မိုးကောင်းကင်အောက် မှ ကလဲ့စား
Chapter – 223
“ကျော့ကွင်း”
ရဲရှောင်၏ အပြုအမူကြောင့် စောင့်ကြည့်နေသော မိန်းမပျိုသည် ကြောင်ငေးသွားကာ -
[ဒီလူက ဘာလဲဟ ခုပဲသွားတယ်၊ ခုပဲ ပြန်လာတယ်။ အခု လူတွေကလည်း အများကြီး ရှိနေတော့ သူ့အနားကို အရမ်းနီးနီးကပ်ကပ် သွားလို့ မရသေးဘူး။ ငါ့နှယ်တော့ . . . ဘာဆက်လုပ်ရမှန်းကို မသိတော့ပါဘူး . . .]
ထို့နောက် ရဲရှောင်သည် လင်းပါအို ခန်းမအတွင်းသို့ ပြန်ဝင်သွားသည်ကို တွေ့လိုက်ရပြန်သည်။ ယခုအခေါက်တွင် တော်တော်နှင့် ပြန်မထွက်မလာတော့ချေ။
မိန်းမပျိုသည် အပြင်ဘက်တွင် စိတ်ရှည်လက်ရှည်ဖြင့် စောင့်ဆိုင်းနေလေသည်။ အတော်အတန်ကြာသည်အထိ ရဲရှောင်ထွက်မလာ၍ သူမ၏ စိတ်စွမ်းအားဖြင့် ရဲရှောင်အား ကြည့်လိုက်သည်။ ထိုအခါ အသည်းပေါက်မတတ်ပင် မကျေမနပ် ဖြစ်သွားလေသည်။ အဘယ်ကြောင့်ဆိုသော် ဖန်ဇီလင်သည် လင်းပါအိုခန်းမအတွင်း၌ အေးအေးလူလူဖြင့်ပင် အရက်ထိုင်သောက်လျက် ရှိနေသည်ကို တွေ့လိုက်ရသောကြောင့် ဖြစ်သည်။
ဖန်ဇီလင်၏ ဘေးတွင် အနှစ်တစ်သောင်းလျှင် တစ်ကြိမ်ပင် မြင်ရခဲလှသည့် အလွန်တရာ ဝလှသည့် လူဝကြီးတစ်ဦး ထိုင်နေလေသည်။ ထိုလူဝကြီး၏ အသားများသည် တွဲကျနေပြီး ဖန်ဇီလင်အပေါ် ရိုရိုကျိုးကျိုးဖြင့် ဆက်ဆံနေသည်ကို သူမ တွေ့လိုက်ရသည်။
ဖန်ဇီလင်သည် မှိုရသည့် မျက်နှာမျိုးဖြင့်ပင် သောက်လျက်ရှိနေပြီး တစ်ချက်တစ်ချက်တွင် ကျယ်လောင်စွာ ရယ်မောလိုက်ပြန်သည်။ ထိုကဲ့သို့ ရယ်မောလိုက်သည့်အခါတိုင်း သူ၏ ပါးစပ်ထဲရှိ သွားများ ပင် အကုန်ပေါ်သွားလေသည်။
“ဘာလဲဟ . . . တော်တော်ကြာတဲ့အထိ လျှောက်သွားပြီးမှ ရုတ်တရက် ပြန်လှည့်လာပြီး ဘာလို့ လာသောက်နေရတာလဲ . . .”
အမှောင်ထဲမှ မိန်းမပျိုသည် နားမလည်ဟန်ဖြင့် ရေရွတ်လိုက်သည်။
ထိုမိန်းမပျိုသည် ချင်းယန်နယ်ပယ်မှ အစွမ်းထက်ဆုံး ပညာရှင် ၃ ဦးထဲမှ တစ်ဦးပင် ဖြစ်သည်။ ထို့ပြင် အတွေ့အကြုံများလည်း ကြွယ်ဝသူတစ်ဦးဖြစ်သောကြောင့် သူမအား ယှဉ်နိုင်သည့် လူဟူ၍ မရှိသလောက်ပင်ဖြစ်သည်။
သို့သော် ထိုကဲ့သို့ ပါးရပ်နပ်ရည် ရှိလှသည့် လူတစ်ယောက်ပင်ဖြစ်လင့်ကစား ဖန်ဇီလင်၏ အပြုအမူများနှင့် ပတ်သက်၍ နားမလည်နိုင်အောင်ပင် ဖြစ်လျက်ရှိသည်။
[သူတစ်ခုခုကိုများ အာရုံခံမိသွားလို့လား။ မဖြစ်နိုင်ဘူး၊ လုံးဝမဖြစ်နိုင်ဘူး။ သူက ဘာအဆင့်မှ မရှိသေးတဲ့ဟာ နောက်ထပ် နှစ်တစ်သောင်းလောက် ကျင့်ကြံမှုတွေ လုပ်ပါစေဦး ငါ့ကို ဘယ်လိုမှ သတိပြုမိစရာ အကြောင်းမရှိဘူး . . .]
. . .
