#17 Τρόποι Διασκέδασης [#17ΤΔ] [ON HIATUS]

~Γιατί θυμίζεις πόρνη πολυτέλειας του Λας Βέγκας;~

𝒜𝓃𝒹𝓎-𝒞𝒽𝓇𝒾𝓈𝓉𝒾𝒶𝓃

Φτιάχνω το σακάκι μου και κάνω αργές κινήσεις με το κεφάλι για να ξεπιάσω τον σβέρκο μου. Είναι δύσκολο να συμπιέζω όλη αυτή την δύναμη, αλλά πρέπει να του ξεκαθαρίσω κάποια πράγματα πριν καταλάβει τι στ' αλήθεια τρέχει μαζί μου. Παίρνω μια βαθιά ανάσα και ύστερα ξεφυσάω αργά, ξεσκονίζοντας τα μανίκια μου απαλά.

Γυρνάω το σώμα μου και κρατάω ένα ανέκφραστο βλέμμα καθώς περπατάω προς το γραφείο του πολυαγαπημένου μου πατέρα. Βρίσκω την Μαξ στην καρέκλα της να κρατάει ένα κραγιόν, με το οποίο ζωγραφίζει τα ήδη κόκκινα χείλη της, και έναν μικρό καθρέπτη. Ακουμπώ τα δάχτυλα στην ξύλινη επιφάνεια του γραφείου της και μόνο τότε μου δίνει σημασία.

Χάνει το χρώμα από το πρόσωπο της και το κραγιόν ξεφεύγει με αποτέλεσμα να βαφτεί εκτός της γραμμή των χειλιών της. Ξέρω πως δεν χαίρεται καθόλου, αντιθέτως έχει σοκαριστεί με την εμφάνιση μου εδώ και σε μια στιγμή σαν αυτήν. Χαμογελώ θριαμβευτικά και την αφήνω παγωμένη στην θέση της, μπερδεύοντας τα δάχτυλα στα μαλλιά μου και κλείνοντας της το μάτι.

Προχωρώ προς το γραφείο του Λούσιφερ και ανοίγω την πόρτα με ένα νεύμα του χεριού μου. Τον βρίσκω μέσα, καθισμένο στην καρέκλα του όπως πάντα, να κρατάει ένα περιοδικό και να έχει σουφρωμένα φρύδια. Κάτι τον απασχολεί στο σημερινό τεύχος και πραγματικά δεν με νοιάζει να μάθω τι. Δεν έχει καταλάβει ακόμη ότι βρίσκομαι εδώ· μπορεί και ναι, αλλά να επιλέγει να το παίξει χαλαρός.

Ξεφυσώντας αργά, φτάνω στον καναπέ μου και κάθομαι εκεί. Φέρνω το ένα πόδι πάνω στο άλλο και διπλώνω τα χέρια στο στήθος μου, περιμένοντας τον να τελειώσει και επιτέλους να στρέψει την προσοχή του σε μένα. Στριφογυρνάει το περιοδικό και δαγκώνει το κάτω χείλος του, ακουμπώντας τους αγκώνες του ύστερα στο γραφείο.

«Είναι δύσκολο να καταλάβω άμα τα βυζιά της είναι αληθινά ή ψεύτικα», σκέφτεται φωναχτά και αφήνει το περιοδικό να πέσει από τα χέρια του.

Τα μάτια του πέφτουν πάνω μου και είναι κενά. Παραμένω ανέκφραστος, αλλά με τέτοια αμήχανη σιωπή που επικρατεί αμέσως, συγκρατώ το γέλιο μου με ένα χαμόγελο. Ο Λούσιφερ φτιάχνει το περιοδικό και σηκώνεται όρθιος, ισιώνοντας το μαύρο κοστούμι του. Περπατά προς το μέρος μου-εγώ να τον παρακολουθώ με τα μάτια-και ρίχνει το σώμα του δίπλα μου.

Φαίνεται χαλαρός· πέρα από αυτό δεν μπορώ να διαβάσω κανένα άλλο συναίσθημα στο πρόσωπο ή τις κινήσεις του. Παίρνει μια βαθιά ανάσα και με κοιτάει σαν να περιμένει να πω εγώ πρώτος αυτό που θέλει να ακούσει. Αν και ξέρω ακριβώς τι "πεθαίνει" να μάθει, παραμένω σιωπηλός και κάνω τον ανήξερο μέχρι που να το βγάλει από μέσα του. Τι να πω, τρελαίνομαι να τον κάνει να υποφέρει.