Leugens

Hoofdstuk 71: Jace

In stilte lopen we naast elkaar, Kyle en ik. Zijn woorden spoken door mijn hoofd. Meende hij het? Ik schaam me ineens voor mijn instorting. Hij heeft het allemaal gezien. Toch ging hij niet weg. Ik heb geen enkel idee wat ik moet doen. Is het mogelijk om opnieuw te beginnen, na alles wat hij heeft gedaan? Gefrustreerd slaak ik een zucht. Kyle kijkt even op, maar stelt geen vragen, waar ik erg blij mee ben. We komen aan bij het huisje en lopen alle trappen op. Ik ga als eerste en Kyle volgt me. Als we naar binnen lopen, snelt Noël op ons af. 'Gaat het?' is zijn eerste vraag. Natuurlijk gaat het. Het gaat geweldig. 'Het gaat,' antwoordt Kyle voor me. Ik ben erg blij dat hij dat voor me doet. 'Wat willen we vandaag gaan doen?' vraagt Kyle. 'Isaac stelde voor om een wandeling te maken door Parijs,' antwoordt Noël. 'Hij kent de stad, dus hij weet wel wat minder toeristische plekken.' 'Dat lijkt me leuk!' zegt Kyle enthousiast. Hij draait zich naar mij toe. 'Wat vind jij?' vraagt hij. Ik knik. Ik zie hoe hij aanstalten maakt om mijn hand te pakken, zich bedenkt en zich weer naar Noël draait. 'Laten we dan eerst ontbijten?' zegt hij vragend. Noël knikt. 'Het lijkt me ook verstandig om lunchpakketten te maken.'

Niet lang daarna lopen we in Parijs. Isaac en Noël lopen voorop, diep in een gesprek verwikkeld. Ik loop naast Kyle. Zijn woorden zijn geen seconde uit mijn gedachten geweest. Ik kijk naar Kyle en zie hoe hij ergens over aan het nadenken is. Als hij me ziet kijken, glimlacht hij zwakjes. Hij aarzelt even en geeft me dan een kneepje in mijn hand. Daarna laat hij mijn hand snel los. Onder het lopen raken onze handen elkaar nog vele malen, maar we allebei niet de moed om elkaars hand vast te pakken. Ook ben ik bang dat andere mensen ons raar aan zouden kijken. 'Hier hebben we een pauze,' kondigt Noël aan. We gaan met zijn allen op een bankje zitten en halen ons lunchpakket tevoorschijn. Ik eet zwijgend mijn lunch op. Noël probeert nog om een gesprek te starten, maar niemand heeft zin om te praten. Nadat we ons eten hebben gegeten, lopen we verder. We bekijken verschillende mooie dingen in Parijs: kleine straatjes, parken en gebouwen. Doordat Isaac de stad een beetje kent, nemen we een route die absoluut niet bekend is. De enige mensen die we tegenkomen, zijn inwoners. Ik ben er alleen niet bij met mijn gedachten. Er zijn genoeg gedachten, natuurlijk, maar die gaan niet over Parijs. Kyle, die jongen wil niet uit mijn gedachten gaan. Hij heeft bekend dat hij van me houdt, maar als hij van me houdt, waarom heeft hij het dan zo vaak verpest? Ik snap het niet, echt niet.

De tijd vliegt voorbij. Voor ik het weet, is het alweer avond. 'Wat doen we voor het avondeten?' vraagt Kyle. 'Zullen we gewoon iets halen uit de supermarkt?' stelt Noël voor. Iedereen stemt in en al gauw staan we in een supermarkt. Iedereen kiest een maaltijd uit en dan gaan we naar huis. De maaltijden warmen we op in de magnetron. We belanden op de bank voor de televisie. Ik hou er niet van om te eten voor de televisie, dus ik kijk niet. Als ik mijn eten op heb, ga ik naar de kamer die ik met Isaac deel. Ik heb behoefte om alleen te zijn. Ik plof op het bed neer en ga languit liggen. Hoe ga ik nu verder? Mijn hart zegt dat ik Kyle een kans moet geven, maar mijn hoofd zegt dat dat niet verstandig is. Ik haal diep adem. Ik weet dat ik het niet per se nu moet beslissen, maar ik weet ook dat ik dat liever wel nu doe. Dan weet ik tenminste waar ik aan toe ben. Ik haat het. Ik draai me op mijn buik en laat mijn hoofd op mijn kussen rusten. Niet veel later val ik in slaap.

Wanneer ik weer wakker word, ligt Isaac naast me. Ik wrijf in mijn ogen en kijk op de klok. Vier uur in de nacht, geweldig. Ik heb niet veel zin om weer te gaan slapen, dus sta ik op en ga ik naar de woonkamer. Ik plof op de bank neer en grijp de afstandsbediening. Ik zet de televisie aan en staar als verdoofd naar het scherm. Ik krijg niet veel binnen. Plotseling hoor ik een deur opengaan. Zo snel mogelijk kijk ik naar de plek waar het geluid vandaan kwam, en zie Kyle in de deuropening staan. Hij glimlacht schaapachtig en gaat naast me zitten. Hij zegt niets. Gezamenlijk kijken we naar het programma dat voor is. Verder doen we niets. Ik merk dat ik vanzelf slaperig word tot ik opnieuw in slaap val.

De volgende ochtend lig ik op de bank met een deken over me heen. Kyle is nergens meer te bekennen. Ik weet vrij zeker dat ik geen deken had meegenomen, dus ik gok dat Kyle hem heeft gebracht. In de achtergrond hoor ik een douche aangaan. Zou dat Kyle zijn? Wat heeft hij eigenlijk gedaan nadat ik in slaap ben gevallen? In stilte vervloek ik mezelf. Ik moet niet zo snel in slaap vallen bij anderen. Wie weet wat ze van plan zijn. Ondanks dat Kyle mijn vriend is, heeft hij me zo vaak teleurgesteld dat hij best dingen zou kunnen doen die ik niet van hem zou verwachten. Ik blijf naar de geluiden om me heen luisteren en na een tijdje gaat de douche weer uit. Ik hoor iemand stommelen en daarna komt Kyle de badkamer uitlopen. Zijn haren zijn nat en hij heeft een handdoek om zijn middel geslagen. Ik kan het niet helpen en blijf naar hem kijken. Hij glimlacht naar me. 'Goedemorgen,' mompelt hij. Zelf ben ik niet in staat om woorden uit te brengen, dus knik ik maar. 'Weer een nieuwe dag vandaag,' zegt Kyle en hij loopt naar de bank toe. Afwezig knik ik. Waarom doet die jongen niet even iets aan? 'Wil je nog iets speciaals doen vandaag?' vraagt hij. Ik schud mijn hoofd. 'We zouden ook kunnen opsplitsen vandaag,' zegt hij nadenkend. 'Hoe bedoel je?' vraag ik verward. 'Nee, laat maar,' zegt hij snel. 'We kunnen beter iets gaan bedenken om met zijn allen te doen.'