မိုးကောင်းကင်အောက် မှ ကလဲ့စား
Chapter – 225
“ကျူးကျော်ဝင်ရောက်လာခြင်း”
ခေါင်းငိုက်စိုက်ကျ ပြောဆိုနေရင်းဖြင့် ဆောင်ဂျူတစ်ယောက် အလွန် ဝမ်းနည်းလျက်ရှိသည်။ သူ၏ ဘဝအား အကြီးအကျယ် စိတ်ပျက်လျက်ရှိပြီး အသက်ပင် ဆက်၍ မရှင်ချင်တော့သည့်ပုံ ပေါက်နေလေသည်။
ထို့နောက် ရဲရှောင်အား မော့ကြည့်လိုက်သောအခါ -
“ဟမ် . . . ဘယ်ရောက်သွားတာလဲဟ . . .”
အခန်းထဲမှ ထွက်ပေါ်လာသော ဟောက်သံအားယခုမှသာ ဆောင်ဂျု သတိပြုမိသွားသည်။ ရဲရှောင်၏ ဟောက်သံပင် ဖြစ်သည်။
ရဲရှောင်၏ အပြုအမူသည် ဆောင်ဂျုအား “ကျုပ်အိပ်နေပြီ ခင်ဗျားသွားတော့ . . .” ဟုပြော၍ နှင်ထုတ်နေသည့် အမူအယာနှင့်ပင် တူနေပါသေးသည်။
“ခွေးမသားလေး၊ မအေဘေး၊ သူတောင်းစားလေး . . ."
ဆောင်ဂျု ဒေါသတကြီးဖြင့်ပင် ဆဲဆိုလိုက်ရင်း -
[ငါပြောတာတောင် နားမထောင်သွားဘူး၊ ငါကတော့ ငါ့ခံစားချက်တွေကို ပြောနေလိုက်ရတာ၊ ဘယ်လိုကောင်လဲ မသိဘူး။ အသိစိတ်ရော ရှိသေးရဲ့လား။ မင်းအဖေထက်တောင် မင်းက ပိုပြီး လက်ပေါက်ကတ်နေသေးတယ် . . .]
ဒေါသအလွန်ထွက်နေသော ဆောင်ဂျုသည် ဆဲနည်းပေါင်းမျိုးစုံဖြင့် မိုးမွှန်အောင်ပင် ဆဲနေသည်မှာ တော်တော်နှင့် မပြီးတော့ချေ။
ရဲအိမ်တော် တစ်ခုလုံး အပ်ကျသံပင် မကြားရအောင် တိတ်ဆိတ်နေသောကြောင့် ဆောင်ဂျု၏ ဆဲဆိုသံများအား အတိုင်းသားပင် ကြားနေရလေသည်။
ခေါင်းမိုးပေါ်ရှိ မိန်းမပျိုပင် အဆဲသန်သော ဆောင်ဂျုအား လေးစားသွားမိသည်။ ရေပက်မဝင်အောင်ပင် ဆဲဆိုနေသော ဆောင်ဂျု၏ ဆဲဆိုသံများအား သူမလည်း ကြားနေရသည်။ ဆောင်ဂျု၏ ပါးစပ်မှ ၂ နာရီမျှ ကြာသည်အထိ မရပ်မနားဘဲ တောက်လျှောက်ကို ဆဲဆိုနေသည့်အတွက် မိန်းမပျိုသည် အလွန်အမင်းပင် အံ့သြနေမိသည်။ ထို့အပြင် ဆဲဆိုနေသည့် စကားလုံးများသည် အက်ကြောင်းထပ်မနေဘဲ တစ်ခါဆဲတစ်မျိုးဖြင့်ပင် ဆဲနေခြင်း ဖြစ်သည်။ မိန်းမပျိုသည် ပြုံးလိုက်ရင်း -
[ဒီအိမ်တော်ထိန်းက ဆဲတဲ့နေရာမှာတော့ တစ်ကမ္ဘာလုံးက အရှုံးပေးရမယ် ထင်တယ် . . .]
