Chapter – 286
“ရဲရှောင်၏ရည်ရွယ်ချက်”
သခင်ကြီးဘိုင် မှ ထိုစကားလုံးများ ပြောဆိုခဲ့ပြီး သည့်နောက်တွင်
ကမာ္ဘ့အစွမ်းထက်ဆုံး အင်အားအကြီးဆုံး အဖွဲ့ကြီးသည်
ဖျက်သိမ်းခဲ့လေသည်။ ထို့ကြောင့် ထိုစကားစုအား မည်သူက
မေ့နိုင်ပါမည်နည်း။ ကြားလိုက်ကြရသော လူများသည် ထိုစကားလုံးများ၏ လျှို့ဝှက်ချက်အား
ဖော်ထုတ်နိုင်ရန် ကြိုးစားခဲ့ကြသည်။
အကယ်၍ ဖော်ထုတ်နိုင်ပါက သူတို့၏ ဆရာဖြစ်သူ သခင်ကြီးဘိုင်ထက်
အစွမ်းမထက်လျှင်ပင် နဂိုကထက်ပင် ပို၍ အစွမ်းထက်သွားကြမည်ဟု
ယုံကြည်နေမိခဲ့ကြသည်။
ထို့ကြောင့်ပင် သခင်ကြီးဘိုင်နှင့် ခွဲခွာခဲ့ပြီးသည့်တိုင် ထိုစကားလုံးများအား
စွဲမြဲစွာ မှတ်သားထားခဲ့ကြခြင်း ဖြစ်သည်။ တကယ့်လက်တွေ့တွင်မူ
စကားလုံးများ၏ အဓိပ္ပါယ်အား ဖော်နိုင်ရုံမျှဖြင့် မည်သည့် အရာကိုမျှ ရလိမ့်မည်
မဟုတ်ပေ။ သို့သော် လူများ သည် ထိုအဓိပ္ပါယ်အား ရှာဖွေရင်းဖြင့်
သေဆုံးသွားခဲ့ကြသည်။
သခင်ကြီးဘိုင်သည် မီးခိုးငွေ့များအား ကြည့်နေရာမှ ရဲရှောင်အား
လှမ်းကြည့်လိုက်ကာ -
“အနီရောင်သွေး . . . ခင်ဗျား သူ့ကို ဘယ်မှာ တွေ့ခဲ့တာလဲ . . .”
ထို့နောက် တစ်ကိုယ်တည်း တီးတိုးရေရွတ်လိုက်ရင်း -
“မော်တယ်ကမာ္ဘမှာတော့ ဘယ်လိုမှ မဖြစ်နိုင်လောက်ဘူး။ ချင်းယန်မှာပဲ
ဖြစ်မယ်ထင်တယ် . . .”
သခင်ကြီးဘိုင်၏ စကားကြောင့် ရဲရှောင် ဆွံ့အသွားသည်။
အနီရောင်သွေးနှင့် ရဲရှောင်သည် ချင်းယန်နယ်ပယ် တွင် ဆုံတွေ့ခဲ့ခြင်း
ဖြစ်သည်။ ထိုအချိန်တွင် ရှောင် ဧကရာဇ်အဖြစ်သို့ပင် ရဲရှောင်
မရောက်သေးချေ။
သခင်ကြီးဘိုင်သည် လေးလေးနက်နက် စဉ်းစားနေသည့်ဟန်ဖြင့် -
“အနီရောင်သွေး . . . အရင်တုန်းက သူက ကျင့်ကြံမှုနယ်ပယ်မှာ ထိပ်ပဲ။
သေသွားတယ် ဆိုတာကလည်း သိပ်မကြာလောက်သေးဘူး ထင်တာပဲ . . .”
ထို့နောက် ရဲရှောင်အား ကြည့်လိုက်ကာ - “ခင်ဗျားက ချင်းယန်နယ်ပယ်က မဟုတ်လား . . .”
“ဒါပေမယ့် အခု ခင်ဗျားက အရမ်းအားနည်းနေသေးတယ်။ ဒါဆိုရင်
ချင်းယန်နယ်ပယ်ကနေ နှင်ထုတ်ခံလိုက်ရတာလား . . .”
အဆက်မပြတ်ပင် ပြောလိုက်သည့် သခင်ကြီးဘိုင်၏ စကားများကြောင့်
ရဲရှောင် အံ့သြတုန်လှုပ်သွားသည်။
သခင်ကြီးဘိုင်၏ စကားလုံးများသည် ဓားသွားများအလား ထက်
ရှလှသည်။ လွန်စွာ စဉ်းစား ဆင်ခြင် ဉာဏ်ရှိသော လူဟု ဆိုရပေမည်။
ရဲရှောင်ပြောခဲ့သည့် စကားလုံးတစ်လုံးချင်းစီမှနေ၍
အကြောင်းအရာများစွာအား ဆွဲထုတ်နိုင်စွမ်း ရှိလေ သည်။ ရဲရှောင် ဘာမှ
မပြောနိုင်ခင်မှာပဲ သူ၏ လျှို့ဝှက်ချက်အချို့ ပေါ်သွားခဲ့ရသည် မဟုတ်ပါလော။
မည်သို့ပင်ဆိုစေကာမူ သခင်ကြီးဘိုင်အား ရဲရှောင်
အလွန်သတိထားရတော့မည် ဖြစ်သည်။
“ခင်ဗျား အနီရောင်သွေးနဲ့ ဆုံခဲ့တာ လွန်ခဲ့တဲ့ ဆယ်စုနှစ်အချို့လောက်က
ဖြစ်ရင်ဖြစ် ဒါမှမဟုတ်ရင် လွန်ခဲ့တဲ့ နှစ် ၁၀၀ လောက်ကလည်း
ဖြစ်ရင်ဖြစ်မှာပေါ့။ ဒါဆိုရင်တော့ အခုပုံစံက ခင်ဗျား ရုပ်ဖျက်ထားတာပဲ
ဖြစ်ရမယ် . . .”
သခင်ကြီးဘိုင်သည် ရဲရှောင်အား ကြည့်ရင်း ခပ်တည်တည်ဖြင့်ပင်
ပြောလိုက်သည်။
“ဒါကြောင့် ခင်ဗျားကို ကြည့်ရတာ ထူးဆန်းနေပါတယ်လို့
ကျုပ်ထင်နေတာ။ ကျုပ်လည်း ခင်ဗျားနဲ့ ဆုံဖူးတာကို သိတယ်။ ဒါပေမယ့်
မမှတ်မိဘူး ဖြစ်နေတယ်။ သေချာပေါက် ခင်ဗျားနဲ့ ဆုံခဲ့ဖူးပါတယ် . . .”
“ဒါဆိုရင် ခင်ဗျားက ဘယ်သူများလဲ . . . ကျုပ်ပြောချင်တာက ခင်ဗျား
အနီရောင်သွေးနဲ့ တွေ့ခဲ့တဲ့ အချိန်တုန်းက ခင်ဗျားရဲ့ သရုပ်အမှန်က
ဘယ်လိုလဲ . . .” သခင်ကြီးဘိုင်၏ မေးခွန်းများကိုသာမက သူ၏ အကြည့်စူးစူးများကိုလည်း
ရဲရှောင် ရင်ဆိုင်နိုင်စွမ်း မရှိလောက်အောင်ကိုပင် ဖြစ်နေမိသည်။ ထိုအကြည်
့များသည် ရဲရှောင်အား လိမ်လည်၍ မရစေရန် ကြည့်နေသော အကြည့်မျိုး ဖြစ်
သည်။
ထိုအချိန်တွင် ရဲရှောင်သည် ထူးခြားသော ခံစားမှုတစ်ခုအား
ခံစားလိုက်ရသည်။
ထိုခံစားမှုမှာ သခင်ကြီးဘိုင်မှ သူ့အား ကြည့်နေသည့် အကြည့်မှာ
ခန္ဓာကိုယ်တစ်ခုလုံးအား ဖောက်ထွင်းမတတ် ကြည့်နေသည့် အကြည့်မျိုး ဖြစ်
ပြီး တစ်စုံတစ်ခု ထိန်ချန်ကွယ်ဝှက် မထားရဲလောက်အောင်ပင် ဖြစ်နေစေခြင်း
ဖြစ်သည်။
ထို့ကြောင့် ရဲရှောင်လည်း သခင်ကြီးဘိုင်နှင့် မျက် လုံးချင်း မဆုံဝံ့တော့ဘဲ
ချက်ချင်းပင် အကြည့်လွှဲ လိုက်သည်။
အမှန်တကယ်တွင် ရဲရှောင်ဘက်မှ အကြည့်မလွှဲဘဲ အကြည့်ခြင်း
အားပြိုင်ချင်ခဲ့မိသည်။ သူ့ဘက်မှ အားနည်းသည့် ပုံစံမျိုး ရဲရှောင် မပြချင်ခဲ့ပေ။
သို့သော် သခင်ကြီးဘိုင်၏ မျက်လုံးများသည် ညနက်သန်းခေါင်တွင်
ထွန်းလင်း တောက်ပနေသည့် ကြယ်များကဲ့သို့ပင် စူးရှတောက်ပနေသည်
့အတွက် ရဲရှောင်ဘက်မှ မလုံမလဲဖြစ်ကာ အကြည့်များ ရှောင်လွှဲလိုက်ခြင်း ဖြစ်
သည်။
ရဲရှောင်သည် ယခင်ဘဝ၌ ကျင့်ကြံမှုနယ်ပယ်တွင် ထိပ်ဆုံးနေရာသို့
ရောက်ခဲ့သည့်တိုင် စိတ်စွမ်းအင် နှင့် ပတ်သက်လျှင် သခင်ကြီးဘိုင်အား လုံးဝ
ယှဉ်ပြိုင်နိုင်ခြင်း မရှိကြောင်း မိမိကိုယ်ကို သိနေလေသည်။
အကယ်၍ သခင်ကြီးဘိုင်နှင့် အကြည့်ချင်းဆုံ၍ ဆက်ကြည့်နေမိမည်
ဆိုပါက သူ၏ လျှို့ဝှက်ချက်များ အားလုံး ပေါ်သွားနိုင်ပေသည်။ ထိုကဲ့သို့
အဖြစ်ခံ၍ မဖြစ်သေးချေ။ ဝမ်အာသည်လည်းဟ အလွန်အံ့သြ၍ မယုံကြည်နိုင်အောင် ဖြစ်နေသည့်
ဟန်ပင်။
ဆရာဖြစ်သူသည် အားပြည့်ကာစပင် ရှိသေးသော် လည်း သူနှင့် မျက်
လုံးချင်းဆုံအောင် ကြည့် ပြီးပါက မည်သူမှ ထိုအကြည့်များမှ ရှောင်လွှဲနိုင်ခြင်း
မရှိသေးပေ။
ထိုအကြည့်အား ဝိညာဉ်တော်အမြင်အာရုံဟု ခေါ်လေသည်။
အကယ်၍ သခင်ကြီးဘိုင်သည်သာ အားအင်အပြည့့်ဝဆုံး
အခြေအနေတွင် ဖြစ်ပါက တစ်ဖက်လူ၏ စိတ်ဝိညာဉ်ကိုပင် ထိန်းချုပ်ကာ
ထိုလူ၏ စိတ်ထဲတွင်ရှိသော လျှို့ဝှက်ချက်များအား သိရှိအောင် လုပ်နိုင်စွမ်း ရှိ
ပေသည်။
ယခုအခါတွင်လည်း အပြည့်အဝ အားမပြည့်သေးသည့်တိုင်
တစ်ဖက်လူ၏ မျက်လုံးမှတစ်ဆင့် လျှို့ဝှက်ချက်များအား ဖတ်နိုင်ပါသေးသည်။
သူ၏ လက် ကျန်စွမ်းအင်များကပင် အင်မတန် များပြားနေလွန်းလှသည်။
ထိုကဲ့သို့ အကြည့်ချင်းဆုံသည့် အခြေအနေသို့ ရောက်သွားပါက
မည်သူမျှ လျှို့ဝှက်ချက်များအား ဖုံးဖိမထားနိုင်တော့ချေ။
သို့သော် ဖန်ဇီလင်မှာမူ ခေါင်းကို ငဲ့စောင်း၍ အကြည့်လွှဲသွားခဲ့သည်။
ဖန်ဇီလင်သည် လွယ်လွယ်ကူကူဖြင့် အထိရောက်ဆုံးသော
နည်းလမ်းအား သုံးလိုက်ခြင်းပင် ဖြစ် သည်။ အလွန်အထင်ကြီးစရာကောင်း
သော အပြုအမူပင် ဖြစ်လေသည်။
သခင်ကြီးဘိုင်သည် အံ့သြသွားလေသည်။ ထို့ကြောင့် ရဲရှောင်အား
တစ်ချက်ကြည့်လိုက်ကာ -
“ဖန်ဧကရာဇ်က တကယ်ကို လိမ္မာပါးနပ်တဲ့ လူတစ်ယောက်ပဲ . . .”
ရဲရှောင် ရယ်ကျဲကျဲလုပ်လိုက်ရင်း - “ကျုပ်ကတော့ မြောက်သွားပြီဗျာ။ ကျုပ်လည်း စိတ်စွမ်းအင်နဲ့
ပတ်သက်ပြီး နည်းနည်းပါးပါး တီးမိခေါက်မိထားလို့ပါ . . .”
သခင်ကြီးဘိုင်လည်း ပြုံးလိုက်ကာ -
“ဒါပေမယ့် ဒီလောက်နဲ့တော့ မရသေးဘူးဗျ။ ကျုပ်ရှေ့မှာ
ကလေးကစားစရာအကွက်မျိုး လာလုပ်နေသလို ခံစားနေရတယ် . . .”
သခင်ကြီးဘိုင်သည် ထိုစကားများအား အေးအေးလူလူဖြင့်ပင်
ပြောလိုက်ခြင်း ဖြစ်သော်လည်း သူ၏ စကားလုံးများမှာမူ တစ်ဖက်လူအား
လွှမ်းမိုးသွားစေနိုင်သည့် အစွမ်းရှိလေသည်။
“ဒါပေါ့၊ ဆရာဘိုင်က နတ်ဘုရားတစ်ပါးလိုပဲဟာ။ ကျုပ်တို့လို လူတွေက
ဘယ်လိုက်မီပါ့မလဲ . . .”
ရဲရှောင်လည်း မျက်မှောင်ကြုတ်လျက် ခေါင်းညိတ်ကာ ပေါ့ပေါ့ပါးပါးပင်
ပြောလိုက်သည်။
အမှန်တကယ်တွင် “ခင်ဗျားက နတ်ဘုရားတစ်ပါး ဖြစ်ချင်ဖြစ်မယ်။
ကျုပ်ကလည်း ပေါ့သေးသေးတော့ မဟုတ်ဘူး” ဟူ၍ပင် သူ၏ ပါးစပ်မှ ပြောချင်
နေခြင်း ဖြစ်သည်။
သခင်ကြီးဘိုင်သည် ရဲရှောင်ပြောလိုက်သည့် စကားများ၏ ဆိုလိုရင်း
အဓိပ္ပါယ်အား သဘောပေါက်သွားသည့်ပုံပင်။ ထို့ကြောင့် ချက်ချင်းပင်
ပြုံးနေရာမှ မျက်လုံးများ အေးစက်သွားကာ -
“ခင်ဗျားက ကျုပ်တစ်ခါ ပြောခဲ့ဖူးတဲ့ စကားလုံးနည်းနည်းလောက် ပြောပြီး
ဒီနေရာကို လာခဲ့တယ်။ ကျုပ်နဲ့ အတူစကားပြောခွင့်လည်း ရခဲ့တယ်။ ဒီကို
လာတယ် ဆိုတာကလည်း ခင်ဗျားမှာ ဒီအပြင်ကိစ္စတစ်ခုခု ရှိမယ်လို့ ကျုပ်တော့
ထင်တာပဲ။ ခင်ဗျား အလိုရှိလို့သာ ကျုပ်ဆီ လာတာပေါ့ . . .”
ရဲရှောင်လည်း ခေါင်းညိတ်ပြလိုက်ရင်း -
“ခင်ဗျားက သိပ်ပြီး ပါးနပ်တာပဲ . . .” သခင်ကြီးဘိုင်သည် ဂိုဏ်းကြီး ၂ခုအား လှမ်းကြည့်လိုက်ကာ -
“ဟိုဂိုဏ်းကြီး ၂ ဂိုဏ်းက လင်းပါအိုကို ဗိုလ်ကျနေသလိုပဲ . . .”
ရဲရှောင်လည်း မဆိုင်းမတွပင် -
“သိပ်ဟုတ်တာပေါ့ဗျာ။ သူတို့က အဲဒီလို လုပ်နေတာလေ . . .”
သခင်ကြီးဘိုင်သည် ဖန်ဇီလင်အား အေးစက်၍ စူးရှသော မျက်လုံးများဖြင့်
ကြည့်လိုက်ကာ -
“လင်းပါအိုဘက်က ပြန်တိုက်ခိုက်မယ် ဆိုရင်လည်း ဂိုဏ်းကြီး ၂ ခုကို
မနိုင်လောက်ဘူး။ နောက်ဆုံး သူသေကိုယ်သေ တိုက်မယ် ဆိုရင်တောင်
ခင်ဗျားတို့ပဲ ရှုံးမှာ . . .”
ရဲရှောင် ထောက်ခံသည့်ဟန်ဖြင့် ခေါင်းညိတ်ပြလိုက်သည်။
ရဲရှောင်အား ကြည့်ကာ သခင်ကြီးဘိုင်သည် တစ်ချက် ပြုံးလိုက်ရင်း -
“ဒါဆို ခင်ဗျားက ကျုပ်ရဲ့ အကူအညီ လာယူတာပေါ့။ ဒီလိုဂိုုဏ်းကြီး ၂
ခုကို တစ်ချိန်တည်းမှာ ရင်ဆိုင်နိုင်ဖို့ အတွက်ဆိုရင် ကျုပ်ကလွဲပြီး
ခင်ဗျားအတွက် တခြားလူ မရှိဘူး မဟုတ်လား . . .”
“ခင်ဗျားရဲ့ နိုင်ငံက ခင်ဗျားကို အပြည့်အဝ ထောက်ပံ့ပေးမယ်
ဆိုရင်တောင် ခင်ဗျားကို ကယ်နိုင်မှာ မဟုတ်ဘူး . . .”
ရဲရှောင် ခေါင်းညိတ်လိုက်ပြန်ရင်း -
“ကျုပ်ပြောပါတယ် . . . ခင်ဗျားက သိပ်တော်တဲ့ လူပါဆို၊
ကျုပ်ပြောချင်နေတာလည်း အဲဒီလိုပဲ”
ရဲရှောင်အား ကြည့်သည့် သခင်ကြီးဘိုင်၏ မျက်လုံးများသည်
အနည်းငယ် အထင်သေးသွားသည့် အကြည့်မျိုး ဖြစ်သွားလေသည်။ ထို့နောက်
မီးတိုင်မှ တလူလူ ထွက်နေသည့် မီးခိုးများအား ကြည့်လိုက်ကာ - “ခင်ဗျားကို ကျုပ်က ဘာလို့ ကူညီပေးရမှာလဲ။ ကူညီပေးရလောက်တဲ့
အကြောင်းပြချက် တစ်ခုခုတော့ အနည်းဆုံး ရှိရမယ် မဟုတ်လား။ ဘယ်လို
အကြောင်းပြချက်မျိုးလဲ ဆိုတာ ခင်ဗျားပြောပြောနေတဲ့ ကျုပ်လို
လိမ္မာပါးနပ်တဲ့လူတောင် မစဉ်းစားတတ်ဘူး ဖြစ်နေတယ် . . .”
“ခင်ဗျားကို ကျုပ်က မျက်နှာသာနည်းနည်းပေးဖို့ တောင်းဆိုနေတာ
မဟုတ်ပါဘူး။ ပူးပေါင်းပေးဖို့ ပြောချင်နေတာ။ ခင်ဗျားဘက်က သဘောမတူရင်
ကျုပ်တို့ဘက်ကလည်း ကိုယ့်ဟာကိုယ် ရင်ဆိုင်ရတော့မှာပေါ့။ ဒါပေမယ့် ၂
ဖက်စလုံး အကျိုးရှိစေမယ့် အရာမျိုးဆို ပိုကောင်းမလားလို့ပါ . . .”
ရဲရှောင် ပြုံးလျက်ပင် ပြောလိုက်ပါတော့သည်။
Chapter – 287
"သိမ်းသွင်းခြင်း"
ရဲရှောင်သည် တည်ငြိမ်စွာဖြင့် -
“ကျုပ်တို့ဘက်က အဲ့ဒီ ဂိုဏ်းကြီးနှစ်ခုထဲက တစ်ခုကို အကျိုးအမြတ် နည
်
းနည်း ခွဲပေးလိုက်မယ်ဆိုရင် ဒီကိစ္စက ပြီးပါတယ်။ ဘာမှမရတဲ့ ဂိုဏ်းကိုတော့
ရသွားတဲ့ဂိုဏ်းက ရင်ဆိုင်ပေးလိမ့်မယ်။ အဲ့ဒီတော့ ကျုပ်တို့ လင်းပါအို
အနေနဲ့လည်း မုန်တိုင်းအိမ်တော်ကို နောက်နောင် တခမ်းတနားနဲ့ ကြိုနေစရာ
မလိုတော့ဘူးပေါ့ . . .”
သခင်ကြီးဘိုင်သည် ရဲရှောင်၏ စကားကြောင့် ရုတ်တရက် အံ့သြသွား
သော်လည်း ချက်ချင်းပင် ပြန်ပြုံးလိုက်ကာ -
“ခင်ဗျားက ကျုပ်ကို ခြိမ်းခြောက်နေတာလား . . .” ရဲရှောင် ရယ်မောလိုက်ရင်း -
“အမှန်တရားက နည်းနည်းတော့ ခါးတယ်။ ကျုပ် တို့တွေ ဂိုဏ်းကြီး ၂
ခုရဲ့ ရန်ကနေ မလွတ်နိုင်မှတော့ ခင်ဗျားတို့ မုန်တိုင်းအိမ်တော်ကိုလည်း
ဘာထည့်တွက်စရာ လိုတော့မှာလဲ။ ခင်ဗျားပြောသလို လင်းပါအိုက သူတို့ကို
ရင်ဆိုင်နိုင်မှာ မဟုတ်ဘူးလေ။ အဲဒီတော့ ရင်မဆိုင်နိုင်မယ့် အတူတူ
နောက်ထပ် ရန်သူထပ်တိုးတော့လည်း ကျုပ်တို့အတွက် ဘာများ ထူးပြီး
ပြောင်းလဲသွားမှာ မို့လို့လဲ။ သန်းခေါင်ထက်တော့ ညဉ့်မနက်တော့ပါဘူးဗျာ . .
.”
သခင်ကြီးဘိုင်သည် ပြုံးလိုက်ကာ -
“မှန်တယ် . . . သန်းခေါင်ထက်တော့ ဘယ်ညဉ့်နက်ပါတော့မလဲ၊
ခင်ဗျားက ဂိုဏ်းကြီး ၂ ခုကို မနိုင် မယ့်တူတူ ကျုပ်တို့ မုန်တိုင်းအိမ်တော်က
ခင်ဗျားတို့နဲ့ ရန်သူဖြစ်သွားလည်း ဘာမှ ထူးခြားသွားမှာမှ မဟုတ်တာ။
အဲ့ဒီအတွက် ခင်ဗျားအနေနဲ့လည်း ထူးပြီး ဂရုစိုက်နေစရာ မလိုတော့ဘူးလေ . .
.”
ဝမ်အာသည် ရဲရှောင်အား အံ့သြနေသည့် အကြည့်များဖြင့် ကြည့်လျက်
ရှိသည်။
သူမအဖို့ ယနေ့သည် အံ့သြစရာများဖြင့် ပြည့်နှက်နေခဲ့သည်။
သခင်ကြီးဘိုင်၏ အကြည့်မှ ရဲရှောင် လွတ်မြောက်အောင်
လုပ်နိုင်ခဲ့သည့်အတွက်လည်း အံ့သြခဲ့ရသည်။
ယခုအခါတွင်လည်း သခင်ကြီးဘိုင်၏ အကူအညီအား လိုချင်နေ
သောလူသည် သခင်ကြီးဘိုင်ကိုပင် ပြန်၍ ခြိမ်းခြောက်
ပြောဆိုနေသည်ကိုလည်း တွေ့လိုက်ရပြန်သည်။ မုန်တိုင်းအိမ်တော်အား
ခြိမ်းခြောက်ဝံ့သည့် လူဟူ၍ မရှိခဲ့သည်မှာ နှစ်ပေါင်း ထောင်ချီပင် ရှိနေပြီ
ဖြစ်သည်။ ဖန်ဇီလင်သည် ရဲတင်းလွန်းသည့်အတွက် မုန်တိုင်းအိမ်တော်၏
သမိုင်းတွင် မှတ်တမ်းတင်ထားရမည့် လူဟုပင် ဝမ်အာ၏ စိတ်ထဲတွင်
တွေးနေမိသည်။
“ဆရာဘိုင်ပြောတာ မှန်တယ်။ ဂိုဏ်းကြီး ၂ ခုကို သူတို့လိုချင်တာ
မပေးဘဲ ဆန့်ကျင်မယ်ဆိုရင် လင်းပါအိုက သေချာပေါက် ကျဆုံးရမှာပဲ။
မုန်တိုင်းအိမ်တော်ကလည်း ကျုပ်တို့ကို အကူအညီမပေးဘူးဆိုမှတော့
ကျုပ်ခင်ဗျားကို ဆန့်ကျင်လဲ ဘာအရေးလဲ။ အဲ့ဒါအမှန်တရားပဲ မဟုတ်လား . .
.”
ထို့နောက် ရဲရှောင်သည် တစ်ချက် ပြုံးလိုက်ပြန်ရင်း -
“သာမန်လိုဆိုရင်တော့ ကျုပ်တို့ ဒီလို အသိဉာဏ်နည်းတဲ့ အပြုအမူမျိုး
ဘယ်လုပ်လိမ့်မလဲ။ ကျုပ်အတွေးထဲ အဲဒီလို အတွေးမျိုး ရှိနေရင်တောင်
ခင်ဗျားရှေ့မှာတော့ ပြောမှာ မဟုတ်ဘူးလေ။ ဒါပေမယ့် အခုက
ကျုပ်တို့အတွက် အရမ်းကို အရေးကြီးတဲ့ အချိန်ကို ရောက်နေပြီ။
လုပ်စရာရှိတာ မြန်မြန်လုပ်မှ ဖြစ်တော့မယ်။ ခင်ဗျားအတွက်ရော
ကျုပ်အတွက်ရော အချိန်က တန်ဖိုးရှိတော့ အချိန်မဖြုန်းချင်တော့လို့ပါ။ ခင်
ဗျားလည်း ကြားဖူးတယ် မှတ်လား အချိန်နဲ့ ဒီရေက လူကိုမစောင့်ဆိုတာ . . .”
