#17 Τρόποι Διασκέδασης [#17ΤΔ] [ON HIATUS]

~Νομίζω είσαι η μοναδική που αποτρέπει την Αποκάλυψη~

𝒜𝓃𝒹𝓎-𝒞𝒽𝓇𝒾𝓈𝓉𝒾𝒶𝓃

Ξαπλώνω πίσω στον καναπέ και αναστενάζω κουρασμένος. Ξαφνικά φτερνίζομαι μια, δυο και τρεις φορές στην σειρά με αποτέλεσμα να γυρίσει η Έλι να με δει με ένα ανήσυχο βλέμμα. Φτιάχνει το φόρεμα της και παρατηρώ πως το φοράει από την ανάποδη μεριά. Της το βγάζω και της το δίνω από την κανονική πλευρά.

Ευτυχώς έχουν βάλει υγρά μαντιλάκια και παίρνω δυο για να καθαρίσω τα χέρια μου, ενώ εκείνη συνεχίζει να ντύνεται. Φτερνίζομαι άλλη μια φορά και σηκώνομαι από τον καναπέ για να μην με χτυπάει το κλιματιστικό στην πλάτη. Ξύνω την μύτη μου για να συγκρατήσω άλλο ένα φτέρνισμα αλλά δεν τα καταφέρνω.

«Είσαι καλά;» ρωτάει η Έλι και κουνάω το κεφάλι καταφατικά.

«Θα μου περάσει», τη καθησυχάζω και κοιτάω τι έχω να τσιμπήσω, εφόσον πεινάω τρελά.

Προς μεγάλη μου απογοήτευση το μοναδικό σνακ που έχουμε ήταν οι ξηροί καρποί, συγχωρεμένοι τώρα. Μας έχει γεμίσει με ποτά λες και τα χρειαζόμαστε. Ανοίγω την σαμπάνια και κατεβάζω μια τεράστια γουλιά όσο για να γεμίσω το άδειο μου στομάχι. Τα χέρια της Έλις ξαφνικά τυλίγονται δίπλα μου και κατεβάζω το μπουκάλι για να γυρίσω να την δω.

«Δεν θέλω να φύγεις, Άντι», μουρμουρίζει και παγώνω στην θέση μου.

Ωχ όχι. Μην μου πεις ότι πρόλαβε να έχει συναισθήματα για μένα κιόλας; Δεν θέλω να την προσγειώσω απότομα από τα σύννεφα, όμως δεν μπορώ να της εξηγήσω κιόλας σε πόσο περίεργη θέση βρίσκομαι. Είναι αμήχανο να ξέρω πως θα την πληγώσω στο τέλος της ημέρας, διότι όλα θα τελειώσουν και δεν θα χρειαστεί να ξαναγυρίσω στον ανθρώπινο κόσμο.

Υπό άλλες συνθήκες θα έμενα...

«Καλά μην φρικάρεις», με πειράζει και καταλαβαίνω από το τρέμουλο της φωνής της ότι προσπαθεί να φανεί χαλαρή. «Εδώ είπες ότι είμαστε αρραβωνιασμένοι».

Καλά, ισχύει, αλλά ξεκάθαρα και το είπα για πλάκα. Ήταν το μοναδικό πράγμα που θα μας βοηθούσε να μπούμε μέσα δωρεάν. Δεν θα έκανα ποτέ κάτι που θα της έδινε την ελπίδα για κάτι περισσότερο, εφόσον δεν θέλω να την πληγώσω. Άβολα την αγκαλιάζω και καθαρίζω τον λαιμό μου.

«Δεν φεύγουμε λέω εγώ», προτείνει μέσα από τα χέρια μου, χωμένη μέσα στην αγκαλιά και είναι η πρώτη που αποτραβιέται.

«Μμμ, ναι», μουρμουρίζω και της γυρίζω αμέσως την πλάτη.

Νιώθω άβολα. Νιώθω χάλια βασικά. Κατεβάζω το μπουκάλι της σαμπάνιας και μου φαίνεται νερό, ούτε καν αλκοόλ. Το αφήνω πια άδειο πίσω στο τραπεζάκι και παρατηρώ πως οι φλέβες μου προσπαθούν να αλλάξουν ξανά. Παίρνω μια βαθιά ανάσα για να ηρεμήσω και καταφέρνω να το διώξω πριν το δει η Έλι. Με την άκρη του ματιού μου παρατηρώ που φοράει το εσώρουχο της και δεν έχει καθόλου την προσοχή πάνω μου.