ရဲရှောင်သည် သူ၏ နားအား ပိတ်ထားကာ မကြားချင်ယောင်ပင် ဆောင်နေလိုက်သည်။
ဆောင်ဂျုအား ဖြစ်ခဲ့သည့် အကြောင်းအရာများနှင့် ပက်သက်၍ အမှန်တိုင်းပြော၍လည်း မဖြစ်နိုင်ပေ။ ထို့ပြင် လိမ်လည်း မလိမ်ချင်တော့သဖြင့် အိပ်ချင်ယောင် ဆောင်လိုက်ခြင်းဖြစ်သည်။ ရဲရှောင်တစ်ယောက် ပညာသားပါပါဖြင့် ရှောင်ထွက်လိုက်ခြင်းပင် ဖြစ်သည်။
အကယ်၍ ရှင်းပြရမည် ဆိုပါကလည်း ဖြစ်စဉ် အစအဆုံးအား မည်ကဲ့သို့ ရှင်းပြရပါမည်နည်း။
ပြောမည်ဆိုလျှင် သူလုပ်ထားသည့် အရာမှန်သမျှ အား အကုန်ပြောမှသာ ဖြစ်နိုင်ပေလိမ့်မည်။ သို့သော် ထိုကိစ္စများအား ယခုအချိန်တွင် ပြောပြရန် မသင့်သေးချေ။
ထို့ကြောင့်ပင် ရဲရှောင် ရှောင်ထွက်ခဲ့ရခြင်း ဖြစ်သည်။
အိပ်ချင်ယောင် ဆောင်နေသည့်တိုင် ဆောင်ဂျု၏ ကျယ်လောင်လှသော ဆဲဆိုသံများသည် ရဲရှောင်၏ နားထဲသို့ အဆက်မပြတ် တိုးဝင်လျက်ရှိသည်။ ၂ နာရီတိုင်တိုင် ဝအောင် ဆဲဆိုပြီးမှသာ ဆောင်ဂျုသည် ရဲရှောင်၏ အခန်းထဲမှ ထွက်ခွာသွားတော့သည်။
ရဲရှောင်တစ်ယောက် စိတ်သက်သာရာ ရသွားဟန်ဖြင့် သက်ပြင်းတစ်ချက် မှုတ်ထုတ်လိုက်ရင်း -
[တောက် . . . ဆဲနေလိုက်တာများ ငါ့နားတောင် ကွဲထွက်တော့မယ်။ တော်တော်လေးကို လေးစားစရာ ကောင်းတယ်။ ငါတောင်မှ သူ့လို မဆဲနိုင်လောက်ဘူး။ ရှောင်နေလို့သာပဲ တော်တော့တယ် . . .]
နောက်ဆုံးတွင်မူ ရဲရှောင်တစ်ယောက် ကောင်းမွန်စွာ အိပ်စက်ခွင့် ရသွားခဲ့ပြီ ဖြစ်သည်။
ရဲရှောင် သက်ပြင်းချလိုက်ရင်း စောင်ခြုံလိုက်သည်။ မအိပ်ခင်အချိန်တွင် သူ၏ ဝိညာဉ်တော် စွမ်းအင်များအား ဟင်းလင်းပြင်များ အတွင်းသို့ ထည့်သွင်း၍ ကျင့်ကြံမှုများ ပြုလုပ်ရဦးမည် ဖြစ်သည်။ သို့သော် အာရုံစိုက်၍ မရသကဲ့သို့ ခံစားနေရသည်။ စိတ်တည်ငြိမ်လာအောင် မည်ကဲ့သို့ ကြိုးစား ကြိုးစား အချည်းနှီးပင် ဖြစ်နေခဲ့သည်။
ရဲရှောင် အံ့သြသွားမိသည်။ ယခင်က ယခုကဲ့သို့ တစ်ခါမျှ မဖြစ်ခဲ့ဖူးချေ။
[ဘာတွေဖြစ်နေတာလဲ . . . တစ်ခုခုများ မှားနေတာလား၊ ထူးဆန်းလိုက်တာ . . .]
အာရုံမစိုက်နိုင်သည့် နောက်ဆုံးတွင် အိပ်ယာထက်မှ ထထိုင်လိုက်သည်။ မျက်မှောင်ကြုတ်၍ မည်သည့်အချက် မှားယွင်းနေသည်ကို အာရုံစိုက်၍ ပြန်လည် ဆင်ခြင်သုံးသပ်နေမိသည်။
[ဝမ်ရမ်ချူးချူးတို့အိမ်မှာ ငါဘာများ လုပ်ခဲ့မိလဲ၊ ပိုင်ရှင်းယွဲ့ကြောင့်လား။ လင်းပါအို ခန်းမမှာများလား၊ ဒါမှမဟုတ် နယ်စပ်က စစ်ပွဲတွေကြောင့်များလား။ဘယ်အရာက ငါ့ကို စိတ်အနှောင့်အယှက် ပေးနေတာလဲ။ ငါ့ကိုယ်ငါ သတိမထားမိဘူး ဆိုတာ မရှိသလောက်ပဲဟာ . . .]
ရဲရှောင် တွေးနေမိသော်လည်း အဖြေကိုမူ ရှာမတွေ့ပေ။
“ဒီည ဘာလို့များ ငါအာရုံစိုက်လို့ မရတာပါလိမ့် . . .”
ထိုအချိန်တွင် အမိုးပေါ်မှ မိန်းမပျိုသည်လည်း ရဲရှောင်ကဲ့သို့ပင် ခံစားနေရသည်။
သူမကိုယ်တိုင်ပင် ရဲရှောင်ကဲ့သို့ တွေးနေမိသည်။
[ငါဘာလို့ အာရုံစိုက်လို့ မရတာပါလိမ့် . . .]
