငေးကြည့်နေကြရင်း စိတ်ထဲတွင်လည်း
ဒေါသထွက်နေမိကြသည်။ (ခင်ဗျား တောက်လျှောက် အလျော့ပေးခဲ့ရပြီးပြီ။ အရာအားလုံးလည်း
ပြီးတော့မယ်ဆိုမှ ခင်ဗျားပြောလိုက်တဲ့ စကားက အခုလို အခြေအနေ
ဆိုးရွားသွားမယ်ဆိုတာ မစဉ်းစားမိဘူးလား။ ခင်ဗျားပြောလိုက်တာ
ခင်ဗျားကိုယ်ခင်ဗျား နှိမ့်ချသလို ဖြစ်တယ်ပဲထား၊ သူတို့ကို မကျေနပ်ဘူးလို့
ဆိုလိုသလို ဖြစ်သွားစေတယ်လေ။ ဘာတဲ့ . . . မိန်းကလေးက အတင်းအကြပ်
ကြီးနော်တဲ့၊ နောက်ပြီး နေရောင်ဂိုဏ်းက မုန်တိုင်းအိမ်တော်ကို အတိုက်အခံ
မလုပ်ဖူးပါဘူးတဲ့။ အဲ့လိုသွားပြောမှတော့ ရန်ညိုးရန်စ မရှိဘဲ မုန်တိုင်းအိမ်တော်
ကပဲ တမင်လုပ်နေတယ် အများအမြင်မှာ မဖြစ်စေဘူးလား . . .)
(နောက်ပြီး လူတွေကလည်း အများကြီးရှိနေတာ။ အဲဒါတောင်
ဝမ်အာကိုသွားပြီး ခွန့်တုန့်ပြန်နေသေးတယ်။ ခြေလှမ်း ၉၉ လှမ်းတောင်
လှမ်းခဲ့ပြီးပြီ ၁၀၀ ပြည့်အောင် လှမ်းလိုက်တော့ ဘာဖြစ်မှာ မို့လို့လဲ။ ဘာမှ
မပြောဘဲ ခင်ဗျား ပါးစပ်ပေါက်ပိတ်ပြီး ငြိမ်နေလိုက်တော့ပေါ့ . . .)
(ခင်ဗျားတော့ ကိုယ့်သေတွင်းကို တူးလိုက်တာပဲ။ ဝမ်အာက ဘာမှ မပြော
တော့ဘူး။ ဝမ်အာထက် အဆပေါင်း ထောင်ချီ ပိုပြီး ကြောက်စရာကောင်းတဲ့
သခင်ကြီးဘိုင်က ထပြောတော့ ဒုက္ခမများပေဘူးလား . . .)
(အခု သခင်ကြီးဘိုင်ပါ ပါလာပြီဆိုတော့ နေရောင်ဂိုဏ်းရဲ့
ဂုဏ်သိက္ခာလည်း သူ့ဖိနပ်အောက်သာ ရောက်ပြီလို့မှတ်တော့။ ကျုပ်တို့ကို
ငဲ့ညှာနေမယ် မထင်နဲ့ . . .)
(ထူးခြားအစွမ်းထက်တဲ့ အဆင့် ဖြစ်နေရင်တောင် အရိုးသန့်စင်ဆေးလုံး
တစ်လုံးကို ငွေစ ၅ ဘီလီယံ အကုန်အကျခံပြီး ဝယ်လိုက်တာ တကယ့်ဟာသပဲ
. . .)
(အခုကျ ၅ ဘီလီယံ အကုန်အကျခံပြီး ဝယ်ထားတဲ့ ဆေးလုံးကို
ကျုပ်တို့က သွားပေးရတော့မယ် . . .) (ဒါနောက်စရာ မဟုတ်ဘူးနော်၊ ၅ ဘီလီယံဆိုတာ နောက်စရာ
မဟုတ်ဘူး။ သခင်ကြီးဘိုင်က တောင်းမှတော့ မပေးဘဲလည်း နေလို့မရဘူး . .
.)
(အခုကစပြီး ငါတို့ နေရောင်ဂိုဏ်းလည်း မော်တယ်ကမာ္ဘမှာ လူရယ်စရာ
ဂိုဏ်းကြီး ဖြစ်တော့မယ်။ ငါတို့ရဲ့ သိက္ခာတွေတော့ မြောင်းထဲ ရောက်ကုန်ပါပြီ .
. .)
နေရောင်ဂိုဏ်းမှ လူများအားလုံး မျက်စိပျက် မျက်နှာပျက်ပင် ဖြစ်
နေကြသည်။
အဘိုးကြီးလည်း မတ်တတ်ရပ်လိုက်ရင်း -
“ကောင်းပါပြီ၊ ကောင်းပါပြီ . . .”
ဆေးလုံးအား ယူဆောင်ရင်း သူ၏ အခန်းထဲမှ ထွက်လာခဲ့သည်။
နံပါတ် ၁ အခန်းရှေ့သို့ ရောက်သောအခါ -
“မိန်းကလေးဝမ် . . . ဒီမှာ ဆေးလုံး ရောက်ပါပြီ။ သေချာ ကြည့်ပါဦး . .
.”
“အပြင်မှာထားခဲ့။ ကျွန်မကိုယ်တိုင် ထွက်ယူရလောက်အောင်
တန်ဖိုးကြီးနေလို့လား . . .”
ဝမ်အာ၏ အသံသည် တည်တည်ငြိမ်ငြိမ်ပင် ရှိနေသော်လည်း
အနည်းငယ် ဒေါသထွက်နေသည့် ပုံပင်။
အဘိုးကြီးလည်း အံကိုတင်းတင်းကြိတ်၍ ဆေးလုံးထည့်ထားသည့်
ပုလင်းအား ချထားခဲ့လိုက်သည်။ ထို့နောက် ချက်ချင်း လှည့်မပြန်သေးဘဲ
အခန်းထဲသို့ ကြည့်လိုက်ရင်း -
“ကျုပ်တစ်ခုလောက် သိချင်လို့ မေးခွင့်ရှိမလား။ ကျုပ်စိတ်ထဲ
မရှင်းဖြစ်နေလို့ပါ . . .” ဝမ်အာမှ -
“ဘာလဲ . . .”
နေရောင်ဂိုဏ်းမှ ကျန်ခဲ့သော လူနှစ်ဦးလည်း အဘိုးကြီးအား သွား၍ပင်
ဆွဲခေါ်ချင်နေမိကြသည်။ အဘိုးကြီး စကားပြောမှားသွားမည်ကို
စိုးရိမ်နေကြခြင်း ဖြစ်သည်။ အဘိုးကြီး၏ စကားအမှားကြောင့် ၅ ဘီလီယံ
တန်ဖိုးရှိသည့် ဆေးလုံးအား သွားပေးနေရပြီ မဟုတ်ပါလား။
“ကျုပ်သိချင်တာက သခင်ကြီးဘိုင် ဒီနေ့ ဘာများ ဖြစ်နေသလဲလို့ပါ။
ကျုပ်တို့က မုန်တိုင်းအိမ်တော်ကို တစ်ခါမှ မစော်ကားဖူးပါဘူး။ အဲ့ဒါတောင်
ကျုပ်တို့ကို ဘာလို့ ဒီလောက်ထိ ဖိနှိပ်နေရတာလဲပေါ့”
ဝမ်အာမှ အေးစက်စက် လေသံဖြင့် -
“ကျွန်မတို့က သန်း ၃၀၀ လောက်တန်တဲ့ဆေးကို ရှင်တို့ ၅
ဘီလီယံပေးပြီး ဝယ်ရအောင်ပဲ လုပ်လိုက်ရုံပါ။ ရှင်က အဲဒါကို ရှင်တို့ကို
စော်ကားတယ်လို့ ခံစားနေရတာလား။ ရှင်တို့ ၁၀ သန်းနဲ့ ပေးဝယ်တုန်းကကြ
တစ်ဖက်သား ဘယ်လိုခံစားရမလဲ ဆိုတာ မတွေးမိဘူး မဟုတ်လား . . .”
ဝမ်အာ၏ စကားကြောင့် အဘိုးကြီး ရုတ်တရက် ကြောင်ငေးသွားသည်။
ခဏအကြာတွင်မူ သဘောပေါက်သွားသည့်ဟန်ပင်။
အဘိုးကြီး၏ စိတ်ထဲတွင် ကိုယ့်ကိုကိုယ်ပင် သတ်သေချင်စိတ်ပင်
ပေါက်နေပြီ ဖြစ်သည်။
(ဒီအကြောင့်ပြချက်လေးကြောင့် ဒီလို လုပ်လိုက်တာပေါ့။ ဒီလို ရိုးရှင်းတဲ့
အကြောင်းပြချက်လေးကြောင့်တဲ့လား . . .)
ဝမ်အာမှ လေသံခပ်မာမာဖြင့် -
“၁၀ သန်းဆိုတာ ကြမ်းခင်းဈေးတောင် မရှိဘူး၊ ရှင်တို့က အဲဒီဈေးနဲ့ ရဖို့
ကြိုးစားခဲ့တယ်။ ဒါဆို လုယူတာနဲ့ ထူးမခြားနားပဲ မဟုတ်လား။
ပေါက်ဈေးအောက် အဆ ၃၀ လောက် နည်းနေတယ်လေ။ အဲဒါကြောင့် ကျွန်မကလည်း ရှင်တို့ကို ပေါက်ဈေးထက် အဆ ၃၀ လောက် ပိုများများ ပေးပြီး
ဝယ်အောင် လုပ်မလို့ပဲ။ ဒါပေမယ့် ကျွန်မဆရာက တားခဲ့တယ်။ ဒီလိုမှ
မဟုတ်ရင် ရှင်တို့ ၅ ဘီလီယံ မဟုတ်ဘူး၊ ၉ ဘီလီယံနဲ့ ဝယ်ရမှာ။
နားလည်လား . . .”
အဘိုးကြီးလည်း အံတင်းတင်းကြိတ်၍ ခေါင်းညိတ်လိုက်ကာ -
“ကျုပ်သိပါပြီ။ ဒါပေမယ့် မရှင်းတာ တစ်ခု ရှိသေးတယ်။ လင်းပါအိုနှင့်
မုန်တိုင်းအိမ်တော် ဘယ်လိုများ ပတ်သက်နေလဲ သိချင်ပါတယ် . . .”
လူတိုင်းသည် မုန်တိုင်းအိမ်တော်ဘက်မှ ပြန်ဖြေမည့် အဖြေအား
နားစွင့်လျက် ရှိကြသည်။
ထိုမေးခွန်းသည် အရေးပါသော မေးခွန်းတစ်ခုပင် ဖြစ်သည်။ အကယ်၍
လင်းပါအိုသည်သာ မုန်တိုင်းအိမ်တော်နှင့် ဆက်စပ်မှု ရှိနေသည်ဆိုလျှင်
လူတိုင်း လင်းပါအိုအား လေးစားကြောက်ရွံ့ ကြရတော့မည်သာ ဖြစ်သည်။
“ဘယ်လိုမှ မပတ်သက်ဘူး . . .”
သခင်ကြီးဘိုင် ခပ်ပြတ်ပြတ်ပင် ပြောလိုက်သည်။
ဝမ်အာမှ ဖန်ဇီလင်အား ကူညီပေးနေသည်ကို သခင်ကြီးဘိုင် သိနေ
လေသည်။ လင်းပါအိုဘက်မှ လွန်လွန်ကဲကဲ အထိမခံနိုင် နာပြနေခြင်းကိုမူ
သခင်ကြီးဘိုင် လက်ခံမည် မဟုတ်ပေ။
သခင်ကြီးဘိုင်သည် ပြုံးလျက် -
“ဒီနေ့ လုပ်ခဲ့တယ် ဆိုတာ ကျုပ်ရှေ့မှာ အနိုင်ကျင့်နေတာမျိုးကို
လက်မခံတာကြောင့်ပဲ။ လေလံပွဲဆိုတာ ငွေကြေးနဲ့ပဲ ဆိုင်တယ်၊ ငွေများများ
သုံးနိုင်တဲ့လူက ဝယ်နိုင်မှာပဲ။ အရှိန်အဝါနဲ့ မဆိုင်ဘူး။ ဒီနေ့
ကျုပ်လုပ်ရပ်ကြောင့် လင်းပါအိုရဲ့ လေလံပွဲလည်း အနှောင့်အယှက်
ဖြစ်သွားရတဲ့ပုံပဲ။ ဒါပေမယ့် ကျုပ်မြင်သလောက်တော့ ခင်ဗျားတို့ နေရောင်ဂိုဏ်းက လင်းပါအိုကို စပြီး အနိုင်ကျင့်နေတာပဲ။ မစိုးရိမ်ပါနဲ့၊ ကျုပ်တို့
ခင်ဗျားတို့ကို ဘာမှ မလုပ်ပါဘူး . . .”
အဘိုးကြီးလည်း မျက်စိပျက် မျက်နှာပျက်ဖြင့် -
“ကျုပ်တို့ဘက်ကလည်း ဘာမှ မလုပ်ဝံ့ပါဘူး . . .”
ထိုကဲ့သို့ ပြောလိုက်ရသော်လည်း အဖိုးကြီး၏ စိတ်ထဲတွင်မူ မကျေမနပ်
ဖြစ်လျက်ရှိသည်။
(သခင်ကြီးဘိုင်က ဒီလိုပြောမှတော့ ဘယ်သူကများ လင်းပါအိုကို
အနိုင်ကျင့်ရဲတော့မှာလဲ။ လင်းပါအိုကို ပြဿနာရှာတာ သခင်ကြီးဘိုင်ကို
ပြဿနာရှာတာနဲ့ အတူတူပဲလို့ ပြောနေသလိုပဲ။ သခင်ကြီးဘိုင်က ဘာမှ
မလုပ်ဘူးတဲ့လား။ ကလေးတွေပဲ ဒီလိုစကားကို ယုံလိမ့်မယ်။ သူက
ဘာလုပ်စရာ လိုမလဲ၊ အမိန့်တစ်ချက် ပေးလိုက်ရင်ဖြစ်ဖြစ် နောက်ဆုံး
မျက်တောင်တစ်ချက် ခတ်ပြလိုက်ရင်တောင် သူလုပ်ချင်တာ အကုန်
ဖြစ်နေတာပဲဟာ . . .)
နောက်ဆုံးတွင်မူ အဘိုးကြီးလည်း သူ၏ အခန်းထဲသို့
ပြန်ဝင်သွားပါတော့သည်။
မတတ်သာသည့်အခြေအနေတွင် လက်မှိုင်ချ၍ ပြန်လာခဲ့ရသော်လည်း
သူ၏ စိတ်ထဲတွင်မူ အမုန်းမီးတောက်များဖြင့် ပြည့်နှက်လျက် ရှိသည်။ သို့သော်
နှုတ်မှ ထုတ်ဖော်၍တော့ မပြောရဲချေ။ လေလံပွဲရှိ လူအားလုံးသည်
အဘိုးကြီး၏ ရင်ထဲတွင် ခံစားနေရသော ဒေါသများအား ခံစားမိနေကြသည်။
သို့သော် မုန်တိုင်းအိမ်တော်မှ သခင်ကြီးဘိုင်အား မည်သူကများ
ဆန့်ကျင်ဝံ့ပါမည်နည်း။
နေရောင်ဂိုဏ်းမှ အဘိုးကြီးပင် စကားတစ်ခွန်းမျှ ခွန်းတုံ့ မပြန်ရဲခဲ့ချေ။
“သွားလိုက်ပါဦးမည်” ဟူသော နှုတ်ဆက်စကားပင် မပြောနိုင်ခဲ့ခြင်း ဖြစ်သည်။ ဂိုဏ်းကြီး ၂ ခုဖြစ်သော နေရောင်ဂိုဏ်းနှင့် ကြယ်ရောင်ဂိုဏ်းတို့သည်
နှစ်ပေါင်းထောင်ချီ သမိုင်းကြောင်း ရှိခဲ့ပြီး ခေါင်းဆောင်များစွာ ပြောင်းလဲခဲ့သည်
။ သို့သော် မုန်တိုင်းအိမ်တော်မှ သခင်ကြီးဘိုင်မှာမူ နှစ်ပေါင်း
ထောင်ချီသည့်တိုင် ငယ်ရွယ်နုပျိုလျက် ရှိနေတုန်းပင် ဖြစ်သည်။
ဝမ်အာနှင့် ချူးအာတို့သည်လည်း ထို့အတူပင် ဖြစ်သည်။
နှစ်ပေါင်း ထောင်ချီ၍ အသက်ရှည်ခဲ့သော ထိုလူ ၃ ယောက်အား
မည်သူကများ ရင်ဆိုင်နိုင်ပါမည်နည်း။
ယခုအခါတွင်မူ နေရောင်ဂိုဏ်း၏ သိက္ခာတရားများ ကုန်းကောက်စရာ မရှိ
အောင်ပင် ကျဆင်းခဲ့ရပြီ ဖြစ်သည်။
ကြယ်ရောင်ဂိုဏ်းမှာမူ ဘာမျှ လှုပ်ရှားမှု မလုပ်ရသေးသည့်တိုင် နေရောင်
ဂိုဏ်းအား ကြည့်ရင်း ဇောချွေးများ ပြန်လျက်ရှိသည်။
ဘာဆို ဘာမျှလည်း မလုပ်ဝံ့တော့ချေ။ နေရောင်ဂိုဏ်းကဲ့သို့လည်း
အဖြစ်ဆိုးမျိုးနှင့်လည်း မကြုံချင်ကြတော့ပေ။ ယခုအချိန်တွင် လင်းပါအိုအား
အနိုင်ကျင့်သည့် လုပ်ရပ်မျိုး သွားလုပ်မိမည် ဆိုပါက နေရောင်ဂိုဏ်းထက်
ပိုမိုဆိုးရွားစွာ ခံကြရနိုင်ပေသည်။ နေရောင်ဂိုဏ်းသည် စံနမူနာအဖြစ် ပြသခြင်း
ခံခဲ့ရပြီးဖြစ်သဖြင့် ထပ်မံကျူးလွန်သူအဖို့ ပို၍ ဆိုးရွားသွားပေလိမ့်မည်။
ထို့ကြောင့် ကြယ်ရောင်ဂိုဏ်းမှ လူများသည် တိတ်ဆိတ်စွာပင်
ထိုင်နေလျက် ရှိကြသည်။ လေပင် မလည်ရဲကြချေ။
ထိုအချိန်မှာပင် အသံတစ်သံသည် ရုတ်တရက် ထွက်ပေါ်လာခဲ့သည်။
“နေရောင်ဂိုဏ်းကြီးကတော့ တကယ့်ကို အံ့မခန်းပါပဲ။ ဂိုဏ်းကြီးတစ်ဂိုဏ်း
ပီသပါပေတယ်။ ဒီနေ့တော့ ကျုပ်အမြင်တော်တော် ကျယ်ခဲ့ရပြီ . . .”
အားလုံးသည် အသံလာရာဆီသို့ လှမ်းကြည့်လိုက်ကြသည်။
နေရောင်ဂိုဏ်းမှ လူများ၏ စိတ်ထဲတွင် - (ငါတို့ မုန်တိုင်းအိမ်တော်က သခင်ကြီးဘိုင်နဲ့ အပေါင်းအပါတွေကို
မဆန့်ကျင်ရဲဘူး ဆိုတာ မှန်ပါတယ်။ ဒါပေမယ့် တခြား ဘယ်သူကများ ငါတို့ကို
စော်ကားဝံ့တာလဲ။ ကြယ်ရောင်ဂိုဏ်းက ဆိုရင်တောင် ငါတို့ကတော့
ပြောတဲ့လူကို သတ်ပစ်ရမှာပဲ . . .)
လှမ်းကြည့်လိုက်သည့် အချိန်တွင် အသံပိုင်ရှင်မှာ ဖန်ဇီလင်ဖြစ်ကြောင်း
တွေ့လိုက်ကြရသည်။ ဖန်ဇီလင်သည် နေရောင်ဂိုဏ်းအား လက်ပိုက်လျက်
ကြည့်နေပြီး သူ၏ မျက်လုံးများထဲတွင် အထင်အမြင်သေးသည့်
အရိပ်အယောင်များ ရှိနေပါတော့သည်။
Chapter – 303
“သိုသိုသိပ်သိပ်နေဖို
့လိုမယ်”
“ဖန်ဇီလင် . . . ကျုပ်တို့ကို လာမစော်ကားရင် ကောင်းမယ်နော် . . .”
“မြေနိမ့်ရာ လှံစိုက်ချင်ရအောင် ခင်ဗျားကိုယ်ခင်ဗျား ဘာထင်နေလဲ . . .”
နေရောင်ဂိုဏ်းမှ လူတစ်ဦးသည် ထအော်လိုက် သည်။
ရဲရှောင်သည် နှုတ်ခမ်းတစ်ချက် မဲ့လိုက်ရင်း -
“ကျုပ်က ဘာကောင်မှတော့ မဟုတ်ပါဘူး။ ဒါပေမယ့် အရှိန်အဝါကို
သုံးပြီး ဘယ်တော့မှ လူတစ်ဖက်သားကို အနိုင်မကျင့်ဖူးဘူး။ အဲ့ဒီလို
ယုတ်မာတဲ့နည်းနဲ့ အနိုင်ယူဖို့လည်း ဘယ်တော့မှ မတွေးထားဘူး . . .”
နေရောင်ဂိုဏ်းမှလူသည် ရှူးရှူးရှားရှားပင် ဖြစ်သွားကာ - “ခင်ဗျားက ဒီနေ့ အခွင့်ကောင်း ယူခဲ့တာပဲ။ ကျုပ်တို့ကို
ဒုက္ခရောက်အောင် လုပ်ချင်နေတာ။ အဲဒါများ ကိုယ့်ကိုယ့်ကိုယ်
သူတော်ကောင်းကြီးလို့ တွေးနေတုန်းလား . . .”
ရဲရှောင် ရယ်မောလိုက်ရင်း -
“သူတော်ကောင်း ဟုတ်လား . . . ဒါဆို နေရောင်ဂိုဏ်းကရော
သူတော်ကောင်းကြီးပဲလား။ ခင်ဗျားတို့ စောနတုန်းက လင်းပါအိုကို
အနိုင်ကျင့်ခဲ့တယ်။ အဲဒါကရော တရားမျှတတဲ့ လုပ်ရပ်ပဲလား။ ကျုပ်ကတော့
တရားမျှတတယ်လို့ မထင်မိဘူး။ အခု မုန်တိုင်းအိမ်တော်ကို ရင်မဆိုင်နိုင်တဲ့
အခါကျမှ ခင်ဗျားတို့ သိက္ခာကို ပြန်အဖတ်ဆည်ဖို့ ကြိုးစားနေကြတယ်။ မျက်
ရည်ခံထိုးပြီး လူတိုင်း ခင်ဗျားတို့ဘက်ပါ အောင် ဆွယ်ချင်နေသေးတာလား . .
.”
“ခင်ဗျားတို့ နေရောင်ဂိုဏ်းက သူတော်ကောင်းတရားတွေကိုရော
သေချာသိလို့လား . . .”
လူတိုင်းသည် အားရကျေနပ်စွာဖြင့် ရဲရှောင် ပြောသမျှ စကားလုံးများအား
နားထောင်နေကြသည်။
ပြီးခဲ့သော နှစ်များအတွင်း မုန်တိုင်းအိမ်တော်သည် လှုပ်လှုပ်ရှားရှား
သိပ်မရှိဘဲ နေရောင်ဂိုဏ်းနှင့် ကြယ်ရောင်ဂိုဏ်းတို့သည်သာ
မော်တယ်ကမာ္ဘကြီးအား လွှမ်းမိုးချုပ်ကိုင် ခဲ့ကြသည်။ နေရောင်ဂိုဏ်းအား
ဆန့်ကျင်သူ မှန်သမျှ သေဆုံးခဲ့ကြရပြီး အလိုလိုက် အကြိုက်ဆောင်သော
သူများသည်သာ အသက် ချမ်းသာရာ ရခဲ့ကြသည်။
နေရောင်ဂိုဏ်း အမြဲပြောလေ့ရှိသော စကားမှာ “အင်အားကြီးသူ၏
ပါးစပ်မှထွက်သော စကားသည် အမိန့်” ဟူ၍ပင် ဖြစ်သည်။ နေရောင်ဂိုဏ်းမှ မုန်တိုင်းအိမ်တော်အား မကျေမနပ်ဖြင့်
ဒေါသထွက်နေသည့် အချိန်တွင် ရဲရှောင်၏ စကားလုံးများကြောင့် ပို၍ပင်
ဒေါသများ ယမ်းပုံမီးကျဖြစ်သွားခဲ့ရသည်။
ပေါက်ကွဲထွက်တော့မည့် မီးတောင်တစ်ခုအလား ဒေါသထွက်နေကြသည့်
နေရောင်ဂိုဏ်းမှ လူများအား ကြည့်ရင်း ရဲရှောင်သည် တည်ငြိမ်သော အသံဖြင့်
-
“အင်အားကြီးသူရဲ့ ပါးစပ်က ထွက်တဲ့ စကားက အမိန့်ပဲ . . .”
နေရောင်ဂိုဏ်း အမြဲပြောလေ့ရှိသော စကားအား ရဲရှောင်
ပြောလိုက်ခြင်းပင် ဖြစ်သည်။
သူတို့စကားဖြင့် သူတို့ ပြန်အပြောခံလိုက်ရသည့်အတွက် နေရောင်ဂိုဏ်းမှ
လူများသည် ဟန်မဆောင်နိုင်လောက်အောင်ပင် ဒေါသထွက်သွားကြသည်။
နေရောင်ဂိုဏ်းအဖို့ ကိုယ့်ရှူးကိုယ် ပြန်ပတ်မိလေပြီ။
နေရောင်ဂိုဏ်းမှ အဘိုးကြီးသည် ဆက်၍ နားမထောင်လိုတော့သော
ကြောင့် -
“သွားမယ် . . .”
သုံးယောက်စလုံး မတ်တတ်ထရပ်၍ ထွက်သွားရန် ဟန်ပြင်လိုက်ကြသည်
။
ထိုအချိန်မှာပင် နံပါတ် ၁ အခန်းထဲမှ သခင်ကြီးဘိုင်၏ အသံသည် ထွက်
ပေါ်လာလေသည်။
“ဟင် . . . ငါ သတိလက်လွတ် ဖြစ်သွားတယ်ကွာ။ ဆေးလုံး
ပြုတ်ကျသွားပြီ၊ မြန်မြန် ရှာကြပါဦး။ ဝမ်အာ မင်းတွေ့မိလား . . .”
ဝမ်အာလည်း အထိတ်တလန့် ဖြစ်သွားသည့် အမူအယာဖြင့် -
“ဟာ . . . ကျွန်မ ရှာမတွေ့တော့ဘူး၊ ဘယ်ရောက်သွားပါလိမ့် . . .” သခင်ကြီးဘိုင်မှ တုန်လှုပ်နေသည့် အသံဖြင့် -
“မဖြစ်ဘူး၊ ဘယ်လိုလုပ်ကြမလဲ၊ ၅ ဘီလီယံတောင် တန်တဲ့ ဆေးလုံးနော်၊
ငါတို့တွေ နေရောင်ဂိုဏ်းကို ၅ ဘီလီယံတောင် ပြန်လျော်ရတော့မယ်ထင်တယ်
. . .”
သခင်ကြီးဘိုင်၏ အသံမှာ ဝမ်းနည်းနေသည့်ပုံပင်။ ထိုမျှလောက် များပြား
သော ပမာဏအား ပြန်မလျော်ပေးချင်နေသည့် ပုံစံမျိုးလည်း ပေါက်နေ
လေသည်။
“ဒီလောက်ထိများတဲ့ ပမာဏကို ငါတို့ ဘယ်လိုများ တတ်နိုင်ပါ့မလဲ . . .”
