Anemon | YARI TEXTING

2.8

Multimedia Uraz'ın dövmesi

Hayatımızda kim sonsuza dek bizimle kalır ki? Ailemiz bile giderken elimizi kısa bir süre öncesinde tutan birine güvenmemizin zor olması gerekmiyor muydu? O zaman ben Uraz'a neden güveniyordum? Asonsörden inip kapının önüne geldiğimizde Uraz elimi biraz daha sıkı tuttu. Zaten yaptığı sadece bu değil miydi elimi tutmak ama bu bile bana o kadar iyi geliyordu ki onun varlığı yaralarıma üflüyor acılamaları için elinden gelini yapıyordu. Beni geçip bir iki adım da kapıya geldi ve zile bastı aslında şu an heyecanlı olmam gerekiyordu ama olamıyordum. Bugün bizim birlikteliğimizin ilk günüydü ve böyle olmamalıydı.

"Uraz ben çok özür dilerim." dedim bir solukta ve Uraz daha bana cevap veremeden kapının açılma sesi ile irkilerek bakışlarımı yerden kaldırdım.

"Kızım nerede kaldın?" diye başlayan cümlesini oha diye bağırması kesince gözlerimi devirmeden edemedim ve tabii ki içeriden korkuyla gelen arkadaş grubumuzda bir kaç saniye içinde Renesmee'ye küfür ederken biz kapıda kalmıştık.

"Bir izin verin Zeyna çok ıslandı üzerini değiştirmesi lazım." dediğinde sıkıntı ile ona baktım o da çok ıslanmıştı.

"Seninde değiştirmen lazım." dediğimde onayladı. Bizimkiler hala bize mal mal bakarken onları geçerek benim normalde kaldığım odaya yöneldik.

"Sen değiştir ben sen çıkınca işimi hallederim." diyen Uraz'a gülümseyip odaya girdim ama daha girer girmez gözlerim dolmuştu bile hayatımı yaşamak istiyordum. Mutlu olmak bu hayatta ki ilk isteğimdi artık. Derin bir nefes aldım ve evden aldığım casperlı pijama takımımı üstüme geçirdim. Islak olan saçlarımı da topuz yaptığım da çok komik duruyordu ama şu an umrumda değildi açıkçası. Kapıyı açtığım da Uraz bana baktı ve kendisi de odaya girip kapıyı kapattı. Ben ne olduğunu anlamaya çalışırken Uraz yatağa oturmuş beni de çoktan yanına çekmişti bile.

"Yaşanan hiç bir olayda senin suçun yok Zeyna sen sadece yaşamayı çalışıyorsun başına gelen şeylerde senin bir hatan yok ki neden özür çıkıyorsun?" dediğinde yine dolan gözlerime lanet ettim.

"Bugünün böyle olmasını istemezdim seni de mutsuz ettim." dediğimde Uraz o muhteşem gri gözlerini devirdi.

"Zeyna bir daha senden böyle bir şey duymak istemiyorum. Sen benim her şeyimsin ama bundan önce ne geliyor biliyor musun? Ben seni hep acıların  ile sevdim. Çünkü anemon en çok acıları ile güzeldir. Sen benim acı çiçeğimsin." dediğinde diyecek bir şey bulamadım kollarını beline dolayarak kafamı göğsüne yasladığımda elleri çoktan belimi bulmuştu bile.

"Seni çok seviyorum." diyebildim başka diyecek bir şey bulamıyordum çünkü.

"Bende seni güzelim." diyip saçımı öptüğünde bende montunun üzerine bir öpücük kondurdum.

"Hadi ben çıkayım sende üstünü değiştir hasta olmanı istemiyorum." dediğimde Uraz'ın kollarından çıkmıştım bile.

"İstersen kalabilirsin." dediğinde bu sefer göz deviren taraf ben oldum ve odadan çıktım ama telefonumu odada unuttuğumu fark edip odaya geri girdiğimde gördüğüm manzara ile kendime küfrettim. Uraz kazağının bir kolunu çıkarmış resmen soyunuyordu.

"Ah ben çok pardon. Ben sen daha çıkarmamışsındır sanmıştım. Ah çok özür dilerim ben telefonumu almak için gelmiştim dedim ve yatağın üzerinde duran çantamı almak için adım attığımda halının kenarına takılıp yere düştüğümde Uraz artık kahkaha atmaya başlamıştı. Rezillik üstüne rezillik yapıyordum şu an resmen.

"Sakinleştin mi?" diyen Uraz'a evet anlamında kafamı salladım şu an utançtan yüzüne bakamıyordum. Bana uzattığı ele bakarken çıplak olan kolu ve kol kasları dikkatimi çekmişti çok güzel bir ten rengi vardı. Bembeyaz kolunda ki mor bir yer dikkatimi çekince korkuyla oraya baktım ama kolunu çevirince bunun bir yara değil bir dövme olduğunu fark etmek uzun sürmemişti.

"Uraz?" dediğim de o da artık bana değil koluna bakıyordu.

"Efendim?" dedi benim gibi sorar gibi "Anemon." diyebildim sadece gözlerim dolarken beni bu kadar çok mu seviyordu gerçekten? Elim dövmenin üstüne gittiğinde yavaşça okşadım nereden bakarsak bir yılı geçmişti bu dövmeyi yaptıralı belli oluyordu. Bunu bu zamana kadar nasıl fark edememiştim bilmiyordum ama şu an içim gidiyordu gerçekten.