ဖန်ဇီလင် တစ်ဖြစ်လဲ ရဲရှောင်သည် ရုပ်ဖျက်ထားခြင်းမှ မူလ ငယ်ရွယ်ချောမောသော ပုံစံသို့ ပြန်ပြောင်းလိုက်ပြီဖြစ်ကာ အိပ်ယာထက်တွင် တစ်ကိုယ်တည်း အတွေးနယ်ချဲ့လျက် ရှိသည်။
ခေါင်မိုးပေါ်ရှိ မိန်းကလေးသည်လည်း ရဲရှောင်ကဲ့သို့ပင် အတွေးပင်လယ်ထဲ မျောလွင့်လျက် ရှိသည်။
[ငါဘာလုပ်ရတော့မလဲ . . . ငါ့မှာ အသက်ရှင်ဖို့ အချိန်တစ်လတောင် မလိုတော့ဘူး။ တစ်လနေလို့မှ အသက်ဝင် ကျောက်စိမ်းကြာပန်းကို မရရင် သေရတော့မယ်။ ငါ့အသက်က အဖိုးမတန်တောင် ငါ့ဂိုဏ်းကရော ဘယ်လို လုပ်မလဲ၊ ငါ့ကာကွယ်မှု မရှိဘဲ ဂိုဏ်းတစ်ခုလုံး လုံခြုံပါ့မလား၊ ဘယ်အချိန် ပြိုကွဲမလဲ မသိနိုင်ဘူး။ ဒီလို ဖြစ်လာအောင် ငါတို့ရဲ့ ဘိုးဘေးတွေက အများကြီး ကြိုးစားခဲ့ကြရတာ။ ငါဒီကို လာတယ်ဆိုတာကလည်း ပိုင်ရှင်းယွဲ့ကို နောက်ဆုံးအနေနဲ့ လာမှာတာ။ ဒါပေမယ့် ယင်နဲ့ယန် စွမ်းအား ရှိတယ်ဆိုတဲ့ လူတစ်ယောက် အကြောင်းကို သူ့ဆီကနေ မထင်မှတ်ပဲ ကြားလိုက်ရတယ်။ အသက်ဝင်ကျောက်စိမ်း ကြာပန်းကိုမှ မသုံးရင် ဒီလိုစွမ်းအင်ကပဲ ငါ့ကို ကုသပေးနိုင်မှာ။ ဒါပေမယ့် ဒီလူနဲ့ ငါ အသားချင်းထိပြီး အပျိုစင်ဘဝ ပေးရမှာကတော့ စိတ်ပျက်စရာပဲ။ ဒါ ငါလုံးဝ လက်ခံနိုင်တဲ့ အချက်မဟုတ်ဘူး . . .]
[ငါ့ရဲ့ အပျိုစင်ဘဝကို တစ်သက်လုံး ဖြူဖြူစင်စင်နဲ့ စောင့်ထိန်း လာခဲ့တာ။ အခုတော့ သူစိမ်း ယောက်ျား တစ်ယောက်ကို ပေးရတော့မှာပါလား။ နောက်ပြီး သူက ဒီလို အဆင့်နိမ့်ကမ္ဘာက ပုရွတ်ဆိတ်လောက် အစွမ်းနဲ့ လူတစ်ယောက် ဖြစ်နေရတယ်တဲ့လား။ ဘယ်လိုမှ လက်မခံနိုင်စရာပဲ . . .]
မိန်းမပျို၏ စိတ်ထဲတွင် အတွေးပေါင်းများစွာဖြင့် လွန်ဆွဲလျက် ရှိသည်။
အချိန်အတော်ကြာသည့်တိုင် ရဲရှောင်သည် အဖြေရှာ၍ မရခဲ့ချေ။ ထို့ကြောင့် တင်ပျဉ်ခွေ ထိုင်လိုက်ရင်း သူ၏ ကျင့်စဉ်များဖြင့် စိတ်တည်ငြိမ်အောင် ကြိုးစားကြည့်သည်။ သို့သော် မည်မျှပင် ကြိုးစားစေကာမူ ပို၍ပင် မတည်မငြိမ် ဖြစ်လာခဲ့သည်။ အဘယ်အတွက်ကြောင့် ယခုကဲ့သို့ ဖြစ်နေရသည်ကို ရဲရှောင် မစဉ်းစားတတ်တော့ပေ။
ရဲရှောင်သည် သက်ပြင်းအကြိမ်ကြိမ် ချလိုက်ရင်း
“အရုဏ်တောင် တက်တော့မယ်။ တော်တော်ကို ထူးဆန်းတဲ့ ညပါလား . . .”
မိန်းမပျိုသည်လည်း ပတ်ဝန်းကျင်အား တစ်ချက် အကဲခတ်လိုက်ပြီးနောက် -
[ဟင် . . . အရုဏ်တောင် တက်တော့မှာပါလား . . .]
