Leugens

Hoofdstuk 47: Jace

Waarom is Kyle zo onvoorspelbaar? Ik lig op de bank in de woonkamer en denk na. Overal in het huisje is het stil: iedereen ligt te slapen. Helaas kan ik niet in slaap komen door deze bank. Mijn rug doet pijn en ik heb niet echt veel ruimte. Ik begin nu medelijden te krijgen met Noël. Hij heeft al een nacht overleefd op de bank. Ik draai me om. Kyle was zo lief tijdens het zwemmen. Ik zucht. Waarom kan hij nou niet altijd zo zijn? Op het ene moment lijkt alles weer goed te zijn en op het andere moment breekt de hel weer los. Het probleem is dus ook dat ik weet hoe lief hij kan zijn. Daarom krijg ik hem maar niet uit mijn hoofd. Ik vind hem nog steeds leuk. Ik zou duizenden dingen op kunnen noemen die ik leuk aan hem vind. Ik ga er maar niet aan beginnen, want dan word ik weer herinnerd aan het feit dat Kyle mij niet wil. Ik kijk de woonkamer rond. Op de eettafel staan nog een paar borden die overgebleven zijn van het avondeten. Ze zijn nog niet opgeruimd. Eigenlijk zou dat wel moeten. Misschien kan ik dat nu wel even doen. Ik sla de deken van me af en sta op. Ik begin de borden op te stapelen en breng ze naar de keuken. Nu ik toch bezig ben, kan ik ze net zo goed even afwassen. Ik draai de kraan open en pak de afwasborstel. Plots hoor ik een geluidje achter me. Ik draai me om. Isaac staat in de deuropening. Vreemd genoeg ziet hij er helemaal niet slaperig uit. Ineens ben ik me bewust van wat ik aan heb. Ik heb alleen maar een pyjamabroek aan. 'Hoi,' zeg ik zacht. Ik kijk weer voor me. Isaac komt naast me staan en pakt een theedoek. Hij begint de borden die ik heb gewassen, af te drogen. Hij zegt niks.