“အဲ့ဒီတော့ အချိန်ကလည်း မရှိတော့ဘူးဆိုတော့ ကျုပ်အနေနဲ့
ဒီနည်းကိုပဲ သုံးရမှာပဲ။ လုပ်စရာရှိတာ မြန်မြန်လုပ်မှ အခွင့်အရေးဆိုတာ
မျှော်လင့်လို့ ရတာမှတ်လား . . .”
သခင်ကြီးဘိုင် စိတ်ဝင်စားသွားဟန်ဖြင့် -
“ဒါပေမယ့် ဒီလို ကျဉ်းထဲကျပ်ထဲ ရောက်နေတဲ့ အခြေအနေမျိုးမှာတောင်
ခင်ဗျားက ခင်ဗျားရဲ့ သရုပ်အမှန်နဲ့ ပတ်သက်ပြီး ဘာမှ မပြောဘူးလေ။
လင်းပါအို ကျဆုံးခြင်းထက် အရေးကြီးတာများ ခင်ဗျားမှာ ရှိနေတာလား . . .”
ရဲရှောင် တခဏမျှ နှုတ်ဆိတ်သွားပြီးနောက် - “ကျုပ်အတွက် အခက်အခဲ ရှိနေလို့ပါ . . .”
သခင်ကြီးဘိုင်သည် နားလည်သွားသည့်ဟန်ဖြင့် ခေါင်းညိတ်လိုက်ကာ -
“ဒါဆိုရင် ခင်ဗျားရဲ့ လျှို့ဝှက်ချက်က လင်းပါအိုထက် ပိုပြီး
အရေးကြီးနေတာပေါ့။ အင်း တကယ်တော့ ခင်ဗျားမှာလည်း
အရန်အစီအစဉ်ဆိုတာ ရှိထားပြီးသားနေမှာပါ။ လင်းပါအို ကျဆုံးခဲ့ရင်တောင်
ခင်ဗျားကတော့ နောက်ထပ် သရုပ်တစ်မျိုးနဲ့ အေးအေးဆေးဆေး နေနိုင်မှာပဲ
မဟုတ်လား။ ခင်ဗျားကို ဖန် ဧကရာဇ်ဆိုတာလည်း ဘယ်သူမှ သိနိုင်မှာ
မဟုတ်ဘူးလေ . . .”
“ခင်ဗျားလို လူတစ်ယောက်အတွက် နောက်ထပ် လင်းပါအိုခန်းမတစ်ခု
ထပ်ပြီး တည်ထောင်ဖို့ဆိုတာ ထမင်းစား ရေသောက်ထက်ကို ပိုပြီး လွယ်ကူတဲ့
အလုပ်ပဲ . . .”
“ခင်ဗျားက သေချာပေါက်ကို အရည်အချင်း ရှိတဲ့လူ တစ်ယောက်ပဲ။
ခင်ဗျားမှာ လျှို့ဝှက်ချက် တစ်ခုခုတော့ ရှိရမယ်။ လင်းပါအိုလို ခိုင်မာတဲ့
နောက်ခံအင်အားလည်း ရှိနေတယ်။ နောက်ပြီး ခင်ဗျားက
ချန်နိုင်ငံတော်အတွက် အရေးပါတဲ့ လူတစ်ယောက် ဖြစ်နိုင်တယ်။ အင်း . . .
အရေးကြီး ပုဂ္ဂိုလ် တစ်ယောက်ယောက်ရဲ့ သားတွေဘာတွေများ
ဖြစ်နေမလားပဲ . . .”
ရဲရှောင် ပြုံးရုံသာ ပြုံးလိုက်မိသည်။ ပြန်တော့ မဖြေလိုက်ချေ။
သခင်ကြီးဘိုင်၏ ဉာဏ်အမျှော်ကြီးမှု တွေးခေါ်နိုင်မှုတို့သည် ရဲရှောင်လို
လူကိုပင် ပါးစပ်အဟောင်းသား ဖြစ်သွားစေခဲ့သည်။
သာမန် အချက်အလက်လေးများမှတစ်ဆင့် ကိစ္စအတော်များများအား
အစဆွဲထုတ်နိုင်လျက် ရှိသည်။ ခန့်မှန်းချက်များမှာလည်း မလွဲချေ။
ထို့ကြောင့် ရဲရှောင်ဘက်မှ သတိကြီးစွာထား၍ ပြောဆိုနေရသည်။
တစ်ခွန်းမှားသွားသည်နှင့် သူ၏ သရုပ်မှန် ပေါ်သွားနိုင်ပေသည်။ သခင်ကြီးဘိုင်သည် ဒူးအား လက်ဖြင့် ပုတ်လျက်ရှိပြီး ရဲရှောင်အား
မကြည့်တော့ချေ။ သူ၏ အကြည့်များသည် ဒူးပေါ်တွင် တင်ထားသည့် လက်
ချောင်းများထံတွင်သာ ရှိတော့သည်။ ခဏအကြာတွင် တိုးညှင်းသော
လေသံဖြင့် -
“ခင်ဗျားက ခင်ဗျားဘယ်သူလဲဆိုတာ ကျုပ်ကို မပြောပြချင်ဘဲ
အကူအညီကြတော့ လိုချင်တယ်ပေါ့။ ခင်ဗျားက ပူးပေါင်းချင်တာလို့
ပြောခဲ့တယ်နော်။ ကောင်းပြီ . . . ဒါဆို ခင်ဗျားမှာ ကျုပ်လိုချင်တာ တစ်ခုခု
ရှိနေမှာပေါ့ . . .”
“အဲဒါကြောင့်မို့လို့ ခင်ဗျားက ယုံကြည်မှုရှိရှိနဲ့ အရာအားလုံးကို
အေးဆေးဆေးဆေး နေနေနိုင်တာပေါ့ . . .”
“ခင်ဗျားပေးမယ့် အရာကို ထုတ်ပြောလိုက်ရင် ကျုပ်ဘက်က
ခင်ဗျားတောင်းဆိုမှုကို လက်ခံမယ်လို့လည်း တထစ်ချ ယုံကြည်နေပုံရတယ်။
အဲဒီအရာက ခင်ဗျားရဲ့ ဝှက်ဖဲပေါ့။ တန်ဖိုးကြီးတဲ့ အရာလည်း ဖြစ်လိမ့်မယ်။
ကျုပ်ပြောတာ ဟုတ်တယ်မလား . . .”
“ခင်ဗျားက ခင်ဗျားရဲ့ သရုပ်အမှန်ကို မပြောပေမယ့်
အရန်အစီအစဉ်တွေလည်း ရှိနေလို့သာ အခုလို ကျုပ်ဆီ လာဝံ့တာပေါ့။
တော်တော်လည်း ကိုယ့်ကိုယ်ကိုယ် ယုံကြည်ချက် ရှိနေပုံရတယ် . . ."
ရဲရှောင်လည်း မည်သည့်စကားမျှ ပြန်မပြောဘဲ ပြုံးရုံသာ ပြုံးလိုက်သည်။
မုန်တိုင်းအိမ်တော်၏ ခေါင်းဆောင်ဖြစ်သော ဒဏ္ဍာရီဆန်သည့် လူသည်
ရဲရှောင်ထင်ထားသည့် အတိုင်း အရာအားလုံး သိရှိနေလေသည်။
ထိုကဲ့သို့ လိမ္မာပါးနပ်သည့် လူတစ်ဦးနှင့် အပေးအယူ
လုပ်ရသည့်အခါတွင် အချိန်ကုန် သက်သာလှသည်။
ထို့အတူ အန္တရာယ်လည်း များလွန်းလှပေသည်။ အမှားသေးသေးလေး တစ်ခုကပင် ရဲရှောင်အဖို့ အသက်နှင့်ခန္ဓာကိုယ်
အိုးစားကွဲသွား နိုင်လေသည်။ သခင်ကြီးဘိုင်သည် ရဲရှောင်ထက် အဆမတန်
အင်အားသာလွန်နေသည် မဟုတ်ပါလော။
“ဟုတ်တယ် . . . အမှန်တိုင်း ပြောရရင် ခင်ဗျားနဲ့ ပူးပေါင်းနိုင်ဖို့ဆိုတာ
ကျုပ်အတွက် ၅၀ ရာခိုင်နှုန်းလောက်ပဲ မျှော်လင့်ထားတာပါ . . .”
ရဲရှောင် တည်ငြိမ်စွာဖြင့်ပင် ပြောလိုက်သည်။
သခင်ကြီးဘိုင်သည် စိတ်ဝင်စားသွားသည့်ဟန်ဖြင့် -
“၅၀ ရာခိုင်နှုန်း . . . ခင်ဗျား ၅၀ ရာခိုင်နှုန်းလို့ ပြောလိုက်တာလား။
တကယ်တော့ ခင်ဗျား အဲဒီထက်မက မျှော်လင့်ထားမှာပါ . . .”
“အစကတော့ ကျုပ်တို့ စကားဝိုင်းကို အဆုံးသတ်ပြီး ခင်ဗျားကို
မောင်းထုတ်မလားလို့ တွေးနေတာ၊ ဒါပေမယ့် အခုတော့ စိတ်ပြောင်းသွားပြီ။
စိတ်လည်း စိတ်ဝင်စားသွားပြီ . . .”
“ခင်ဗျားမှာ ဒီလို ယုံကြည်ချက်မျိုး ဘယ်နေရာကများ ရလာတာပါလိမ့် . .
.”
သခင်ကြီးဘိုင်သည် ခေါင်းအား အနည်းငယ်စောင်း ၍ ပြောလိုက်သည်။
ထိုအခါ သူ၏ နဖူးမှ ဆံစအချို့ လှုပ်ခါသွားသည့်အတွက် စူးရှသော
မျက်လုံးများအား ပို၍ ရှင်းလင်းစွာ မြင်တွေ့လိုက်ရသည်။
“ခင်ဗျားမှာ ကျုပ်စိတ်ကို လှုပ်ရှားစေလောက်မယ့် ဘယ်လို အရာမျိုး
ရှိနေတာပါလိမ့် . . .”
“ခင်ဗျားက ကျုပ်ဘယ်သူလဲ ဆိုတာကိုလည်း သိတယ်။
ဘယ်အရာကိုမဆို ရယူနိုင်စွမ်း ရှိတာကိုလည်း သိနေတာတောင်
ဘယ်အရာနဲ့များ ကျုပ်ကို သိမ်းသွင်းနိုင်ဦးမှာလဲ . . .”
သခင်ကြီးဘိုင်သည် အလွန်တရာပင် သိချင်နေပြီဖြစ်သည်။
သူ သာမက ဝမ်အာသည်လည်း ထို့အတူပင် ဖြစ် သည်။ (ဖန်ဇီလင်မှာ ငါ့ဆရာကို စိတ်လှုပ်ရှားအောင် လုပ်နိုင်တဲ့ ဘယ်လိုအရာမျိုး
ရှိနေတာပါလိမ့်၊ ကမာ္ဘပေါ်မှာ ငါ့ဆရာဘာကိုပဲလိုချင်ချင် ရနိုင်နေတာပဲ။
မရနိုင်တာ ဘာမှမရှိဘူး၊ ဘယ်အရာနဲ့မှလည်း သူ့ကို မမြူဆွယ်နိုင်ပါဘူး။ ဒါကို
မုန်တိုင်းအိမ်တော်က အားလုံးလည်း သိတယ်။ ဒါပေမဲ့ ဖန်ဇီလင်ပုံစံက
ယုံကြည်ချက် အပြည့်ရှိနေတဲ့ပုံပဲ။ ငါတို့ကိုလည်း အံ့သြအောင်
လုပ်နိုင်နေတယ်။ ဒီလိုယုံကြည်ချက်မျိုး သူဘယ်ကနေ ဘယ်
လိုရလာတာပါလိမ့် . . .)
ဝမ်အာ တစ်ကိုယ်တည်း တွေးနေမိပါတော့သည်။
Chapter – 288
“ကံဟူသည်"
ရဲရှောင်မှ -
“ကျုပ် ဒီကို ယုံကြည်ချက် ရှိလို့သာ လာတာပေါ့၊ မရှိဘဲ ဘယ်လာပါ့မလဲ”
သခင်ကြီးဘိုင်သည် ရဲရှောင်အား စိတ်ဝင်စားမှုများ ပြည့်နှက်နေသည့်
မျက်လုံးများဖြင့် ကြည့် လိုက်ရင်း -
“အခု စကားတွေ အများကြီး ပြောနေလို့ အသုံးမဝင် ဘူး။ ကျုပ်ကတော့
ခင်ဗျား ဒီလောက်ထိ ယုံကြည် ချက် ရှိနေတာ ဘယ်အရာကြောင့်လဲဆိုတာ
စိတ်ဝင်စားနေပြီ . . .”
“ဒါပေမယ့် ကျုပ်ကို အံ့သြအောင် လုပ်နိုင်တဲ့ အရာ ဟုတ်လား မဟုတ်
ဘူးလားဆိုတာ စောင့်ကြည့် ရမှာပေါ့။ အေး တကယ်လို့ မဟုတ်ခဲ့ဘူးဆိုရင်
တော့ ဒီနေ့က ခင်ဗျားဘဝရဲ့ နောက်ဆုံးနေ့လည်း ဖြစ်သွားနိုင်တယ်။
ခင်ဗျားအတွက်က ၅၀ ရာခိုင်နှုန်းပဲ မျှော်လင့်တယ် ဆိုပေမယ့် ကျုပ်ဘက်
ကတော့ ခင် ဗျားကို တစစီလုပ်ပစ်ဖို့ ၁၀၀ ရာခိုင်နှုန်း သေချာ တယ် . . .”
“ဒီမိုးအောက်မြေပြင်မှာ ကျုပ်ရှေ့ သိပ်ပြီး ထောင် လွှားနေနိုင်တဲ့လူမျိုး
မရှိသေးဘူး . . .”
“ခင်ဗျားကတော့ ခြွင်းချက်ဖြစ်လာမယ်လို့ မျှော်လင့်တာပဲ . . .”
သခင်ကြီးဘိုင်သည် ရဲရှောင်အား ကြည့်ရင်း တည်တည်ငြိမ်ငြိမ်ဖြင့်ပင်
ပြောနေခြင်း ဖြစ်သည်။ ထိုစကားများ ပြောနေသည့်အချိန်တွင် သူ၏ မျက်နှာ၌
ထူးထူးခြားခြား ပြောင်းလဲသွားခြင်းမျိုး မရှိပေ။
ပတ်ဝန်းကျင်တစ်ခုလုံး ရုတ်တရက် တိတ်ဆိတ် ငြိမ်သက်သွားသည်။
မီးတိုင်မှ ထွက်ပေါ်နေသည့် မီးခိုးများသည်လည်း ယခင်ကကဲ့သို့
တန်းတန်းမတ်မတ်ဖြင့် လှပစွာ လွင့်ပျံနေခြင်းမျိုး မရှိတော့ဘဲ အခန်းထဲ၌
ဟိုဟိုဒီဒီ ပျံ့လွှင့်၍သာ နေတော့သည်။
သခင်ကြီးဘိုင်၏ စကားအဆုံးတွင် ရဲရှောင် ရယ်မောလိုက်ကာ - “ကမာ္ဘကြီးက ခင်ဗျားလက်ထဲမှာပါ။ ခင်ဗျားလက် ကို ဝေ့ယမ်းလိုက်တာနဲ့
တိမ်တွေလည်း ရောက်လာ နိုင်သလို မိုးတွေလည်း ရွာလာနိုင်တယ် မဟုတ်
လား။ နောက်ပြီး ခင်ဗျားက နိုင်ငံတစ်နိုင်ငံရဲ့ အနာဂတ်ကိုလည်း
ပြောင်းလဲနိုင်စွမ်း ရှိတယ်။ နှစ်ထောင် ပေါင်းကြာအောင် ခင်ဗျားဖြစ်ချင်တာကို
ထပ်ခါတလဲလဲ လုပ်ခဲ့တယ်။ အဲ့ဒါက ခင်ဗျားအတွက် ကစားပွဲတစ်ခုလည်း
ဖြစ်ချင်ဖြစ်မယ်။ ဒါပေမယ့် ခက်တာက အဲ့ဒီကစားပွဲက ခင်ဗျားအတွက်
ပျော်စရာမကောင်းဘဲ ပျင်းစရာ ကောင်းနေတယ် . . .”
သခင်ကြီးဘိုင်၏ မျက်နှာသည် ကွက်ခနဲပင် ပျက် သွားသည်။ သို့သော်
မည်သည့်စကားမျှ ပြန်မပြောချေ။
“အခုတော့ ကျုပ်သေချာ သိလိုက်ပြီ။ ဆရာဘိုင်ဆိုတဲ့ ခင်ဗျားရယ်၊
ဝမ်အာနဲ့ ချူးအာတို့ဆိုတာ နှစ်ထောင်ပေါင်းနဲ့ချီပြီး နိုင်ငံတွေ ပြိုကွဲအောင်
လုပ်ခဲ့တဲ့ သူတွေပဲ။ နောက်ပြီး ခင်ဗျားတို့က အရင်နှစ်ပေါင်း
ထောင်နဲ့ချီကတည်းက အသက်ရှင်နေထိုင်ခဲ့ကြတဲ့ လူတွေ၊ အခု ခင်ဗျားတို့
လုပ်နေတဲ့ အပြုအမူတွေ အကုန်လုံးက လွန်ခဲ့တဲ့ ထောင်စုနှစ်တွေက ဖြစ်ခဲ့တဲ့
အဖြစ်အပျက်တွေနဲ့ တူနေတယ်။ ခင်ဗျားကို ဘယ်သူမှ ရင်မဆိုင်ဝံ့ကြဘူး
ဆိုတာ ကျုပ်သိပါတယ်။ ဒါပေမယ့် အခုအခြေအနေထက် ခင်ဗျား ပိုပြီး
အင်အားကြီးသင့်တယ် . . .”
“ခင်ဗျား ဒီလို အကြိမ်ကြိမ် လုပ်နေတာ အကြောင်းတစ်ခုခုတော့
ရှိလိမ့်မယ် . . .”
“အခုလိုတွေ ဖျက်ဆီးနေရတာကို ခင်ဗျားအနေနဲ့ ပျော်ရွှင်နေတာတော့
မဟုတ်ဘူး၊ အင်း ပျင်းတောင် ပျင်းနေဦးမယ်ထင်တယ် . . .”
“အဲဒါကြောင့်ပဲ မုန်တိုင်းက ဖရိုဖရဲ မဖြစ်စေသလို သိုင်းလောက
ကမာ္ဘကြီးကလည်း ကမာ္ဘတစ်ခု မဟုတ်ဘူးလို့ ခင်ဗျား ပြောခဲ့တာပေါ့ . . .” ထိုစကားလုံးများအား ရဲရှောင်သည် ပြီးပြီးရောဖြင့် မြန်မြန်သွက်သွက်
ပြောနေခြင်းမျိုးမဟုတ်ဘဲ စကားလုံးတစ်လုံးချင်းစီအား စဉ်းစားရင်းဖြင့်
ပီပီသသ ပြောနေခြင်း ဖြစ်သည်။
သခင်ကြီးဘိုင်သည် ရဲရှောင် ပြောနေသည့် စကားများအား
တိတ်ဆိတ်စွာပင် ထိုင်လျက် နားထောင်နေလေသည်။ ကြားဖြတ်
ဝင်ပြောခြင်းမျိုး မရှိချေ။
မီးတိုင်မှ ထွက်ပေါ်နေသည့် မီးခိုးငွေ့များသည် လည်း သူ၏ မျက်နှာအား
ဖုံးလွှမ်းသွားသည်။ ထိုပုံစံသည် အခိုးအငွေ့များကြားထဲတွင် ရှိနေသော ပုံရိပ်
ယောင် တစ်ခုနှင့်ပင် တူနေပါသေးသည်။
အကယ်၍ လေတစ်ချက်သာ တိုက်ခတ်သွားမည် ဆိုပါက ထိုပုံရိပ်ယောင်
သည် အခိုးအငွေ့များကဲ့သို့ပင် လေနှင့်အတူ လွင့်ပြယ်သွားတော့မည့် ပုံပင်။
သခင်ကြီးဘိုင်ဘက်မှ သေချာနားစိုက်၍ ထောင်နေသည်မှာ
သေချာလှသည်။ ရဲရှောင်ပြောသည့် အကြောင်းအရာများအား
မမှတ်ရမရှိလေအောင်ပင် နားထောင်နေခြင်း ဖြစ်သည်။
ရဲရှောင် သက်ပြင်းတစ်ချက် ချလိုက်ရင်း -
“နိုင်ငံတစ်ခုကို ဖြိုခွဲတယ်၊ အထူးသဖြင့် ကမာ္ဘကြီးကို ဇောက်ထိုးမိုးမျှော်
ဖြစ်သွားအောင် လုပ်ရတာ လွယ်ကူတဲ့ ကိစ္စတော့ မဟုတ်ဘူး . . .”
“ခင်ဗျားမှာလည်း လုပ်ကိုလုပ်ရမယ့် အကြောင်းပြချက်တစ်ခုခု
ရှိကောင်းရှိမှာပေါ့။ ဒါပေမယ့် အဲ့ဒီလုပ်ရပ်က ပျော်စရာကောင်းတဲ့ လုပ်ရပ်တော့
မဟုတ် ဘူး . . .”
“နောက်ပြီး လူ့အသက်တွေအများကြီးကို စတေးပစ်နေတာ
နတ်ဘုရားတွေရဲ့ အလိုကို ဆန့်ကျင်နေတာနဲ့ အတူတူပဲ။ ခင်ဗျားတို့ လုပ်ရပ်
ကြောင့် ကပ်ဘေးတွေကို ဖြစ်ပေါ်စေတယ်။ သွေးချောင်းတွေ စီးကြရတယ်။
အပြစ်မဲ့တဲ့သူတွေ သေကြပျက်စီးကြရတယ်။ အဲ့ဒီအတွက် ခင်ဗျားလည်း ထိုက်တန်တဲ့ ပေးဆပ်မှု တစ်ခုခုတော့ ပြန်ပေးဆပ်ရမှာပဲ။ ကမာ္ဘကြီးတစ်ခုလုံးရဲ့
ကံကြမ္မာကို ပြောင်းလဲပစ်ဖို့ဆိုတာ လွယ်ကူတဲ့ ကိစ္စမှ မဟုတ်တာ။ ဒါပေမယ့်
ခင်ဗျားကတော့ ထပ်တလဲလဲ လုပ်ခဲ့တယ် . . .”
ရဲရှောင် ခေါင်းမော့လိုက်ရင်း သခင်ကြီးဘိုင်အား ကြည့်ကာ -
“အခု ကျုပ်ပြောနေတာတွေကို ခင်ဗျား သေချာနားထောင်နေလား
နားမထောင်ဘူးလား ဆိုတာတော့ ကျုပ်လည်း သေချာမသိဘူး . . .”
သခင်ကြီးဘိုင်၏ မျက်နှာသည် ယခင်ကဲ့သို့ တည် တည်ငြိမ်ငြိမ်
မရှိတော့ချေ။ ပြိုတော့မည့် မိုးကဲ့သို့ ပျက်ယွင်းသထက် ပျက်ယွင်းလာခဲ့သည်။
သို့သော် စကားတစ်ခွန်းမျှ မပြောချေ။ သူ၏ ရှေ့တွင်ရှိသော မီးတိုင်အား တွေ
တွေကြီးဖြင့်သာ စိုက်ကြည့်နေရင်း အကြည့်များသည် အေးစက်နေခဲ့သည်။
ယခုကဲ့သို့ အခြားလူတစ်ယောက်၏ အကြည့်အား ရှောင်လွှဲလိုက်ခြင်းမှာ
သခင်ကြီးဘိုင်အဖို့ ပထမဦးဆုံးအကြိမ်ဟု ဆိုရပေမည်။
သူ၏ ဘဝတွင် တစ်ကြိမ်တစ်ခါမျှ အကြည့်လွှဲရိုး ထုံးစံ မရှိခဲ့ပေ။
ယခုအကြိမ်တွင်မူ ထိုသို့ မဟုတ်တော့ချေ။ သခင်ကြီးဘိုင်၏ စိတ်ထဲတွင်
နှစ်ပေါင်း ထောင်နှင့်ချီ၍ သူဖျက်ဆီးခဲ့သည့် အရာများအား ပြန်
မြင်ယောင်နေမိသည်။ ထို့ပြင် သူ၏ လက်ချက်ကြောင့် သေဆုံးသွားရသည့်
လူများမှာ များပြားလွန်းသဖြင့် ငရဲတွင်ပင် မဆန့်လောက်ဟု တွေးနေမိသည်။
ထို့ကြောင့် သူ၏ ဘဝတွင် ပထမဦးဆုံးကြိမ်အဖြစ် တစ်ဖက်လူ၏
အကြည့်အား ပြန်လည်ရင်ဆိုင်၍ မကြည့်ရဲအောင်ပင် ဖြစ်နေမိသည်။
သခင်ကြီးဘိုင်၏ မျက်လုံးများသည် တည်တည်ငြိမ်ငြိမ်ဖြင့်ပင် ရှိနေသေး
သော်လည်း ရင်ထဲတွင်မူ တုန်လှုပ်၍ ဗလောင်ဆူနေလျက် ရှိသည်။
ဝမ်အာလည်း ဆရာဖြစ်သူ၏ အမူအယာများကြောင့် မနေသာတော့ဘဲ ရဲ
ရှောင်အား ပြုံး၍ ကြည့် လိုက်ကာ -
“ရှင်မှားနေပြီ ဖန်ဧကရာဇ် . . .” ရဲရှောင် အံ့ဩသွားသည့် အမူအယာဖြင့် -
“ဟင် . . . ဟုတ်လား၊ ပြောစမ်းပါဦးဗျာ ဘယ်နားကမှားနေတာလဲ . . .”
ဝမ်အာသည် တည်ငြိမ်စွာဖြင့် -
"လူတစ်ယောက်ရဲ့ ဘဝက သေတာနဲ့ ရှင်တာ နှစ် မျိုးပဲရှိတယ်။
ဖြစ်ပြီးရင် ပျက်၊ ပျက်ပြီးရင် ဖြစ်မှာပဲလေ။ နိုင်ငံတစ်နိုင်ငံ ပျက်သုဉ်
းသွားတော့လည်း နောက်ထပ်နိုင်ငံ တစ်နိုင်ငံ ထပ်ဖြစ်လာမှာပေါ့။ ဘုရင်တွေ
ဆိုတာကလည်း သူတို့ရဲ့ အကျိုးစီးပွားအတွက် လူပေါင်း မရေမတွက်နိုင်အောင်
သတ်နေကြတာပဲ။ သူတို့ကြောင့် ကမာ္ဘကြီးမှာ စစ်ပွဲတွေ ဖြစ်နေကြရ တယ်။
ဒါဆို ပြည်သူတွေကရော . . . သူတို့ကတော့ အပြစ်မဲ့တဲ့သူတွေပါ။ ဒါပေမယ့်
သူတို့ကရော ဘာတတ်နိုင်ကြမှာလဲ။ သူတို့ လုပ်နိုင်တာဆိုလို့ ဖြစ်သမျှ အ
ကြောင်း အကောင်းချည်းပဲဆိုပြီး လက်ခံလိုက်ကြဖို့ပဲ ရှိတယ်။
မုန်တိုင်းပြီးရင်တော့ လေပြည်က လာစမြဲပါ။ အဲ့ဒီစကားကတော့ အမှန်တရား
တစ်ခုပဲ မဟုတ်လား . . .”