ထို့နောက် အံတင်းတင်းကြိတ်၍ မျက်စိမှိတ်လိ်ုက်ပြီး သူ၏ လက်အား ဝေ့ယမ်းလိုက်သည်။ ထိုအခါ လင်းခါစ အလင်းရောင်သည် အမှောင်ပြန်ဖုံးသွားပြီး အရာအားလုံးသည် အမှောင်အတိကျသွားခဲ့သည်။
တိမ်မည်းများစွာသည် ကောင်းကင်ထက်တွင် စုစည်းလာကြပြီး ချန်ရှင်းမြို့တော်တစ်ခုလုံးအား ဖုံးလွှမ်းသွားသည်။ တခဏအကြာတွင် မိုးခြိမ်းသံများပင် ထွက်ပေါ်လာပြီး လေပြင်းများလည်း တိုက်ခတ်သွားခဲ့သည်။
မိန်းမပျိုသည် သူ၏ ညာဘက်လက်အား ဝေ့ယမ်းလိုက်ပြီး ရဲရှောင်၏ အခန်းအား စည်းချလိုက်သည်။ ရဲရှောင်၏ အခန်းထဲသို့ စွမ်းအင်လှိုင်းများ အပြည့်ပင် ဝင်ရောက်သွားပြီး တစ်ကမ္ဘာလုံးနှင့် အဆက်အသွယ် ဖြတ်တောက်လိုက်သကဲ့သို့ တသီးတသန့်ပင် ဖြစ်သွားသည်။ ရဲရှောင်၏ အခန်းထဲသို့ မည်သူမျှ အဝင်အထွက် ပြုလုပ်၍ မရနိုင်တော့သကဲ့သို့ အခန်းထဲတွင် ဖြစ်ပျက်နေသော အသံများကိုလည်း အပြင်ဘက်မှ ကြားရတော့မည် မဟုတ်ပေ။
မိန်းမပျိုသည် အခိုးအငွေ့တစ်ခုကဲ့သို့ပင် ရဲရှောင်၏ အခန်းတွင်းသို့ ဝင်ရောက်သွားသည်။
ရဲရှောင်၏ အခန်းသည် သော့ခတ်ထားသော်လည်း သူမအဖို့ တစ်စက္ကန့်မျှပင် မကြာဘဲ ဝင်ရောက်နိုင်လိုက်သည်။
ရဲရှောင်သည် မျက်မှောင်ကြုတ်လျက် အဖြေထုတ်နေဆဲပင် ဖြစ်ပြီး ပြဿနာ၏ အရင်းအမြစ်အား သိချင်နေမိသည်။ ထိုကဲ့သို့ အာရုံစိုက်လျက် ရှိနေသောကြောင့် သူ၏ အခန်းထဲသို့ လူတစ်ယောက် ရောက်လာသည်ကို သတိမပြုမိခဲ့ချေ။
ခဏအကြာတွင် အသက်ရှူသံသဲ့သဲ့ ကြားလိုက်ရသဖြင့် ရဲရှောင်လည်း သူ၏ အခန်းထဲသို့ လူတစ်ဦး ရောက်ရှိနေမှန်း သတိထားလိုက်မိသည်။ ထိုလူသည် အနက်ရောင်ဝတ်စုံ ဝတ်ဆင်ထားလေသည်။
“ဘယ်သူလဲ . . .”
ရဲရှောင် အလန့်တကြားပင် အော်မေးလိုက်သည်။
[ဒီလူကို ငါအာရုံခံလို့ မရပါလား။ ကြည့်ရတာ ထူးခြားတဲ့ အစွမ်းမျိုး ရှိနေတဲ့ လူပဲ ဖြစ်ရမယ်။ အနည်းဆုံးတော့ မူလတာအိုအဆင့်ပဲ။ သေချာတာတစ်ခုက မော်တယ်ကမ္ဘာက လုံးဝ မဟုတ်ဘူး။ တခြား အဆင့်မြင့် နယ်ပယ် တစ်ခုခုက လာတာပဲ ဖြစ်ရမယ်။ ဒီလိုလူက ငါ့အခန်းထဲကို ဘာလို့ တိတ်တိတ်လေး ဝင်လာရတာလဲ။ သူဘာလိုချင်နေတာလဲ . . .]
ရဲရှောင်၏ ခေါင်းထဲတွင် အတွေးများစွာဖြင့် ယောက်ယတ်ခတ်သွားပါတော့သည်။
မိုးေကာင္းကင္ေအာက္ မွ ကလဲ့စား
Chapter – 225
“က်ဴးေက်ာ္ဝင္ေရာက္လာျခင္း”
ေခါင္းငိုက္စိုက္က် ေျပာဆိုေနရင္းျဖင့္ ေဆာင္ဂ်ဴတစ္ေယာက္ အလြန္ ဝမ္းနည္းလ်က္႐ွိသည္။ သူ၏ ဘဝအား အႀကီးအက်ယ္ စိတ္ပ်က္လ်က္႐ွိၿပီး အသက္ပင္ ဆက္၍ မ႐ွင္ခ်င္ေတာ့သည့္ပုံ ေပါက္ေနေလသည္။
ထို႔ေနာက္ ရဲေ႐ွာင္အား ေမာ့ၾကည့္လိုက္ေသာအခါ -
“ဟမ္ . . . ဘယ္ေရာက္သြားတာလဲဟ . . .”
အခန္းထဲမွ ထြက္ေပၚလာေသာ ေဟာက္သံအားယခုမွသာ ေဆာင္ဂ်ဳ သတိျပဳမိသြားသည္။ ရဲေ႐ွာင္၏ ေဟာက္သံပင္ ျဖစ္သည္။
ရဲေ႐ွာင္၏ အျပဳအမူသည္ ေဆာင္ဂ်ဳအား “က်ဳပ္အိပ္ေနၿပီ ခင္ဗ်ားသြားေတာ့ . . .” ဟုေျပာ၍ ႏွင္ထုတ္ေနသည့္ အမူအယာႏွင့္ပင္ တူေနပါေသးသည္။
“ေခြးမသားေလး၊ မေအေဘး၊ သူေတာင္းစားေလး . . ."