Zo staan we een hele tijd de afwas te doen. We zeggen beiden niks. Na een tijdje zijn we klaar. Ik blijf stilletjes staan. Wat moet ik nu doen? 'Heb je zin om naar buiten te gaan?' vraagt Isaac plotseling. Langzaam draai ik mijn hoofd. Ik knik. We lopen de woonkamer in. Dan gaat er een deur open. Een slaperige Kyle verschijnt in de deuropening. Mijn hart maakt een sprongetje. 'Wat gaan jullie doen?' zegt hij onbegrijpend. 'We gaan naar buiten,' antwoordt Isaac. Kyle wrijft met zijn hand in zijn ogen. 'Ik ga mee,' mompelt hij en hij pakt een shirt. Zelf pak ik ook een shirt en trek hem over mijn hoofd. Isaac heeft al de hele tijd een shirt en een vest aan. Gezamenlijk lopen we naar buiten. 'Zijn jullie al lang wakker?' vraagt Kyle. 'Ik ben nog niet in slaap geweest,' zeg ik lachend. 'Wat hebben jullie gedaan dan?' vraagt hij wantrouwig. 'De afwas,' lach ik. Ik hoor Kyle opgelucht lachen. 'Dat moest ook gedaan worden!' Ik knik. Het is even stil. Isaac loopt voor ons uit. Hij loopt naar de rand van de camping. Vanaf daar kijk je uit over een ravijn. Hij gaat zitten. Kyle en ik kijken elkaar even aan en gaan dan naast hem zitten. 'Is er iets?' vraag ik bezorgd. Isaac haalt diep adem, maar schudt zijn hoofd. Ik kijk voor me uit. Er flikkeren een paar sterren aan de hemel en het uitzicht is wonderbaarlijk mooi. Dit is toch geweldig. Ik zit hier met vrienden uit te kijken over de wereld. Dit moment wil ik niet meer vergeten. Dit zal een mooie herinnering zijn aan deze vakantie. Eindelijk een keertje geen ruzie. 'Vragen jullie je ook wel eens af wat er komt na de dood?' vraagt Isaac ineens. Ik kijk hem vragend aan. 'Hoe bedoel je?' vraag ik. 'Gewoon,' antwoordt hij. 'Wat er met je gebeurt.' Ik haal mijn schouders op. 'Ik weet het niet,' zeg ik eerlijk. Kyle schraapt zijn keel. 'Ik weet niet of ik daarover na wil denken.' Hij kijkt me indringend aan. Fuck. Ik heb het idee dat hij op iets doelt. Daar wil ík liever niet aan terugdenken. Toentertijd wist ik niet wat ik wilde. 'Ik wilde eventjes weg,' fluister ik. 'Niet voor altijd.' Isaac kijkt ons even onbegrijpend aan, maar zegt niks. 'Weet je hoe erg ik schrok,' zegt Kyle. 'Ik dacht-' Zijn stem hapert en hij slaat zijn blik neer. 'Dat was niet mijn bedoeling,' zeg ik zacht. Kyle kijkt me in mijn ogen aan. 'Het kwam door mij,' zegt hij. Ik probeer te protesteren, maar Kyle onderbreekt me. 'Je hoeft het niet te ontkennen,' zegt hij. 'Ik weet het.' Hij schenkt me een klein glimlachje. Ik glimlach terug. 'Het spijt me,' zeg ik zacht. 'Het spijt mij ook,' antwoordt Kyle. 'Het spijt me meer.' Ik kijk in zijn ogen. Ze glinsteren. Ik beweeg mijn hoofd naar de zijne. Ik voel hoe mijn hart sneller begint te kloppen. Onze gezichten raken elkaar bijna. Ik voel hem ademen. Kyle kijkt me een beetje onzeker aan. Wil hij dit niet? Ik ga een stukje naar achteren met mijn hoofd. Ik voel hoe mijn handen beginnen te zweten. 'Wat is er?' vraag ik. Hij schudt zijn hoofd. Ik snap het niet. Ik ga weer op een afstandje zitten. Nu pas herinner ik me dat Isaac er ook nog zit. Hij heeft zijn hoofd afgewend. Met een beetje geluk heeft hij niks gezien. Ik kuch. Ik durf Kyle niet meer aan te kijken. Ik zie hoe hij zich een beetje verplaatst zodat hij dichter bij Isaac zit. Daar ging mijn hart.

Ik sla mijn armen om mijn benen heen. Het is best koud. 'Wil je mijn vest?' vraagt Isaac. Hij staat op het punt om zijn vest uit te trekken. Dankbaar knik ik. Isaac trekt zijn vest uit en overhandigt het aan mij. Hij heeft nu nog een T-shirt aan. Ik trek het aan. Ik voel me meteen warmer. Ik zie hoe Kyle me een beetje boos aankijkt. Ik doe ook nooit iets goeds volgens hem. Ik begin er een beetje genoeg van te krijgen. 'Wat is er nou?' zeg ik tegen hem. Kyle antwoordt niet. 'Je weet dat je hiermee onze vriendschap aan het verpesten bent,' zeg ik scherp. Meteen draait hij zijn hoofd. 'Ik ben niks aan het verpesten,' sist hij. 'We zijn nog vrienden. Waag het niet om te zeggen dat we dat niet zijn!' Ik schud mijn hoofd. 'Echte vrienden doen niet de hele tijd zo vervelend tegen elkaar!' zeg ik. Kyle zucht. 'We zijn echte vrienden,' antwoordt hij. 'Waarom gedraag je je dan niet zo?' vraag ik wanhopig. Hij haalt zijn schouders op. 'Ik weet het gewoon even niet meer.' Wat kan ik hier nou mee? 'En nu?' vraag ik. 'We zijn echte vrienden,' zegt Kyle. 'Beloof je dat?' vraag ik. Hij haalt diep adem. 'Dat beloof ik.'

~~~~~

Wat leuk.