“ဒီလိုပဲ ထပ်တလဲလဲနဲ့ အမြဲတမ်း ဖြစ်ပျက်နေကြမှာပဲ . . .”
“နောက်လည်း ဆက်ပြီး ထပ်ခါထပ်ခါ ဖြစ်နေဦးမှာပဲ၊ ဘယ်တော့မှ
ရပ်မှာမဟုတ်ဘူး။ နိုင်ငံတွေ ဘုရင်တွေ ရှိနေသရွေ့ စစ်ပွဲဆိုတာတွေလည်း
ဖြစ်နေဦးမှာ . . .”
“စစ်ပွဲကြောင့် လူတွေ တောင်ပုံရာပုံ သေကြေပြီး အနိုင်ရသွားတဲ့လူက
သူရဲကောင်းတဲ့လား၊ ဘယ် သူ့အတွက် အကျိုးရှိမှာလဲ . . .”
“သာမန်ပြည်သူတစ်ဦးက ကိုယ့်ကြမ္မာကိုယ် ဖန် တီးနိုင်စွမ်း ရှိလို့လား။
စစ်ပွဲ ဖြစ်တာနဲ့ အိမ်တွေ ဖျက်ဆီးခံရမယ်၊ ဇနီးမယားတွေ၊
သားသမီးတွေအားလုံး သေဆုံးကြရမယ်၊ ဒီကိစ္စကို ဘယ်သူတာဝန်
ယူပေးနိုင်မှာလဲ။ သူတို့အတွက် ဘယ်သူကများ တရားမျှတမှု ရယူပေးနိုင်မှာလဲ
. . .” ရဲရှောင် တစ်ခုခုပြောမည့် ဟန်ပြင်လိုက်သော်လည်း ဝမ်အာမှပင်
ဆက်လက်၍ -
“ဖန်ဧကရာဇ် . . . ကောင်းကင်ဘုံရဲ့ အလိုဆန္ဒတွေ
တရားမျှတမှုတွေဆိုတာ အာဏာရဖို့အတွက် ဆင် ခြေပေးနေကြတာတွေပါ . .
.”
“အာဏာရလာတဲ့ လူတွေကလည်း သူတို့ကိုယ်သူတို့
တရားမျှတမှုအတွက်လို့ပဲ ခံယူထားကြတာ”
“သူတို့ကတော့ ပြောမှာပေါ့၊ နှစ်ပေါင်းထောင်နဲ့ချီပြီး တရားမျှတမှု ရှိရှိနဲ့
အုပ်ချုပ်ပေးပါမယ် ဆိုပြီးလေ။ ဒါပေမယ့် နောက်ဆုံးတော့လည်း
သေကြရတာပါပဲ . . .”
“သူတို့ ပါးစပ်က ထွက်လာတဲ့ စကားလုံးတွေ အားလုံးက ဆင်ခြေပေးဖို့
အတွက်ချည်းပဲ။ အမှန်တကယ်တော့ သူတို့က ရာထူး၊ အာဏာ၊
အကျိုးအမြတ်ကလွဲပြီး ကျန်တာ စိတ်မဝင်စားကြဘူး . . .”
ဝမ်အာ၏ အသံသည် ဓားသွားများအလား ပြတ်သား ထက်ရှလှသည်။
“ပြည်သူတွေဆိုတာ ဘုရင်အပါအဝင် အာဏာရှိသူတွေရဲ့ လက်ခုပ်ထဲက
ရေလိုပဲ။ ပြည်သူတွေကို ခုတုံးလုပ်ပြီး သူတို့ လုပ်ချင်တာကို လုပ်ကြတယ်၊
လိုချင်တာကို ယူကြတယ် . . .”
“ပြည်သူတွေရဲ့ ကံဆိုးမိုးမှောင်ကျမှုက ဘယ်တော့မှ အဆုံးသတ်မှာ
မဟုတ်ဘူး . . .”
“ဒါက ကမာ္ဘကြီးမှာ တကယ်ဖြစ်ပျက်နေတဲ့ အရာတွေ . . .”
“ပြည်သူတွေ တကယ်ခံစားနေကြရတယ် . . .”
“ဘုရင်တိုင်းလိုလို လုပ်နေတဲ့ အရာတွေပဲ . . .”
“မိုးအောက်မြေပြင်က နယ်မြေအသီးသီးမှာ ဖြစ်နေတဲ့ အရာတွေ . . .
အဲ့ဒီ အရာတွေက ဘယ်တော့မှ ပြောင်းလဲသွားမှာ မဟုတ်ဘူး . . .” တရစပ် ပြောဆိုလိုက်ပြီးနောက် ဝမ်အာသည် သူ၏ လေသံအား
ရုတ်တရက် လျော့ချလိုက်ပြီး -
“ဒါကို လက်ခံလား ဖန်ဧကရာဇ် . . .”
ရဲရှောင် လေးနက်သော အသံဖြင့် -
“မင်းမှာ လေးနက်တဲ့ အတွေးအခေါ် ရှိနေတာပဲ မိန်းကလေး။ မင်း
ပြောသွားတာတွေကို ငါလက်ခံပါတယ်။ ဒါပေမယ့် နိုင်ငံတစ်ခု ဖြစ်ပေါ်လာတာ
တွေ၊ ကျရှုံးသွားတာတွေ၊ နောက်ပြီး ကံကောင်းခြင်း ကံဆိုးခြင်းတွေ အကုန်
လုံးမှာ အကြောင်းပြချက်တွေ ရှိနေတယ်။ ကံကောင်းတဲ့ နိုင်ငံ ဆိုတာလည်း
ရှိနိုင်တာပဲလေ။ ဥပမာ သစ္စာရှိတဲ့ လူတွေ ရထားတဲ့ နိုင်ငံပေါ့ . . .”
“ဟဲဟဲ . . .”
ဝမ်အာ ခနဲ့တဲ့တဲ့ပင် ရယ်မောလိုက်သည်။
“ကံကောင်းတယ် ဟုတ်လား၊ ဘယ်လိုကံကောင်းတာလဲ ပြောပါဦး . . .”
ရဲရှောင် ပြုံးလိုက်မိသည်။
ရှောင်ဧကရာဇ်အတွက် အဆိုပါ မေးခွန်းအား ပြန် ဖြေရန်အတွက်
ခက်ခဲနိုင်သော်လည်း စစ်သူကြီးသားဖြစ်သူ ရဲရှောင်အနေဖြင့်မူ အနည်းငယ်
ပြန်ဖြေနိုင်စွမ်း ရှိလေသည်။ သို့သော် ကံဆိုသည့် အရာအား အသေအချာ
သိရှိနားလည်၍ ကံကောင်းစေရန် နှင့် ကံဆိုးစေရန် လုပ်နိုင်စွမ်းရှိသူများ၏
ရှေ့တွင်မူ ရဲရှောင်အနေဖြင့် ပါးစပ်ပိတ်နေခြင်းသည်သာ အကောင်းဆုံး
ဖြစ်ပေလိမ့်မည်။
“အရာအားလုံးက အာဏာရဖို့နဲ့ အကျိုးအမြတ်ရဖို့တွေချည်းပါပဲ . . .”
ဝမ်အာ ခပ်တိုးတိုးပင် ပြောလိုက်သည်။ သူမ၏ မျက်နှာမှာလည်း အေးချမ်
း တည်ငြိမ်လျက် ရှိသည်။ သို့သော် နှုတ်မှ ထွက်ကျလာသည့်
စကားလုံးများမှာမူ အေးစက်စက်နိုင်လှသည်။ နတ်ဘုရားမတစ်ဦးမှ
ပုရွတ်ဆိတ်လေးများအား ငုံ့ကြည့်နေသည့် မာန်မျိုးပင် ဖြစ်နေပါတော့သည်။
Chapter - 289
"မဟာအပြစ်ဒဏ်ကြောင့်ဒုက္ခိတဖြစ်ရခြင်း"
“လူသားတွေထဲမှာလည်း အကျင့်စာရိတ္တကောင်းတဲ့ လူတွေရှိတယ်ဆိုတာ
မငြင်းပါဘူး။ ကျွန်မတို့ကတော့ အာဏာလုနေကြတာကို မကြိုက်ရုံပါ . . .”
“ဟိုးကတည်းက ဒီလို ပုံစံတွေပဲ ဖြစ်ခဲ့ကြတာပဲလေ။ အဲ့ဒီတော့
ကျွန်မတို့အနေနဲ့ သူတို့ကို ဖြိုခွဲပစ်တာ အပြစ်တစ်ခုမှ မဟုတ်တာ . . .”
“ကမာ္ဘကြီးက ဒီသံသရာကြီးထဲမှာပဲ လည်ပတ်နေတာ မဟုတ်လား . . .”
ဝမ်အာသည် ရဲရှောင်အား ကြည့်ရင်း အေးစက်စက် အသံဖြင့်
ပြောလိုက်သည်။
ရဲရှောင် ခေါင်းညိတ်လိုက်ကာ -
“တကယ်တော့ အဲဒါက အရေးမကြီးပါဘူးလေ . . .”
ဝမ်အာလည်း ဒေါသထွက်သွားသည့်ဟန်ဖြင့် -
“ဒါဆိုလည်း ရှင်ဘာလို့ ဒီလို အရေးမပါတာတွေ ပြောနေရသေးတာလဲ။
ရှင့်ရဲ့ ပါးစပ်ဖွာမှုကပဲ ရှင့်ကို ယုံကြည်မှု ရှိစေခဲ့တာလား . . .”
ရဲရှောင်မှ လေးနက်တည်ကြည်သော အသံဖြင့် -
“မင်းရဲ့ အမြင် ရှုထောင့်တွေက တကယ်ကို ကောင်းမွန်ပါတယ်။
ကမာ္ဘကြီးအတွက် ပြည်သူတွေအတွက် ဒီအဖြစ်အပျက်တွေက
မပြောင်းလဲဘူးဆိုတာလည်း ဟုတ်တယ်။ ဒါပေမယ့် အဲ့ဒါတွေကို ဖြစ်အောင်
လုပ်တဲ့ လူတွေကရော သူတို့ လုပ်ရပ်တွေကို ရှက်စရာကောင်းတယ်လို့
မခံစားရဘူးလား . . .”
“လူတွေထဲမှာ လူဆိုးလည်း ရှိနေနိုင်သလို လူကောင်းလည်း ရှိ
နေနိုင်တယ်။ အဲ့ဒီလိုပဲ မိုးကောင်းကင်ကြီးမှာလည်း ချမှတ်ထားတဲ့ စည်းမျဉ်း
တွေဆိုတာ ရှိ တယ် . . .” “ကောင်းကင်ဘုံက ကမာ္ဘကြီးကို အချိန်ပြည့် စောင့်ကြည့်နေတယ်။
ကောင်းကင်ဘုံရဲ့ စည်းမျဉ်းတွေကို လိုက်နာတဲ့လူက ရှင်သန်ရမယ်။
ဖောက်ဖျက်တဲ့သူကတော့ သေရမှာပဲ။ ကိုယ့်ရဲ့ အကျိုးအမြတ်အတွက်နဲ့
ကမာ္ဘကြီးရဲ့ စည်းမျဉ်းတွေကို ဖောက်ဖျက်တယ်ဆိုရင် မဟာအပြစ်ဒဏ်
ခံကြရတယ် . . .”
ဝမ်အာ တီးတိုးရေရွတ်လိုက်ရင်း -
"မဟာအပြစ်ဒဏ် . . . ဟုတ်လား . . ."
ရဲရှောင်မှ -
“ကျုပ် မော်တယ်ကမာ္ဘအကြောင်းရေးထားတဲ့ စာအုပ်တွေ တော်တော
်
များများ ဖတ်ဖူးတယ်။ ပထမဆုံးနိုင်ငံတော် တည်ထောင်ပြီး ပထမဆုံးဘုရင်
အုပ်ချုပ်ခဲ့တာက လွန်ခဲ့တဲ့ နှစ်ပေါင်း ၉၉၀၀၀ ကပဲ . . .”
“အဲ့ဒီနှစ်ပေါင်းများစွာ အတွင်းမှာ မင်းဆက်ပေါင်းရာနဲ့ချီပြီး
အုပ်စိုးခဲ့ကြတယ်။ နောက်ပြီး နိုင်ငံပေါင်း ၁ သောင်းလောက်လည်း
ပျက်ဆီးပြိုကွဲခဲ့ရတယ် . . .”
“ဘုရင်ဖြစ်သွားပြီး ဆယ်စုနှစ် ဒါမှမဟုတ် ရာစုနှစ် အချို့လောက် ကြာရင်
အဲဒီဘုရင်ရဲ့ မျိုးဆက် ပြတ် သွားကြရတာချည်းပဲ။ မျိုးဆက်သစ် တော်ဝင်သွေး
တစ်ယောက်လောက်တောင် မကျန်ခဲ့ဘူး . . .”
“ကောင်းတဲ့ဘုရင်ပဲဖြစ်ဖြစ် ဆိုးတဲ့ ဘုရင်ပဲဖြစ်ဖြစ် ဘယ်ဘုရင်မဆို
ကိုယ့်နိုင်ငံတော်ကို ထာဝရ တည် တံ့စေချင်ကြတာချည်းပဲ။ ဒါပေမယ့် ဘုရင်
ဖြစ်ပြီး နှစ်အနည်းငယ် ကြာလာရင်ကို စစ်ပွဲနဲ့ ရင်ဆိုင်ကြရ တယ် . . .”
“အဲ့ဒီတော့ ပြည်သူတွေလည်း စစ်ဘေးဒဏ်ကို ခံကြရတာပေါ့။ ဒါပေမယ့်
စစ်ပွဲဖြစ်ရင် ပြည်သူတွေကတော့ အသက်ရှင်တာ များပါတယ်။
အနည်းဆုံးတော့ မျိုးနွယ်စုတွေမှာ မျိုးဆက်သစ် နည်းနည်းစီ ကျန်ကြတာပဲ။ ကိုယ့်နိုင်ငံကို ထာဝရတည်တံစေချင်ကြတဲ့ ဘုရင်တွေသာ တစ်မျိုးနွယ်လုံး
အသတ် ခံကြရတယ် . . .”
“အဲ့ဒီကိစ္စက တော်တော်ကို အဓိပ္ပါယ်မရှိဘူး။ သာ မန်မျိုးနွယ်စုကတော့
ရှင်သန်နိုင်ပြီး တော်ဝင်မျိုးနွယ်စုကြ အမြဲလိုလို အသတ်ခံရတာပဲ မဟုတ် လား
. . .”
“ခင်ဗျားတို့လည်း သမိုင်းကြောင်းတွေ သိမှာပါ။ ဘုရင်အားလုံး
အသတ်ခံကြရတာချည်းပဲလေ”
“ဒါက ကောင်းကင်ဘုံရဲ့ စည်းမျဉ်းပဲ။ ငြိမ်းချမ်းမှုနဲ့ ပျော်ရွှင်မှုတွေကို
ဖျက်ဆီးတဲ့ လူတွေကို ကောင်းကင်ဘုံက မဟာအပြစ်ဒဏ် ခတ်လိုက်တာလေ။
တန်ပြန်သက်ရောက်မှုလို့ ဆိုရမှာပေါ့ . . .”
“လူ့အသက်ပေါင်း ဘီလီယံများစွာက လွယ်လွယ် ကူကူနဲ့ မသေသင့်ဘူး .
. .”
“လူတစ်ယောက်က ကိုယ့်ဟာကိုယ် ကျင့်ကြံမှုတွေလုပ်ပြီး လူရိုသေ
ရှင်ရိုသေ အနေအထား လောက် ရရင် တော်ပြီပေါ့။ လူ့အသက်ပေါင်းများစွာကို
သေကြေပျက်စီးစေပြီး ထီးနန်းကိုပါ ရယူချင်နေတယ် ဆိုရင်တော့ အဲဒီလူက
ကောင်းကင်ဘုံရဲ့ အပြစ်ဒဏ်ကို ခံစားရမှာပဲ။ ဒီလိုမှ မဟုတ်ရင် ကမာ္ဘကြီးက
တရားမျှတမှု ဘယ်ရှိပါတော့မလဲ . . .”
“မိန်းကလေး ဝမ်အာ . . . ပြည်သူတွေအနေနဲ့ကရော ဘယ်သူ့ကို
တာဝန်ယူခိုင်းလို့ ရမှာလဲ၊ အခြေအနေတွေ အားလုံးကို လက်ခံပြီး
ငြိမ်းချမ်းသာယာမယ့် နောက်ထပ်နိုင်ငံအသစ်ကို စောင့်မျှော်နေကြရလိမ့်မယ်လို့
မင်းပြောခဲ့တယ်နော်။ ဒီမှာ မိန်းကလေး . . . လူတွေအနေနဲ့ တရားမျှတမှုကို
ရှာနိုင်မယ့် နေရာမရှိတောင် နတ်ဘုရားတွေက သူတို့အတွက် တရားမျှတမှုကို
ပေးနေမှာပါ။ အဆိုးအကောင်းကို နတ်ဘုရားတွေပဲ ဆုံးဖြတ်ပိုင်စွမ်း ရှိတယ်။
တရားခံက အနှေးနဲ့အမြန် မဟာအပြစ်ဒဏ် ခတ်ခံရမှာပဲလေ” ဝမ်အာဘက်မှ တစ်ခုခု ပြောချင်နေသည့်တိုင် မပြောနိုင်ချေ။
ရဲရှောင် ပြောနေသည့် အကြောင်းအရာများ အားလုံးသည်
လိမ်၍မရသော သမိုင်းသက်သေများပင် ဖြစ်သည်
အဆိုပါ သမိုင်းမှတ်တမ်းများအား ရေးသားသည့် လူများအား အချို့သော
အင်အားကြီး ဘုရင်များမှ သတ်ဖြတ်၍ လက်စဖျောက်နိုင်သည့်တိုင်
အမှန်တရားကိုမူ ဖုံးကွယ်၍ မရနိုင်ပေ။ ထို့ကြောင့်ပင် ဝမ်အာဘက်မှ ငြင်း၍
မရနိုင်ခြင်း ဖြစ်သည်။
ဘုရင်တစ်ပါး ထီးနန်းရသောအခါ မကြာခင်အချိန်မှာပင် သူ၏
ချစ်လှစွာသော သားများ၊ မြေးများ အသတ်ခံရသည်က များလေသည်။
၎င်းတို့၏ ခေါင်းများကိုပင် မြို့ရိုး၌ ချိတ်ဆွဲထားခြင်း ခံခဲ့ကြရပြီး ပုန်ကန်မှုများ
ဖြစ်ကြသည်သာ များသည်။
“ဘုရင်တစ်ပါး မျိုးဆက်ပြတ်သွားတယ် ဆိုတာကလည်း
မဟာအပြစ်ဒဏ်ကြောင့် ဖြစ်နိုင်ပါတယ်။ ဒါပေမယ့် ကျွန်မတို့
မုန်တိုင်းအိမ်တော်က ထီးနန်းဆိုတာကို တစ်ခါမှ စိတ်တောင်မဝင်စားခဲ့ဘူး။
ကျွန်မတို့ လုပ်တယ်ဆိုတာက နိုင်ငံတစ်ခု မြန်မြန်ကျဆုံးပြီး နောက်နိုင်ငံတစ်ခု
မြန်မြန် ပေါ်လာစေရုံလောက်ပဲ။ ဒီလိုလုပ်ရင်း ကျွန်မတို့က ကမာ္ဘကြီးကို
တစ်ဖက်တစ်လမ်းက ကယ်တင်ပေးနေတာလေ။ ကျွန်မတို့ကြောင့်ပဲ
ရှည်ကြာနေမယ့် တိုက်ပွဲတွေ မြန်မြန် အဆုံးသတ်သွားကြတာပေါ့။ ဘာပဲပြော
ပြော စစ်ပွဲပြီးရင် ငြိမ်းချမ်းရေး ရသွားမှာပဲ မဟုတ်လား။ လူတွေ
နှစ်ရာဂဏန်းလောက် ငြိမ်ငြိမ်းချမ်းချမ်း ပျော်ပျော်ရွှင်ရွှင် နေကြရမှာပဲလေ။
အဲဒီလိုဖြစ်အောင် ကျွန်မတို့ပဲ လုပ်ပေးနေတာ . . .”
ဝမ်အာသည် ရဲရှောင်အား စူးရှသော အကြည့်များဖြင့် ကြည့်ရင်း
ပြောလိုက်သည်။ “အဲဒါကြောင့် ရှင်ပြောတာတွေက မှားနေတယ်လို့ ပြောတာ။
ရှင့်အတွေးနဲ့ရှင်က ဟုတ်နေတယ်လို့ ထင်ရပေမယ့် တကယ်တမ်းကြတော့
လက်တွေ့ မကျဘူး။ ကောင်းကင်စည်းမျဉ်းတွေဆိုတာကလည်း
ကျွန်မတို့အပေါ် ကျစရာ အကြောင်းမရှိဘူး . . .”
ဝမ်အာသည် ရဲရှောင်အား စူးရှသော အကြည့်များဖြင့် ကြည့်ရင်း
ပြောလိုက်သည်။
ရဲရှောင်လည်း မဆိုင်းမတွပင် -
“ဒါဆို နာမည်ကျော် သခင်ကြီးဘိုင်ဆိုတာ ဘာလို့ အခု
ဒုက္ခိတတစ်ယောက် ဖြစ်နေရတာလဲ . . .”
ရဲရှောင်၏ မျက်လုံးများသည် သခင်ကြီးဘိုင်၏ ခြေထောက်များအား
စူးစူးရဲရဲ စိုက်ကြည့်လျက် ရှိ သည်။
ရဲရှောင်၏ မေးခွန်းသည် အလွန်ရဲတင်းသော မေးခွန်းပင် ဖြစ်သည်။
ဝမ်အာဘက်မှ မည်သို့ မည်ပုံ ပြန်ပြောရမည်မှန်း မသိအောင်ပင်
ဖြစ်သွားခဲ့သည်။ သူမ၏ မျက်လုံးများသည် အေးစက်မာကြောသွားကာ
ရဲရှောင်အား အချိန်မရွေး ထသတ်တော့မည့်ပုံပင် ပေါက်နေလေ သည်။
ရဲရှောင်သည် ဝမ်အာ၏ အကြည့်များအား လျစ်လျူရှုလိုက်ပြီးနောက် -
“ကျုပ်ပြောသလိုပဲ၊ ကျုပ်က မုန်တိုင်းအိမ်တော်အကြောင်း စာတွေ
ဖတ်ထားခဲ့တယ်။ ခင်ဗျားတို့အကြောင်း မှတ်တမ်းတင်ထားတဲ့
အကြောင်းအရာတွေကိုလည်း သိနေတယ်။ မုန်တိုင်းအိမ်တော်ရဲ့
လျှို့ဝှက်ဆန်းကြယ်လှတဲ့ သခင်ကြီးဘိုင် အကြောင်းလည်း နည်းနည်းပါးပါး
သိတယ်”
“အများကြီး မှတ်တမ်းတင်ထားတာ မရှိပေမယ့် စာအုပ်ပါ
အကြောင်းအရာတွေနဲ့တင် ခန့်မှန်းလို့ ရတာတွေ ရှိတယ် . . .”
ရဲရှောင် တခဏမျှ ရပ်နားလိုက်ရင်း - “အချို့မင်းဆက်တွေ လက်ထက်မှာ တိုက်ပွဲတွေ ရုတ်တရက်
ထထဖြစ်တယ်။ တိုက်ပွဲက မိုင်ထောင်နဲ့ ချီလောက်ကို လွှမ်းခြုံထားပြီး
လျှို့ဝှက်ဆန်းကြယ်တဲ့ အင်အားစု တစ်စုက တိုက်ပွဲမှာ အသာစီးရနေတယ်။
အဲဒီအင်အားစုဆိုတာ မုန်တိုင်းအိမ်တော်ပဲ။ သခင်ကြီးဘိုင်ဆိုတဲ့ လူက
အစွမ်းသိပ်ထက်တဲ့ နတ်ဘုရားတစ်ပါးလိုပဲ။ သူ့ရဲ့ အသိဉာဏ်ပညာကလည်း
သမုဒ္ဒရာကြီးထက်ကို ကျယ်ပြန့်သေးတယ်။ မိုင်ပေါင်းများစွာ အဝေးကြီးကနေ
အမိန့်တွေပေးနေတာတောင် တိုက်ပွဲက သူ့ရဲ့ ထိန်းချုပ်မှု အောက်မှာပဲ ရှိ
နေခဲ့တယ်။ ဒါပေမယ့် သူက ဒုက္ခတိဖြစ်နေတာတော့ မထူးဆန်းဘူးလား . . .”
ရဲရှောင်သည် စကားများအား ဖြည်းညင်းစွာ ပြောနေခြင်း ဖြစ်သည်။
ထိုသို့ပြောနေစဉ်အတွင်း “ဒုက္ခိတ” ဟူသော စကားလုံးသို့ အရောက်တွင်
လေသံကို ပို၍ပင် နှေး၍ ပြောလိုက်သည်။
သူ၏ အသံသည် မြေကြီးပျော့ပျော့ထဲသို့ ခဲလုံးလေးများ ပစ်ချသည်
့အလား နစ်ခနဲနစ်ခနဲပင် တစ်ဖက်လူ၏ နားထဲသို့ ဝင်သွားစေမည်မှာ အ
သေအချာ ဖြစ်သည်။
တစ်ဖက်လူ၏ နားမှတဆင့် နှလုံးသားကိုပင် ရိုက်ခတ်သွားစေနိုင်မည့်
စကားလုံးများ ဖြစ်သည်။
ဝမ်အာ၏ မျက်နှာသည် ဖြူရော်ရော်ပင် ဖြစ်နေလေသည်။ သူ၏
နှုတ်ခမ်းအား ပြတ်ထွက်မတတ်ပင် ကိုက်ထားကာ စိတ်ထဲတွင်လည်း
ရဲရှောင်အား သတ်ဖြတ်လိုသည့် စိတ်ဆန္ဒများသည် ဖုံးဖိ၍
မရနိုင်လောက်အောင်ပင် ဖြစ်နေခဲ့သည်။
“ဒီသမိုင်းကြောင်းတွေထဲမှာ စိတ်ဝင်စားစရာ အကြောင်းအရာတစ်ခု
ရှိသေးတယ်။ သခင်ကြီးဘိုင် ဒုက္ခိတဖြစ်ပုံဖြစ်နည်းတွေက တစ်ကြိမ်နဲ့တစ်ကြိမ်
မတူတာကိုပဲ . . .”