ေဆာင္ဂ်ဳ ေဒါသတႀကီးျဖင့္ပင္ ဆဲဆိုလိုက္ရင္း -
[ငါေျပာတာေတာင္ နားမေထာင္သြားဘူး၊ ငါကေတာ့ ငါ့ခံစားခ်က္ေတြကို ေျပာေနလိုက္ရတာ၊ ဘယ္လိုေကာင္လဲ မသိဘူး။ အသိစိတ္ေရာ ႐ွိေသးရဲ႕လား။ မင္းအေဖထက္ေတာင္ မင္းက ပိုၿပီး လက္ေပါက္ကတ္ေနေသးတယ္ . . .]
ေဒါသအလြန္ထြက္ေနေသာ ေဆာင္ဂ်ဳသည္ ဆဲနည္းေပါင္းမ်ိဳးစုံျဖင့္ မိုးမႊန္ေအာင္ပင္ ဆဲေနသည္မွာ ေတာ္ေတာ္ႏွင့္ မၿပီးေတာ့ေခ်။
ရဲအိမ္ေတာ္ တစ္ခုလုံး အပ္က်သံပင္ မၾကားရေအာင္ တိတ္ဆိတ္ေနေသာေၾကာင့္ ေဆာင္ဂ်ဳ၏ ဆဲဆိုသံမ်ားအား အတိုင္းသားပင္ ၾကားေနရေလသည္။
ေခါင္းမိုးေပၚ႐ွိ မိန္းမပ်ိဳပင္ အဆဲသန္ေသာ ေဆာင္ဂ်ဳအား ေလးစားသြားမိသည္။ ေရပက္မဝင္ေအာင္ပင္ ဆဲဆိုေနေသာ ေဆာင္ဂ်ဳ၏ ဆဲဆိုသံမ်ားအား သူမလည္း ၾကားေနရသည္။ ေဆာင္ဂ်ဳ၏ ပါးစပ္မွ ၂ နာရီမွ် ၾကာသည္အထိ မရပ္မနားဘဲ ေတာက္ေလွ်ာက္ကို ဆဲဆိုေနသည့္အတြက္ မိန္းမပ်ိဳသည္ အလြန္အမင္းပင္ အံ့ၾသေနမိသည္။ ထို႔အျပင္ ဆဲဆိုေနသည့္ စကားလုံးမ်ားသည္ အက္ေၾကာင္းထပ္မေနဘဲ တစ္ခါဆဲတစ္မ်ိဳးျဖင့္ပင္ ဆဲေနျခင္း ျဖစ္သည္။ မိန္းမပ်ိဳသည္ ျပဳံးလိုက္ရင္း -
[ဒီအိမ္ေတာ္ထိန္းက ဆဲတဲ့ေနရာမွာေတာ့ တစ္ကမ႓ာလုံးက အ႐ႈံးေပးရမယ္ ထင္တယ္ . . .]
ရဲေ႐ွာင္သည္ သူ၏ နားအား ပိတ္ထားကာ မၾကားခ်င္ေယာင္ပင္ ေဆာင္ေနလိုက္သည္။
ေဆာင္ဂ်ဳအား ျဖစ္ခဲ့သည့္ အေၾကာင္းအရာမ်ားႏွင့္ ပက္သက္၍ အမွန္တိုင္းေျပာ၍လည္း မျဖစ္ႏိုင္ေပ။ ထို႔ျပင္ လိမ္လည္း မလိမ္ခ်င္ေတာ့သျဖင့္ အိပ္ခ်င္ေယာင္ ေဆာင္လိုက္ျခင္းျဖစ္သည္။ ရဲေ႐ွာင္တစ္ေယာက္ ပညာသားပါပါျဖင့္ ေ႐ွာင္ထြက္လိုက္ျခင္းပင္ ျဖစ္သည္။
အကယ္၍ ႐ွင္းျပရမည္ ဆိုပါကလည္း ျဖစ္စဥ္ အစအဆုံးအား မည္ကဲ့သို႔ ႐ွင္းျပရပါမည္နည္း။
ေျပာမည္ဆိုလွ်င္ သူလုပ္ထားသည့္ အရာမွန္သမွ် အား အကုန္ေျပာမွသာ ျဖစ္ႏိုင္ေပလိမ့္မည္။ သို႔ေသာ္ ထိုကိစၥမ်ားအား ယခုအခ်ိန္တြင္ ေျပာျပရန္ မသင့္ေသးေခ်။
ထို႔ေၾကာင့္ပင္ ရဲေ႐ွာင္ ေ႐ွာင္ထြက္ခဲ့ရျခင္း ျဖစ္သည္။
အိပ္ခ်င္ေယာင္ ေဆာင္ေနသည့္တိုင္ ေဆာင္ဂ်ဳ၏ က်ယ္ေလာင္လွေသာ ဆဲဆိုသံမ်ားသည္ ရဲေ႐ွာင္၏ နားထဲသို႔ အဆက္မျပတ္ တိုးဝင္လ်က္႐ွိသည္။ ၂ နာရီတိုင္တိုင္ ဝေအာင္ ဆဲဆိုၿပီးမွသာ ေဆာင္ဂ်ဳသည္ ရဲေ႐ွာင္၏ အခန္းထဲမွ ထြက္ခြာသြားေတာ့သည္။
ရဲေ႐ွာင္တစ္ေယာက္ စိတ္သက္သာရာ ရသြားဟန္ျဖင့္ သက္ျပင္းတစ္ခ်က္ မႈတ္ထုတ္လိုက္ရင္း -
[ေတာက္ . . . ဆဲေနလိုက္တာမ်ား ငါ့နားေတာင္ ကြဲထြက္ေတာ့မယ္။ ေတာ္ေတာ္ေလးကို ေလးစားစရာ ေကာင္းတယ္။ ငါေတာင္မွ သူ႕လို မဆဲႏိုင္ေလာက္ဘူး။ ေ႐ွာင္ေနလို႔သာပဲ ေတာ္ေတာ့တယ္ . . .]