ဖန်ဇီလင်တစ်ယောက် အချိန်များအား မေ့လျော့၍ ပျော်ရွှင်စွာ သောက်စားနေခဲ့သည်မှာ ညအချိန်သို့ပင် ရောက်ရှိလာခဲ့ပြီဖြစ်သည်။
အပြင်ဘက်တွင် မှောင်ရိပ်ခို၍ စောင့်ဆိုင်းနေသည့်
မိန်းမပျိုသည်လည်း စိတ်မရှည်တော့သောကြောင့် သက်ပြင်းများ တဟင်းဟင်းချရင်း ဒေါသထွက်နေမိသည်။ မကျေမနပ်ဖြင့် အံတကြိတ်ကြိတ် လုပ်ရလွန်း၍ သွားများပင် ကျိုးမတတ် ဖြစ်နေခဲ့သည်။
တစ်မြို့လုံးအား အမှုန့်ချေပစ်ချင်နေသည့် စိတ်များခဏခဏ ချိုးနှိမ်၍ ထားနေရသည်။ ဖန်ဇီလင်အား ကြည့်ကာ တောက်တခေါက်ခေါက်ဖြင့်ပင် ဒေါသထွက်နေမိရင်း -
[တောက် . . . သောက်ချင်လှချည်ရဲ့ ဆိုလည်း သောက်ပေါ့။ အခုဟာက မဟုတ်သေးပါဘူး၊ လက်သည်းခွံလောက်ရှိတဲ့ ခွက်လေးတစ်ခွက်ကို အခါတစ်ရာလောက် မော့နေတယ်။ ဒီလူက ဘာလဲဟ၊ လူတောင် ဟုတ်ရဲ့လား . . .]
မီးများ ထိန်ထိန်လင်းလာသည့် အချိန်မှသာ ဖန်ဇီလင်သည် ထိုင်ရာမှ ထလိုက်သည်။
“နောက်ဆုံးတော့ ပြီးပြီထင်တယ် . . .”
အမှောင်ထဲမှ မိန်းမပျိုသည် စိတ်သက်သာရာ ရသွားဟန်ဖြင့် ရေရွတ်လိုက်သည်။
“နောက်ထပ် ရူးကြောင်ကြောင် အလုပ်တွေ ထပ်မလုပ်ဖို့ မျှော်လင့်ရတာပဲ . . .”
သို့သော် သူမ၏ အထင်နှင့်အမြင်သည် တက်တက်စင်အောင်ပင် လွဲသွားခဲ့သည်။
သူ ကြည့်နေသည့်အချိန်မှာပင် ဖန်ဇီလင်သည် ကျောက်မျက်ရတနာဆိုင် တစ်ဆိုင်သို့ ဝင်သွားပြန်သည်။
အထဲသို့ ရောက်သောအခါ ဖန်ဇီလင်သည် ဟိုဟိုဒီဒီ လျှောက်ကိုင်ရင်း ကြည့်နေလေသည်။ သူကြိုက်သည့် ပစ္စည်းဆိုလျှင် စျေးဆစ်ပြန်သည်။ ရောင်းသူနှင့် ဝယ်သူအကြား စျေးဆစ်ခြင်း ဟူသည်မှာ မထူးဆန်းသော ကိစ္စတစ်ခု ဖြစ်သော်လည်း ဖန်ဇီလင်မှာမူ အနည်းငယ် ထူးဆန်းနေသည်။ ဖန်ဇီလင်သည် ငွေစ ၈၄၀ တန်သော ပစ္စည်းအား ငွေစ ၂ စဖြင့် ရအောင် စျေးဆစ်နေခြင်းပင် ဖြစ်သည်။ ဆိုင်ရှင်ဖြစ်သူမှ မည်သည့်နည်းနဲ့မျှ လက်မခံနိုင်သော်လည်း ဖန်ဇီလင်သည် ငွေစ ၁ စခွဲခန့်ဆီ တိုးတိုးပေး၍ ဆစ်နေပြန်သည်။ ထိုကဲ့သို့ စျေးဆစ်နေသည်နှင့်ပင် ၂ နာရီခန့် ကြာမြင့်သွားခဲ့သည်။ နောက်ဆုံးတွင်မူ ငွေစ ၃၃၀ ဖြင့် ရရှိသွားလေတော့သည်။
နောက်ယောင်ခံလိုက်လာသော မိန်းမပျိုသည် ဒေါသထွက်လွန်းသဖြင့် အသားများပင် တဆတ်ဆတ် တုန်လျက်ရှိသည်။
ဆိုင်ရှင်ဖြစ်သူမှာလည်း မျက်စိပျက်မျက်နှာပျက်ပင် ဖြစ်နေပြီး ဖန်ဇီလင်အား စကားအဖတ်လုပ်၍ပင် မပြောချင်တော့ပေ။ ထို့ကြောင့် မတန်တဆ စျေးလျော့၍ ရောင်းချပေးလိုက်ခြင်း ဖြစ်သည်။ ပစ္စည်းတစ်ခု အတွက်နှင့် စိတ်ရှုပ်မခံချင်တော့သကဲ့သို့ အချိန်ကုန်လည်း မခံချင်တော့ပေ။ ရိုင်းရိုင်းစိုင်းစိုင်း ပြောဆို၍ မရောင်းဘူး ဆိုပါကလည်း အများအမြင်တွင် သူ၏ဆိုင် သိက္ခာကျနိုင်လေသည်။
ထို့နောက် ဖန်ဇီလင်သည် ဆံထိုးတစ်ချောင်းဖြင့် သူ၏ နားအား သန့်ရှင်းရေး လုပ်နေရင်း ဆိုင်ထဲမှ ပြန်ထွက်လာခဲ့သည်။ ဆံထိုးဖြင့် နားဖာကလော်ပြီးသောအခါ နားမှ အညစ်အကြေးများအား လက်ဖြင့် ဖယ်လိုက်ရင်း အနံ့ရှူလိုက်ပြန်သည်။
“ဝေါ့ . . .”
