Leugens

Hoofdstuk 57: Carmen

Mijn ogen glijden langs de kraampjes. Mijn blik valt op een glimmend mes. De man achter het kraampje ziet me kijken. Hij heeft een zwarte hoed op en een grote snor. Ik loop naar hem toe. 'Hoeveel kost dat mes?' vraag ik in het Engels. Hij lijkt even na te denken. Terwijl hij nadenkt, kijk ik even snel om me heen. Er is gelukkig geen politie te bekennen. Het is altijd een risico om naar de zwarte markt te gaan. 'Dat mes kost dertig euro,' antwoordt hij. Ik pak het mes op en ga met mijn vinger langs de scherpe kant. Een druppel bloed valt op de grond. Het doet het zeker. Ik leg het mes weer neer en voel in mijn zakken. Uiteindelijk weet ik dertig euro bij elkaar te sprokkelen. Ik overhandig het aan de man. Hij glimlacht naar me. 'Je krijgt de mesbescherming er gratis bij,' zegt hij. Ik steek het mes in de bescherming en steek hem in mijn zak. 'Dank u wel,' zeg ik. Ik begin weer te lopen. Ik kijk naar de andere kraampjes, maar zie niks anders wat ik leuk vind. Ik begin te huppelen. Ik ben erg blij met mijn nieuwe aanwinst. Dit mes is een stuk beter dan het andere mes. Ik glimlach. Ik verheug me nu al op mijn plan. Ik kijk even om me heen. Om terug te gaan naar de camping moet ik nog wel een stukje lopen. Misschien kan ik nog even naar een bakkerij gaan om wat eten te kopen. Ik voel in mijn zakken. Ik gok erop dat ik nog ongeveer acht euro bij me heb, genoeg voor een aantal broodjes. Bij de eerstvolgende bakkerij loop ik naar binnen en koop wat broodjes. Daarna ga ik weer terug naar de camping.

Ik gluur door het raam van de stacaravan. Er lijkt niemand aanwezig te zijn. Ik grijns en loop naar de voorkant van de stacaravan. Ik vis een paperclip uit mijn zak en vervorm hem. Daarna steek ik hem in het slot. Ik begin heen en weer te bewegen met het doel om de deur open te krijgen. Als er mensen voorbij lopen, zeg ik enthousiast 'Bonjour!' en zwaai. Niemand verdenkt me. Na een tijdje morrelen weet ik de deur open te krijgen. Ik slaak een kreet van vreugde. Ik spring naar binnen en sluit de deur achter me. Ik leun tegen de deur aan. Ik moet nog even beseffen wat me zojuist is gelukt. Opgelucht haal ik adem. Vrolijk loop ik naar de keuken. Ik grabbel in een aantal laatjes, maar vind niet echt iets bijzonders. In de woonkamer is ook niet zo veel te bekennen. Nu sta ik voor een keuze. Er zijn twee slaapkamers. Ik besluit om eerst naar de slaapkamer aan de linkerkant te gaan. Volgens mij is dit meteen de goede slaapkamer. Ik zie de tas van Kyle staan. Meteen ren ik op zijn tas af. Ik open hem en kijk naar al zijn spullen. Het is geweldig! Ik ga staan en kijk door de kamer. Op een stoel hangt een T-shirt. Ik heb Kyle dit shirt zien dragen! Ik grijp het shirt en hou het tegen me aan. Hij merkt het vast niet als ik dit meeneem. Dan komt er ineens een geniaal plan in me op. Ik kan Kyle naar mij toe laten komen. Ik begin te zoeken naar pen en papier. Zodra ik dat heb gevonden, schrijf ik een briefje. Ik pak een shirt uit zijn tas en steek het briefje tussen zijn shirt en de stoel. Als Kyle dit vindt, is alles wel erg gemakkelijk. Ik begin ongecontroleerd te lachen. Ik laat me op zijn bed vallen en staar naar het plafond. Het leven is zo mooi als je een oplossing hebt gevonden.

Zodra ik de voordeur hoor opengaan, schrik ik wakker. Oh god. Ik gris snel mijn spullen bij elkaar en ren naar het slaapkamerraam toe. Ik open het en spring uit het raam. Meteen zet ik het op een rennen. Gelukkig hoor ik niemand me achterna gaan. Als ik een heel stuk verder ben, sta ik hijgend stil. Waarom is het nou zo makkelijk om in slaap te vallen? Ik kijk even naar de spullen die ik heb meegenomen. Ik heb alles, mooi zo. Op een rustig tempo loop ik verder. Ik loop totdat ik bij het ravijn ben en ga zitten bij de rand. Ik zucht. Hier gaat het gebeuren. Als het goed is, zal Kyle hier naartoe komen. Dat is het plan in elk geval. Plotseling voel ik me alleen. Heb ik wel vrienden? Ik steun met mijn hoofd op mijn handen. Wat ben ik hier aan het doen? Nee, stop. Ik ben hier goede dingen aan het doen. Ik doe dit, omdat het noodzakelijk is. Dat is het! Ik glimlach. Ik pak een broodje uit mijn plastic tas. Ik begin te eten. Terwijl ik aan het eten ben, neem ik mijn plan nog één keer door. Als alles goed gaat, zal het perfect zijn. Ik kijk er nu al naar uit. Ik vraag me af wat ik in de tussentijd moet doen. Ik neem aan dat Kyle het briefje niet meteen ziet, maar misschien zal hij het briefje wel meteen vinden. Eigenlijk moet ik hier de hele tijd blijven. Het moet natuurlijk wel een verrassing blijven dat ik hier ben, speciaal voor Kyle. Dit is wel een beetje lastig. Misschien moet ik in de bosjes gaan zitten. Anders kan Kyle me zien voordat ik hem zie. Ik twijfel even. Als ik in de bosjes ga zitten, kan het nog best een hele tijd duren tot Kyle komt. Ik ga het erop wagen. Ik sta op en klop wat aarde van mijn broek. Dit wordt lang wachten. Maar het resultaat zal het waard zijn.

~~~~~

Vorige week had ik een toetsweek, maar ik heb het overleefd. Voor de mensen die nog toetsen hebben, succes!