ေနာက္ဆုံးတြင္မူ ရဲေ႐ွာင္တစ္ေယာက္ ေကာင္းမြန္စြာ အိပ္စက္ခြင့္ ရသြားခဲ့ၿပီ ျဖစ္သည္။
ရဲေ႐ွာင္ သက္ျပင္းခ်လိုက္ရင္း ေစာင္ျခဳံလိုက္သည္။ မအိပ္ခင္အခ်ိန္တြင္ သူ၏ ဝိညာဥ္ေတာ္ စြမ္းအင္မ်ားအား ဟင္းလင္းျပင္မ်ား အတြင္းသို႔ ထည့္သြင္း၍ က်င့္ၾကံမႈမ်ား ျပဳလုပ္ရဦးမည္ ျဖစ္သည္။ သို႔ေသာ္ အာ႐ုံစိုက္၍ မရသကဲ့သို႔ ခံစားေနရသည္။ စိတ္တည္ၿငိမ္လာေအာင္ မည္ကဲ့သို႔ ႀကိဳးစား ႀကိဳးစား အခ်ည္းႏွီးပင္ ျဖစ္ေနခဲ့သည္။
ရဲေ႐ွာင္ အံ့ၾသသြားမိသည္။ ယခင္က ယခုကဲ့သို႔ တစ္ခါမွ် မျဖစ္ခဲ့ဖူးေခ်။
[ဘာေတြျဖစ္ေနတာလဲ . . . တစ္ခုခုမ်ား မွားေနတာလား၊ ထူးဆန္းလိုက္တာ . . .]
အာ႐ုံမစိုက္ႏိုင္သည့္ ေနာက္ဆုံးတြင္ အိပ္ယာထက္မွ ထထိုင္လိုက္သည္။ မ်က္ေမွာင္ၾကဳတ္၍ မည္သည့္အခ်က္ မွားယြင္းေနသည္ကို အာ႐ုံစိုက္၍ ျပန္လည္ ဆင္ျခင္သုံးသပ္ေနမိသည္။
[ဝမ္ရမ္ခ်ဴးခ်ဴးတို႔အိမ္မွာ ငါဘာမ်ား လုပ္ခဲ့မိလဲ၊ ပိုင္႐ွင္းယြဲ႕ေၾကာင့္လား။ လင္းပါအို ခန္းမမွာမ်ားလား၊ ဒါမွမဟုတ္ နယ္စပ္က စစ္ပြဲေတြေၾကာင့္မ်ားလား။ဘယ္အရာက ငါ့ကို စိတ္အေႏွာင့္အယွက္ ေပးေနတာလဲ။ ငါ့ကိုယ္ငါ သတိမထားမိဘူး ဆိုတာ မ႐ွိသေလာက္ပဲဟာ . . .]
ရဲေ႐ွာင္ ေတြးေနမိေသာ္လည္း အေျဖကိုမူ ႐ွာမေတြ႕ေပ။
“ဒီည ဘာလို႔မ်ား ငါအာ႐ုံစိုက္လို႔ မရတာပါလိမ့္ . . .”
ထိုအခ်ိန္တြင္ အမိုးေပၚမွ မိန္းမပ်ိဳသည္လည္း ရဲေ႐ွာင္ကဲ့သို႔ပင္ ခံစားေနရသည္။
သူမကိုယ္တိုင္ပင္ ရဲေ႐ွာင္ကဲ့သို႔ ေတြးေနမိသည္။
[ငါဘာလို႔ အာ႐ုံစိုက္လို႔ မရတာပါလိမ့္ . . .]