ဖန်ဇီလင်သည် ဖယ်လိုက် ရှူလိုက်ဖြင့် လေးငါးခါမကပင် လုပ်နေလေသည်။ စောင့်ကြည့်နေသော မိန်းကလေးသည် ထိုမြင်ကွင်းအား မြင်လိုက်ရသောအခါ အလွန်ပင် အော်ဂလီဆန်မိသွားသည်။
“တော်တော် အရှက်မဲ့တဲ့ လူပါလား။ ဟိုမိန်းကလေးတွေက ဒီလိုလူမျိုးနဲ့များ အသားချင်းထိဆက်ဆံပြီး သူတို့ရဲ့ အပျိုစင်ဘဝကို ပေးချင်နေကြသေးတယ်။ ဒီလိုလူထိတာ ခံမယ့်အစား အသေခံလိုက်တာကမှ ကောင်းဦးမယ် . . .”
ရွံလွန်းသဖြင့် သူမကိုယ် သူမ သတ်သေပစ်ချင်စိတ်ပင် ပေါက်နေလေသည်။
ထို့နောက် ဖန်ဇီလင်သည် အလှပြင်ပစ္စည်းရောင်းသည့် ဆိုင်တစ်ဆိုင်သို့ ဝင်လိုက်ပြန်သည်။ ထိုမှတဆင့် လက်နက်ပစ္စည်းများ ရောင်းသည့်ဆိုင်သို့ ထပ်မံ၍ ဝင်ရောက်ပြန်သည်။
ထိုသို့ဖြင့် ဆိုင်ပေါင်းများစွာ တစ်ဆိုင်ပြီးတစ်ဆိုင် ဝင်နေခဲ့သည်။
အဆိုပါ ဆိုင်များ၏ ဆိုင်ရှင်များသည် ဖန်ဇီလင်၏ အဆမတန် စျေးဆစ်ခြင်းအပေါ် သည်းမခံနိုင်ကြတော့ဘဲ မျက်စိပျက် မျက်နှာပျက်စွာဖြင့် စျေးများလျော့ကာ ရောင်းလိုက်ကြသည်။
နောက်ဆုံးတွင်မူ ဖန်ဇီလင်သည် ကျောက်စိမ်းဆိုင် တစ်ဆိုင်မှ ကျောက်စိမ်းတုံး နှစ်တုံးကိုင်ဆောင်၍ ထွက်လာလေသည်။ ဖန်ဇီလင်၏ စျေးဆစ်သည့် အသံများအား နားမထောင်ချင်တော့သောကြောင့် အ မိန်းမပျိုသည် ကျောခိုင်း၍သာ နေနေခဲ့သည်။ ကြားမိပါက ဒေါသထွက်မိနေဦးမည် မဟုတ်ပါလော။
သန်းခေါင်ယံ အချိန်သို့ပင် ရောက်လာပြီ ဖြစ်သောကြောင့် လမ်းမပေါ်တွင် လူသွားလူလာဟူ၍ မရှိတော့ချေ။
ရဲရှောင်သည် တစ်ဆိုင်ဝင် တစ်ဆိုင်ထွက်ဖြင့် မြို့ပတ်နေရခြင်းမှာ သူ၏ နောက်မှ တစ်စုံတစ်ယောက် လိုက်လာမည်စိုး၍ အာရုံခံနေခြင်းပင် ဖြစ်သည်။
နောက်ဆုံးတွင် မည်သူမျှ မရှိကြောင်း အတည်ပြုလိုက်မိသည်။ သူအမှတ်မှားခြင်း ဖြစ်နိုင်သည်ဟုလည်း ရဲရှောင် တွေးလိုက်မိသည်။ အကယ်၍ သူ၏ နောက်သို့ တစ်စုံတစ်ယောက် လိုက်လာခဲ့မည် ဆိုပါက ထိုလူသည် သူ၏ လုပ်ရပ်များကြောင့် စိတ်ညစ်လွန်း၍ ထွက်သွားပေလိမ့်မည်။
တိတ်ဆိတ်ငြိမ်သက်သော မြို့လယ်လမ်းမပေါ်တွင်
ရဲရှောင်တစ်ဦးတည်းသာ ထီးထီးကြီး ကျန်ရှိတော့သည်။ သူ၏ ရန်သူသာ ဆိုပါက လူသူမရှိသည်ကို အခွင့်ကောင်းယူ၍ ယခုနေရာတွင် လာရောက်တိုက်ခိုက် ပေလိမ့်မည်။
သို့သော် မည်သည့် ထူးခြားမှုမျှ မတွေ့ရချေ။
ထို့ကြောင့် သူ၏ အာရုံခံမှု တစ်ခုခု မှားယွင်းနေသည်ဟုသာ မှတ်ယူလိုက်မိသည်။
[ငါမှားတာပဲ ဖြစ်မှာပါ။ ငါ့ရဲ့ အာရုံခံနိုင်စွမ်းကလည်း သိပ်မှ မမြင့်သေးတာ အဲဒီတော့ မှားနိုင်တာပဲ . . .]
