#17 Τρόποι Διασκέδασης [#17ΤΔ] [ON HIATUS]

~Άμα με ενδιέφερε, δεν θα σε έφερνα καν εδώ~

𝒜𝓃𝒹𝓎-𝒞𝒽𝓇𝒾𝓈𝓉𝒾𝒶𝓃

Παρκάρω το αυτοκίνητο στην είσοδο όσο πιο πρόχειρα γίνεται και βγαίνω έξω. Δηλαδή έπρεπε να τύχει να γυρίσω την ίδια ημέρα με την τελετή έναρξης της χρονιάς; Ακόμη δεν πρόλαβα να γυρίσω στην εστία μου, ο Τζέι με ρωτάει τι γυρεύω εκεί και όχι στο αμφιθέατρο όπου συμβαίνει το καλωσόρισμα και τα σχετικά. Πρόλαβα όσο για να αλλάξω σε κάτι καλύτερο και τώρα βρίσκομαι να κάνω γρήγορα βήματα, καθώς ψάχνω το αμφιθέατρο.

Ακολουθώ μια φωνή από ηχεία και παρατηρώ μια διπλή πόρτα η οποία γράφει πάνω 'αμφιθέατρο'. Ανακουφίζομαι αμέσως και την ανοίγω, με αποτέλεσμα να στραφούν τα περισσότερα μάτια πάνω μου. Φτιάχνω το μαύρο σακάκι μου και όπως πάντα, επιλέγω να μην δώσω καμιά σημασία. Βρίσκω μια κενή θέση στη έκτη σειρά και βολεύομαι εκεί, χωρίς ιδιαίτερα να ακούω τι λέει ο διευθυντής.

Έχουν περάσει έντεκα μέρες από την τελευταία φορά που ήμουν στο campus. Η αλήθεια είναι ότι μου πήρε δυο μέρες να φτάσω στον προορισμό μου και ένιωθα ότι δεν υπήρχε καμιά ελπίδα να σωθώ. Ο πόνος μού είχε μουδιάσει όλο το σώμα, η καρδιά μου χανόταν με κάθε χτύπο και το μυαλό μου με έκανε να βλέπω πράγματα περίεργα. Δεν μπορώ να τα εξηγήσω ούτε στον εαυτό μου, ειδικά όταν δεν έχω πρόσβαση σε καμιά από τις δυνάμεις μου για να ψάξω που βρίσκεται το πρόβλημα.

Ο διευθυντής αρχίζει να διαβάζει μια λίστα ονομάτων και οι φοιτητές του ανάλογου κλάδου με την σειρά τους σηκώνονται για να τιμηθούν. Δεν τους προσέχω καν. Κατεβάζω το κεφάλι και κοιτάω τα παπούτσια μου με τεράστια αδιαφορία. Κλείνω τα μάτια και φέρνω στο μυαλό μου τις τελευταίες μέρες. Δεν καταλαβαίνω γιατί έπρεπε να το κάνω όλο αυτό και με τσαντίζει που δεν γνωρίζω τον λόγο. Βασικά, γιατί πρέπει οι γονείς μου να με κρατάνε στο σκοτάδι συνεχώς με τις υποθέσεις τους;

Το ξέρω ότι γνωρίζουν ότι θα πεθάνω κάποια στιγμή. Όσο να 'ναι δεν μπορώ να υπάρχω για μια αιωνιότητα όπως οι δικοί μου, εφόσον δεν έχω δημιουργηθεί από τον Θεό. Είμαι παιδί αγγέλων, αλλά στην ουσία είμαι σαν άνθρωπος. Μεγαλώνω και μπορώ να πεθάνω, χωρίς να υπάρξω σε επόμενη ζωή. Ένας και μοναδικός. Ο μόνος τρόπο να ζήσω για πάντα είναι να πάρω την εξουσία της Κόλασης, την οποία ο μπαμπάς δεν μου έδωσε ακόμη και όταν πέθανε. Δεν πιστεύω να το κάνει ποτέ του.

Τώρα βγαίνει αυτό, ένα καινούριο πρόβλημα το οποίο με αναγκάζει να σκοτώνω δαίμονες και να βάζω το αίμα τους στο δικό μου, ώστε να μην γίνει το αίμα μου μαύρο και μεταλλαχθώ σε ποιος γνωρίζει τι. Δεν ξέρω γιατί συμβαίνει αυτό, όμως ξέρω ότι πρέπει να εμπιστευτώ την Μαξ και να αποφύγω να μιλήσω γι' αυτό στον Λούσιφερ. Άμα λέει πως πρέπει να μην το μάθει εκείνος, έχει σίγουρα τους λόγους της .