Leugens

Hoofdstuk 2: Jace

Om precies tien uur sta ik voor de deur van Kyle. Ik hoop er een beetje op dat Noël er nog niet is. Ik zou graag nog wat tijd met Kyle doorbrengen. Ik heb hem al een tijd niet alleen gesproken. Ik druk op de bel. De deur gaat open en er verschijnt een slaperige Kyle voor me. Ik kan een grijns niet onderdrukken. Zijn haar zit warrig, hij draagt een grijze joggingbroek en het ergste van alles: hij draagt geen shirt. Mijn hart slaat een slag over. Kyle kijkt me verbaasd aan. 'Wat doe je hier?' vraagt hij. Ik glimlach. 'Je had gezegd dat we morgen verder gingen met het plannen van de reis. Het is morgen op dit moment.' Hij slaat een hand voor zijn gezicht. 'Het is tien uur, idioot! Dat is veel te vroeg.' Ik maak een handgebaar. 'Niks is te vroeg.' Ik duw hem aan de kant en stap naar binnen. 'Waarom verschijn je eigenlijk zonder shirt aan de deur?' lach ik. 'Wil je indruk op de meisjes maken?' Hij kijkt me met een vernietigende blik aan. 'Jij bent geen meisje. Bovendien, ik slaap zonder shirt.' Op dat moment gaat de bel. Ik zucht. Daar gaat mijn tijd met Kyle. Deze keer duwt Kyle mij aan de kant en opent de deur. Daar staat Noël. Kyle zucht diep. 'Waarom is iedereen hier zo verschrikkelijk vroeg? Gun een mens zijn slaap!' Hij laat Noël binnen en gooit de deur met een enorme klap dicht. Hij stampt naar boven. Noël kijkt me verbaasd aan. 'Deed ik iets fout?' vraagt hij. Ik schud mijn hoofd. 'Onze Kyle heeft een beetje last van een ochtendhumeur.' Hij begint te lachen. 'Dat had ik nog niet door!' zegt hij sarcastisch. Ik lach met hem mee. 'Laten we dan maar ook naar boven gaan,' stel ik voor.

We lopen de kamer van Kyle in. Kyle heeft inmiddels zijn computer al opgestart. Hij kijkt ons chagrijnig aan. 'Laten we dan maar gaan beginnen.' Ik pak een stoel en zet hem naast die van hem. Noël heeft inmiddels ook een stoel te pakken. 'Laten we de treinkaartjes boeken?' stel ik voor. Noël knikt. 'Dat lijkt me op dit moment het handigste.' En dat doen we. Na een uurtje zijn we al klaar. Ik leun achterover en plaats mijn handen in mijn nek. 'Dat is ook weer gedaan!' gaap ik. Vanuit mijn ooghoeken kijk ik naar Kyle. Hij heeft nog steeds geen shirt aan. Ik zucht geërgerd. Kan die jongen niet iets aan zijn kledingstijl doen? Ik begin met mijn vingers op de tafel te tikken. 'Wat?' vraagt Kyle. 'Ik erger me aan je!' zeg ik. Hij schiet in de lach. 'Wat doe ik nou weer fout?' Ik zucht. 'Alles, maar vooral jouw kledingstijl irriteert me.' Hij rolt met zijn ogen. 'Ik kom net uit mijn bed, weet je nog?' 'Je had best de tijd mogen nemen om een shirt aan te trekken,' antwoord ik. Hij staat op en loopt naar de kast. Hij pakt een shirt en trekt hem over zijn hoofd. 'Zo beter?' vraagt hij. Ik knik. 'Veel beter!'

Terwijl Noël met het zusje van Kyle speelt, hangen ik en Kyle op de bank. Kyle staart ongeïnteresseerd naar de televisie en ik kijk naar Noël. Ik verbaas me er elke keer over hoe goed hij met kinderen kan omgaan. Altijd als hij komt, speelt hij met haar en zij vindt hem geweldig. Ik kijk weer naar de televisie. Toch dringt het programma niet tot me door. Ik staar uit het raam. Aan de overkant zijn kinderen aan het spelen. Ik glimlach. Vroeger was het nog zo makkelijk. Ik droom weg..

'Nee!' riep ik. 'Ik wil met de bal spelen!' Mijn tweelingbroer keek me boos aan. 'Ik wil met de bal spelen! Geef de bal aan mij!' Ik schudde mijn hoofd. 'Mijn bal!' Mijn moeder kwam naar buiten lopen. Ze keek ons verontwaardigd aan. 'Dit is niet goed!' zei ze. 'Weten jullie nog? Samen spelen, samen delen!' Ik keek naar de grond. 'Sorry mamma, ik zal delen!' Mijn tweelingbroer knikte ook. Ze glimlachte. 'Goed zo!'

'Jace?' Kyle kijkt me vragend aan. Ik rek me uit. 'Je bent in slaap gevallen?' vraagt hij. Ik lach. 'Blijkbaar!' Zijn zusje springt op mijn schoot. 'Je bent een beetje moe, hè!' zegt ze. Ik aai haar over haar hoofd. 'Ik was inderdaad een beetje moe.' Ze grijnst en springt op. 'Noël, wil je weer met mij spelen?' vraagt ze. Noël tilt haar op. 'Nu niet, ik moet nog wat dingen doen!' Ze knikt en Noël zet haar op de grond neer. Ze rent naar boven. Hij ploft naast me op de bank. Hij slaat een arm om me heen. 'Je was erg moe?' vraagt hij. Ik bloos. 'Ik weet niet waarom ik in slaap viel, maar ik droomde gewoon weg.' Hij lacht. 'Dat kan natuurlijk.' Kyle grijnst. 'Je had gewoon niet zo vroeg bij mij thuis moeten komen. Dan was je niet zo moe.' Ik kijk hem boos aan. 'Ik kon ook gewoon niet komen,' zeg ik. Noël schiet in de lach. 'Daar heeft hij gelijk in.' Kyle fronst. 'Helaas moet ik toegeven dat je gelijk hebt.'

~~~~~

Dit was het tweede hoofdstuk alweer. Laat misschien achter wat jullie er van vonden? ^^