THE OTHER SIDE |JJK

4.neden kurtardın beni?

Kapat gözlerini, karanlıktan saklan. Başkalarının karanlığındansa kendi karanlığına mahkum ol. Yaşama ama ölmede. Sevme ama nefretde etme. Ve asla yıldızları özleme. Unutma ama özlemede. Kiraya, yaşadıklarını unutma ama özleme de...

Kendimi karanlığın bilinmez kollarına bırakmadan önce aklımdan geçen düşünceler bunlardı işte.

Bilinçsizlik ile aramdaki ince çizgide, neredeyse hissiz vücuduma değen şeyin bir köpek balığı olmamasını ummuştum. En azından ölene kadar tek parça kalmayı ummuştum.

Bir kere olsun umduğumun gerçekleşmesini ummuştum. Savrulmuş ve kaybolmuştum.

Derin karanlık sularda yalnız kalmıştım önce, yalnız ölmüştüm sonra.

Dirilirken mutlu olmayı bekleyerek ölmüştüm.

✨

Sabah uyandığınızda yataktan düşüyormuşsunuz gibi olur da içiniz çekilirdi ya hani bazen, öyle içim çekilmişti işte.

Sanki cennetin ya da cehennemin kapısına kadar gitmiştim ama biri beni kolumdan tutup hızla gerçekliğe çekmişti.

Derin bir nefes çekmeye çalışmıştım önce, sonra buna çok pişman olmuştum. Öksürüklerimle birlikte içimden çıkan suyun sıcaklığı, tahminen morarmış ve buz kesmiş dudaklarımdan aşağıya doğru akarken nefes almaya çalışan vücuduma lanet etmiştim.

Güçsüz bedenim sıcacık eller ile sola yatırılırken içimde ne var ne yok kusmuştum. Bilincim neler olduğunu deli gibi merak ederken, gözlerimi açmaya bile halimin olmaması sinirlerimi bozmuştu.

Sonunda sırt üstü devrilen bedenime dolan oksijenle yaşamanın verdiği hissi bir kere daha tatmanın nasıl olduğunu düşünmüştüm. Daha hafif hissederdim belki, ya da daha mutlu?

Nefeslerim düzene girerken ve kulaklarımda atan kalbimin ritmi hafiflerken bilincim de bedenimi terk ediyordu.

Bilincim tamamen kaybolmadan önce bacaklarım ve belimi saran aynı sıcaklık ile irkilmiştim. Belki hayatımda ilk defa güvende hissetmiştim.

Hayatımda ilk defa sıkıca sarmalanmıştım ve bunun için ölmem gerektiğini düşünmenin ağırlığı ile akmıştı yaşlar bu sefer de.

Sanırım ilk defa dolu dolu ağlamıştım. Sanırım ilk defa birisi gözyaşlarımı silmişti.

Dediğim gibi sanırım...

✨

Yüzüme vuran güneş ışığı içimi gıdıklarken hafifçe kıvrılmıştı dudaklarım.

Basit şeylerden mutlu olmayı acı şekillerde öğrenmiştim ben. İstediğim için değil de zorunda olduğum için olmuştu hayatımdaki her şey. Yine de içimi kaplayan his gittikçe artarken bunun farklı olduğunu hissetmiştim. Daha dolu, daha içten, olası ve gerçek.

Gözlerimi aralayıp bir süre tavana bakmıştım sadece. Nerede ve neden olduğumu hatırlamaya çalışmıştım. Karanlık anılar zihnime hücum etmeye başladığındaysa acı acı gülümsemiştim bu sefer.

Kurtarılmanın bana geleceğini umut etmiştim hep, evet, ama böyle hayal etmemiştim hiç. İnsanın kurtarılmaya en uzak olduğu zamanda karanlığından çekilip çıkarılması da neydi?

Hayat ölümüme bile saygı duymamıştı. Alışkındım, atlatırdım.

Yorgundum, yapamazdım.

"Neden tavana bakarak aptal aptal sırıtıyorsun?"

İrkilip sağıma döndüğümde meraklı bir çift gözle karşılaşmıştım. Beni kurtaran kişi olduğunu tahmin ettiğim genç adam cidden merakla sormuştu bu soruyu. Ben de öfkeli çıkması için çabaladığım sesimle konuşmuştum.

"Neden kurtardın beni?"

"Neden ölmek istedin?"

"Neden geçmiş zaman kullanıyorsun?"

Bir an için duraksamıştı. Mantıklı bir soru sormuştum. Hala ölmek istemediğimi nereden çıkarmıştı?

"Seni atlarken gördüm."

Doğrudan gözlerimin içine bakması tuhaf hissettiriyordu. Derin bir nefes alıp yine konuşmasını beklemiştim. 

"Ölmek istiyor gibi görünmüyordun. Daha çok teslim olmuş gibi görünüyordun."

"Teslim olduğuma göre bunu istiyorumdur belki. Bu aklına hiç gelmedi mi ?"

Bu kadar derin bakması diken üstünde hissettiriyordu cidden. Her şeyi görüyordu sanki. Ruhumu tüm çıplaklığı ile görüyor gibi bakıyordu.

"Suçlular da teslim olurlar Kiraya. İstedikleri için değil, mecbur hissettikleri için."

Mecburdum.

Artık nefes alamıyorsanız çabalamak yerine kendinizi boşluğa bırakmanızın nesi yanlıştı? Hiç tanımadığım birinin karşısında ağlamamın nesi yanlıştı? Ben suçlu değilim ki demek istememin nesi yanlıştı?

Benim yaşamamın nesi yanlıştı?

Yıldızlara ne olduğunu bilmiyorum.
Bunun üzerine hiç duymadım.
Bu dünya bizim değil.
Ama ben kalbimdeki ne biliyorum.**

-arissa