ရဲရှောင် ခပ်အေးအေးပင် ပြောလိုက်ပါတော့သည်။
Chapter – 290
"ဝှက်ဖဲ"
“ခင်ဗျားတို့ ၃ ယောက်က ရာဇဝင်တွင်လောက်မယ့်အလုပ်တွေကို
တစ်ခုပြီးတစ်ခု လုပ်ခဲ့ကြတယ်။ အခုဆို ခင်ဗျားတို့ရဲ့ အသက်တွေက မှန်းဆလို့
တောင် မရနိုင်ဘူး . . .”
ရဲရှောင်သည် ဒေါသထွက်နေသည့် ဝမ်အာအား ပြုံး၍ ကြည့်ရင်း
ပြောလိုက်သည်။
“သာမန်လူတွေဆို ဒီလောက် သက်တမ်းအထိ ဘယ်နေနိုင်ပါ့မလဲ။ အဲ့ဒါ
ကြောင့် ခင်ဗျားတို့က တခြားကမာ္ဘတစ်ခုခုက ထိပ်တန်း ပညာရှင်တွေ ဖြစ်နိုင်
တယ် . . .”
“ခင်ဗျားတို့ ၃ ယောက်ရဲ့ အစွမ်းတွေကိုသာ ဖွင့်ထုတ်ချလိုက်မယ်ဆိုရင်
ကမာ္ဘကြီး တစ်ခုလုံးတောင် ဇောက်ထိုးမိုးမျှော် ဖြစ်သွားလောက်တယ် . . .”
“နောက်ပြီး အခုအခြေအနေတွေထက်ကို အများကြီးပိုပြီး ခင်ဗျားတို့
လုပ်နိုင်သေးတယ်ဆိုတာလည်းကျုပ်သိတယ် . . .” “ဒါပေမယ့် ဘုရင်တွေပဲဖြစ်ဖြစ်၊ မုန်တိုင်းအိမ်တော်ပဲဖြစ်ဖြစ် နိုင်ငံတွေ၊
မင်းဆက်တွေ၊ လူတွေကို ဒုက္ခရောက်အောင် လုပ်ခဲ့ရင် မဟာအပြစ်ဒဏ်
အခတ်ခံရမှာ သေချာတယ်”
“အဲ့ဒါကို တန်ပြန်သက်ရောက်မှုလို့ ဆိုရမလားပဲ . . .”
“အဲ့ဒီ သက်ရောက်မှုမျိုးကို ဆရာဘိုင်လို အလွန့်အလွန်တော်တဲ့
ဉာဏ်ကြီးရှင်၊ စွမ်းအားရှင်မျိုးတောင် မရှောင်လွှဲနိုင်ပါဘူး . . .”
“ကျုပ် ပွင့်ပွင့်လင်းလင်းပဲ ပြောပြီး ကျုပ်စကားကို နိဂုံးချုပ်ပါရစေ၊
မဟာအပြစ်ဒဏ်ကြောင့်သာ ဆရာဘိုင် ဒုက္ခိတ ဖြစ်နေရတာပဲ . . .”
ရဲရှောင်သည် သခင်ကြီးဘိုင်အား တည့်တည့်ကြည့်ရင်း ပြောလိုက်သည်။
သူ၏ မျက်လုံးများသည် လည်း လေးနက်တည်ကြည်လျက် ရှိသည်။
“ကျုပ်ပြောတဲ့ အပေးအယူသဘောမျိုး ပူးပေါင်းမယ် ဆိုတာ ဒီအချက်ပေါ်
မူတည်နေတယ်။ ဆရာဘိုင်ဘက်က စိတ်ဝင်စားမှု ရှိလားမရှိဘူးလား
သိချင်မိတယ် . . .”
သခင်ကြီးဘိုင်သည် တည်ငြိမ်စွာဖြင့် ရှိနေသည်။ သို့သော် သူ၏
မျက်နှာသည် အသက်မဲ့နေသည့် အလား အပြုံးအရယ် ကင်းမဲ့လျက် ရှိသည်။
ရဲရှောင်ပြောခဲ့သည့် စကားလုံးများအား နားထောင်ခြင်း မရှိသည့်
အမူအယာမျိုးဖြင့်ပင် ရှိနေလေသည်။
ဝမ်အာမှ စိတ်မရှည်တော့သည့်ဟန်ဖြင့် -
“ရှင်က ပြောစရာရှိတာ ပြီးအောင်ပြောလေ။ ကျွန်မတို့ဘက်က
ဘာရမှာလဲ ဆိုတာကိုလည်း ပြောဦးမှပေါ့။ အဲဒီလို မပြောဘဲ ကျွန်မတို့က
ဘာကို စိတ်ဝင်စားရဦးမှာလဲ . . .”
ရဲရှောင်လည်း ဝမ်အာအား ကြည့်လိုက်ကာ -
“ကျုပ်ပွင့်ပွင့်လင်းလင်းပဲ ပြောပါ့မယ်။ မဟာအပြစ်ဒဏ်ပဲ ဖြစ်ဖြစ်၊
ကျင့်ကြံမှုကြောင့် ဖြစ်တဲ့ ဘေးထွက်ဆိုးကျိုးတွေကိုပဲ ဖြစ်ဖြစ် ကျုပ်ဘက်က အမြစ်ပြတ်အောင် မကုပေးနိုင်တောင် အဲ့ဒီအရာတွေကို ရင်ဆိုင်နိုင်မယ့်
သေချာတဲ့ နည်းလမ်းအချို့ ကျုပ်မှာ ရှိနေတယ်။ အဲ့ဒါကြောင့် ကျုပ်ဘက်က
ဆရာဘိုင်နဲ့ မိန်းကလေး ၂ ယောက်ကို ကူညီခွင့်များ ရနိုင်မလားပေါ့ . . .”
“အဲ့ဒါက ကျုပ်ရဲ့ ဝှက်ဖဲပဲ . . .”
“အခုချိန်မှာ လင်းပါအိုက အန္တရာယ်နဲ့ ရင်ဆိုင်နေရတယ်။ ဂိုဏ်းကြီး ၂
ခုကလည်း ကျုပ်တို့ကို အလွတ် ပေးမှာ မဟုတ်ဘူး။ ကျုပ်တို့ဘက်ကသာ
သူတို့ဂိုဏ်း ၂ ခုထဲက ၁ ခုကို ဦးညွှတ်ပေးလိုက်မယ်ဆိုရင် လင်းပါအိုလည်း
နဂိုအတိုင်း ရှိနေနိုင်မှာ မဟုတ်တော့ဘူး။ အဲ့ဒါကြောင့် ကျုပ်တို့အတွက်တော့
မုန်တိုင်းအိမ်တော်က နောက်ဆုံး မျှော်လင့်ချက် တစ်ခုပဲ . . .”
“ကံမကောင်းတဲ့ အချက်က ကျုပ်ရဲ့ ခံယူချက်နဲ့ မုန်တိုင်းအိမ်တော်ရဲ့
ခံယူချက်တွေက မတူဘူးလေ။ အဲဒီတော့ ပြောရရင် ကျုပ်တို့က ရန်
သူတွေပေါ့။ ရန်သူတွေဆိုတော့ ပူးပေါင်းတာမျိုးကတော့ လုပ်ဖို့
မသင့်ဘူးပေါ့လေ။ ဒါပေမယ့်လည်း တစ်ကန့်စီ ထားမယ်ဆိုရင်တော့
အဆင်ပြေနိုင်မလားပဲ . . .”
ရဲရှောင် ပြုံးလိုက်ပြန်ရင်း -
“ကျုပ်ဘက်က ဒီလို မလုပ်ရင်တောင် နှစ်ထောင်နဲ့ချီတဲ့ အတွေ့ကြုံ
တွေအရ ဆရာဘိုင်က ဒုက္ခိတ ဖြစ်နေတာတောင် နိုင်ငံတစ်နိုင်ငံကို
ကောင်းကောင်း ဖြိုခွဲပစ်နိုင်တယ်ဆိုတာ သိပါတယ် . . .”
“ကျုပ်ပြောတဲ့ ငါးဆယ်ရာခိုင်နှုန်း သေချာတယ် ဆိုတာကလည်း
ခင်ဗျားရဲ့ ဆုံးဖြတ်ချက် အပေါ်မှာပဲ ပြောတာပါ။ ခင်ဗျားဘက်က ဒီလို ရှက်စရာ
ဘဝမျိုးကို စောစောအဆုံးသတ်ချင်လား၊ အဆုံးမသတ်ချင်ဘူးလား
ဆိုတာကိုပေါ့။ ခင်ဗျားဘက်ကသာ စိတ် ပါရင် အပေးအယူဖြစ်ပြီ။
စိတ်မပါရင်တော့ ဘာမှ မဖြစ်ခဲ့သလို ကျုပ်ပြန်ထွက်သွားပေးပါ့မယ်။ ကျုပ်အ
နေနဲ့ကတော့ ခင်ဗျားတို့နဲ့ ပူးပေါင်းမယ်ဆိုတဲ့ မျှော်လင့်ချက် ဆုံးရှုံးသွားတာကလွဲလို့ ကျန်တာ ဘာမှ မရှိပါဘူး။ ခင်ဗျားဘက်က
လက်ခံမှာလား လက်မခံဘူးလား ဆိုတာ သေချာမသိသေးလို့ ကျုပ်က ၅၀
ရာခိုင်နှုန်း သေချာတယ် ပြောခဲ့တာ . . .”
ရဲရှောင် တစ်ချက် ရယ်မောလိုက်ပြန်ရင်း -
“လူတွေက အသက်ရှင်နေစဉ် ကာလအတွင်းမှာ ကိုယ့်ဒုက္ခ ကိုယ်
ရှာတတ်ကြတယ်။ ကျုပ်ဒီလို နံပါတ် ၁ အခန်းထဲမှာ ရှိနေရတာလည်း
ကျုပ်ဘဝအတွက် အကြီးမားဆုံး ဒုက္ခကို ရှာလိုက်တာပဲ . . .”
ဝမ်အာသည် သခင်ကြီးဘိုင်အား လှည့်ကြည့်လိုက်သည်။
သူမ၏ မျက်လုံးများထဲတွင် မေးခွန်းပေါင်းများစွာ ရှိနေသည့်အလား
ဝေခွဲရခက်သော မျက်လုံးများဖြင့်ဆရာဖြစ်သူအား ကြည့်လျက်ရှိသည်။
အကယ်၍ ယခုကိစ္စအပေါ်တွင် သူတစ်ဦးတည်း၏ ဆုံးဖြတ်ချက်ဖြင့်
ပြီးမည်ဆိုလျှင် ရဲရှောင်၏ တောင်းဆိုမှုအား ချက်ချင်းပင် ခေါင်းညိတ်လိုက်မည်
ဖြစ် သည်။
သခင်ကြီးဘိုင် ကောင်းကင်ပြစ်ဒဏ် သက်ရောက်မှုစတင် ခံစားခဲ့ရသည့်
အချိန်တုန်းက အမျိုးမျိုးသော ဝေဒနာများ ခံစားခဲ့ရသည်။ မျက်လုံးများကန်း၍
ဆွံ့အနားမကြားပင် ဖြစ်ခဲ့ရသည်။ ထိုဝေဒနာများ သက်သာစေရန် အလို့ဌာ
သခင်ကြီးဘိုင်အား နည်းလမ်းမျိုးစုံသုံး၍ ကုသပေးခဲ့သည့်တိုင်
မသက်သာလာခဲ့ချေ။
ထို့ကြောင့် တစ်စုံတစ်ယောက်မှ အဆိုပါ ပြစ်ဒဏ် သက်ရောက်မှုအား
ကုသပေးနိုင်မည်ဟု ပြောလာပါက ဝမ်အာဘက်မှ ယုံကြည်မိလိမ့်မည်
မဟုတ်ချေ။ သို့သော် ယခုလာပြောနေသူမှာ ဖန်ဇီလင်ပင် ဖြစ် သည်။
ဖန်ဇီလင်သည် လင်းပါအို၏ ဧကရာဇ်ဖြစ်ပြီး ထူးခြားအစွမ်းထက်
ဆေးလုံးများအား ဖန်တီးထားသူ တစ်ဦးလည်း ဖြစ်သည်။ ဖေးယွမ်ဆေးလုံး၊ အရိုးသန့်စင်ဆေးလုံး၊ ချိုးဖျက်ဆေးလုံးများနှင့်
အခြားသော ဆေးလုံးများစွာမှာ သခင်ကြီးဘိုင်အတွက် အသုံးမဝင်နိုင်ချေ။
သို့သော် အဆိုပါ ဆေးလုံးများ၏ အရည်အသွေးသည်သာ
ထူးခြားအစွမ်းထက်သည့် အဆင့်သို့ ရောက်သွားမည် ဆိုပါက
အခြေအနေတစ်မျိုးတစ်ဖုံ ထူးခြားသွားနိုင်ပေလိမ့်မည်။ သခင်ကြီးဘိုင်သည်
မရေမတွက်နိုင်သော တန်ဖိုးကြီး ဆေးလုံးများစွာ သုံးခဲ့ဖူးသည်။ ဒဏ္ဍာရီထဲမှ
ရွှေဆေးလုံးကိုပင် သုံးခဲ့ဖူးလေ သည်။ သို့သော် မည်သည့်ဆေးကမျှ
ထူးခြားအစွမ်းထက် အဆင့်မရှိသဖြင့် သူ့အတွက် မထူးခြားခဲ့ချေ။ ဆေး၏
အရည်အသွေးတွင် ထူးခြားအစွမ်းထက် အဆင့်သည် အဆင့်မြင့်ဆုံး
အဆင့်ဖြစ်ပြီး နတ်ဆေးအဆင့်ဟုပင် ခေါ်ဆို သတ်မှတ်ထားကြသည်။
ကောင်းကင်အပြစ်ဒဏ်အား ကုသရန်မှာ နတ်ဆေးအဆင့်
ဆေးလုံးဖြင့်သာ ထူးခြားပေလိမ့်မည်။
ထူးခြားအစွမ်းထက် အဆင့်ရှိ ဖေးယွမ်ဆေးလုံးလောက်နှင့် ကုသနိုင်ခြင်း
မရှိသည်မှာ သေချာလှ သည်။ ထိုဆေးလုံးသည် အချို့သော ဝေဒနာများကိုသာ
ကုသနိုင်မည်ဖြစ်ပြီး သခင်ကြီးဘိုင်အား ကုသနိုင်ရန်အတွက်မူ
အဆင့်မြင့်ဆေးတစ်မျိုးမျိုးကိုမှ ထူးခြားအစွမ်းထက်အဆင့် လိုအပ်နေခြင်း ဖြစ်
သည်။
ရဲရှောင် ဆွေးနွေးလာသည့် ကိစ္စအပေါ် သူမအနေဖြင့် ဆုံးဖြတ်ချက် ချပိုင်
ခွင့် မရှိသဖြင့် ဝမ်အာသည် သခင်ကြီးဘိုင်ကိုသာ ငေးကြည့်နေမိသည်။
ဆရာဖြစ်သူကိုလည်း သဘောတူစေချင်နေမိသည်။
သို့သော် နှုတ်မှ ထုတ်ဖော်၍တော့ မပြောဝံ့ချေ။
ယခုကိစ္စသည် သခင်ကြီးဘိုင် ဆုံးဖြတ်ရမည့် ကိစ္စသာ ဖြစ်လေသည်။
သခင်ကြီးဘိုင်မှာမူ တည်ငြိမ်စွာ ရှိနေတုန်းပင် ဖြစ် သည်။ ခဏအကြာတွင် သခင်ကြီးဘိုင်သည် မျက်လုံးများ မှိတ်ထားရာမှ
ဖွင့်လိုက်ရင်း ရဲရှောင်အား ကြည့်လိုက်သည်။
သခင်ကြီးဘိုင်၏ အကြည့်များသည် စူးရှလွန်းသဖြင့် မြားနှစ်စင်း တစ်ပြိုင်
တည်း ထွက်ပေါ်သွားသည်နှင့်ပင် တူနေပါသေးသည်။
ထိုအကြည့် စူးစူးများကြောင့် ရဲရှောင်၏ မျက်နှာတစ်ခုလုံး
အပ်အစင်းပေါင်းများစွာဖြင့် ထိုးနှက်ခံလိုက်ရသည့်အလား ခံစားလိုက်ရသည်။
သူ၏ ဝိညာဉ်တော်ကိုပင် နာကျင်သွားစေနိုင်သော ခံစားမှုမျိုး ဖြစ်သည်။
ထို့နောက် သခင်ကြီးဘိုင်သည် ရဲရှောင်ထံမှ အကြည့်ပြန်လွှဲလိုက်ပြီး
သူ၏ ခြေထောက်များအား ကြည့်လိုက်သည်။
ထိုခြေထောက်များသည် လှုပ်ရှားနိုင်ခြင်း မရှိဘဲ ဆွေးမြည့်နေသော
သစ်သားတုံးများကဲ့သို့ပင် ဖြစ်နေလေသည်။
သခင်ကြီးဘိုင်သည် မိမိကိုယ်ကို အလွန်အစွမ်းထက်၍ သြဇာအာဏာ ရှိ
သော လူတစ်ယောက်မှန်း သိထားသည်။
သူ၏ လက်တစ်ဖက် ဆန့်ထုတ်လိုက်ရုံဖြင့် ကမာ္ဘတစ်ခုလုံးအား
စိစိညက်ညက် ကျေသွားအောင်ပင် လုပ်နိုင်သော အစွမ်းမျိုး ရှိသည်။
ထိုစွမ်းအင်များကိုသာ အကုန်အစင် ထုတ်သုံးလိုက်မည်ဆိုလျှင်
လမ်းပြန်လျှောက်နိုင်စရာပင် မလိုတော့ချေ။ မည်မျှ အစွမ်းထက်သည့် လူမဆို
သူ၏ ရှေ့တွင် ဒူးထောက်ခစားရမည်သာ ဖြစ်သည်။
အကြည့်တစ်ချက်နှင့်ပင် လူတိုင်းအား အနိုင်ယူနိုင်သည့် အစွမ်းမျိုးလည်း
ရှိသည်။
ထိုမျှသာမက သူ၏ ဘယ်ဖက်တွင် ဘယ်လက်ရုံး ဝမ်အာ ရှိနေ၍
ညာဖက်တွင် ညာလက်ရုံး ချူးအာလည်း ရှိနေလေသည်။ လက်တစ်ဖက်
ဝေ့ယမ်းရုံဖြင့် လေနှင့်တိမ်စိုင်များကို ရွေ့လျားနိုင်စွမ်းရှိပြီး ထိုလက်အား ဆန့်ထုတ်လိုက်သည်နှင့် ကမာ္ဘတစ်ခုလုံး သူ၏ ထိန်းချုပ်မှုအောက်သို့
ရောက်သွားပေလိမ့် မည်။
အကယ်၍ လူအများသာ ထိုအကြောင်းအား သိသွားမည်ဆိုပါက
အလွန်ထိတ်လန့် တုန်လှုပ်သွားကြမည်မှာ အသေချာပင် ဖြစ်သည်။ ထိုမျှထိ
အစွမ်းထက်ကြောင်း သူကလွဲ၍ အခြားမည်သူမျှ မသိသေးချေ။
တကယ်လက်တွေ့တွင် ထိုထက်ပင်ပို၍ လုပ်နိုင်စွမ်း ရှိနေပါသေးသည်။
ကမာ္ဘပေါ်ရှိ မည်သည့်အရာကိုမဆို ရယူပိုင်ဆိုင်နိုင်စွမ်းရှိပြီး လုပ်ချင်သလို
လုပ်နိုင်သည့် အစွမ်းအစမျိုးလည်း ရှိနေသည်။
(နတ်ဘုရားတွေက ခွင့်မလွှတ်ဘူး ဟုတ်လား . . .)
သခင်ကြီးဘိုင်၏ စိတ်ထဲတွင် မကျေမချမ်းပင် တွေးနေမိသည်။
(ဘာနတ်ဘုရားလဲ . . . ငါက နတ်ဘုရားပဲ မဟုတ် ဘူးလား။
ကမာ္ဘပေါ်မှာရှိတဲ့ နယ်မြေတွေကို ဘုရင်တွေကပဲ ပိုင်ပြီး ပြည်သူတွေက
ရေမြေ့သခင် ရှင်ဘုရင်တွေရဲ့ အသုံးတော်ခံတွေ ဆိုတဲ့ စကားလုံးတွေက
တကယ်တော့ ရယ်စရာ ဟာသတွေပါ။ ငါကတော့ ဒီမှာ ထိုင်နေရတယ်။
ကိုယ်တိုင်ကိုယ်ကျ ဘာမှ မလုပ်နိုင်ဘူး။ ကမာ္ဘတစ်ခုလုံး တုန်လှုပ်အောင်၊
အံ့သြသွားအောင် ကိုယ်တိုင် အစွမ်းပြခွင့် မရှိပါလား . . .)
သခင်ကြီးဘိုင်သည် တစ်ကိုယ်တည်း တွေးနေမိပါတော့သည်။
Chapter – 286
“ရဲေ႐ွာင္၏ရည္႐ြယ္ခ်က္”
သခင္ႀကီးဘိုင္ မွ ထိုစကားလုံးမ်ား ေျပာဆိုခဲ့ၿပီး သည့္ေနာက္တြင္
ကမာ႓႕အစြမ္းထက္ဆုံး အင္အားအႀကီးဆုံး အဖြဲ႕ႀကီးသည္
ဖ်က္သိမ္းခဲ့ေလသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ ထိုစကားစုအား မည္သူက
ေမ့ႏိုင္ပါမည္နည္း။ ၾကားလိုက္ၾကရေသာ လူမ်ားသည္ ထိုစကားလုံးမ်ား၏ လွ်ိဳ႕ဝွက္ခ်က္အား
ေဖာ္ထုတ္ႏိုင္ရန္ ႀကိဳးစားခဲ့ၾကသည္။
အကယ္၍ ေဖာ္ထုတ္ႏိုင္ပါက သူတို႔၏ ဆရာျဖစ္သူ သခင္ႀကီးဘိုင္ထက္
အစြမ္းမထက္လွ်င္ပင္ နဂိုကထက္ပင္ ပို၍ အစြမ္းထက္သြားၾကမည္ဟု
ယုံၾကည္ေနမိခဲ့ၾကသည္။
ထို႔ေၾကာင့္ပင္ သခင္ႀကီးဘိုင္ႏွင့္ ခြဲခြာခဲ့ၿပီးသည့္တိုင္ ထိုစကားလုံးမ်ားအား
စြဲၿမဲစြာ မွတ္သားထားခဲ့ၾကျခင္း ျဖစ္သည္။ တကယ့္လက္ေတြ႕တြင္မူ
စကားလုံးမ်ား၏ အဓိပၸါယ္အား ေဖာ္ႏိုင္႐ုံမွ်ျဖင့္ မည္သည့္ အရာကိုမွ် ရလိမ့္မည္
မဟုတ္ေပ။ သို႔ေသာ္ လူမ်ား သည္ ထိုအဓိပၸါယ္အား ႐ွာေဖြရင္းျဖင့္
ေသဆုံးသြားခဲ့ၾကသည္။
သခင္ႀကီးဘိုင္သည္ မီးခိုးေငြ႕မ်ားအား ၾကည့္ေနရာမွ ရဲေ႐ွာင္အား
လွမ္းၾကည့္လိုက္ကာ -
“အနီေရာင္ေသြး . . . ခင္ဗ်ား သူ႕ကို ဘယ္မွာ ေတြ႕ခဲ့တာလဲ . . .”
ထို႔ေနာက္ တစ္ကိုယ္တည္း တီးတိုးေရ႐ြတ္လိုက္ရင္း -
“ေမာ္တယ္ကမာ႓မွာေတာ့ ဘယ္လိုမွ မျဖစ္ႏိုင္ေလာက္ဘူး။ ခ်င္းယန္မွာပဲ
ျဖစ္မယ္ထင္တယ္ . . .”
သခင္ႀကီးဘိုင္၏ စကားေၾကာင့္ ရဲေ႐ွာင္ ဆြံ႕အသြားသည္။
အနီေရာင္ေသြးႏွင့္ ရဲေ႐ွာင္သည္ ခ်င္းယန္နယ္ပယ္ တြင္ ဆုံေတြ႕ခဲ့ျခင္း
ျဖစ္သည္။ ထိုအခ်ိန္တြင္ ေ႐ွာင္ ဧကရာဇ္အျဖစ္သို႔ပင္ ရဲေ႐ွာင္
မေရာက္ေသးေခ်။
သခင္ႀကီးဘိုင္သည္ ေလးေလးနက္နက္ စဥ္းစားေနသည့္ဟန္ျဖင့္ -
“အနီေရာင္ေသြး . . . အရင္တုန္းက သူက က်င့္ၾကံမႈနယ္ပယ္မွာ ထိပ္ပဲ။
ေသသြားတယ္ ဆိုတာကလည္း သိပ္မၾကာေလာက္ေသးဘူး ထင္တာပဲ . . .”
ထို႔ေနာက္ ရဲေ႐ွာင္အား ၾကည့္လိုက္ကာ - “ခင္ဗ်ားက ခ်င္းယန္နယ္ပယ္က မဟုတ္လား . . .”
“ဒါေပမယ့္ အခု ခင္ဗ်ားက အရမ္းအားနည္းေနေသးတယ္။ ဒါဆိုရင္
ခ်င္းယန္နယ္ပယ္ကေန ႏွင္ထုတ္ခံလိုက္ရတာလား . . .”
အဆက္မျပတ္ပင္ ေျပာလိုက္သည့္ သခင္ႀကီးဘိုင္၏ စကားမ်ားေၾကာင့္
ရဲေ႐ွာင္ အံ့ၾသတုန္လႈပ္သြားသည္။
သခင္ႀကီးဘိုင္၏ စကားလုံးမ်ားသည္ ဓားသြားမ်ားအလား ထက္
႐ွလွသည္။ လြန္စြာ စဥ္းစား ဆင္ျခင္ ဉာဏ္႐ွိေသာ လူဟု ဆိုရေပမည္။
ရဲေ႐ွာင္ေျပာခဲ့သည့္ စကားလုံးတစ္လုံးခ်င္းစီမွေန၍
အေၾကာင္းအရာမ်ားစြာအား ဆြဲထုတ္ႏိုင္စြမ္း ႐ွိေလ သည္။ ရဲေ႐ွာင္ ဘာမွ
မေျပာႏိုင္ခင္မွာပဲ သူ၏ လွ်ိဳ႕ဝွက္ခ်က္အခ်ိဳ႕ ေပၚသြားခဲ့ရသည္ မဟုတ္ပါေလာ။
မည္သို႔ပင္ဆိုေစကာမူ သခင္ႀကီးဘိုင္အား ရဲေ႐ွာင္
အလြန္သတိထားရေတာ့မည္ ျဖစ္သည္။
“ခင္ဗ်ား အနီေရာင္ေသြးနဲ႔ ဆုံခဲ့တာ လြန္ခဲ့တဲ့ ဆယ္စုႏွစ္အခ်ိဳ႕ေလာက္က
ျဖစ္ရင္ျဖစ္ ဒါမွမဟုတ္ရင္ လြန္ခဲ့တဲ့ ႏွစ္ ၁၀၀ ေလာက္ကလည္း
ျဖစ္ရင္ျဖစ္မွာေပါ့။ ဒါဆိုရင္ေတာ့ အခုပုံစံက ခင္ဗ်ား ႐ုပ္ဖ်က္ထားတာပဲ
ျဖစ္ရမယ္ . . .”