ရဲရှောင်သည် စိတ်သက်သာရာ ရသွားသည့်ဟန်ဖြင့် အသက်ပြင်းပြင်းတစ်ချက် ရှူသွင်းလိုက်ပြီးနောက် ရယ်မောခြင်း ကောင်းကင် ခြေလှမ်းကို အသုံးပြုကာ လှစ်ခနဲပင် ပြေးထွက်သွားသည်။
“ဝှစ် . . .”
ရဲရှောင်သည် ချက်ချင်းပင် ပျောက်ကွယ်သွားခြင်း ဖြစ်သည်။
[ငါအိမ်မပြန်တာ နည်းနည်းကြာနေပြီဆိုတော့ ဦးလေးဆောင်လည်း ငါ့ကို စိတ်ပူနေလောက် ရောပေါ့ . . .]
ရဲရှောင်သည် တွေးရင်းဖြင့် အိမ်သို့ ခပ်မြန်မြန်ပင် သုတ်ခြေတင်ကာ သွားလိုက်သည်။
ညသည် မှောင်မိုက်နေသည့်အပြင် လမ်းမပေါ်တွင်လည်း မည်သူမှ ရှိမနေသောကြောင့် သူ၏ လှုပ်ရှားမှုအား မည်သူတစ်ဦးတစ်ယောက်ကမျှ သတိပြုမိလိမ့်မည် မဟုတ်ဟု ရဲရှောင် တွေးနေမိသည်။
မိန်းမပျိုသည် သူမ၏ ရင်ထဲရှိ ဒေါသများအား ချုပ်တည်း၍ နေနေရသည်။ ထိုအချိန်တွင် တစ်ခုခု ရွေ့လျားသွားသည့် အသံအား ကြားလိုက်ရပြီး သူမချက်ချင်း လှည့်ကြည့်လိုက်သောအခါ ဖန်ဇီလင် မရှိတော့သည်ကို မြင်တွေ့လိုက်ရသည်။
ထိုအချိန်မှသာ သူ၏ စိတ်ထဲ သဘောပေါက်သွားလေသည်။
[ဒီလူက တမင် ဟန်ဆောင်နေခဲ့တာပဲ။ သူ့နောက်ကို တစ်ယောက်ယောက် လိုက်နေတာ သိလို့ ထင်တယ် . . .]
ရဲရှောင်သည် သူ၏နောက်သို့ မည်သူမျှ လိုက်နိုင်တော့မည် မဟုတ်ဟု တွေးမိသည့်အလျောက် စိတ်လက်ပေါ့ပါးစွာပင် အိမ်သို့ပြန်သွားခဲ့သည်။
အမှောင်ထဲမှ မိန်းကလေး၏ စိတ်ထဲတွင်လည်း -
[လင်းပါအိုလို လေလံခန်းမကို ပိုင်ဆိုင်ထားတဲ့ လူတစ်ယောက်က စျေးပေါပေါ ပစ္စည်းတွေကို ဆိုင်လေးတွေကနေ အဆမတန် စျေးဆစ်ပြီး ဝယ်နေတာ အချိန်ဆွဲနေတဲ့ သဘောများလား၊ တကယ်ဆို သူက ဒီမော်တယ်ကမ္ဘာမှာ အချမ်းသာဆုံးတောင် ဖြစ်ဦးမယ် . . .]
“ကောင်းပြီလေ . . . ရှင်အခုတော့ ပြေးထားဦးပေါ့။
ရှင့် ကျွန်မလက်က လွတ်မယ်များ ထင်နေတာလား . . .”
အမှောင်ထဲမှ မိန်းမပျိုသည် ခနဲ့တဲ့တဲ့ပင် ရေရွတ်လိုက်ပါတော့သည်။
မိုးေကာင္းကင္ေအာက္ မွ ကလဲ့စား
Chapter – 223
“ေက်ာ့ကြင္း”
ရဲေ႐ွာင္၏ အျပဳအမူေၾကာင့္ ေစာင့္ၾကည့္ေနေသာ မိန္းမပ်ိဳသည္ ေၾကာင္ေငးသြားကာ -
[ဒီလူက ဘာလဲဟ ခုပဲသြားတယ္၊ ခုပဲ ျပန္လာတယ္။ အခု လူေတြကလည္း အမ်ားႀကီး ႐ွိေနေတာ့ သူ႕အနားကို အရမ္းနီးနီးကပ္ကပ္ သြားလို႔ မရေသးဘူး။ ငါ့ႏွယ္ေတာ့ . . . ဘာဆက္လုပ္ရမွန္းကို မသိေတာ့ပါဘူး . . .]
