Leugens

Epiloog: Noël

Ik bel aan. De deur wordt opengedaan door mijn vader en ik val hem meteen in de armen. Lachend knuffelt hij me terug. 'Fijn dat je weer terug bent,' zegt hij. Mijn moeder komt de gang inlopen en slaat haar armen ook om me heen. Op dit moment voel ik me intens gelukkig. Het is heerlijk om weer terug thuis te zijn, waar mijn familie is die me echt kent. 'Het eten staat op tafel,' zegt mijn moeder dan. 'We hebben speciaal voor jou je favoriete maaltijd gemaakt.' 'Super lief!' antwoord ik. Met zijn drieën gaan we aan tafel zitten en we scheppen allemaal eten voor onszelf op. 'Hoe was het?' vraagt mijn moeder, terwijl ik een hap in mijn mond stop. Ik slik de hap door en begin te vertellen.

Twee weken later ben ik weer helemaal gewend aan mijn alledaagse leven in Nederland. Ik bereid me voor op mijn studie die over een week begint, en geniet nog even van mijn laatste vakantiedagen. Jace en Kyle zijn een stel en lijken voor elkaar gemaakt te zijn. Ze besteden veel tijd samen, maar we spreken ook regelmatig met zijn drieën af. Ik voel me niet buitengesloten, maar ik voel wel een bepaalde leegte. Natuurlijk weet ik waardoor dat komt. Jules, die jongen heeft echt iets met me gedaan. Het voelde gewoon alsof het hoorde dat wij samen waren. Misschien was hij wel de ware voor me. Ik ben bang dat ik het nooit te weten zal komen. 'Noël?' zegt Jace vragend. Hij wuift met zijn hand voor mijn gezicht. 'Ik leef nog,' antwoord ik lachend. 'Ga je mee?' vraagt hij. Samen met Kyle staat hij klaar in zijn zwemkleding. 'Ik ga mee,' zeg ik. Ik trek mijn broek en shirt uit, zodat ik alleen in zwemkleding sta. Gezamenlijk lopen we het meertje in. Het water is een beetje koud, maar het is te doen, omdat het buiten bijzonder warm is. Ik neem een duik en kom iets verder weer boven water. Jace en Kyle kijken me allebei blij aan en zwemmen naar me toe. 'Ik vind het echt goed dat je dit doet,' zegt Jace. 'Het is niet niks voor je om hier te zwemmen, terwijl je het risico loopt dat je een bekende tegenkomt. Je kan trots op jezelf zijn.' Kyle knikt instemmend. Ik ben ook best trots op mezelf. Ik had nooit durven dromen dat ik dit ooit zou doen. Ik ben gewoon in het openbaar aan het zwemmen. Het is geweldig.

Even later lig ik zelfs aan de kant in zwemkleding. Het is de eerste keer in jaren dat ik zoiets doe. Jace en Kyle liggen naast me zachtjes te praten. Ik heb mijn ogen gesloten en geniet van de warme zonnestralen op mijn lichaam. Dan hoor ik plotseling een verbaasde stem. 'Noël?' Ik open mijn ogen en zie een van mijn andere vrienden staan. Hij kijkt me verbaasd aan. Zijn ogen zijn gericht op mijn borsten. 'Is er iets?' vraagt Kyle. De jongen stamelt iets, maar durft niets te zeggen. 'Het is oké,' zeg ik tegen Kyle. Ik richt me tot mijn vriend. 'Ik ben biologisch gezien een meisje,' zeg ik tegen hem. 'Ik voel me echter niet zo, dus ik ben eigenlijk gewoon een jongen.' Wauw, dat voelt goed om te zeggen. Hij lijkt even na te denken en knikt daarna. 'Knap dat je dat gewoon zo kan zeggen.' Nadat hij deze woorden heeft uitgesproken, loopt hij weer verder. Ik draai mijn gezicht naar Jace en Kyle toe. Ze kijken me trots en een beetje verbaasd aan. 'Dat heb je goed gedaan,' zegt Jace. Ik heb voor het eerst het gevoel dat het niet uitmaakt dat ik biologisch gezien een meisje ben.

'Noël?' roept mijn moeder naar boven. Ik lig op mijn buik op mijn bed een boek te lezen. 'Ja?' roep ik terug. 'Er is iemand voor je aan de deur,' roept ze. 'Laat hem maar naar boven komen,' antwoord ik. Ik hoor de voordeur weer dichtgaan en richt me op mijn boek. Iemand klopt op de deur en ik zeg: 'Kom maar binnen.' De deur wordt langzaam opengedaan. Een kuch doet me opschrikken uit mijn boek. Ik kijk om en mijn hart slaat een slag over. In de deuropening staat iemand die ik nooit van mijn leven hier had verwacht. Het is Jules.

Snel ga ik staan en leg ik mijn boek weg. Ik kan geen woord uitbrengen, dus Jules is de eerste die iets zegt. 'Hey,' zegt hij zacht. 'Hey,' antwoord ik. Ik voel de spanning in mijn kamer. 'Je mag wel gaan zitten,' zeg ik en ik wijs naar mijn bed. Jules gaat op mijn bed zitten en klopt naast zich als teken dat ik naast hem mag zitten. Aarzelend laat ik me zakken op mijn bed. 'Ik heb contact opgenomen met Jace en hij heeft me na enige aarzeling je adres gegeven,' zegt Jules. 'Ik wilde je zien.' Ik weet niet wat ik moet zeggen, dus ik blijf zwijgen. 'Ik wil mijn excuses aanbieden,' zegt Jules. Hij heeft zijn ogen neergeslagen. 'Het is oneerlijk hoe ik je behandeld heb, terwijl jij zo lief tegen me was.' Hij slikt. 'In al de tijd dat ik van jou verwijderd was, kon ik maar niet stoppen om aan je te denken. Ik vind je echt meer dan leuk, Noël.' Even is hij stil. Dan begint hij weer te praten: 'Het maakt me echt niet uit dat je een meisjeslichaam hebt, want daar gaat het me helemaal niet om. Het gaat me om je persoonlijkheid. Die is het allerbelangrijkst. Vergeef me, alsjeblieft.' Zijn felblauwe ogen kijken me smekend aan. En op dit moment kan ik niks anders dan zeggen: 'Ik vergeef je.' Een grote glimlach verschijnt op zijn gezicht. 'Ik beloof je dat ik het goed ga maken.' Ik lach. 'Het gaat echt goed komen,' ratelt Jules. 'Het kostte me maar een half uurtje om bij jouw huis te komen, dus dit kan prima werken. Verder ben ik echt bereid om op elk moment naar je toe te-' Ik onderbreek zijn geratel door mijn lippen op de zijne te drukken. Ik ben nog nooit zo gelukkig geweest.