ဖန္ဇီလင္ တစ္ျဖစ္လဲ ရဲေ႐ွာင္သည္ ႐ုပ္ဖ်က္ထားျခင္းမွ မူလ ငယ္႐ြယ္ေခ်ာေမာေသာ ပုံစံသို႔ ျပန္ေျပာင္းလိုက္ၿပီျဖစ္ကာ အိပ္ယာထက္တြင္ တစ္ကိုယ္တည္း အေတြးနယ္ခ်ဲ႕လ်က္ ႐ွိသည္။
ေခါင္မိုးေပၚ႐ွိ မိန္းကေလးသည္လည္း ရဲေ႐ွာင္ကဲ့သို႔ပင္ အေတြးပင္လယ္ထဲ ေမ်ာလြင့္လ်က္ ႐ွိသည္။
[ငါဘာလုပ္ရေတာ့မလဲ . . . ငါ့မွာ အသက္႐ွင္ဖို႔ အခ်ိန္တစ္လေတာင္ မလိုေတာ့ဘူး။ တစ္လေနလို႔မွ အသက္ဝင္ ေက်ာက္စိမ္းၾကာပန္းကို မရရင္ ေသရေတာ့မယ္။ ငါ့အသက္က အဖိုးမတန္ေတာင္ ငါ့ဂိုဏ္းကေရာ ဘယ္လို လုပ္မလဲ၊ ငါ့ကာကြယ္မႈ မ႐ွိဘဲ ဂိုဏ္းတစ္ခုလုံး လုံျခဳံပါ့မလား၊ ဘယ္အခ်ိန္ ၿပိဳကြဲမလဲ မသိႏိုင္ဘူး။ ဒီလို ျဖစ္လာေအာင္ ငါတို႔ရဲ႕ ဘိုးေဘးေတြက အမ်ားႀကီး ႀကိဳးစားခဲ့ၾကရတာ။ ငါဒီကို လာတယ္ဆိုတာကလည္း ပိုင္႐ွင္းယြဲ႕ကို ေနာက္ဆုံးအေနနဲ႔ လာမွာတာ။ ဒါေပမယ့္ ယင္နဲ႔ယန္ စြမ္းအား ႐ွိတယ္ဆိုတဲ့ လူတစ္ေယာက္ အေၾကာင္းကို သူ႕ဆီကေန မထင္မွတ္ပဲ ၾကားလိုက္ရတယ္။ အသက္ဝင္ေက်ာက္စိမ္း ၾကာပန္းကိုမွ မသုံးရင္ ဒီလိုစြမ္းအင္ကပဲ ငါ့ကို ကုသေပးႏိုင္မွာ။ ဒါေပမယ့္ ဒီလူနဲ႔ ငါ အသားခ်င္းထိၿပီး အပ်ိဳစင္ဘဝ ေပးရမွာကေတာ့ စိတ္ပ်က္စရာပဲ။ ဒါ ငါလုံးဝ လက္ခံႏိုင္တဲ့ အခ်က္မဟုတ္ဘူး . . .]
[ငါ့ရဲ႕ အပ်ိဳစင္ဘဝကို တစ္သက္လုံး ျဖဴျဖဴစင္စင္နဲ႔ ေစာင့္ထိန္း လာခဲ့တာ။ အခုေတာ့ သူစိမ္း ေယာက်္ား တစ္ေယာက္ကို ေပးရေတာ့မွာပါလား။ ေနာက္ၿပီး သူက ဒီလို အဆင့္နိမ့္ကမ႓ာက ပု႐ြတ္ဆိတ္ေလာက္ အစြမ္းနဲ႔ လူတစ္ေယာက္ ျဖစ္ေနရတယ္တဲ့လား။ ဘယ္လိုမွ လက္မခံႏိုင္စရာပဲ . . .]
မိန္းမပ်ိဳ၏ စိတ္ထဲတြင္ အေတြးေပါင္းမ်ားစြာျဖင့္ လြန္ဆြဲလ်က္ ႐ွိသည္။
အခ်ိန္အေတာ္ၾကာသည့္တိုင္ ရဲေ႐ွာင္သည္ အေျဖ႐ွာ၍ မရခဲ့ေခ်။ ထို႔ေၾကာင့္ တင္ပ်ဥ္ေခြ ထိုင္လိုက္ရင္း သူ၏ က်င့္စဥ္မ်ားျဖင့္ စိတ္တည္ၿငိမ္ေအာင္ ႀကိဳးစားၾကည့္သည္။ သို႔ေသာ္ မည္မွ်ပင္ ႀကိဳးစားေစကာမူ ပို၍ပင္ မတည္မၿငိမ္ ျဖစ္လာခဲ့သည္။ အဘယ္အတြက္ေၾကာင့္ ယခုကဲ့သို႔ ျဖစ္ေနရသည္ကို ရဲေ႐ွာင္ မစဥ္းစားတတ္ေတာ့ေပ။
ရဲေ႐ွာင္သည္ သက္ျပင္းအႀကိမ္ႀကိမ္ ခ်လိုက္ရင္း
“အ႐ုဏ္ေတာင္ တက္ေတာ့မယ္။ ေတာ္ေတာ္ကို ထူးဆန္းတဲ့ ညပါလား . . .”
မိန္းမပ်ိဳသည္လည္း ပတ္ဝန္းက်င္အား တစ္ခ်က္ အကဲခတ္လိုက္ၿပီးေနာက္ -
[ဟင္ . . . အ႐ုဏ္ေတာင္ တက္ေတာ့မွာပါလား . . .]