ဆရာတပည့် နှစ်ဦး၏ အသံအား နားထောင်ရင်း လူတိုင်း၏ စိတ်ထဲတွင်
မယုံသင်္ကာပင် ဖြစ်လျက်ရှိသည်။
(ဆေးလုံးပြုတ်ကျသွားတယ်ဆိုတာ အရူးပဲ ယုံလိမ့်မယ်။ တကယ်ပဲ
ပြုတ်ကျသွားဦးတော့၊ အခန်းကျဉ်းကျဉ်းလေးထဲ မတွေ့စရာ အကြောင်းမှ
မရှိတာ။ ဒီနှစ်ယောက် တမင်သက်သက် ပြောနေတာပဲ ဖြစ်ရမယ် . . .)
သခင်ကြီးဘိုင် တမင်ဟန်ဆောင်၍ ပြောနေမှန်း သိသည့်တိုင် မည်သူမျှ
ထုတ်ဖော်၍တော့ မပြောရဲကြချေ။
သခင်ကြီးဘိုင်အား မည်သူကများ ထပြောဝံ့ပါမည်နည်း။
တကယ်တမ်းတွင်မူ သခင်ကြီးဘိုင်အား နေရောင်ဂိုဏ်းကိုပင်
အပြတ်ရှင်းပစ်စေချင်နေမိကြသည်။
အဘယ့်ကြောင့်ဆိုသော် နေရောင်ဂိုဏ်း မရှိမှသာ ကျန်သောလူများ
အသက်ရှူချောင်မည် ဖြစ်သောကြောင့် ဖြစ်သည်။
ထိုအချိန် ဝမ်အာမှ -
“စိတ်မပူပါနဲ့ ဆရာ . . . ဒါက ဆေးလုံးလေး တစ်လုံးပါပဲ။
နေရောင်ဂိုဏ်းက လူတွေလည်း ဆေးလုံးပုံစံကို သေချာတောင် မြင်ဖူးလိုက်မှာ
မဟုတ်ဘူး။ ကျွန်မတို့ ရွှံ့ကိုဖြစ်ဖြစ် ပြန်လုံးပြီး ပေးလိုက်မယ်လေ။ ပြီးရင် သူတို့ကို ချက်ချင်း မျိုချခိုင်းလိုက်မယ်။ အဲဒါဆို သက်သေလည်းပြလို့
မရတော့ဘူး . . .”
သခင်ကြီးဘိုင် တွေဝေသွားသည့် အသံဖြင့် -
“အဲ့ဒီလိုလုပ်လို့ ဖြစ်ပါ့မလား . . .”
ဝမ်အာမှ မဆိုင်းမတွပင် -
“သူတို့က ဆရာ စိတ်ကောင်းဝင်နေတာကို အနှောင့်အယှက်
ပေးခဲ့ကြတယ်လေ။ အခုမှ နားနားနေနေ အပန်းဖြေတဲ့သဘောနဲ့
အပြင်ထွက်လာတာကို သူတို့က လူလို နားမလည်ဘဲ
စိတ်အနှောင့်အယှက်ဖြစ်အောင် လုပ်ခဲ့ကြတယ်။ ဆရာသာ ကြင်နာတတ်တဲ့လူ
မဟုတ်ခဲ့ရင် သူတို့တွေ သေနေတာကြာရောပေါ့။ ဒီကမာ္ဘပေါ်မှာ
နေရောင်ဂိုဏ်းကြီးတစ်ခုလုံး ကို အမြစ်ပြတ်သွားဖို့ တစ်ချက်လွှတ်
အမိန့်ပေးနိုင်တာဆိုလို့ ဆရာတစ်ယောက်ပဲ ရှိတယ်။ ငှက်ပျောသီး
အခွံနွှာနေရတာမှ ကြာပါဦးမယ် ဆရာရယ်။ သူတို့တွေ အသက်ရှင်နိုင်ဖို့
မျှော်လင့်ချက် မရှိပါဘူး။ အဲ့ဒီတော့ အခု ဆရာက သူတို့ဆေးလုံးကို
ပျောက်အောင် လုပ်လိုက်တော့ရော ဘာဖြစ်သွားမှာမို့လို့လဲ . . .”
သခင်ကြီးဘိုင်လည်း စဉ်းစားသွားသည့်ဟန်ဖြင့် -
“ဝမ်အာ . . . ငါကတော့ ဒီလို မလုပ်သင့်ဘူးလားလို့၊ ဘာလို့လဲဆိုတော့
အဲ့ဒီလိုလုပ်ရင် ငါ့သိက္ခာကို ညစ်နွမ်းစေမယ် မဟုတ်လား။ နောက်ပြီး
ငါ့လက်လည်း အစွန်းအထင်း မခံချင်ဘူး။ မင်းပဲ ရွှံ့လုံးလုံးပေးဖို့ ပြောတယ်
မဟုတ်လား၊ ငါ အညစ်အကြေးတွေကို မကိုင်ချင်ဘူး . . .”
လူတိုင်း စိတ်လေသွားကြသည်။
(ခင်ဗျားတောင် ဒီလို ဖြစ်နေရင် နေရောင်ဂိုဏ်းဆို ဘယ်လိုနေမလဲ
မစဉ်းစားမိဘူးလား။ ဝမ်အာဆိုတာ မော်တယ်ကမာ္ဘမှာ နှစ်ပေါင်းထောင်နဲ့ချီပြီး
အားလုံးကို တုန်လှုပ် ကြောက်ရွံ့စေတဲ့ လူတစ်ယောက်ပဲ။ ဒီလိုလူတစ်ယောက်ရဲ့ အကြံက ဒီလိုမျိုးပဲလား။ သူ့ကိုတော့
လူအတော်များများရဲ့ စိတ်ထဲ အထင်သေးသွားမိကြမှာ အမှန်ပဲ . . .)
ဝမ်အာမှ ဆရာဖြစ်သူအား ကြည့်လိုက်ရင်း -
“ဆရာက နားလည်မှု လွဲနေတာပဲ။ ဆရာ ရွှံ့ကို ကိုင်စရာ မလိုပါဘူး၊
ကျွန်မ ကိုယ်တိုင် ရွှံ့နည်းနည်းယူပြီး လုံးလိုက်မယ်။ ပြီးမှ ပေးလိုက်မယ်လေ။
ဘာမှ စိတ်မပူပါနဲ့ဆရာ၊ နောက်ပြီး နေရောင်ဂိုဏ်းကလူတွေကလည်း
ရွှံ့လုံးနဲ့ဆေးလုံး သိပ်ပြီး ကွဲကွဲပြားပြား သိကြမှာ မဟုတ်ပါဘူး။
ကျွန်မတို့အတွက် ဒီနည်းပဲ ကောင်းမယ်ထင်တယ် . . .”
ဝမ်အာတို့ ပြောနေကြသည့် စကားများအား နားထောင်ရင်း လူတိုင်း၏
စိတ်ထဲတွင် -
(ဆရာတပည့် ၂ ယောက်ကတော့ နေရောင်ဂိုဏ်းက လူတွေကို
အရူးတွေလို ကောင်းကောင်း ဖဲ့နေကြတယ်။ သူတို့တွေက ရွှံ့နဲ့ဆေးလုံး
မခွဲတတ်ဘဲ နေပါ့မလား၊ နှစ်ပေါင်း ထောင်နဲ့ချီပြီး သမိုင်းကြောင်း ရှိခဲ့တဲ့
ဂိုဏ်းကြီးပဲဟာကို . . .)
သခင်ကြီးဘိုင် သဘောတူသွားသည့်ဟန်ဖြင့် ခေါင်းညိတ်လိုက်ကာ -
“မတတ်နိုင်ဘူးပေါ့၊ ဒါပေမယ့် ငါတို့တွေ သိုသိုသိပ်သိပ်
နေဖို့တော့လိုမယ်။ သိပ်ပြီး မသိသာစေနဲ့၊ ဒီလိုမှ မဟုတ်ရင်
အလိမ်ပေါ်သွားနိုင်တယ်။ မင်းဟာမင်းပဲ သူတို့ကို ပြောလိုက်တော့နော် . . .”
“ကောင်းပါပြီဆရာ . . .”
ဝမ်အာ အသံထွက်၍ မရယ်မိစေရန် မနည်းထိန်းနေရသည်။
လူတိုင်းသည်လည်း ပါးစပ် အဟောင်းသားဖြင့် ငေးကြည့်နေကြသည်။
(ခင်ဗျားတို့က နေရောင်ဂိုဏ်းကို ကောင်းကောင်းကြီး
သိက္ခာချနေကြတာပဲ။ ခင်ဗျားတို့က ကောင်းကင်ထက်တောင် အဆင့်မြင့်နေတဲ့ လူတွေ၊ အဲဒါတောင် သိုသိုသိပ်သိပ် နေဖို့လိုမယ် ဟုတ်လား၊ ဘယ်လိုတောင်
ဗြောင်လိမ်နိုင်ကြရတာလဲ . . .)
နေရောင်ဂိုဏ်းမှ လူ ၃ ယောက်သည် အခန်းထဲမှ
ထွက်သွားတော့မည့်အချိန်တွင် ဝမ်အာတို့ အပြန်အလှန် ပြောနေကြသည့်
စကားများအား ကြားလိုက်ရသောကြောင့် ဒေါသထွက်သွားကြသည်။ ငယ်ထိပ
်
သို့ပင် ဒေါသများ စောင့်တက်သွားသောကြောင့် အမြင်အာရုံများ ဝေဝါးသွားပြီး
ခေါင်းထဲတွင်လည်း မိုက်ခနဲ ဖြစ်သွားကြသည်။
အဘိုးကြီးသည် အနောက်သို့ တစ်ချက်လှည့်ကြည့်လိုက်သည်။ သူ၏
နှုတ်ခမ်းသည်လည်း ဒေါသကြောင့် တဆတ်ဆတ် တုန်ယင်လျက် ရှိသည်။
နံပါတ် ၁ အခန်းအား စူးရှသော မျက်လုံးများဖြင့် စိုက်ကြည့်နေပြီး တစ်စုံတစ်ခု
ပြောရန် ဟန်ပြင်လိုက်သည်။
ထိုအခါ ကျန်လူ ၂ ယောက်သည် အဘိုးကြီးအား
ပါးစပ်လှမ်းပိတ်လိုက်ရင်း ခပ်သုတ်သုတ်ပင် ဆွဲခေါ်သွားကြသည်။ ထိုလူ ၂
ယောက်၏ စိတ်ထဲတွင်လည်း အဘိုးကြီးအား ကျိန်ဆဲနေကြသည်။
(အခုချိန် ဘာများ ပြောနိုင်ဦးမှာလဲ၊ တစ်လုံးပြောတာနဲ့ အသတ်တောင်
ခံရနိုင်တယ်။ ကျုပ်တို့ အသက်တင်မဟုတ်ဘူး၊ နေရောင်ဂိုဏ်းကြီး တစ်ခုလုံးရဲ့
အနာဂတ်နဲ့လည်း သက်ဆိုင်တယ် အဘိုးကြီးရဲ့)
နံပါတ် ၁ အခန်းထဲမှ သခင်ကြီးဘိုင်လည်း -
“အဘိုးကြီးက လှည့်ကြည့်နေတယ်၊ သူ့ကြည့်ရတာလည်း တော်တော်
ဒေါသထွက်နေပုံပဲ၊ ဝမ်အာ မင်းဘယ်လိုထင်လဲ . . .”
ဝမ်အာမှ -
“ကျွန်မ သူတို့ကို ဖမ်းပြီး မေးလိုက်ရင်ရော ဘယ်လိုလဲ။ သူတို့ အခု
ဘယ်လို ခံစားနေရလဲလို့ မေးလိုက်မယ်လေ . . .”
သခင်ကြီးဘိုင် တစ်ချက်ပြုံးလိုက်ရင်း -“ထားလိုက်ပါတော့၊ ငါတို့က သိက္ခာရှိတဲ့ လူတွေပဲဟာ၊ ဒီလို
ဂုဏ်မောက်နေတဲ့ လူမျိုးတွေနဲ့ ဖက်မဖြစ်ချင်တော့ဘူး။ သူတို့ကို သွားခွင့်
ပေးလိုက်ပါ။ အင်း . . . နေရောင်ဂိုဏ်းသာ ငါ့ကို တစ်ခုခု
စိတ်ဆိုးစရာဖြစ်အောင် လုပ်မယ်ဆိုရင် သူတို့ရဲ့ ဘဝလည်း တော်တော်
စိတ်ဝင်စားစရာ ကောင်းသွားမှာ”
ဝမ်အာလည်း ရယ်မိနေသည့် သူ၏ ပါးစပ်အား အုပ်လိုက်ကာ -
“ဟုတ်တယ်၊ သူတို့သာ ကျွန်မတို့ကို တစ်ခုခု လုပ်ရင် သူတို့ရဲ့ ဘဝလည်း
လေဟုန်စီးနေရသလို ရင်ခုန်စရာ ဖြစ်နေမှာပဲ . . .”
ဝမ်အာ၏ စကားကြောင့် သခင်ကြီးဘိုင်တစ်ယောက် ကျယ်လောင်စွာပင်
အော်ဟစ် ရယ်မောလိုက်ပါတော့သည်။
Chapter – 304
“ဒေါသတကြီးဖြင့်”
လူတိုင်းသည် ဝမ်အာ၏ စကားအား တိတ်ဆိတ်စွာ
နားထောင်နေကြသည်။
မည်သူမျှ အသံမထွက်ရဲကြပေ။
“သူတို့ရဲ့ ဘဝလည်း လေဟုန်စီးနေရသလို ရင်ခုန်စရာ ဖြစ်နေမှာပဲ” ဟု
ပြောလိုက်သော ဝမ်အာ၏ အသံသည် ခြောက်ကပ်ကပ်နိုင်လှသည်။
ထိုစကားအားတွေးရင်း လူတ်ိုင်း၏ စိတ်ထဲတွင် ထိတ်လန့်နေကြသည်။
(ဘယ်လို ရင်ခုန်စရာ ဖြစ်မှာလဲ၊ သွေးပင်လယ်ထဲ ကူးခတ်နေရသလို
ဖြစ်မှာလား၊ သေရမှာက သေရမှာပဲကို . . .)
နေရောင်ဂိုဏ်း ထွက်သွားပြီ ဖြစ်သဖြင့် ဂိုဏ်းကြီးအနေဖြင့်
ကြယ်ရောင်ဂိုဏ်း တစ်ခုတည်းသာ ကျန်ရှိတော့သည်။
ကြယ်ရောင်ဂိုဏ်း၏ အဖွဲ့ခေါင်းဆောင်ဖြစ်သူ လိဝမ်ချွန်သည်
အသက်ကိုပင် ရဲရဲ မရှူရဲတော့ပေ။ ဝမ်အာမှ နေရောင်ဂိုဏ်းအား ပယ်ပယ်နယ်နယ်ပင် ထိုးနှက်ခဲ့သည်ကို
ကြည့်ရင်း လိဝမ်ချွန်၏ စိတ်ထဲတွင် အကျေနပ်ကြီး ကျေနပ်မိခဲ့သည်။
ပြိုင်ဘက်ဂိုဏ်းသည် သူ၏ ရှေ့မှောက်တွင်
သိက္ခာကျဆင်းခဲ့ရသည့်အတွက် အလွန်ပင် ဝမ်းမြောက်ဝမ်းသာ ဖြစ်ခဲ့သည်။
နေရောင်ဂိုဏ်း တစ်ခုလုံး အမြစ်ဖြတ် ခံရပါစေဟုပင် ဆုတောင်းနေမိခဲ့သည်။
သို့သော် အခြေအနေများသည် ပို၍ တင်းမာလာခဲ့သည်။ အခန်းထဲတွင်
သခင်ကြီးဘိုင်ပါ ရှိနေသည်ကိုပါ သိလိုက်ရသောအခါ လိဝမ်ချွန်၏ အပျော်များ
ချက်ချင်းပင် ကြက်ပျောက်ဌက်ပျောက် ပျောက်ကွယ်သွားခဲ့သည်။
ကြောက်ရွံ့မှုကြောင့် နဖူးတွင်ပင် ချွေးစေးများ ထွက်လာခဲ့လေသည်။
လင်းပါအိုအပေါ်တွင် နေရောင်ဂိုဏ်းတစ်ခုတည်းသာ အနိုင်ကျင့်ခဲ့သည်
မဟုတ်ပေ။ ကြယ်ရောင်ဂိုဏ်းသည်လည်း အနိုင်ကျင့်ခဲ့ကြသည်။ အစောပိုင်
းတွင် လင်းပါအိုအပေါ်၌ ပေါ့ပေါ့တန်တန်ပင် တွေး၍ အနိုင်ကျင့်ရန် စိတ်
ကူးမိခဲ့ကြသည်။
(လင်းပါအိုဆိုတာ ငွေကြေးအဖွဲ့အစည်း တစ်ခုပဲ။ သူတို့မှာ ငွေစတွေ
အများကြီးရှိတယ်။ ငါတို့ သူတို့ကို အနိုင်ကျင့်ချင်သလို ကျင့်တော့ရော
ဘာဖြစ်မှာမို့လို့လဲ။ ငါတို့က သူတို့အတွက် အားကိုးစရာ တောင် ဖြစ်လာဦးမယ်
. . .)
ယခုအခါတွင် လင်းပါအို၏ အနောက်တွင် အလွန်အင်အားကြီးမားသော
ကျောထောက်နောက်ခံ ရှိနေမှန်း သိလိုက်ရချေပြီ။
နေရောင်ဂိုဏ်းမှ လူများသည်လည်း ရစရာမရှိအောင်
အစော်ကားခံခဲ့ရသည်။ သို့သော် ယခုအခါတွင် ခန်းမအတွင်း မရှိတော့သဖြင့်
မုန်တိုင်းအိမ်တော်၏ အန္တရာယ်စက်ကွင်းမှ လွတ်မြောက်သွားခဲ့ပြီ ဆိုရပေမည်။
ထို့ကြောင့် သခင်ကြီးဘိုင်ဘက်မှ နောက်ထပ် ပစ်မှတ်တစ်ခုအား
ဦးတည်လာနိုင်လေသည်။ (သခင်ကြီးဘ်ိုင်ရဲ့ နောက်ထပ်ပစ်မှတ်က ငါများ ဖြစ်နေမလား . . .)
လိဝမ်ချွန် စဉ်းစားရင်း ဇောချွေးပြန်နေမိသည်။
စိတ်ထဲတွင်လည်း တဖွဖွဖြင့် ကြိတ်၍ ဆုတောင်းနေမိသည်။
(ငါဘာမှလည်း မလုပ်ပါဘူး၊ လင်းပါအိုကို နည်းနည်းလောက်
ခြောက်လှန့်ရုံလောက်ပဲ လုပ်ခဲ့တာပါ။ သူတို့ အရမ်းကြီး လန့်သွားအောင်လည်း
မရည်ရွယ်ခဲ့ပါဘူး။ ဒီနေ့ လေလံလည်း မဆွဲတော့ဘူး။ သခင်ကြီးဘိုင်ရယ် . . .
ကျုပ်ကိုတော့ အလွတ်ပေးပါ။ ခင်ဗျားရဲ့ ဒေါသတွေ မြန်မြန် ပြေပျောက်ပါစေ။
နေရောင်ဂိုဏ်းကို စံနမူနာ ပြစရာအဖြစ်ပဲ လုပ်ပြီး ကျန်တဲ့လူတွေကိုတော့
အလွတ်ပေးပါစေ . . .)
သို့သော် အဖြစ်အပျက် ဟူသမျှသည် စိတ်ကူးထားသည့်အတိုင်း
ဖြစ်လာသည်မှာ ခပ်ရှားရှားပင်။
သခင်ကြီးဘိုင်မှ တည်ကြည်သော အသံဖြင့် -
“ဒီနေ့ ဂိုဏ်းကြီး ၂ ခုလုံး လာကြတယ်ထင်တယ်။ အခု နေရောင်ဂိုဏ်းက
သွားပြီဆိုတော့ ကျန်တဲ့ဂိုဏ်းက ဘာပါလိမ့်၊ ဝမ်အာ မင်းသိလား . . .”
သခင်ကြီးဘိုင်၏ စကားအဆုံးတွင် လိဝမ်ချွန်တစ်ယောက်
မျက်ရည်ကျချင်သလိုပင် ဖြစ်သွားသည်။
(ငါလည်း မလွတ်မြောက်နိုင်ပါလား . . .)
သခင်ကြီးဘိုင်သည် စစချင်းမှာပင် ကြယ်ရောင်ဂိုဏ်းအား
ဒုက္ခပေးလိုက်သည်။
အကယ်၍ ဝမ်အာဘက်မှ "ကြယ်ရောင်ဂိုဏ်းပါ ဆရာ" ဟု ဖြေလိုက်မည်
ဆိုပါက လိဝမ်ချွန်အနေဖြင့် မျက်နှာပျက်စရာ ဖြစ်သွားနိုင်ပေသည်။
ထို့ကြောင့် အလျင်အမြန်ပင် မတ်တပ်ထရပ်၍ - “ကျုပ်က ကြယ်ရောင်ဂိုဏ်းက လိဝမ်ချွန်ပါ။ သခင်ကြီးဘိုင်ကို ဒီနေ့မှာ
တွေ့ရတာ သိပ်ကို ဝမ်းသာမိပါတယ် . . .”
သခင်ကြီးဘိုင်လည်း တအံ့တဩ ဖြစ်သွားသည့် အမူအယာဖြင့် -
“ဪ . . . ကြယ်ရောင်ဂိုဏ်းလား၊ သူတို့တွေက သိပ်ပြီး
တည်ငြိမ်နေကြတာလည်း မဆန်းပါဘူးလေ . . .”
လိဝမ်ချွန်၏ နဖူးမှ ချွေးစေးများပင် စီးကျနေပြီဖြစ်သည်။ ထို့နောက်
အားတင်းပြုံးလိုက်ရင်း -
“သခင်ကြီးဘိုင်ကတော့ ရယ်စရာ ပြောနေပြန်ပါပြီ။ ဘယ်သူကများ
သခင်ကြီးဘိုင်အရှေ့ တည်တည်ငြိမ်ငြိမ် ရှိနေနိုင်မှာလဲ . . .”
သခင်ကြီးဘိုင်မှ ကျေနပ်သွားသည့် အသံဖြင့် -
“ကောင်းတယ် . . . ကျုပ်ရှေ့မှာ တည်တည်ငြိမ်ငြိမ် မဖြစ်တဲ့ လူတွေကို
ကျုပ်က သဘောကျတယ်။ ခင်ဗျားက ရိုးသားတဲ့ လူတစ်ယောက်လို့
ကျုပ်ယူဆမိပါတယ်။ ကျုပ်ဆီကို လာခဲ့ပါဦးလား။ ဒီနေ့ ခင်ဗျားကို
လာရကျိုးနပ်အောင် ကျုပ်လုပ်ပေးပါ့မယ်။ ဒီအတိုင်း ဘာမှမပါဘဲ ပြန်သွားတာ
ဘယ်ကောင်းမလဲဗျ။ ကျုပ်ဆီမှာ ဆေးလုံးတစ်လုံးရှိတယ်။ ဒီဆေးလုံးအတွက်
၅ ဘီလီယံပဲ ပေးလေ။ ဒီဆေးနဲ့ဆို ခင်ဗျားပြန်ရောက်တဲ့အခါ နာမည်ကောင်း
ရမှာပါ . . .”
လိဝမ်ချွန်၏ မျက်လုံးများ ထွက်ကျသွားမတတ်ပင် ပြူးကျယ်သွားသည်။
(ငါနားကြားများ လွဲသလား . . . ဘုရားရေ၊ သခင်ကြီးဘိုင်က
သူ့ဆေးလုံးကို ငါးဘီလီယံနဲ့ ဝယ်ခိုင်းနေပြီ။ နေရောင်ဂိုဏ်းက အရူးတွေ
ဒီဆေးအတွက် ၅ ဘီလီယံသုံးပြီး ဝယ်ခဲ့ရတယ်။ အခုကြ
ငါပြန်ဝယ်ရမယ်တဲ့လား . . .)
လိဝမ်ချွန် အားတင်း၍ ပြုံးလိုက်ကာ -
“ကောင်းပါပြီ . . .” သူ့ဘက်မှ ထိုထက်ပို၍ ဘာမျှ မပြောနိုင်ချေ။ ပြောလည်း မပြောဝံ့ချေ။
အကယ်၍ တစ်စုံတစ်ခု ပြောလိုက်မည်ဆိုပါက အဆုံးသတ်သည်
နေရောင်ဂိုဏ်းထက်ပင် ပို၍ ဆိုးရွားသွားနိုင်ပါသေးသည်။
အားလုံးဝိုင်းကြည့်နေသည့် ကြားမှပင် လိဝမ်ချွန်သည် ငွေစများ
ထုတ်လိုက်သည်။ ထို့နောက် သူ၏ ဘေးရှိ လူ ၂ ဦးကိုပါ လက်ကုတ်၍
ပိုက်ဆံတောင်းလိုက်သည်။ သခင်ကြီးဘိုင်အား ပေးနိုင်ရန်အတွက် အားလုံး၏
ငွေစများ စုပေါင်းမှသာ ဖြစ်နိုင်ပေလိမ့်မည်။ ကြယ်ရောင်ဂိုဏ်းမှ လူ ၃
ယောက်သည် အလွန်ကြွယ်ဝသူများ ဖြစ်ကြသည့်တိုင် ငွေလုံလောက်စွာ
မပါလာခဲ့ချေ။ ထို့ကြောင့် သုံးယောက်ပေါင်းသည့်တိုင် ၅ ဘီလီယံ မပြည့်သဖြင့်
အခြားသောဂိုဏ်းတစ်ခုမှ ၁ ဘီလီယံ ချေးလိုက်ရသေးသည်။ နောက်ဆုံးမှသာ
နံပါတ် ၁ အခန်းသို့ ထွက်လာနိုင်ခဲ့သည်။
ထိုကဲ့သို့ ငွေစများစွာ ယူ၍ သွားသည့်တိုင် နံပါတ် ၁ အခန်းမှ မည်သူမျှ
ချက်ချင်း ထွက်မလာချေ။ အတန်ကြာ စောင့်ဆိုင်းပြီးမှသာ
လူတစ်ဦးထွက်လာ၍ ငွေစများအား ယူဆောင်သွားလေသည်။ ထို့နောက်
ထိုလူသည် လိဝမ်ချွန်အား ဖယောင်းလုံးတစ်လုံး ထုတ်ပေးလိုက်သည်။
“ဟင် . . . အရိုးသန့်စင်ဆေးက ဘယ်မှာလဲ . . .”
(သခင်ကြီးဘိုင်က သူ့မှာ ဆေးလုံးတစ်လုံး ရှိတယ်ဆို၊ အဲ့ဒီဆေးလုံးက
နေရောင်ဂိုဏ်းက ရတဲ့ ဆေးလုံး ဖြစ်ရမှာ မဟုတ်ဘူးလား . . .)