ထို႔ေနာက္ ရဲေ႐ွာင္သည္ လင္းပါအို ခန္းမအတြင္းသို႔ ျပန္ဝင္သြားသည္ကို ေတြ႕လိုက္ရျပန္သည္။ ယခုအေခါက္တြင္ ေတာ္ေတာ္ႏွင့္ ျပန္မထြက္မလာေတာ့ေခ်။
မိန္းမပ်ိဳသည္ အျပင္ဘက္တြင္ စိတ္႐ွည္လက္႐ွည္ျဖင့္ ေစာင့္ဆိုင္းေနေလသည္။ အေတာ္အတန္ၾကာသည္အထိ ရဲေ႐ွာင္ထြက္မလာ၍ သူမ၏ စိတ္စြမ္းအားျဖင့္ ရဲေ႐ွာင္အား ၾကည့္လိုက္သည္။ ထိုအခါ အသည္းေပါက္မတတ္ပင္ မေက်မနပ္ ျဖစ္သြားေလသည္။ အဘယ္ေၾကာင့္ဆိုေသာ္ ဖန္ဇီလင္သည္ လင္းပါအိုခန္းမအတြင္း၌ ေအးေအးလူလူျဖင့္ပင္ အရက္ထိုင္ေသာက္လ်က္ ႐ွိေနသည္ကို ေတြ႕လိုက္ရေသာေၾကာင့္ ျဖစ္သည္။
ဖန္ဇီလင္၏ ေဘးတြင္ အႏွစ္တစ္ေသာင္းလွ်င္ တစ္ႀကိမ္ပင္ ျမင္ရခဲလွသည့္ အလြန္တရာ ဝလွသည့္ လူဝႀကီးတစ္ဦး ထိုင္ေနေလသည္။ ထိုလူဝႀကီး၏ အသားမ်ားသည္ တြဲက်ေနၿပီး ဖန္ဇီလင္အေပၚ ႐ို႐ိုက်ိဳးက်ိဳးျဖင့္ ဆက္ဆံေနသည္ကို သူမ ေတြ႕လိုက္ရသည္။
ဖန္ဇီလင္သည္ မိႈရသည့္ မ်က္ႏွာမ်ိဳးျဖင့္ပင္ ေသာက္လ်က္႐ွိေနၿပီး တစ္ခ်က္တစ္ခ်က္တြင္ က်ယ္ေလာင္စြာ ရယ္ေမာလိုက္ျပန္သည္။ ထိုကဲ့သို႔ ရယ္ေမာလိုက္သည့္အခါတိုင္း သူ၏ ပါးစပ္ထဲ႐ွိ သြားမ်ား ပင္ အကုန္ေပၚသြားေလသည္။
“ဘာလဲဟ . . . ေတာ္ေတာ္ၾကာတဲ့အထိ ေလွ်ာက္သြားၿပီးမွ ႐ုတ္တရက္ ျပန္လွည့္လာၿပီး ဘာလို႔ လာေသာက္ေနရတာလဲ . . .”
အေမွာင္ထဲမွ မိန္းမပ်ိဳသည္ နားမလည္ဟန္ျဖင့္ ေရ႐ြတ္လိုက္သည္။
ထိုမိန္းမပ်ိဳသည္ ခ်င္းယန္နယ္ပယ္မွ အစြမ္းထက္ဆုံး ပညာ႐ွင္ ၃ ဦးထဲမွ တစ္ဦးပင္ ျဖစ္သည္။ ထို႔ျပင္ အေတြ႕အၾကဳံမ်ားလည္း ႂကြယ္ဝသူတစ္ဦးျဖစ္ေသာေၾကာင့္ သူမအား ယွဥ္ႏိုင္သည့္ လူဟူ၍ မ႐ွိသေလာက္ပင္ျဖစ္သည္။
သို႔ေသာ္ ထိုကဲ့သို႔ ပါးရပ္နပ္ရည္ ႐ွိလွသည့္ လူတစ္ေယာက္ပင္ျဖစ္လင့္ကစား ဖန္ဇီလင္၏ အျပဳအမူမ်ားႏွင့္ ပတ္သက္၍ နားမလည္ႏိုင္ေအာင္ပင္ ျဖစ္လ်က္႐ွိသည္။
[သူတစ္ခုခုကိုမ်ား အာ႐ုံခံမိသြားလို႔လား။ မျဖစ္ႏိုင္ဘူး၊ လုံးဝမျဖစ္ႏိုင္ဘူး။ သူက ဘာအဆင့္မွ မ႐ွိေသးတဲ့ဟာ ေနာက္ထပ္ ႏွစ္တစ္ေသာင္းေလာက္ က်င့္ၾကံမႈေတြ လုပ္ပါေစဦး ငါ့ကို ဘယ္လိုမွ သတိျပဳမိစရာ အေၾကာင္းမ႐ွိဘူး . . .]
. . .
