#17 Τρόποι Διασκέδασης [#17ΤΔ] [ON HIATUS]

~Μην σου πω ότι εγώ είμαι ο λόγος που μπορείς να τα φοράς αυτά~

𝒜𝓃𝒹𝓎-𝒞𝒽𝓇𝒾𝓈𝓉𝒾𝒶𝓃

Έχει αρχίσει να με κουράζει που σκέφτομαι. Θέλω να σταματήσει. Θέλω το μυαλό μου να είναι ήσυχο, όπως ήταν πάντα με τις δυνάμεις μου. Τώρα μόλις κλείνω τα μάτια, σκέφτομαι, βλέπω και ακούω τον χαμό που επικρατεί εκεί μέσα. Δεν με τρομάζει ιδιαίτερα, αλλά με κάνει απαθή. Δεν νιώθω τίποτα ύστερα.

Όταν βρισκόμουν μέσα στην πισίνα, δεν ένιωθα να πνίγομαι από την έλλειψη οξυγόνου, αλλά από τα σκοτεινά πράγματα που δημιουργούσαν οι σκέψεις μου. Με σκοτείνιασε αμέσως, με έκανε να θέλω να αφεθώ σε εκείνο το κενό, το κρύο, ήρεμο και μοναχικό κενό. Μόλις έκλεισε η πόρτα στην είσοδο του σπιτιού, είναι σαν να με τράβηξε πίσω η πραγματικότητα. Τότε άρχισα να πνίγομαι στ' αλήθεια. Βγήκα έξω και πρώτη φορά ένιωσα την καρδιά μου να χτυπά τόσο γρήγορα.

Δεν ξέρω τι μου συνέβη. Βασικά, δεν ξέρω τι μου συμβαίνει τελευταία. Κάθε μέρα απομονώνω τον εαυτό μου από την πραγματικότητα που ζω και απλά προσπαθώ να υπάρχω. Δεν με ενδιαφέρει πέρα από αυτό. Σκέφτομαι και αυτό που προέκυψε πριν κάτι μέρες στην υγεία μου. Δεν έχω ιδέα πότε θα έρθει η Μαξ να μου εξηγήσει, διότι με τον Λούσιφερ δεν θα βγάλω άκρη ποτέ.

«Έχει τέσσερα υπνοδωμάτια το σπίτι, αλλά και πάλι οι γονείς μου θέλουν να ζω μόνη», αναστενάζει η Έλι και με σέρνει πίσω στο παρόν.

«Οι γονείς σου ακούγονται βαρετοί», προσπαθώ να την παρηγορήσω και γελάει, καθώς περπατάμε μέσα στο σπίτι.

«Οι γονείς μου είναι βαρετοί», επισημάνει το ρήμα και παρατηρώ πως η διάθεση της αλλάζει στην αναφορά των δικών της.

Τελικά δεν έχω μόνο εγώ θέματα με γονείς. Βασικά με τον Λούσιφερ έχω περισσότερο, αλλά εδώ η μάνα μου δεν ήρθε να με βρει έντεκα μέρες να μου πει τι συμβαίνει με μένα.

Τι και αν αυτό σημαίνει πως θα πεθάνω σύντομα; Ξέρω πως δεν μπορώ να υπάρχω για πάντα. Υπάρχει ημερομηνία λήξεως ακόμη και σε μένα, όμως εφόσον διαφέρω από τους ανθρώπους, μπορεί έτσι να διαφέρει και ο θάνατος μου. Απευθείας θλίβομαι, νιώθω ένα σκότος να με καταλαμβάνει ξανά και να με παρασύρει προς εκείνο το κενό.

«Έλα, εντάξει, δεν χρειάζεται να στεναχωριέσαι γι' αυτό», λέει η Έλι και με σκουντά με τον αγκώνα της. «Δικοί μου είναι, όχι δικοί σου».

Γελάω ελαφρώς και με κάνει να ξεχαστώ. Είμαι περίεργος να δω ποιοι είναι, αλλά ξέρω πως σίγουρα θα είναι τίποτα πλούσιοι σνομπ, που υπερπροσέχουν τα παιδιά τους, εξ ου και η εγωιστική φύση της Έλις. Είναι και καλή όμως, θέλει να είναι και οι άλλοι το ίδιο χαρούμενη με εκείνην, κάτι που βρίσκω ιδιαίτερα γλυκό εκ μέρους της.