သခင္ႀကီးဘိုင္သည္ ရဲေ႐ွာင္အား ၾကည့္ရင္း ခပ္တည္တည္ျဖင့္ပင္
ေျပာလိုက္သည္။
“ဒါေၾကာင့္ ခင္ဗ်ားကို ၾကည့္ရတာ ထူးဆန္းေနပါတယ္လို႔
က်ဳပ္ထင္ေနတာ။ က်ဳပ္လည္း ခင္ဗ်ားနဲ႔ ဆုံဖူးတာကို သိတယ္။ ဒါေပမယ့္
မမွတ္မိဘူး ျဖစ္ေနတယ္။ ေသခ်ာေပါက္ ခင္ဗ်ားနဲ႔ ဆုံခဲ့ဖူးပါတယ္ . . .”
“ဒါဆိုရင္ ခင္ဗ်ားက ဘယ္သူမ်ားလဲ . . . က်ဳပ္ေျပာခ်င္တာက ခင္ဗ်ား
အနီေရာင္ေသြးနဲ႔ ေတြ႕ခဲ့တဲ့ အခ်ိန္တုန္းက ခင္ဗ်ားရဲ႕ သ႐ုပ္အမွန္က
ဘယ္လိုလဲ . . .” သခင္ႀကီးဘိုင္၏ ေမးခြန္းမ်ားကိုသာမက သူ၏ အၾကည့္စူးစူးမ်ားကိုလည္း
ရဲေ႐ွာင္ ရင္ဆိုင္ႏိုင္စြမ္း မ႐ွိေလာက္ေအာင္ကိုပင္ ျဖစ္ေနမိသည္။ ထိုအၾကည္
့မ်ားသည္ ရဲေ႐ွာင္အား လိမ္လည္၍ မရေစရန္ ၾကည့္ေနေသာ အၾကည့္မ်ိဳး ျဖစ္
သည္။
ထိုအခ်ိန္တြင္ ရဲေ႐ွာင္သည္ ထူးျခားေသာ ခံစားမႈတစ္ခုအား
ခံစားလိုက္ရသည္။
ထိုခံစားမႈမွာ သခင္ႀကီးဘိုင္မွ သူ႕အား ၾကည့္ေနသည့္ အၾကည့္မွာ
ခႏၶာကိုယ္တစ္ခုလုံးအား ေဖာက္ထြင္းမတတ္ ၾကည့္ေနသည့္ အၾကည့္မ်ိဳး ျဖစ္
ၿပီး တစ္စုံတစ္ခု ထိန္ခ်န္ကြယ္ဝွက္ မထားရဲေလာက္ေအာင္ပင္ ျဖစ္ေနေစျခင္း
ျဖစ္သည္။
ထို႔ေၾကာင့္ ရဲေ႐ွာင္လည္း သခင္ႀကီးဘိုင္ႏွင့္ မ်က္ လုံးခ်င္း မဆုံဝံ့ေတာ့ဘဲ
ခ်က္ခ်င္းပင္ အၾကည့္လႊဲ လိုက္သည္။
အမွန္တကယ္တြင္ ရဲေ႐ွာင္ဘက္မွ အၾကည့္မလႊဲဘဲ အၾကည့္ျခင္း
အားၿပိဳင္ခ်င္ခဲ့မိသည္။ သူ႕ဘက္မွ အားနည္းသည့္ ပုံစံမ်ိဳး ရဲေ႐ွာင္ မျပခ်င္ခဲ့ေပ။
သို႔ေသာ္ သခင္ႀကီးဘိုင္၏ မ်က္လုံးမ်ားသည္ ညနက္သန္းေခါင္တြင္
ထြန္းလင္း ေတာက္ပေနသည့္ ၾကယ္မ်ားကဲ့သို႔ပင္ စူး႐ွေတာက္ပေနသည္
့အတြက္ ရဲေ႐ွာင္ဘက္မွ မလုံမလဲျဖစ္ကာ အၾကည့္မ်ား ေ႐ွာင္လႊဲလိုက္ျခင္း ျဖစ္
သည္။
ရဲေ႐ွာင္သည္ ယခင္ဘဝ၌ က်င့္ၾကံမႈနယ္ပယ္တြင္ ထိပ္ဆုံးေနရာသို႔
ေရာက္ခဲ့သည့္တိုင္ စိတ္စြမ္းအင္ ႏွင့္ ပတ္သက္လွ်င္ သခင္ႀကီးဘိုင္အား လုံးဝ
ယွဥ္ၿပိဳင္ႏိုင္ျခင္း မ႐ွိေၾကာင္း မိမိကိုယ္ကို သိေနေလသည္။
အကယ္၍ သခင္ႀကီးဘိုင္ႏွင့္ အၾကည့္ခ်င္းဆုံ၍ ဆက္ၾကည့္ေနမိမည္
ဆိုပါက သူ၏ လွ်ိဳ႕ဝွက္ခ်က္မ်ား အားလုံး ေပၚသြားႏိုင္ေပသည္။ ထိုကဲ့သို႔
အျဖစ္ခံ၍ မျဖစ္ေသးေခ်။ ဝမ္အာသည္လည္းဟ အလြန္အံ့ၾသ၍ မယုံၾကည္ႏိုင္ေအာင္ ျဖစ္ေနသည့္
ဟန္ပင္။
ဆရာျဖစ္သူသည္ အားျပည့္ကာစပင္ ႐ွိေသးေသာ္ လည္း သူႏွင့္ မ်က္
လုံးခ်င္းဆုံေအာင္ ၾကည့္ ၿပီးပါက မည္သူမွ ထိုအၾကည့္မ်ားမွ ေ႐ွာင္လႊဲႏိုင္ျခင္း
မ႐ွိေသးေပ။
ထိုအၾကည့္အား ဝိညာဥ္ေတာ္အျမင္အာ႐ုံဟု ေခၚေလသည္။
အကယ္၍ သခင္ႀကီးဘိုင္သည္သာ အားအင္အျပည့့္ဝဆုံး
အေျခအေနတြင္ ျဖစ္ပါက တစ္ဖက္လူ၏ စိတ္ဝိညာဥ္ကိုပင္ ထိန္းခ်ဳပ္ကာ
ထိုလူ၏ စိတ္ထဲတြင္႐ွိေသာ လွ်ိဳ႕ဝွက္ခ်က္မ်ားအား သိ႐ွိေအာင္ လုပ္ႏိုင္စြမ္း ႐ွိ
ေပသည္။
ယခုအခါတြင္လည္း အျပည့္အဝ အားမျပည့္ေသးသည့္တိုင္
တစ္ဖက္လူ၏ မ်က္လုံးမွတစ္ဆင့္ လွ်ိဳ႕ဝွက္ခ်က္မ်ားအား ဖတ္ႏိုင္ပါေသးသည္။
သူ၏ လက္ က်န္စြမ္းအင္မ်ားကပင္ အင္မတန္ မ်ားျပားေနလြန္းလွသည္။
ထိုကဲ့သို႔ အၾကည့္ခ်င္းဆုံသည့္ အေျခအေနသို႔ ေရာက္သြားပါက
မည္သူမွ် လွ်ိဳ႕ဝွက္ခ်က္မ်ားအား ဖုံးဖိမထားႏိုင္ေတာ့ေခ်။
သို႔ေသာ္ ဖန္ဇီလင္မွာမူ ေခါင္းကို ငဲ့ေစာင္း၍ အၾကည့္လႊဲသြားခဲ့သည္။
ဖန္ဇီလင္သည္ လြယ္လြယ္ကူကူျဖင့္ အထိေရာက္ဆုံးေသာ
နည္းလမ္းအား သုံးလိုက္ျခင္းပင္ ျဖစ္ သည္။ အလြန္အထင္ႀကီးစရာေကာင္း
ေသာ အျပဳအမူပင္ ျဖစ္ေလသည္။
သခင္ႀကီးဘိုင္သည္ အံ့ၾသသြားေလသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ ရဲေ႐ွာင္အား
တစ္ခ်က္ၾကည့္လိုက္ကာ -
“ဖန္ဧကရာဇ္က တကယ္ကို လိမၼာပါးနပ္တဲ့ လူတစ္ေယာက္ပဲ . . .”
ရဲေ႐ွာင္ ရယ္က်ဲက်ဲလုပ္လိုက္ရင္း - “က်ဳပ္ကေတာ့ ေျမာက္သြားၿပီဗ်ာ။ က်ဳပ္လည္း စိတ္စြမ္းအင္နဲ႔
ပတ္သက္ၿပီး နည္းနည္းပါးပါး တီးမိေခါက္မိထားလို႔ပါ . . .”
သခင္ႀကီးဘိုင္လည္း ျပဳံးလိုက္ကာ -
“ဒါေပမယ့္ ဒီေလာက္နဲ႔ေတာ့ မရေသးဘူးဗ်။ က်ဳပ္ေ႐ွ႕မွာ
ကေလးကစားစရာအကြက္မ်ိဳး လာလုပ္ေနသလို ခံစားေနရတယ္ . . .”
သခင္ႀကီးဘိုင္သည္ ထိုစကားမ်ားအား ေအးေအးလူလူျဖင့္ပင္
ေျပာလိုက္ျခင္း ျဖစ္ေသာ္လည္း သူ၏ စကားလုံးမ်ားမွာမူ တစ္ဖက္လူအား
လႊမ္းမိုးသြားေစႏိုင္သည့္ အစြမ္း႐ွိေလသည္။
“ဒါေပါ့၊ ဆရာဘိုင္က နတ္ဘုရားတစ္ပါးလိုပဲဟာ။ က်ဳပ္တို႔လို လူေတြက
ဘယ္လိုက္မီပါ့မလဲ . . .”
ရဲေ႐ွာင္လည္း မ်က္ေမွာင္ၾကဳတ္လ်က္ ေခါင္းညိတ္ကာ ေပါ့ေပါ့ပါးပါးပင္
ေျပာလိုက္သည္။
အမွန္တကယ္တြင္ “ခင္ဗ်ားက နတ္ဘုရားတစ္ပါး ျဖစ္ခ်င္ျဖစ္မယ္။
က်ဳပ္ကလည္း ေပါ့ေသးေသးေတာ့ မဟုတ္ဘူး” ဟူ၍ပင္ သူ၏ ပါးစပ္မွ ေျပာခ်င္
ေနျခင္း ျဖစ္သည္။
သခင္ႀကီးဘိုင္သည္ ရဲေ႐ွာင္ေျပာလိုက္သည့္ စကားမ်ား၏ ဆိုလိုရင္း
အဓိပၸါယ္အား သေဘာေပါက္သြားသည့္ပုံပင္။ ထို႔ေၾကာင့္ ခ်က္ခ်င္းပင္
ျပဳံးေနရာမွ မ်က္လုံးမ်ား ေအးစက္သြားကာ -
“ခင္ဗ်ားက က်ဳပ္တစ္ခါ ေျပာခဲ့ဖူးတဲ့ စကားလုံးနည္းနည္းေလာက္ ေျပာၿပီး
ဒီေနရာကို လာခဲ့တယ္။ က်ဳပ္နဲ႔ အတူစကားေျပာခြင့္လည္း ရခဲ့တယ္။ ဒီကို
လာတယ္ ဆိုတာကလည္း ခင္ဗ်ားမွာ ဒီအျပင္ကိစၥတစ္ခုခု ႐ွိမယ္လို႔ က်ဳပ္ေတာ့
ထင္တာပဲ။ ခင္ဗ်ား အလို႐ွိလို႔သာ က်ဳပ္ဆီ လာတာေပါ့ . . .”
ရဲေ႐ွာင္လည္း ေခါင္းညိတ္ျပလိုက္ရင္း -
“ခင္ဗ်ားက သိပ္ၿပီး ပါးနပ္တာပဲ . . .” သခင္ႀကီးဘိုင္သည္ ဂိုဏ္းႀကီး ၂ခုအား လွမ္းၾကည့္လိုက္ကာ -
“ဟိုဂိုဏ္းႀကီး ၂ ဂိုဏ္းက လင္းပါအိုကို ဗိုလ္က်ေနသလိုပဲ . . .”
ရဲေ႐ွာင္လည္း မဆိုင္းမတြပင္ -
“သိပ္ဟုတ္တာေပါ့ဗ်ာ။ သူတို႔က အဲဒီလို လုပ္ေနတာေလ . . .”
သခင္ႀကီးဘိုင္သည္ ဖန္ဇီလင္အား ေအးစက္၍ စူး႐ွေသာ မ်က္လုံးမ်ားျဖင့္
ၾကည့္လိုက္ကာ -
“လင္းပါအိုဘက္က ျပန္တိုက္ခိုက္မယ္ ဆိုရင္လည္း ဂိုဏ္းႀကီး ၂ ခုကို
မႏိုင္ေလာက္ဘူး။ ေနာက္ဆုံး သူေသကိုယ္ေသ တိုက္မယ္ ဆိုရင္ေတာင္
ခင္ဗ်ားတို႔ပဲ ႐ႈံးမွာ . . .”
ရဲေ႐ွာင္ ေထာက္ခံသည့္ဟန္ျဖင့္ ေခါင္းညိတ္ျပလိုက္သည္။
ရဲေ႐ွာင္အား ၾကည့္ကာ သခင္ႀကီးဘိုင္သည္ တစ္ခ်က္ ျပဳံးလိုက္ရင္း -
“ဒါဆို ခင္ဗ်ားက က်ဳပ္ရဲ႕ အကူအညီ လာယူတာေပါ့။ ဒီလိုဂိုုဏ္းႀကီး ၂
ခုကို တစ္ခ်ိန္တည္းမွာ ရင္ဆိုင္ႏိုင္ဖို႔ အတြက္ဆိုရင္ က်ဳပ္ကလြဲၿပီး
ခင္ဗ်ားအတြက္ တျခားလူ မ႐ွိဘူး မဟုတ္လား . . .”
“ခင္ဗ်ားရဲ႕ ႏိုင္ငံက ခင္ဗ်ားကို အျပည့္အဝ ေထာက္ပံ့ေပးမယ္
ဆိုရင္ေတာင္ ခင္ဗ်ားကို ကယ္ႏိုင္မွာ မဟုတ္ဘူး . . .”
ရဲေ႐ွာင္ ေခါင္းညိတ္လိုက္ျပန္ရင္း -
“က်ဳပ္ေျပာပါတယ္ . . . ခင္ဗ်ားက သိပ္ေတာ္တဲ့ လူပါဆို၊
က်ဳပ္ေျပာခ်င္ေနတာလည္း အဲဒီလိုပဲ”
ရဲေ႐ွာင္အား ၾကည့္သည့္ သခင္ႀကီးဘိုင္၏ မ်က္လုံးမ်ားသည္
အနည္းငယ္ အထင္ေသးသြားသည့္ အၾကည့္မ်ိဳး ျဖစ္သြားေလသည္။ ထို႔ေနာက္
မီးတိုင္မွ တလူလူ ထြက္ေနသည့္ မီးခိုးမ်ားအား ၾကည့္လိုက္ကာ - “ခင္ဗ်ားကို က်ဳပ္က ဘာလို႔ ကူညီေပးရမွာလဲ။ ကူညီေပးရေလာက္တဲ့
အေၾကာင္းျပခ်က္ တစ္ခုခုေတာ့ အနည္းဆုံး ႐ွိရမယ္ မဟုတ္လား။ ဘယ္လို
အေၾကာင္းျပခ်က္မ်ိဳးလဲ ဆိုတာ ခင္ဗ်ားေျပာေျပာေနတဲ့ က်ဳပ္လို
လိမၼာပါးနပ္တဲ့လူေတာင္ မစဥ္းစားတတ္ဘူး ျဖစ္ေနတယ္ . . .”
“ခင္ဗ်ားကို က်ဳပ္က မ်က္ႏွာသာနည္းနည္းေပးဖို႔ ေတာင္းဆိုေနတာ
မဟုတ္ပါဘူး။ ပူးေပါင္းေပးဖို႔ ေျပာခ်င္ေနတာ။ ခင္ဗ်ားဘက္က သေဘာမတူရင္
က်ဳပ္တို႔ဘက္ကလည္း ကိုယ့္ဟာကိုယ္ ရင္ဆိုင္ရေတာ့မွာေပါ့။ ဒါေပမယ့္ ၂
ဖက္စလုံး အက်ိဳး႐ွိေစမယ့္ အရာမ်ိဳးဆို ပိုေကာင္းမလားလို႔ပါ . . .”
ရဲေ႐ွာင္ ျပဳံးလ်က္ပင္ ေျပာလိုက္ပါေတာ့သည္။
Chapter – 287
"သိမ္းသြင္းျခင္း"
ရဲေ႐ွာင္သည္ တည္ၿငိမ္စြာျဖင့္ -
“က်ဳပ္တို႔ဘက္က အဲ့ဒီ ဂိုဏ္းႀကီးႏွစ္ခုထဲက တစ္ခုကို အက်ိဳးအျမတ္ နည
္
းနည္း ခြဲေပးလိုက္မယ္ဆိုရင္ ဒီကိစၥက ၿပီးပါတယ္။ ဘာမွမရတဲ့ ဂိုဏ္းကိုေတာ့
ရသြားတဲ့ဂိုဏ္းက ရင္ဆိုင္ေပးလိမ့္မယ္။ အဲ့ဒီေတာ့ က်ဳပ္တို႔ လင္းပါအို
အေနနဲ႔လည္း မုန္တိုင္းအိမ္ေတာ္ကို ေနာက္ေနာင္ တခမ္းတနားနဲ႔ ႀကိဳေနစရာ
မလိုေတာ့ဘူးေပါ့ . . .”
သခင္ႀကီးဘိုင္သည္ ရဲေ႐ွာင္၏ စကားေၾကာင့္ ႐ုတ္တရက္ အံ့ၾသသြား
ေသာ္လည္း ခ်က္ခ်င္းပင္ ျပန္ျပဳံးလိုက္ကာ -
“ခင္ဗ်ားက က်ဳပ္ကို ၿခိမ္းေျခာက္ေနတာလား . . .” ရဲေ႐ွာင္ ရယ္ေမာလိုက္ရင္း -
“အမွန္တရားက နည္းနည္းေတာ့ ခါးတယ္။ က်ဳပ္ တို႔ေတြ ဂိုဏ္းႀကီး ၂
ခုရဲ႕ ရန္ကေန မလြတ္ႏိုင္မွေတာ့ ခင္ဗ်ားတို႔ မုန္တိုင္းအိမ္ေတာ္ကိုလည္း
ဘာထည့္တြက္စရာ လိုေတာ့မွာလဲ။ ခင္ဗ်ားေျပာသလို လင္းပါအိုက သူတို႔ကို
ရင္ဆိုင္ႏိုင္မွာ မဟုတ္ဘူးေလ။ အဲဒီေတာ့ ရင္မဆိုင္ႏိုင္မယ့္ အတူတူ
ေနာက္ထပ္ ရန္သူထပ္တိုးေတာ့လည္း က်ဳပ္တို႔အတြက္ ဘာမ်ား ထူးၿပီး
ေျပာင္းလဲသြားမွာ မို႔လို႔လဲ။ သန္းေခါင္ထက္ေတာ့ ညဥ့္မနက္ေတာ့ပါဘူးဗ်ာ . .
.”
သခင္ႀကီးဘိုင္သည္ ျပဳံးလိုက္ကာ -
“မွန္တယ္ . . . သန္းေခါင္ထက္ေတာ့ ဘယ္ညဥ့္နက္ပါေတာ့မလဲ၊
ခင္ဗ်ားက ဂိုဏ္းႀကီး ၂ ခုကို မႏိုင္ မယ့္တူတူ က်ဳပ္တို႔ မုန္တိုင္းအိမ္ေတာ္က
ခင္ဗ်ားတို႔နဲ႔ ရန္သူျဖစ္သြားလည္း ဘာမွ ထူးျခားသြားမွာမွ မဟုတ္တာ။
အဲ့ဒီအတြက္ ခင္ဗ်ားအေနနဲ႔လည္း ထူးၿပီး ဂ႐ုစိုက္ေနစရာ မလိုေတာ့ဘူးေလ . .
.”
ဝမ္အာသည္ ရဲေ႐ွာင္အား အံ့ၾသေနသည့္ အၾကည့္မ်ားျဖင့္ ၾကည့္လ်က္
႐ွိသည္။
သူမအဖို႔ ယေန႔သည္ အံ့ၾသစရာမ်ားျဖင့္ ျပည့္ႏွက္ေနခဲ့သည္။
သခင္ႀကီးဘိုင္၏ အၾကည့္မွ ရဲေ႐ွာင္ လြတ္ေျမာက္ေအာင္
လုပ္ႏိုင္ခဲ့သည့္အတြက္လည္း အံ့ၾသခဲ့ရသည္။
ယခုအခါတြင္လည္း သခင္ႀကီးဘိုင္၏ အကူအညီအား လိုခ်င္ေန
ေသာလူသည္ သခင္ႀကီးဘိုင္ကိုပင္ ျပန္၍ ၿခိမ္းေျခာက္
ေျပာဆိုေနသည္ကိုလည္း ေတြ႕လိုက္ရျပန္သည္။ မုန္တိုင္းအိမ္ေတာ္အား
ၿခိမ္းေျခာက္ဝံ့သည့္ လူဟူ၍ မ႐ွိခဲ့သည္မွာ ႏွစ္ေပါင္း ေထာင္ခ်ီပင္ ႐ွိေနၿပီ
ျဖစ္သည္။ ဖန္ဇီလင္သည္ ရဲတင္းလြန္းသည့္အတြက္ မုန္တိုင္းအိမ္ေတာ္၏
သမိုင္းတြင္ မွတ္တမ္းတင္ထားရမည့္ လူဟုပင္ ဝမ္အာ၏ စိတ္ထဲတြင္
ေတြးေနမိသည္။
“ဆရာဘိုင္ေျပာတာ မွန္တယ္။ ဂိုဏ္းႀကီး ၂ ခုကို သူတို႔လိုခ်င္တာ
မေပးဘဲ ဆန္႔က်င္မယ္ဆိုရင္ လင္းပါအိုက ေသခ်ာေပါက္ က်ဆုံးရမွာပဲ။
မုန္တိုင္းအိမ္ေတာ္ကလည္း က်ဳပ္တို႔ကို အကူအညီမေပးဘူးဆိုမွေတာ့
က်ဳပ္ခင္ဗ်ားကို ဆန္႔က်င္လဲ ဘာအေရးလဲ။ အဲ့ဒါအမွန္တရားပဲ မဟုတ္လား . .
.”
ထို႔ေနာက္ ရဲေ႐ွာင္သည္ တစ္ခ်က္ ျပဳံးလိုက္ျပန္ရင္း -
“သာမန္လိုဆိုရင္ေတာ့ က်ဳပ္တို႔ ဒီလို အသိဉာဏ္နည္းတဲ့ အျပဳအမူမ်ိဳး
ဘယ္လုပ္လိမ့္မလဲ။ က်ဳပ္အေတြးထဲ အဲဒီလို အေတြးမ်ိဳး ႐ွိေနရင္ေတာင္
ခင္ဗ်ားေ႐ွ႕မွာေတာ့ ေျပာမွာ မဟုတ္ဘူးေလ။ ဒါေပမယ့္ အခုက
က်ဳပ္တို႔အတြက္ အရမ္းကို အေရးႀကီးတဲ့ အခ်ိန္ကို ေရာက္ေနၿပီ။
လုပ္စရာ႐ွိတာ ျမန္ျမန္လုပ္မွ ျဖစ္ေတာ့မယ္။ ခင္ဗ်ားအတြက္ေရာ
က်ဳပ္အတြက္ေရာ အခ်ိန္က တန္ဖိုး႐ွိေတာ့ အခ်ိန္မျဖဳန္းခ်င္ေတာ့လို႔ပါ။ ခင္
ဗ်ားလည္း ၾကားဖူးတယ္ မွတ္လား အခ်ိန္နဲ႔ ဒီေရက လူကိုမေစာင့္ဆိုတာ . . .”
“အဲ့ဒီေတာ့ အခ်ိန္ကလည္း မ႐ွိေတာ့ဘူးဆိုေတာ့ က်ဳပ္အေနနဲ႔
ဒီနည္းကိုပဲ သုံးရမွာပဲ။ လုပ္စရာ႐ွိတာ ျမန္ျမန္လုပ္မွ အခြင့္အေရးဆိုတာ
ေမွ်ာ္လင့္လို႔ ရတာမွတ္လား . . .”
သခင္ႀကီးဘိုင္ စိတ္ဝင္စားသြားဟန္ျဖင့္ -
“ဒါေပမယ့္ ဒီလို က်ဥ္းထဲက်ပ္ထဲ ေရာက္ေနတဲ့ အေျခအေနမ်ိဳးမွာေတာင္
ခင္ဗ်ားက ခင္ဗ်ားရဲ႕ သ႐ုပ္အမွန္နဲ႔ ပတ္သက္ၿပီး ဘာမွ မေျပာဘူးေလ။
လင္းပါအို က်ဆုံးျခင္းထက္ အေရးႀကီးတာမ်ား ခင္ဗ်ားမွာ ႐ွိေနတာလား . . .”
ရဲေ႐ွာင္ တခဏမွ် ႏႈတ္ဆိတ္သြားၿပီးေနာက္ - “က်ဳပ္အတြက္ အခက္အခဲ ႐ွိေနလို႔ပါ . . .”
သခင္ႀကီးဘိုင္သည္ နားလည္သြားသည့္ဟန္ျဖင့္ ေခါင္းညိတ္လိုက္ကာ -
“ဒါဆိုရင္ ခင္ဗ်ားရဲ႕ လွ်ိဳ႕ဝွက္ခ်က္က လင္းပါအိုထက္ ပိုၿပီး
အေရးႀကီးေနတာေပါ့။ အင္း တကယ္ေတာ့ ခင္ဗ်ားမွာလည္း
အရန္အစီအစဥ္ဆိုတာ ႐ွိထားၿပီးသားေနမွာပါ။ လင္းပါအို က်ဆုံးခဲ့ရင္ေတာင္
ခင္ဗ်ားကေတာ့ ေနာက္ထပ္ သ႐ုပ္တစ္မ်ိဳးနဲ႔ ေအးေအးေဆးေဆး ေနႏိုင္မွာပဲ
မဟုတ္လား။ ခင္ဗ်ားကို ဖန္ ဧကရာဇ္ဆိုတာလည္း ဘယ္သူမွ သိႏိုင္မွာ
မဟုတ္ဘူးေလ . . .”
“ခင္ဗ်ားလို လူတစ္ေယာက္အတြက္ ေနာက္ထပ္ လင္းပါအိုခန္းမတစ္ခု
ထပ္ၿပီး တည္ေထာင္ဖို႔ဆိုတာ ထမင္းစား ေရေသာက္ထက္ကို ပိုၿပီး လြယ္ကူတဲ့
အလုပ္ပဲ . . .”