လိဝမ်ချွန်၏ စိတ်ထဲတွင် ဖယောင်းလုံးအား ကြည့်ရင်း အံ့ဩနေမိသည်။
အစောပိုင်းတွင် သခင်ကြီးဘိုင်ထံမှ ဆေးလုံးအား ၅ ဘီလီယံကုန်ကျခံ၍
ဝယ်ရသည်ု့တိုင် ဆေးလုံးတစ်လုံး အဖတ်တင်မည်ဟု တွေး၍ ခံသာနေမိသည်။
ဂိုဏ်းသို့ ပြန်ရောက်သည့် အခါတွင်လည်း ဈေးကြီးရခြင်း အကြောင်းအရင်းအား
တစ်ခုခု အကြောင်းပြလိုက်မည်ဟု တွေးထားမိခဲ့သည်။ သို့သော် ယခုအခါတွင်မူ သူ၏ အထင်နှင့်အမြင်သည် တက်တက်စင်
အောင် လွဲခဲ့ချေပြီ။
(ငါဘာလုပ်ရမလဲ၊ သခင်ကြီးဘိုင်ကတော့ ဒီလိုအချိုးချိုးလိုက်ပြီ၊ ငါသူ့ကို
ထပ်မေးရမလား၊ ငြင်းဆန်ရမလား၊ ဒါပဲယူလိုက်ရမလား . . .)
ဝမ်အာသည် လိဝမ်ချွန်အား ကြည့်လျက် -
“ဘယ်အရိုးသန့်စင်ဆေးကို ပြောနေတာလဲ၊ ဆရာက ရှင့်ကို
အရိုးသန့်စင်ဆေး ပေးမယ်လို့ ပြောခဲ့လို့လား”
လိဝမ်ချွန်ဘက်မှ ပြောစရာစကား ရှာမရတော့ချေ။
ဒေါသထွက်ပစ်ချင်နေသည့်တိုင် မထွက်ရဲပေ။
အကယ်၍ သူ့ဘက်မှ တစ်စုံတစ်ရာ ခွန်းတုံ့မပြန်ခဲ့လျှင်လည်း
ဖယောင်းလုံး တစ်လုံးအား ၅ ဘီလီယံ ပေး၍ ဝယ်လိုက်ရသကဲ့သို့
ဖြစ်သွားပေလိမ့်မည်။
သူမည်သို့ ဆက်လုပ်ရပါမည်နည်း။
လိဝမ်ချွန်သည် ကျောက်ရုပ်တစ်ရုပ်ကဲ့သို့ပင် ငူငူငိုင်ငိုင်ကြီးဖြင့် ရပ်နေ
လေသည်။ သူ၏ မျက်နှာတစ်ခုလုံးသည်လည်း ပြိုတော့မည့် မိုးကဲ့သို့ သုန်မှုန်
လျက် ရှိသည်။ ထိုအချိန်မှာပင် ဝမ်အာမှ -
“ဆရာလိ . . . ရှင့်ဘက်က မကျေနပ်ဘူးဆိုရင် ကျွန်မတို့ဆီလာပြီး
လက်ဖက်ရည်သောက်ရင်း တောင်းပန်တာ ခံမလား . . .”
လိဝမ်ချွန်လည်း အသက်တစ်ချက် ရှူသွင်းလိုက်ရင်း -
“ကောင်းပါပြီ၊ ကျုပ်ဆေးလုံးကို ယူပါ့မယ် . . .”
ထို့နောက် ချက်ချင်းပင် ချာကနဲ လှည့်ထွက်သွားလေသည်။
ထိုအခါ ဝမ်အာမှ ဒေါသတကြီးဖြင့် - “နေဦး . . . လိဝမ်ချွန်၊ ရှင်က လာတုန်းကလာပြီး အခုကြ ဒီတိုင်း
ထွက်သွားတော့မယ်ပေါ့။ ကျွန်မတို့ ရှိတဲ့ နေရာကို ရှင်က ဘာများ
ထင်နေတာလဲ။ လာချင်တိုင်းလာ ပြန်ချင်တိုင်း ပြန်လို့ရမယ်များ
ထင်နေတာလား။ ကျွန်မက ရှင့်ကို ယဉ်ယဉ်ကျေးကျေးပြောတယ်။ ရှင်ကတော့
ကျွန်မကို စိတ်ဒုက္ခပေးတယ် . . .”
ထိုအခိုက် နံပါတ် ၁ အခန်းထဲမှ အလင်းတန်းတစ်ခု ထွက်ပေါ်လာပြီး
လိဝမ်ချွန်လည်း အော်ဟစ် သွားလေသည်။
လိဝမ်ချွန်၏ ညာဘက်လက်သည်လည်း ပခုံးအရင်းမှ ပြတ်သွားကာ
ကြမ်းပြင်ပေါ်သို့ ကျသွားပါတော့ သည်။
Chapter – 305
“ငြိမ်သက်နေကြခြင်း”
အလင်းတန်းကြောင့် လက်ပြတ်သွားသည်ထက် ပို၍ အံ့သြစရာ
ကောင်းသောအရာမှာ ပြတ်သွားသော ပခုံးအရင်းမှ ဒဏ်ရာသည် တိတိရိရိပင်
ဖြစ်နေပြီး သွေးဟူ၍လည်း လုံးဝ မထွက်ချေ။
“မင်း . . .”
လိဝမ်ချွန်သည် လက်ကို ကိုင်ရင်း အော်ဟစ်လျက် ရှိသည်။ သူ၏
မျက်လုံးများသည် ပြူးကျယ်လျက်ရှိပြီး နံပါတ် ၁ အခန်းအား ဒေါသတကြီးဖြင့်
လှမ်းကြည့်နေလေသည်။
“ခင်ဗျားက ဘာလဲ . . . မိန်းကလေးဝမ်အာက ခင်ဗျားကို
မသတ်သွားတာတောင် ကျေးဇူးတင်ရမှာ။ မြန်မြန်သွားတော့လေ၊
ဘာရပ်လုပ်နေတာလဲ။ လက်ဖက်ရည် ဝင်သောက်ချင်နေသေးတာလား . . .”
နံပါတ် ၁ အခန်း အပြင်ဘက်ရှိ ဝတ်ရုံနက်ဖြင့် ဓားကိုင်ထားသော
လူသည် ပြုံးကာ ပြောလိုက်သည်။ လိဝမ်ချွန်လည်း သက်ပြင်းသာ အခါခါ ချနေမိသည်။ ထို့နောက်
ခေါင်းညိတ်လိုက်ရင်း -
“မုန်တိုင်းအိမ်တော်က စွမ်းအားအကြီးဆုံး အဖွဲ့အစည်း ပီသပါပေတယ်။
ကျုပ်သေချာ မှတ်ထားပါ့မယ်။ ကျုပ်ရဲ့ အသက်ကို နှုတ်ယူမသွားတဲ့အတွက်
ကျေးဇူးတင်မိပါတယ် . . .”
ဝမ်အာသည် လိဝမ်ချွန်အား စိုက်ကြည့်လျက် -
“ကျွန်မကတော့ ရှင့်ကို အရှင်မထားချင်ပါဘူး။ ဒါပေမယ့် ဒီနေ့ ကျွန်မ
ဆရာက စိတ်ကောင်းဝင်နေတယ်။ လင်းပါအိုကို အပန်းဖြေဖို့ လာခဲ့တာဆိုတော့
ရှင့်သွေးတွေနဲ့ သူ့စိတ်ကို မညစ်နွမ်းသွားစေချင်ဘူး။ အခုရှင်မသွား
သေးဘူးဆိုရင် ခေါင်းပါဖြတ်ပေးလိုက်မယ် . . .”
လိဝမ်ချွန်လည်း ပြတ်သွားသော သူ၏လက်အား
နောက်လက်တစ်ဖက်ဖြင့် ကောက်ယူလိုက်ရင်း နာကျင်မှု ဝေဒနာအား အံကြိတ်
ကာ ထွက်သွားပါတော့သည်။
လိဝမ်ချွန် လျှောက်လာရင်းဖြင့် ရဲရှောင်၏ အနားသို့ ရောက်သောအခါ -
“ဖန်ဧကရာဇ်ရဲ့ အကြံအစည်က တကယ်ကို ပိရိပါပေတယ်။ ကျုပ်
ဒီနေ့အဖြစ်ကို တစ်သက် မမေ့ဘူး။ ကျုပ်တို့ နောက်များကျရင် တွေ့ဖို့
အခွင့်အရေး ရှိဦးမှာပါ . . .”
ရဲရှောင် အံ့သြသွားသည့်ဟန်ဖြင့် မျက်ခုံးများ ပင့်လိုက်ကာ -
“တော်တော် ထူးဆန်းတာပဲ။ ခင်ဗျားကို ဒဏ်ရာရအောင် လုပ်လိုက်တာ
မုန်တိုင်းအိမ်တော်နော်။ သူတို့ကို မနိုင်တဲ့အတွက် ခင်ဗျားလည်း
အံကြိတ်ရုံကလွဲပြီး ဘာမှ မလုပ်နိုင်ခဲ့ဘူး။ ဒါက ထားလိုက်ပါတော့။
လူတိုင်းလည်း ဒီလိုပဲ နေကြမှာပါပဲ။ ဒါပေမယ့် အခု ခင်ဗျားက ကျုပ်ကို
ပြဿနာ လာရှာနေတယ်။ ခင်ဗျားလုပ်ပုံက ကုလားမနိုင်လို့ ရခိုင်ကို လာမဲ နေသလိုပဲ။ ခင်ဗျားက ဘာဖြစ်ချင်နေတာလဲ။ ကျုပ်ဖြင့် တကယ်ကို
နားမလည်နိုင်တော့ဘူး . . .”
လိဝမ်ချွန် ပြုံးလျက် ခေါင်းညိတ်လိုက်ရင်း -
“ဘာတွေဖြစ်နေလဲ ဆိုတာကို ကျုပ်နားလည်သလို ခင်ဗျားလည်း
နားလည်ပါတယ်။ ရှေ့ဆက်ပြီး စောင့်ကြည့်ကြသေးတာပေါ့ . . .”
ထိုသို့ ပြောပြီးသည်နှင့် ထွက်ခွာသွားလေသည်။
ရဲရှောင် စိတ်ရှုပ်ထွေးနေသည့် အမူအယာမျိုးဖြင့် ရှိနေလေသည်။
လိဝမ်ချွန် ထွက်သွားပြီးနောက် လေသံတီးတိုးဖြင့် -
“ကျုပ်နားလည်သလို ခင်ဗျားလည်း နားလည်ပါတယ် ဆိုတာ
ဘာကိုပြောချင်တာလဲ။ ငါက ဘာကိုများ နားလည်ရမှာလဲ။ သူပြောနေတဲ့
ကိစ္စအကြောင်းကို သူကိုယ်တိုင်တောင် သေချာသိရဲ့လား မသိဘူး။ ဘာလို့
ထူးထူးဆန်းဆန်းတွေ ပြောနေရတာပါလိမ့် . . .”
ကြယ်ရောင်ဂိုဏ်းမှ ကျန်ရှိခဲ့သည့် လူ ၂ ဦးသည် ရဲရှောင် ပြောလိုက်သည့်
စကားအား ကြားကြသည့်တိုင် မည်သည့်စကားမျှ ခွန်းတုံ့ပြန်မနေကြတော့ချေ။
အကယ်၍ ဒေါသအလျောက် ပြန်ပြောမိပါက အများအမြင်တွင် သူတို့၏
သိက္ခာတရားများ ထပ်မံ၍ ကျဆင်းသွားနိုင်ပေသည်။ ထို့ကြောင့် ရဲရှောင်အား
စားမတတ် ဝါးမတတ် အကြည့်များဖြင့်သာ စိုက်ကြည့်နေကြတော့သည်။
ရဲရှောင် ထိုလူများအား ကြည့်ရင်း စိတ်ရှုပ်ထွေးနေသည့် အမူအယာဖြင့် -
“သူတို့ သုံးယောက်က ဘာဖြစ်နေကြတာလဲ။ တော်တော်ကို
ထူးဆန်းနေကြတယ်။ သူတို့ဟာသူတို့ ထူးဆန်းတာက ထားပါတော့။
လင်းပါအိုကို ဘာလို့ အပြစ်လာတင်နေရတာလဲ။ တောင်နဲ့ မြောက်လိုပဲဘာမှ
မဆိုင်တဲ့ ကိစ္စပဲဟာကို။ ကမာ္ဘပေါ်မှာ ဒီလို လူမဆန်တဲ့ လူတွေလည်း ရှိနေ
သေးတာပါလား . . .”
ထိုအခါ လေလံခန်းမအတွင်းရှိ လူများသည်လည်း -“ဟုတ်တယ်၊ သူတို့က တော်တော်ကို လူမဆန်ကြဘူး . . .”
ထိုကဲ့သို့သာ ပြောလိုက်ရသော်လည်း လူတိုင်း၏ စိတ်ထဲတွင်မူ မခံချင်ပင်
ဖြစ်နေမိကြသည်။
(ခင်ဗျားသာ သခင်ကြီးဘိုင် အားကိုးမရှိရင် နေရောင်ဂိုဏ်းနဲ့
ကြယ်ရောင်ဂိုဏ်းလည်း ဒီလို ခံကြရမှာ မဟုတ်ဘူး။ အခုကြတော့ သူမဟုတ်
တဲ့အတိုင်း အပြစ်ကင်းစင်တဲ့ ကလေးတစ်ယောက်လို ဟန်ဆောင်နေပြန်ပြီ။
သူ့ကိုယ်သူ ဘာမှ အပြစ်မရှိသလို ပုံစံနဲ့ နေနေတယ်။ ပိုဆိုးတာက ရှိနေတဲ့
လူအားလုံးကိုပါ သူ့ကို စာနာအောင် ပြောပြနေတာကိုပဲ။ တကယ်တမ်း
မတရားသဖြင့် ခံရရင်တောင် ခင်ဗျားဘက်က ရပ်တည်ပေးကြဦးမယ်။ အခုကြ
သူ့မှာ ဒီလောက်အားကိုးကြီး ရှိနေတာကို ငါတို့က သူ့သနားနေရဦးမှာလား . .
.)
ခန်းမအတွင်း ထောင့်တစ်နေရာတွင် ထိုင်နေသည့် ဝမ်ရမ်ချူးချူးနှင့်
ပိုင်ရှင်းယွဲ့တို့မှာမူ ရဲရှောင်အား ကြည့်ရင်း ကြိတ်၍ ရယ်နေမိကြသည်။ သူတို့၏
ပါးစပ်အား လက်ဖြင့် အုပ်ထားကာ အူတက် မတက်ပင် ရယ်နေမိကြခြင်း ဖြစ်
သည်။ ရယ်ရလွန်းသဖြင့် ဗိုက်ကြောများပင် နာနေကြချေပြီ။
အကယ်၍ ရဲရှောင်သည်သာ အန္တရာယ်တစ်ခုခု ရင်ဆိုင်ရပါက ပိုင်ရှင်
းယွဲ့တို့နှစ်ဦးသည် ကျိန်းသေပေါက်ပင် အကူအညီပေးမည် ဖြစ်သည်။
နေရောင်ဂိုဏ်းနှင့် ကြယ်ရောင်ဂိုဏ်းတို့သည် မော်တယ်ကမာ္ဘ၏ ထိပ်သီး
ဂိုဏ်းကြီးများ ဖြစ်သည့်တိုင် ပိုင်ရှင်းယွဲ့အဖို့ စာမဖွဲ့လောက်ချေ။
သခင်ကြီးဘိုင်အတွက်ဆိုလျှင် ပို၍ပင် လွယ်ကူနေပါသေးသည်။
သို့သော် ထိုဂိုဏ်း ၂ ခုမှာ ချင်းယန်နယ်ပယ်၏ အင်အားအကြီးဆုံး
ဂိုဏ်းကြီး ၂ ခုဖြစ်သော သူရိယဂိုဏ်းနှင့် ကြယ်အလင်းဂိုဏ်းများ၏
ဂိုဏ်းခွဲများပင် ဖြစ်သည်။ ပိုင်ရှင်းယွဲ့အနေဖြင့် အဆိုပါ ဂိုဏ်းကြီး ၂ ခုအား သတိပြုရမည်
ဖြစ်သည့်တိုင် သခင်ကြီးဘိုင်အတွက်မူ ထိုသို့ မဟုတ်ပေ။ ယနေ့ သူ၏ လုပ်ရပ်
အတွက် သူရိယဂိုဏ်းနှင့် ကြယ်အလင်းဂိုဏ်းတို့ သိရှိသွားမည် ကိုလည်း စိုးရိမ်
နေစရာ မလိုချေ။ မော်တယ်ကမာ္ဘမှဂိုဏ်းဖြစ်စေ၊ ချင်းယန်နယ်ပယ်မှ
ဂိုဏ်းဖြစ်စေ သခင်ကြီးဘိုင်အတွက်မူ ထူးခြား၍ ပြောင်းလဲသွားမည် မဟုတ်ပေ။
လေလံပွဲ စတင်သည့် အချိန်မှစ၍ ပိုင်ရှင်းယွဲ့တို့သည် ဆေးလုံးများထံတွင်
သာ အာရုံံရောက်နေခဲ့ကြသည်။ သူတို့နှစ်ဦး၏ လက်ဝယ်တွင် ငွေစများ
မရှိသဖြင့် ဝယ်လည်း မဝယ်နိုင်ကြချေ။
မော်တယ်ကမ္ဘာသို့ အလောတကြီးဖြင့် လာခဲ့ကြရသဖြင့် ငွေစ အလုံအ
လောက် မပါလာခဲ့ခြင်း ဖြစ်သည်။ အနိမ့်ဆုံး ဆေးလုံး၏ ဈေးနှုန်းအား
သိလိုက်ရသည့် အချိန်မှစ၍ မည်သည့် ဆေးလုံးကိုမျှ ရနိုင်တော့မည်
မဟုတ်ကြောင်း ပိုင်ရှင်းယွဲ့တို့ သဘောပေါက်သွားခဲ့ကြသည်။
ထို့ကြောင့် လေလံပွဲအား နှုတ်ဆိတ်၍သာ ကြည့်နေခဲ့ကြရသည်။
ပိုင်ရှင်းယွဲ့တို့နှစ်ဦးသည် ဖန်ဇီလင်အား ဝင်ရောက် ကူညီရန် ဟန်ြ
ပင်နေစဉ်မှာပင် ဖန်ဇီလင်သည် အခြေအနေ အားလုံးအား ကောင်းမွန်စွာ
ထိန်းချုပ် သွားနိုင်ခဲ့သည်ကို တွေ့ခဲ့ရသည်။
အရာအားလုံး ပြီးဆုံးသွားသည့်တိုင် ဖန်ဇီလင်သည် အပြစ်မရှိသည့်
လူတစ်ဦးကဲ့သို့ပင် ဟန်ဆောင် နေပြန်ပါသေးသည်။ မည်သူမျှ သူ၏
စကားအား ယုံကြည်လိမ့်မည် မဟုတ်ချေ။
ယခုအခါ လေလံပွဲသည်လည်း ပွဲတဝက်ခန့်ပင် ရောက်ရှိနေပြီ ဖြစ်သည်။
သို့သော် ခန်းမတစ်ခုလုံး တိတ်ဆိတ်လျက် ရှိပြီး မည်သူမျှ ဆက်လက်
ဈေးပြိုင်ပေးခြင်း မပြုကြတော့ပေ။
သခင်ကြီးဘိုင် ရှိနေသည့်အတွက် မည်သူကများ
ဈေးပြိုင်ပေးဝံ့ပါမည်နည်း။ တစ်ယောက်ယောက်မှ ဈေးတစ်ခု ပြောလိုက်မည်ဆိုလျှင်
သခင်ကြီးဘိုင်မှ “ကျုပ် တစ်ဘီလီယံ ပေးတယ်။ ခင်ဗျား မဖြစ်ဖြစ်အောင်
ဆက်လိုက်ရမယ်။ ရပ်လို့ မရဘူး . . .” ဟု ပြောလိုက်လျှင်
ခက်ချေပေလိမ့်မည်။ ထို့ကြောင့် လူတိုင်း၏ စိတ်ထဲတွင် တွေးရင်း တုန်လှုပ်
နေကြသည်။
(ဂိုဏ်းကြီး ၂ ခုက ချမ်းသာကြတယ်။ သူတို့တွေက ၅ ဘီလီယံ
မပေးချင်ကြပေမယ့် အဲဒီထက် ပိုတဲ့ ငွေကြေးပမာဏထိ ချမ်းသာကြတယ်။
ငါတို့ကတော့ သူတို့လောက် မချမ်းသာဘူး။ တစ်ဘီလီယံ ဆိုရင်တောင်
တတ်နိုင်မှာ မဟုတ်ဘူး။ နောက်ပြီး ငွေအလုံအလောက် ရှိတယ် ဆိုရင်တောင်
သခင်ကြီးဘိုင်က တောင်းရင် သွားပေးရဦးမယ်။ အဲ့ဒီတော့ ငါတို့အဖြစ်က
မြွေပါလည်းဆုံး သားလည်းဆုံးပဲ . . .)
(အခုဆိုရင် ဂိုဏ်းတစ်ခုက ၅ ဘီလီယံ အကုန်ခံခဲ့ပြီး ဒေါသတွေထွက်
အရှက်တွေကွဲပြီး ပြန်သွားရတယ်။ နောက်ဂိုဏ်းတစ်ခုကကြ ဖယောင်းလုံး
တစ်လုံးကို ၅ ဘီလီယံ ပေးပြီးတော့ ဝယ်လိုက်ကြရတယ် . . .)
(၅ ဘီလီယံဆိုတာ နောက်စရာ ပမာဏ မဟုတ်ဘူး။ တော်တော်ကို
များတဲ့ ပမာဏပဲ။ ဒါကြောင့် ငြိမ်ငြိမ်လေး နေတာပဲ ကောင်းပါတယ်လေ။
ဆေးက ဘယ်လောက်ပဲ တန်ဖိုးရှိရှိ ကိုယ်ပိုင်နိုင်မယ့် အရာမှ မဟုတ်တာ . . .)
လူတိုင်း၏ အတွေးထဲတွင် ထိုကဲ့သို့သာ တွေးနေမိကြသည်။
ထို့ကြောင့် လေလံပွဲကြီးသည်လည်း သုသာန်ပြင်တစ်စအလား ငြိမ်သက်
နေလေသည်။
ထို့ပြင် နောက်ထပ် ပြဿနာ တစ်ခုမှာ လေလံပွဲမှ
ထွက်သွားချင်ကြသည့်တိုင် မည်သူမျှ မထဝံ့ကြချေ။ အကြောင်းမှာ
သခင်ကြီးဘိုင် အမျက်တော်ရှမည် ကို ကြောက်ရွံ့နေကြသောကြောင့် ဖြစ်သည အချို့ဆိုလျှင် အပေါ့အပါးသွားရန်ကိုပင် ထမသွားရဲကြခြင်း ဖြစ်သည်။ ထို့
ကြောင့် သူတို့ကိုယ်သူတို့ သတ်သေချင်လောက်အောင်ပင် ဖြစ်နေမိကြသည်။
ဂိုဏ်းကြီး ၂ ခုထက် ပို၍ သြဇာအာဏာ ကြီးမားသည့် လူဟူ၍လည်း
မရှိကြသဖြင့် ငြိမ်ကုတ်၍သာ နေနေကြရသည်။ သူတို့အားလုံး၏ ရှေ့တွင်ပင်
ထိုဂိုဏ်းကြီး ၂ ခုအား စော်ကားခံခဲ့ရသည်ကို မျက်ဝါးထင်ထင်ပင် တွေ့မြင်
ခဲ့ရသည် မဟုတ်ပါလော။
အကယ်၍ တစ်စုံတစ်ယောက်မှသာ “အပေါ့အပါး ခဏသွားလိုက်ဦးမယ် .
. .” ဟု ပြောလိုက်မည် ဆိုပါက သခင်ကြီးဘိုင်မှ “ငါ့ရှေ့မှာတောင် အ
ပေါ့အပါးသွားမယ် ပြောရဲသေးတယ်။ မင်းက အပေါ့သွားချင်နေတယ်ပေါ့။
ကောင်းပြီ၊ ဒါဆို မင်းကို သတ်လိုက်ရင် အပေါ့သွားစရာလည်း မလိုတော့ဘူးပေါ့
. . .” ဟူသည့် စကားအား ပြောလာမည်ကို စိုးရိမ်နေကြသောကြောင့်ပင် ဖြစ်
ပါတော့သည်။
Chapter – 306
“ငွေ”
ထိုအချိန်တွင် နံပါတ် ၁ အခန်းထဲရှိ ဝမ်အာမှ -
“ကျွန်မ ဆရာ အပြင်ကို ထွက်လာတယ်ဆိုတာ စိတ်အပန်းဖြေချင်လို့ပဲ။
ဘာမှလည်း ဝယ်မှာ မဟုတ်ဘူး။ ကျွန်မတို့ အခုလိုတွေ လုပ်ခဲ့တယ်ဆိုတာ
ဂိုဏ်းကြီး ၂ ခုက လူပါးဝလာလို့ပါ။ အဲဒါကြောင့် စိတ်ထဲ မခံချင်ဖြစ်ပြီး
လုပ်စရာရှိတာကို လုပ်ခဲ့တာ . . .”
ထို့နောက် ရယ်မောလိုက်ပြန်ရင်း -
“ဆရာကိုယ်တိုင် ဘယ်ကိစ္စကိုမှ ဝင်ပြီး ဖြေရှင်းလေ့မရှိတာ
အတော်ကြီးကို ကြာခဲ့ပြီ။ အခု သူကိုယ်တိုင်ကိုယ်ကြ ဂိုဏ်းကြီး ၂ ခုကို ဝင်ပြီး
ဖြေရှင်းလိုက်တာဆိုတော့ သူတို့အနေနဲ့ ဂုဏ်တောင် ယူရဦးမှာ . . .”
ရယ်မော၍ ပြောဆိုလိုက်သည့် ဝမ်အာ၏ စကားအဆုံးတွင်
ပွဲလာပရိတ်သတ်အားလုံး ရယ်မောလိုက်ကြသည်။
“ဟားဟား ဟားဟား . . .”
“ဟားဟား . . . ဟုတ်တာပေါ့။ မိန်းကလေးဝမ်အာက တကယ်ကို
ပြောတတ်တာပဲ . . .”
ဝမ်အာမှ ဟာသလုပ်၍ ပြောလိုက်သည့်အတွက် မည်သူမှ မရယ်ဝံ့ဘဲ မ
နေနိုင်တော့ပေ။
လူအတော်များများသည် မုန်တိုင်းအိမ်တော်အား လေးစားကြောင်း
ပြသရန်အတွက် သူတို့၏ လည်ချောင်းများ ကွဲသွားလုမတတ်ပင် ရယ်မောလိုက
်
ကြသည်။
“ဒါကြောင့် လုပ်စရာရှိတာ ဆက်လုပ်ကြပါ။ ရှင်တို့ ဝယ်ချင်တဲ့ ဆေးလုံးကို
ဈေးမြင့်ပေးလိုက်ကြ။ လူ့ငနွားတွေလည်း အခုဆို မရှိကြတော့ဘူး။ အဲ့ဒါကြောင့်
ဘယ်သူမှလည်း ဝင်ရှုပ်စရာ အကြောင်း မရှိတော့ဘူး။ ကျွန်မတို့ကိုလည်း ဘာမှ
ရှိန်နေစရာ မလိုဘူး . . .” “ကျွန်မ ဆရာနဲ့ ကျွန်မက ဒီကိုလာတာ အပျင်းပြေ သဘောပဲ။
အဲဒါကြောင့် စိတ်အေးလက်အေးနဲ့ လေလံဆွဲကြပါ။ ကျွန်မတို့လည်း ခဏနေ
သွားကြတော့မှာ . . .”
အားလုံး လက်ခုပ်လက်ဝါးတီးလိုက်ကြသည်။ ချီးကျူးစကားသံများလည်း
ဆူညံစွာ ထွက်ပေါ်လာပါ တော့သည်။
“ကြီးမြတ်လှတဲ့ သခင်ကြီးဘိုင်ပါလား . . .”