ဖန္ဇီလင္တစ္ေယာက္ အခ်ိန္မ်ားအား ေမ့ေလ်ာ့၍ ေပ်ာ္႐ႊင္စြာ ေသာက္စားေနခဲ့သည္မွာ ညအခ်ိန္သို႔ပင္ ေရာက္႐ွိလာခဲ့ၿပီျဖစ္သည္။
အျပင္ဘက္တြင္ ေမွာင္ရိပ္ခို၍ ေစာင့္ဆိုင္းေနသည့္
မိန္းမပ်ိဳသည္လည္း စိတ္မ႐ွည္ေတာ့ေသာေၾကာင့္ သက္ျပင္းမ်ား တဟင္းဟင္းခ်ရင္း ေဒါသထြက္ေနမိသည္။ မေက်မနပ္ျဖင့္ အံတႀကိတ္ႀကိတ္ လုပ္ရလြန္း၍ သြားမ်ားပင္ က်ိဳးမတတ္ ျဖစ္ေနခဲ့သည္။
တစ္ၿမိဳ႕လုံးအား အမႈန္႔ေခ်ပစ္ခ်င္ေနသည့္ စိတ္မ်ားခဏခဏ ခ်ိဳးႏွိမ္၍ ထားေနရသည္။ ဖန္ဇီလင္အား ၾကည့္ကာ ေတာက္တေခါက္ေခါက္ျဖင့္ပင္ ေဒါသထြက္ေနမိရင္း -
[ေတာက္ . . . ေသာက္ခ်င္လွခ်ည္ရဲ႕ ဆိုလည္း ေသာက္ေပါ့။ အခုဟာက မဟုတ္ေသးပါဘူး၊ လက္သည္းခြံေလာက္႐ွိတဲ့ ခြက္ေလးတစ္ခြက္ကို အခါတစ္ရာေလာက္ ေမာ့ေနတယ္။ ဒီလူက ဘာလဲဟ၊ လူေတာင္ ဟုတ္ရဲ႕လား . . .]
မီးမ်ား ထိန္ထိန္လင္းလာသည့္ အခ်ိန္မွသာ ဖန္ဇီလင္သည္ ထိုင္ရာမွ ထလိုက္သည္။
“ေနာက္ဆုံးေတာ့ ၿပီးၿပီထင္တယ္ . . .”
အေမွာင္ထဲမွ မိန္းမပ်ိဳသည္ စိတ္သက္သာရာ ရသြားဟန္ျဖင့္ ေရ႐ြတ္လိုက္သည္။
“ေနာက္ထပ္ ႐ူးေၾကာင္ေၾကာင္ အလုပ္ေတြ ထပ္မလုပ္ဖို႔ ေမွ်ာ္လင့္ရတာပဲ . . .”
သို႔ေသာ္ သူမ၏ အထင္ႏွင့္အျမင္သည္ တက္တက္စင္ေအာင္ပင္ လြဲသြားခဲ့သည္။
သူ ၾကည့္ေနသည့္အခ်ိန္မွာပင္ ဖန္ဇီလင္သည္ ေက်ာက္မ်က္ရတနာဆိုင္ တစ္ဆိုင္သို႔ ဝင္သြားျပန္သည္။
အထဲသို႔ ေရာက္ေသာအခါ ဖန္ဇီလင္သည္ ဟိုဟိုဒီဒီ ေလွ်ာက္ကိုင္ရင္း ၾကည့္ေနေလသည္။ သူႀကိဳက္သည့္ ပစၥည္းဆိုလွ်င္ ေစ်းဆစ္ျပန္သည္။ ေရာင္းသူႏွင့္ ဝယ္သူအၾကား ေစ်းဆစ္ျခင္း ဟူသည္မွာ မထူးဆန္းေသာ ကိစၥတစ္ခု ျဖစ္ေသာ္လည္း ဖန္ဇီလင္မွာမူ အနည္းငယ္ ထူးဆန္းေနသည္။ ဖန္ဇီလင္သည္ ေငြစ ၈၄၀ တန္ေသာ ပစၥည္းအား ေငြစ ၂ စျဖင့္ ရေအာင္ ေစ်းဆစ္ေနျခင္းပင္ ျဖစ္သည္။ ဆိုင္႐ွင္ျဖစ္သူမွ မည္သည့္နည္းနဲ႔မွ် လက္မခံႏိုင္ေသာ္လည္း ဖန္ဇီလင္သည္ ေငြစ ၁ စခြဲခန္႔ဆီ တိုးတိုးေပး၍ ဆစ္ေနျပန္သည္။ ထိုကဲ့သို႔ ေစ်းဆစ္ေနသည္ႏွင့္ပင္ ၂ နာရီခန္႔ ၾကာျမင့္သြားခဲ့သည္။ ေနာက္ဆုံးတြင္မူ ေငြစ ၃၃၀ ျဖင့္ ရ႐ွိသြားေလေတာ့သည္။
ေနာက္ေယာင္ခံလိုက္လာေသာ မိန္းမပ်ိဳသည္ ေဒါသထြက္လြန္းသျဖင့္ အသားမ်ားပင္ တဆတ္ဆတ္ တုန္လ်က္႐ွိသည္။
ဆိုင္႐ွင္ျဖစ္သူမွာလည္း မ်က္စိပ်က္မ်က္ႏွာပ်က္ပင္ ျဖစ္ေနၿပီး ဖန္ဇီလင္အား စကားအဖတ္လုပ္၍ပင္ မေျပာခ်င္ေတာ့ေပ။ ထို႔ေၾကာင့္ မတန္တဆ ေစ်းေလ်ာ့၍ ေရာင္းခ်ေပးလိုက္ျခင္း ျဖစ္သည္။ ပစၥည္းတစ္ခု အတြက္ႏွင့္ စိတ္႐ႈပ္မခံခ်င္ေတာ့သကဲ့သို႔ အခ်ိန္ကုန္လည္း မခံခ်င္ေတာ့ေပ။ ႐ိုင္း႐ိုင္းစိုင္းစိုင္း ေျပာဆို၍ မေရာင္းဘူး ဆိုပါကလည္း အမ်ားအျမင္တြင္ သူ၏ဆိုင္ သိကၡာက်ႏိုင္ေလသည္။
ထို႔ေနာက္ ဖန္ဇီလင္သည္ ဆံထိုးတစ္ေခ်ာင္းျဖင့္ သူ၏ နားအား သန္႔႐ွင္းေရး လုပ္ေနရင္း ဆိုင္ထဲမွ ျပန္ထြက္လာခဲ့သည္။ ဆံထိုးျဖင့္ နားဖာကေလာ္ၿပီးေသာအခါ နားမွ အညစ္အေၾကးမ်ားအား လက္ျဖင့္ ဖယ္လိုက္ရင္း အနံ႔႐ွဴလိုက္ျပန္သည္။
“ေဝါ့ . . .”
