#17 Τρόποι Διασκέδασης [#17ΤΔ] [ON HIATUS]

~Η δύναμη του Άντι ενωμένη με εκείνου του τέρατος σημαίνει μόνο ένα πράγμα~

𝐸𝓁𝒾𝒶𝓃𝒶

Κάτι μέσα μου μού λέει ότι ο Άντι είναι κάτι περισσότερο για μένα από ότι ο πρώτος μου. Μια σύνδεση μαζί του πάει χρόνια πίσω, μπορεί από την στιγμή που γεννήθηκα· ξέρω ότι υπάρχει. Όσο αρχίζω να μπαίνω στον κόσμο των γονιών μου και του Λούσιφερ, συνειδητοποιώ ότι όλα αυτά ήταν μοιραία να συμβούν. Δεν γίνεται έτσι απλά να μου κόλλησε το μυαλό στον Άντι όταν τον είδα, δεν μπορεί να τον ερωτεύτηκα παράφορα και να έκανα όλα αυτά για την προσοχή του κατά λάθος· είμαι σίγουρη ότι κάτι περισσότερο από αυτό υπάρχει.

«Ποιος τον άφησε να φύγει;» ρωτάει ο Λούσιφερ και χαϊδεύει το μέτωπο του, το χέρι της μαμάς μου αμέσως να ακουμπάει το μπούτι του τσαντισμένου πατέρα μου. «Τι το ρωτάω το αυτονόητο; Από ποιο άτομο θα έφευγαν όλοι τρέχοντας; Την Αλίκη βέβαια».

«Λίγα τα λόγια σου, Λούσιφερ», υπερασπίζεται ο μπαμπάς την γυναίκα του και σταυρώνει τα χέρια στο στήθος του, ξεφυσώντας σαν ταύρος. «Το ότι είσαι μαλάκας εσύ και δεν ξέρεις που αφήνεις τα παιδιά σου, δεν σου φταίει η Αλίκη μου».

«Η γυναίκα σου να μάθει να κρατάει το στόμα της κλειστό. Εγώ δεν πάω να λέω μαλακίες στην Ελιάνα», αγανακτεί ο Λούσιφερ και ακουμπά τα χέρια στα μπράτσα της πολυθρόνας.

«Αλήθεια αυτό», πετάγομαι εγώ και δαγκώνω αμέσως το νύχι του αντίχειρα μου.

Καλύτερα να μην μπλεχτώ καθόλου, διότι από τα βλέμματα των γονιών μου, ξέρω πως ό,τι πω, μόλις φύγει ο Λούσιφερ, θα γυρίσει σε κήρυγμα και μάλωμα για την συμπεριφορά μου. Βασικά δεν είμαι μικρή να αποφασίζουν εκείνοι για μένα και τα λόγια που ξεστομίζω, όμως δεν μπορώ να τους αλλάξω. Μια ζωή θα κάνουν σαν να είμαι εύθραυστο μωρό και δεν θα με αφήνουν να αναπνέω.

«Δεν ξέρω που πήγε, όμως δεν τον είδα να φεύγει από 'δω», αναστενάζει η μαμά μου και φέρνει τις παλάμες στο πρόσωπο της, χαϊδεύοντας έτσι και τα κουρασμένα μάτια της. «Του μίλησα σκληρά και δεν έπρεπε».

«Καλά που το κατάλαβες, μαμά», πετάγομαι χωρίς να μπορώ να συγκρατηθώ αυτή την φορά. «Σας το έχω πει χίλιες φορές, να βλέπετε και τους άλλους πέρα από τον εαυτό σας».

Προφανώς και είμαι τσαντισμένη. Δεν το πιστεύω πόσο σπαστικοί μπορούν να γίνουν, ειδικά σε τέτοιες καταστάσεις. Με ποιο δικαίωμα η μαμά μου μιλάει στον Άντι με αυτόν τον τρόπο; Αν και δεν ξέρω τι του είπε, μπορώ να φανταστώ το ύφος και τον τόνο της φωνής της που θα έκανε τον Άντι να αισθάνεται άσχημα χωρίς αλήθεια να φταίει. Ξεφυσάω και ρίχνω το βλέμμα μου στον Λούσιφερ, ο οποίος κάτι σκέφτεται και είναι πολύ βυθισμένος σε αυτό.