“ကျေးဇူးတင်ပါတယ် မိန်းကလေးဝမ်အာ . . . သခင်ကြီးဘိုင်ကိုလည်း
ကျေးဇူးပါ။ ခင်ဗျားတို့က ကျုပ်တို့ကို ငြိမ်းငြိမ်းချမ်းချမ်းနဲ့ လေလံဆွဲခွင့်ရအောင်
လုပ်ပေးခဲ့ကြတာပဲ . . .”
“သခင်ကြီးဘိုင်နဲ့ မိန်းကလေးဝမ်အာတို့က ကျုပ်တို့အကျိုးအတွက်
လုပ်ပေးခဲ့တာပဲ။ ဝမ်းသာလွန်းလို့ မျက်ရည်တောင်လည်လာပြီဗျာ . . .”
“ဟုတ်တယ်၊ မုန်တိုင်းအိမ်တော်သာ မကူညီခဲ့ရင် အခုဆို တော်တော်
သရုပ်ပျက်ပြီး အဆင့်မရှိတဲ့ လေလံပွဲ ဖြစ်နေတော့မှာပဲ . . .”
“မှန်တာပေါ့၊ ဂိုဏ်းကြီးတွေက သိပ်ပြီး ဘဝင်မြင့်လွန်းတယ်။
မိန်းကလေးဝမ်အာက အမှန်တရားဘက်ကို ရပ်တည်ပေးတာပဲ။
အိမ်ပြန်ရောက်ရင် မုန်တိုင်းအိမ်တော်ရဲ့ ကြင်နာတတ်မှုကို ဝမ်းမြောက်တဲ့
အနေနဲ့ စားပွဲသောက်ပွဲကြီး ကျင်းပပေးဦးမှာပါ . . .”
“ဟုတ်တယ်၊ ငါလည်း လုပ်ရမယ် . . .”
. . .
ရဲရှောင်လည်း ဆူညံနေသည့် လူအုပ်ကြီးအား ဝေ့ကြည့်ရင်း သူ့၏ စိတ်
ထဲတွင် အလွန်အမင်း မြင်ပြင်းကတ်နေမိသည်။
(တော်တော်လည်း တတ်နိုင်ကြတဲ့ လူတွေပါလား။ အခုကြ ဇောင်းထဲက
လွှတ်လိုက်တဲ့ မြင်းတွေလိုပဲ ဟီလာထနေလိုက်ကြတာ။ ပါးစပ်လည်း တော်တော်ဖွာကြတာပဲ။ ဒီလူတွေက မော်တယ်ကမာ္ဘမှာ နာမည်ကြီးတွေဆိုတာ
ငါဖြင့် ယုံတောင် မယုံနိုင်ဘူး . . .)
(သခင်ကြီးဘိုင်က မင်းတို့ကို ငြိမ်းငြိမ်းချမ်းချမ်း လေလံဆွဲလို့ရအောင်
လုပ်ပေးတယ် ဟုတ်လား၊ အဲ့ဒီလို ငြိမ်းငြိမ်းချမ်းချမ်း ဖြစ်အောင် လုပ်ပေးခဲ့တာ
ငါကွ။ နောက်ပြီး ကြင်နာမှုကို ဝမ်းမြောက်တဲ့ အနေနဲ့ စားသောက်ပွဲကြီး
ကျင်းပမယ်တဲ့၊ နောက်တစ်ယောက်ကလည်း သူပါ ကျင်းပမယ်ဆိုပဲ။
အရေးမပါလိုက်တာကွာ . . .)
(မင်းတို့ကိုယ်မင်းတို့ပဲ ကိုယ့်ရဲ့ စိတ်ကိုကိုယ်ထိန်းဖို့
အရင်ကြိုးစားကြစမ်းပါဦး။ တော်တော်ကို အသုံးမကျတဲ့ လူတွေ . . .)
ထိုအချိန်မှာပင် လေလံပွဲသည် ပြန်လည်၍ အသက်ဝင်လာခဲ့သည်။
ကွမ်ဝမ်ရှန်သည်လည်း စိတ်လှုပ်ရှား၍ အံ့သြနေလျက် ရှိသည်။
အဘယ်ကြောင့်ဆိုသော် ဆေးလုံးအား စတင် မိတ်ဆက်သည့် အချိန်မှာပင်
ဈေးပေးသည့် လူများ အပြိုင်အဆိုင် ပေါ်လာကြ၍ပင် ဖြစ်သည်။
(ဒီလူတွေ ဘယ်လိုဖြစ်ကြတာပါလိမ့်၊ ငါက အရိုးသန့်စင်ဆေး ဆိုပြီး
ပြောရုံရှိသေးတယ်။ တစ်ယောက်က သန်း ၃၀၀ ဆိုပြီး ထပြောတယ်။
နောက်တစ်ယောက်က သန်း ၃၅၀ ၊ နောက်တစ်ယောက်က ၄၀၀၊ ၄၅၀ ဆိုပြီး
အဆက်မပြတ်ကို ဈေးပြိုင်ပေးနေကြတယ် . . .)
ကွမ်ဝမ်ရှန်အနေဖြင့် ကြမ်းခင်းဈေးပင် ပြောစရာ မလိုတော့ချေ။
ဈေးနှုန်းများသည် တဟုန်ထိုး ချက်ချင်း မြင့်တက်သွားသည်။
စက္ကန့်ပိုင်းအတွင်းမှာပင် သန်း ၄၅၀ ထိ ဖြစ်သွားလေတော့သည်။
ကွမ်ဝမ်ရှန်သည် အံ့သြနေသည့် သူ၏ စိတ်အား တည်ငြိမ်အောင်
ထိန်းလိုက်ရင်း -
“သန်း ၄၅၀ ပါ၊ ဘယ်သူကများ ဈေးထပ်တိုးပေးချင်ကြသေးလဲ။ အရိုးသန့်စင်ဆေးလုံးနော်။ ဘယ်သူမှ မြင်တောင် မြင်ဖူးမယ့် ဆေးမျိုး
မဟုတ်ဘူး။ အခုတော့ အားလုံး မြင်တွေ့ခွင့် ရနေကြပါပြီ။ သန်း ၄၅၀
ပထမအကြိမ်၊ သန်း ၄၅၀ ဒုတိယအကြိမ်၊ ဘယ်သူမှ တိုးပေးမဲ့လူ
မရှိတော့ဘူးဆိုရင် ဒီဆေးကို . . . နေပါဦး ခုနက ဘယ်ဈေးလို့
ပြောလိုက်တာပါလိမ့် . . .”
ဈေးနှုန်းများ အဆက်မပြတ် တိုးပေးခဲ့မှုကြောင့် ကွမ်ဝမ်ရှန်ပင် ဆေးလုံး၏
ဈေးအား ချက်ချင်း မမှတ်မိတော့ဘဲ ဖြစ်သွားခဲ့ရသည်။
(ငါသာ ငွေစအများကြီး သုံးပြလိုက်ရင် သခင်ကြီးဘိုင်က ငါ့ကို ပါးရည
်
နပ်ရည်ရှိတဲ့ လူတော်တစ်ယောက်ဆိုပြီး အထင်ကြီးသွားလောက်တယ်။
အနည်းဆုံးတော့ ငါ့ကို သတိပြုမိသွားမှာပဲ။ နောက်ဆုံး မုန်တိုင်းအိမ်တော်က
ငါ့ကို ပြဿနာလာရှာစရာ အကြောင်း မရှိလောက်တော့ဘူးပေါ့ . . .)
(သခင်ကြီးဘိုင်က ဈေးပြိုင်ပေးတဲ့လူကို မှတ်မိချင်မှ မှတ်မိလိမ့်မယ်။
ဒါပေမယ့် ဈေးမတိုးပေးတဲ့ လူတွေကို အာရုံစိုက်လိုက်မယ် ဆိုရင်ရော။ ငါသာ
ဈေး မတင်မိရင် သူ့အတွက် မျက်စိဆံပင်မွှေး စူးစရာများ ဖြစ်သွားမလား . . .)
(ငါ့ကိုသာ သခင်ကြီးဘိုင် သတိထားမိသွားရင် သိပ်ကောင်းမှာပဲ . . .)
ထိုကဲ့သို့ အတွေးကိုယ်စီ တွေးမိကြသဖြင့် ဈေးများ အပြိုင်အဆိုင်
ပေးခဲ့ကြခြင်း ဖြစ်သည်။ လူတိုင်း၏ စိတ်ထဲတွင် သခင်ကြီးဘိုင်အား
အသက်ဝင်လှသည့် လေလံပွဲအား မြင်တွေ့စေချင်နေကြသည်။
ယခုလေလံပွဲသည် သမိုင်းတွင် စံချိန်သစ်တင်ရမည့် လေလံပွဲပင် ဖြစ်
လေသည်။
မော်တယ်ကမာ္ဘတွင် ယခုကဲ့သို့ ကြီးကျယ်ခမ်းနားလှသည့်
လေလံပွဲကြီးမျိုး ရှိနိုင်မည် မဟုတ်ချေ။
ဝမ်ဇန်းဟိုသည်ပင် စိတ်ထဲတွင် အံ့သြနေမိသည်။ (ဘယ်လိုတောင်လဲ၊ ထူးခြားအစွမ်းထက် ဆေးလုံးတွေက
အရမ်းတန်ဖိုးရှိတာ ငါသိပါတယ်။ ဒါပေမယ့် ဒီလောက်ထိတောင်ပဲလား။ အမှန်
တကယ်ဆို လေလံပွဲတစ်ခုမှာ အမျိုးအစားတူ ပစ္စည်းတွေ ထပ်နေရင်
အဲဒီပစ္စည်းရဲ့ ဈေးက ကျသွားလေ့ရှိတယ်။ ဥပမာ ဒီအရိုးသန့်စင်ဆေးက
တစ်လုံးထဲ ရှိရင်တော့ သန်း ၃၀၀ လောက်ရတာ အံ့သြစရာ မရှိပါဘူး။
အဲဒီထက်မက အများကြီးတောင် ပိုရချင် ရဦးမယ်။ ဒါပေမယ့် အခု
အရိုးသန့်စင်ဆေးက လေးငါးဆယ်လုံးလောက် ရှိနေတာကိုတောင် ဈေးက
မကျတဲ့အပြင် တရိပ်ရိပ်နဲ့ကို တက်နေတာပါလား။ ဘာလို့ ဈေးက
တက်သထက် တက်နေရတာလဲ . . .)
(သန်း ၂၀ လောက် တန်ကြေးရှိတဲ့ဆေးက သန်း ၁၀၀ ထိ
တက်နိုင်ပါ့မလား၊ ထားပါဦး အရိုးသန့်စင်ဆေးက အများဆုံး ပေးရမှ သန်း ၄၈၀
လောက်ပဲပေါ့။ သန်း ၃၀၀ ဆိုရင်တောင် သင့်တော်တဲ့ ဈေး ဖြစ်နေပြီ။
ဒါပေမယ့် အခုကြ သန်း ၆၀၀ လောက်ထိကို တက်သွားတယ် . . .)
(ပြောရရင် ငွေကြေးဖောင်းပွမှု ဖြစ်နေသလိုပဲ။ အရင်က ပိုက်ဆံကို တန်
ဖိုးရှိတယ် ထင်နေခဲ့တာ အခုဘြာတန်ဖိုးမှ မရှိတော့သလိုပါပဲလား။ ဈေး
တွေများ အပြိုင်အဆိုင် ပေးနေလိုက်ကြတာ ငါ့ကိုယ်ငါ
နားကြားများမှားနေလားလို့တောင် ထင်နေမိတယ် . . .)
ဝမ်ဇန်းဟို၏ ခေါင်းထဲတွင် အတွေးများဖြင့် ရီဝေဝေ ဖြစ်လျက်ရှိသည်။
ဈေးနှုန်းများ တရိပ်တရိပ် တက်သွားတိုင်း သူ၏ မျက်လုံးထဲတွင်
ရွှေအတိပြီးသော ရွှေတောင်ကြီး တစ်တောင်အား မြင်တွေ့နေရသကဲ့သို့
ခံစားနေရသည်။ မည်သည့်နေရာသို့ ကြည့်နေစေကာမူ
ထိုရွှေတောင်ကြီးကိုသာ သူ၏ မျက်လုံးထဲတွင် မြင်တွေ့နေရသည်။
(ဒီနေ့ရောင်းမယ့် ဆေးလုံးပေါင်းက ၁၀၀ ကျော်မယ်၊ ဘုရားရေ . . .
အနိမ့်ဆုံးဆေးတောင် သန်း ၆၀ လောက် ရတာ။ အမြင့်ဆုံးက ၂ ဘီလီယံခွဲ၊
တဝက်လောက်က သန်း ၇၀၀ စီလောက် တန်မယ်။ ငါပြောနေတာ ငွေစတွေအကြောင်းတောင် ဟုတ်ရဲ့လား၊ အဲဒီလောက်ထိများတဲ့ ပမာဏကို
မြင်တောင် မမြင်ဖူးခဲ့ဘူး . . .)
ဝမ်ဇန်းဟို၏ စိတ်ထဲတွင် တစ်ကိုယ်တည်း တွေးနေမိပါတော့သည်။
Chapter – 301
“အ႐ွက္ခြဲခံရျခင္း”
အဘိုးႀကီး၏ စိတ္ထဲတြင္ -
(သူက ကြၽန္မ ဆရာက ေျပာဖူးတယ္လို႔ ေျပာေတာ့ တကယ္လို႔ ငါသာ
တစ္ခုခု စကားမွားသြားရင္ အေျခအေနေတြ ပိုဆိုးသြားႏိုင္တယ္။ ဒီလို
သိကၡာအက်ခံၿပီး ေတာင္းပန္ရမယ့္ အလုပ္မ်ိဳးလည္း ငါမလုပ္ခ်င္ ဘူး။
ဒါေပမယ့္ အခုလည္း ငါ့မွာ က်စရာ သိကၡာကို မ႐ွိေတာ့ပါဘူး။ ဒီေလာက္ထိ ျဖစ္
ေနတာေတာင္ သူက မေက်နပ္ႏိုင္ေသးဘူး။ ဘာလဲ . . . သူ႕ကို
ဒူးေထာက္ေပးမွ ေက်နပ္မွာလား . . .)
ဝမ္အာမွ -
“႐ွင္တို႔က ၅ ဘီလီယံ ေပးမွာေပါ့၊ အဲ့ဒီေဈးဆိုရင္ေတာ့ တကယ္ပဲ
သင့္ေတာ္ေနပါၿပီ။ ကြၽန္မမွာလည္း အဲဒီေလာက္ ေငြစ အမ်ားႀကီး မ႐ွိဘူးေလ။
တကယ္လို႔ ႐ွိခဲ့ရင္ေတာင္ ဒီလို ေဆးလုံးတစ္လုံးအတြက္ ျဖဳန္းတီးမွာ
မဟုတ္ဘူး။ ကြၽန္မက ေနေရာင္ဂိုဏ္းေလာက္ မခ်မ္းသာပါဘူး။ အခုက ေလလံပြဲဆိုေတာ့ ကြၽန္မ လိုခ်င္ရင္ေတာင္ မတတ္ႏိုင္ေတာ့တဲ့အတြက္ ကြၽန္မ
ဆက္မလိုက္ေတာ့ဘူး၊ အဲ့ဒါေၾကာင့္ အခု႐ွင္ႏိုင္သြားပါၿပီ . . .”
“အ . . .”
အဘိုးႀကီးသည္ မည္သို႔မွ် ထိန္းမထားႏိုင္ေတာ့ဘဲ ပါးစပ္မွ ေသြးမ်ား
အန္ထြက္ သြားေလသည္။
ေလလံပြဲ႐ွိ အျခားေသာ လူမ်ားသည္လည္း အဓိပၸါယ္ပါေသာ အၾကည္
့မ်ားျဖင့္ တစ္ေယာက္မ်က္ႏွာ တစ္ေယာက္ ၾကည့္လိုက္ၾကသည္။
(မိန္းကေလး ဝမ္အာက တကယ္ကို ရက္စက္တာပဲ။ လူတစ္ေယာက္ကို
အျမင့္ဆုံးထိ ဆြဲေခၚလာၿပီးမွ ေအာက္ဆုံးထိေရာက္ေအာင္ကို
႐ိုက္ခ်လိုက္တယ္။အ႐ိုးသန္႔စင္ေဆးလုံးေလး တစ္လုံးကို ေငြစ ၅
ဘီလီယံေတာင္ အကုန္ခံၿပီး ဝယ္ခိုင္းလိုက္တာပါလား။ ဒီေဆးက တန္တာမွ
သန္း ၃၀၀ ေလာက္ဟာကို။ အခုေတာ့ အဆ ၂၀ နီးပါး ပိုေပးလိုက္ရၿပီ။
မသိရင္ေတာ့ သူ႕မွာ ဆက္လိုက္စရာ မ႐ွိေတာ့လို႔ပဲ ဆက္မလိုက္ေတာ့သလိုလို
ဘာလိုလိုနဲ႔။ တကယ္ကေတာ့ တမင္ကို ညစ္လိုက္တာပဲ . . .)
အခ်ိဳ႕ေသာ လူမ်ားသည္လည္း ဝမ္အာမွ အဘိုးႀကီးအား
ေသြးအန္သြားေအာင္ပင္ လုပ္လိုက္သည့္အတြက္ အေက်နပ္ႀကီး ေက်နပ္
ေနၾကသည္။
ၿပီးခဲ့ေသာ ႏွစ္မ်ားအတြင္း ေနေရာင္ဂိုဏ္းသည္ အင္အားအႀကီးဆုံး
ဂိုဏ္းတစ္ခု ျဖစ္ခဲ့သည္။ ထိုအခါ ဂိုဏ္းႀကီးဂိုဏ္းငယ္ အသြယ္သြယ္မွာ
ေနေရာင္ဂိုဏ္း၏ လႊမ္းမိုးခ်ဳပ္ကိုင္ ျခယ္လွယ္မႈမ်ားအား ခံခဲ့ၾကရသည္။
သို႔ေသာ္ ယခုအခါတြင္မူ ေနေရာင္ဂိုဏ္းသည္ လူပုံအလယ္တြင္
ေစာ္ကားခံလိုက္ရၿပီ ျဖစ္သည္။ ထိုအျဖစ္သည္ လူအမ်ားစုအတြက္
ေက်နပ္ဖြယ္ေကာင္းသည့္ ကိစၥတစ္ခုပင္ ျဖစ္ေနေလသည္။ မူမ်ိဳးႏြယ္မွ လူမ်ားမွာမူ မတူညီေသာ ခံစားခ်က္မ်ား ခံစားေနၾကသည္။
တစ္ခ်ိန္က ျဖစ္ပ်က္ခဲ့ေသာ အေၾကာင္းအရာအား ျပန္ေတြးမိရင္း ထိတ္လန္႔
ေနမိၾကသည္။
ထိုအျဖစ္အပ်က္သည္ ယခုေလလံခန္းမအတြင္းမွာပင္ ျဖစ္ပ်က္ခဲ့ျခင္း ျဖစ္
သည္။ ထိုအခ်ိန္က ထူးျခားအစြမ္းထက္ ေဖးယြမ္ေဆးလုံးမ်ားအား
ေလလံဆြဲခဲ့သည့္အခ်ိန္တြင္ မူမ်ိဳးႏြယ္မွ လူတစ္ဦးသည္ ယခု
ေနေရာင္ဂိုဏ္းကဲ့သို႔ပင္ မ်ိဳးႏြယ္၏ အ႐ွိန္အဝါအား သုံး၍ ေဆးလုံးတစ္လုံး ပိုင္
ဆိုင္ႏိုင္ရန္အတြက္ ၾကံစည္ခဲ့ဖူးေလသည္။ ထိုအခါ ခ်ဴးအာႏွင့္ အတိုက္အခံ
ျဖစ္ခဲ့ၾကၿပီး ေလလံပြဲၿပီးသည့္ေနာက္တြင္ မူမ်ိဳးႏြယ္မွ လူတစ္ရာေက်ာ္
အသတ္ခံခဲ့ရသည္။
ယခုအခါတြင္မူ ေနေရာင္ဂိုဏ္း၏ အလွည့္ျဖစ္ခဲ့ေခ်ၿပီ။ ေနေရာင္ဂိုဏ္
းသည္ မုန္တိုင္းအိမ္ေတာ္ႏွင့္ ထိပ္တိုက္ ရင္ဆိုင္ေနရၿပီ မဟုတ္ပါေလာ။
ထို႔ျပင္ ယခုအခါတြင္မူ ဝမ္အာ ျဖစ္ေနေလသည္။
ႏွစ္ႀကိမ္စလုံး၊ တစ္ေနရာတည္း တစ္ခ်ိန္တည္းမွာပင္ အျဖစ္အပ်က္ျခင္း
အတူတူ ျဖစ္လ်က္ ႐ွိသည္။
မူမ်ိဳးႏြယ္မွ လူမ်ားသည္ ေဇာေခြၽးျပန္လ်က္႐ွိၿပီး စိတ္ထဲတြင္ ထိတ္လန္႔
ေနၾကသည္။
(လင္းပါအိုက မုန္တိုင္းအိမ္ေတာ္နဲ႔ အဆက္အသြယ္ ႐ွိေနတာလား။
ဒါမွမဟုတ္ မုန္တိုင္း အိမ္ေတာ္ကမ်ား လင္းပါအိုကို ပိုင္တာလား မသိဘူး။
ဒီလိုမွ မဟုတ္ရင္ အခုေလာက္ထိ ဘယ္တိုက္ဆိုင္ပါ့မလဲ။ ႏွစ္ခါလုံးမွာ
မုန္တိုင္းအိမ္ေတာ္နဲ႔ ထိပ္တိုက္ ရင္ဆိုင္ရတာခ်ည္းပဲ။ ဒီေလာက္ထိ
တိုက္ဆိုင္တာကၾက အဓိပၸါယ္ မ႐ွိေတာ့ဘူး . . .)
ေလလံခန္းမတြင္ ႐ွိေသာ လူမ်ားသည္ ပါးရပ္နည္ရပ္ ႐ွိေသာ လူမ်ားသာ
ျဖစ္သည့္အတြက္ မူမ်ိဳးႏြယ္၏ စိတ္ထဲတြင္ စဥ္းစားေနၾကသည့္ အေၾကာင္းအရာမ်ားအား ရိပ္မိေနေလသည္။ မူမ်ိဳးႏြယ္ စဥ္းစားမိသည့္အတိုင္း
သူတို႔လည္း စဥ္းစားမိလိုက္ၾကသည္။
(လင္းပါအိုခန္းမက မုန္တိုင္းအိမ္ေတာ္ကို ေငြ႐ွာေပးေနတဲ့ ေနရာမ်ားလား
. . .)
ထိုကဲ့သို႔ ေတြးမိလိုက္ေသာအခါ စိတ္ထဲတြင္ တုန္လႈပ္သြားၾကသည္။
“မိန္းကေလးဝမ္အာ . . . မိန္းကေလးက အတင္းအၾကပ္ႀကီးပဲေနာ္ . . .”
ေနေရာင္ဂိုဏ္းမွ အဘိုးႀကီးသည္ ပါးစပ္တြင္ ေပေနေသာ ေသြးမ်ားအား
သုတ္ရင္း ေျပာလိုက္သည္။
“က်ဳပ္တို႔ ေနေရာင္ဂိုဏ္းဆိုတာ မုန္တိုင္းအိမ္ေတာ္ကို တစ္ခါမွ
အတိုက္အခံလုပ္ၿပီး မဆန္႔က်င္ခဲ့ဖူး ပါဘူး . . .”
အဘိုးႀကီး၏ အသံသည္ ဝမ္းနည္းပက္လက္ပင္ ျဖစ္လ်က္ ႐ွိသည္။
မုန္တိုင္းအိမ္ေတာ္ဘက္မွ မည္သည့္စကားမ်ိဳး ျပန္ေျပာလာမည္ကို
လူတိုင္း နားစြင့္ေနၾကသည္။ ထို႔ျပင္ လင္းပါအိုႏွင့္ မုန္တိုင္းအိမ္ေတာ္
မည္သို႔မည္ပုံ ဆက္စပ္ေနၾကသည္ကို အေျဖထုတ္၍ စဥ္းစားေနၾကသည္။
ထို႔ေၾကာင့္ ခန္းမတစ္ခုလုံး အပ္က်သံပင္ မၾကားရေလာက္ေအာင္
တိတ္ဆိတ္ၿငိမ္သက္လ်က္ ႐ွိေနသည္။
ထိုအခ်ိန္တြင္ အခန္း နံပါတ္ ၁ ထဲမွ ၾကည္လင္ ျပတ္သားေသာ
အသံတစ္သံအား လူတိုင္း ၾကားလိုက္ၾကသည္။
“အ႐ိုးသန္႔စင္ေဆးလုံး တစ္လုံးက ၅ ဘီလီယံေတာင္ တန္တာလား။
တစ္ခါမွကို ဒီလို မျမင္ဖူးဘူး။ ဝမ္အာ . . . မင္းဒီေဆးလုံးကို ယူၿပီး
မင္းဆရာျဖစ္တဲ့ ငါ့ကို နည္းနည္းပါးပါး မ်က္စိပြင့္ နားပြင့္ေလးျဖစ္သြားေအာင္
မျပေပးခ်င္ဘူးလား . . .”
ထြက္ေပၚလာသည့္ အသံသည္ လူငယ္တစ္ဦး၏ အသံပင္ ျဖစ္သည္။ ထိုအသံအား ၾကားလိုက္ၾကရေသာအခါ လူတိုင္း၏ စိတ္ထဲတြင္ ထိတ္
လန္႔သြားၾကသည္။
ၾကားလိုက္ရသူအေပါင္းအဖို႔ ကိုယ့္နားပင္ ကိုယ္မယုံႏိုင္ေအာင္လည္း
ျဖစ္သြားၾကသည္။
(ဆရာတဲ့ . . . ဝမ္အာလို႔လည္း ေခၚလိုက္တယ္။ သူ႕ကို ဒီလို ဝမ္အာလို႔
ေခၚရဲတာ တစ္ေယာက္ပဲ ႐ွိတယ္။ ဒါ . . . ဒါ . . . ဒါဆို . . .)
ခဏအၾကာတြင္ ဝမ္အာမွ ႐ိုက်ိဳးေသာ အသံမ်ိဳးျဖင့္ -
“ရတာေပါ့ဆရာ . . . ဆရာ့ရဲ႕ တပည့္က တာဝန္ေက်ရမွာေပါ့ . . .”
လူတိုင္း ထိတ္လန္႔ၿပီးရင္း ထိတ္လန္႔သြားၾကျပန္သည္။
(တပည့္တဲ့ . . . ဒါဆို ေျပာတဲ့လူက . . .)
သခင္ႀကီးဘိုင္မွန္း သိလိုက္ၾကေသာ္လည္း မည္သူမွ် ပါးစပ္မဟရဲေခ်။
(ဝမ္အာက အရင္ကနဲ႔ မတူေတာ့တာလည္း ေျပာမေနနဲ႔ေတာ့။ အၿမဲတမ္း
ႏူးညံ့ညင္သာတတ္တဲ့ လူက အခု ေခါင္းမာေနတယ္။ ဒီလူနဲ႔အတူ ႐ွိေနမွေတာ့
ဒီလိုျဖစ္ၿပီေပါ့။ သူ ဒီမွာ ႐ွိေနမွေတာ့ ေနေရာင္ဂိုဏ္းက အဘိုးႀကီး မေျပာနဲ႔
သူတို႔ဂိုဏ္းက စီနီယာ ေခါင္းေဆာင္ေတြ လာရင္ေတာင္ အဲ့ဒီလူကို သြားၿပီး
ဦးၫႊတ္ၾကရမွာပဲ။ သူ႕စကားက အမိန္႔လို ျဖစ္ေနမွာပဲ။ ဘယ္သူမွလည္း သူ႕ကို
ဆန္႔က်င္ဝံ့မွာ မဟုတ္ဘူး။ အားလုံး တေလးတစားနဲ႔ကို ျဖစ္ေနၾကမွာ . . .)