ထို႔ေနာက္ အံတင္းတင္းႀကိတ္၍ မ်က္စိမွိတ္လိ္ဳက္ၿပီး သူ၏ လက္အား ေဝ့ယမ္းလိုက္သည္။ ထိုအခါ လင္းခါစ အလင္းေရာင္သည္ အေမွာင္ျပန္ဖုံးသြားၿပီး အရာအားလုံးသည္ အေမွာင္အတိက်သြားခဲ့သည္။
တိမ္မည္းမ်ားစြာသည္ ေကာင္းကင္ထက္တြင္ စုစည္းလာၾကၿပီး ခ်န္႐ွင္းၿမိဳ႕ေတာ္တစ္ခုလုံးအား ဖုံးလႊမ္းသြားသည္။ တခဏအၾကာတြင္ မိုးၿခိမ္းသံမ်ားပင္ ထြက္ေပၚလာၿပီး ေလျပင္းမ်ားလည္း တိုက္ခတ္သြားခဲ့သည္။
မိန္းမပ်ိဳသည္ သူ၏ ညာဘက္လက္အား ေဝ့ယမ္းလိုက္ၿပီး ရဲေ႐ွာင္၏ အခန္းအား စည္းခ်လိုက္သည္။ ရဲေ႐ွာင္၏ အခန္းထဲသို႔ စြမ္းအင္လိႈင္းမ်ား အျပည့္ပင္ ဝင္ေရာက္သြားၿပီး တစ္ကမ႓ာလုံးႏွင့္ အဆက္အသြယ္ ျဖတ္ေတာက္လိုက္သကဲ့သို႔ တသီးတသန္႔ပင္ ျဖစ္သြားသည္။ ရဲေ႐ွာင္၏ အခန္းထဲသို႔ မည္သူမွ် အဝင္အထြက္ ျပဳလုပ္၍ မရႏိုင္ေတာ့သကဲ့သို႔ အခန္းထဲတြင္ ျဖစ္ပ်က္ေနေသာ အသံမ်ားကိုလည္း အျပင္ဘက္မွ ၾကားရေတာ့မည္ မဟုတ္ေပ။
မိန္းမပ်ိဳသည္ အခိုးအေငြ႕တစ္ခုကဲ့သို႔ပင္ ရဲေ႐ွာင္၏ အခန္းတြင္းသို႔ ဝင္ေရာက္သြားသည္။
ရဲေ႐ွာင္၏ အခန္းသည္ ေသာ့ခတ္ထားေသာ္လည္း သူမအဖို႔ တစ္စကၠန္႔မွ်ပင္ မၾကာဘဲ ဝင္ေရာက္ႏိုင္လိုက္သည္။
ရဲေ႐ွာင္သည္ မ်က္ေမွာင္ၾကဳတ္လ်က္ အေျဖထုတ္ေနဆဲပင္ ျဖစ္ၿပီး ျပႆနာ၏ အရင္းအျမစ္အား သိခ်င္ေနမိသည္။ ထိုကဲ့သို႔ အာ႐ုံစိုက္လ်က္ ႐ွိေနေသာေၾကာင့္ သူ၏ အခန္းထဲသို႔ လူတစ္ေယာက္ ေရာက္လာသည္ကို သတိမျပဳမိခဲ့ေခ်။
ခဏအၾကာတြင္ အသက္႐ွဴသံသဲ့သဲ့ ၾကားလိုက္ရသျဖင့္ ရဲေ႐ွာင္လည္း သူ၏ အခန္းထဲသို႔ လူတစ္ဦး ေရာက္႐ွိေနမွန္း သတိထားလိုက္မိသည္။ ထိုလူသည္ အနက္ေရာင္ဝတ္စုံ ဝတ္ဆင္ထားေလသည္။
“ဘယ္သူလဲ . . .”
ရဲေ႐ွာင္ အလန္႔တၾကားပင္ ေအာ္ေမးလိုက္သည္။
[ဒီလူကို ငါအာ႐ုံခံလို႔ မရပါလား။ ၾကည့္ရတာ ထူးျခားတဲ့ အစြမ္းမ်ိဳး ႐ွိေနတဲ့ လူပဲ ျဖစ္ရမယ္။ အနည္းဆုံးေတာ့ မူလတာအိုအဆင့္ပဲ။ ေသခ်ာတာတစ္ခုက ေမာ္တယ္ကမ႓ာက လုံးဝ မဟုတ္ဘူး။ တျခား အဆင့္ျမင့္ နယ္ပယ္ တစ္ခုခုက လာတာပဲ ျဖစ္ရမယ္။ ဒီလိုလူက ငါ့အခန္းထဲကို ဘာလို႔ တိတ္တိတ္ေလး ဝင္လာရတာလဲ။ သူဘာလိုခ်င္ေနတာလဲ . . .]
ရဲေ႐ွာင္၏ ေခါင္းထဲတြင္ အေတြးမ်ားစြာျဖင့္ ေယာက္ယတ္ခတ္သြားပါေတာ့သည္။