“ခင္ဗ်ားက ေသခ်ာေပါက္ကို အရည္အခ်င္း ႐ွိတဲ့လူ တစ္ေယာက္ပဲ။
ခင္ဗ်ားမွာ လွ်ိဳ႕ဝွက္ခ်က္ တစ္ခုခုေတာ့ ႐ွိရမယ္။ လင္းပါအိုလို ခိုင္မာတဲ့
ေနာက္ခံအင္အားလည္း ႐ွိေနတယ္။ ေနာက္ၿပီး ခင္ဗ်ားက
ခ်န္ႏိုင္ငံေတာ္အတြက္ အေရးပါတဲ့ လူတစ္ေယာက္ ျဖစ္ႏိုင္တယ္။ အင္း . . .
အေရးႀကီး ပုဂၢိဳလ္ တစ္ေယာက္ေယာက္ရဲ႕ သားေတြဘာေတြမ်ား
ျဖစ္ေနမလားပဲ . . .”
ရဲေ႐ွာင္ ျပဳံး႐ုံသာ ျပဳံးလိုက္မိသည္။ ျပန္ေတာ့ မေျဖလိုက္ေခ်။
သခင္ႀကီးဘိုင္၏ ဉာဏ္အေမွ်ာ္ႀကီးမႈ ေတြးေခၚႏိုင္မႈတို႔သည္ ရဲေ႐ွာင္လို
လူကိုပင္ ပါးစပ္အေဟာင္းသား ျဖစ္သြားေစခဲ့သည္။
သာမန္ အခ်က္အလက္ေလးမ်ားမွတစ္ဆင့္ ကိစၥအေတာ္မ်ားမ်ားအား
အစဆြဲထုတ္ႏိုင္လ်က္ ႐ွိသည္။ ခန္႔မွန္းခ်က္မ်ားမွာလည္း မလြဲေခ်။
ထို႔ေၾကာင့္ ရဲေ႐ွာင္ဘက္မွ သတိႀကီးစြာထား၍ ေျပာဆိုေနရသည္။
တစ္ခြန္းမွားသြားသည္ႏွင့္ သူ၏ သ႐ုပ္မွန္ ေပၚသြားႏိုင္ေပသည္။ သခင္ႀကီးဘိုင္သည္ ဒူးအား လက္ျဖင့္ ပုတ္လ်က္႐ွိၿပီး ရဲေ႐ွာင္အား
မၾကည့္ေတာ့ေခ်။ သူ၏ အၾကည့္မ်ားသည္ ဒူးေပၚတြင္ တင္ထားသည့္ လက္
ေခ်ာင္းမ်ားထံတြင္သာ ႐ွိေတာ့သည္။ ခဏအၾကာတြင္ တိုးညႇင္းေသာ
ေလသံျဖင့္ -
“ခင္ဗ်ားက ခင္ဗ်ားဘယ္သူလဲဆိုတာ က်ဳပ္ကို မေျပာျပခ်င္ဘဲ
အကူအညီၾကေတာ့ လိုခ်င္တယ္ေပါ့။ ခင္ဗ်ားက ပူးေပါင္းခ်င္တာလို႔
ေျပာခဲ့တယ္ေနာ္။ ေကာင္းၿပီ . . . ဒါဆို ခင္ဗ်ားမွာ က်ဳပ္လိုခ်င္တာ တစ္ခုခု
႐ွိေနမွာေပါ့ . . .”
“အဲဒါေၾကာင့္မို႔လို႔ ခင္ဗ်ားက ယုံၾကည္မႈ႐ွိ႐ွိနဲ႔ အရာအားလုံးကို
ေအးေဆးေဆးေဆး ေနေနႏိုင္တာေပါ့ . . .”
“ခင္ဗ်ားေပးမယ့္ အရာကို ထုတ္ေျပာလိုက္ရင္ က်ဳပ္ဘက္က
ခင္ဗ်ားေတာင္းဆိုမႈကို လက္ခံမယ္လို႔လည္း တထစ္ခ် ယုံၾကည္ေနပုံရတယ္။
အဲဒီအရာက ခင္ဗ်ားရဲ႕ ဝွက္ဖဲေပါ့။ တန္ဖိုးႀကီးတဲ့ အရာလည္း ျဖစ္လိမ့္မယ္။
က်ဳပ္ေျပာတာ ဟုတ္တယ္မလား . . .”
“ခင္ဗ်ားက ခင္ဗ်ားရဲ႕ သ႐ုပ္အမွန္ကို မေျပာေပမယ့္
အရန္အစီအစဥ္ေတြလည္း ႐ွိေနလို႔သာ အခုလို က်ဳပ္ဆီ လာဝံ့တာေပါ့။
ေတာ္ေတာ္လည္း ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္ ယုံၾကည္ခ်က္ ႐ွိေနပုံရတယ္ . . ."
ရဲေ႐ွာင္လည္း မည္သည့္စကားမွ် ျပန္မေျပာဘဲ ျပဳံး႐ုံသာ ျပဳံးလိုက္သည္။
မုန္တိုင္းအိမ္ေတာ္၏ ေခါင္းေဆာင္ျဖစ္ေသာ ဒ႑ာရီဆန္သည့္ လူသည္
ရဲေ႐ွာင္ထင္ထားသည့္ အတိုင္း အရာအားလုံး သိ႐ွိေနေလသည္။
ထိုကဲ့သို႔ လိမၼာပါးနပ္သည့္ လူတစ္ဦးႏွင့္ အေပးအယူ
လုပ္ရသည့္အခါတြင္ အခ်ိန္ကုန္ သက္သာလွသည္။
ထို႔အတူ အႏၲရာယ္လည္း မ်ားလြန္းလွေပသည္။ အမွားေသးေသးေလး တစ္ခုကပင္ ရဲေ႐ွာင္အဖို႔ အသက္ႏွင့္ခႏၶာကိုယ္
အိုးစားကြဲသြား ႏိုင္ေလသည္။ သခင္ႀကီးဘိုင္သည္ ရဲေ႐ွာင္ထက္ အဆမတန္
အင္အားသာလြန္ေနသည္ မဟုတ္ပါေလာ။
“ဟုတ္တယ္ . . . အမွန္တိုင္း ေျပာရရင္ ခင္ဗ်ားနဲ႔ ပူးေပါင္းႏိုင္ဖို႔ဆိုတာ
က်ဳပ္အတြက္ ၅၀ ရာခိုင္ႏႈန္းေလာက္ပဲ ေမွ်ာ္လင့္ထားတာပါ . . .”
ရဲေ႐ွာင္ တည္ၿငိမ္စြာျဖင့္ပင္ ေျပာလိုက္သည္။
သခင္ႀကီးဘိုင္သည္ စိတ္ဝင္စားသြားသည့္ဟန္ျဖင့္ -
“၅၀ ရာခိုင္ႏႈန္း . . . ခင္ဗ်ား ၅၀ ရာခိုင္ႏႈန္းလို႔ ေျပာလိုက္တာလား။
တကယ္ေတာ့ ခင္ဗ်ား အဲဒီထက္မက ေမွ်ာ္လင့္ထားမွာပါ . . .”
“အစကေတာ့ က်ဳပ္တို႔ စကားဝိုင္းကို အဆုံးသတ္ၿပီး ခင္ဗ်ားကို
ေမာင္းထုတ္မလားလို႔ ေတြးေနတာ၊ ဒါေပမယ့္ အခုေတာ့ စိတ္ေျပာင္းသြားၿပီ။
စိတ္လည္း စိတ္ဝင္စားသြားၿပီ . . .”
“ခင္ဗ်ားမွာ ဒီလို ယုံၾကည္ခ်က္မ်ိဳး ဘယ္ေနရာကမ်ား ရလာတာပါလိမ့္ . .
.”
သခင္ႀကီးဘိုင္သည္ ေခါင္းအား အနည္းငယ္ေစာင္း ၍ ေျပာလိုက္သည္။
ထိုအခါ သူ၏ နဖူးမွ ဆံစအခ်ိဳ႕ လႈပ္ခါသြားသည့္အတြက္ စူး႐ွေသာ
မ်က္လုံးမ်ားအား ပို၍ ႐ွင္းလင္းစြာ ျမင္ေတြ႕လိုက္ရသည္။
“ခင္ဗ်ားမွာ က်ဳပ္စိတ္ကို လႈပ္႐ွားေစေလာက္မယ့္ ဘယ္လို အရာမ်ိဳး
႐ွိေနတာပါလိမ့္ . . .”
“ခင္ဗ်ားက က်ဳပ္ဘယ္သူလဲ ဆိုတာကိုလည္း သိတယ္။
ဘယ္အရာကိုမဆို ရယူႏိုင္စြမ္း ႐ွိတာကိုလည္း သိေနတာေတာင္
ဘယ္အရာနဲ႔မ်ား က်ဳပ္ကို သိမ္းသြင္းႏိုင္ဦးမွာလဲ . . .”
သခင္ႀကီးဘိုင္သည္ အလြန္တရာပင္ သိခ်င္ေနၿပီျဖစ္သည္။
သူ သာမက ဝမ္အာသည္လည္း ထို႔အတူပင္ ျဖစ္ သည္။ (ဖန္ဇီလင္မွာ ငါ့ဆရာကို စိတ္လႈပ္႐ွားေအာင္ လုပ္ႏိုင္တဲ့ ဘယ္လိုအရာမ်ိဳး
႐ွိေနတာပါလိမ့္၊ ကမာ႓ေပၚမွာ ငါ့ဆရာဘာကိုပဲလိုခ်င္ခ်င္ ရႏိုင္ေနတာပဲ။
မရႏိုင္တာ ဘာမွမ႐ွိဘူး၊ ဘယ္အရာနဲ႔မွလည္း သူ႕ကို မျမဴဆြယ္ႏိုင္ပါဘူး။ ဒါကို
မုန္တိုင္းအိမ္ေတာ္က အားလုံးလည္း သိတယ္။ ဒါေပမဲ့ ဖန္ဇီလင္ပုံစံက
ယုံၾကည္ခ်က္ အျပည့္႐ွိေနတဲ့ပုံပဲ။ ငါတို႔ကိုလည္း အံ့ၾသေအာင္
လုပ္ႏိုင္ေနတယ္။ ဒီလိုယုံၾကည္ခ်က္မ်ိဳး သူဘယ္ကေန ဘယ္
လိုရလာတာပါလိမ့္ . . .)
ဝမ္အာ တစ္ကိုယ္တည္း ေတြးေနမိပါေတာ့သည္။
Chapter – 288
“ကံဟူသည္"
ရဲေ႐ွာင္မွ -
“က်ဳပ္ ဒီကို ယုံၾကည္ခ်က္ ႐ွိလို႔သာ လာတာေပါ့၊ မ႐ွိဘဲ ဘယ္လာပါ့မလဲ”
သခင္ႀကီးဘိုင္သည္ ရဲေ႐ွာင္အား စိတ္ဝင္စားမႈမ်ား ျပည့္ႏွက္ေနသည့္
မ်က္လုံးမ်ားျဖင့္ ၾကည့္ လိုက္ရင္း -
“အခု စကားေတြ အမ်ားႀကီး ေျပာေနလို႔ အသုံးမဝင္ ဘူး။ က်ဳပ္ကေတာ့
ခင္ဗ်ား ဒီေလာက္ထိ ယုံၾကည္ ခ်က္ ႐ွိေနတာ ဘယ္အရာေၾကာင့္လဲဆိုတာ
စိတ္ဝင္စားေနၿပီ . . .”
“ဒါေပမယ့္ က်ဳပ္ကို အံ့ၾသေအာင္ လုပ္ႏိုင္တဲ့ အရာ ဟုတ္လား မဟုတ္
ဘူးလားဆိုတာ ေစာင့္ၾကည့္ ရမွာေပါ့။ ေအး တကယ္လို႔ မဟုတ္ခဲ့ဘူးဆိုရင္
ေတာ့ ဒီေန႔က ခင္ဗ်ားဘဝရဲ႕ ေနာက္ဆုံးေန႔လည္း ျဖစ္သြားႏိုင္တယ္။
ခင္ဗ်ားအတြက္က ၅၀ ရာခိုင္ႏႈန္းပဲ ေမွ်ာ္လင့္တယ္ ဆိုေပမယ့္ က်ဳပ္ဘက္
ကေတာ့ ခင္ ဗ်ားကို တစစီလုပ္ပစ္ဖို႔ ၁၀၀ ရာခိုင္ႏႈန္း ေသခ်ာ တယ္ . . .”
“ဒီမိုးေအာက္ေျမျပင္မွာ က်ဳပ္ေ႐ွ႕ သိပ္ၿပီး ေထာင္ လႊားေနႏိုင္တဲ့လူမ်ိဳး
မ႐ွိေသးဘူး . . .”
“ခင္ဗ်ားကေတာ့ ႁခြင္းခ်က္ျဖစ္လာမယ္လို႔ ေမွ်ာ္လင့္တာပဲ . . .”
သခင္ႀကီးဘိုင္သည္ ရဲေ႐ွာင္အား ၾကည့္ရင္း တည္တည္ၿငိမ္ၿငိမ္ျဖင့္ပင္
ေျပာေနျခင္း ျဖစ္သည္။ ထိုစကားမ်ား ေျပာေနသည့္အခ်ိန္တြင္ သူ၏ မ်က္ႏွာ၌
ထူးထူးျခားျခား ေျပာင္းလဲသြားျခင္းမ်ိဳး မ႐ွိေပ။
ပတ္ဝန္းက်င္တစ္ခုလုံး ႐ုတ္တရက္ တိတ္ဆိတ္ ၿငိမ္သက္သြားသည္။
မီးတိုင္မွ ထြက္ေပၚေနသည့္ မီးခိုးမ်ားသည္လည္း ယခင္ကကဲ့သို႔
တန္းတန္းမတ္မတ္ျဖင့္ လွပစြာ လြင့္ပ်ံေနျခင္းမ်ိဳး မ႐ွိေတာ့ဘဲ အခန္းထဲ၌
ဟိုဟိုဒီဒီ ပ်ံ႕လႊင့္၍သာ ေနေတာ့သည္။
သခင္ႀကီးဘိုင္၏ စကားအဆုံးတြင္ ရဲေ႐ွာင္ ရယ္ေမာလိုက္ကာ - “ကမာ႓ႀကီးက ခင္ဗ်ားလက္ထဲမွာပါ။ ခင္ဗ်ားလက္ ကို ေဝ့ယမ္းလိုက္တာနဲ႔
တိမ္ေတြလည္း ေရာက္လာ ႏိုင္သလို မိုးေတြလည္း ႐ြာလာႏိုင္တယ္ မဟုတ္
လား။ ေနာက္ၿပီး ခင္ဗ်ားက ႏိုင္ငံတစ္ႏိုင္ငံရဲ႕ အနာဂတ္ကိုလည္း
ေျပာင္းလဲႏိုင္စြမ္း ႐ွိတယ္။ ႏွစ္ေထာင္ ေပါင္းၾကာေအာင္ ခင္ဗ်ားျဖစ္ခ်င္တာကို
ထပ္ခါတလဲလဲ လုပ္ခဲ့တယ္။ အဲ့ဒါက ခင္ဗ်ားအတြက္ ကစားပြဲတစ္ခုလည္း
ျဖစ္ခ်င္ျဖစ္မယ္။ ဒါေပမယ့္ ခက္တာက အဲ့ဒီကစားပြဲက ခင္ဗ်ားအတြက္
ေပ်ာ္စရာမေကာင္းဘဲ ပ်င္းစရာ ေကာင္းေနတယ္ . . .”
သခင္ႀကီးဘိုင္၏ မ်က္ႏွာသည္ ကြက္ခနဲပင္ ပ်က္ သြားသည္။ သို႔ေသာ္
မည္သည့္စကားမွ် ျပန္မေျပာေခ်။
“အခုေတာ့ က်ဳပ္ေသခ်ာ သိလိုက္ၿပီ။ ဆရာဘိုင္ဆိုတဲ့ ခင္ဗ်ားရယ္၊
ဝမ္အာနဲ႔ ခ်ဴးအာတို႔ဆိုတာ ႏွစ္ေထာင္ေပါင္းနဲ႔ခ်ီၿပီး ႏိုင္ငံေတြ ၿပိဳကြဲေအာင္
လုပ္ခဲ့တဲ့ သူေတြပဲ။ ေနာက္ၿပီး ခင္ဗ်ားတို႔က အရင္ႏွစ္ေပါင္း
ေထာင္နဲ႔ခ်ီကတည္းက အသက္႐ွင္ေနထိုင္ခဲ့ၾကတဲ့ လူေတြ၊ အခု ခင္ဗ်ားတို႔
လုပ္ေနတဲ့ အျပဳအမူေတြ အကုန္လုံးက လြန္ခဲ့တဲ့ ေထာင္စုႏွစ္ေတြက ျဖစ္ခဲ့တဲ့
အျဖစ္အပ်က္ေတြနဲ႔ တူေနတယ္။ ခင္ဗ်ားကို ဘယ္သူမွ ရင္မဆိုင္ဝံ့ၾကဘူး
ဆိုတာ က်ဳပ္သိပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ အခုအေျခအေနထက္ ခင္ဗ်ား ပိုၿပီး
အင္အားႀကီးသင့္တယ္ . . .”
“ခင္ဗ်ား ဒီလို အႀကိမ္ႀကိမ္ လုပ္ေနတာ အေၾကာင္းတစ္ခုခုေတာ့
႐ွိလိမ့္မယ္ . . .”
“အခုလိုေတြ ဖ်က္ဆီးေနရတာကို ခင္ဗ်ားအေနနဲ႔ ေပ်ာ္႐ႊင္ေနတာေတာ့
မဟုတ္ဘူး၊ အင္း ပ်င္းေတာင္ ပ်င္းေနဦးမယ္ထင္တယ္ . . .”
“အဲဒါေၾကာင့္ပဲ မုန္တိုင္းက ဖ႐ိုဖရဲ မျဖစ္ေစသလို သိုင္းေလာက
ကမာ႓ႀကီးကလည္း ကမာ႓တစ္ခု မဟုတ္ဘူးလို႔ ခင္ဗ်ား ေျပာခဲ့တာေပါ့ . . .” ထိုစကားလုံးမ်ားအား ရဲေ႐ွာင္သည္ ၿပီးၿပီးေရာျဖင့္ ျမန္ျမန္သြက္သြက္
ေျပာေနျခင္းမ်ိဳးမဟုတ္ဘဲ စကားလုံးတစ္လုံးခ်င္းစီအား စဥ္းစားရင္းျဖင့္
ပီပီသသ ေျပာေနျခင္း ျဖစ္သည္။
သခင္ႀကီးဘိုင္သည္ ရဲေ႐ွာင္ ေျပာေနသည့္ စကားမ်ားအား
တိတ္ဆိတ္စြာပင္ ထိုင္လ်က္ နားေထာင္ေနေလသည္။ ၾကားျဖတ္
ဝင္ေျပာျခင္းမ်ိဳး မ႐ွိေခ်။
မီးတိုင္မွ ထြက္ေပၚေနသည့္ မီးခိုးေငြ႕မ်ားသည္ လည္း သူ၏ မ်က္ႏွာအား
ဖုံးလႊမ္းသြားသည္။ ထိုပုံစံသည္ အခိုးအေငြ႕မ်ားၾကားထဲတြင္ ႐ွိေနေသာ ပုံရိပ္
ေယာင္ တစ္ခုႏွင့္ပင္ တူေနပါေသးသည္။
အကယ္၍ ေလတစ္ခ်က္သာ တိုက္ခတ္သြားမည္ ဆိုပါက ထိုပုံရိပ္ေယာင္
သည္ အခိုးအေငြ႕မ်ားကဲ့သို႔ပင္ ေလႏွင့္အတူ လြင့္ျပယ္သြားေတာ့မည့္ ပုံပင္။
သခင္ႀကီးဘိုင္ဘက္မွ ေသခ်ာနားစိုက္၍ ေထာင္ေနသည္မွာ
ေသခ်ာလွသည္။ ရဲေ႐ွာင္ေျပာသည့္ အေၾကာင္းအရာမ်ားအား
မမွတ္ရမ႐ွိေလေအာင္ပင္ နားေထာင္ေနျခင္း ျဖစ္သည္။
ရဲေ႐ွာင္ သက္ျပင္းတစ္ခ်က္ ခ်လိုက္ရင္း -
“ႏိုင္ငံတစ္ခုကို ၿဖိဳခြဲတယ္၊ အထူးသျဖင့္ ကမာ႓ႀကီးကို ေဇာက္ထိုးမိုးေမွ်ာ္
ျဖစ္သြားေအာင္ လုပ္ရတာ လြယ္ကူတဲ့ ကိစၥေတာ့ မဟုတ္ဘူး . . .”
“ခင္ဗ်ားမွာလည္း လုပ္ကိုလုပ္ရမယ့္ အေၾကာင္းျပခ်က္တစ္ခုခု
႐ွိေကာင္း႐ွိမွာေပါ့။ ဒါေပမယ့္ အဲ့ဒီလုပ္ရပ္က ေပ်ာ္စရာေကာင္းတဲ့ လုပ္ရပ္ေတာ့
မဟုတ္ ဘူး . . .”
“ေနာက္ၿပီး လူ႕အသက္ေတြအမ်ားႀကီးကို စေတးပစ္ေနတာ
နတ္ဘုရားေတြရဲ႕ အလိုကို ဆန္႔က်င္ေနတာနဲ႔ အတူတူပဲ။ ခင္ဗ်ားတို႔ လုပ္ရပ္
ေၾကာင့္ ကပ္ေဘးေတြကို ျဖစ္ေပၚေစတယ္။ ေသြးေခ်ာင္းေတြ စီးၾကရတယ္။
အျပစ္မဲ့တဲ့သူေတြ ေသၾကပ်က္စီးၾကရတယ္။ အဲ့ဒီအတြက္ ခင္ဗ်ားလည္း ထိုက္တန္တဲ့ ေပးဆပ္မႈ တစ္ခုခုေတာ့ ျပန္ေပးဆပ္ရမွာပဲ။ ကမာ႓ႀကီးတစ္ခုလုံးရဲ႕
ကံၾကမၼာကို ေျပာင္းလဲပစ္ဖို႔ဆိုတာ လြယ္ကူတဲ့ ကိစၥမွ မဟုတ္တာ။ ဒါေပမယ့္
ခင္ဗ်ားကေတာ့ ထပ္တလဲလဲ လုပ္ခဲ့တယ္ . . .”
ရဲေ႐ွာင္ ေခါင္းေမာ့လိုက္ရင္း သခင္ႀကီးဘိုင္အား ၾကည့္ကာ -
“အခု က်ဳပ္ေျပာေနတာေတြကို ခင္ဗ်ား ေသခ်ာနားေထာင္ေနလား
နားမေထာင္ဘူးလား ဆိုတာေတာ့ က်ဳပ္လည္း ေသခ်ာမသိဘူး . . .”
သခင္ႀကီးဘိုင္၏ မ်က္ႏွာသည္ ယခင္ကဲ့သို႔ တည္ တည္ၿငိမ္ၿငိမ္
မ႐ွိေတာ့ေခ်။ ၿပိဳေတာ့မည့္ မိုးကဲ့သို႔ ပ်က္ယြင္းသထက္ ပ်က္ယြင္းလာခဲ့သည္။
သို႔ေသာ္ စကားတစ္ခြန္းမွ် မေျပာေခ်။ သူ၏ ေ႐ွ႕တြင္႐ွိေသာ မီးတိုင္အား ေတြ
ေတြႀကီးျဖင့္သာ စိုက္ၾကည့္ေနရင္း အၾကည့္မ်ားသည္ ေအးစက္ေနခဲ့သည္။
ယခုကဲ့သို႔ အျခားလူတစ္ေယာက္၏ အၾကည့္အား ေ႐ွာင္လႊဲလိုက္ျခင္းမွာ
သခင္ႀကီးဘိုင္အဖို႔ ပထမဦးဆုံးအႀကိမ္ဟု ဆိုရေပမည္။
သူ၏ ဘဝတြင္ တစ္ႀကိမ္တစ္ခါမွ် အၾကည့္လႊဲ႐ိုး ထုံးစံ မ႐ွိခဲ့ေပ။
ယခုအႀကိမ္တြင္မူ ထိုသို႔ မဟုတ္ေတာ့ေခ်။ သခင္ႀကီးဘိုင္၏ စိတ္ထဲတြင္
ႏွစ္ေပါင္း ေထာင္ႏွင့္ခ်ီ၍ သူဖ်က္ဆီးခဲ့သည့္ အရာမ်ားအား ျပန္
ျမင္ေယာင္ေနမိသည္။ ထို႔ျပင္ သူ၏ လက္ခ်က္ေၾကာင့္ ေသဆုံးသြားရသည့္
လူမ်ားမွာ မ်ားျပားလြန္းသျဖင့္ ငရဲတြင္ပင္ မဆန္႔ေလာက္ဟု ေတြးေနမိသည္။
ထို႔ေၾကာင့္ သူ၏ ဘဝတြင္ ပထမဦးဆုံးႀကိမ္အျဖစ္ တစ္ဖက္လူ၏
အၾကည့္အား ျပန္လည္ရင္ဆိုင္၍ မၾကည့္ရဲေအာင္ပင္ ျဖစ္ေနမိသည္။
သခင္ႀကီးဘိုင္၏ မ်က္လုံးမ်ားသည္ တည္တည္ၿငိမ္ၿငိမ္ျဖင့္ပင္ ႐ွိေနေသး
ေသာ္လည္း ရင္ထဲတြင္မူ တုန္လႈပ္၍ ဗေလာင္ဆူေနလ်က္ ႐ွိသည္။
ဝမ္အာလည္း ဆရာျဖစ္သူ၏ အမူအယာမ်ားေၾကာင့္ မေနသာေတာ့ဘဲ ရဲ
ေ႐ွာင္အား ျပဳံး၍ ၾကည့္ လိုက္ကာ -
“႐ွင္မွားေနၿပီ ဖန္ဧကရာဇ္ . . .” ရဲေ႐ွာင္ အံ့ဩသြားသည့္ အမူအယာျဖင့္ -
“ဟင္ . . . ဟုတ္လား၊ ေျပာစမ္းပါဦးဗ်ာ ဘယ္နားကမွားေနတာလဲ . . .”