ဖန္ဇီလင္သည္ ဖယ္လိုက္ ႐ွဴလိုက္ျဖင့္ ေလးငါးခါမကပင္ လုပ္ေနေလသည္။ ေစာင့္ၾကည့္ေနေသာ မိန္းကေလးသည္ ထိုျမင္ကြင္းအား ျမင္လိုက္ရေသာအခါ အလြန္ပင္ ေအာ္ဂလီဆန္မိသြားသည္။
“ေတာ္ေတာ္ အ႐ွက္မဲ့တဲ့ လူပါလား။ ဟိုမိန္းကေလးေတြက ဒီလိုလူမ်ိဳးနဲ႔မ်ား အသားခ်င္းထိဆက္ဆံၿပီး သူတို႔ရဲ႕ အပ်ိဳစင္ဘဝကို ေပးခ်င္ေနၾကေသးတယ္။ ဒီလိုလူထိတာ ခံမယ့္အစား အေသခံလိုက္တာကမွ ေကာင္းဦးမယ္ . . .”
႐ြံလြန္းသျဖင့္ သူမကိုယ္ သူမ သတ္ေသပစ္ခ်င္စိတ္ပင္ ေပါက္ေနေလသည္။
ထို႔ေနာက္ ဖန္ဇီလင္သည္ အလွျပင္ပစၥည္းေရာင္းသည့္ ဆိုင္တစ္ဆိုင္သို႔ ဝင္လိုက္ျပန္သည္။ ထိုမွတဆင့္ လက္နက္ပစၥည္းမ်ား ေရာင္းသည့္ဆိုင္သို႔ ထပ္မံ၍ ဝင္ေရာက္ျပန္သည္။
ထိုသို႔ျဖင့္ ဆိုင္ေပါင္းမ်ားစြာ တစ္ဆိုင္ၿပီးတစ္ဆိုင္ ဝင္ေနခဲ့သည္။
အဆိုပါ ဆိုင္မ်ား၏ ဆိုင္႐ွင္မ်ားသည္ ဖန္ဇီလင္၏ အဆမတန္ ေစ်းဆစ္ျခင္းအေပၚ သည္းမခံႏိုင္ၾကေတာ့ဘဲ မ်က္စိပ်က္ မ်က္ႏွာပ်က္စြာျဖင့္ ေစ်းမ်ားေလ်ာ့ကာ ေရာင္းလိုက္ၾကသည္။
ေနာက္ဆုံးတြင္မူ ဖန္ဇီလင္သည္ ေက်ာက္စိမ္းဆိုင္ တစ္ဆိုင္မွ ေက်ာက္စိမ္းတုံး ႏွစ္တုံးကိုင္ေဆာင္၍ ထြက္လာေလသည္။ ဖန္ဇီလင္၏ ေစ်းဆစ္သည့္ အသံမ်ားအား နားမေထာင္ခ်င္ေတာ့ေသာေၾကာင့္ အ မိန္းမပ်ိဳသည္ ေက်ာခိုင္း၍သာ ေနေနခဲ့သည္။ ၾကားမိပါက ေဒါသထြက္မိေနဦးမည္ မဟုတ္ပါေလာ။
သန္းေခါင္ယံ အခ်ိန္သို႔ပင္ ေရာက္လာၿပီ ျဖစ္ေသာေၾကာင့္ လမ္းမေပၚတြင္ လူသြားလူလာဟူ၍ မ႐ွိေတာ့ေခ်။
ရဲေ႐ွာင္သည္ တစ္ဆိုင္ဝင္ တစ္ဆိုင္ထြက္ျဖင့္ ၿမိဳ႕ပတ္ေနရျခင္းမွာ သူ၏ ေနာက္မွ တစ္စုံတစ္ေယာက္ လိုက္လာမည္စိုး၍ အာ႐ုံခံေနျခင္းပင္ ျဖစ္သည္။
ေနာက္ဆုံးတြင္ မည္သူမွ် မ႐ွိေၾကာင္း အတည္ျပဳလိုက္မိသည္။ သူအမွတ္မွားျခင္း ျဖစ္ႏိုင္သည္ဟုလည္း ရဲေ႐ွာင္ ေတြးလိုက္မိသည္။ အကယ္၍ သူ၏ ေနာက္သို႔ တစ္စုံတစ္ေယာက္ လိုက္လာခဲ့မည္ ဆိုပါက ထိုလူသည္ သူ၏ လုပ္ရပ္မ်ားေၾကာင့္ စိတ္ညစ္လြန္း၍ ထြက္သြားေပလိမ့္မည္။
တိတ္ဆိတ္ၿငိမ္သက္ေသာ ၿမိဳ႕လယ္လမ္းမေပၚတြင္
ရဲေ႐ွာင္တစ္ဦးတည္းသာ ထီးထီးႀကီး က်န္႐ွိေတာ့သည္။ သူ၏ ရန္သူသာ ဆိုပါက လူသူမ႐ွိသည္ကို အခြင့္ေကာင္းယူ၍ ယခုေနရာတြင္ လာေရာက္တိုက္ခိုက္ ေပလိမ့္မည္။
သို႔ေသာ္ မည္သည့္ ထူးျခားမႈမွ် မေတြ႕ရေခ်။
ထို႔ေၾကာင့္ သူ၏ အာ႐ုံခံမႈ တစ္ခုခု မွားယြင္းေနသည္ဟုသာ မွတ္ယူလိုက္မိသည္။
[ငါမွားတာပဲ ျဖစ္မွာပါ။ ငါ့ရဲ႕ အာ႐ုံခံႏိုင္စြမ္းကလည္း သိပ္မွ မျမင့္ေသးတာ အဲဒီေတာ့ မွားႏိုင္တာပဲ . . .]
