#17 Τρόποι Διασκέδασης [#17ΤΔ] [ON HIATUS]

~Πρέπει να σκοτώσεις τον Άντι-Κρίστιαν | part one~

𝐸𝓁𝒾𝒶𝓃𝒶

Αφήνω το ένστικτο μου να με καθοδηγήσει και τρέχω να βρω τον Λούσιφερ, παρατώντας τους Αρχαγγέλους πίσω μου. Το μόνο πράγμα που με νοιάζει τώρα είναι να μάθω τι του συμβαίνει και άμα είναι καλά. Οι διάδρομοι όμως φαίνονται ατελείωτοι και όσο τρέχω τόσο πιο πολύ αισθάνομαι ότι χάνομαι εδώ μέσα. Δεν με αφήνω να πανικοβληθώ γιατί εκείνη την στιγμή βρίσκω εκείνη την όμορφη γυναικά, που ήταν με τον Λούσιφερ προηγουμένως, στηριγμένη πίσω στον τοίχο να προσπαθεί να μην κλάψει.

Αρχίζω να μειώνω την ταχύτητα του βαδίσματος μου και σταματάω κοντά της αργά για να μην την ταράξω. Ευτυχώς που τρέχω κάθε πρωί-εντάξει, για να έβλεπα τον Άντι το έκανα πιο πολύ-διότι θα μου είχε κοπεί η ανάσα και θα με μάζευε ο Παράδεισος με κουταλάκια για να με βάλουν πίσω σε βαζάκια. Ξαπλώνω πίσω στον λευκό τοίχο και γυρνάω να την δω με ένα απλό χαμόγελο.

«Άμα ψάχνεις τον Λούσιφερ, είναι δεύτερη στροφή, η πόρτα ακριβώς μπροστά σου», λέει και τραβάει τις μύξες της.

«Όλα καλά;» ρωτάω, αν και η προτεραιότητα μου ήταν ο Λούσιφερ· τώρα είναι προφανώς αυτή.

Γυρνάει το κεφάλι της να με δει και για κάποιον λόγο νιώθω ότι με λυπάται. Μαζεύω το σώμα μου και αμέσως σταυρώνω τα χέρια στο στήθος μου, κάνοντας ένα βήμα μπροστά για να σταθώ μπροστά της. Για κάποιον λόγο, αυτό το βλέμμα με κάνει να νιώθω υποτιμητικά. Σιχαίνομαι να με κοιτάνε με οίκτος, λες και το χρειάζομαι. Είμαι δυνατή και όλα μπορώ να τα καταφέρω, ακόμη και μόνη μου.

«Απλά συμβαίνουν πολλά και αισθάνομαι ότι φταίω εγώ», αναστενάζει και ακόμη δεν νιώθω βολικά να γυρίσω να την δω γι' αυτό απλά εστιάζω το βλέμμα στα παπούτσια μου.

«Γιατί το λες αυτό; Δεν φταις εσύ για την Αποκάλυψη».

«Άμα δεν είχα αποφασίσει να ακολουθήσω τον Λούσιφερ, κανείς δεν θα πάθαινε κακό. Εξαιτίας όλου αυτού, γέννησα τον Άντι-Κρίστιαν και έφερα την καταστροφή σε όλους όσους νοιάζεται ο Λούσιφερ ή εσύ-»

Κόβει την πρόταση απότομα και προσπαθώ να μην τσαντιστώ. Πως μπορεί και λέει κάτι τόσο σκληρό; Δεν την ξέρω καν την γυναίκα, όμως δεν μπορούσε να ξέρει ότι η γέννα του Άντι θα οδηγούσε σε αυτό το σημείο. Αυτό που με νευριάζει περισσότερο είναι ότι δεν πιστεύει σε εκείνον ακόμη και που είναι ο γιος της. Γιατί νομίζει πως εκείνος θα προκαλούσε όλο αυτό το χάος; Ο Άντι είναι το καλύτερο αγόρι-πέρα από την ειρωνεία και τις εξυπνάδες του, οι οποίες μου λείπουν τόσο ήδη-οπότε η καταστροφή του κόσμου απέχει από τα σχέδια που έχει για την ζωή του.