Leugens

Hoofdstuk 29: Noël

Dit had ik nooit van Jace verwacht. Ik kijk hoe hij wegloopt. Het is maar goed ook dat hij weggaat. Ik heb hem zo hard geslagen als ik kon. Volgens mij is dat best hard. Ik grinnik. Jules kijkt me een beetje schuldig aan. 'Wat is er?' bijt ik hem toe. 'Het is niet Jace zijn schuld,' zegt Jules zacht. 'Wat?' roep ik uit. Ik zie hoe Carmen me geïnteresseerd aankijkt. Ik kijk haar vernietigend aan. Ze slaat haar ogen neer. 'Ik kuste hem.' Verschrikt kijk ik Jules aan. 'Wat?' schreeuw ik. 'Waarom?' Jules haalt zijn schouders op. 'Hij zag eruit alsof hij dat wel nodig had.' Ik weet niet wat ik hoor. 'Je bedoelt dat Jace jou niet kuste?' vraag ik zacht. Hij knikt. Ik laat mijn hoofd in mijn handen vallen. 'Heb ik zojuist mijn beste vriend voor niks geslagen?' zeg ik zacht. Het blijft een hele tijd stil. 'Ik keek hem aan alsof hij niks waard was,' zegt Kyle. 'Ik voel me echt schuldig.' Ik knik afwezig. Dit had ik nooit van mezelf verwacht. Ik ben echt een vreselijke vriend. 'Waar is Jace nu?' zeg ik geschrokken. Jules haalt zijn schouders op. 'Hij zag eruit alsof hij er vandoor ging.' Mijn mond valt open. 'We moeten hem vinden!' roep ik. Ik spring op en ren richting de plaats waar ik hem voor het laatst heb gezien. 'Jace!' roep ik. Ik kijk om me heen. Jace is nergens te bekennen. 'Jace!' roep ik nogmaals. Ik loop een stuk verder. 'Jace!' roep ik. 'Kom terug!' Dan voel ik een hand op mijn schouder. 'Het heeft nu geen zin,' zegt Jules zacht. 'Jace wilde gewoon even weg. Bovendien kunnen we hem nu moeilijk vinden. Morgen hebben we veel meer kans.' Ik barst in huilen uit. 'Ik heb hem geslagen, Jules!' roep ik. 'Ik wil hem vinden!' Jules neemt me in zijn armen. 'Morgen gaan we hem vinden,' fluistert hij. Ik verberg mijn gezicht in zijn shirt. Hij wrijft met zijn hand over mijn rug. 'Het komt goed,' zegt hij zacht.

Die nacht kan ik maar niet in slaap komen. Het beeld van Jace blijft in mijn hoofd spoken. Hij keek me zo verschrikt aan toen ik hem sloeg. Ik schud mijn hoofd. Ik snap echt niet wat me bezielde. Ik draai me om. Ik lig tussen Jules en Kyle in. Carmen ligt naast Kyle. Ze hebben het nog steeds niet goedgemaakt. Daarom ligt Carmen drie meter verderop. Ik denk dat ik even een stukje ga lopen. Ik sta op. Ik bibber. Het is koud. Het is helemaal stil. Er is waarschijnlijk niemand wakker. Ik begin te lopen. Misschien kan ik Jace wel vinden. Ik schud mijn hoofd. Dat is niet zo'n handig idee. Mij kennende verdwaal ik en dan heb ik al helemaal een probleem. Ik begin heen en weer te lopen. Zo kan ik niet verdwalen. Ineens zie ik hoe Jules overeind komt. 'Wat ben je aan het doen?' vraagt hij slaperig. Ik haal mijn schouders op. 'Ik kan niet slapen.' Jules staat op en komt naar me toe lopen. 'Ligt het aan mij?' vraagt hij. Ik schud mijn hoofd. Hij slaat zijn armen om me heen. 'Het spijt me,' zegt hij stilletjes. 'Het is mijn schuld.' Ik denk even na. Technisch gezien is het inderdaad zijn schuld. Ik zou dat alleen nooit tegen hem zeggen. 'Het is al goed,' fluister ik. 'Ik wil alleen niet dat je het nog een keer doet.' Jules glimlacht. 'Dat zal ik echt nooit meer doen. Alleen Kyle moet echt een keertje zichzelf accepteren.' Ik grijns. 'Precies!' Hij knipoogt. 'Jace is wel aantrekkelijk.' Ik kijk hem quasiverontwaardigd aan. 'Ik toch ook?' vraag ik. Jules knikt enthousiast. 'Zeker wel!' Hij plaatst zijn lippen op de mijne.

De volgende ochtend word ik wakker van Jules. Jules begint namelijk zeer vals te zingen. 'Jules!' roep ik nog half-slapend. 'Moet dat nou!' Hij lacht. 'Ik voel me gewoon goed nu!' zegt hij vrolijk. Ik kijk naar Kyle. Hij ziet er minder vrolijk uit. 'Gaat het?' vraag ik. Hij haalt zijn schouders op. Carmen komt naast hem zitten. 'Ik vergeef het je,' zegt ze. 'Je hoeft me helemaal niks te vergeven. Ik heb namelijk niks gedaan!' lacht Kyle. Haar gezicht betrekt. 'Waarom doe je zo tegen me, Kyle?' vraagt ze. Hij kijkt haar aan. 'Ik vind je niet leuk. Ik heb je ook nooit leuk gevonden. Vanbinnen wist ik dat ik iemand anders al veel langer leuk vond. Daar kom ik helaas nu pas achter.' Hij kijkt een beetje bedrukt. Ik denk na. Gaat hij het nou eindelijk accepteren? 'Wie dan?' vraagt Carmen. 'Daar kan ik niks over zeggen,' antwoordt hij. Carmen lijkt even te aarzelen. 'Ik vond je wel leuk,' zegt ze. 'Ik heb het alleen niet zo goed aangepakt.' Kyle knikt. 'Ik was veel te enthousiast en besteedde eigenlijk niet veel aandacht aan de rest.' Hij krabt op zijn hoofd. 'Nu is het te laat,' zegt hij. Ze knikt. 'Het spijt me.' Kyle slaat een arm om haar heen. 'Het spijt mij ook,' zegt hij. Carmen knuffelt hem. 'Als we allemaal weer bij jullie huisje zijn, ga ik wel verder.' Kyle knikt. 'Dat lijkt me het verstandigst.'

Het verbaast me dat Kyle en Carmen dat zo rustig hebben opgelost. Ze gaat weg! Ik snap eigenlijk nog steeds niet dat ze ons überhaupt had gevonden. We moeten alleen Jace nog vinden en dan ons huisje. 'Is iedereen klaar om te gaan?' vraag ik. Iedereen knikt. Ik loop naar het pad. 'Waar zou Jace heengegaan zijn?' vraag ik. Jules wijst een kant op. 'Daar zag ik hem voor het laatst.' Ik knik. 'Dan gaan we daar naartoe.' We lopen met zijn allen. We lopen op een flink tempo. Ik wil Jace zo snel mogelijk vinden. Dan komen we aan bij een splitsing. 'Waarheen?' vraag ik. Jules kijkt om zich heen. 'Ik denk dat we daarheen moeten.' Ik haal mijn schouders op. 'Ik zou het echt niet weten,' zeg ik. Ik ga naar rechts.

~~~~~

Ik heb gelukkig mijn inspiratie eindelijk teruggevonden! Ik heb twee vragen voor jullie. Wat vinden jullie tot nu toe van het boek? Enige verbeteringen? En zouden jullie het erg vinden als er nog een heleboel hoofdstukken zouden komen? xD