ရဲေ႐ွာင္သည္ စိတ္သက္သာရာ ရသြားသည့္ဟန္ျဖင့္ အသက္ျပင္းျပင္းတစ္ခ်က္ ႐ွဴသြင္းလိုက္ၿပီးေနာက္ ရယ္ေမာျခင္း ေကာင္းကင္ ေျခလွမ္းကို အသုံးျပဳကာ လွစ္ခနဲပင္ ေျပးထြက္သြားသည္။
“ဝွစ္ . . .”
ရဲေ႐ွာင္သည္ ခ်က္ခ်င္းပင္ ေပ်ာက္ကြယ္သြားျခင္း ျဖစ္သည္။
[ငါအိမ္မျပန္တာ နည္းနည္းၾကာေနၿပီဆိုေတာ့ ဦးေလးေဆာင္လည္း ငါ့ကို စိတ္ပူေနေလာက္ ေရာေပါ့ . . .]
ရဲေ႐ွာင္သည္ ေတြးရင္းျဖင့္ အိမ္သို႔ ခပ္ျမန္ျမန္ပင္ သုတ္ေျခတင္ကာ သြားလိုက္သည္။
ညသည္ ေမွာင္မိုက္ေနသည့္အျပင္ လမ္းမေပၚတြင္လည္း မည္သူမွ ႐ွိမေနေသာေၾကာင့္ သူ၏ လႈပ္႐ွားမႈအား မည္သူတစ္ဦးတစ္ေယာက္ကမွ် သတိျပဳမိလိမ့္မည္ မဟုတ္ဟု ရဲေ႐ွာင္ ေတြးေနမိသည္။
မိန္းမပ်ိဳသည္ သူမ၏ ရင္ထဲ႐ွိ ေဒါသမ်ားအား ခ်ဳပ္တည္း၍ ေနေနရသည္။ ထိုအခ်ိန္တြင္ တစ္ခုခု ေ႐ြ႕လ်ားသြားသည့္ အသံအား ၾကားလိုက္ရၿပီး သူမခ်က္ခ်င္း လွည့္ၾကည့္လိုက္ေသာအခါ ဖန္ဇီလင္ မ႐ွိေတာ့သည္ကို ျမင္ေတြ႕လိုက္ရသည္။
ထိုအခ်ိန္မွသာ သူ၏ စိတ္ထဲ သေဘာေပါက္သြားေလသည္။
[ဒီလူက တမင္ ဟန္ေဆာင္ေနခဲ့တာပဲ။ သူ႕ေနာက္ကို တစ္ေယာက္ေယာက္ လိုက္ေနတာ သိလို႔ ထင္တယ္ . . .]
ရဲေ႐ွာင္သည္ သူ၏ေနာက္သို႔ မည္သူမွ် လိုက္ႏိုင္ေတာ့မည္ မဟုတ္ဟု ေတြးမိသည့္အေလ်ာက္ စိတ္လက္ေပါ့ပါးစြာပင္ အိမ္သို႔ျပန္သြားခဲ့သည္။
အေမွာင္ထဲမွ မိန္းကေလး၏ စိတ္ထဲတြင္လည္း -
[လင္းပါအိုလို ေလလံခန္းမကို ပိုင္ဆိုင္ထားတဲ့ လူတစ္ေယာက္က ေစ်းေပါေပါ ပစၥည္းေတြကို ဆိုင္ေလးေတြကေန အဆမတန္ ေစ်းဆစ္ၿပီး ဝယ္ေနတာ အခ်ိန္ဆြဲေနတဲ့ သေဘာမ်ားလား၊ တကယ္ဆို သူက ဒီေမာ္တယ္ကမ႓ာမွာ အခ်မ္းသာဆုံးေတာင္ ျဖစ္ဦးမယ္ . . .]
“ေကာင္းၿပီေလ . . . ႐ွင္အခုေတာ့ ေျပးထားဦးေပါ့။
႐ွင့္ ကြၽန္မလက္က လြတ္မယ္မ်ား ထင္ေနတာလား . . .”
အေမွာင္ထဲမွ မိန္းမပ်ိဳသည္ ခနဲ႔တဲ့တဲ့ပင္ ေရ႐ြတ္လိုက္ပါေတာ့သည္။