လူတိုင္းသည္ ေနေရာင္ဂိုဏ္းအား သနားစဖြယ္ေကာင္းေသာ အၾကည္
့မ်ားျဖင့္ပင္ ဝိုင္း၍ ၾကည့္ေနၾကသည္။
အခန္းထဲတြင္ အသက္႐ွဴသံပင္ မၾကားရေလာက္ေအာင္
တိတ္ဆိတ္လ်က္ ႐ွိေနသည္။
ထိုအခ်ိန္တြင္ ဝမ္အာမွ - “မၾကားၾကဘူးလား၊ နားကန္းေနၾကလား။ ကြၽန္မဆရာက ၅
ဘီလီယံတန္တဲ့ အ႐ိုးသန္႔စင္ေဆးကို ၾကည့္ခ်င္တယ္လို႔ ေျပာေနတယ္ေလ။
အခုထိ ျမန္ျမန္ မယူလာၾကေသးဘူးလား။ ဘာလဲ ကြၽန္မဆရာကို မခန္႔ေလးစား
လုပ္ခ်င္တာလား . . .”
လူအားလုံး ေၾကာင္ေငးသြားၾကသည္။
(မုန္တိုင္းအိမ္ေတာ္က ဒီလိုအျပဳအမူမ်ိဳး တစ္ခါမွ မလုပ္ဖူးပါဘူး။ သူတို႔ပဲ
ေဈးမတန္တဆ လိုက္ျမင့္ၿပီး ေဈးလည္းျမင့္သြားေရာ
ဆက္မလိုက္ၾကေတာ့ဘူး။ သန္း ၃၀၀ ကေန ၅ ဘီလီယံအထိကို
ေရာက္သြားတယ္။ ၿပီးေတာ့ မဝယ္ဝယ္ေအာင္ လုပ္တယ္။ ဒါတမင္သက္သက္
ညစ္လိုက္တယ္ဆိုတာ သိသာေနတာပဲ။ အခု တစ္ဖက္က
ဝယ္သြားျပန္ေတာ့လည္း မေက်နပ္ၾက ျပန္ေသးဘူး။ ၅ ဘီလီယံ အကုန္ခံၿပီး
ဝယ္ထားတဲ့ ေဆးလုံးကို သူတို႔ဆီ ယူလာခိုင္းျပန္တယ္ . . .)
အဘိုးႀကီးသည္ ေဆးလုံးကိုပင္ မကိုင္ႏိုင္ေလာက္ေအာင္ တုန္ယေင္
နလ်က္ ႐ွိသည္။
သူ၏ အျဖစ္သည္ ေစာ္ကားခံေနရျခင္းထက္ အ႐ွက္ခြဲခံေနရျခင္းပင္
ျဖစ္ေနေခ်ၿပီ။
သို႔ေသာ္ ထိုကဲ့သို႔ လုပ္ခံေနရသည့္တိုင္ ေနေရာင္ဂိုဏ္းအေနျဖင့္
ဘာဆိုဘာမွ် မတတ္ႏိုင္ေခ်။ သခင္ႀကီးဘိုင္၏ အမိန္႔အား မည္သူက
လြန္ဆန္ႏိုင္ပါမည္နည္း။
လြန္ဆန္ဝံ့ေသာ သူမွာလည္း ကိုယ့္ေသတြင္း ကိုယ္တူးေနသလိုပင္ ျဖစ္
ေနမည္ ျဖစ္ပါေတာ့သည္။
Chapter – 302
“ဖန္ဧကရာဇ္၏အၾကည့္”
ေနေရာင္ဂိုဏ္းမွ ပါလာသည့္ လူႏွစ္ဦးမွာလည္း အဘိုးႀကီးအား အျပစ္
တင္ေနသည့္ အၾကည့္ မ်ိဳးျဖင့္ ေငးၾကည့္ေနၾကရင္း စိတ္ထဲတြင္လည္း
ေဒါသထြက္ေနမိၾကသည္။ (ခင္ဗ်ား ေတာက္ေလွ်ာက္ အေလ်ာ့ေပးခဲ့ရၿပီးၿပီ။ အရာအားလုံးလည္း
ၿပီးေတာ့မယ္ဆိုမွ ခင္ဗ်ားေျပာလိုက္တဲ့ စကားက အခုလို အေျခအေန
ဆိုး႐ြားသြားမယ္ဆိုတာ မစဥ္းစားမိဘူးလား။ ခင္ဗ်ားေျပာလိုက္တာ
ခင္ဗ်ားကိုယ္ခင္ဗ်ား ႏွိမ့္ခ်သလို ျဖစ္တယ္ပဲထား၊ သူတို႔ကို မေက်နပ္ဘူးလို႔
ဆိုလိုသလို ျဖစ္သြားေစတယ္ေလ။ ဘာတဲ့ . . . မိန္းကေလးက အတင္းအၾကပ္
ႀကီးေနာ္တဲ့၊ ေနာက္ၿပီး ေနေရာင္ဂိုဏ္းက မုန္တိုင္းအိမ္ေတာ္ကို အတိုက္အခံ
မလုပ္ဖူးပါဘူးတဲ့။ အဲ့လိုသြားေျပာမွေတာ့ ရန္ညိဳးရန္စ မ႐ွိဘဲ မုန္တိုင္းအိမ္ေတာ္
ကပဲ တမင္လုပ္ေနတယ္ အမ်ားအျမင္မွာ မျဖစ္ေစဘူးလား . . .)
(ေနာက္ၿပီး လူေတြကလည္း အမ်ားႀကီး႐ွိေနတာ။ အဲဒါေတာင္
ဝမ္အာကိုသြားၿပီး ခြန္႔တုန္႔ျပန္ေနေသးတယ္။ ေျခလွမ္း ၉၉ လွမ္းေတာင္
လွမ္းခဲ့ၿပီးၿပီ ၁၀၀ ျပည့္ေအာင္ လွမ္းလိုက္ေတာ့ ဘာျဖစ္မွာ မို႔လို႔လဲ။ ဘာမွ
မေျပာဘဲ ခင္ဗ်ား ပါးစပ္ေပါက္ပိတ္ၿပီး ၿငိမ္ေနလိုက္ေတာ့ေပါ့ . . .)
(ခင္ဗ်ားေတာ့ ကိုယ့္ေသတြင္းကို တူးလိုက္တာပဲ။ ဝမ္အာက ဘာမွ မေျပာ
ေတာ့ဘူး။ ဝမ္အာထက္ အဆေပါင္း ေထာင္ခ်ီ ပိုၿပီး ေၾကာက္စရာေကာင္းတဲ့
သခင္ႀကီးဘိုင္က ထေျပာေတာ့ ဒုကၡမမ်ားေပဘူးလား . . .)
(အခု သခင္ႀကီးဘိုင္ပါ ပါလာၿပီဆိုေတာ့ ေနေရာင္ဂိုဏ္းရဲ႕
ဂုဏ္သိကၡာလည္း သူ႕ဖိနပ္ေအာက္သာ ေရာက္ၿပီလို႔မွတ္ေတာ့။ က်ဳပ္တို႔ကို
ငဲ့ညႇာေနမယ္ မထင္နဲ႔ . . .)
(ထူးျခားအစြမ္းထက္တဲ့ အဆင့္ ျဖစ္ေနရင္ေတာင္ အ႐ိုးသန္႔စင္ေဆးလုံး
တစ္လုံးကို ေငြစ ၅ ဘီလီယံ အကုန္အက်ခံၿပီး ဝယ္လိုက္တာ တကယ့္ဟာသပဲ
. . .)
(အခုက် ၅ ဘီလီယံ အကုန္အက်ခံၿပီး ဝယ္ထားတဲ့ ေဆးလုံးကို
က်ဳပ္တို႔က သြားေပးရေတာ့မယ္ . . .) (ဒါေနာက္စရာ မဟုတ္ဘူးေနာ္၊ ၅ ဘီလီယံဆိုတာ ေနာက္စရာ
မဟုတ္ဘူး။ သခင္ႀကီးဘိုင္က ေတာင္းမွေတာ့ မေပးဘဲလည္း ေနလို႔မရဘူး . .
.)
(အခုကစၿပီး ငါတို႔ ေနေရာင္ဂိုဏ္းလည္း ေမာ္တယ္ကမာ႓မွာ လူရယ္စရာ
ဂိုဏ္းႀကီး ျဖစ္ေတာ့မယ္။ ငါတို႔ရဲ႕ သိကၡာေတြေတာ့ ေျမာင္းထဲ ေရာက္ကုန္ပါၿပီ .
. .)
ေနေရာင္ဂိုဏ္းမွ လူမ်ားအားလုံး မ်က္စိပ်က္ မ်က္ႏွာပ်က္ပင္ ျဖစ္
ေနၾကသည္။
အဘိုးႀကီးလည္း မတ္တတ္ရပ္လိုက္ရင္း -
“ေကာင္းပါၿပီ၊ ေကာင္းပါၿပီ . . .”
ေဆးလုံးအား ယူေဆာင္ရင္း သူ၏ အခန္းထဲမွ ထြက္လာခဲ့သည္။
နံပါတ္ ၁ အခန္းေ႐ွ႕သို႔ ေရာက္ေသာအခါ -
“မိန္းကေလးဝမ္ . . . ဒီမွာ ေဆးလုံး ေရာက္ပါၿပီ။ ေသခ်ာ ၾကည့္ပါဦး . .
.”
“အျပင္မွာထားခဲ့။ ကြၽန္မကိုယ္တိုင္ ထြက္ယူရေလာက္ေအာင္
တန္ဖိုးႀကီးေနလို႔လား . . .”
ဝမ္အာ၏ အသံသည္ တည္တည္ၿငိမ္ၿငိမ္ပင္ ႐ွိေနေသာ္လည္း
အနည္းငယ္ ေဒါသထြက္ေနသည့္ ပုံပင္။
အဘိုးႀကီးလည္း အံကိုတင္းတင္းႀကိတ္၍ ေဆးလုံးထည့္ထားသည့္
ပုလင္းအား ခ်ထားခဲ့လိုက္သည္။ ထို႔ေနာက္ ခ်က္ခ်င္း လွည့္မျပန္ေသးဘဲ
အခန္းထဲသို႔ ၾကည့္လိုက္ရင္း -
“က်ဳပ္တစ္ခုေလာက္ သိခ်င္လို႔ ေမးခြင့္႐ွိမလား။ က်ဳပ္စိတ္ထဲ
မ႐ွင္းျဖစ္ေနလို႔ပါ . . .” ဝမ္အာမွ -
“ဘာလဲ . . .”
ေနေရာင္ဂိုဏ္းမွ က်န္ခဲ့ေသာ လူႏွစ္ဦးလည္း အဘိုးႀကီးအား သြား၍ပင္
ဆြဲေခၚခ်င္ေနမိၾကသည္။ အဘိုးႀကီး စကားေျပာမွားသြားမည္ကို
စိုးရိမ္ေနၾကျခင္း ျဖစ္သည္။ အဘိုးႀကီး၏ စကားအမွားေၾကာင့္ ၅ ဘီလီယံ
တန္ဖိုး႐ွိသည့္ ေဆးလုံးအား သြားေပးေနရၿပီ မဟုတ္ပါလား။
“က်ဳပ္သိခ်င္တာက သခင္ႀကီးဘိုင္ ဒီေန႔ ဘာမ်ား ျဖစ္ေနသလဲလို႔ပါ။
က်ဳပ္တို႔က မုန္တိုင္းအိမ္ေတာ္ကို တစ္ခါမွ မေစာ္ကားဖူးပါဘူး။ အဲ့ဒါေတာင္
က်ဳပ္တို႔ကို ဘာလို႔ ဒီေလာက္ထိ ဖိႏွိပ္ေနရတာလဲေပါ့”
ဝမ္အာမွ ေအးစက္စက္ ေလသံျဖင့္ -
“ကြၽန္မတို႔က သန္း ၃၀၀ ေလာက္တန္တဲ့ေဆးကို ႐ွင္တို႔ ၅
ဘီလီယံေပးၿပီး ဝယ္ရေအာင္ပဲ လုပ္လိုက္႐ုံပါ။ ႐ွင္က အဲဒါကို ႐ွင္တို႔ကို
ေစာ္ကားတယ္လို႔ ခံစားေနရတာလား။ ႐ွင္တို႔ ၁၀ သန္းနဲ႔ ေပးဝယ္တုန္းကၾက
တစ္ဖက္သား ဘယ္လိုခံစားရမလဲ ဆိုတာ မေတြးမိဘူး မဟုတ္လား . . .”
ဝမ္အာ၏ စကားေၾကာင့္ အဘိုးႀကီး ႐ုတ္တရက္ ေၾကာင္ေငးသြားသည္။
ခဏအၾကာတြင္မူ သေဘာေပါက္သြားသည့္ဟန္ပင္။
အဘိုးႀကီး၏ စိတ္ထဲတြင္ ကိုယ့္ကိုကိုယ္ပင္ သတ္ေသခ်င္စိတ္ပင္
ေပါက္ေနၿပီ ျဖစ္သည္။
(ဒီအေၾကာင့္ျပခ်က္ေလးေၾကာင့္ ဒီလို လုပ္လိုက္တာေပါ့။ ဒီလို ႐ိုး႐ွင္းတဲ့
အေၾကာင္းျပခ်က္ေလးေၾကာင့္တဲ့လား . . .)
ဝမ္အာမွ ေလသံခပ္မာမာျဖင့္ -
“၁၀ သန္းဆိုတာ ၾကမ္းခင္းေဈးေတာင္ မ႐ွိဘူး၊ ႐ွင္တို႔က အဲဒီေဈးနဲ႔ ရဖို႔
ႀကိဳးစားခဲ့တယ္။ ဒါဆို လုယူတာနဲ႔ ထူးမျခားနားပဲ မဟုတ္လား။
ေပါက္ေဈးေအာက္ အဆ ၃၀ ေလာက္ နည္းေနတယ္ေလ။ အဲဒါေၾကာင့္ ကြၽန္မကလည္း ႐ွင္တို႔ကို ေပါက္ေဈးထက္ အဆ ၃၀ ေလာက္ ပိုမ်ားမ်ား ေပးၿပီး
ဝယ္ေအာင္ လုပ္မလို႔ပဲ။ ဒါေပမယ့္ ကြၽန္မဆရာက တားခဲ့တယ္။ ဒီလိုမွ
မဟုတ္ရင္ ႐ွင္တို႔ ၅ ဘီလီယံ မဟုတ္ဘူး၊ ၉ ဘီလီယံနဲ႔ ဝယ္ရမွာ။
နားလည္လား . . .”
အဘိုးႀကီးလည္း အံတင္းတင္းႀကိတ္၍ ေခါင္းညိတ္လိုက္ကာ -
“က်ဳပ္သိပါၿပီ။ ဒါေပမယ့္ မ႐ွင္းတာ တစ္ခု ႐ွိေသးတယ္။ လင္းပါအိုႏွင့္
မုန္တိုင္းအိမ္ေတာ္ ဘယ္လိုမ်ား ပတ္သက္ေနလဲ သိခ်င္ပါတယ္ . . .”
လူတိုင္းသည္ မုန္တိုင္းအိမ္ေတာ္ဘက္မွ ျပန္ေျဖမည့္ အေျဖအား
နားစြင့္လ်က္ ႐ွိၾကသည္။
ထိုေမးခြန္းသည္ အေရးပါေသာ ေမးခြန္းတစ္ခုပင္ ျဖစ္သည္။ အကယ္၍
လင္းပါအိုသည္သာ မုန္တိုင္းအိမ္ေတာ္ႏွင့္ ဆက္စပ္မႈ ႐ွိေနသည္ဆိုလွ်င္
လူတိုင္း လင္းပါအိုအား ေလးစားေၾကာက္႐ြံ႕ ၾကရေတာ့မည္သာ ျဖစ္သည္။
“ဘယ္လိုမွ မပတ္သက္ဘူး . . .”
သခင္ႀကီးဘိုင္ ခပ္ျပတ္ျပတ္ပင္ ေျပာလိုက္သည္။
ဝမ္အာမွ ဖန္ဇီလင္အား ကူညီေပးေနသည္ကို သခင္ႀကီးဘိုင္ သိေန
ေလသည္။ လင္းပါအိုဘက္မွ လြန္လြန္ကဲကဲ အထိမခံႏိုင္ နာျပေနျခင္းကိုမူ
သခင္ႀကီးဘိုင္ လက္ခံမည္ မဟုတ္ေပ။
သခင္ႀကီးဘိုင္သည္ ျပဳံးလ်က္ -
“ဒီေန႔ လုပ္ခဲ့တယ္ ဆိုတာ က်ဳပ္ေ႐ွ႕မွာ အႏိုင္က်င့္ေနတာမ်ိဳးကို
လက္မခံတာေၾကာင့္ပဲ။ ေလလံပြဲဆိုတာ ေငြေၾကးနဲ႔ပဲ ဆိုင္တယ္၊ ေငြမ်ားမ်ား
သုံးႏိုင္တဲ့လူက ဝယ္ႏိုင္မွာပဲ။ အ႐ွိန္အဝါနဲ႔ မဆိုင္ဘူး။ ဒီေန႔
က်ဳပ္လုပ္ရပ္ေၾကာင့္ လင္းပါအိုရဲ႕ ေလလံပြဲလည္း အေႏွာင့္အယွက္
ျဖစ္သြားရတဲ့ပုံပဲ။ ဒါေပမယ့္ က်ဳပ္ျမင္သေလာက္ေတာ့ ခင္ဗ်ားတို႔ ေနေရာင္ဂိုဏ္းက လင္းပါအိုကို စၿပီး အႏိုင္က်င့္ေနတာပဲ။ မစိုးရိမ္ပါနဲ႔၊ က်ဳပ္တို႔
ခင္ဗ်ားတို႔ကို ဘာမွ မလုပ္ပါဘူး . . .”
အဘိုးႀကီးလည္း မ်က္စိပ်က္ မ်က္ႏွာပ်က္ျဖင့္ -
“က်ဳပ္တို႔ဘက္ကလည္း ဘာမွ မလုပ္ဝံ့ပါဘူး . . .”
ထိုကဲ့သို႔ ေျပာလိုက္ရေသာ္လည္း အဖိုးႀကီး၏ စိတ္ထဲတြင္မူ မေက်မနပ္
ျဖစ္လ်က္႐ွိသည္။
(သခင္ႀကီးဘိုင္က ဒီလိုေျပာမွေတာ့ ဘယ္သူကမ်ား လင္းပါအိုကို
အႏိုင္က်င့္ရဲေတာ့မွာလဲ။ လင္းပါအိုကို ျပႆနာ႐ွာတာ သခင္ႀကီးဘိုင္ကို
ျပႆနာ႐ွာတာနဲ႔ အတူတူပဲလို႔ ေျပာေနသလိုပဲ။ သခင္ႀကီးဘိုင္က ဘာမွ
မလုပ္ဘူးတဲ့လား။ ကေလးေတြပဲ ဒီလိုစကားကို ယုံလိမ့္မယ္။ သူက
ဘာလုပ္စရာ လိုမလဲ၊ အမိန္႔တစ္ခ်က္ ေပးလိုက္ရင္ျဖစ္ျဖစ္ ေနာက္ဆုံး
မ်က္ေတာင္တစ္ခ်က္ ခတ္ျပလိုက္ရင္ေတာင္ သူလုပ္ခ်င္တာ အကုန္
ျဖစ္ေနတာပဲဟာ . . .)
ေနာက္ဆုံးတြင္မူ အဘိုးႀကီးလည္း သူ၏ အခန္းထဲသို႔
ျပန္ဝင္သြားပါေတာ့သည္။
မတတ္သာသည့္အေျခအေနတြင္ လက္မိႈင္ခ်၍ ျပန္လာခဲ့ရေသာ္လည္း
သူ၏ စိတ္ထဲတြင္မူ အမုန္းမီးေတာက္မ်ားျဖင့္ ျပည့္ႏွက္လ်က္ ႐ွိသည္။ သို႔ေသာ္
ႏႈတ္မွ ထုတ္ေဖာ္၍ေတာ့ မေျပာရဲေခ်။ ေလလံပြဲ႐ွိ လူအားလုံးသည္
အဘိုးႀကီး၏ ရင္ထဲတြင္ ခံစားေနရေသာ ေဒါသမ်ားအား ခံစားမိေနၾကသည္။
သို႔ေသာ္ မုန္တိုင္းအိမ္ေတာ္မွ သခင္ႀကီးဘိုင္အား မည္သူကမ်ား
ဆန္႔က်င္ဝံ့ပါမည္နည္း။
ေနေရာင္ဂိုဏ္းမွ အဘိုးႀကီးပင္ စကားတစ္ခြန္းမွ် ခြန္းတုံ႔ မျပန္ရဲခဲ့ေခ်။
“သြားလိုက္ပါဦးမည္” ဟူေသာ ႏႈတ္ဆက္စကားပင္ မေျပာႏိုင္ခဲ့ျခင္း ျဖစ္သည္။ ဂိုဏ္းႀကီး ၂ ခုျဖစ္ေသာ ေနေရာင္ဂိုဏ္းႏွင့္ ၾကယ္ေရာင္ဂိုဏ္းတို႔သည္
ႏွစ္ေပါင္းေထာင္ခ်ီ သမိုင္းေၾကာင္း ႐ွိခဲ့ၿပီး ေခါင္းေဆာင္မ်ားစြာ ေျပာင္းလဲခဲ့သည္
။ သို႔ေသာ္ မုန္တိုင္းအိမ္ေတာ္မွ သခင္ႀကီးဘိုင္မွာမူ ႏွစ္ေပါင္း
ေထာင္ခ်ီသည့္တိုင္ ငယ္႐ြယ္ႏုပ်ိဳလ်က္ ႐ွိေနတုန္းပင္ ျဖစ္သည္။
ဝမ္အာႏွင့္ ခ်ဴးအာတို႔သည္လည္း ထို႔အတူပင္ ျဖစ္သည္။
ႏွစ္ေပါင္း ေထာင္ခ်ီ၍ အသက္႐ွည္ခဲ့ေသာ ထိုလူ ၃ ေယာက္အား
မည္သူကမ်ား ရင္ဆိုင္ႏိုင္ပါမည္နည္း။
ယခုအခါတြင္မူ ေနေရာင္ဂိုဏ္း၏ သိကၡာတရားမ်ား ကုန္းေကာက္စရာ မ႐ွိ
ေအာင္ပင္ က်ဆင္းခဲ့ရၿပီ ျဖစ္သည္။
ၾကယ္ေရာင္ဂိုဏ္းမွာမူ ဘာမွ် လႈပ္႐ွားမႈ မလုပ္ရေသးသည့္တိုင္ ေနေရာင္
ဂိုဏ္းအား ၾကည့္ရင္း ေဇာေခြၽးမ်ား ျပန္လ်က္႐ွိသည္။
ဘာဆို ဘာမွ်လည္း မလုပ္ဝံ့ေတာ့ေခ်။ ေနေရာင္ဂိုဏ္းကဲ့သို႔လည္း
အျဖစ္ဆိုးမ်ိဳးႏွင့္လည္း မၾကဳံခ်င္ၾကေတာ့ေပ။ ယခုအခ်ိန္တြင္ လင္းပါအိုအား
အႏိုင္က်င့္သည့္ လုပ္ရပ္မ်ိဳး သြားလုပ္မိမည္ ဆိုပါက ေနေရာင္ဂိုဏ္းထက္
ပိုမိုဆိုး႐ြားစြာ ခံၾကရႏိုင္ေပသည္။ ေနေရာင္ဂိုဏ္းသည္ စံနမူနာအျဖစ္ ျပသျခင္း
ခံခဲ့ရၿပီးျဖစ္သျဖင့္ ထပ္မံက်ဴးလြန္သူအဖို႔ ပို၍ ဆိုး႐ြားသြားေပလိမ့္မည္။
ထို႔ေၾကာင့္ ၾကယ္ေရာင္ဂိုဏ္းမွ လူမ်ားသည္ တိတ္ဆိတ္စြာပင္
ထိုင္ေနလ်က္ ႐ွိၾကသည္။ ေလပင္ မလည္ရဲၾကေခ်။
ထိုအခ်ိန္မွာပင္ အသံတစ္သံသည္ ႐ုတ္တရက္ ထြက္ေပၚလာခဲ့သည္။
“ေနေရာင္ဂိုဏ္းႀကီးကေတာ့ တကယ့္ကို အံ့မခန္းပါပဲ။ ဂိုဏ္းႀကီးတစ္ဂိုဏ္း
ပီသပါေပတယ္။ ဒီေန႔ေတာ့ က်ဳပ္အျမင္ေတာ္ေတာ္ က်ယ္ခဲ့ရၿပီ . . .”
အားလုံးသည္ အသံလာရာဆီသို႔ လွမ္းၾကည့္လိုက္ၾကသည္။
ေနေရာင္ဂိုဏ္းမွ လူမ်ား၏ စိတ္ထဲတြင္ - (ငါတို႔ မုန္တိုင္းအိမ္ေတာ္က သခင္ႀကီးဘိုင္နဲ႔ အေပါင္းအပါေတြကို
မဆန္႔က်င္ရဲဘူး ဆိုတာ မွန္ပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ တျခား ဘယ္သူကမ်ား ငါတို႔ကို
ေစာ္ကားဝံ့တာလဲ။ ၾကယ္ေရာင္ဂိုဏ္းက ဆိုရင္ေတာင္ ငါတို႔ကေတာ့
ေျပာတဲ့လူကို သတ္ပစ္ရမွာပဲ . . .)
လွမ္းၾကည့္လိုက္သည့္ အခ်ိန္တြင္ အသံပိုင္႐ွင္မွာ ဖန္ဇီလင္ျဖစ္ေၾကာင္း
ေတြ႕လိုက္ၾကရသည္။ ဖန္ဇီလင္သည္ ေနေရာင္ဂိုဏ္းအား လက္ပိုက္လ်က္
ၾကည့္ေနၿပီး သူ၏ မ်က္လုံးမ်ားထဲတြင္ အထင္အျမင္ေသးသည့္
အရိပ္အေယာင္မ်ား ႐ွိေနပါေတာ့သည္။
Chapter – 303
“သိုသိုသိပ္သိပ္ေနဖို
့လိုမယ္”
“ဖန္ဇီလင္ . . . က်ဳပ္တို႔ကို လာမေစာ္ကားရင္ ေကာင္းမယ္ေနာ္ . . .”
“ေျမနိမ့္ရာ လွံစိုက္ခ်င္ရေအာင္ ခင္ဗ်ားကိုယ္ခင္ဗ်ား ဘာထင္ေနလဲ . . .”
ေနေရာင္ဂိုဏ္းမွ လူတစ္ဦးသည္ ထေအာ္လိုက္ သည္။
ရဲေ႐ွာင္သည္ ႏႈတ္ခမ္းတစ္ခ်က္ မဲ့လိုက္ရင္း -
“က်ဳပ္က ဘာေကာင္မွေတာ့ မဟုတ္ပါဘူး။ ဒါေပမယ့္ အ႐ွိန္အဝါကို
သုံးၿပီး ဘယ္ေတာ့မွ လူတစ္ဖက္သားကို အႏိုင္မက်င့္ဖူးဘူး။ အဲ့ဒီလို
ယုတ္မာတဲ့နည္းနဲ႔ အႏိုင္ယူဖို႔လည္း ဘယ္ေတာ့မွ မေတြးထားဘူး . . .”
