#17 Τρόποι Διασκέδασης [#17ΤΔ] [ON HIATUS]

~Πρέπει να σκοτώσεις τον Άντι-Κρίστιαν | part two~

𝐸𝓁𝒾𝒶𝓃𝒶

Προσπαθώ να ξεπεράσω το σοκ των νέων, αλλά είναι μάταιο. Χάνω το πάτωμα από τα πόδια μου και αισθάνομαι πως ανά πάσα στιγμή θα πέσω. Θέλω να αναπνεύσω όμως δεν μου αρκείται τόσο οξυγόνο. Κλείνω τα μάτια για να συγκρατήσω τα δάκρυα και τα πρόσωπα των πολυαγαπημένων μου γονιών έρχονται αμέσως στο μυαλό μου, κάτι το οποίο με σκοτώνει.

«Όχι, δεν είναι νεκροί. Άμα ήταν, θα το αισθανόμουν», αντιλέγω αμέσως και κουνάω το κεφάλι αρνητικά. «Δεν μπορεί, όχι!»

«Ελιάνα, λυπάμαι που έπρεπε να το μάθεις έτσι», συνεχίζει και είναι τόσο εκνευριστικό που επιμένει σε αυτό το ψέμα.

Σηκώνω το χέρι, κάνοντας του νόημα να σκάσει, και κάνει ένα βήμα πίσω ξεφυσώντας αργά. Εγώ μπερδεύω τα χέρια στα μαλλιά μου και ξαπλώνω πίσω στον τοίχο, αφήνοντας τα δάκρυα να κυλίσουν, ξεσπώντας σε λυγμούς. Κρατάω το στόμα κλειστό και προσπαθώ να ηρεμήσω, αλλά δεν μπορώ να συνηθίσω την ιδέα ότι οι γονείς μου είναι νεκροί.

«Δεν μπορεί», μουρμουρίζω με τον εαυτό μου και γλιστράω κάτω, μέχρι που ακουμπώ τις φτέρνες μου.

Ο Άντι δεν θα έκανε ποτέ κάτι τέτοιο στους γονείς μου. Μπορεί όταν τους είδε να μην ειδώθηκαν και ιδανικά, να είχαν κάποια θέματα, αλλά είμαι σίγουρη πως ποτέ δεν θα έφτανε στο σημείο να σκοτώσει τους γονείς μου. Μπορεί να με θεωρούν γελοία και όλοι να τονίζουν τι τέρας είναι ο Άντι-Κρίστιαν, αλλά η φωνούλα μέσα μου φωνάζει πως είναι αθώος και με χρειάζεται. Θέλει να τον πάρω αγκαλιά όπως τότε στο πάρκο και να τον παρηγορήσω, να του δώσω ένα φιλί και να τον αφήσω να κλάψει μέχρι που να νιώσει καλύτερα.

Όταν γνώρισα τον Άντι, τον έβλεπα σαν εκείνο το αγόρι που ξεσπάει τα προβλήματα του με σεξ και είναι τόσο εγωιστής που δεν θέλει να ξέρει πέρα από την φούσκα στην οποία ζει. Όμως κάθε φορά που ξυπνούσα δίπλα του, κάθε φορά που με φίλαγε, κάθε φορά που μου μιλούσε, έβλεπα στα μάτια του ότι ήταν μοναχικός και ήθελε να αισθανθεί πως είναι κομμάτι της κοινωνίας στην οποία ζει. Με αδυναμία τον πατέρα του, έκανε ό,τι έκανε μόνο για να του μοιάσει και όσο βλέπω τον Λούσιφερ τόσο καταλαβαίνω την συμπεριφορά του Άντι-Κρίστιαν.

Όσο σκέφτομαι τους γονείς μου τόσο πιο σίγουρη είμαι ότι ζουν και πως οι Αρχάγγελοι είναι ένα μάτσο σκατοψεύτες. Δεν ξέρω τι θέλουν από μένα και προσπαθούν να καταστρέψουν την ψυχολογία μου για να το πάρουν, αλλά τώρα είμαι σίγουρη πως δεν είναι άξιοι εμπιστοσύνης. Φέρνω στο μυαλό μου τον Λούσιφερ και είναι περίεργο που περνούσε εκείνη την φάση τρέλας μόλις ήρθε εδώ.