ဝမ္အာသည္ တည္ၿငိမ္စြာျဖင့္ -
"လူတစ္ေယာက္ရဲ႕ ဘဝက ေသတာနဲ႔ ႐ွင္တာ ႏွစ္ မ်ိဳးပဲ႐ွိတယ္။
ျဖစ္ၿပီးရင္ ပ်က္၊ ပ်က္ၿပီးရင္ ျဖစ္မွာပဲေလ။ ႏိုင္ငံတစ္ႏိုင္ငံ ပ်က္သုဥ္
းသြားေတာ့လည္း ေနာက္ထပ္ႏိုင္ငံ တစ္ႏိုင္ငံ ထပ္ျဖစ္လာမွာေပါ့။ ဘုရင္ေတြ
ဆိုတာကလည္း သူတို႔ရဲ႕ အက်ိဳးစီးပြားအတြက္ လူေပါင္း မေရမတြက္ႏိုင္ေအာင္
သတ္ေနၾကတာပဲ။ သူတို႔ေၾကာင့္ ကမာ႓ႀကီးမွာ စစ္ပြဲေတြ ျဖစ္ေနၾကရ တယ္။
ဒါဆို ျပည္သူေတြကေရာ . . . သူတို႔ကေတာ့ အျပစ္မဲ့တဲ့သူေတြပါ။ ဒါေပမယ့္
သူတို႔ကေရာ ဘာတတ္ႏိုင္ၾကမွာလဲ။ သူတို႔ လုပ္ႏိုင္တာဆိုလို႔ ျဖစ္သမွ် အ
ေၾကာင္း အေကာင္းခ်ည္းပဲဆိုၿပီး လက္ခံလိုက္ၾကဖို႔ပဲ ႐ွိတယ္။
မုန္တိုင္းၿပီးရင္ေတာ့ ေလျပည္က လာစၿမဲပါ။ အဲ့ဒီစကားကေတာ့ အမွန္တရား
တစ္ခုပဲ မဟုတ္လား . . .”
“ဒီလိုပဲ ထပ္တလဲလဲနဲ႔ အၿမဲတမ္း ျဖစ္ပ်က္ေနၾကမွာပဲ . . .”
“ေနာက္လည္း ဆက္ၿပီး ထပ္ခါထပ္ခါ ျဖစ္ေနဦးမွာပဲ၊ ဘယ္ေတာ့မွ
ရပ္မွာမဟုတ္ဘူး။ ႏိုင္ငံေတြ ဘုရင္ေတြ ႐ွိေနသေ႐ြ႕ စစ္ပြဲဆိုတာေတြလည္း
ျဖစ္ေနဦးမွာ . . .”
“စစ္ပြဲေၾကာင့္ လူေတြ ေတာင္ပုံရာပုံ ေသေၾကၿပီး အႏိုင္ရသြားတဲ့လူက
သူရဲေကာင္းတဲ့လား၊ ဘယ္ သူ႕အတြက္ အက်ိဳး႐ွိမွာလဲ . . .”
“သာမန္ျပည္သူတစ္ဦးက ကိုယ့္ၾကမၼာကိုယ္ ဖန္ တီးႏိုင္စြမ္း ႐ွိလို႔လား။
စစ္ပြဲ ျဖစ္တာနဲ႔ အိမ္ေတြ ဖ်က္ဆီးခံရမယ္၊ ဇနီးမယားေတြ၊
သားသမီးေတြအားလုံး ေသဆုံးၾကရမယ္၊ ဒီကိစၥကို ဘယ္သူတာဝန္
ယူေပးႏိုင္မွာလဲ။ သူတို႔အတြက္ ဘယ္သူကမ်ား တရားမွ်တမႈ ရယူေပးႏိုင္မွာလဲ
. . .” ရဲေ႐ွာင္ တစ္ခုခုေျပာမည့္ ဟန္ျပင္လိုက္ေသာ္လည္း ဝမ္အာမွပင္
ဆက္လက္၍ -
“ဖန္ဧကရာဇ္ . . . ေကာင္းကင္ဘုံရဲ႕ အလိုဆႏၵေတြ
တရားမွ်တမႈေတြဆိုတာ အာဏာရဖို႔အတြက္ ဆင္ ေျခေပးေနၾကတာေတြပါ . .
.”
“အာဏာရလာတဲ့ လူေတြကလည္း သူတို႔ကိုယ္သူတို႔
တရားမွ်တမႈအတြက္လို႔ပဲ ခံယူထားၾကတာ”
“သူတို႔ကေတာ့ ေျပာမွာေပါ့၊ ႏွစ္ေပါင္းေထာင္နဲ႔ခ်ီၿပီး တရားမွ်တမႈ ႐ွိ႐ွိနဲ႔
အုပ္ခ်ဳပ္ေပးပါမယ္ ဆိုၿပီးေလ။ ဒါေပမယ့္ ေနာက္ဆုံးေတာ့လည္း
ေသၾကရတာပါပဲ . . .”
“သူတို႔ ပါးစပ္က ထြက္လာတဲ့ စကားလုံးေတြ အားလုံးက ဆင္ေျခေပးဖို႔
အတြက္ခ်ည္းပဲ။ အမွန္တကယ္ေတာ့ သူတို႔က ရာထူး၊ အာဏာ၊
အက်ိဳးအျမတ္ကလြဲၿပီး က်န္တာ စိတ္မဝင္စားၾကဘူး . . .”
ဝမ္အာ၏ အသံသည္ ဓားသြားမ်ားအလား ျပတ္သား ထက္႐ွလွသည္။
“ျပည္သူေတြဆိုတာ ဘုရင္အပါအဝင္ အာဏာ႐ွိသူေတြရဲ႕ လက္ခုပ္ထဲက
ေရလိုပဲ။ ျပည္သူေတြကို ခုတုံးလုပ္ၿပီး သူတို႔ လုပ္ခ်င္တာကို လုပ္ၾကတယ္၊
လိုခ်င္တာကို ယူၾကတယ္ . . .”
“ျပည္သူေတြရဲ႕ ကံဆိုးမိုးေမွာင္က်မႈက ဘယ္ေတာ့မွ အဆုံးသတ္မွာ
မဟုတ္ဘူး . . .”
“ဒါက ကမာ႓ႀကီးမွာ တကယ္ျဖစ္ပ်က္ေနတဲ့ အရာေတြ . . .”
“ျပည္သူေတြ တကယ္ခံစားေနၾကရတယ္ . . .”
“ဘုရင္တိုင္းလိုလို လုပ္ေနတဲ့ အရာေတြပဲ . . .”
“မိုးေအာက္ေျမျပင္က နယ္ေျမအသီးသီးမွာ ျဖစ္ေနတဲ့ အရာေတြ . . .
အဲ့ဒီ အရာေတြက ဘယ္ေတာ့မွ ေျပာင္းလဲသြားမွာ မဟုတ္ဘူး . . .” တရစပ္ ေျပာဆိုလိုက္ၿပီးေနာက္ ဝမ္အာသည္ သူ၏ ေလသံအား
႐ုတ္တရက္ ေလ်ာ့ခ်လိုက္ၿပီး -
“ဒါကို လက္ခံလား ဖန္ဧကရာဇ္ . . .”
ရဲေ႐ွာင္ ေလးနက္ေသာ အသံျဖင့္ -
“မင္းမွာ ေလးနက္တဲ့ အေတြးအေခၚ ႐ွိေနတာပဲ မိန္းကေလး။ မင္း
ေျပာသြားတာေတြကို ငါလက္ခံပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ ႏိုင္ငံတစ္ခု ျဖစ္ေပၚလာတာ
ေတြ၊ က်႐ႈံးသြားတာေတြ၊ ေနာက္ၿပီး ကံေကာင္းျခင္း ကံဆိုးျခင္းေတြ အကုန္
လုံးမွာ အေၾကာင္းျပခ်က္ေတြ ႐ွိေနတယ္။ ကံေကာင္းတဲ့ ႏိုင္ငံ ဆိုတာလည္း
႐ွိႏိုင္တာပဲေလ။ ဥပမာ သစၥာ႐ွိတဲ့ လူေတြ ရထားတဲ့ ႏိုင္ငံေပါ့ . . .”
“ဟဲဟဲ . . .”
ဝမ္အာ ခနဲ႔တဲ့တဲ့ပင္ ရယ္ေမာလိုက္သည္။
“ကံေကာင္းတယ္ ဟုတ္လား၊ ဘယ္လိုကံေကာင္းတာလဲ ေျပာပါဦး . . .”
ရဲေ႐ွာင္ ျပဳံးလိုက္မိသည္။
ေ႐ွာင္ဧကရာဇ္အတြက္ အဆိုပါ ေမးခြန္းအား ျပန္ ေျဖရန္အတြက္
ခက္ခဲႏိုင္ေသာ္လည္း စစ္သူႀကီးသားျဖစ္သူ ရဲေ႐ွာင္အေနျဖင့္မူ အနည္းငယ္
ျပန္ေျဖႏိုင္စြမ္း ႐ွိေလသည္။ သို႔ေသာ္ ကံဆိုသည့္ အရာအား အေသအခ်ာ
သိ႐ွိနားလည္၍ ကံေကာင္းေစရန္ ႏွင့္ ကံဆိုးေစရန္ လုပ္ႏိုင္စြမ္း႐ွိသူမ်ား၏
ေ႐ွ႕တြင္မူ ရဲေ႐ွာင္အေနျဖင့္ ပါးစပ္ပိတ္ေနျခင္းသည္သာ အေကာင္းဆုံး
ျဖစ္ေပလိမ့္မည္။
“အရာအားလုံးက အာဏာရဖို႔နဲ႔ အက်ိဳးအျမတ္ရဖို႔ေတြခ်ည္းပါပဲ . . .”
ဝမ္အာ ခပ္တိုးတိုးပင္ ေျပာလိုက္သည္။ သူမ၏ မ်က္ႏွာမွာလည္း ေအးခ်မ္
း တည္ၿငိမ္လ်က္ ႐ွိသည္။ သို႔ေသာ္ ႏႈတ္မွ ထြက္က်လာသည့္
စကားလုံးမ်ားမွာမူ ေအးစက္စက္ႏိုင္လွသည္။ နတ္ဘုရားမတစ္ဦးမွ
ပု႐ြတ္ဆိတ္ေလးမ်ားအား ငုံ႔ၾကည့္ေနသည့္ မာန္မ်ိဳးပင္ ျဖစ္ေနပါေတာ့သည္။
Chapter - 289
"မဟာအျပစ္ဒဏ္ေၾကာင့္ဒုကၡိတျဖစ္ရျခင္း"
“လူသားေတြထဲမွာလည္း အက်င့္စာရိတၱေကာင္းတဲ့ လူေတြ႐ွိတယ္ဆိုတာ
မျငင္းပါဘူး။ ကြၽန္မတို႔ကေတာ့ အာဏာလုေနၾကတာကို မႀကိဳက္႐ုံပါ . . .”
“ဟိုးကတည္းက ဒီလို ပုံစံေတြပဲ ျဖစ္ခဲ့ၾကတာပဲေလ။ အဲ့ဒီေတာ့
ကြၽန္မတို႔အေနနဲ႔ သူတို႔ကို ၿဖိဳခြဲပစ္တာ အျပစ္တစ္ခုမွ မဟုတ္တာ . . .”
“ကမာ႓ႀကီးက ဒီသံသရာႀကီးထဲမွာပဲ လည္ပတ္ေနတာ မဟုတ္လား . . .”
ဝမ္အာသည္ ရဲေ႐ွာင္အား ၾကည့္ရင္း ေအးစက္စက္ အသံျဖင့္
ေျပာလိုက္သည္။
ရဲေ႐ွာင္ ေခါင္းညိတ္လိုက္ကာ -
“တကယ္ေတာ့ အဲဒါက အေရးမႀကီးပါဘူးေလ . . .”
ဝမ္အာလည္း ေဒါသထြက္သြားသည့္ဟန္ျဖင့္ -
“ဒါဆိုလည္း ႐ွင္ဘာလို႔ ဒီလို အေရးမပါတာေတြ ေျပာေနရေသးတာလဲ။
႐ွင့္ရဲ႕ ပါးစပ္ဖြာမႈကပဲ ႐ွင့္ကို ယုံၾကည္မႈ ႐ွိေစခဲ့တာလား . . .”
ရဲေ႐ွာင္မွ ေလးနက္တည္ၾကည္ေသာ အသံျဖင့္ -
“မင္းရဲ႕ အျမင္ ႐ႈေထာင့္ေတြက တကယ္ကို ေကာင္းမြန္ပါတယ္။
ကမာ႓ႀကီးအတြက္ ျပည္သူေတြအတြက္ ဒီအျဖစ္အပ်က္ေတြက
မေျပာင္းလဲဘူးဆိုတာလည္း ဟုတ္တယ္။ ဒါေပမယ့္ အဲ့ဒါေတြကို ျဖစ္ေအာင္
လုပ္တဲ့ လူေတြကေရာ သူတို႔ လုပ္ရပ္ေတြကို ႐ွက္စရာေကာင္းတယ္လို႔
မခံစားရဘူးလား . . .”
“လူေတြထဲမွာ လူဆိုးလည္း ႐ွိေနႏိုင္သလို လူေကာင္းလည္း ႐ွိ
ေနႏိုင္တယ္။ အဲ့ဒီလိုပဲ မိုးေကာင္းကင္ႀကီးမွာလည္း ခ်မွတ္ထားတဲ့ စည္းမ်ဥ္း
ေတြဆိုတာ ႐ွိ တယ္ . . .” “ေကာင္းကင္ဘုံက ကမာ႓ႀကီးကို အခ်ိန္ျပည့္ ေစာင့္ၾကည့္ေနတယ္။
ေကာင္းကင္ဘုံရဲ႕ စည္းမ်ဥ္းေတြကို လိုက္နာတဲ့လူက ႐ွင္သန္ရမယ္။
ေဖာက္ဖ်က္တဲ့သူကေတာ့ ေသရမွာပဲ။ ကိုယ့္ရဲ႕ အက်ိဳးအျမတ္အတြက္နဲ႔
ကမာ႓ႀကီးရဲ႕ စည္းမ်ဥ္းေတြကို ေဖာက္ဖ်က္တယ္ဆိုရင္ မဟာအျပစ္ဒဏ္
ခံၾကရတယ္ . . .”
ဝမ္အာ တီးတိုးေရ႐ြတ္လိုက္ရင္း -
"မဟာအျပစ္ဒဏ္ . . . ဟုတ္လား . . ."
ရဲေ႐ွာင္မွ -
“က်ဳပ္ ေမာ္တယ္ကမာ႓အေၾကာင္းေရးထားတဲ့ စာအုပ္ေတြ ေတာ္ေတာ
္
မ်ားမ်ား ဖတ္ဖူးတယ္။ ပထမဆုံးႏိုင္ငံေတာ္ တည္ေထာင္ၿပီး ပထမဆုံးဘုရင္
အုပ္ခ်ဳပ္ခဲ့တာက လြန္ခဲ့တဲ့ ႏွစ္ေပါင္း ၉၉၀၀၀ ကပဲ . . .”
“အဲ့ဒီႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာ အတြင္းမွာ မင္းဆက္ေပါင္းရာနဲ႔ခ်ီၿပီး
အုပ္စိုးခဲ့ၾကတယ္။ ေနာက္ၿပီး ႏိုင္ငံေပါင္း ၁ ေသာင္းေလာက္လည္း
ပ်က္ဆီးၿပိဳကြဲခဲ့ရတယ္ . . .”
“ဘုရင္ျဖစ္သြားၿပီး ဆယ္စုႏွစ္ ဒါမွမဟုတ္ ရာစုႏွစ္ အခ်ိဳ႕ေလာက္ ၾကာရင္
အဲဒီဘုရင္ရဲ႕ မ်ိဳးဆက္ ျပတ္ သြားၾကရတာခ်ည္းပဲ။ မ်ိဳးဆက္သစ္ ေတာ္ဝင္ေသြး
တစ္ေယာက္ေလာက္ေတာင္ မက်န္ခဲ့ဘူး . . .”
“ေကာင္းတဲ့ဘုရင္ပဲျဖစ္ျဖစ္ ဆိုးတဲ့ ဘုရင္ပဲျဖစ္ျဖစ္ ဘယ္ဘုရင္မဆို
ကိုယ့္ႏိုင္ငံေတာ္ကို ထာဝရ တည္ တံ့ေစခ်င္ၾကတာခ်ည္းပဲ။ ဒါေပမယ့္ ဘုရင္
ျဖစ္ၿပီး ႏွစ္အနည္းငယ္ ၾကာလာရင္ကို စစ္ပြဲနဲ႔ ရင္ဆိုင္ၾကရ တယ္ . . .”
“အဲ့ဒီေတာ့ ျပည္သူေတြလည္း စစ္ေဘးဒဏ္ကို ခံၾကရတာေပါ့။ ဒါေပမယ့္
စစ္ပြဲျဖစ္ရင္ ျပည္သူေတြကေတာ့ အသက္႐ွင္တာ မ်ားပါတယ္။
အနည္းဆုံးေတာ့ မ်ိဳးႏြယ္စုေတြမွာ မ်ိဳးဆက္သစ္ နည္းနည္းစီ က်န္ၾကတာပဲ။ ကိုယ့္ႏိုင္ငံကို ထာဝရတည္တံေစခ်င္ၾကတဲ့ ဘုရင္ေတြသာ တစ္မ်ိဳးႏြယ္လုံး
အသတ္ ခံၾကရတယ္ . . .”
“အဲ့ဒီကိစၥက ေတာ္ေတာ္ကို အဓိပၸါယ္မ႐ွိဘူး။ သာ မန္မ်ိဳးႏြယ္စုကေတာ့
႐ွင္သန္ႏိုင္ၿပီး ေတာ္ဝင္မ်ိဳးႏြယ္စုၾက အၿမဲလိုလို အသတ္ခံရတာပဲ မဟုတ္ လား
. . .”
“ခင္ဗ်ားတို႔လည္း သမိုင္းေၾကာင္းေတြ သိမွာပါ။ ဘုရင္အားလုံး
အသတ္ခံၾကရတာခ်ည္းပဲေလ”
“ဒါက ေကာင္းကင္ဘုံရဲ႕ စည္းမ်ဥ္းပဲ။ ၿငိမ္းခ်မ္းမႈနဲ႔ ေပ်ာ္႐ႊင္မႈေတြကို
ဖ်က္ဆီးတဲ့ လူေတြကို ေကာင္းကင္ဘုံက မဟာအျပစ္ဒဏ္ ခတ္လိုက္တာေလ။
တန္ျပန္သက္ေရာက္မႈလို႔ ဆိုရမွာေပါ့ . . .”
“လူ႕အသက္ေပါင္း ဘီလီယံမ်ားစြာက လြယ္လြယ္ ကူကူနဲ႔ မေသသင့္ဘူး .
. .”
“လူတစ္ေယာက္က ကိုယ့္ဟာကိုယ္ က်င့္ၾကံမႈေတြလုပ္ၿပီး လူ႐ိုေသ
႐ွင္႐ိုေသ အေနအထား ေလာက္ ရရင္ ေတာ္ၿပီေပါ့။ လူ႕အသက္ေပါင္းမ်ားစြာကို
ေသေၾကပ်က္စီးေစၿပီး ထီးနန္းကိုပါ ရယူခ်င္ေနတယ္ ဆိုရင္ေတာ့ အဲဒီလူက
ေကာင္းကင္ဘုံရဲ႕ အျပစ္ဒဏ္ကို ခံစားရမွာပဲ။ ဒီလိုမွ မဟုတ္ရင္ ကမာ႓ႀကီးက
တရားမွ်တမႈ ဘယ္႐ွိပါေတာ့မလဲ . . .”
“မိန္းကေလး ဝမ္အာ . . . ျပည္သူေတြအေနနဲ႔ကေရာ ဘယ္သူ႕ကို
တာဝန္ယူခိုင္းလို႔ ရမွာလဲ၊ အေျခအေနေတြ အားလုံးကို လက္ခံၿပီး
ၿငိမ္းခ်မ္းသာယာမယ့္ ေနာက္ထပ္ႏိုင္ငံအသစ္ကို ေစာင့္ေမွ်ာ္ေနၾကရလိမ့္မယ္လို႔
မင္းေျပာခဲ့တယ္ေနာ္။ ဒီမွာ မိန္းကေလး . . . လူေတြအေနနဲ႔ တရားမွ်တမႈကို
႐ွာႏိုင္မယ့္ ေနရာမ႐ွိေတာင္ နတ္ဘုရားေတြက သူတို႔အတြက္ တရားမွ်တမႈကို
ေပးေနမွာပါ။ အဆိုးအေကာင္းကို နတ္ဘုရားေတြပဲ ဆုံးျဖတ္ပိုင္စြမ္း ႐ွိတယ္။
တရားခံက အေႏွးနဲ႔အျမန္ မဟာအျပစ္ဒဏ္ ခတ္ခံရမွာပဲေလ” ဝမ္အာဘက္မွ တစ္ခုခု ေျပာခ်င္ေနသည့္တိုင္ မေျပာႏိုင္ေခ်။
ရဲေ႐ွာင္ ေျပာေနသည့္ အေၾကာင္းအရာမ်ား အားလုံးသည္
လိမ္၍မရေသာ သမိုင္းသက္ေသမ်ားပင္ ျဖစ္သည္
အဆိုပါ သမိုင္းမွတ္တမ္းမ်ားအား ေရးသားသည့္ လူမ်ားအား အခ်ိဳ႕ေသာ
အင္အားႀကီး ဘုရင္မ်ားမွ သတ္ျဖတ္၍ လက္စေဖ်ာက္ႏိုင္သည့္တိုင္
အမွန္တရားကိုမူ ဖုံးကြယ္၍ မရႏိုင္ေပ။ ထို႔ေၾကာင့္ပင္ ဝမ္အာဘက္မွ ျငင္း၍
မရႏိုင္ျခင္း ျဖစ္သည္။
ဘုရင္တစ္ပါး ထီးနန္းရေသာအခါ မၾကာခင္အခ်ိန္မွာပင္ သူ၏
ခ်စ္လွစြာေသာ သားမ်ား၊ ေျမးမ်ား အသတ္ခံရသည္က မ်ားေလသည္။
၎တို႔၏ ေခါင္းမ်ားကိုပင္ ၿမိဳ႕႐ိုး၌ ခ်ိတ္ဆြဲထားျခင္း ခံခဲ့ၾကရၿပီး ပုန္ကန္မႈမ်ား
ျဖစ္ၾကသည္သာ မ်ားသည္။
“ဘုရင္တစ္ပါး မ်ိဳးဆက္ျပတ္သြားတယ္ ဆိုတာကလည္း
မဟာအျပစ္ဒဏ္ေၾကာင့္ ျဖစ္ႏိုင္ပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ ကြၽန္မတို႔
မုန္တိုင္းအိမ္ေတာ္က ထီးနန္းဆိုတာကို တစ္ခါမွ စိတ္ေတာင္မဝင္စားခဲ့ဘူး။
ကြၽန္မတို႔ လုပ္တယ္ဆိုတာက ႏိုင္ငံတစ္ခု ျမန္ျမန္က်ဆုံးၿပီး ေနာက္ႏိုင္ငံတစ္ခု
ျမန္ျမန္ ေပၚလာေစ႐ုံေလာက္ပဲ။ ဒီလိုလုပ္ရင္း ကြၽန္မတို႔က ကမာ႓ႀကီးကို
တစ္ဖက္တစ္လမ္းက ကယ္တင္ေပးေနတာေလ။ ကြၽန္မတို႔ေၾကာင့္ပဲ
႐ွည္ၾကာေနမယ့္ တိုက္ပြဲေတြ ျမန္ျမန္ အဆုံးသတ္သြားၾကတာေပါ့။ ဘာပဲေျပာ
ေျပာ စစ္ပြဲၿပီးရင္ ၿငိမ္းခ်မ္းေရး ရသြားမွာပဲ မဟုတ္လား။ လူေတြ
ႏွစ္ရာဂဏန္းေလာက္ ၿငိမ္ၿငိမ္းခ်မ္းခ်မ္း ေပ်ာ္ေပ်ာ္႐ႊင္႐ႊင္ ေနၾကရမွာပဲေလ။
အဲဒီလိုျဖစ္ေအာင္ ကြၽန္မတို႔ပဲ လုပ္ေပးေနတာ . . .”
ဝမ္အာသည္ ရဲေ႐ွာင္အား စူး႐ွေသာ အၾကည့္မ်ားျဖင့္ ၾကည့္ရင္း
ေျပာလိုက္သည္။ “အဲဒါေၾကာင့္ ႐ွင္ေျပာတာေတြက မွားေနတယ္လို႔ ေျပာတာ။
႐ွင့္အေတြးနဲ႔႐ွင္က ဟုတ္ေနတယ္လို႔ ထင္ရေပမယ့္ တကယ္တမ္းၾကေတာ့
လက္ေတြ႕ မက်ဘူး။ ေကာင္းကင္စည္းမ်ဥ္းေတြဆိုတာကလည္း
ကြၽန္မတို႔အေပၚ က်စရာ အေၾကာင္းမ႐ွိဘူး . . .”
ဝမ္အာသည္ ရဲေ႐ွာင္အား စူး႐ွေသာ အၾကည့္မ်ားျဖင့္ ၾကည့္ရင္း
ေျပာလိုက္သည္။
ရဲေ႐ွာင္လည္း မဆိုင္းမတြပင္ -
“ဒါဆို နာမည္ေက်ာ္ သခင္ႀကီးဘိုင္ဆိုတာ ဘာလို႔ အခု
ဒုကၡိတတစ္ေယာက္ ျဖစ္ေနရတာလဲ . . .”
ရဲေ႐ွာင္၏ မ်က္လုံးမ်ားသည္ သခင္ႀကီးဘိုင္၏ ေျခေထာက္မ်ားအား
စူးစူးရဲရဲ စိုက္ၾကည့္လ်က္ ႐ွိ သည္။
ရဲေ႐ွာင္၏ ေမးခြန္းသည္ အလြန္ရဲတင္းေသာ ေမးခြန္းပင္ ျဖစ္သည္။
ဝမ္အာဘက္မွ မည္သို႔ မည္ပုံ ျပန္ေျပာရမည္မွန္း မသိေအာင္ပင္
ျဖစ္သြားခဲ့သည္။ သူမ၏ မ်က္လုံးမ်ားသည္ ေအးစက္မာေၾကာသြားကာ
ရဲေ႐ွာင္အား အခ်ိန္မေ႐ြး ထသတ္ေတာ့မည့္ပုံပင္ ေပါက္ေနေလ သည္။
ရဲေ႐ွာင္သည္ ဝမ္အာ၏ အၾကည့္မ်ားအား လ်စ္လ်ဴ႐ႈလိုက္ၿပီးေနာက္ -
“က်ဳပ္ေျပာသလိုပဲ၊ က်ဳပ္က မုန္တိုင္းအိမ္ေတာ္အေၾကာင္း စာေတြ
ဖတ္ထားခဲ့တယ္။ ခင္ဗ်ားတို႔အေၾကာင္း မွတ္တမ္းတင္ထားတဲ့
အေၾကာင္းအရာေတြကိုလည္း သိေနတယ္။ မုန္တိုင္းအိမ္ေတာ္ရဲ႕
လွ်ိဳ႕ဝွက္ဆန္းၾကယ္လွတဲ့ သခင္ႀကီးဘိုင္ အေၾကာင္းလည္း နည္းနည္းပါးပါး
သိတယ္”
“အမ်ားႀကီး မွတ္တမ္းတင္ထားတာ မ႐ွိေပမယ့္ စာအုပ္ပါ
အေၾကာင္းအရာေတြနဲ႔တင္ ခန္႔မွန္းလို႔ ရတာေတြ ႐ွိတယ္ . . .”
