Fillimi i Fundit

Kapitulli 64//Te Takosh Krevatin Tim

(luheni muziken kur tju them un ok😉)

Jo jo jo jo nuk mund te largohesha pikerisht tani. Kisha kaq shume enderra per te plotesuar dhe sfida per te perballur. Nuk mund te ishte tani momenti i duhur. Apo ishte? A nuk isha pikerisht un ajo qe po mendoja me perpara . Qe do te vdisja. Por sa e frikshme qenka koha e takimit me djallin. Se imagjinoja ne kete menyre.

Leo me vendosi ne nje kolltuk te kadifenjte dhe ndezi me te shpejte nje zjarr. Duart po i dridheshin dhe kush e di sesa here shau neper dhembe deri sa e ndezi zjarrin. Un isha ne kolltuk me nje batanije rethuar anes trupit dhe qull me uje. Per fat te mire te gjaku kishte perfunduar rrjedhjen e tij

"A je mire? Cfare te nevoitet ndonje gje tjeter? Nuk e di cfare te bej. Do te mar me mire doktorin" tha ai me te shpejte dhe i  nervozuar duke u ngritur ne kembe.

Ja kapa doren dhe e terhoqa me pak fuqi. Ai u kthye i cuditur dhe nuk hodhi asnje hap me tutje.

"Vetem qendro prane meje, asgje me shume" dhe ja shtrengova doren duke i kerkuar mbeshtetje.

U ndjeva me e lehtesuar kur ai u kthye me mori ne krah dhe u ul vete ne kolltuk pastaj mua me vendosi me delikatese siper prehrit te tij. Vendosa koken ne kraharorin e tij dhe degjova rrahjet e embla te zemres teksa leviznin ne nje tingull harmonik per veshet e mi.

"Me fal rreze drite, une....." e nderpreva

"Nuk kishe nga ta dije, ne fakt as une nuk e dija, besoj se nuk po rinohem apo jo" thash me nje grimce humori ne ze per ta rregulluar situaten, por kjo shkaktoi vetem shtrengimin e nofullave te tij.

"Jo e verteta eshte qe une jam nje budalla dhe nuk di te kujdeset as per personin qe dua me shume ne jete dhe ndonjehere sillem si femije i vertete" rrefeu ai duke mar fryme thelle.

Qesha me vete dhe ju pergjigja "Duhet te kthej nje gje permbys tani, sepse zoti i egoizmit sapo pranoi qe eshte kalama"

"Seriozisht kjo ishte e vetmja gje qe kape nga te gjitha ato qe thash un" ma kerciti me inat dhe vari buzet. E pra eshte nje femije, por nje nga ata femijet bucko qe ke qef tja kapesh faqet se i ka te buta.

Me gjithe fuqine qe me kishte ngelur, u zgjata pak dhe putha lehtaz. Ai vendosi doren mbrapa qafes sime per mbeshtetje dhe me puthi sikur te ishte hera e fundit qe vendoste buzet mbi te mijat. U drodha, jo nga ftohti por nga Leo. Ngrohtesia qe po me falte ai plus zjarrin e ndezur po luanin nje rol vendimtar ne kthimin e ndergjegjsimit tim.

E si mund ta lija ate tani kur ai duket kaq i vendosur per te me mbajtur afer tij, kur ai po me puth me kaq afsh sikur sdo te me leri kurre. E di qe ne fund do te dhembi nje djall e gjysem largimi im.

"Per nje cast mendova se te humba" dhe leshoi nje frymarje te thelle qe kishte kohe qe e mbante brenda. Me pa me sy qe shrehnin pendim, frike dhe ankth. Ndihem shume keq qe e kam bere te perjetoje keto ndjenja, por nuk eshte ne doren time ndalimi i semundjes.

"Une jam ketu apo jo? E forte si kurre me pare" dhe atij ju rivijezua nje buzeqeshje.

Hodha syte perreth dhe me pelqeu jashtzakonisht pamja e shtepise.

Perpara nesh ndodhesh nje vater zjarri, me disa foto te vjetra mbi te ku ne te cilat arrija te dalloja 4 persona, 2 djem, njeri me floke te arte si te diellit dhe tjetri me floke kafe dhe me i vogel ne moshe. Kishin hedhur krahet njeri tjetrit dhe dukeshin shume te lumtur. Ishte nje grua shume e bukur me floke te shendritshem ngjyre geshtenje, me nje shtrat te hedhur, e mbushur vetem ne vendet e dukura. Perkrah saj ishte nje burre i gjate, i veshur thjesht me nje bluze blu dhe duke mbajtur nje kallem peshkimi ne dore. Ishte nje kopje perfekte e Leos ose me sakte Leo ishte e tija. E bukura ne kete fotografi ishte se te gjithe ishin duke buzeqeshur. Dukeshin kaq te bukur, si familje modelesh.