Anemon | YARI TEXTING

2.1

Multimedia: Uraz'ın son hediyesi.

🍀🍀🍀

Hayatta bir oyunda hep kaybetmek insanın o oyuna karşı olan hevesini kırardı. Benim aşka olan hevesim çoktan kırılmıştı. Sonra birisi çıkmıştı karşıma. Kendinisi ilk tanıtmış sonra sevdirmişti. Ama sonunda gitmişti. Bana harika hediyeler bırakarak. Son süprizi buydu galiba bana harika bir balkon vermişti. Ama ben balkonu değil her dairenin camlarını tek tek arıyordum. Nerede oturuyordu Uraz? Bana ne kadar yakındı, ne kadar uzaktı? Dolan gözlerime lanet okudum. O gece sabaha kadar kumsalda denizi izlemiştim sonra kalkan ilk vapura binmiş doğruca eve gelmiştim. Üstünden bir hafta geçmişti ama ben sadece evde oturuyordum. Ah tabii birde ağlıyordum. Bugün ilk defa okula gitmiştim onu görmüştüm. Bizimkiler ile oturuyordu dahası gülüyordu. Bende herkese küsmüştüm Renesmee ile bile konuşmuyordum o ise benim yanımda sadece beni izliyordu. Kimse söylememişti bana. Bilseydim Uraz olduğunu şimdi onun kollarında olabilirdim ama ben burada ağlamak ile yetiniyordum sadece.

"Zeyna?" yanıma oturup bana seslenene kadar fark etmediğim Enise'ye çevirdim gözlerimi.

"Sizinle konuşmak istemiyorum." dedim kafamı dizlerime gömerken. Hepsi bana yalan söylemişti.

"Peki sen konuşma o zaman sadece dinle." dediğinde tepki bile vermedim belki ben tepki vermeyince giderdi.

"Ateş'i dokuzuncu sınıftan beri seviyorum. Onuncu sınıfta seni sevmeye başladığında kendimi çok kötü hissetmiştim keşke demiştim içimden gitse bizim ortamdan. Sen Uzay ile çok mutluydun ben ise kendimi Ateş'e göstermeyi deniyordum ama o beni fark etmiyordu. Gözleri sadece seni görüyordu. Sonra Uzay'ın olayları oldu. Sen yine hepimizden böyle soyutlandın. Ben sana üzüldüm ama bir yandan da çok sevindim bizden uzaktasın diye. Ateş ile yakınız falan o aralar benim içimde hep umutlar doluyor diyorum ki oldu olacak sonra fark ettim ki Ateş çok üzgün. Birgün çağırdım onu buluştuk bizim parkta. Dedim ne oldu? Neden üzgünsün? Uzayla ayrılmana üzülmüş. Tabii ben durakladım ilk anlayamadım. Zorlanarakta olsa sordum yani Zeyna'yı seviyordun sen Uzay ile olunca acı çekiyordun? Durdu gözlerini yere indirdi. Ben dedi sadece onun mutlu olmasını istiyorum. Ben onu çok sevdim ama o beni sevmedi ben onun başkasını sevmesi ile mutlu oldum."

Enise'nin sesi sonlara doğru boğuklaşınca onunda ağladığını anlamam çok uzun sürmedi. Göz yaşlarım tişörtümü ıslatırken burnumu çekmekle yetindim. Ateş'e o kadar arkadaş gözü ile bakıyordum ki hiç beni sevebileceği aklıma gelmemişti. Keşke onunda kalbine girmeseydim.

"O gece sabaha kadar oturduk bizim sitenin parkında o içti ben onu izledim. Biraz şarkı söyledi. Biraz beni dinledi. Ama ben o gece şunu öğrendim sevmek ayıp değil, sevdiğin için çabalamak garip değil. Herkes umutsuz olarak baksada sen umut bulabiliyorsun denemelisin Zeyna ve sizinki de umutsuz değil." dediğinde derin bir nefes aldım.

"O benim onu sevdiğime bile inanmıyor Enise." dedim güç bela çıkan sesimle sesim günlerdir ağlamaktan bir hitap olmuştu.

"O seni seviyor ama Zeyna. İnan senin kadar mutsuz. Bizimkiler onu toparlamaya çalışıyor. Ama sadece okula geliyor ve susuyor. Ders çalışıyor sonra sessizce evine gidiyor odasına çekilip seni izliyor." dediğinde.

"Nereden biliyorsun?" dedim başımı kaldırırken. Yaşlı gözlerle bana gülümsedi.

"O bunun en büyük alışkanlığı. Dört senedir her gece seni izler. Yanında bizden başka bir kız bile görmedim ben." dediğinde ümitle ona baktım belki o evini biliyordur.