ေနေရာင္ဂိုဏ္းမွလူသည္ ႐ွဴး႐ွဴး႐ွား႐ွားပင္ ျဖစ္သြားကာ - “ခင္ဗ်ားက ဒီေန႔ အခြင့္ေကာင္း ယူခဲ့တာပဲ။ က်ဳပ္တို႔ကို
ဒုကၡေရာက္ေအာင္ လုပ္ခ်င္ေနတာ။ အဲဒါမ်ား ကိုယ့္ကိုယ့္ကိုယ္
သူေတာ္ေကာင္းႀကီးလို႔ ေတြးေနတုန္းလား . . .”
ရဲေ႐ွာင္ ရယ္ေမာလိုက္ရင္း -
“သူေတာ္ေကာင္း ဟုတ္လား . . . ဒါဆို ေနေရာင္ဂိုဏ္းကေရာ
သူေတာ္ေကာင္းႀကီးပဲလား။ ခင္ဗ်ားတို႔ ေစာနတုန္းက လင္းပါအိုကို
အႏိုင္က်င့္ခဲ့တယ္။ အဲဒါကေရာ တရားမွ်တတဲ့ လုပ္ရပ္ပဲလား။ က်ဳပ္ကေတာ့
တရားမွ်တတယ္လို႔ မထင္မိဘူး။ အခု မုန္တိုင္းအိမ္ေတာ္ကို ရင္မဆိုင္ႏိုင္တဲ့
အခါက်မွ ခင္ဗ်ားတို႔ သိကၡာကို ျပန္အဖတ္ဆည္ဖို႔ ႀကိဳးစားေနၾကတယ္။ မ်က္
ရည္ခံထိုးၿပီး လူတိုင္း ခင္ဗ်ားတို႔ဘက္ပါ ေအာင္ ဆြယ္ခ်င္ေနေသးတာလား . .
.”
“ခင္ဗ်ားတို႔ ေနေရာင္ဂိုဏ္းက သူေတာ္ေကာင္းတရားေတြကိုေရာ
ေသခ်ာသိလို႔လား . . .”
လူတိုင္းသည္ အားရေက်နပ္စြာျဖင့္ ရဲေ႐ွာင္ ေျပာသမွ် စကားလုံးမ်ားအား
နားေထာင္ေနၾကသည္။
ၿပီးခဲ့ေသာ ႏွစ္မ်ားအတြင္း မုန္တိုင္းအိမ္ေတာ္သည္ လႈပ္လႈပ္႐ွား႐ွား
သိပ္မ႐ွိဘဲ ေနေရာင္ဂိုဏ္းႏွင့္ ၾကယ္ေရာင္ဂိုဏ္းတို႔သည္သာ
ေမာ္တယ္ကမာ႓ႀကီးအား လႊမ္းမိုးခ်ဳပ္ကိုင္ ခဲ့ၾကသည္။ ေနေရာင္ဂိုဏ္းအား
ဆန္႔က်င္သူ မွန္သမွ် ေသဆုံးခဲ့ၾကရၿပီး အလိုလိုက္ အႀကိဳက္ေဆာင္ေသာ
သူမ်ားသည္သာ အသက္ ခ်မ္းသာရာ ရခဲ့ၾကသည္။
ေနေရာင္ဂိုဏ္း အၿမဲေျပာေလ့႐ွိေသာ စကားမွာ “အင္အားႀကီးသူ၏
ပါးစပ္မွထြက္ေသာ စကားသည္ အမိန္႔” ဟူ၍ပင္ ျဖစ္သည္။ ေနေရာင္ဂိုဏ္းမွ မုန္တိုင္းအိမ္ေတာ္အား မေက်မနပ္ျဖင့္
ေဒါသထြက္ေနသည့္ အခ်ိန္တြင္ ရဲေ႐ွာင္၏ စကားလုံးမ်ားေၾကာင့္ ပို၍ပင္
ေဒါသမ်ား ယမ္းပုံမီးက်ျဖစ္သြားခဲ့ရသည္။
ေပါက္ကြဲထြက္ေတာ့မည့္ မီးေတာင္တစ္ခုအလား ေဒါသထြက္ေနၾကသည့္
ေနေရာင္ဂိုဏ္းမွ လူမ်ားအား ၾကည့္ရင္း ရဲေ႐ွာင္သည္ တည္ၿငိမ္ေသာ အသံျဖင့္
-
“အင္အားႀကီးသူရဲ႕ ပါးစပ္က ထြက္တဲ့ စကားက အမိန္႔ပဲ . . .”
ေနေရာင္ဂိုဏ္း အၿမဲေျပာေလ့႐ွိေသာ စကားအား ရဲေ႐ွာင္
ေျပာလိုက္ျခင္းပင္ ျဖစ္သည္။
သူတို႔စကားျဖင့္ သူတို႔ ျပန္အေျပာခံလိုက္ရသည့္အတြက္ ေနေရာင္ဂိုဏ္းမွ
လူမ်ားသည္ ဟန္မေဆာင္ႏိုင္ေလာက္ေအာင္ပင္ ေဒါသထြက္သြားၾကသည္။
ေနေရာင္ဂိုဏ္းအဖို႔ ကိုယ့္႐ွဴးကိုယ္ ျပန္ပတ္မိေလၿပီ။
ေနေရာင္ဂိုဏ္းမွ အဘိုးႀကီးသည္ ဆက္၍ နားမေထာင္လိုေတာ့ေသာ
ေၾကာင့္ -
“သြားမယ္ . . .”
သုံးေယာက္စလုံး မတ္တတ္ထရပ္၍ ထြက္သြားရန္ ဟန္ျပင္လိုက္ၾကသည္
။
ထိုအခ်ိန္မွာပင္ နံပါတ္ ၁ အခန္းထဲမွ သခင္ႀကီးဘိုင္၏ အသံသည္ ထြက္
ေပၚလာေလသည္။
“ဟင္ . . . ငါ သတိလက္လြတ္ ျဖစ္သြားတယ္ကြာ။ ေဆးလုံး
ျပဳတ္က်သြားၿပီ၊ ျမန္ျမန္ ႐ွာၾကပါဦး။ ဝမ္အာ မင္းေတြ႕မိလား . . .”
ဝမ္အာလည္း အထိတ္တလန္႔ ျဖစ္သြားသည့္ အမူအယာျဖင့္ -
“ဟာ . . . ကြၽန္မ ႐ွာမေတြ႕ေတာ့ဘူး၊ ဘယ္ေရာက္သြားပါလိမ့္ . . .” သခင္ႀကီးဘိုင္မွ တုန္လႈပ္ေနသည့္ အသံျဖင့္ -
“မျဖစ္ဘူး၊ ဘယ္လိုလုပ္ၾကမလဲ၊ ၅ ဘီလီယံေတာင္ တန္တဲ့ ေဆးလုံးေနာ္၊
ငါတို႔ေတြ ေနေရာင္ဂိုဏ္းကို ၅ ဘီလီယံေတာင္ ျပန္ေလ်ာ္ရေတာ့မယ္ထင္တယ္
. . .”
သခင္ႀကီးဘိုင္၏ အသံမွာ ဝမ္းနည္းေနသည့္ပုံပင္။ ထိုမွ်ေလာက္ မ်ားျပား
ေသာ ပမာဏအား ျပန္မေလ်ာ္ေပးခ်င္ေနသည့္ ပုံစံမ်ိဳးလည္း ေပါက္ေန
ေလသည္။
“ဒီေလာက္ထိမ်ားတဲ့ ပမာဏကို ငါတို႔ ဘယ္လိုမ်ား တတ္ႏိုင္ပါ့မလဲ . . .”
ဆရာတပည့္ ႏွစ္ဦး၏ အသံအား နားေထာင္ရင္း လူတိုင္း၏ စိတ္ထဲတြင္
မယုံသကၤာပင္ ျဖစ္လ်က္႐ွိသည္။
(ေဆးလုံးျပဳတ္က်သြားတယ္ဆိုတာ အ႐ူးပဲ ယုံလိမ့္မယ္။ တကယ္ပဲ
ျပဳတ္က်သြားဦးေတာ့၊ အခန္းက်ဥ္းက်ဥ္းေလးထဲ မေတြ႕စရာ အေၾကာင္းမွ
မ႐ွိတာ။ ဒီႏွစ္ေယာက္ တမင္သက္သက္ ေျပာေနတာပဲ ျဖစ္ရမယ္ . . .)
သခင္ႀကီးဘိုင္ တမင္ဟန္ေဆာင္၍ ေျပာေနမွန္း သိသည့္တိုင္ မည္သူမွ်
ထုတ္ေဖာ္၍ေတာ့ မေျပာရဲၾကေခ်။
သခင္ႀကီးဘိုင္အား မည္သူကမ်ား ထေျပာဝံ့ပါမည္နည္း။
တကယ္တမ္းတြင္မူ သခင္ႀကီးဘိုင္အား ေနေရာင္ဂိုဏ္းကိုပင္
အျပတ္႐ွင္းပစ္ေစခ်င္ေနမိၾကသည္။
အဘယ့္ေၾကာင့္ဆိုေသာ္ ေနေရာင္ဂိုဏ္း မ႐ွိမွသာ က်န္ေသာလူမ်ား
အသက္႐ွဴေခ်ာင္မည္ ျဖစ္ေသာေၾကာင့္ ျဖစ္သည္။
ထိုအခ်ိန္ ဝမ္အာမွ -
“စိတ္မပူပါနဲ႔ ဆရာ . . . ဒါက ေဆးလုံးေလး တစ္လုံးပါပဲ။
ေနေရာင္ဂိုဏ္းက လူေတြလည္း ေဆးလုံးပုံစံကို ေသခ်ာေတာင္ ျမင္ဖူးလိုက္မွာ
မဟုတ္ဘူး။ ကြၽန္မတို႔ ႐ႊံ႕ကိုျဖစ္ျဖစ္ ျပန္လုံးၿပီး ေပးလိုက္မယ္ေလ။ ၿပီးရင္ သူတို႔ကို ခ်က္ခ်င္း မ်ိဳခ်ခိုင္းလိုက္မယ္။ အဲဒါဆို သက္ေသလည္းျပလို႔
မရေတာ့ဘူး . . .”
သခင္ႀကီးဘိုင္ ေတြေဝသြားသည့္ အသံျဖင့္ -
“အဲ့ဒီလိုလုပ္လို႔ ျဖစ္ပါ့မလား . . .”
ဝမ္အာမွ မဆိုင္းမတြပင္ -
“သူတို႔က ဆရာ စိတ္ေကာင္းဝင္ေနတာကို အေႏွာင့္အယွက္
ေပးခဲ့ၾကတယ္ေလ။ အခုမွ နားနားေနေန အပန္းေျဖတဲ့သေဘာနဲ႔
အျပင္ထြက္လာတာကို သူတို႔က လူလို နားမလည္ဘဲ
စိတ္အေႏွာင့္အယွက္ျဖစ္ေအာင္ လုပ္ခဲ့ၾကတယ္။ ဆရာသာ ၾကင္နာတတ္တဲ့လူ
မဟုတ္ခဲ့ရင္ သူတို႔ေတြ ေသေနတာၾကာေရာေပါ့။ ဒီကမာ႓ေပၚမွာ
ေနေရာင္ဂိုဏ္းႀကီးတစ္ခုလုံး ကို အျမစ္ျပတ္သြားဖို႔ တစ္ခ်က္လႊတ္
အမိန္႔ေပးႏိုင္တာဆိုလို႔ ဆရာတစ္ေယာက္ပဲ ႐ွိတယ္။ ငွက္ေပ်ာသီး
အခြံႏႊာေနရတာမွ ၾကာပါဦးမယ္ ဆရာရယ္။ သူတို႔ေတြ အသက္႐ွင္ႏိုင္ဖို႔
ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ မ႐ွိပါဘူး။ အဲ့ဒီေတာ့ အခု ဆရာက သူတို႔ေဆးလုံးကို
ေပ်ာက္ေအာင္ လုပ္လိုက္ေတာ့ေရာ ဘာျဖစ္သြားမွာမို႔လို႔လဲ . . .”
သခင္ႀကီးဘိုင္လည္း စဥ္းစားသြားသည့္ဟန္ျဖင့္ -
“ဝမ္အာ . . . ငါကေတာ့ ဒီလို မလုပ္သင့္ဘူးလားလို႔၊ ဘာလို႔လဲဆိုေတာ့
အဲ့ဒီလိုလုပ္ရင္ ငါ့သိကၡာကို ညစ္ႏြမ္းေစမယ္ မဟုတ္လား။ ေနာက္ၿပီး
ငါ့လက္လည္း အစြန္းအထင္း မခံခ်င္ဘူး။ မင္းပဲ ႐ႊံ႕လုံးလုံးေပးဖို႔ ေျပာတယ္
မဟုတ္လား၊ ငါ အညစ္အေၾကးေတြကို မကိုင္ခ်င္ဘူး . . .”
လူတိုင္း စိတ္ေလသြားၾကသည္။
(ခင္ဗ်ားေတာင္ ဒီလို ျဖစ္ေနရင္ ေနေရာင္ဂိုဏ္းဆို ဘယ္လိုေနမလဲ
မစဥ္းစားမိဘူးလား။ ဝမ္အာဆိုတာ ေမာ္တယ္ကမာ႓မွာ ႏွစ္ေပါင္းေထာင္နဲ႔ခ်ီၿပီး
အားလုံးကို တုန္လႈပ္ ေၾကာက္႐ြံ႕ေစတဲ့ လူတစ္ေယာက္ပဲ။ ဒီလိုလူတစ္ေယာက္ရဲ႕ အၾကံက ဒီလိုမ်ိဳးပဲလား။ သူ႕ကိုေတာ့
လူအေတာ္မ်ားမ်ားရဲ႕ စိတ္ထဲ အထင္ေသးသြားမိၾကမွာ အမွန္ပဲ . . .)
ဝမ္အာမွ ဆရာျဖစ္သူအား ၾကည့္လိုက္ရင္း -
“ဆရာက နားလည္မႈ လြဲေနတာပဲ။ ဆရာ ႐ႊံ႕ကို ကိုင္စရာ မလိုပါဘူး၊
ကြၽန္မ ကိုယ္တိုင္ ႐ႊံ႕နည္းနည္းယူၿပီး လုံးလိုက္မယ္။ ၿပီးမွ ေပးလိုက္မယ္ေလ။
ဘာမွ စိတ္မပူပါနဲ႔ဆရာ၊ ေနာက္ၿပီး ေနေရာင္ဂိုဏ္းကလူေတြကလည္း
႐ႊံ႕လုံးနဲ႔ေဆးလုံး သိပ္ၿပီး ကြဲကြဲျပားျပား သိၾကမွာ မဟုတ္ပါဘူး။
ကြၽန္မတို႔အတြက္ ဒီနည္းပဲ ေကာင္းမယ္ထင္တယ္ . . .”
ဝမ္အာတို႔ ေျပာေနၾကသည့္ စကားမ်ားအား နားေထာင္ရင္း လူတိုင္း၏
စိတ္ထဲတြင္ -
(ဆရာတပည့္ ၂ ေယာက္ကေတာ့ ေနေရာင္ဂိုဏ္းက လူေတြကို
အ႐ူးေတြလို ေကာင္းေကာင္း ဖဲ့ေနၾကတယ္။ သူတို႔ေတြက ႐ႊံ႕နဲ႔ေဆးလုံး
မခြဲတတ္ဘဲ ေနပါ့မလား၊ ႏွစ္ေပါင္း ေထာင္နဲ႔ခ်ီၿပီး သမိုင္းေၾကာင္း ႐ွိခဲ့တဲ့
ဂိုဏ္းႀကီးပဲဟာကို . . .)
သခင္ႀကီးဘိုင္ သေဘာတူသြားသည့္ဟန္ျဖင့္ ေခါင္းညိတ္လိုက္ကာ -
“မတတ္ႏိုင္ဘူးေပါ့၊ ဒါေပမယ့္ ငါတို႔ေတြ သိုသိုသိပ္သိပ္
ေနဖို႔ေတာ့လိုမယ္။ သိပ္ၿပီး မသိသာေစနဲ႔၊ ဒီလိုမွ မဟုတ္ရင္
အလိမ္ေပၚသြားႏိုင္တယ္။ မင္းဟာမင္းပဲ သူတို႔ကို ေျပာလိုက္ေတာ့ေနာ္ . . .”
“ေကာင္းပါၿပီဆရာ . . .”
ဝမ္အာ အသံထြက္၍ မရယ္မိေစရန္ မနည္းထိန္းေနရသည္။
လူတိုင္းသည္လည္း ပါးစပ္ အေဟာင္းသားျဖင့္ ေငးၾကည့္ေနၾကသည္။
(ခင္ဗ်ားတို႔က ေနေရာင္ဂိုဏ္းကို ေကာင္းေကာင္းႀကီး
သိကၡာခ်ေနၾကတာပဲ။ ခင္ဗ်ားတို႔က ေကာင္းကင္ထက္ေတာင္ အဆင့္ျမင့္ေနတဲ့ လူေတြ၊ အဲဒါေတာင္ သိုသိုသိပ္သိပ္ ေနဖို႔လိုမယ္ ဟုတ္လား၊ ဘယ္လိုေတာင္
ေျဗာင္လိမ္ႏိုင္ၾကရတာလဲ . . .)
ေနေရာင္ဂိုဏ္းမွ လူ ၃ ေယာက္သည္ အခန္းထဲမွ
ထြက္သြားေတာ့မည့္အခ်ိန္တြင္ ဝမ္အာတို႔ အျပန္အလွန္ ေျပာေနၾကသည့္
စကားမ်ားအား ၾကားလိုက္ရေသာေၾကာင့္ ေဒါသထြက္သြားၾကသည္။ ငယ္ထိပ
္
သို႔ပင္ ေဒါသမ်ား ေစာင့္တက္သြားေသာေၾကာင့္ အျမင္အာ႐ုံမ်ား ေဝဝါးသြားၿပီး
ေခါင္းထဲတြင္လည္း မိုက္ခနဲ ျဖစ္သြားၾကသည္။
အဘိုးႀကီးသည္ အေနာက္သို႔ တစ္ခ်က္လွည့္ၾကည့္လိုက္သည္။ သူ၏
ႏႈတ္ခမ္းသည္လည္း ေဒါသေၾကာင့္ တဆတ္ဆတ္ တုန္ယင္လ်က္ ႐ွိသည္။
နံပါတ္ ၁ အခန္းအား စူး႐ွေသာ မ်က္လုံးမ်ားျဖင့္ စိုက္ၾကည့္ေနၿပီး တစ္စုံတစ္ခု
ေျပာရန္ ဟန္ျပင္လိုက္သည္။
ထိုအခါ က်န္လူ ၂ ေယာက္သည္ အဘိုးႀကီးအား
ပါးစပ္လွမ္းပိတ္လိုက္ရင္း ခပ္သုတ္သုတ္ပင္ ဆြဲေခၚသြားၾကသည္။ ထိုလူ ၂
ေယာက္၏ စိတ္ထဲတြင္လည္း အဘိုးႀကီးအား က်ိန္ဆဲေနၾကသည္။
(အခုခ်ိန္ ဘာမ်ား ေျပာႏိုင္ဦးမွာလဲ၊ တစ္လုံးေျပာတာနဲ႔ အသတ္ေတာင္
ခံရႏိုင္တယ္။ က်ဳပ္တို႔ အသက္တင္မဟုတ္ဘူး၊ ေနေရာင္ဂိုဏ္းႀကီး တစ္ခုလုံးရဲ႕
အနာဂတ္နဲ႔လည္း သက္ဆိုင္တယ္ အဘိုးႀကီးရဲ႕)
နံပါတ္ ၁ အခန္းထဲမွ သခင္ႀကီးဘိုင္လည္း -
“အဘိုးႀကီးက လွည့္ၾကည့္ေနတယ္၊ သူ႕ၾကည့္ရတာလည္း ေတာ္ေတာ္
ေဒါသထြက္ေနပုံပဲ၊ ဝမ္အာ မင္းဘယ္လိုထင္လဲ . . .”
ဝမ္အာမွ -
“ကြၽန္မ သူတို႔ကို ဖမ္းၿပီး ေမးလိုက္ရင္ေရာ ဘယ္လိုလဲ။ သူတို႔ အခု
ဘယ္လို ခံစားေနရလဲလို႔ ေမးလိုက္မယ္ေလ . . .”
သခင္ႀကီးဘိုင္ တစ္ခ်က္ျပဳံးလိုက္ရင္း -“ထားလိုက္ပါေတာ့၊ ငါတို႔က သိကၡာ႐ွိတဲ့ လူေတြပဲဟာ၊ ဒီလို
ဂုဏ္ေမာက္ေနတဲ့ လူမ်ိဳးေတြနဲ႔ ဖက္မျဖစ္ခ်င္ေတာ့ဘူး။ သူတို႔ကို သြားခြင့္
ေပးလိုက္ပါ။ အင္း . . . ေနေရာင္ဂိုဏ္းသာ ငါ့ကို တစ္ခုခု
စိတ္ဆိုးစရာျဖစ္ေအာင္ လုပ္မယ္ဆိုရင္ သူတို႔ရဲ႕ ဘဝလည္း ေတာ္ေတာ္
စိတ္ဝင္စားစရာ ေကာင္းသြားမွာ”
ဝမ္အာလည္း ရယ္မိေနသည့္ သူ၏ ပါးစပ္အား အုပ္လိုက္ကာ -
“ဟုတ္တယ္၊ သူတို႔သာ ကြၽန္မတို႔ကို တစ္ခုခု လုပ္ရင္ သူတို႔ရဲ႕ ဘဝလည္း
ေလဟုန္စီးေနရသလို ရင္ခုန္စရာ ျဖစ္ေနမွာပဲ . . .”
ဝမ္အာ၏ စကားေၾကာင့္ သခင္ႀကီးဘိုင္တစ္ေယာက္ က်ယ္ေလာင္စြာပင္
ေအာ္ဟစ္ ရယ္ေမာလိုက္ပါေတာ့သည္။
Chapter – 304
“ေဒါသတႀကီးျဖင့္”
လူတိုင္းသည္ ဝမ္အာ၏ စကားအား တိတ္ဆိတ္စြာ
နားေထာင္ေနၾကသည္။
မည္သူမွ် အသံမထြက္ရဲၾကေပ။
“သူတို႔ရဲ႕ ဘဝလည္း ေလဟုန္စီးေနရသလို ရင္ခုန္စရာ ျဖစ္ေနမွာပဲ” ဟု
ေျပာလိုက္ေသာ ဝမ္အာ၏ အသံသည္ ေျခာက္ကပ္ကပ္ႏိုင္လွသည္။
ထိုစကားအားေတြးရင္း လူတ္ိဳင္း၏ စိတ္ထဲတြင္ ထိတ္လန္႔ေနၾကသည္။
(ဘယ္လို ရင္ခုန္စရာ ျဖစ္မွာလဲ၊ ေသြးပင္လယ္ထဲ ကူးခတ္ေနရသလို
ျဖစ္မွာလား၊ ေသရမွာက ေသရမွာပဲကို . . .)
ေနေရာင္ဂိုဏ္း ထြက္သြားၿပီ ျဖစ္သျဖင့္ ဂိုဏ္းႀကီးအေနျဖင့္
ၾကယ္ေရာင္ဂိုဏ္း တစ္ခုတည္းသာ က်န္႐ွိေတာ့သည္။
ၾကယ္ေရာင္ဂိုဏ္း၏ အဖြဲ႕ေခါင္းေဆာင္ျဖစ္သူ လိဝမ္ခြၽန္သည္
အသက္ကိုပင္ ရဲရဲ မ႐ွဴရဲေတာ့ေပ။ ဝမ္အာမွ ေနေရာင္ဂိုဏ္းအား ပယ္ပယ္နယ္နယ္ပင္ ထိုးႏွက္ခဲ့သည္ကို
ၾကည့္ရင္း လိဝမ္ခြၽန္၏ စိတ္ထဲတြင္ အေက်နပ္ႀကီး ေက်နပ္မိခဲ့သည္။
ၿပိဳင္ဘက္ဂိုဏ္းသည္ သူ၏ ေ႐ွ႕ေမွာက္တြင္
သိကၡာက်ဆင္းခဲ့ရသည့္အတြက္ အလြန္ပင္ ဝမ္းေျမာက္ဝမ္းသာ ျဖစ္ခဲ့သည္။
ေနေရာင္ဂိုဏ္း တစ္ခုလုံး အျမစ္ျဖတ္ ခံရပါေစဟုပင္ ဆုေတာင္းေနမိခဲ့သည္။
သို႔ေသာ္ အေျခအေနမ်ားသည္ ပို၍ တင္းမာလာခဲ့သည္။ အခန္းထဲတြင္
သခင္ႀကီးဘိုင္ပါ ႐ွိေနသည္ကိုပါ သိလိုက္ရေသာအခါ လိဝမ္ခြၽန္၏ အေပ်ာ္မ်ား
ခ်က္ခ်င္းပင္ ၾကက္ေပ်ာက္ဌက္ေပ်ာက္ ေပ်ာက္ကြယ္သြားခဲ့သည္။
ေၾကာက္႐ြံ႕မႈေၾကာင့္ နဖူးတြင္ပင္ ေခြၽးေစးမ်ား ထြက္လာခဲ့ေလသည္။
လင္းပါအိုအေပၚတြင္ ေနေရာင္ဂိုဏ္းတစ္ခုတည္းသာ အႏိုင္က်င့္ခဲ့သည္
မဟုတ္ေပ။ ၾကယ္ေရာင္ဂိုဏ္းသည္လည္း အႏိုင္က်င့္ခဲ့ၾကသည္။ အေစာပိုင္
းတြင္ လင္းပါအိုအေပၚ၌ ေပါ့ေပါ့တန္တန္ပင္ ေတြး၍ အႏိုင္က်င့္ရန္ စိတ္
ကူးမိခဲ့ၾကသည္။
(လင္းပါအိုဆိုတာ ေငြေၾကးအဖြဲ႕အစည္း တစ္ခုပဲ။ သူတို႔မွာ ေငြစေတြ
အမ်ားႀကီး႐ွိတယ္။ ငါတို႔ သူတို႔ကို အႏိုင္က်င့္ခ်င္သလို က်င့္ေတာ့ေရာ
ဘာျဖစ္မွာမို႔လို႔လဲ။ ငါတို႔က သူတို႔အတြက္ အားကိုးစရာ ေတာင္ ျဖစ္လာဦးမယ္
. . .)
ယခုအခါတြင္ လင္းပါအို၏ အေနာက္တြင္ အလြန္အင္အားႀကီးမားေသာ
ေက်ာေထာက္ေနာက္ခံ ႐ွိေနမွန္း သိလိုက္ရေခ်ၿပီ။
ေနေရာင္ဂိုဏ္းမွ လူမ်ားသည္လည္း ရစရာမ႐ွိေအာင္
အေစာ္ကားခံခဲ့ရသည္။ သို႔ေသာ္ ယခုအခါတြင္ ခန္းမအတြင္း မ႐ွိေတာ့သျဖင့္
မုန္တိုင္းအိမ္ေတာ္၏ အႏၲရာယ္စက္ကြင္းမွ လြတ္ေျမာက္သြားခဲ့ၿပီ ဆိုရေပမည္။
ထို႔ေၾကာင့္ သခင္ႀကီးဘိုင္ဘက္မွ ေနာက္ထပ္ ပစ္မွတ္တစ္ခုအား
ဦးတည္လာႏိုင္ေလသည္။ (သခင္ႀကီးဘ္ိဳင္ရဲ႕ ေနာက္ထပ္ပစ္မွတ္က ငါမ်ား ျဖစ္ေနမလား . . .)
