Anemon | YARI TEXTING

2.4

Bölüm Şarkıları

Sinan Akçıl- İyi değilim.
Mehmet Erdem-Herkes aynı hayatta

Hayatta istediğimiz zaman olmayan şeylere genelde boyun büküp gitmeyi tercih ediyoruz. Çoğumuz savaşmıyor kaderimiz böyleymiş diyoruz. Ama kaderimiz öyle mi gerçekten? Olmayan şeyleri kabul etmek ne kadar doğru? Şimdi Uraz ile olan umutlarımı bırakıp gitsem ne kadar doğru olur? Onu sevdiğimi bilirken gitmek doğru olur muydu? Olmazdı. İki gündür gözümün içine baka baka kızlarla gülüp, ilgileniyor beni deli ediyordu. Ezrak'tan beni sevdiğini öğrenmesem asla yüzüne bakmazdım ama canımı yakmak istiyordu ve bunu başarıyordu.

"Selam." yanıma oturan Zilan ve Ceylan abla ile gözleri masadan kaldırdım.

"Ne düşünüyorsun bakalım böyle?" diyen Ceylan ablaya gülerek baktım "Saçma sapan hayatımı düşünüyorum şu an."

Sinirlerim bozuluyordu. Ceylan abla ve Zilan Uraz'lardan çıktığımda bizim evdeydi beni bekliyormuş. Ceylan abla ile orada resmi olarak tanışmayı sonunda başarmıştık kendisi Can abinin sevgilisi oluyormuş psikoloji son sınıf öğrencisiymiş. Hayatında bazı şeyleri yoluna koyabilmiş yani benim aksime.

"Deme öyle güzelim hayatın daha başlamadı bile senin. Dur ileride önünde kocaman güzel ve mutlu günler olacak." dediğinde ona inanmayı diledim ama olmuyordu ona inanamıyordum.

"Gözümün içine baka baka gidip başka kızlar ile fingirdiyor. Sırf benden intikam almak için! Dört yıl onu beklettiğim için. Ben onun beni sevdiğini bile bilmiyordum!" dedim elimdeki bardakla oynarken sinirlerim iyice bozuluyordu üstelik bana görüldü atıp duruyordu. Biraz daha görüldü atmaya devam ederse yine evini basmam muhmetemeldi. Onu seviyordum ama o bunu bana eziye haline getiriyordu gözümün önünde başkalarıyla gülüyordu.

"Onu da anlamayı mı desenen acaba zamanında çok acı çekti." diyen Ceylan ablaya baktım. Tamam zamanında çok acı çekmişti ama benim şu an çektiğim şey neydi?

"Abla anlamıyor musunuz? İçim acıyor tamam o da benim yüzümden çok acı çekti ama bilerek bir şey yapmadım ki. Şimdi birlikte mutlu olabiliriz ikimizde hak etmedik mi bunu? Ama ben onu öyle gördükçe maf oluyorum. İçim acıyor tamam ona acı çektirdim kabul ediyorum ama az önce de dediğim gibi bilmeden yaptım. Şimdi mutlu olmak ikimizinde hakkı değil mi? Hem de ben onu bu kadar çok severken onunda beni sevdiğini bilirken. Görüyor beni görmezden geliyor başkaları ile gülüyor. Ama ben onsuzken hiç mutlu değildim. Geçen dört yıl benim içinde hiç kolay değildi. Onu değil kendimi bile göremiyordum ben."

En sonunda sustuğumda gözlerim konuşmaya başladı. Gözlerimi silerek masadan kalktım.

"Neyse ben eve gidip biraz ders çalışayım."

Kafeden çıkıp kulaklağımı taktım. Bu ara en çok taktığım şarkı olan Sinan Akçıl-İyi Değilim
şarkısını açıp evin yolunu tuttum. Sonbahar yerini iyice kışa bırakmıştı. Bizim semt belkide İstanbul'un en yeşil yerlerinden biriydi ama bu ara daha bir güzeldi rengarenk yapraklarla doluydu. Sonbahar kışa girerken koca bir hüzün bırakıyordu arkasında artık kış geliyordu ama ben yanıyordum. Belkide onuncu kez görüldü yemeyi göze alıp Whatsapp'a girdim ve dinlediğim şarkıyı ona attım biliyordum yine cevap vermeyecekti ama olsun ben vazgeçmeyecektim. Ona olan sevgim bitmiyordu aksine milletten onun beni ne kadar sevdiğini dinledikçe bensizken nasıl olduğunu duydukça sevgim artıyordu. Sahi beni seviyor muydu o kadar? Benim için canı yanıyor muydu? O zaman niye benden gidiyordu? Neden canımı bu kadar yapıyordu. Turucun yaprakları olan ağacın dalına uzanıp bir tane yaprak kopardım bu her sonbahar bir şeydi. Ama bu yıl bir değişiklik yapıp Uraz'a verecektim bu yaparğı ve benim ona aldığım kitabı. Okuyunca beni biraz olsun anlayacağına ve en azından biraz iyi gelecebileceğini düşünüyordum. Kim bilir bana karşı yumuşardı belki. Elimde tuttuğum yaprağında resmini çekip atmaya karar verdim.