"Zeyna? Uraz?" Doruk'un sesi ile kendime geldiğimde hızla ayağa kalktım.

"Geliyoruz şimdi." dediğinde Uraz bende kapıya yönelmiştim telefonumu alarak.

"Güzelim?" dediğinde görmese bile gülümsedim "Efendim?" dedim ona dönmeden o ise hemen yanıma gelmişti bile omzuma vuran nefesini hissedebiliyordum yanağımı öpüp geri çekilince kalbimin sesini duymaması için dua ettim bir öpücüğü bile beni heyecanlandırabiliyordu.

"Pijama çok yakışmış." dediğinde gülmeye başladı. Ben ise bir şey söylemeden dışarı çıktım çünkü kalbim hala öpücüğün etkisindeydi. Yüzümdeki kızgınlığın geçmesi için kendime biraz zaman tanıdım ve salona doğru yöneldim. Ama elimi tutmayan bir Uraz olduğunda bu çok zor gelmişti nedense. Ona hemen alışmak çok garip geliyordu. Salona girdiğimde tüm yüzler beni bulmuştu bile.

"Nerede kaldınız sizi kaç kere aradık?" diyen Venüs'e cevap vermek üzere ağzımı açmıştık ki Doruk'un sorusu ile geri kapatmak zorunda kaldın.

"Ayrıca ne oluyor birlikte misiniz?" bu sefer de ona cevap vermek için yeltenmiştim ki Enise bana bırakmakmadan cevap verdi.

"Yok ya hobi olsun diye el ele tutuşuyorlar tabii ki birlikteler fark etmedin mi odaya bile birlikte girdiler daha ne yapsınlar birlikteyiz diye okulda anons mu etsinler?" diye dalga geçtiğinde göz devirdim.

"İyi fikir aslında." diyen Uraz ile bu sefer tüm bakışlar ona döndü ama o rahat bir şekilde gelip yanıma oturdu ve beni de kendine çekerek elini omzuma attı. Onun gelmesi beni de rahatlatmıştı.

"Ayrıca bir dünya soru soruyorsunuz ama cevap için müsade etmiyorsunuz ve odaya beraber girmedik Enise ama evet beraberiz." dediğinde ben ona şok olmuş bir şekilde bakıyordum benim yapmak istediğimi o yapmıştı ve şu an kimse ile uğraşmak istemediğimi anlıyordu galiba.

"Oha! Nasıl oldu?" diyen Renesmee ile gülmeden edemedim.

"Hangi ara oldu?" dedi bu sefer Tunahan onun burada olduğunu bile yeni fark ediyordum.

"Kim teklif etti?" dediğinde Zilan ona göz devirdim bu sorunun cevabını bilmesi gerekiyordu.

"Daha yeni bugün oldu. Zeyna gelip beni dövmekle tehtid etti." dediğinde ona göz devirip kolunu omzundan çektim.

"O kız bunu hak etmişti yeni olsa yine yaparım umrumda bile olmaz." dediğim de Uraz'ın gülüşü gülümsemeye döndü. Bir süre sonra benim de yüzümde engel olamadığım bir gülümseme olduğunda onu sevdiğimi bir kere daha anladım.

"Çok tebrik ederim canlarım." diyen Ceylan ablaya bakıp öpücük attım şu an bu kadar mutluysam bunda onun payı çoktu.

"Umarım hep mutlu olursunuz." dedi Enise Tuna'nın elini tutup.

"Umarım trip çekmeye hazırsındır kardeşim Renesmee'nin arkadaşı ile çıkmak hiç kolay olmayacak." dedi Tunahan Zilan'a bakıp. Zilan gülerek Renesmee'ye baktığında Renesmee boşta olan eli ile saçlarını savurup "Olsun o kadar onlar benim bebeklerim onları üzen olursa hepinizi deşerim." dediğinde hepimiz gülmeye başlamıştık.

"Ayrıca tebrik ederim bebeğim sonunda başaacağını biliyordum." dediğinde gülmeden edemedim. Ellerim Uraz'ın kolunu bulurken elimde olmadan gülümsedim en kısa zamanda bende ona ait birşey yaptırmak istiyordum. Şu an Uraz hayatımda olmasa bu evin bu evin konuk odasında oturup ağlıyor olurdum.

Hayatımızda bizim ailemizden daha çok seven ve mutlu eden insanlarin olması garipti. Ben bu grup ile bir çok duyguyu tatmıştım. Acıyı, sevgiyi, ihaneti, dostluğu ve en önemlisi aşkı...

Ve bunlar benim bu grubu ailem gibi benimsemem için çok doğal şeylerdi. Bu grupla ve Uraz'la alacağımız daha çok yolumuz vardı. 

💙💙💙💙

Uzun bir  aradan sonra bölüm yazmak o kadar iyi geldi ki anlatamam.

Bu bir geçiş bölümüydü arkadaşlar en az beş ay ileriye atacağım kitabı. Umarım sevmişsinizdir. Bir dahaki bölüm de görüşmek üzere. 💙