#17 Τρόποι Διασκέδασης [#17ΤΔ] [ON HIATUS]

~Ο Άντι έφυγε για πάντα~

𝐸𝓁𝒾𝒶𝓃𝒶

Περιμένω τον καφέ να γίνει όταν ακούω την εξώπορτα να κλείνει. Γυρνάω το σώμα μου προς τον διάδρομο και δεν βλέπω κανέναν. Για ένα δεύτερο προλαβαίνω την μαμά μου που κάθεται στον καναπέ και την χάνω εφόσον βρίσκεται η πολυθρόνα ακριβώς μπροστά. Ο βραστήρας κλείνει αυτόματα και το παίρνω για να γεμίσω στο φλιτζάνι μου. Το νερό παίρνει αμέσως το χρώμα του καφέ και η δυνατή μυρωδιά του τρυπά τα ρουθούνια μου.

Ανακατεύω με το κουταλάκι μου και παίρνω μια βαθιά ανάσα για να ηρεμήσω. Τα νεύρα μου είναι πολύ τσιτωμένα. Δεν ξέρω τι να σκεφτώ και να αναλύσω πιο πρώτα. Κάτι μέσα μου όμως με κρατά ψύχραιμη, μου λέει να περιμένω και να μάθω την αλήθεια. Άμα παλαβώσω από τώρα και κάνω κάτι που δεν θα σκεφτώ καλά, είμαι σίγουρη ότι δεν θα βγω η κερδισμένη της υπόθεσης.

Το κατάλαβα αυτό από τότε με το πλύσιμο των αυτοκινήτων.

Πίνω μια γουλιά όσο για να μην κάψω την γλώσσα μου και μόλις φτάνω στον διάδρομο, ακούω την φωνή του μπαμπά μου. Στρέφω το κεφάλι στην μισάνοιχτη πόρτα του γραφείου και πλησιάζω αθόρυβα. Στέκομαι στον τοίχο δίπλα και ξαπλώνω πίσω.

«Απλά πάρ'το πίσω. Ο Διάολος είσαι. Εδώ αναστήθηκες ενώ δεν είχες καρδιά, αυτό δεν μπορείς να κάνεις;» επαναστατεί ο πατέρας μου και ένα γελάκι ξεφεύγει από τον άλλον.

«Η συμφωνία είναι συμφωνία, Μπράιαν. Αυτό δεν πρέπει να σου το υπενθυμίζω εγώ, αφού ήσουν ο Άγγελος του Θανάτου πριν όλα αυτά», λέει ο Λούσιφερ και πίνω μια γουλιά από τον καφέ μου σοκαρισμένη.

Αλήθεια, πόσα γαμημένα μυστικά μου έχουν κρύψει οι γονείς μου;

«Είκοσι χρόνια, Λούσιφερ», αναστενάζει ο πατέρας μου και για κάμποσα δεύτερα επικρατεί σιωπή. «Ξέρεις πόσο ευτυχισμένος ήμουν; Είχα την οικογένεια που ήθελα και μεγάλωσα την κόρη μου με περηφάνια. Εκείνη η ζωή που είχα πιο πριν με έκανε δυστυχισμένο και όχι μόνο εμένα, αλλά και την Αλίκη. Δεν θέλω να περάσει ξανά τα ίδια και δεν θέλω ούτε η Ελιάνα να γίνει μάρτυρας όλων αυτών».

Σφίγγω το φλιτζάνι παρόλο που μου καίει τις παλάμες. Στρέφω το κεφάλι από την άλλη και τα τζάμια και οι λεκέδες από το αίμα έχουν πλέον εξαφανιστεί. Υπό άλλες συνθήκες θα πάθαινα σοκ, αλλά τώρα απλά βαριέμαι. Όλα τα έχω ακούσει και τα έχω δει, δεν μου έχει μείνει πλέον κάτι άλλο να με σοκάρει.

«Μπράιαν, λυπάμαι, αλλά δεν μπορώ να κάνω κάτι. Έπρεπε να ξανασκεφτείς τι θα μου έδινες ως αντάλλαγμα», δηλώνει ο Λούσιφερ και από τον απότομο τόνο της φωνής του ξέρω πως έχει εξαντληθεί η υπομονή του.