ရဲေ႐ွာင္ တခဏမွ် ရပ္နားလိုက္ရင္း - “အခ်ိဳ႕မင္းဆက္ေတြ လက္ထက္မွာ တိုက္ပြဲေတြ ႐ုတ္တရက္
ထထျဖစ္တယ္။ တိုက္ပြဲက မိုင္ေထာင္နဲ႔ ခ်ီေလာက္ကို လႊမ္းျခဳံထားၿပီး
လွ်ိဳ႕ဝွက္ဆန္းၾကယ္တဲ့ အင္အားစု တစ္စုက တိုက္ပြဲမွာ အသာစီးရေနတယ္။
အဲဒီအင္အားစုဆိုတာ မုန္တိုင္းအိမ္ေတာ္ပဲ။ သခင္ႀကီးဘိုင္ဆိုတဲ့ လူက
အစြမ္းသိပ္ထက္တဲ့ နတ္ဘုရားတစ္ပါးလိုပဲ။ သူ႕ရဲ႕ အသိဉာဏ္ပညာကလည္း
သမုဒၵရာႀကီးထက္ကို က်ယ္ျပန္႔ေသးတယ္။ မိုင္ေပါင္းမ်ားစြာ အေဝးႀကီးကေန
အမိန္႔ေတြေပးေနတာေတာင္ တိုက္ပြဲက သူ႕ရဲ႕ ထိန္းခ်ဳပ္မႈ ေအာက္မွာပဲ ႐ွိ
ေနခဲ့တယ္။ ဒါေပမယ့္ သူက ဒုကၡတိျဖစ္ေနတာေတာ့ မထူးဆန္းဘူးလား . . .”
ရဲေ႐ွာင္သည္ စကားမ်ားအား ျဖည္းညင္းစြာ ေျပာေနျခင္း ျဖစ္သည္။
ထိုသို႔ေျပာေနစဥ္အတြင္း “ဒုကၡိတ” ဟူေသာ စကားလုံးသို႔ အေရာက္တြင္
ေလသံကို ပို၍ပင္ ေႏွး၍ ေျပာလိုက္သည္။
သူ၏ အသံသည္ ေျမႀကီးေပ်ာ့ေပ်ာ့ထဲသို႔ ခဲလုံးေလးမ်ား ပစ္ခ်သည္
့အလား နစ္ခနဲနစ္ခနဲပင္ တစ္ဖက္လူ၏ နားထဲသို႔ ဝင္သြားေစမည္မွာ အ
ေသအခ်ာ ျဖစ္သည္။
တစ္ဖက္လူ၏ နားမွတဆင့္ ႏွလုံးသားကိုပင္ ႐ိုက္ခတ္သြားေစႏိုင္မည့္
စကားလုံးမ်ား ျဖစ္သည္။
ဝမ္အာ၏ မ်က္ႏွာသည္ ျဖဴေရာ္ေရာ္ပင္ ျဖစ္ေနေလသည္။ သူ၏
ႏႈတ္ခမ္းအား ျပတ္ထြက္မတတ္ပင္ ကိုက္ထားကာ စိတ္ထဲတြင္လည္း
ရဲေ႐ွာင္အား သတ္ျဖတ္လိုသည့္ စိတ္ဆႏၵမ်ားသည္ ဖုံးဖိ၍
မရႏိုင္ေလာက္ေအာင္ပင္ ျဖစ္ေနခဲ့သည္။
“ဒီသမိုင္းေၾကာင္းေတြထဲမွာ စိတ္ဝင္စားစရာ အေၾကာင္းအရာတစ္ခု
႐ွိေသးတယ္။ သခင္ႀကီးဘိုင္ ဒုကၡိတျဖစ္ပုံျဖစ္နည္းေတြက တစ္ႀကိမ္နဲ႔တစ္ႀကိမ္
မတူတာကိုပဲ . . .”
ရဲေ႐ွာင္ ခပ္ေအးေအးပင္ ေျပာလိုက္ပါေတာ့သည္။
Chapter – 290
"ဝွက္ဖဲ"
“ခင္ဗ်ားတို႔ ၃ ေယာက္က ရာဇဝင္တြင္ေလာက္မယ့္အလုပ္ေတြကို
တစ္ခုၿပီးတစ္ခု လုပ္ခဲ့ၾကတယ္။ အခုဆို ခင္ဗ်ားတို႔ရဲ႕ အသက္ေတြက မွန္းဆလို႔
ေတာင္ မရႏိုင္ဘူး . . .”
ရဲေ႐ွာင္သည္ ေဒါသထြက္ေနသည့္ ဝမ္အာအား ျပဳံး၍ ၾကည့္ရင္း
ေျပာလိုက္သည္။
“သာမန္လူေတြဆို ဒီေလာက္ သက္တမ္းအထိ ဘယ္ေနႏိုင္ပါ့မလဲ။ အဲ့ဒါ
ေၾကာင့္ ခင္ဗ်ားတို႔က တျခားကမာ႓တစ္ခုခုက ထိပ္တန္း ပညာ႐ွင္ေတြ ျဖစ္ႏိုင္
တယ္ . . .”
“ခင္ဗ်ားတို႔ ၃ ေယာက္ရဲ႕ အစြမ္းေတြကိုသာ ဖြင့္ထုတ္ခ်လိုက္မယ္ဆိုရင္
ကမာ႓ႀကီး တစ္ခုလုံးေတာင္ ေဇာက္ထိုးမိုးေမွ်ာ္ ျဖစ္သြားေလာက္တယ္ . . .”
“ေနာက္ၿပီး အခုအေျခအေနေတြထက္ကို အမ်ားႀကီးပိုၿပီး ခင္ဗ်ားတို႔
လုပ္ႏိုင္ေသးတယ္ဆိုတာလည္းက်ဳပ္သိတယ္ . . .” “ဒါေပမယ့္ ဘုရင္ေတြပဲျဖစ္ျဖစ္၊ မုန္တိုင္းအိမ္ေတာ္ပဲျဖစ္ျဖစ္ ႏိုင္ငံေတြ၊
မင္းဆက္ေတြ၊ လူေတြကို ဒုကၡေရာက္ေအာင္ လုပ္ခဲ့ရင္ မဟာအျပစ္ဒဏ္
အခတ္ခံရမွာ ေသခ်ာတယ္”
“အဲ့ဒါကို တန္ျပန္သက္ေရာက္မႈလို႔ ဆိုရမလားပဲ . . .”
“အဲ့ဒီ သက္ေရာက္မႈမ်ိဳးကို ဆရာဘိုင္လို အလြန္႔အလြန္ေတာ္တဲ့
ဉာဏ္ႀကီး႐ွင္၊ စြမ္းအား႐ွင္မ်ိဳးေတာင္ မေ႐ွာင္လႊဲႏိုင္ပါဘူး . . .”
“က်ဳပ္ ပြင့္ပြင့္လင္းလင္းပဲ ေျပာၿပီး က်ဳပ္စကားကို နိဂုံးခ်ဳပ္ပါရေစ၊
မဟာအျပစ္ဒဏ္ေၾကာင့္သာ ဆရာဘိုင္ ဒုကၡိတ ျဖစ္ေနရတာပဲ . . .”
ရဲေ႐ွာင္သည္ သခင္ႀကီးဘိုင္အား တည့္တည့္ၾကည့္ရင္း ေျပာလိုက္သည္။
သူ၏ မ်က္လုံးမ်ားသည္ လည္း ေလးနက္တည္ၾကည္လ်က္ ႐ွိသည္။
“က်ဳပ္ေျပာတဲ့ အေပးအယူသေဘာမ်ိဳး ပူးေပါင္းမယ္ ဆိုတာ ဒီအခ်က္ေပၚ
မူတည္ေနတယ္။ ဆရာဘိုင္ဘက္က စိတ္ဝင္စားမႈ ႐ွိလားမ႐ွိဘူးလား
သိခ်င္မိတယ္ . . .”
သခင္ႀကီးဘိုင္သည္ တည္ၿငိမ္စြာျဖင့္ ႐ွိေနသည္။ သို႔ေသာ္ သူ၏
မ်က္ႏွာသည္ အသက္မဲ့ေနသည့္ အလား အျပဳံးအရယ္ ကင္းမဲ့လ်က္ ႐ွိသည္။
ရဲေ႐ွာင္ေျပာခဲ့သည့္ စကားလုံးမ်ားအား နားေထာင္ျခင္း မ႐ွိသည့္
အမူအယာမ်ိဳးျဖင့္ပင္ ႐ွိေနေလသည္။
ဝမ္အာမွ စိတ္မ႐ွည္ေတာ့သည့္ဟန္ျဖင့္ -
“႐ွင္က ေျပာစရာ႐ွိတာ ၿပီးေအာင္ေျပာေလ။ ကြၽန္မတို႔ဘက္က
ဘာရမွာလဲ ဆိုတာကိုလည္း ေျပာဦးမွေပါ့။ အဲဒီလို မေျပာဘဲ ကြၽန္မတို႔က
ဘာကို စိတ္ဝင္စားရဦးမွာလဲ . . .”
ရဲေ႐ွာင္လည္း ဝမ္အာအား ၾကည့္လိုက္ကာ -
“က်ဳပ္ပြင့္ပြင့္လင္းလင္းပဲ ေျပာပါ့မယ္။ မဟာအျပစ္ဒဏ္ပဲ ျဖစ္ျဖစ္၊
က်င့္ၾကံမႈေၾကာင့္ ျဖစ္တဲ့ ေဘးထြက္ဆိုးက်ိဳးေတြကိုပဲ ျဖစ္ျဖစ္ က်ဳပ္ဘက္က အျမစ္ျပတ္ေအာင္ မကုေပးႏိုင္ေတာင္ အဲ့ဒီအရာေတြကို ရင္ဆိုင္ႏိုင္မယ့္
ေသခ်ာတဲ့ နည္းလမ္းအခ်ိဳ႕ က်ဳပ္မွာ ႐ွိေနတယ္။ အဲ့ဒါေၾကာင့္ က်ဳပ္ဘက္က
ဆရာဘိုင္နဲ႔ မိန္းကေလး ၂ ေယာက္ကို ကူညီခြင့္မ်ား ရႏိုင္မလားေပါ့ . . .”
“အဲ့ဒါက က်ဳပ္ရဲ႕ ဝွက္ဖဲပဲ . . .”
“အခုခ်ိန္မွာ လင္းပါအိုက အႏၲရာယ္နဲ႔ ရင္ဆိုင္ေနရတယ္။ ဂိုဏ္းႀကီး ၂
ခုကလည္း က်ဳပ္တို႔ကို အလြတ္ ေပးမွာ မဟုတ္ဘူး။ က်ဳပ္တို႔ဘက္ကသာ
သူတို႔ဂိုဏ္း ၂ ခုထဲက ၁ ခုကို ဦးၫႊတ္ေပးလိုက္မယ္ဆိုရင္ လင္းပါအိုလည္း
နဂိုအတိုင္း ႐ွိေနႏိုင္မွာ မဟုတ္ေတာ့ဘူး။ အဲ့ဒါေၾကာင့္ က်ဳပ္တို႔အတြက္ေတာ့
မုန္တိုင္းအိမ္ေတာ္က ေနာက္ဆုံး ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ တစ္ခုပဲ . . .”
“ကံမေကာင္းတဲ့ အခ်က္က က်ဳပ္ရဲ႕ ခံယူခ်က္နဲ႔ မုန္တိုင္းအိမ္ေတာ္ရဲ႕
ခံယူခ်က္ေတြက မတူဘူးေလ။ အဲဒီေတာ့ ေျပာရရင္ က်ဳပ္တို႔က ရန္
သူေတြေပါ့။ ရန္သူေတြဆိုေတာ့ ပူးေပါင္းတာမ်ိဳးကေတာ့ လုပ္ဖို႔
မသင့္ဘူးေပါ့ေလ။ ဒါေပမယ့္လည္း တစ္ကန္႔စီ ထားမယ္ဆိုရင္ေတာ့
အဆင္ေျပႏိုင္မလားပဲ . . .”
ရဲေ႐ွာင္ ျပဳံးလိုက္ျပန္ရင္း -
“က်ဳပ္ဘက္က ဒီလို မလုပ္ရင္ေတာင္ ႏွစ္ေထာင္နဲ႔ခ်ီတဲ့ အေတြ႕ၾကဳံ
ေတြအရ ဆရာဘိုင္က ဒုကၡိတ ျဖစ္ေနတာေတာင္ ႏိုင္ငံတစ္ႏိုင္ငံကို
ေကာင္းေကာင္း ၿဖိဳခြဲပစ္ႏိုင္တယ္ဆိုတာ သိပါတယ္ . . .”
“က်ဳပ္ေျပာတဲ့ ငါးဆယ္ရာခိုင္ႏႈန္း ေသခ်ာတယ္ ဆိုတာကလည္း
ခင္ဗ်ားရဲ႕ ဆုံးျဖတ္ခ်က္ အေပၚမွာပဲ ေျပာတာပါ။ ခင္ဗ်ားဘက္က ဒီလို ႐ွက္စရာ
ဘဝမ်ိဳးကို ေစာေစာအဆုံးသတ္ခ်င္လား၊ အဆုံးမသတ္ခ်င္ဘူးလား
ဆိုတာကိုေပါ့။ ခင္ဗ်ားဘက္ကသာ စိတ္ ပါရင္ အေပးအယူျဖစ္ၿပီ။
စိတ္မပါရင္ေတာ့ ဘာမွ မျဖစ္ခဲ့သလို က်ဳပ္ျပန္ထြက္သြားေပးပါ့မယ္။ က်ဳပ္အ
ေနနဲ႔ကေတာ့ ခင္ဗ်ားတို႔နဲ႔ ပူးေပါင္းမယ္ဆိုတဲ့ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ ဆုံး႐ႈံးသြားတာကလြဲလို႔ က်န္တာ ဘာမွ မ႐ွိပါဘူး။ ခင္ဗ်ားဘက္က
လက္ခံမွာလား လက္မခံဘူးလား ဆိုတာ ေသခ်ာမသိေသးလို႔ က်ဳပ္က ၅၀
ရာခိုင္ႏႈန္း ေသခ်ာတယ္ ေျပာခဲ့တာ . . .”
ရဲေ႐ွာင္ တစ္ခ်က္ ရယ္ေမာလိုက္ျပန္ရင္း -
“လူေတြက အသက္႐ွင္ေနစဥ္ ကာလအတြင္းမွာ ကိုယ့္ဒုကၡ ကိုယ္
႐ွာတတ္ၾကတယ္။ က်ဳပ္ဒီလို နံပါတ္ ၁ အခန္းထဲမွာ ႐ွိေနရတာလည္း
က်ဳပ္ဘဝအတြက္ အႀကီးမားဆုံး ဒုကၡကို ႐ွာလိုက္တာပဲ . . .”
ဝမ္အာသည္ သခင္ႀကီးဘိုင္အား လွည့္ၾကည့္လိုက္သည္။
သူမ၏ မ်က္လုံးမ်ားထဲတြင္ ေမးခြန္းေပါင္းမ်ားစြာ ႐ွိေနသည့္အလား
ေဝခြဲရခက္ေသာ မ်က္လုံးမ်ားျဖင့္ဆရာျဖစ္သူအား ၾကည့္လ်က္႐ွိသည္။
အကယ္၍ ယခုကိစၥအေပၚတြင္ သူတစ္ဦးတည္း၏ ဆုံးျဖတ္ခ်က္ျဖင့္
ၿပီးမည္ဆိုလွ်င္ ရဲေ႐ွာင္၏ ေတာင္းဆိုမႈအား ခ်က္ခ်င္းပင္ ေခါင္းညိတ္လိုက္မည္
ျဖစ္ သည္။
သခင္ႀကီးဘိုင္ ေကာင္းကင္ျပစ္ဒဏ္ သက္ေရာက္မႈစတင္ ခံစားခဲ့ရသည့္
အခ်ိန္တုန္းက အမ်ိဳးမ်ိဳးေသာ ေဝဒနာမ်ား ခံစားခဲ့ရသည္။ မ်က္လုံးမ်ားကန္း၍
ဆြံ႕အနားမၾကားပင္ ျဖစ္ခဲ့ရသည္။ ထိုေဝဒနာမ်ား သက္သာေစရန္ အလို႔ဌာ
သခင္ႀကီးဘိုင္အား နည္းလမ္းမ်ိဳးစုံသုံး၍ ကုသေပးခဲ့သည့္တိုင္
မသက္သာလာခဲ့ေခ်။
ထို႔ေၾကာင့္ တစ္စုံတစ္ေယာက္မွ အဆိုပါ ျပစ္ဒဏ္ သက္ေရာက္မႈအား
ကုသေပးႏိုင္မည္ဟု ေျပာလာပါက ဝမ္အာဘက္မွ ယုံၾကည္မိလိမ့္မည္
မဟုတ္ေခ်။ သို႔ေသာ္ ယခုလာေျပာေနသူမွာ ဖန္ဇီလင္ပင္ ျဖစ္ သည္။
ဖန္ဇီလင္သည္ လင္းပါအို၏ ဧကရာဇ္ျဖစ္ၿပီး ထူးျခားအစြမ္းထက္
ေဆးလုံးမ်ားအား ဖန္တီးထားသူ တစ္ဦးလည္း ျဖစ္သည္။ ေဖးယြမ္ေဆးလုံး၊ အ႐ိုးသန္႔စင္ေဆးလုံး၊ ခ်ိဳးဖ်က္ေဆးလုံးမ်ားႏွင့္
အျခားေသာ ေဆးလုံးမ်ားစြာမွာ သခင္ႀကီးဘိုင္အတြက္ အသုံးမဝင္ႏိုင္ေခ်။
သို႔ေသာ္ အဆိုပါ ေဆးလုံးမ်ား၏ အရည္အေသြးသည္သာ
ထူးျခားအစြမ္းထက္သည့္ အဆင့္သို႔ ေရာက္သြားမည္ ဆိုပါက
အေျခအေနတစ္မ်ိဳးတစ္ဖုံ ထူးျခားသြားႏိုင္ေပလိမ့္မည္။ သခင္ႀကီးဘိုင္သည္
မေရမတြက္ႏိုင္ေသာ တန္ဖိုးႀကီး ေဆးလုံးမ်ားစြာ သုံးခဲ့ဖူးသည္။ ဒ႑ာရီထဲမွ
ေ႐ႊေဆးလုံးကိုပင္ သုံးခဲ့ဖူးေလ သည္။ သို႔ေသာ္ မည္သည့္ေဆးကမွ်
ထူးျခားအစြမ္းထက္ အဆင့္မ႐ွိသျဖင့္ သူ႕အတြက္ မထူးျခားခဲ့ေခ်။ ေဆး၏
အရည္အေသြးတြင္ ထူးျခားအစြမ္းထက္ အဆင့္သည္ အဆင့္ျမင့္ဆုံး
အဆင့္ျဖစ္ၿပီး နတ္ေဆးအဆင့္ဟုပင္ ေခၚဆို သတ္မွတ္ထားၾကသည္။
ေကာင္းကင္အျပစ္ဒဏ္အား ကုသရန္မွာ နတ္ေဆးအဆင့္
ေဆးလုံးျဖင့္သာ ထူးျခားေပလိမ့္မည္။
ထူးျခားအစြမ္းထက္ အဆင့္႐ွိ ေဖးယြမ္ေဆးလုံးေလာက္ႏွင့္ ကုသႏိုင္ျခင္း
မ႐ွိသည္မွာ ေသခ်ာလွ သည္။ ထိုေဆးလုံးသည္ အခ်ိဳ႕ေသာ ေဝဒနာမ်ားကိုသာ
ကုသႏိုင္မည္ျဖစ္ၿပီး သခင္ႀကီးဘိုင္အား ကုသႏိုင္ရန္အတြက္မူ
အဆင့္ျမင့္ေဆးတစ္မ်ိဳးမ်ိဳးကိုမွ ထူးျခားအစြမ္းထက္အဆင့္ လိုအပ္ေနျခင္း ျဖစ္
သည္။
ရဲေ႐ွာင္ ေဆြးေႏြးလာသည့္ ကိစၥအေပၚ သူမအေနျဖင့္ ဆုံးျဖတ္ခ်က္ ခ်ပိုင္
ခြင့္ မ႐ွိသျဖင့္ ဝမ္အာသည္ သခင္ႀကီးဘိုင္ကိုသာ ေငးၾကည့္ေနမိသည္။
ဆရာျဖစ္သူကိုလည္း သေဘာတူေစခ်င္ေနမိသည္။
သို႔ေသာ္ ႏႈတ္မွ ထုတ္ေဖာ္၍ေတာ့ မေျပာဝံ့ေခ်။
ယခုကိစၥသည္ သခင္ႀကီးဘိုင္ ဆုံးျဖတ္ရမည့္ ကိစၥသာ ျဖစ္ေလသည္။
သခင္ႀကီးဘိုင္မွာမူ တည္ၿငိမ္စြာ ႐ွိေနတုန္းပင္ ျဖစ္ သည္။ ခဏအၾကာတြင္ သခင္ႀကီးဘိုင္သည္ မ်က္လုံးမ်ား မွိတ္ထားရာမွ
ဖြင့္လိုက္ရင္း ရဲေ႐ွာင္အား ၾကည့္လိုက္သည္။
သခင္ႀကီးဘိုင္၏ အၾကည့္မ်ားသည္ စူး႐ွလြန္းသျဖင့္ ျမားႏွစ္စင္း တစ္ၿပိဳင္
တည္း ထြက္ေပၚသြားသည္ႏွင့္ပင္ တူေနပါေသးသည္။
ထိုအၾကည့္ စူးစူးမ်ားေၾကာင့္ ရဲေ႐ွာင္၏ မ်က္ႏွာတစ္ခုလုံး
အပ္အစင္းေပါင္းမ်ားစြာျဖင့္ ထိုးႏွက္ခံလိုက္ရသည့္အလား ခံစားလိုက္ရသည္။
သူ၏ ဝိညာဥ္ေတာ္ကိုပင္ နာက်င္သြားေစႏိုင္ေသာ ခံစားမႈမ်ိဳး ျဖစ္သည္။
ထို႔ေနာက္ သခင္ႀကီးဘိုင္သည္ ရဲေ႐ွာင္ထံမွ အၾကည့္ျပန္လႊဲလိုက္ၿပီး
သူ၏ ေျခေထာက္မ်ားအား ၾကည့္လိုက္သည္။
ထိုေျခေထာက္မ်ားသည္ လႈပ္႐ွားႏိုင္ျခင္း မ႐ွိဘဲ ေဆြးျမည့္ေနေသာ
သစ္သားတုံးမ်ားကဲ့သို႔ပင္ ျဖစ္ေနေလသည္။
သခင္ႀကီးဘိုင္သည္ မိမိကိုယ္ကို အလြန္အစြမ္းထက္၍ ၾသဇာအာဏာ ႐ွိ
ေသာ လူတစ္ေယာက္မွန္း သိထားသည္။
သူ၏ လက္တစ္ဖက္ ဆန္႔ထုတ္လိုက္႐ုံျဖင့္ ကမာ႓တစ္ခုလုံးအား
စိစိညက္ညက္ ေက်သြားေအာင္ပင္ လုပ္ႏိုင္ေသာ အစြမ္းမ်ိဳး ႐ွိသည္။
ထိုစြမ္းအင္မ်ားကိုသာ အကုန္အစင္ ထုတ္သုံးလိုက္မည္ဆိုလွ်င္
လမ္းျပန္ေလွ်ာက္ႏိုင္စရာပင္ မလိုေတာ့ေခ်။ မည္မွ် အစြမ္းထက္သည့္ လူမဆို
သူ၏ ေ႐ွ႕တြင္ ဒူးေထာက္ခစားရမည္သာ ျဖစ္သည္။
အၾကည့္တစ္ခ်က္ႏွင့္ပင္ လူတိုင္းအား အႏိုင္ယူႏိုင္သည့္ အစြမ္းမ်ိဳးလည္း
႐ွိသည္။
ထိုမွ်သာမက သူ၏ ဘယ္ဖက္တြင္ ဘယ္လက္႐ုံး ဝမ္အာ ႐ွိေန၍
ညာဖက္တြင္ ညာလက္႐ုံး ခ်ဴးအာလည္း ႐ွိေနေလသည္။ လက္တစ္ဖက္
ေဝ့ယမ္း႐ုံျဖင့္ ေလႏွင့္တိမ္စိုင္မ်ားကို ေ႐ြ႕လ်ားႏိုင္စြမ္း႐ွိၿပီး ထိုလက္အား ဆန္႔ထုတ္လိုက္သည္ႏွင့္ ကမာ႓တစ္ခုလုံး သူ၏ ထိန္းခ်ဳပ္မႈေအာက္သို႔
ေရာက္သြားေပလိမ့္ မည္။
အကယ္၍ လူအမ်ားသာ ထိုအေၾကာင္းအား သိသြားမည္ဆိုပါက
အလြန္ထိတ္လန္႔ တုန္လႈပ္သြားၾကမည္မွာ အေသခ်ာပင္ ျဖစ္သည္။ ထိုမွ်ထိ
အစြမ္းထက္ေၾကာင္း သူကလြဲ၍ အျခားမည္သူမွ် မသိေသးေခ်။
တကယ္လက္ေတြ႕တြင္ ထိုထက္ပင္ပို၍ လုပ္ႏိုင္စြမ္း ႐ွိေနပါေသးသည္။
ကမာ႓ေပၚ႐ွိ မည္သည့္အရာကိုမဆို ရယူပိုင္ဆိုင္ႏိုင္စြမ္း႐ွိၿပီး လုပ္ခ်င္သလို
လုပ္ႏိုင္သည့္ အစြမ္းအစမ်ိဳးလည္း ႐ွိေနသည္။
(နတ္ဘုရားေတြက ခြင့္မလႊတ္ဘူး ဟုတ္လား . . .)
သခင္ႀကီးဘိုင္၏ စိတ္ထဲတြင္ မေက်မခ်မ္းပင္ ေတြးေနမိသည္။
(ဘာနတ္ဘုရားလဲ . . . ငါက နတ္ဘုရားပဲ မဟုတ္ ဘူးလား။
ကမာ႓ေပၚမွာ႐ွိတဲ့ နယ္ေျမေတြကို ဘုရင္ေတြကပဲ ပိုင္ၿပီး ျပည္သူေတြက
ေရေျမ့သခင္ ႐ွင္ဘုရင္ေတြရဲ႕ အသုံးေတာ္ခံေတြ ဆိုတဲ့ စကားလုံးေတြက
တကယ္ေတာ့ ရယ္စရာ ဟာသေတြပါ။ ငါကေတာ့ ဒီမွာ ထိုင္ေနရတယ္။
ကိုယ္တိုင္ကိုယ္က် ဘာမွ မလုပ္ႏိုင္ဘူး။ ကမာ႓တစ္ခုလုံး တုန္လႈပ္ေအာင္၊
အံ့ၾသသြားေအာင္ ကိုယ္တိုင္ အစြမ္းျပခြင့္ မ႐ွိပါလား . . .)
သခင္ႀကီးဘိုင္သည္ တစ္ကိုယ္တည္း ေတြးေနမိပါေတာ့သည္။