Fillimi i Fundit

Epilog

Leo POV

Fati eshte si nje restorant i cuditshem, i mbushur me kamariere te vogla dhe dyshuese qe sjellin gjera qe ti nuk i ke kerkuar dhe qe jo gjithmone i pelqen.

Keshtu ishte treguar edhe fati me mua, un isha  ne pende e lehte qe gjeta shpetim vetem kur era e janarit mbaroi.

A e keni degjuar ndonjehere perrallen e mbretit budalla? 

Mbreti budalla ishte nje mbret ku besonte se veshja ishte gjithcka dhe nje dite u mashtrua nga dy hajdute te cilet i thane qe kishin qepur nje veshje madheshtore qe mund ta shihnin vetem njerzit e zgjuar. Dhe si naiv qe ishte mbreti doli para popullit te tij,lakuriq dhe te gjithe njerzit e pergezonin per pamjen e tij,sepse kishin frike se mos tregonin sa budallenj qe ishin. Vetem nje femje guximtar dhe i zgjuar doli mbi turmen dhe berrtiti me te madhe “Mbeti ka dale me te mbathura”

Keshtu e kam rritur tim bir,te jete i sinqerte dhe te mos terhiqet nga sfidat qe i dalin perpara pavarsisht sesa te veshira te jene ato. Te thoje ate qe mendon dhe mos te stepet ndaj shtypjeve.

E shikoj ate tek hedh shtat cdo dite dhe perhere me kujtonte ate,buzeqeshjen e saj te cilter qe ma kishte vjedhur zemren,karakterin e saj te forte dhe deshiren per te jetuar. Cdo dite e falenderoj Harisen per kete mbrekulli qe me dha.

Kane kaluar 15 vjet qe ajo ka ikur. 15 vite plot me dhimbje dhe enderra te paplotesuara.

Skam mundur ta harroj ate.

Me kujtohen ato kohe kur ajo fliste. Ishte e lehtë ta dëgjoje atë. Kishte mençuri dhe të qeshura në çdo rrëfim të saj. Ishte duke më impresionuar më shumë seç mund ta mendonte. Dhe kjo ishte gjëja që më shqetesonte mua disi. E dija qe do humbisja ne rrjedhen e fjaleve te saj por atehere isha perhumbur dhe se dija mire se cfare ishte e drejte e cfare jo. Por kurre sdo te hiqja dore nga dashuria per te.

Ja tek jam, i deshperuar tek e shoh ate cdo nate ne enderr. Me magjeps fytyra e saj e embel sa here qe e shoh dhe e kam kerkuar me vite fytyren, karakterin e saj tek grate e tjera por skam arritur ta gjej kurre. Nuk ka tjeter ai ajo. Madje ka raste kur ajo me viziton edhe kur jam ne pune. Futet fshehurazi neper skutat e vetedijes sime dhe luan me mua. Me mendjen dhe trupin tim te gjore.

"Ba paketova ca gjera te vjetra, do ti cosh edhe keto?" me terhoqi vemendjen Xheku. Ktheva koken nga ai dhe per nje cast mu duke sikur pash Harisen teksa qendronte ne pragun e deres me nje buzeqeshje te madhe.

Xheku ishte kopja ime, pamja, qendrimi, menyra sesi nervozohej madje edhe kur merzitej. Por ai kishte marr dicka te rendesishme nga ajo, zemren. Djali yne ka cilesite e saj shpirterore qe e diktonin ne mes 7 miliard njerzeve nga kjo bote. Eshte gjeja me e mire qe mund te kishte marre nga ajo

"Po pa merak Xhek, leri ne guzhine" i thash duke e pare sikur te me kishte dal nje fantazem. Akoma sme besohet qe kam nje djale, sesi arrita ta rrisja. Nuk ishte e lehte, por kisha ndihmen e te gjitheve.

"Do ikim te vizitojm varrin sot ba?" me pyeti Xheku duke ferkuar floket i zene ne ankth. Kete e ka marr nga une.

"Po vetem sa te mbledh edhe keto librat dhe do ikim"

1 here ne jave eshte data e takimit tone. Cdo jave shkojme atje dhe i cojme nje buqete te vecante. Nje tufe me trendafila te bardhe dhe ne mest nje te kuq qe qendron krenare i vetem.

"Mir , po iki te vishem" dhe u largua nga dera. Po dhuronim disa prej librave te tij te femijrise. Disa libra me perralla dhe me ngjyrosje qe nuk patem kurre kohe ti perfundonim sepse jemi marr me deshirat e saj.

Kemi kaluar gjithe kohen e lire duke plotesuar deshirat e mbetura nga lista e rrezes sime te drites. Jemi pothuajse ne perfundim por nuk e kemi me nxitim, do ti shijojm ashtu sic ajo nuk e pati kurre mundesine ta bente.