Anemon | YARI TEXTING

1.9

Uraz'ın söylediği şarkı dinleyin
Zeyna'nın elbisesi 💙

Zaman geçiyor geçmesine ama ben sonuç alamıyordum. Benim bir sonucum yoktu elimdeki denklemde uyuşmayan bir nokta vardı. Anonim beni bu kadar seviyordu ama ben ona tam olarak ısınamıyordum suçlu olan ben miydim? Beni son günlerde çok kırıyordu. Kalbim paramparçaydı zaten ama o bunu görmüyordu? Beni mutlu sanıyordu ama Uraz yoktu yanımda kalbim ilk ona ısınmıştı benim. Onu sevmemem benim suçum muydu? Beni ne kadar yaraladığını göremiyordu. Ona değer veriyordum evet ama kimi sevebileceğimi hiç bir zaman ben seçemiyordum. Öyle olsaydı Uzay'ı bu kadar zaman sevip bu kadar acı mı çekerdim? Ya da Uraz yerine onu sevmez miydim? 'sevmezdim' dedi iç sesim yine her şeye karışarak. Evet belki sevmezdim ama Uraz'dan önce tanısaydım severdim. Ben sadece başımı omzuna yaslayıp huzur bulabileceğim. Saatlerce denizi izleyebileceğim birini istiyordum yanımda. Benimle mutlu olabilecek,. benimle ağlayabilecek ama en önemlisi beni sevebilevek. Deniz bana her zaman iyi geliyordu ama şu an kendimi bu feribottan attıp denizin serin sularına bırakmak istiyordum.

"Hasta olacaksın böyle. Yağmur da hızlanıyor!"

Ezrak konuşana kadar yanımda olduğunu bile fark etmedim. Elinde ki kahvelerden birini bana uzatınca aldım. O da benim gibi filtre kahve içiyordu. Benzer yanlarımız vardı tek farkımız benim bir Venüs'üm yoktu.

"İyiyim böyle." dedim kahveden büyük bir yudum almadan hemen önce. Kahve bile iyi gelmiyordu bana. İçim açıyordu ben kimseyi mutsuz etmek istemiyordum ama daha kendimi bile mutlu edemiyordum ki.

"Denize atlayacakmış gibi duruyorsun." dedi şakayla karışık. O her zaman böyledi abim gibiydi Renesmee'den sonra kardeşim gibiydi.

"Annem olmasa belki." dedim denize bakarken o olmasa beni bu hayata bağlayacak ne vardı ki? Onun için yaşıyordum.

"Bizim hiç önemimiz yok yani?" dedi ve konuşmama izin vermeden devam etti. "Seni çok seviyorum Zeyna biliyorsun. Sen bu hayatta mutlu olmayı en çok hak eden insanlardan birisin. Benden çok hak ediyorsun hatta. Ama unutma hayatta sakin olmak gerekir. Sen fevri bir insansın. Dinlemen gerekir bazen."

Derin bir nefes aldım gözlerim kendiliğinden kapanmıştı zaten aklıma Uraz'a git dediğim an gelmişti o gözleride ki umutsuzluğu görmüştüm yine. Onu ne kadar çok kırmıştım? Anonimin beni kırdığı kadar? Belki daha çok? Ama o benim onu affettirmem için bir sanş vermiyordu bana. Hayalet gibiydi resmen. O günden beri annesinden haber bekliyordum tam üç gün olmuştu belki arar diye beklediğim ama aramamıştı. Anonim ise beni engellemişti. Hayatımdaki kimse beni dinlemiyordu. Kimse değer vermiyordu.

"O zaman yani ben mutlu olmayı hak ediyorsam niye mutlu olamıyorum? Hak etmiyorum bence ben mutlu olmayı. Herkes benim onları mutlu etmemi bekliyor ama ben onları bırak kendimi bile mutlu edemiyordum ki Ezrak. İcim yanıyor çevremde ki kimse görmüyor." dedim yanan gözlerim ile ardından derin bir nefes alarak devam ettim.

"Ben sadece mutlu olmak istiyorum. Seviyorum sevdiklerim beni sevmiyor. Uraz'ı sevdiğimi belli edemedim tamam ama onunla o kadar konuşmuştuk beni böyle bırakıp gitmesine ne gerek vardı? Bilmiyor muydu beni? Çok mu aptalım ben Ezrak kimseye anlatamıyor muyum kendimi?"

Ezrak derin bir nefes aldı. Sanki ne diyeceğini o da bilmiyordu. Sadece çaresiz olan ben değildim galiba benim hayatımda çaresiz olan.

"Hayat her zaman zordur Zeyna. Ama bunu zor yapan biziz." dedi ve derin bir nefes aldı.

"Uraz'ı seviyor musun? Uzay'dan sonra gerçekten onu seviyor musun?" dedi bu sefer bana bakıyordu ama ben ona değil denize bakıyordum.

"Yoksa o da gitti diye onu Uzay'a mı benzetiyorsun?" dediğinde derin bir nefes aldım. Ardından ağır bir şekilde Ezrak'a döndüm.