#17 Τρόποι Διασκέδασης [#17ΤΔ] [ON HIATUS]

~#5 Θέλω να πνιγώ στο αλκοόλ~

𝐸𝓁𝒾𝒶𝓃𝒶

Η όλη διαδρομή πάει με τους γονείς μου να μην λένε τίποτα. Απολύτως ούτε μια λέξη. Ούτε ένας αναστεναγμός. Τίποτα. Είναι πάρα πολύ τρομακτικό αυτό, δεν έχω συνηθίσει να με αντιμετωπίζουν με αυτόν τον τρόπο. Κουνάω το πόδι πάνω-κάτω από το άγχος και ρίχνω το βλέμμα μου μια στον μπαμπά, μια στην μαμά. Το στομάχι μου έχει δεθεί κόμπος· ούτε στο δείπνο δεν μπόρεσα να κατεβάσω μπουκιά.

Ο μπαμπάς σταματά το αυτοκίνητο και βλέπω πως έχουμε φτάσει έξω από την εστία μου. Δεν κουνιέμαι για λίγο, εφόσον περιμένω την αντίδραση τους. Φτιάχνω την άκρη του φορέματος και δαγκώνω το κάτω χείλος μου, η καρδιά μου να χτυπά σαν τρελή.

«Θα φύγουμε αύριο το πρωί πρώτο πράγμα», με ενημερώνει ο μπαμπάς με σχεδόν ρομποτική φωνή. «Καληνύχτα, Ελιάνα».

«Μπαμπά-»

«Καληνύχτα, Ελιάνα», επαναλαμβάνει η μαμά πιο τσαντισμένη από εκείνον και αμέσως της ακουμπά το χέρι για να την ηρεμήσει.

Γυρνά το κεφάλι προς το παράθυρο και ξαπλώνω πίσω απογοητευμένη με τον εαυτό μου περισσότερο. Δεν θέλω να τους στεναχωρώ όσο και να με ενοχλεί η υπερπροστατευτική συμπεριφορά τους καμιά φορά. Τους αγαπώ και θέλω να τους αποδείξω ότι είμαι καλή και άξια. Όμως με αυτό το βίντεο που είδαν, πιστεύω πως απέχω αρκετά από αυτό που θέλω να είμαι στο μυαλό τους.

«Συγγνώμη», μουρμουρίζω και βγαίνω έξω, κοπανώντας την πόρτα κλειστή.

Τα μάτια μου βουρκώνουν, αλλά προσπαθώ να συγκρατήσω τα δάκρυα. Ματώνω το κάτω χείλος μου από τα δαγκώματα και όταν ακουμπώ τα δάχτυλα σε εκείνο, παρατηρώ πως μου τρέχει ήδη αίμα. Ακούω το αυτοκίνητο να οδηγεί μακριά και απογοητεύομαι περισσότερο, διότι ήθελα να βγουν έξω και να μου μιλήσουν, να μου πουν κάτι, έστω να μαλώσουμε. Δεν μου αρέσει να χωρίζομαι με αυτόν τον τρόπο μαζί τους.

Ανοίγω την πόρτα και μπαίνω μέσα. Επικρατεί τεράστια ηρεμία. Βλέπω στην τραπεζαρία της κουζίνας ένα πιάτο φαγητό καλυμμένο με δίκτυ, άθικτο. Το βγάζω και με το χέρι τσιμπάω λίγο-λίγο τα μακαρόνια, αλλά στην τέταρτη μπουκιά σταματάω, γιατί νιώθω πως θα κάνω εμετό. Καλύπτω το στόμα με την παλάμη μου και παίρνω μια βαθιά ανάσα αργά.

Ηρέμησε, Έλι.

Βάζω το δίκτυ πάνω από το πιάτο ξανά και περπατώ προς το σαλόνι, ένα δάκρυ να ξεφεύγει μόνο του στο μάγουλο μου. Το καθαρίζω αμέσως και παίρνω μια βαθιά ανάσα για να μην ξανασυμβεί αυτό. Δεν θέλω να κλάψω, μισώ το πόσο αδύναμη με κάνει να νιώθω σε τέτοιες καταστάσεις.