လိဝမ္ခြၽန္ စဥ္းစားရင္း ေဇာေခြၽးျပန္ေနမိသည္။
စိတ္ထဲတြင္လည္း တဖြဖြျဖင့္ ႀကိတ္၍ ဆုေတာင္းေနမိသည္။
(ငါဘာမွလည္း မလုပ္ပါဘူး၊ လင္းပါအိုကို နည္းနည္းေလာက္
ေျခာက္လွန္႔႐ုံေလာက္ပဲ လုပ္ခဲ့တာပါ။ သူတို႔ အရမ္းႀကီး လန္႔သြားေအာင္လည္း
မရည္႐ြယ္ခဲ့ပါဘူး။ ဒီေန႔ ေလလံလည္း မဆြဲေတာ့ဘူး။ သခင္ႀကီးဘိုင္ရယ္ . . .
က်ဳပ္ကိုေတာ့ အလြတ္ေပးပါ။ ခင္ဗ်ားရဲ႕ ေဒါသေတြ ျမန္ျမန္ ေျပေပ်ာက္ပါေစ။
ေနေရာင္ဂိုဏ္းကို စံနမူနာ ျပစရာအျဖစ္ပဲ လုပ္ၿပီး က်န္တဲ့လူေတြကိုေတာ့
အလြတ္ေပးပါေစ . . .)
သို႔ေသာ္ အျဖစ္အပ်က္ ဟူသမွ်သည္ စိတ္ကူးထားသည့္အတိုင္း
ျဖစ္လာသည္မွာ ခပ္႐ွား႐ွားပင္။
သခင္ႀကီးဘိုင္မွ တည္ၾကည္ေသာ အသံျဖင့္ -
“ဒီေန႔ ဂိုဏ္းႀကီး ၂ ခုလုံး လာၾကတယ္ထင္တယ္။ အခု ေနေရာင္ဂိုဏ္းက
သြားၿပီဆိုေတာ့ က်န္တဲ့ဂိုဏ္းက ဘာပါလိမ့္၊ ဝမ္အာ မင္းသိလား . . .”
သခင္ႀကီးဘိုင္၏ စကားအဆုံးတြင္ လိဝမ္ခြၽန္တစ္ေယာက္
မ်က္ရည္က်ခ်င္သလိုပင္ ျဖစ္သြားသည္။
(ငါလည္း မလြတ္ေျမာက္ႏိုင္ပါလား . . .)
သခင္ႀကီးဘိုင္သည္ စစခ်င္းမွာပင္ ၾကယ္ေရာင္ဂိုဏ္းအား
ဒုကၡေပးလိုက္သည္။
အကယ္၍ ဝမ္အာဘက္မွ "ၾကယ္ေရာင္ဂိုဏ္းပါ ဆရာ" ဟု ေျဖလိုက္မည္
ဆိုပါက လိဝမ္ခြၽန္အေနျဖင့္ မ်က္ႏွာပ်က္စရာ ျဖစ္သြားႏိုင္ေပသည္။
ထို႔ေၾကာင့္ အလ်င္အျမန္ပင္ မတ္တပ္ထရပ္၍ - “က်ဳပ္က ၾကယ္ေရာင္ဂိုဏ္းက လိဝမ္ခြၽန္ပါ။ သခင္ႀကီးဘိုင္ကို ဒီေန႔မွာ
ေတြ႕ရတာ သိပ္ကို ဝမ္းသာမိပါတယ္ . . .”
သခင္ႀကီးဘိုင္လည္း တအံ့တဩ ျဖစ္သြားသည့္ အမူအယာျဖင့္ -
“ဪ . . . ၾကယ္ေရာင္ဂိုဏ္းလား၊ သူတို႔ေတြက သိပ္ၿပီး
တည္ၿငိမ္ေနၾကတာလည္း မဆန္းပါဘူးေလ . . .”
လိဝမ္ခြၽန္၏ နဖူးမွ ေခြၽးေစးမ်ားပင္ စီးက်ေနၿပီျဖစ္သည္။ ထို႔ေနာက္
အားတင္းျပဳံးလိုက္ရင္း -
“သခင္ႀကီးဘိုင္ကေတာ့ ရယ္စရာ ေျပာေနျပန္ပါၿပီ။ ဘယ္သူကမ်ား
သခင္ႀကီးဘိုင္အေ႐ွ႕ တည္တည္ၿငိမ္ၿငိမ္ ႐ွိေနႏိုင္မွာလဲ . . .”
သခင္ႀကီးဘိုင္မွ ေက်နပ္သြားသည့္ အသံျဖင့္ -
“ေကာင္းတယ္ . . . က်ဳပ္ေ႐ွ႕မွာ တည္တည္ၿငိမ္ၿငိမ္ မျဖစ္တဲ့ လူေတြကို
က်ဳပ္က သေဘာက်တယ္။ ခင္ဗ်ားက ႐ိုးသားတဲ့ လူတစ္ေယာက္လို႔
က်ဳပ္ယူဆမိပါတယ္။ က်ဳပ္ဆီကို လာခဲ့ပါဦးလား။ ဒီေန႔ ခင္ဗ်ားကို
လာရက်ိဳးနပ္ေအာင္ က်ဳပ္လုပ္ေပးပါ့မယ္။ ဒီအတိုင္း ဘာမွမပါဘဲ ျပန္သြားတာ
ဘယ္ေကာင္းမလဲဗ်။ က်ဳပ္ဆီမွာ ေဆးလုံးတစ္လုံး႐ွိတယ္။ ဒီေဆးလုံးအတြက္
၅ ဘီလီယံပဲ ေပးေလ။ ဒီေဆးနဲ႔ဆို ခင္ဗ်ားျပန္ေရာက္တဲ့အခါ နာမည္ေကာင္း
ရမွာပါ . . .”
လိဝမ္ခြၽန္၏ မ်က္လုံးမ်ား ထြက္က်သြားမတတ္ပင္ ျပဴးက်ယ္သြားသည္။
(ငါနားၾကားမ်ား လြဲသလား . . . ဘုရားေရ၊ သခင္ႀကီးဘိုင္က
သူ႕ေဆးလုံးကို ငါးဘီလီယံနဲ႔ ဝယ္ခိုင္းေနၿပီ။ ေနေရာင္ဂိုဏ္းက အ႐ူးေတြ
ဒီေဆးအတြက္ ၅ ဘီလီယံသုံးၿပီး ဝယ္ခဲ့ရတယ္။ အခုၾက
ငါျပန္ဝယ္ရမယ္တဲ့လား . . .)
လိဝမ္ခြၽန္ အားတင္း၍ ျပဳံးလိုက္ကာ -
“ေကာင္းပါၿပီ . . .” သူ႕ဘက္မွ ထိုထက္ပို၍ ဘာမွ် မေျပာႏိုင္ေခ်။ ေျပာလည္း မေျပာဝံ့ေခ်။
အကယ္၍ တစ္စုံတစ္ခု ေျပာလိုက္မည္ဆိုပါက အဆုံးသတ္သည္
ေနေရာင္ဂိုဏ္းထက္ပင္ ပို၍ ဆိုး႐ြားသြားႏိုင္ပါေသးသည္။
အားလုံးဝိုင္းၾကည့္ေနသည့္ ၾကားမွပင္ လိဝမ္ခြၽန္သည္ ေငြစမ်ား
ထုတ္လိုက္သည္။ ထို႔ေနာက္ သူ၏ ေဘး႐ွိ လူ ၂ ဦးကိုပါ လက္ကုတ္၍
ပိုက္ဆံေတာင္းလိုက္သည္။ သခင္ႀကီးဘိုင္အား ေပးႏိုင္ရန္အတြက္ အားလုံး၏
ေငြစမ်ား စုေပါင္းမွသာ ျဖစ္ႏိုင္ေပလိမ့္မည္။ ၾကယ္ေရာင္ဂိုဏ္းမွ လူ ၃
ေယာက္သည္ အလြန္ႂကြယ္ဝသူမ်ား ျဖစ္ၾကသည့္တိုင္ ေငြလုံေလာက္စြာ
မပါလာခဲ့ေခ်။ ထို႔ေၾကာင့္ သုံးေယာက္ေပါင္းသည့္တိုင္ ၅ ဘီလီယံ မျပည့္သျဖင့္
အျခားေသာဂိုဏ္းတစ္ခုမွ ၁ ဘီလီယံ ေခ်းလိုက္ရေသးသည္။ ေနာက္ဆုံးမွသာ
နံပါတ္ ၁ အခန္းသို႔ ထြက္လာႏိုင္ခဲ့သည္။
ထိုကဲ့သို႔ ေငြစမ်ားစြာ ယူ၍ သြားသည့္တိုင္ နံပါတ္ ၁ အခန္းမွ မည္သူမွ်
ခ်က္ခ်င္း ထြက္မလာေခ်။ အတန္ၾကာ ေစာင့္ဆိုင္းၿပီးမွသာ
လူတစ္ဦးထြက္လာ၍ ေငြစမ်ားအား ယူေဆာင္သြားေလသည္။ ထို႔ေနာက္
ထိုလူသည္ လိဝမ္ခြၽန္အား ဖေယာင္းလုံးတစ္လုံး ထုတ္ေပးလိုက္သည္။
“ဟင္ . . . အ႐ိုးသန္႔စင္ေဆးက ဘယ္မွာလဲ . . .”
(သခင္ႀကီးဘိုင္က သူ႕မွာ ေဆးလုံးတစ္လုံး ႐ွိတယ္ဆို၊ အဲ့ဒီေဆးလုံးက
ေနေရာင္ဂိုဏ္းက ရတဲ့ ေဆးလုံး ျဖစ္ရမွာ မဟုတ္ဘူးလား . . .)
လိဝမ္ခြၽန္၏ စိတ္ထဲတြင္ ဖေယာင္းလုံးအား ၾကည့္ရင္း အံ့ဩေနမိသည္။
အေစာပိုင္းတြင္ သခင္ႀကီးဘိုင္ထံမွ ေဆးလုံးအား ၅ ဘီလီယံကုန္က်ခံ၍
ဝယ္ရသည္ဳ႕တိုင္ ေဆးလုံးတစ္လုံး အဖတ္တင္မည္ဟု ေတြး၍ ခံသာေနမိသည္။
ဂိုဏ္းသို႔ ျပန္ေရာက္သည့္ အခါတြင္လည္း ေဈးႀကီးရျခင္း အေၾကာင္းအရင္းအား
တစ္ခုခု အေၾကာင္းျပလိုက္မည္ဟု ေတြးထားမိခဲ့သည္။ သို႔ေသာ္ ယခုအခါတြင္မူ သူ၏ အထင္ႏွင့္အျမင္သည္ တက္တက္စင္
ေအာင္ လြဲခဲ့ေခ်ၿပီ။
(ငါဘာလုပ္ရမလဲ၊ သခင္ႀကီးဘိုင္ကေတာ့ ဒီလိုအခ်ိဳးခ်ိဳးလိုက္ၿပီ၊ ငါသူ႕ကို
ထပ္ေမးရမလား၊ ျငင္းဆန္ရမလား၊ ဒါပဲယူလိုက္ရမလား . . .)
ဝမ္အာသည္ လိဝမ္ခြၽန္အား ၾကည့္လ်က္ -
“ဘယ္အ႐ိုးသန္႔စင္ေဆးကို ေျပာေနတာလဲ၊ ဆရာက ႐ွင့္ကို
အ႐ိုးသန္႔စင္ေဆး ေပးမယ္လို႔ ေျပာခဲ့လို႔လား”
လိဝမ္ခြၽန္ဘက္မွ ေျပာစရာစကား ႐ွာမရေတာ့ေခ်။
ေဒါသထြက္ပစ္ခ်င္ေနသည့္တိုင္ မထြက္ရဲေပ။
အကယ္၍ သူ႕ဘက္မွ တစ္စုံတစ္ရာ ခြန္းတုံ႔မျပန္ခဲ့လွ်င္လည္း
ဖေယာင္းလုံး တစ္လုံးအား ၅ ဘီလီယံ ေပး၍ ဝယ္လိုက္ရသကဲ့သို႔
ျဖစ္သြားေပလိမ့္မည္။
သူမည္သို႔ ဆက္လုပ္ရပါမည္နည္း။
လိဝမ္ခြၽန္သည္ ေက်ာက္႐ုပ္တစ္႐ုပ္ကဲ့သို႔ပင္ ငူငူငိုင္ငိုင္ႀကီးျဖင့္ ရပ္ေန
ေလသည္။ သူ၏ မ်က္ႏွာတစ္ခုလုံးသည္လည္း ၿပိဳေတာ့မည့္ မိုးကဲ့သို႔ သုန္မႈန္
လ်က္ ႐ွိသည္။ ထိုအခ်ိန္မွာပင္ ဝမ္အာမွ -
“ဆရာလိ . . . ႐ွင့္ဘက္က မေက်နပ္ဘူးဆိုရင္ ကြၽန္မတို႔ဆီလာၿပီး
လက္ဖက္ရည္ေသာက္ရင္း ေတာင္းပန္တာ ခံမလား . . .”
လိဝမ္ခြၽန္လည္း အသက္တစ္ခ်က္ ႐ွဴသြင္းလိုက္ရင္း -
“ေကာင္းပါၿပီ၊ က်ဳပ္ေဆးလုံးကို ယူပါ့မယ္ . . .”
ထို႔ေနာက္ ခ်က္ခ်င္းပင္ ခ်ာကနဲ လွည့္ထြက္သြားေလသည္။
ထိုအခါ ဝမ္အာမွ ေဒါသတႀကီးျဖင့္ - “ေနဦး . . . လိဝမ္ခြၽန္၊ ႐ွင္က လာတုန္းကလာၿပီး အခုၾက ဒီတိုင္း
ထြက္သြားေတာ့မယ္ေပါ့။ ကြၽန္မတို႔ ႐ွိတဲ့ ေနရာကို ႐ွင္က ဘာမ်ား
ထင္ေနတာလဲ။ လာခ်င္တိုင္းလာ ျပန္ခ်င္တိုင္း ျပန္လို႔ရမယ္မ်ား
ထင္ေနတာလား။ ကြၽန္မက ႐ွင့္ကို ယဥ္ယဥ္ေက်းေက်းေျပာတယ္။ ႐ွင္ကေတာ့
ကြၽန္မကို စိတ္ဒုကၡေပးတယ္ . . .”
ထိုအခိုက္ နံပါတ္ ၁ အခန္းထဲမွ အလင္းတန္းတစ္ခု ထြက္ေပၚလာၿပီး
လိဝမ္ခြၽန္လည္း ေအာ္ဟစ္ သြားေလသည္။
လိဝမ္ခြၽန္၏ ညာဘက္လက္သည္လည္း ပခုံးအရင္းမွ ျပတ္သြားကာ
ၾကမ္းျပင္ေပၚသို႔ က်သြားပါေတာ့ သည္။
Chapter – 305
“ၿငိမ္သက္ေနၾကျခင္း”
အလင္းတန္းေၾကာင့္ လက္ျပတ္သြားသည္ထက္ ပို၍ အံ့ၾသစရာ
ေကာင္းေသာအရာမွာ ျပတ္သြားေသာ ပခုံးအရင္းမွ ဒဏ္ရာသည္ တိတိရိရိပင္
ျဖစ္ေနၿပီး ေသြးဟူ၍လည္း လုံးဝ မထြက္ေခ်။
“မင္း . . .”
လိဝမ္ခြၽန္သည္ လက္ကို ကိုင္ရင္း ေအာ္ဟစ္လ်က္ ႐ွိသည္။ သူ၏
မ်က္လုံးမ်ားသည္ ျပဴးက်ယ္လ်က္႐ွိၿပီး နံပါတ္ ၁ အခန္းအား ေဒါသတႀကီးျဖင့္
လွမ္းၾကည့္ေနေလသည္။
“ခင္ဗ်ားက ဘာလဲ . . . မိန္းကေလးဝမ္အာက ခင္ဗ်ားကို
မသတ္သြားတာေတာင္ ေက်းဇူးတင္ရမွာ။ ျမန္ျမန္သြားေတာ့ေလ၊
ဘာရပ္လုပ္ေနတာလဲ။ လက္ဖက္ရည္ ဝင္ေသာက္ခ်င္ေနေသးတာလား . . .”
နံပါတ္ ၁ အခန္း အျပင္ဘက္႐ွိ ဝတ္႐ုံနက္ျဖင့္ ဓားကိုင္ထားေသာ
လူသည္ ျပဳံးကာ ေျပာလိုက္သည္။ လိဝမ္ခြၽန္လည္း သက္ျပင္းသာ အခါခါ ခ်ေနမိသည္။ ထို႔ေနာက္
ေခါင္းညိတ္လိုက္ရင္း -
“မုန္တိုင္းအိမ္ေတာ္က စြမ္းအားအႀကီးဆုံး အဖြဲ႕အစည္း ပီသပါေပတယ္။
က်ဳပ္ေသခ်ာ မွတ္ထားပါ့မယ္။ က်ဳပ္ရဲ႕ အသက္ကို ႏႈတ္ယူမသြားတဲ့အတြက္
ေက်းဇူးတင္မိပါတယ္ . . .”
ဝမ္အာသည္ လိဝမ္ခြၽန္အား စိုက္ၾကည့္လ်က္ -
“ကြၽန္မကေတာ့ ႐ွင့္ကို အ႐ွင္မထားခ်င္ပါဘူး။ ဒါေပမယ့္ ဒီေန႔ ကြၽန္မ
ဆရာက စိတ္ေကာင္းဝင္ေနတယ္။ လင္းပါအိုကို အပန္းေျဖဖို႔ လာခဲ့တာဆိုေတာ့
႐ွင့္ေသြးေတြနဲ႔ သူ႕စိတ္ကို မညစ္ႏြမ္းသြားေစခ်င္ဘူး။ အခု႐ွင္မသြား
ေသးဘူးဆိုရင္ ေခါင္းပါျဖတ္ေပးလိုက္မယ္ . . .”
လိဝမ္ခြၽန္လည္း ျပတ္သြားေသာ သူ၏လက္အား
ေနာက္လက္တစ္ဖက္ျဖင့္ ေကာက္ယူလိုက္ရင္း နာက်င္မႈ ေဝဒနာအား အံႀကိတ္
ကာ ထြက္သြားပါေတာ့သည္။
လိဝမ္ခြၽန္ ေလွ်ာက္လာရင္းျဖင့္ ရဲေ႐ွာင္၏ အနားသို႔ ေရာက္ေသာအခါ -
“ဖန္ဧကရာဇ္ရဲ႕ အၾကံအစည္က တကယ္ကို ပိရိပါေပတယ္။ က်ဳပ္
ဒီေန႔အျဖစ္ကို တစ္သက္ မေမ့ဘူး။ က်ဳပ္တို႔ ေနာက္မ်ားက်ရင္ ေတြ႕ဖို႔
အခြင့္အေရး ႐ွိဦးမွာပါ . . .”
ရဲေ႐ွာင္ အံ့ၾသသြားသည့္ဟန္ျဖင့္ မ်က္ခုံးမ်ား ပင့္လိုက္ကာ -
“ေတာ္ေတာ္ ထူးဆန္းတာပဲ။ ခင္ဗ်ားကို ဒဏ္ရာရေအာင္ လုပ္လိုက္တာ
မုန္တိုင္းအိမ္ေတာ္ေနာ္။ သူတို႔ကို မႏိုင္တဲ့အတြက္ ခင္ဗ်ားလည္း
အံႀကိတ္႐ုံကလြဲၿပီး ဘာမွ မလုပ္ႏိုင္ခဲ့ဘူး။ ဒါက ထားလိုက္ပါေတာ့။
လူတိုင္းလည္း ဒီလိုပဲ ေနၾကမွာပါပဲ။ ဒါေပမယ့္ အခု ခင္ဗ်ားက က်ဳပ္ကို
ျပႆနာ လာ႐ွာေနတယ္။ ခင္ဗ်ားလုပ္ပုံက ကုလားမႏိုင္လို႔ ရခိုင္ကို လာမဲ ေနသလိုပဲ။ ခင္ဗ်ားက ဘာျဖစ္ခ်င္ေနတာလဲ။ က်ဳပ္ျဖင့္ တကယ္ကို
နားမလည္ႏိုင္ေတာ့ဘူး . . .”
လိဝမ္ခြၽန္ ျပဳံးလ်က္ ေခါင္းညိတ္လိုက္ရင္း -
“ဘာေတြျဖစ္ေနလဲ ဆိုတာကို က်ဳပ္နားလည္သလို ခင္ဗ်ားလည္း
နားလည္ပါတယ္။ ေ႐ွ႕ဆက္ၿပီး ေစာင့္ၾကည့္ၾကေသးတာေပါ့ . . .”
ထိုသို႔ ေျပာၿပီးသည္ႏွင့္ ထြက္ခြာသြားေလသည္။
ရဲေ႐ွာင္ စိတ္႐ႈပ္ေထြးေနသည့္ အမူအယာမ်ိဳးျဖင့္ ႐ွိေနေလသည္။
လိဝမ္ခြၽန္ ထြက္သြားၿပီးေနာက္ ေလသံတီးတိုးျဖင့္ -
“က်ဳပ္နားလည္သလို ခင္ဗ်ားလည္း နားလည္ပါတယ္ ဆိုတာ
ဘာကိုေျပာခ်င္တာလဲ။ ငါက ဘာကိုမ်ား နားလည္ရမွာလဲ။ သူေျပာေနတဲ့
ကိစၥအေၾကာင္းကို သူကိုယ္တိုင္ေတာင္ ေသခ်ာသိရဲ႕လား မသိဘူး။ ဘာလို႔
ထူးထူးဆန္းဆန္းေတြ ေျပာေနရတာပါလိမ့္ . . .”
ၾကယ္ေရာင္ဂိုဏ္းမွ က်န္႐ွိခဲ့သည့္ လူ ၂ ဦးသည္ ရဲေ႐ွာင္ ေျပာလိုက္သည့္
စကားအား ၾကားၾကသည့္တိုင္ မည္သည့္စကားမွ် ခြန္းတုံ႔ျပန္မေနၾကေတာ့ေခ်။
အကယ္၍ ေဒါသအေလ်ာက္ ျပန္ေျပာမိပါက အမ်ားအျမင္တြင္ သူတို႔၏
သိကၡာတရားမ်ား ထပ္မံ၍ က်ဆင္းသြားႏိုင္ေပသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ ရဲေ႐ွာင္အား
စားမတတ္ ဝါးမတတ္ အၾကည့္မ်ားျဖင့္သာ စိုက္ၾကည့္ေနၾကေတာ့သည္။
ရဲေ႐ွာင္ ထိုလူမ်ားအား ၾကည့္ရင္း စိတ္႐ႈပ္ေထြးေနသည့္ အမူအယာျဖင့္ -
“သူတို႔ သုံးေယာက္က ဘာျဖစ္ေနၾကတာလဲ။ ေတာ္ေတာ္ကို
ထူးဆန္းေနၾကတယ္။ သူတို႔ဟာသူတို႔ ထူးဆန္းတာက ထားပါေတာ့။
လင္းပါအိုကို ဘာလို႔ အျပစ္လာတင္ေနရတာလဲ။ ေတာင္နဲ႔ ေျမာက္လိုပဲဘာမွ
မဆိုင္တဲ့ ကိစၥပဲဟာကို။ ကမာ႓ေပၚမွာ ဒီလို လူမဆန္တဲ့ လူေတြလည္း ႐ွိေန
ေသးတာပါလား . . .”
ထိုအခါ ေလလံခန္းမအတြင္း႐ွိ လူမ်ားသည္လည္း -“ဟုတ္တယ္၊ သူတို႔က ေတာ္ေတာ္ကို လူမဆန္ၾကဘူး . . .”
ထိုကဲ့သို႔သာ ေျပာလိုက္ရေသာ္လည္း လူတိုင္း၏ စိတ္ထဲတြင္မူ မခံခ်င္ပင္
ျဖစ္ေနမိၾကသည္။
(ခင္ဗ်ားသာ သခင္ႀကီးဘိုင္ အားကိုးမ႐ွိရင္ ေနေရာင္ဂိုဏ္းနဲ႔
ၾကယ္ေရာင္ဂိုဏ္းလည္း ဒီလို ခံၾကရမွာ မဟုတ္ဘူး။ အခုၾကေတာ့ သူမဟုတ္
တဲ့အတိုင္း အျပစ္ကင္းစင္တဲ့ ကေလးတစ္ေယာက္လို ဟန္ေဆာင္ေနျပန္ၿပီ။
သူ႕ကိုယ္သူ ဘာမွ အျပစ္မ႐ွိသလို ပုံစံနဲ႔ ေနေနတယ္။ ပိုဆိုးတာက ႐ွိေနတဲ့
လူအားလုံးကိုပါ သူ႕ကို စာနာေအာင္ ေျပာျပေနတာကိုပဲ။ တကယ္တမ္း
မတရားသျဖင့္ ခံရရင္ေတာင္ ခင္ဗ်ားဘက္က ရပ္တည္ေပးၾကဦးမယ္။ အခုၾက
သူ႕မွာ ဒီေလာက္အားကိုးႀကီး ႐ွိေနတာကို ငါတို႔က သူ႕သနားေနရဦးမွာလား . .
.)
