#17 Τρόποι Διασκέδασης [#17ΤΔ] [ON HIATUS]

-Την δική μου αλήθεια θα την προστατέψω μέχρι το τέλος-

𝐸𝓁𝒾𝒶𝓃𝒶

Δεννομίζω να έχω νιώσει πιο προδομένη στην ζωή μου. Κάθομαι στην καρέκλα με τα χέρια στους κροτάφους μου και το βλέμμα μου καρφωμένο στο πάτωμα. Το μίσος που ρέει στις φλέβες μου είναι απίστευτο. Δεν μπορώ να σταματήσω να σκέφτομαι τον εαυτό μου να πνίγει τον Λούσιφερ επιτόπου και να σέρνει τα μούτρα του ύστερα σε όλο τον Παράδεισο σαν να είναι σανίδα του σκι. Σφίγγω τις γροθιές μου και η όραση μου θολώνει αμέσως.

«Τον σιχαίνομαι. Μακάρι να χτυπήσει το μικρό του δαχτυλάκι», γρυλίζω εκνευρισμένη και βαράω αμέσως την γροθιά στο τραπέζι.

«Είναι τόσο περίεργο που πάντα όλοι τον βρίζουν και ας τον χρειάζονται», σκέφτεται φωναχτά το Αγνό Φως και με κάνει να σηκώσω το κεφάλι να το δω.

Αυτή την φορά έχει πάρει την μορφή του Λούσιφερ. Κάθεται στο πάτωμα με τα πόδια σταυρωμένα το ένα πάνω από το άλλο, η πλάτη του ακουμπισμένη πίσω στον τοίχο. Μου γυρίζει τα έντερα μόνο που τον βλέπω. Κοιτάζει τα χέρια του ανέκφραστο και ύστερα ξεφυσάει. Παραμένει χαλαρό στην θέση του, τα μάτια του κενά. Ξέρει ότι με ενοχλεί όταν το κάνει αυτό, όμως δεν το νοιάζει καθόλου.

«Ποιος τον χρειάζεται; Είναι ένας δειλός! Ποιος παρατάει το παιδί του έτσι απλά;» ενοχλούμαι και με βρίσκω να ξεφυσάω κουρασμένη. «Γιατί θέλει τον Άντι νεκρό τόσο πολύ;»

«Ξέρεις, Ελιάνα», ένα αεράκι δίπλα μου με κάνει να γυρίσω το κεφάλι προς εκείνη την πλευρά, αμέσως να έρχομαι αντιμέτωπη με την γατήσια μορφή του Αγνού Φωτός, καθισμένο πάνω στο τραπέζι, «η αλήθεια δεν είναι πάντα αυτή που φαίνεται».

«Δεν ξέρω πλέον τι θεωρείται αλήθεια», μουρμουρίζω απογοητευμένη και ξαπλώνω το σώμα στο τραπέζι ενώ ακόμη καθισμένη. «Νιώθω τόσο χαμένη. Νιώθω τόσο μόνη». Παίρνω μια βαθιά ανάσα και ξεφυσάω για όσο ανακαλούμαι τον Λούσιφερ. «Είναι γελοίο που η μόνη μου επιλογή είναι μια ηλίθια δύναμη».

«Ξέρεις ότι είμαι ακριβώς εδώ, σωστά;»

«Το ξέρω, γι' αυτό το είπα», απαντώ όλο ειρωνεία και σηκώνω αμέσως το σώμα μου τσιτωμένη.

Όσο και να θέλω να ξεκουραστώ και να ηρεμήσω το κεφάλι μου δυο λεπτά, με βρίσκω να πετάγομαι αμέσως από την θέση μου. Δεν γίνεται να βρω ηρεμία με όλα αυτά που γίνονται. Μέσα στην εβδομάδα που έχω περάσει εδώ, η μόνη μου ελπίδα ήταν ο Λούσιφερ, ότι είχε καταφέρει να σώσει έστω κάποιον ή να αλλάξει τα πράγματα προς το καλύτερο. Δεν περίμενα όμως να ερχόμουν αντιμέτωπη με την πραγματική και διαβολική πλευρά του.