Leugens

Hoofdstuk 67: Noël

We gaan met zijn allen naar een frietzaak en bestellen ieder iets. Daarna gaan we op een bankje zitten. 'Dit is tenminste goedkoop!' lacht Kyle. Terwijl we met elkaar aan het praten zijn, eten we het op. 'Wat willen we doen?' vraag ik nadat alles op is. 'Ik wil nog wel de bekende dingen in Parijs bekijken,' antwoordt Jace. We besluiten om een plan te maken. We maken een volgorde van de verschillende dingen die we gaan bezoeken. Als laatste besluiten we om in Parijs te eten om vervolgens een boottour te nemen. Ik denk dat dit plan best zou kunnen werken. Gedurende de dag gaan we van plek naar plek. We zien allerlei gebouwen en merken ook hoe toeristisch Parijs is. Na een vermoeiende dag ploffen we neer op een terrasje vlakbij de Seine. 'Eindelijk wat rust,' zucht Kyle. Er komt een ober op ons aflopen. 'Willen jullie al bestellen?' vraagt hij. Ik schud mijn hoofd. 'Nee, dank u. We hebben nog even tijd nodig om na te denken.' Hij knikt en loopt naar een ander tafeltje. Ik pak de menukaart op en kijk naar de gerechten. 'Zeg,' mompel ik. Drie paar ogen kijken me aan. 'Wat is er?' vraagt Kyle. 'Kijk eens even naar de prijzen,' antwoord ik. Zijn ogen vergroten als hij de prijzen ziet. 'Laten we ergens ander heengaan,' lacht hij. 'Dit kunnen we ons niet veroorloven.' We proberen onopvallend op te staan, maar helaas ziet de ober ons. Hij trekt een wenkbrauw op. 'Op mijn teken gaan we rennen,' fluistert Kyle. 'Nu!' roept hij. Lachend rennen we van het terras af. Eenmaal op de straat werp ik een blik achterom. Er zijn best veel mensen die ons boos aankijken. Ik grinnik. 'Dat was niet de beste keuze om te eten,' zeg ik tegen de rest. 'Zeker niet,' antwoordt Jace. 'Waar gaan we nu heen?' vraagt Kyle. 'Laten we kijken of we ergens een klein cafeetje kunnen vinden?' stel ik voor. 'Prima,' antwoordt hij.

Gelukkig vinden we al snel een goedkoper cafeetje waar we wel kunnen eten. Ik bestel Quiche Lorraine, een typisch Frans gerecht. Het duurt niet lang voor ons eten komt. 'Dit is echt lekker,' mompelt Jace. Ik knik instemmend. Voor de verandering eten we deze keer in stilte. Iedereen geniet te veel van zijn eten om te praten. Na het eten gaan we richting de Seine. We kopen kaartjes voor de boottour en gaan op een bankje zitten om te wachten. Het duurt namelijk nog een kwartiertje voor de boot komt. Het is gaan schemeren en het zal niet al te lang duren voordat het donker is. Ik heb er zin in. Een boottocht is weer wat anders dan normaal. Ik begin het toch een beetje koud te krijgen. Ik wrijf met mijn handen langs mijn armen. Jules. Verstard blijf ik zitten. Van hem had ik zijn vest gekregen. Hij wist dat ik het koud had. Ik vraag me af of ik zijn vest nog heb. Ik kan me niet herinneren dat ik hem heb teruggegeven. Ik neem me voor om thuis meteen te kijken. 'Daar komt de boot,' hoor ik Kyle zeggen. Ik sta op. We gaan aan boord en zoeken een mooi plekje. Er zijn bankjes waar twee mensen op kunnen zitten. Jace gaat zitten en Kyle gaat meteen naast hem zitten. Ik trek mijn wenkbrauwen op. Ik ga voor ze zitten en Isaac komt naast me zitten. Ik glimlach kleintjes naar hem. Was Jules maar hier.

Ik heb hem zo lang kunnen vergeten, maar hij valt niet te vergeten. Daar was hij veel te speciaal voor. Ik heb het verpest, zoals ik altijd doe. De boot begint te varen en een man begint te vertellen. Ik luister niet, want het is toch in het Frans. Ik heb geen zin om extra moeite te doen. Ik staar voor me uit. Het leven zou toch veel beter zijn als het goed zou gaan. 'Gaat het een beetje?' Isaac kijkt me indringend aan. 'Het gaat,' antwoord ik. Hij lijkt me niet te geloven. 'Hij komt terug. Dat weet ik echt zeker en dat beloof ik je ook.' Ik schud mijn hoofd. 'Dat valt niet te voorspellen.' Ik zucht. 'Het gaat sowieso nooit gebeuren. Jules is helemaal klaar met me. Hij zou alleen terugkomen om Jace of Kyle nog eventjes te zien.' Isaac schudt zijn hoofd. 'Geloof me, hij komt terug voor jou.' Ik snap niet hoe Isaac dit zomaar durft te beweren. Beseft hij niet hoe gevoelig dit ligt bij mij? Ik besluit om er verder niks meer over te zeggen en kijk daarom demonstratief naar de andere kant. De hele boottour zeg ik geen woord meer. Ik kijk alleen maar uit naar het moment dat we terug kunnen naar onze flat om te kijken of ik het vest van Jules nog heb. Met wie sliep ik ook alweer in een kamer? Oh ja, met Kyle. Ik neem aan dat hij nog wel eventjes in de woonkamer blijft om daar te zitten. Zodra de boot aanlegt, spring ik op en ga ik van boord. 'Gaan we nu naar huis?' vraag ik.

We zijn het er allemaal mee eens om nu naar huis te gaan. Kyle zegt nog iets over uitgaan, maar niemand heeft er de energie meer voor. 'Morgen gaan we uit,' beloof ik hem. Eigenlijk wil ik niet uit. Jace zorgt er altijd voor dat hem iets overkomt en ik ben eigenlijk niet van het uitgaan, zeker niet in Parijs. We nemen het openbaar vervoer terug naar huis. We moeten nog wel een stukje lopen, maar bereiken onze flat snel. Kyle opent de deur voor ons. 'Ik ga slapen,' zeg ik tegen iedereen. Ze kijken me een beetje verbaasd aan, maar zeggen niks. Ik ga mijn slaapkamer in en doe de deur achter me dicht. Ik pak mijn koffer en doe hem open. Ik begin te graaien. Kledingstukken gooi ik om mijn bed. Uiteindelijk bereik ik de bodem van mijn koffer. Er is geen vest. Jules heeft hem meegenomen. Ik barst in tranen uit.