ခန္းမအတြင္း ေထာင့္တစ္ေနရာတြင္ ထိုင္ေနသည့္ ဝမ္ရမ္ခ်ဴးခ်ဴးႏွင့္
ပိုင္႐ွင္းယြဲ႕တို႔မွာမူ ရဲေ႐ွာင္အား ၾကည့္ရင္း ႀကိတ္၍ ရယ္ေနမိၾကသည္။ သူတို႔၏
ပါးစပ္အား လက္ျဖင့္ အုပ္ထားကာ အူတက္ မတက္ပင္ ရယ္ေနမိၾကျခင္း ျဖစ္
သည္။ ရယ္ရလြန္းသျဖင့္ ဗိုက္ေၾကာမ်ားပင္ နာေနၾကေခ်ၿပီ။
အကယ္၍ ရဲေ႐ွာင္သည္သာ အႏၲရာယ္တစ္ခုခု ရင္ဆိုင္ရပါက ပိုင္႐ွင္
းယြဲ႕တို႔ႏွစ္ဦးသည္ က်ိန္းေသေပါက္ပင္ အကူအညီေပးမည္ ျဖစ္သည္။
ေနေရာင္ဂိုဏ္းႏွင့္ ၾကယ္ေရာင္ဂိုဏ္းတို႔သည္ ေမာ္တယ္ကမာ႓၏ ထိပ္သီး
ဂိုဏ္းႀကီးမ်ား ျဖစ္သည့္တိုင္ ပိုင္႐ွင္းယြဲ႕အဖို႔ စာမဖြဲ႕ေလာက္ေခ်။
သခင္ႀကီးဘိုင္အတြက္ဆိုလွ်င္ ပို၍ပင္ လြယ္ကူေနပါေသးသည္။
သို႔ေသာ္ ထိုဂိုဏ္း ၂ ခုမွာ ခ်င္းယန္နယ္ပယ္၏ အင္အားအႀကီးဆုံး
ဂိုဏ္းႀကီး ၂ ခုျဖစ္ေသာ သူရိယဂိုဏ္းႏွင့္ ၾကယ္အလင္းဂိုဏ္းမ်ား၏
ဂိုဏ္းခြဲမ်ားပင္ ျဖစ္သည္။ ပိုင္႐ွင္းယြဲ႕အေနျဖင့္ အဆိုပါ ဂိုဏ္းႀကီး ၂ ခုအား သတိျပဳရမည္
ျဖစ္သည့္တိုင္ သခင္ႀကီးဘိုင္အတြက္မူ ထိုသို႔ မဟုတ္ေပ။ ယေန႔ သူ၏ လုပ္ရပ္
အတြက္ သူရိယဂိုဏ္းႏွင့္ ၾကယ္အလင္းဂိုဏ္းတို႔ သိ႐ွိသြားမည္ ကိုလည္း စိုးရိမ္
ေနစရာ မလိုေခ်။ ေမာ္တယ္ကမာ႓မွဂိုဏ္းျဖစ္ေစ၊ ခ်င္းယန္နယ္ပယ္မွ
ဂိုဏ္းျဖစ္ေစ သခင္ႀကီးဘိုင္အတြက္မူ ထူးျခား၍ ေျပာင္းလဲသြားမည္ မဟုတ္ေပ။
ေလလံပြဲ စတင္သည့္ အခ်ိန္မွစ၍ ပိုင္႐ွင္းယြဲ႕တို႔သည္ ေဆးလုံးမ်ားထံတြင္
သာ အာ႐ုံံေရာက္ေနခဲ့ၾကသည္။ သူတို႔ႏွစ္ဦး၏ လက္ဝယ္တြင္ ေငြစမ်ား
မ႐ွိသျဖင့္ ဝယ္လည္း မဝယ္ႏိုင္ၾကေခ်။
ေမာ္တယ္ကမ႓ာသို႔ အေလာတႀကီးျဖင့္ လာခဲ့ၾကရသျဖင့္ ေငြစ အလုံအ
ေလာက္ မပါလာခဲ့ျခင္း ျဖစ္သည္။ အနိမ့္ဆုံး ေဆးလုံး၏ ေဈးႏႈန္းအား
သိလိုက္ရသည့္ အခ်ိန္မွစ၍ မည္သည့္ ေဆးလုံးကိုမွ် ရႏိုင္ေတာ့မည္
မဟုတ္ေၾကာင္း ပိုင္႐ွင္းယြဲ႕တို႔ သေဘာေပါက္သြားခဲ့ၾကသည္။
ထို႔ေၾကာင့္ ေလလံပြဲအား ႏႈတ္ဆိတ္၍သာ ၾကည့္ေနခဲ့ၾကရသည္။
ပိုင္႐ွင္းယြဲ႕တို႔ႏွစ္ဦးသည္ ဖန္ဇီလင္အား ဝင္ေရာက္ ကူညီရန္ ဟၿႏ္
ပင္ေနစဥ္မွာပင္ ဖန္ဇီလင္သည္ အေျခအေန အားလုံးအား ေကာင္းမြန္စြာ
ထိန္းခ်ဳပ္ သြားႏိုင္ခဲ့သည္ကို ေတြ႕ခဲ့ရသည္။
အရာအားလုံး ၿပီးဆုံးသြားသည့္တိုင္ ဖန္ဇီလင္သည္ အျပစ္မ႐ွိသည့္
လူတစ္ဦးကဲ့သို႔ပင္ ဟန္ေဆာင္ ေနျပန္ပါေသးသည္။ မည္သူမွ် သူ၏
စကားအား ယုံၾကည္လိမ့္မည္ မဟုတ္ေခ်။
ယခုအခါ ေလလံပြဲသည္လည္း ပြဲတဝက္ခန္႔ပင္ ေရာက္႐ွိေနၿပီ ျဖစ္သည္။
သို႔ေသာ္ ခန္းမတစ္ခုလုံး တိတ္ဆိတ္လ်က္ ႐ွိၿပီး မည္သူမွ် ဆက္လက္
ေဈးၿပိဳင္ေပးျခင္း မျပဳၾကေတာ့ေပ။
သခင္ႀကီးဘိုင္ ႐ွိေနသည့္အတြက္ မည္သူကမ်ား
ေဈးၿပိဳင္ေပးဝံ့ပါမည္နည္း။ တစ္ေယာက္ေယာက္မွ ေဈးတစ္ခု ေျပာလိုက္မည္ဆိုလွ်င္
သခင္ႀကီးဘိုင္မွ “က်ဳပ္ တစ္ဘီလီယံ ေပးတယ္။ ခင္ဗ်ား မျဖစ္ျဖစ္ေအာင္
ဆက္လိုက္ရမယ္။ ရပ္လို႔ မရဘူး . . .” ဟု ေျပာလိုက္လွ်င္
ခက္ေခ်ေပလိမ့္မည္။ ထို႔ေၾကာင့္ လူတိုင္း၏ စိတ္ထဲတြင္ ေတြးရင္း တုန္လႈပ္
ေနၾကသည္။
(ဂိုဏ္းႀကီး ၂ ခုက ခ်မ္းသာၾကတယ္။ သူတို႔ေတြက ၅ ဘီလီယံ
မေပးခ်င္ၾကေပမယ့္ အဲဒီထက္ ပိုတဲ့ ေငြေၾကးပမာဏထိ ခ်မ္းသာၾကတယ္။
ငါတို႔ကေတာ့ သူတို႔ေလာက္ မခ်မ္းသာဘူး။ တစ္ဘီလီယံ ဆိုရင္ေတာင္
တတ္ႏိုင္မွာ မဟုတ္ဘူး။ ေနာက္ၿပီး ေငြအလုံအေလာက္ ႐ွိတယ္ ဆိုရင္ေတာင္
သခင္ႀကီးဘိုင္က ေတာင္းရင္ သြားေပးရဦးမယ္။ အဲ့ဒီေတာ့ ငါတို႔အျဖစ္က
ေႁမြပါလည္းဆုံး သားလည္းဆုံးပဲ . . .)
(အခုဆိုရင္ ဂိုဏ္းတစ္ခုက ၅ ဘီလီယံ အကုန္ခံခဲ့ၿပီး ေဒါသေတြထြက္
အ႐ွက္ေတြကြဲၿပီး ျပန္သြားရတယ္။ ေနာက္ဂိုဏ္းတစ္ခုကၾက ဖေယာင္းလုံး
တစ္လုံးကို ၅ ဘီလီယံ ေပးၿပီးေတာ့ ဝယ္လိုက္ၾကရတယ္ . . .)
(၅ ဘီလီယံဆိုတာ ေနာက္စရာ ပမာဏ မဟုတ္ဘူး။ ေတာ္ေတာ္ကို
မ်ားတဲ့ ပမာဏပဲ။ ဒါေၾကာင့္ ၿငိမ္ၿငိမ္ေလး ေနတာပဲ ေကာင္းပါတယ္ေလ။
ေဆးက ဘယ္ေလာက္ပဲ တန္ဖိုး႐ွိ႐ွိ ကိုယ္ပိုင္ႏိုင္မယ့္ အရာမွ မဟုတ္တာ . . .)
လူတိုင္း၏ အေတြးထဲတြင္ ထိုကဲ့သို႔သာ ေတြးေနမိၾကသည္။
ထို႔ေၾကာင့္ ေလလံပြဲႀကီးသည္လည္း သုသာန္ျပင္တစ္စအလား ၿငိမ္သက္
ေနေလသည္။
ထို႔ျပင္ ေနာက္ထပ္ ျပႆနာ တစ္ခုမွာ ေလလံပြဲမွ
ထြက္သြားခ်င္ၾကသည့္တိုင္ မည္သူမွ် မထဝံ့ၾကေခ်။ အေၾကာင္းမွာ
သခင္ႀကီးဘိုင္ အမ်က္ေတာ္႐ွမည္ ကို ေၾကာက္႐ြံ႕ေနၾကေသာေၾကာင့္ ျဖစ္သည အခ်ိဳ႕ဆိုလွ်င္ အေပါ့အပါးသြားရန္ကိုပင္ ထမသြားရဲၾကျခင္း ျဖစ္သည္။ ထို႔
ေၾကာင့္ သူတို႔ကိုယ္သူတို႔ သတ္ေသခ်င္ေလာက္ေအာင္ပင္ ျဖစ္ေနမိၾကသည္။
ဂိုဏ္းႀကီး ၂ ခုထက္ ပို၍ ၾသဇာအာဏာ ႀကီးမားသည့္ လူဟူ၍လည္း
မ႐ွိၾကသျဖင့္ ၿငိမ္ကုတ္၍သာ ေနေနၾကရသည္။ သူတို႔အားလုံး၏ ေ႐ွ႕တြင္ပင္
ထိုဂိုဏ္းႀကီး ၂ ခုအား ေစာ္ကားခံခဲ့ရသည္ကို မ်က္ဝါးထင္ထင္ပင္ ေတြ႕ျမင္
ခဲ့ရသည္ မဟုတ္ပါေလာ။
အကယ္၍ တစ္စုံတစ္ေယာက္မွသာ “အေပါ့အပါး ခဏသြားလိုက္ဦးမယ္ .
. .” ဟု ေျပာလိုက္မည္ ဆိုပါက သခင္ႀကီးဘိုင္မွ “ငါ့ေ႐ွ႕မွာေတာင္ အ
ေပါ့အပါးသြားမယ္ ေျပာရဲေသးတယ္။ မင္းက အေပါ့သြားခ်င္ေနတယ္ေပါ့။
ေကာင္းၿပီ၊ ဒါဆို မင္းကို သတ္လိုက္ရင္ အေပါ့သြားစရာလည္း မလိုေတာ့ဘူးေပါ့
. . .” ဟူသည့္ စကားအား ေျပာလာမည္ကို စိုးရိမ္ေနၾကေသာေၾကာင့္ပင္ ျဖစ္
ပါေတာ့သည္။
Chapter – 306
“ေငြ”
ထိုအခ်ိန္တြင္ နံပါတ္ ၁ အခန္းထဲ႐ွိ ဝမ္အာမွ -
“ကြၽန္မ ဆရာ အျပင္ကို ထြက္လာတယ္ဆိုတာ စိတ္အပန္းေျဖခ်င္လို႔ပဲ။
ဘာမွလည္း ဝယ္မွာ မဟုတ္ဘူး။ ကြၽန္မတို႔ အခုလိုေတြ လုပ္ခဲ့တယ္ဆိုတာ
ဂိုဏ္းႀကီး ၂ ခုက လူပါးဝလာလို႔ပါ။ အဲဒါေၾကာင့္ စိတ္ထဲ မခံခ်င္ျဖစ္ၿပီး
လုပ္စရာ႐ွိတာကို လုပ္ခဲ့တာ . . .”
ထို႔ေနာက္ ရယ္ေမာလိုက္ျပန္ရင္း -
“ဆရာကိုယ္တိုင္ ဘယ္ကိစၥကိုမွ ဝင္ၿပီး ေျဖ႐ွင္းေလ့မ႐ွိတာ
အေတာ္ႀကီးကို ၾကာခဲ့ၿပီ။ အခု သူကိုယ္တိုင္ကိုယ္ၾက ဂိုဏ္းႀကီး ၂ ခုကို ဝင္ၿပီး
ေျဖ႐ွင္းလိုက္တာဆိုေတာ့ သူတို႔အေနနဲ႔ ဂုဏ္ေတာင္ ယူရဦးမွာ . . .”
ရယ္ေမာ၍ ေျပာဆိုလိုက္သည့္ ဝမ္အာ၏ စကားအဆုံးတြင္
ပြဲလာပရိတ္သတ္အားလုံး ရယ္ေမာလိုက္ၾကသည္။
“ဟားဟား ဟားဟား . . .”
“ဟားဟား . . . ဟုတ္တာေပါ့။ မိန္းကေလးဝမ္အာက တကယ္ကို
ေျပာတတ္တာပဲ . . .”
ဝမ္အာမွ ဟာသလုပ္၍ ေျပာလိုက္သည့္အတြက္ မည္သူမွ မရယ္ဝံ့ဘဲ မ
ေနႏိုင္ေတာ့ေပ။
လူအေတာ္မ်ားမ်ားသည္ မုန္တိုင္းအိမ္ေတာ္အား ေလးစားေၾကာင္း
ျပသရန္အတြက္ သူတို႔၏ လည္ေခ်ာင္းမ်ား ကြဲသြားလုမတတ္ပင္ ရယ္ေမာလိုက
္
ၾကသည္။
“ဒါေၾကာင့္ လုပ္စရာ႐ွိတာ ဆက္လုပ္ၾကပါ။ ႐ွင္တို႔ ဝယ္ခ်င္တဲ့ ေဆးလုံးကို
ေဈးျမင့္ေပးလိုက္ၾက။ လူ႕ငႏြားေတြလည္း အခုဆို မ႐ွိၾကေတာ့ဘူး။ အဲ့ဒါေၾကာင့္
ဘယ္သူမွလည္း ဝင္႐ႈပ္စရာ အေၾကာင္း မ႐ွိေတာ့ဘူး။ ကြၽန္မတို႔ကိုလည္း ဘာမွ
႐ွိန္ေနစရာ မလိုဘူး . . .” “ကြၽန္မ ဆရာနဲ႔ ကြၽန္မက ဒီကိုလာတာ အပ်င္းေျပ သေဘာပဲ။
အဲဒါေၾကာင့္ စိတ္ေအးလက္ေအးနဲ႔ ေလလံဆြဲၾကပါ။ ကြၽန္မတို႔လည္း ခဏေန
သြားၾကေတာ့မွာ . . .”
အားလုံး လက္ခုပ္လက္ဝါးတီးလိုက္ၾကသည္။ ခ်ီးက်ဴးစကားသံမ်ားလည္း
ဆူညံစြာ ထြက္ေပၚလာပါ ေတာ့သည္။
“ႀကီးျမတ္လွတဲ့ သခင္ႀကီးဘိုင္ပါလား . . .”
“ေက်းဇူးတင္ပါတယ္ မိန္းကေလးဝမ္အာ . . . သခင္ႀကီးဘိုင္ကိုလည္း
ေက်းဇူးပါ။ ခင္ဗ်ားတို႔က က်ဳပ္တို႔ကို ၿငိမ္းၿငိမ္းခ်မ္းခ်မ္းနဲ႔ ေလလံဆြဲခြင့္ရေအာင္
လုပ္ေပးခဲ့ၾကတာပဲ . . .”
“သခင္ႀကီးဘိုင္နဲ႔ မိန္းကေလးဝမ္အာတို႔က က်ဳပ္တို႔အက်ိဳးအတြက္
လုပ္ေပးခဲ့တာပဲ။ ဝမ္းသာလြန္းလို႔ မ်က္ရည္ေတာင္လည္လာၿပီဗ်ာ . . .”
“ဟုတ္တယ္၊ မုန္တိုင္းအိမ္ေတာ္သာ မကူညီခဲ့ရင္ အခုဆို ေတာ္ေတာ္
သ႐ုပ္ပ်က္ၿပီး အဆင့္မ႐ွိတဲ့ ေလလံပြဲ ျဖစ္ေနေတာ့မွာပဲ . . .”
“မွန္တာေပါ့၊ ဂိုဏ္းႀကီးေတြက သိပ္ၿပီး ဘဝင္ျမင့္လြန္းတယ္။
မိန္းကေလးဝမ္အာက အမွန္တရားဘက္ကို ရပ္တည္ေပးတာပဲ။
အိမ္ျပန္ေရာက္ရင္ မုန္တိုင္းအိမ္ေတာ္ရဲ႕ ၾကင္နာတတ္မႈကို ဝမ္းေျမာက္တဲ့
အေနနဲ႔ စားပြဲေသာက္ပြဲႀကီး က်င္းပေပးဦးမွာပါ . . .”
“ဟုတ္တယ္၊ ငါလည္း လုပ္ရမယ္ . . .”
. . .
ရဲေ႐ွာင္လည္း ဆူညံေနသည့္ လူအုပ္ႀကီးအား ေဝ့ၾကည့္ရင္း သူ႕၏ စိတ္
ထဲတြင္ အလြန္အမင္း ျမင္ျပင္းကတ္ေနမိသည္။
(ေတာ္ေတာ္လည္း တတ္ႏိုင္ၾကတဲ့ လူေတြပါလား။ အခုၾက ေဇာင္းထဲက
လႊတ္လိုက္တဲ့ ျမင္းေတြလိုပဲ ဟီလာထေနလိုက္ၾကတာ။ ပါးစပ္လည္း ေတာ္ေတာ္ဖြာၾကတာပဲ။ ဒီလူေတြက ေမာ္တယ္ကမာ႓မွာ နာမည္ႀကီးေတြဆိုတာ
ငါျဖင့္ ယုံေတာင္ မယုံႏိုင္ဘူး . . .)
(သခင္ႀကီးဘိုင္က မင္းတို႔ကို ၿငိမ္းၿငိမ္းခ်မ္းခ်မ္း ေလလံဆြဲလို႔ရေအာင္
လုပ္ေပးတယ္ ဟုတ္လား၊ အဲ့ဒီလို ၿငိမ္းၿငိမ္းခ်မ္းခ်မ္း ျဖစ္ေအာင္ လုပ္ေပးခဲ့တာ
ငါကြ။ ေနာက္ၿပီး ၾကင္နာမႈကို ဝမ္းေျမာက္တဲ့ အေနနဲ႔ စားေသာက္ပြဲႀကီး
က်င္းပမယ္တဲ့၊ ေနာက္တစ္ေယာက္ကလည္း သူပါ က်င္းပမယ္ဆိုပဲ။
အေရးမပါလိုက္တာကြာ . . .)
(မင္းတို႔ကိုယ္မင္းတို႔ပဲ ကိုယ့္ရဲ႕ စိတ္ကိုကိုယ္ထိန္းဖို႔
အရင္ႀကိဳးစားၾကစမ္းပါဦး။ ေတာ္ေတာ္ကို အသုံးမက်တဲ့ လူေတြ . . .)
ထိုအခ်ိန္မွာပင္ ေလလံပြဲသည္ ျပန္လည္၍ အသက္ဝင္လာခဲ့သည္။
ကြမ္ဝမ္႐ွန္သည္လည္း စိတ္လႈပ္႐ွား၍ အံ့ၾသေနလ်က္ ႐ွိသည္။
အဘယ္ေၾကာင့္ဆိုေသာ္ ေဆးလုံးအား စတင္ မိတ္ဆက္သည့္ အခ်ိန္မွာပင္
ေဈးေပးသည့္ လူမ်ား အၿပိဳင္အဆိုင္ ေပၚလာၾက၍ပင္ ျဖစ္သည္။
(ဒီလူေတြ ဘယ္လိုျဖစ္ၾကတာပါလိမ့္၊ ငါက အ႐ိုးသန္႔စင္ေဆး ဆိုၿပီး
ေျပာ႐ုံ႐ွိေသးတယ္။ တစ္ေယာက္က သန္း ၃၀၀ ဆိုၿပီး ထေျပာတယ္။
ေနာက္တစ္ေယာက္က သန္း ၃၅၀ ၊ ေနာက္တစ္ေယာက္က ၄၀၀၊ ၄၅၀ ဆိုၿပီး
အဆက္မျပတ္ကို ေဈးၿပိဳင္ေပးေနၾကတယ္ . . .)
ကြမ္ဝမ္႐ွန္အေနျဖင့္ ၾကမ္းခင္းေဈးပင္ ေျပာစရာ မလိုေတာ့ေခ်။
ေဈးႏႈန္းမ်ားသည္ တဟုန္ထိုး ခ်က္ခ်င္း ျမင့္တက္သြားသည္။
စကၠန္႔ပိုင္းအတြင္းမွာပင္ သန္း ၄၅၀ ထိ ျဖစ္သြားေလေတာ့သည္။
ကြမ္ဝမ္႐ွန္သည္ အံ့ၾသေနသည့္ သူ၏ စိတ္အား တည္ၿငိမ္ေအာင္
ထိန္းလိုက္ရင္း -
“သန္း ၄၅၀ ပါ၊ ဘယ္သူကမ်ား ေဈးထပ္တိုးေပးခ်င္ၾကေသးလဲ။ အ႐ိုးသန္႔စင္ေဆးလုံးေနာ္။ ဘယ္သူမွ ျမင္ေတာင္ ျမင္ဖူးမယ့္ ေဆးမ်ိဳး
မဟုတ္ဘူး။ အခုေတာ့ အားလုံး ျမင္ေတြ႕ခြင့္ ရေနၾကပါၿပီ။ သန္း ၄၅၀
ပထမအႀကိမ္၊ သန္း ၄၅၀ ဒုတိယအႀကိမ္၊ ဘယ္သူမွ တိုးေပးမဲ့လူ
မ႐ွိေတာ့ဘူးဆိုရင္ ဒီေဆးကို . . . ေနပါဦး ခုနက ဘယ္ေဈးလို႔
ေျပာလိုက္တာပါလိမ့္ . . .”
ေဈးႏႈန္းမ်ား အဆက္မျပတ္ တိုးေပးခဲ့မႈေၾကာင့္ ကြမ္ဝမ္႐ွန္ပင္ ေဆးလုံး၏
ေဈးအား ခ်က္ခ်င္း မမွတ္မိေတာ့ဘဲ ျဖစ္သြားခဲ့ရသည္။
(ငါသာ ေငြစအမ်ားႀကီး သုံးျပလိုက္ရင္ သခင္ႀကီးဘိုင္က ငါ့ကို ပါးရည
္
နပ္ရည္႐ွိတဲ့ လူေတာ္တစ္ေယာက္ဆိုၿပီး အထင္ႀကီးသြားေလာက္တယ္။
အနည္းဆုံးေတာ့ ငါ့ကို သတိျပဳမိသြားမွာပဲ။ ေနာက္ဆုံး မုန္တိုင္းအိမ္ေတာ္က
ငါ့ကို ျပႆနာလာ႐ွာစရာ အေၾကာင္း မ႐ွိေလာက္ေတာ့ဘူးေပါ့ . . .)
(သခင္ႀကီးဘိုင္က ေဈးၿပိဳင္ေပးတဲ့လူကို မွတ္မိခ်င္မွ မွတ္မိလိမ့္မယ္။
ဒါေပမယ့္ ေဈးမတိုးေပးတဲ့ လူေတြကို အာ႐ုံစိုက္လိုက္မယ္ ဆိုရင္ေရာ။ ငါသာ
ေဈး မတင္မိရင္ သူ႕အတြက္ မ်က္စိဆံပင္ေမႊး စူးစရာမ်ား ျဖစ္သြားမလား . . .)
(ငါ့ကိုသာ သခင္ႀကီးဘိုင္ သတိထားမိသြားရင္ သိပ္ေကာင္းမွာပဲ . . .)
ထိုကဲ့သို႔ အေတြးကိုယ္စီ ေတြးမိၾကသျဖင့္ ေဈးမ်ား အၿပိဳင္အဆိုင္
ေပးခဲ့ၾကျခင္း ျဖစ္သည္။ လူတိုင္း၏ စိတ္ထဲတြင္ သခင္ႀကီးဘိုင္အား
အသက္ဝင္လွသည့္ ေလလံပြဲအား ျမင္ေတြ႕ေစခ်င္ေနၾကသည္။
ယခုေလလံပြဲသည္ သမိုင္းတြင္ စံခ်ိန္သစ္တင္ရမည့္ ေလလံပြဲပင္ ျဖစ္
ေလသည္။
ေမာ္တယ္ကမာ႓တြင္ ယခုကဲ့သို႔ ႀကီးက်ယ္ခမ္းနားလွသည့္
ေလလံပြဲႀကီးမ်ိဳး ႐ွိႏိုင္မည္ မဟုတ္ေခ်။
ဝမ္ဇန္းဟိုသည္ပင္ စိတ္ထဲတြင္ အံ့ၾသေနမိသည္။ (ဘယ္လိုေတာင္လဲ၊ ထူးျခားအစြမ္းထက္ ေဆးလုံးေတြက
အရမ္းတန္ဖိုး႐ွိတာ ငါသိပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ ဒီေလာက္ထိေတာင္ပဲလား။ အမွန္
တကယ္ဆို ေလလံပြဲတစ္ခုမွာ အမ်ိဳးအစားတူ ပစၥည္းေတြ ထပ္ေနရင္
အဲဒီပစၥည္းရဲ႕ ေဈးက က်သြားေလ့႐ွိတယ္။ ဥပမာ ဒီအ႐ိုးသန္႔စင္ေဆးက
တစ္လုံးထဲ ႐ွိရင္ေတာ့ သန္း ၃၀၀ ေလာက္ရတာ အံ့ၾသစရာ မ႐ွိပါဘူး။
အဲဒီထက္မက အမ်ားႀကီးေတာင္ ပိုရခ်င္ ရဦးမယ္။ ဒါေပမယ့္ အခု
အ႐ိုးသန္႔စင္ေဆးက ေလးငါးဆယ္လုံးေလာက္ ႐ွိေနတာကိုေတာင္ ေဈးက
မက်တဲ့အျပင္ တရိပ္ရိပ္နဲ႔ကို တက္ေနတာပါလား။ ဘာလို႔ ေဈးက
တက္သထက္ တက္ေနရတာလဲ . . .)
(သန္း ၂၀ ေလာက္ တန္ေၾကး႐ွိတဲ့ေဆးက သန္း ၁၀၀ ထိ
တက္ႏိုင္ပါ့မလား၊ ထားပါဦး အ႐ိုးသန္႔စင္ေဆးက အမ်ားဆုံး ေပးရမွ သန္း ၄၈၀
ေလာက္ပဲေပါ့။ သန္း ၃၀၀ ဆိုရင္ေတာင္ သင့္ေတာ္တဲ့ ေဈး ျဖစ္ေနၿပီ။
ဒါေပမယ့္ အခုၾက သန္း ၆၀၀ ေလာက္ထိကို တက္သြားတယ္ . . .)
(ေျပာရရင္ ေငြေၾကးေဖာင္းပြမႈ ျဖစ္ေနသလိုပဲ။ အရင္က ပိုက္ဆံကို တန္
ဖိုး႐ွိတယ္ ထင္ေနခဲ့တာ အခုၾဘာတန္ဖိုးမွ မ႐ွိေတာ့သလိုပါပဲလား။ ေဈး
ေတြမ်ား အၿပိဳင္အဆိုင္ ေပးေနလိုက္ၾကတာ ငါ့ကိုယ္ငါ
နားၾကားမ်ားမွားေနလားလို႔ေတာင္ ထင္ေနမိတယ္ . . .)
ဝမ္ဇန္းဟို၏ ေခါင္းထဲတြင္ အေတြးမ်ားျဖင့္ ရီေဝေဝ ျဖစ္လ်က္႐ွိသည္။
ေဈးႏႈန္းမ်ား တရိပ္တရိပ္ တက္သြားတိုင္း သူ၏ မ်က္လုံးထဲတြင္
ေ႐ႊအတိၿပီးေသာ ေ႐ႊေတာင္ႀကီး တစ္ေတာင္အား ျမင္ေတြ႕ေနရသကဲ့သို႔
ခံစားေနရသည္။ မည္သည့္ေနရာသို႔ ၾကည့္ေနေစကာမူ
ထိုေ႐ႊေတာင္ႀကီးကိုသာ သူ၏ မ်က္လုံးထဲတြင္ ျမင္ေတြ႕ေနရသည္။
(ဒီေန႔ေရာင္းမယ့္ ေဆးလုံးေပါင္းက ၁၀၀ ေက်ာ္မယ္၊ ဘုရားေရ . . .
အနိမ့္ဆုံးေဆးေတာင္ သန္း ၆၀ ေလာက္ ရတာ။ အျမင့္ဆုံးက ၂ ဘီလီယံခြဲ၊
တဝက္ေလာက္က သန္း ၇၀၀ စီေလာက္ တန္မယ္။ ငါေျပာေနတာ ေငြစေတြအေၾကာင္းေတာင္ ဟုတ္ရဲ႕လား၊ အဲဒီေလာက္ထိမ်ားတဲ့ ပမာဏကို
ျမင္ေတာင္ မျမင္ဖူးခဲ့ဘူး . . .)
ဝမ္ဇန္းဟို၏ စိတ္ထဲတြင္ တစ္ကိုယ္တည္း ေတြးေနမိပါေတာ့သည္။